Resistentie betekent ongevoeligheid. Als je lijdt aan schildklierhormoonresistentie, dan is je lichaam dus ongevoelig voor schildklierhormonen. Schildklierhormonen brengen boodschappen over. Met name boodschappen die nodig zijn voor je energiehuishouding, stofwisseling en lichamelijke ontwikkeling. Als deze boodschappen niet of nauwelijks aankomen, dan ontstaan gezondheidsklachten.
In dit artikel lees je alles over de symptomen & behandeling van perifere schildklierhormoonresistentie…
Oorzaak schildklierhormoonresistentie
Bij schildklierhormoonresistentie reageren de receptoren die de schildklierhormonen zouden moeten interpreten, niet of nauwelijks op de boodschap van de schildklierhormonen. De schildklierhormonen worden als het ware genegeerd door de receptoren. Er zitten dus niet te weinig schildklierhormonen in het bloed, maar er zijn te weinig hormonen die succesvol hun boodschap overbrengen.
Symptomen schildklierhormoonresistentie
Vanwege schildklierhormoonresistentie treden doorgaans allerlei gezondheidsklachten op… Doorgaans dezelfde klachten en symptomen als bij een te traag werkende schildklier (hypothyreoïdie) of te snel werkende schildklier (hyperthyreoïdie). Veelvoorkomende symptomen van schildklierhormoonresistentie zijn:
- Vocht vasthouden
- Vermoeidheid, lusteloosheid & traagheid
- Lage lichaamstemperatuur (35 – 36,6 °C)
- Vergrote schildklier (struma)
- Problemen met haar, huid & nagels
- Opgezwollen & “pafferig” gezicht
- Uitpuilende ogen & hangende oogleden
- Heel snel koud hebben (met name handen & voeten)
- Onverklaarbare gewichtstoename
- Apathie (niet vooruit te branden)
- Niet helder kunnen denken
De symptomen van ongevoeligheid zijn veelal vergelijkbaar met die van een tekort.
Schildklierhormoonresistentie ontdekken
Perifere schildklierhormoonresistentie wordt vaak niet opgemerkt. Dat komt omdat er geen tekort aan schildklierhormonen kan worden bemerkt in het bloed. Om schildklierhormoonresistentie te kunnen ontdekken of uitsluiten moeten de schildklierwaarden in het bloed anders worden bekeken en geïnterpreteerd.
Omdat het lichaam de niet-functionerende schildklierhormonen probeert te compenseren, wordt juist meer schildklierhormoon (T3 & T4) gevormd. De boodschap die zou moeten worden overgebracht blijft immers zwak en ontoereikend, waardoor het lichaam vindt dat er meer schildklierhormonen nodig zijn. Deze T3- en T4-verhoging kan soms vrij fors zijn.
Het opvallendste bij perifere schildklierresistentie is dat de TSH-waarde van het bloed normaal of zelfs hoog is, terwijl deze bij personen zonder schildklierhormoonresistentie onderdrukt (laag) zou moeten zijn bij een overschot aan schildklierhormonen. Een verhoging van T3 en T4 bij een normale of ietwat verhoogde TSH-waarde duidt dus op schildklierhormoonresistentie.
Behandeling perifere schildklierhormoonresistentie
Er kunnen hypothyreotische verschijnselen optreden vanwege schildklierhormoonresistentie. De respons van je lichaam kan bij hevige compensatie echter ook toereikend zijn. In dat geval treden geen klachten op. Bij een afwijkend niveau van je schildklierhormonen waarbij geen klachten optreden spreekt men ook wel van ‘euthyroid sick syndrome’ of ‘non-thyroidal illness syndrome’.
Als ongevoeligheid of resistente voor schildklierhormonen wel hypothyreodische klachten veroorzaakt, dan is er medicatie nodig om deze te verhelpen. Vaak gaat het om (zeer) hoge doses synthetische schildklierhormonen (levothyroxine & liothyronine). De ongevoeligheid voor natuurlijke schildklierhormonen moet doorgaans levenslang worden gecompenseerd.
Heb jij ervaring met perifere schildklierhormoonresistentie oftewel ongevoeligheid voor schildklierhormonen? Laat hieronder je reactie achter.
