Wat is Narcistische Persoonlijkheidsstoornis (NPS)?

191 comments

• Henk

  2 februari 2020

  Mijn vriendin is erg zorgzaam. Te zelfs. Ze kan heel goed koken en is altijd culinair bezig. Wat ik het erge vind in onze relatie. Ik heb last van hoogsensitiviteit. Zij loopt mij voortdurend te vertellen hoe ik moet leven, in allerlei vormen. Ze weet altijd alles beter dus corrigeert ze je de hele dag, ook al heeft ze geen gelijk (meestal). Ze heeft veel last van fobieën. Virussen en bacteriën leven de hele dag in haar hoofd. Ze is zelf graag aan het woord en laat anderen nooit uitpraten. “ik weet wel wat ze gaan zeggen” is dan het antwoord. Het ergste is dat iedereen om haar heen, overal de schuld van krijgen. Zij doet nooit iets fout. En zo ja, dan toch niet! Als zij iets laat vallen komt het omdat ik in de weg sta, bijvoorbeeld. Een jaar geleden zijn we uit elkaar gegaan. Ik kon er niet meer tegen. Ik heb nog wel een soort vriendschap. Dus af en toe wat eten samen, of naar een museum. Maar vaak ben ik enorm opgelucht als ze weer weg is. De druk loopt soms hoog op. Nu met het coronavirus is ze in alle staten. De hele dag handen wassen en ze loopt stad en land af voor mondkapjes. Van de week kwam ze me vertellen dat ze weer bij me zou komen wonen als het virus in Nederland opdook (ze woont bij haar moeder en haar man, een Jehova getuigen waar haar moeder mee trouwde na de dood van haar vader op jonge leeftijd). Ze heeft een eigen kamer en slaapkamer (groot huis). Maar met de jehova ligt ze dagelijks tot knokken toe in de clinch. Ze zou daardoor bij mij komen wonen als dat virus in Nederland opdook. Ik heb dat permanent geweigerd. Woedend werd ze en schold me uit voor rotte vis. Ik heb nu even de “stekker” er uit getrokken, want de spanning in mijn lijf werd te hoog. Maar ja, bellen, app’en en mij overal de schuld van geven gaat maar door. En haar naar een arts sturen? De hele wereld moet naar een arts, zij niet! Ik ben blij geen samenwonen meer te hebben. Ik kom tot rust en kan weer leven zoals ik dat wens.

  Reply

• Maurice

  12 februari 2020

  Hoi Henk, Jullie zijn uit elkaar, waarom maak jij je nog druk om haar? Museumbezoek of ander uitje, ik zou het lekker laten als je blij bent als ze weer vertrekt. Waarom doe jij dit jezelf aan, wat is jouw “lol” in deze? Afkappen met die vrouw.

• Anoniem

  23 september 2018

  Onze vader was een duidelijke narcist. Het gezin bestond uit 6 kinderen en een lieve moeder. Zijn narcisme was zo bepalend. Ik keek als kind al naar zijn gezichtsuitdrukking, hoe is zijn humeur. Hoe was hij zoal: manipuleren, dreigen, chanteren, agressief, jaloers, klagen, de buitenkant moest wat lijken, de buitenwereld wist van niets. Als kind ga je ernaar leven. Het wordt normaal. Niet meer met je broer mogen praten in huis omdat hij ruzie had met hem. Hij zorgde ervoor dat het woord familie totaal geen waarde meer had en heeft. Financieel, dat regelde hij natuurlijk. Mooie auto’s voor de deur. Alweer die buitenkant. Wat o.a. ook eens gebeurde was het volgende… Onze moeder knipte alle kinderen in de keuken. Was ongeveer 6 – jaar. Ik werd geknipt en ineens kwam mijn vader de keuken binnengestormd. Hij was weer eens kwaad. Hij zou wel even laten zien hoe het moest en begon mij te knippen. Vreselijk gewoon. Op maandag moest ik dus naar school en hoorde de juf vragen aan de klas “Is … er niet?”. Er antwoordde een klasgenootje met “Jawel, ze zit onder de tafel!”… Kan er nog kwaad om worden. Hij is al enige tijd geleden overleden en het gemis is er niet, moet ik zeggen. Boosheid overheerst nog helaas. Daarnaast is het zo dat ik nu totaal geen contact meer heb met al mijn broers en zussen. Volgens mij is narcisme ook nog eens erfelijk. Zie hetzelfde terug bij nog eens twee gezinsleden en zijn er ook nog twee met andere psychische stoornissen. Begrijp dat zij daar niets aan kunnen doen, het is een vorm van ‘ziekzijn’, maar het is echt, echt niet meer te doen om nog enig contact te onderhouden. Daarvoor hebben zij mij veel te vaak, onmenselijk gedrag en pijn gedaan. Maar zoals eerder genoemd, Zij voelen dat totaal niet. Zou, net als vele anderen, een boek kunnen schrijven, maar laat het hier maar even bij. Hij is al enige tijd overleden. Mijn moeder heeft gelukkig nog een aantal jaren mogen leren, om te leven. Ik mis haar. Zou meer aandacht voor mogen komen.

  Reply

• Noortje

  18 september 2018

  Hallo, Ik heb een schoonmoeder en ik vermoed dat zij een narcist is… Alle kenmerken die hier opgenoemd zijn, kan ik aanvinken. Heel dominant, ook naar haar man, die heeft niets te vertellen… Haar man heeft zelfs geaccepteerd dat hij onder haar staat, zo hardnekkig is ze, ze heeft ‘m zelfs toen ze dronken was hard op de grond geduwd, en de volgende dag moest haar zoon zeggen dat hij het was in plaats van haar (schoonvader had niet gezien wie ‘m toen zo hard duwde)… Niet normaal! Schoonmoeder maakte ons ook afhankelijk, deed zogenaamd ‘alles’ voor ons toen wij net gingen samenwonen (mijn partner en ik) en ze kwam over alsof ze ons echt wilde helpen met financiële zaken en met het huis, maar maakte ons juist afhankelijk van haar… Zij had alles wat van ons is –en ons alleen aangaat– bij haar thuis liggen. Dus konden zelf er niet bij. Ik was heel jong en heb het in het begin niet doorgehad, dacht dat ze behulpzaam was… Zo kwam ze ook over. Toen kwamen de psychische mishandelingen… Zij heeft ervoor gezorgd dat mijn moeder niet dicht bij mij in de buurt kon komen. En schoonmoeder heeft mij toen laten voelen dat ik niet belangrijk was voor mijn moeder met dingen zeggen als… Zie je wel, belachelijk dat ze niet even komt kijken, of jouw ouders doen dit, dat is apart of dat hoort niet… Praatte mijn familie zwart en niemand was goed in mijn omgeving… Ook is ze heel dominant… En wilde met mijn leven bepalen, alles moest gaan hoe zij ’t wilde… Daarna, toen ze dit heel slim heeft bereikt, en ik had bijna niemand meer van mijn eigen omgeving door haar (niemand kon met haar omgaan en vonden haar een gek mens en ik zag het niet in omdat ze heel charmant en behulpzaam over kan komen)… Ze was ook altijd jaloers als ik met mijn moeder belde –in haar bijzijn– en dan kwamen de beledigingen en ging mij steeds meer de grond in trappen en kwetsen als ik iets anders deed dan wat zij wilde. Dan ging ze mij heel gemeen terugpakken met iets anders… Ze liet mij merken dat ik niet goed genoeg was… En aan haar zoon (mijn partner) zei ze dan wat anders dan was ik een leuke meid waar ze trots op was… Ze zei steeds ergere dingen zoals: als jij zwanger wilt worden achter zijn rug om (mijn partner) ga ik hem hersenspoelen dat jij een abortus moet plegen. En als ik aangeef dat dit mij heeft gekwetst doet ze alsof ze het niet gezegd heeft of weet ze ’t niet meer… Of zegt al 10 jaar tegen mij… Ik weet niet hoe ik met jou om moet gaan… Ik vind dit van jou… Jij bent dat, jij bent zo… Altijd was er iets met mij… Terwijl ik alles deed wat zij wilde, er was altijd wel iets… Ik werd langzamer wat ouder en begon steeds meer in te zien dat zij mij in haar greep had… Ik voelde dat ik leefde voor haar, hoe zij het wilde hebben! Want niets voelde van mij, ik leefde echt zo: o wat zou ze hiervan denken, o straks vind ze dit belachelijk, ik was overal bang voor… En ik was een onzeker klein meisje door haar geworden! Mijn vriend had het ook niet door in het begin, maar nu het steeds erger wordt, heeft hij het ook eindelijk door! Maar ook de mensen om haar heen hebben er nu last van… Ik ben nu zwanger via IVF… En ze weet van geen ophouden, zelfs dan laat ze mij voelen alsof ik niks waard ben (en zei altijd ook: iedereen bestelt maar een kindje), ze heeft ook altijd dit gezegd tegen mij, jullie beginnen pas over 10 jaar met kinderen, dat kwam ook steeds ter sprake, ook al is ’t 4 jaar verder, zelfs daar wilde ze grip op, zat mij ook in te praten toen ik net een relatie had dat ik een spiraal moest nemen), dus wilde haar niet vertellen dat we in een IVF traject zaten door al die gekke uitspraken van haar. Mijn vriend heeft dit alleen gedaan en je raadt ’t al, sloeg in 1x om, het was dan goed allemaal, maar ondertussen tegen mij dingen zeggen als: het kan van een ander zijn… Laat ik de rest van de uitspraken achterwege laten, die zijn gewoon te erg… Ze wil zelfs nog mijn zwangerschap verpesten… Ze is zo overheersend, zelfs haar eigen familie wil d’r niet meer zien. En familie van haar man is haar ook zat! En nou ik ook! Ja, na 10 jaar! Het is niet normaal meer…!

  Reply

• survivor of you

  17 augustus 2018

  Op de eerste rij gezeten hoe mijn beste vriendin te maken had met een narcist en 3 jaar later zelf een relatie krijgen met een psychopaat. Denkende dat ik mijn lessen in het leven had geleerd. De crème de la crème moest zich nog onthullen. Het was een half jaar nadat de relatie voorbij was, dat ik pas kon zien waarin ik terecht was gekomen. In het begin was het dé droomman, en hij profileerde zich ook als mijn soulmate. Ik was door ervaringen op de hoede, maar door zijn charmes en vlotte babbel werd ik al snel ontwapend. De diepte van de connectie voelde zo echt, dingen delen, elkaar bekrachtigen. Uiteindelijk de keuze gemaakt om samen te gaan wonen. Hij woonde 200 kilometer verder weg, maar had niks te verliezen. Eenmaal prooi binnen, werd de manipulatie merkbaar in gang gezet. Ik zag hoe hij mensen manipuleerde en in contacten functioneel was, maar ik dacht dit wel door te hebben als dit mij overkwam. Lijken kwamen uit de kast van andere vrouwen (dit waren natuurlijk allemaal stalkers, of gewoon gek, of van vóór mijn tijd), de ene leugen na de andere. Hij zocht mijn zwakke plekken… Vreemdgaan, liegen, onmacht en niet gehoord worden. Dit werd allemaal op een subtiele manier ingezet en ik knapte natuurlijk, want hij had de juiste triggers. Mijn reactie was ’t enige wat de buitenwereld zag, en ik moest hulp zoeken, want ik kon nooit normaal reageren en ik mocht van geluk spreken… Want niemand kon zo omgaan met mij als hij. Ik geloofde elk woord, ook al heeft mijn gevoel altijd iets anders duidelijk willen maken. In de relatie heb ik me laten strippen van al mijn waardigheid. Zijn seksuele controle heeft me over grenzen laten gaan waarvan ik nooit had gedacht deze te overschrijden. Op het einde zat ik depressief, angstig om naar buiten te gaan, 200 kilometer van vrienden en familie, merendeels alleen. Niet te vergeten de diagnose borderline erbij, door zijn sadisme, manipulate en gaslighting, en de rest van zijn façade. Een diagnose waar ik eerder nooit aan voldeed, volgens meerdere tests, had zich in 2 jaar tijd gevormd. Ik was opgebruikt. En toen kwam de dag dat ik opnieuw eruit werd gezet, alleen definitief. Alles wat ik had opgebouwd weg, ik heel ver weg. Hij had alles gegeven, maar kon mij niet helpen (het perfecte slachtofferverhaal naar de buitenwereld). De maanden erna heb ik moeten vechten om mijn hoofd boven water te houden (baan opzeggen, terug verhuizen naar het zuiden, en financieel kaalgeplukt). En meneer merkte daarna dat er nog een beetje meer uit te halen viel… Wanhopig deed ik alles om hem te pleasen en werd daarna keihard afgestraft. Dingen werden duidelijker en uiteindelijk ben ik erachter gekomen dat hij me heeft ingeruild voor een ander. Hij had gewoon een nieuw slachtoffer en ik was nog functioneel voor hem: zijn fetisj. Ik ben nu een paar maanden verder sinds ik definitief alle banden heb verbroken. Ik kan soms nog steeds niet bevatten hoe iemand mij zo heeft kunnen brainwashen. Ik heb mijn ziel aan de duivel verkocht, die makkelijk zou zijn doorgegaan tot ik onder de grond lag. Mijn hele fundament is eronder uitgeslagen en dit zal een lange weg zijn naar herstel!!! Ik ben mijn ex dankbaar, want dankzij hem ga ik eindelijk de confrontatie aan met mezelf, bouw ik een nieuw fundament, waarbij ik werkelijk mag ontdekken wie ik ben, leer ik mijn eigen grenzen kennen, en nog belangrijker, leer ik voor het eerst in mijn leven mezelf vertrouwen. Ik besef dat ik altijd een keuze heb gehad in mijn relaties, maar deze nooit heb willen nemen. Hoe ik met mezelf omging, werd perfect gespiegeld in mijn relatie. Dit wil ik graag meegeven aan iedereen, want we roepen allemaal heel hard dat mensen met persoonlijkheidsstoornissen geen zelfreflectie hebben, en we niet schuldig zijn. Maar dit is hetzelfde gedrag als de narcist (de buitenwereld is de schuldige)! Je hebt ALTIJD een keuze; durf eerlijk te kijken waar jij jezelf de rug hebt gekeerd, zie de les die deze situatie je wilt geven. Ben geen slachtoffer, ben een overlever!!!

  Reply

• Debby

  26 februari 2018

  Geen idee of mijn vriend nou echt een narcist is, maar ik herken wel dingen erin. Bijvoorbeeld als ik verdrietig ben of boos, dan vind ik bij hem geen troost… dan is het gez#!k. Als ik kritiek uit op hem of tegen hem inga, dan kan hij agressief worden. Buiten op straat loopt hij bijna iedereen af te z#!ken.

  Reply

• mylife

  4 maart 2018

  Wat je omschrijft lijkt inderdaad veel op kenmerken van een (verborgen) narcist. Omdat veel mensen, ook hulpverleners, rechters en in het onderwijs, nog weinig weten over (verborgen) narcisme en slachtoffers door instanties vaak in het nauw worden gedreven. Er is een actie / petitie gestart: “Narcisme nader bekeken voor slachtoffers”. Het is de bedoeling deze petitie in april 2018 te overhandigen aan de Tweede Kamer.

• Josee

  6 juli 2018

  Zo herkenbaar… Ik heb dit 43 jaar vol gehouden… Alles klopt van hierboven geschreven… Ook geestelijke en lichamelijke mishandeling speelde een rol… Na zoveel jaar huwelijk was de maat vol… Ging er zelf aan onderdoor… Uiteindelijk gescheiden… Kan nu weer mezelf zijn… Een opluchting!!!

• Bogaert C

  18 april 2017

  Carine : Ik ken iemand sinds drieënhalf jaar. Het eerste jaar dat ik hem kende woonde hij bij een andere vrouw die hij eigenlijk bedroog met mij maar ik wist dit toen niet. Dit heeft een jaar geduurd: 2 weken bij haar, 2 weken bij mij. Hij heeft mij belogen, bedrogen, en zelfs zichzelf bedreigd met messen. En hij liet mij niet weggaan dat ik zo bang werd van hem. Ik heb dit verteld aan mijn zoon en moeder en die willen niet dat ik nog contact heb met die persoon, alhoewel dit moeilijk is omdat hij mij altijd kan overhalen om te blijven. Hij is zeer lief en charmant en verwend mij op alle gebied. En dit duurt nu al meer dan 3 jaar. Wat moet ik hiermee doen, ik zie hem graag maar soms haat ik hem. Hij moet ook van mijn zoon niet weten omdat mijn zoon mij wil beschermen omdat hij bang is dat ik een dag misschien niet meer naar huis kom. Kan er mij iemand raad geven?

  Reply

• Anoniem

  16 augustus 2017

  Beste allemaal, Wat heftig als ik dit zo lees! Ikzelf ben nogal onzeker en trek dit soort mannen telkens weer aan. Onlangs ben ik uit een relatie gestapt met een narcist. In beginsel zouden we vrienden blijven en leek dat goed uit te pakken, maar al na een paar dagen kreeg ik al het vuil over me heen en was ik historie. Nu word ik compleet genegeerd en dat doet denk ik nog het meeste pijn. Nu ga ik helemaal aan mezelf twijfelen. Hij doet tegen iedereen aardig en laat zien dat hij heel gelukkig is. Terwijl ik het echt nog moet verwerken. Zijn er ook sites waarbij je kunt chatten of mailen dat jullie weten? Ervaringen delen kan opluchten volgens mij… Iedereen sterkte!

• Lady

  26 januari 2017

  Hallo, Mijn vriend heeft “gevoelig narcisme” en borderline. Wij zijn nu een half jaar samen en hij heeft mij vanaf het begin gezegd dat hij dat heeft. Wij hebben regelmatig ook ruzie om kleine dingen maar op zo moment kan hij geen rekening met mijn gevoel houden en alles is wat hij denkt. Maar mijn vriend kan wel naar zichzelf kijken erna en weet wat hij fout doet en werkt er ook aan ik dat merk ik ook aan hem hij gaat binnenkort ook therapie in. Maar buiten de ruzies om is hij wel heel lief en open en eerlijk en houd ook rekening met mijn gevoel en gunt me mijn eigen dingen, geeft me echt veel liefde en ook in het openbaar. We zijn wel echt veel samen onderhand elke dag en dat wil ik zelf ook. En als hij soms niet lekker in z’n vel zit zegt hij ook dat hij even alleen moet zijn. Zijn er dan verschillende vormen? Omdat ik veel lees dat mensen met zo’n beperking juist het tegenovergestelde zijn.

  Reply

• Paul

  27 januari 2017

  Eerlijk gezegd heb ik nog nooit van gevoelig narcisme gehoord. Wel van narcisten die gevoelens veinzen, maar als ik het zo lees, is je vriend geen klinisch narcist. Maar, ik ben dan ook geen arts en dus niet de aangewezen persoon om hierin zekerheid te verschaffen.

• loes

  3 maart 2017

  het klopt. ik ben getrouwd met een narcist, en val wel mee hij accepteer zijn ziekelijk manier van zijn. en ik ook. alleen moet jij wel als het erger wordt duidelijk maken dat jij niet doe aan zijn spelletjes. nee is nee. zoek wat te doen, anders veins hij jou gevoelens, als hij niet praat lees een boek. als hij boos is en de deur uit gaat doe jij dat ook. simpel. laat jou geest niet controleren en ga sporten is het beste. wij zijn al 31 jaar getrouwd en ik denk eigenlijk dat als degene weet en accepteer zijn aandoening, is er niets mee, ze zijn chaotisch, dus wie geoord. ik krijg alles wat ik wil als ik mij aanpast aan zijn manier, ik was 22 jaar. en als ik zie hoe netjes hij voor mij zorg, zeg ik wow… goed voor jezelf zorgen is het beste, geef aan hem niet de aanleiding om een andere te gaan zoeken. nooit kritiek opleveren, u kunt wel zeggen??? als jij zo doet of toevoeg is het beter voor je. vind jij het niet…

• A Noniem

  9 september 2016

  Hallo, allereerst sterkte gewenst en weet dat in je, ergens, jij gewoon nog aanwezig bent, in meer of mindere mate! Je zal t.z.t. langzaam maar zeker terug komen. Ik ben actief geweest in USA forums omdat daar veeeeel meer bekend is van narcisme, en dat narcisten vaak (niet allemaal, maat de meesten wel) meerdere afwijkingen hebben, zoals mentaal en/of fysiek sadisme. Isoleren is een welbekende tactiek van narcisten naar slachtoffer toe. Het slachtoffer, een soort krabpaal, boksbal, spuugbak… moet geen personen hebben die deze vertellen wat ze meemaken. Even over ‘mijn’ narcist. Een vrouw die bij een krijgsmachtonderdeel wilde, maar al heel vlot werd afgekeurd op ‘heimwee en rokkenhangerig’. En nu woont ze inderdaad weer bij moeders thuis… Haar studie noem ik niet exact, maar komt neer op gebakken lucht verkopen, onderhandelen, verkoop, manipulatie. Dit heeft ze later nog verbeterd dankzij haar werkgever een groot internationaal bedrijf. Eerst was ze dus niet zo goed in narcist zijn. Op enig moment moest ze in dagopvang van haar baas wegens te veel klachten van collega’s en klanten. Dat werd wegens reorganisaties e.d. besparingen halve dagopvang en toen ook dat wegviel, moest ze een psycholoog zoeken die terug rapporteerde naar de baas. Deed ze dat niet, geen toestemming voor de terugkoppeling, dan ontslag, dus dat deed ze. Dit was voor mij de eerste 3 zware perioden, maar ook een gevoel van hulpgever zijn. Ze had me toen nodig dus deed niet te moeilijk tegen mij. De psycholoog die ze uitzocht was wel een narc-truuk, een jonge vrouw, net afgestudeerd. Daar kwam ineens incest om de hoek, dus ‘was de baas’ ineens veel milder. Het geheel lijkt mij verzonnen, ook omdat niet bekend is wie / wat / waar / wanneer, heel vaag dus en opgelost door een brief te schrijven met de psycholoog en die door de shredder te doen. Ze verloor nog steeds bijvoorbeeld loopmaatjes. Want in beginsel komt ze charmant en geïnteresseerd over, maar als ze mensen te lang / vaak ziet, zagen die het masker, dus ze verloor er ook veel in een periode van tig jaar. Inmiddels is ze zo ver dat ze dus wel 8 ‘beste vriendinnen heeft’ die dat van elkaar niet weten, verdeel en heers… Maar ook die ziet ze maar tot ze merkt dat ze fouten maakt, dan komen er ‘van de plank vooropgezette(!)’ excuses en is ze weg. Mij heeft ze zo een 4 jaar voor ze wegging van mijn familie los geweekt, ik kon niet meer met haar mee, een week er voor maakte ze me al helemaal nerveus. Ging ik toch mee, dan was ze daar zo slinks, slim en bewust van wie wat kon horen en zien dat ze non-verbaal mij ‘stuurde’ indien nodig… Nadien kreeg ik een ‘rapport’ en dat werd dan gerust ook een week af en aan ‘besproken’. Kortom: de isolatieperiode brak aan, vrienden kregen de gelegenheid niet te bedanken voor het eten, op haar nette niet scheldwoorden gebruikende wijze brandde ze hen en hen opvoeding wel verbaal af, dus menigeen ging kwaad weg. Mijn familie vond ze overigens altijd leuker dan de hare (en dat geloof ik wel, klopt ook wel!) deze heeft ze weten over te nemen(!) Toen ze wegging, maar ook de maanden ervoor, heeft ze (bleek later) mij al in kwaad daglicht gesteld. FF tussendoor, in de USA is narcisme ‘strafbaar’, en dat geeft het slachtoffer ook wat ‘rust’ en ’troost’ waar het hier juist herstel tegenwerkt vaak, dat de ‘bewuste aanrijder-en-doorrijder daar gewoon mee wegkomt en nog applaus krijgt van hen enablers en flying monkeys ook. Hier loopt men weer hopeloos achter, niks opgelegde hulp (wat eigenlijk onderzoek is, want ze zijn niet te helpen, het is een schitterende GGZ-afwijking, zij zijn goed, de wereld is gestoord, labiel en moet opgenomen worden)… Dat zei ze ook over ongeveer 70% van iedereen die we kennen, of ‘pas op, kijk uit, boeven, misdadigers, oplichters!, over buren en dan 90 kg leugens in 7 kg halve- en 3 kg hele waarheden verpakken… Isoleren is haar goed gelukt, mijn familie zie of hoor ik niet, vrienden kiezen haar kant. :( Of zijn gewoon ‘verdwenen’ van ons beiden. Ook ‘gaf’ ze me een boevenbal om mijn enkel, in de vorm van een totaal verkeerd uitgezochte hond. Die kostte mij klanten, onderbrak 3 keer daags mijn werk (kantoor aan huis) en op het laatst 3 a 12 keer per nacht, zij sliep door alles heen, geen geweten en Oost-Indisch doof hè. Maar o wee als ze wel eens wakker werd… dan stapte ik in een mijnenveld, verbaal en fysiek geweld, ik had mij vaak moeten verdedigen (zonder haar te ‘mollen’, wat ik makkelijk zou kunnen, en sleutelbos of andere linke voorwerpen ontwijken, altijd naar mijn hoofd gericht gegooid…! Tegen het eind, toen ik haar niet meer kon steunen en nee begon te zeggen, gewoon omdat ik ‘op’ was, 3 jaar slaapdeprivatie(!!!) inmiddels, was ze ineens weg. Geen afscheid en geen closure, de hond mee gejat ook en snel op haar naam gezet. Zou er een wedstrijd zijn, dan komt ze zeker in de top 3, want ze weet nu wat ze wel en niet moet doen, bij wie en hoe lang, of als haar masker begint los te komen… verzint ze wat en is weg. Nederland, narcisme kost je meer en maakt meer stuk dan goed is, volg daar de USA eens in!!! Niks de helft van het huis of bedrijf, niks de kinderen zien, of wel maar dan onder zelf te betalen politiebegeleiding! Immateriële schadevergoeding, opgelegde ‘behandeling’ (opdat GGZ-experts dit fenomeen kunnen leren, want in de USA is er 15% toename in de laatste 10 jaar!!!). Kortom VS-volgend NL, narcisme? Doe er wat mee, zoals in de USA dus.

  Reply

• Moedeloos

  6 september 2019

  Misschien weet iemand om uit de web te komen. Ondanks nu 3 jaar gescheiden te zijn, heeft ex alle macht. Kinderen willen geen contact en dat maakt mij als moeder gelijk degene die aan ouderverstoting doet volgens jeugdzorg. Al heeft de jongste al 3x bij de rechter haar verhaal gedaan. Alle bewijzen van tergen zowel mij als de kinderen, hij wordt geloofd. Moedeloos, machteloos. Jeugdzorg acht dat ik in therapie ga voor mijn boosheid om alles wat hij doet te kunnen accepteren met een glimlach. Wie bied hulp? B.v.d. M.

• Marco

  22 maart 2016

  Hallo iedereen. Allereerst schrik ik van de vele verhalen die allemaal betrekking op het onderwerp narcisme hebben. Mijn verhaal is zoals bij zovelen begonnen met al te weinig hindernissen en eindigend helaas op de ene leugen na de andere leugen. Tien jaar geleden was ik niet gelukkig in mijn huwelijk. Door het vele werken en de gebrekkige aandacht van mijn ex-partner merkte ik dat ik aandacht om me heen binnen liet komen. Vandaar besloten mijn huwelijk te beëindigen. Mijn ex-partner was binnen het jaar getrouwd en ik was ondertussen een leuke jongedame tegengekomen. De klik was enorm en ik ging er helemaal voor. In het begin was alle aandacht welkom, echter het wordt gewoon en daardoor kon ik niet meer goed doen. De auto, het huis, de meubelen, en weinig was er nog goed… Zij had in de tussentijd een massagesalon bij een vriend van me gehuurd. En daar ging het fout, de happy endings, en dan ook niet safe. Het maakte niet uit. Die affaire duurde drie maanden en ze was hoog verbaasd dat ze betrapt was. De ene leugen na de andere. Het hield niet op. Ach ja wat maakt het ook uit. De therapeute zei ook tegen mij dat ik met een patiënte leefde. Toch haar vergeven, tenslotte denk je ook aan de kinderen. En toen ging de beerput pas echt open. Stap voor stap werd me duidelijk hoe ze werkelijk in elkaar zit. Alles ten koste voor haar eigen geluk. Zelfs haar vriendinnen logen dat het barst. Dan pas wordt je wereldje klein. Hierdoor ook besloten om van iedereen afstand te doen. Ze raakte in een burn-out, maar in haar woorden was ze zoekende, terwijl ze toch fijn op maandag een kamer boekte in het Ibis hotel waar ze verbleef met haar sportleraar (deze verzag haar weer met de behoefte: aandacht). Na vele leugens blijft ze erin hangen, en vertelt de waarheid (wat zij ervaart als de waarheid) tegen haar vriendinnen. Het enige wat je in deze situatie kunt doen is afstand houden en steeds op je hoede zijn. Het duurt ook een hele tijd voordat je los bent van zo iemand. Ik zou er het liefste een film over maken en zo iedereen waarschuwen voor dit soort mensen. Die van mij had er ook een persoonlijkheidsstoornis bij. De dokter had het ook geconstateerd. Dus ben op je hoede en houdt ook de kinderen goed in de gaten. Want die zijn een makkelijke prooi voor een narcist. Dit is nog steeds realiteit en elke week komt er wel weer een leugen uit of wordt er weer een geboren. Succes met jullie verwerking…

  Reply

• mireille

  12 maart 2016

  Ik ben opgegroeid met zo’n narcistische zus, 6 jaar ouder dan ik. Was opeens niet meer in mij geïnteresseerd nadat ik intensieve therapie had gehad, waarbij het woord ‘onderdrukking’ viel als cultuur van ons gezin van herkomst. Die mijn partner steeds ophemelde en om advies vroeg, terwijl ze mij, ongemerkt, via goed getimede, achteloze, opmerkingen steeds onderuit haalde. Mijn partner die haar aardig vond en niet goed begreep wat ik daarmee bedoelde. Die ik moest dwingen mijn verhaal te volgen, alsof ikzelf de narcist was… partner ziet het nu, of heb ik dat alleen maar met terreur afgedwongen??? Je gaat tot in al je vezels aan jezelf twijfelen. Het gekke is dat ik nu ik niet meer afhankelijk ben van goedkeuring door deze zus, zie wat er geweest is en me onuitsprekelijk opgelucht en vrij voel. Afgewisseld met buien van twijfel aan mijn eigen beoordelingsvermogen. Maar die slijten wel, hoop ik. Jammer dat de therapie van destijds dit mechanisme niet heeft weten bloot te leggen. Had me zoveel jaren levenskwaliteit gescheeld en het gevoel dat ik dit allemaal zelf zou moeten kunnen oplossen. Oplossen? Niks oplossen! Voor je eigen gezondheid: narcisme = wegwezen!!! Wat het ook kost aan overige familierelaties.

  Reply

• Peter

  21 november 2016

  Dat herken ik helemaal… de twijfel aan je jezelf. Ik heb een hele manipulatieve schoonzus die de banden tussen mijn zus en ik compleet verwoest heeft. Ze heeft haar helemaal tegen mij opgezet en ze leggen alle schuld bij mij neer. Heb intussen een hele lading aan gevoelsmatig bewijs dat het helemaal niet in orde is (vernederen, uitlachen, controleren, negeren), maar ik kan niets hard maken. Heb er een punt achter gezet, tot grote teleurstelling van mijn ouders. En ook bij mijn ouders heeft ze haar werk goed gedaan, want zij twijfelen aan mijn beoordelingsvermogen. En dan ga je zelf ook weer twijfelen… heel slopend. Heb gelukkig goede en stabiele mensen om me heen.

• S Moesafier

  17 januari 2016

  Ik heb dit pas meegemaakt maar niemand zelfs de politie maakt mij belachelijk en gelooft mijn panter en zit met een kind van elf opgesloten in mijn eigen huis want ze is gewelddadig naar ons en politie vind dat aangifte niet nodig was wie kan mij meer advies geven hier over waar en met wie kan ik wel praten die mij hier uit kunnen helpen Alvast bedankt

  Reply

• A Noniem

  10 september 2016

  De politie heeft het maar op te tekenen die aangifte, je hebt –denk ik– wel een term nodig. Dus met de jurofoon of andere wet-kenner bellen / langsgaan, smaad of laster bijvoorbeeld is iets wat ze serieus werk oplevert en dan komen ze wellicht met de lichtere juiste aanklacht. Neem voor de zekerheid gesprekken op, video als ze vaak langskomt lopen e.d. (tenzij je op haar routes voor werk, winkels e.d. woont natuurlijk).

• Sabine

  14 januari 2016

  Mijn vriend Alex is een narcist. Hij werkt als vertrouwenspersoon bij de gemeente, maar is zelf niet te vertrouwen. Zijn huwelijk is destijds stukgegaan doordat hij vreemdging. Vorig jaar kwam ik erachter dat hij al twee jaar een verhouding had met een ex-collega. Later kwam uit dat ook dit niet de eerste keer was. Ik probeer het vertrouwen terug te vinden in hem, maar het lukt me niet. Weggaan bij hem durf ik niet. Hij verschuilt zich achter zijn positie van vertrouwenspersoon en maakt misbruik van het feit dat vrouwelijke (ex)collega’s niet lekker in hun relatie zitten.

  Reply

• anoniem14

  29 oktober 2015

  ik ben 14 jaar en ben er van overtuigd dat mijn moeder narcistisch is ,,, altijd moet ze gelijk hebben. ze kan aardig zijn als je doet wat ze wil , doe je dat niet dat stampt ze je de grond in of gaat gewoon schreeuwen dat je het moet doen tot je het doet. door het schreeuwen is vaak de politie gebeld. toch blijft ze zeggen dat niks haar schuld is maar allemaal van de rest van het gezin. ze vind zichzelf altijd beter dan de ander. maar als er vreemde met haar praten of bellen zet ze altijd een andere stem op en doet aardig. in de avond probeert ze ons gewoon naar boven te jagen door luidkeels mee te kermen met muziek en als je vraagt of ze wil stoppen zegt ze nee of kat ze je af omdat ze alleen aan haar eigen belangen denkt. 24/7 zit ze wel iemand thuis af te katten. als er bv iets nog bij de winkel gehaald moet worden blijft ze doorzeuren tot ze krijgt wat ze wil (zelf gaat ze nauwelijks naar buiten omdat ze niet goed kan lopen). ik moest vroeger toen ik rond 12 jaar was heel veel in huis doen omdat me moeder niks deed. dus deed afwas , schoonmaken, koken, was enz. toen als ik t een keertje niet deed ging ze zeiken dat ik lui ben en nooit iets doe. toen ben ik gaan staken en ben gewoon niks meer gaan doen en nu blijft ze maar zeiken. terwijl als ze zelf 1 ding doet helemaal zichzelf de hemel in prijst. ze moet gewoon altijd gelijk hebben en krijgen wat ze wilt. ook denkt ze dreigend voor je te staan en je weg te duwen en zeggen dat je uit haar space moet , terwijl ze zelf naar je toe loopt .. de politie is al meerdere keren thuis geweest en ze weet altijd zo mooi de verhalen om te draaien alsof het lijkt dat wij de schuldige zijn ,, ik word er serieus gek van. wie weet wat ik kan doen?

  Reply

• Paul

  31 oktober 2015

  In dit artikel over anonieme medische raadgeving voor kinderen en jongeren vind je een opsomming van instanties die je zou kunnen raadplegen (zowel voor fysieke als mentale kwesties). Daarnaast zou je ook vrienden, familie, een vertrouwenspersoon op school of je huisarts om advies kunnen vragen. Heel veel sterkte toegewenst!

• Manon

  27 december 2015

  hoi miesje ik herken dit van mijn jeugd ben nu zelf moeder en 52 wat jij meemaakt is mishandeling en erg slecht nu je zo jong bent zeg je een ding ben je ook bang voor je narcistische moeder ga weg daar kan je naar je opa en oma bv of een leraar van school het vertellen?kindertelefoon jeugdzorg probeer bij iemand anders te bellen heel veel sterkte en liefs m geloof me je ma krijgt dr straf wel de mijne werd ook ziek en ze was zo dapper ten ze zeiden ze ja ook door mij zo te behandelen als klein kind nu ven ik ziek en alles kwijt door haar me huwelijken zelfs 1 kind en me nieuwe man maar me andere neemt ze me niet af ze leeft trouwens geeneens meer dat doet me wel veel pijn ze word nog steeds de hemel in geprijsd nou daar komt ze nooit ze heb me kapot gemaakt dat komt nooit meer goed dus vlucht nu je nog kan niet de straat op of aan de drugs hoor je klinkt heel sterk slim en volwassen en kan t zet m op ik zal aan je denken en je wat kracht sturen LOL denk eraan je spullen zijn niks waard JIJ WEL jij telt jij bent uniek en mooi alles wat ze zegt om je te kwetsen en je niet bent hoe je je niet aan te trekken maar das makkelijk gezegd hoop dat je de kans krijgt nog van je korte jeugd te genieten mooie school af te maken en zelf een relatie of mamma te worden denk dan aan mij kap met haar en haar narcisme ook als je thuis blijft tot je 18e of zo, kap dan breek met dr en denk niet ach zielig ze ziet me kids niet of mij geloof me gaat goed dan weer mis door me moeder maak ik alles om me heen stuk propbeer dat niet te doen ik help mezelf met psychologen helpen maakt t erger voor mij wie weet helpt zoiets jou wel is een advies hoor ik werd altijd boos als ze dat zeiden

• Anoniem

  23 december 2016

  Je reactie is nu van een jaar terug maar ik denk, ik reageer toch maar even. Ik ben nu 30, wat jij meemaakt heb ik meegemaakt vanaf mijn 12e tot de dag van vandaag. Ik heb 3 broers en 3 schoonzussen die ze heeft weten op te stoken met valse verhalen en als ik de waarheid vertel dan ben ik degene dat hulp nodig heb. Mijn gezondheid werd er niet beter op, het voelde net aan alsof mijn eigen moeder net “de kwade stiefmoeder” was. Het advies dat ik je wil geven is, probeer niet erop in te gaan met wat ze zegt, narcisten willen graag dat je dingen zegt dat zij horen willen, hoe minder zij hun zin krijgen des te driftiger ze worden. Probeer zoveel mogelijk uit haar buurt te blijven en mocht je de leeftijd bereiken dat je het huis uit kan, doe het. Dat is de fout dat ik gemaakt had, ik ben thuis gebleven waardoor ze de kans kreeg om zelfs mijn geld te stelen en mijn vrienden en familie tegen mij op te zetten. Daarnaast had ik ook nog een vriend die een pathologische narcist is. Ik voel me zelf nu geïsoleerd in mijn eigen lichaam. Doe je zelf dit niet aan, je bent nog jong zulk soort mensen zijn echt niet goed voor je omgeving. Ik heb vanaf mijn 20e tot afgelopen jaar zowat op mijn kamer geleefd om haar te vermijden. Maatschappelijke werkster heeft mij niet geholpen, ik probeer er nu zelf tegen te vechten nu ik eindelijk een eigen huisje heb gekregen.

• Belle

  6 november 2017

  Beste anoniem 14, Ik herken je verhaal, want ik heb net hetzelfde meegemaakt met mijn moeder destijds. Wat knap van je dat jij nu al inziet dat dit narcisme heet en een persoonlijkheidsstoornis is. Ik ben ondertussen 40 en wist op mijn 14de wel al dat haar gedrag niet normaal was en dat ik me heel slecht voelde binnen ons gezin, maar kon er toen nog niet de vinger opleggen wat het was. Toch heb ik voor de emotionele en soms ook fysieke mishandeling hulp gezocht via school en bijzondere jeugdzorg. Ik mocht op mijn 17de bij pleegouders gaan wonen en dank zij die mensen kreeg ik de kans om verder te studeren. Ik heb mijn moeder sindsdien nooit meer gezien en ik ben me er ook nooit bewust van geweest dat mijn moeder een narcist was. Tot over enkele maanden, nadat ik de zoveelste relatie met een narcist achter de rug had. Dat deed me nadenken over waar mijn aantrekkingskracht voor dit soort mannen vandaan komt. En toen legde ik de link met het gedrag van mijn moeder. Het gedrag voelt herkenbaar en in the love bombing fase zie je natuurlijk de echte narcist niet. Ze zetten dan hun charmante masker op. Het sluipt er stilaan in en het erge is dat je steeds je grenzen laat overschrijden tot je jezelf verliest. Deze keer had ik het gelukkig na 8 a 9 maanden al door en heb ik het uitgemaakt. Hij had al mijn sporten overgenomen en zit in elke club. Hij probeert zelfs nu nog controle over mij te houden en gebruikt hiervoor ook flying monkeys. Ik heb me nu ingeschreven in een andere club en ben vastbesloten enkele maanden no contact vol te houden. Ik geloof dat hij snel een nieuw slachtoffer zal vinden van wie hij ook haar leven zal overnemen en dan kan ik terug naar mijn eigen club. Heb wel geleerd uit deze relatie dat ik een zekere vorm van codependentie vertoonde. Dat is wat je ontwikkelt als je met een narcistische ouder opgroeit en het is erg belangrijk om hiermee aan de slag te gaan en alsnog jezelf emotioneel op te voeden, eventueel met behulp van een therapeut, zodat jij later gezonde keuzes kan maken en niet steeds narcisten blijft aantrekken, zoals bij mij tot nog toe het geval was. Het is een valkuil voor kinderen van narcisten, maar als je op je 14de al zo bewust bent, komt dat met jou helemaal goed! En ondertussen ben je waarschijnlijk al 16 en vraag ik me af hoe het nu met jou gaat. Sterkte!

• tasz

  18 oktober 2015

  Nu dit gelezen te hebben over narcisme vallen er wel stukjes op hun plaats. Mijn middelste zuster heeft vanaf 1987/88 een kerel gehad met een drankprobleem die ze er wel vanaf wilde helpen…die man heeft jaren lang handtastelijkheden bij mij gedaan…als ik bij me moeder kwam van maaaamma hij doet dit of dat kreeg ik altijd te horen Tas blijf uit ze buurt en hij bleef me opzoeken, me middelste zuster bleef maar zeggen trek niet zoveel aandacht er is niks gebeurd je lokt t zelf uit …en wat denk je wel niet je bent een vervelend kind dat je dit soort dingen beweert… Ik ben zijn vrouw en hij houdt van mij (ze vindt zichzelf geweldig) ook bij mijn ouders zeggen dat ik een leugenachtig kind ben en dat ik alles verzin …zelfs mijn moeder begon dat te geloven en ik werd al snel zwarte schaap want ik spoorde niet ..werd snel boos als zij mij weer treiterden voornamelijk sneeky mij uitmaken voor dik, lelijk en zij werd geprijsd want ja zij was geweldig…dit duurde ongeveer 24jaar …treiterijen handtastelijkheden en nog steeds na de scheiding schuift ze alles op mij af …als ik bozig reageer op treiterijen (nu haar kids) want dat kwetst mij nog steeds…zegt ze dat lok jezelf uit met je rare gedrag…ik zelf voel me altijd onzeker alsof ik leugens leef en weet mij vaak geen houding te geven…onder mijn vrienden ben ik wel mezelf, kan ik lekker gek doen en sta voor iedereen klaar maar in relaties met mannen voel ik mij weer dat kleine leugenachtige dikke meisje (want dat zei zij altijd) en binnen de grote familie (van mijn moeder) doet ze altijd poeslief leuk gezellig en dat zij geleden heeft onder haar alcoholistische man ..ik kan haar wel vragen om haar verantwoordelijkheid te nemen maar enige wat ze al jaren doet is afschuiven…ik heb ook al paar x gebroken met haar in verband gedrag maar ik blijf in haar leugens trappen …dat ze beterschap belooft en vervolgens blijft ze doorgaan met mij vernederen…nu ik zelf een kleine heb wil ik haar haar tante niet onthouden maar vind haar gedrag echt niet kunnen zelfs tegen me dochtertje van nu 1, zegt ze ach tis je maffe moeder maar of vertelt ze je weer leugens kom maar bij je lieve tantetje….daar komt nog eens bij dat haar beide kinderen allebei ten tijde van de scheiding compleet aan hun lot werden overgelaten…ze deed niks met ze …resultaat me neefje was vanaf ze 13e aan het drugsdealen en als je haar daarmee confronteerde was ’t nee hoor hij gebruikt dat spul niet op ze 14e van school gekicked en naar speciaal onderwijs tot 18e, op ze 19e gearresteerd wegens dealen toen zag ze t wel nadat ik zei open je ogen eens en zoek op zijn kamer..haar dochter zette ze toen ze 7 was achter pc en zelf lag ze geweldig in bed te zijn met diverse pcdates en maar gek vinden dat haar kinderen geen emoties/empathie/vriendelijkheid tonen …en als iemand daar wat van zegt ligt t allemaal aan hun …niet aan haar opvoeding…ik zit nu weer te denken te breken met haar maar ben bang dat ik weer mijn moeder en andere zuster achter mij aan krijg want die weet ze heel goed te bespelen maar ik ben ’t beu…iemand advies?? (ik zelf ben hypersensitive enontzettend onzeker en slecht in verwoorden van)

  Reply

• Devi

  21 augustus 2015

  Ik ben overtuigd dat mijn ex een narcist is. Ik woonde met hem samen bij zijn ouders thuis en was in verwachting. In het begin ging het goed, daarna was het een hel. – Als m’n vrienden appten in de avond en ik nog terug appte om 23 uur werd hij boos op mij; – Als zijn ouders wat zeiden over mij, sprak hij ze na, wat vaak onterecht was; – Als hem iets niet bevalt, bijvoorbeeld deur niet goed dichtgedaan, sprak hij grof tegen mij in het bijzijn van iedereen; – Als hij boos was, schold hij iedereen wreed uit van wie ik hou, zoals ik vermoord je moeder; – Zijn ouders waren heilig en alles wat ze zeiden was juist… en wat ik zei was altijd fout; – Ik liep voor mijn gevoel altijd op mijn tenen en huilde altijd in bed; – Uit angst nam ik afstand van m’n vrienden en familie… Heb nu een eigen huis gevonden, want er waren te veel irritaties. In tijden dat het iets beter ging tussen ons hadden we elkaar beloofd om met elkaar te wonen samen met de baby die eraan komt. Om het te proberen als gezin. Na de bevalling deed zijn moeder continu geïrriteerd tegen mij, m’n ex zag het eindelijk in ook. Hij beloofde mij om met z’n drietjes te wonen. Na m’n bevalling kreeg hij heftige ruzies met mijn ouders. Ik heb nog drie weken met de baby bij hem gewoond daarna gingen we verhuizen. Er was ook een avond dat onze baby continu huilde. Hij zei ik bel me moeder. Ik zei laat je moeder we kunnen het zelf. Hij was zo in paniek omdat onze baby huilde dat hij mij heeft geslagen en geschopt voor die opmerking. Zelfs in het ziekenhuis dag na de bevalling deed hij vreselijk tegen mij. Baby lag in de couveuse en als hij de baby vasthield en ik zei iets wat hem niet bevalt zei hij wrede dingen om mij te raken. Maar feit is hij heeft mij in de steek gelaten ondanks alle beloftes. Hij heeft mij niet gesteund met me bevalling herstel en met de opvoeding. Na een week sinds ik bevallen was zat ik met pijn in mijn onderrug zelf dozen te sjouwen om te verhuizen. Ik ben letterlijk helemaal kapot ervan en was emotioneel Helemaal ingestort terwijl ik 24/7 Mijn premature baby alleen moest verzorgen. Hij sliep uit bij zijn ouders thuis en kwam in de middag langs baby kijken. Ik heb maandenlang gesmeekt om thuis te komen. Gezin zijn voor mij was echt en is echt alles voor mij, mijn droom. Maar hij had altijd een smoes, opeens zei hij ik kan niet komen, vanwege je ouders, dan opeens mijn mentaliteit, hij kan er niet mee leven, of ik ben niet mooi genoeg… Tot de dag van vandaag hoop ik dat hij terugkomt. Maar diep in mijn hart weet ik dat ik dit niet verdien. Ik kan niet op hem bouwen, alleen wanneer het hém uitkomt. Ik ben niet perfect, ik heb ook een antwoord klaar. Maar ik weet wel dat ik altijd regelmatig met vrienden families en collega’s erg gezellig ben. Hou van gezelligheid en ben sociaal persoon. Hoe ik dit alles zo typ maakt me weer verdrietig. Ik kende hem allang, maar stond nooit stil bij narcisme… Maar ik ben echt overtuigd dat hij narcistische trekjes heeft. Wat vinden jullie, is hier sprake van een narcist?

  Reply

• Marion

  19 juli 2016

  Ja wij hebben de indruk ook te maken met een narcist onze dochter weggelopen van huis zit nu bij een vriend die alles heeft stopgezet haar bewind haar begeleiding alles, ook breekt deze meneer in in computers doet zich heel stoer voor drijft je tot schuldgevoel en zelf praat hij ontzettend mooi we zitten dusdanig in een isolement ook heeft deze meneer mijn man vals beschuldigd van misbruik wie o wie kan helpen want we missen haar en we mogen niet bij haar want hij zorgt er voor dat we haar niet mogen zien!!! we horen alleen maar de jongen zijn mening Groetjes gedupeerde Marion

• anna

  12 augustus 2015

  Gebroken met mijn moeder die een echte narcist is. Vele jaren in vernedering geleefd en moeten leven. Mijn vraag is, als je gebroken hebt, waarom vecht ze niet voor haar kinderen (mijn zus en ik)? Niks laat ze horen of zien, al maanden niet. Moeilijk te begrijpen of dit de stilte voor de storm is…

  Reply

• M1

  11 september 2015

  Echte narcisten zullen je nooit missen omdat wanneer ze echt narcistisch zijn alles om hun draait en ze de rest om zich heen snel zullen vergeten.

• ydnew

  13 september 2015

  Inderdaad… ik heb ook geen contact meer met mijn moeder, die ook in mijn ogen narcist is. Ik loop altijd op eieren, en zodra ik iets doe wat haar niet bevalt, in dit geval zei ik een keer dat ik haar niet kon helpen, negeert ze me al weken lang. ze vraagt niet eens naar haar kleinkinderen terwijl ze altijd oppaste, wat een fout was van mij… want dat wordt keer op keer tegen mij gebruikt. “O jij wilt dat niet voor mij doen? je laat me stikken! terwijl ik mijzelf heb opgeofferd om op jouw kinderen te passen! Zodat jij centjes kan verdienen! Snotaap!”. Ze behandelt me als een klein kind. Ik ben inmiddels 30 en heb haar gedrag altijd maar geaccepteerd omdat ik dacht dat het normaal was… maar toen ik via een vriendin van mij over narcisme heb gehoord en erover heb gelezen… besef ik dat mijn moeder een narcist is. Met als gevolg, ik kan moeilijk nee zeggen… discussies kan ik niet aangaan… ik ben ontzettend onzeker… voel mij soms nog als een klein meisje. Mijn moeder kan de situatie ook zo draaien, dat het lijkt alsof het wel aan mij ligt… en zo ga ik nog twijfelen aan mezelf ook. vreselijk! Ik wil geen contact meer… ze zet mij zo gemakkelijk aan de kant ook al hadden wij een hechte band samen, en als ik haar confronteer met hoe zij doet dan verzin ik het en ben ik een snotaap en is zij dus ineens slachtoffer want ze staat altijd voor me klaar en aan mij vraagt ze nooit wat. En dat vergeet ze, want ik doe alles voor haar! Maar nu niet meer, ben er klaar mee!

• Bahar

  1 augustus 2015

  Ik heb ook deze jaar ellende gehad met een vieze h0#r narcist . ik was de klus kwijt nu weet ik niet hoe mijn toekomst word . Ik heb haar terug manupuleerd het lijk als of ze bang is geworden . Ze zei ik wil verder gaan met mijn vriendin ik heb gezegd succes voor je ik was gerenzelijk hoop dat het werk ik hoor haar nu amper enigste ik haat deze vieze wolf

  Reply

• Hermientje

  31 juli 2015

  Graag wil ik even mijn verhaal kwijt op dit forum. Ik ben een vrouw van 33jaar en heb zelf een gezin en ben getrouwd, en het gaat dus om mijn schoonzus. Dus de vriendin van mijn man zijn broer. Toen ik haar ontmoette in het begin leek ze me een sympathieke meid, maar dat gevoel werd steeds minder. Enkele voorbeelden, mijn schoonouders zijn schatten van mensen en die hebben in het begin dat haar oudste dochtertje was geboren haar nauwelijks gezien. Ze komt op verjaardagen rond etenstijd mee-eten en dan zonder te helpen weer vlug naar huis, want haar kinderen moeten op tijd weer naar bed. Toen wij gingen trouwen niet naar vrijgezellenfeest en mijn zwager kon niet mee met mijn man om een pak uit te zoeken, want de kinderen wilden zo graag naar zee. Toen mijn oudste dochter werd geboren was ze boos op mijn zwager dat ie uit zijn werk op bezoek kwam in het ziekenhuis. Vervolgens komen ze 3 weken later op kraamvisite. Mijn dochter logeerde graag bij mijn schoonouders, vervolgens komen haar kinderen te pas en te onpas logeren, omdat ze zelf tijd voor zichzelf willen, want ze werken zoveel. Ze laat zichzelf als een prinses behandelen, doet weinig tot niks in het huishouden, want haar vriend vindt het leuk om dat te doen zegt ze. En ze houdt vrienden met niemand vol, want dan komen er weer andere op haar verjaardag. Ruzie met de buren. En altijd heeft zij het zo zwaar met de kinderen en de bevalling was zo erg, terwijl ik zelf een inleiding heb gehad van 2dagen en er niet over wil zeuren, maar ze vraagt nooit hoe het was. Toen ik een miskraam heb gehad heeft ze nooit gebeld of wat dan ook hoe het met me was en bij haar bel ik als er iets is met haar of de kinderen etc. En het ergste vindt ik het nog voor mijn schoonouders, want ze is zelfs niet gaan condoleren met het verlies van haar schoonvader zijn zus. Terwijl mijn zwager alleen naar de begrafenis is geweest! Op een vakantie heeft ze ruzie staan zoeken met mijn man, en ook mij heeft ze een keer aan de telefoon afgeblaft, omdat ik eerlijk vertelde liever een andere keer naar haar verjaardag te komen, omdat het bij ons zo druk etc. was. Ben ik nou gek of ligt het aan mij? Ik maak me er ongewild druk om, terwijl ik ergens weet dat ik het naast me neer moet leggen. Is dit een narcist of gedrag ervan en herkent iemand dit? Alvast bedankt voor de reactie.

  Reply

• Jeffrey

  21 juli 2015

  Hallo. Ik ben heb 7 maanden geleden een jongen leren kennen via een vriendin op een oud-leerlingenfeest. Het klikte redelijk goed tussen ons. Met oudjaar zat ie de hele tijd te kijken naar mij en ik terug naar hem, maar toen keek die weg. Toen ik hem aankeek… Ik gaf een verjaardagsborrel en hem had ik ook uitgenodigd en hij zat er precies bij alsof ie net een pak slaag had gekregen… De hele avond stil en naar beneden kijken… Ook collega’s van mijn werk vonden hem een rare jongen omdat hij de hele tijd raar keek, zijn ogen schoten hen bijna neer. Toen iedereen vertrok bleven hij en ik als laatste over en toen begon ie te praten. Ergens in februari contacteerde hij mij om af te spreken. Een 5-tal maanden als vrienden samen weggeweest. Zei dat hij mijn beste vriend was. We zijn naar cafeetje geweest waar ook homo’s komen en een kerel wou mij een kus geven, die ik afwees omdat ik dat niet graag heb, maar die jongen keek ook zo jaloers! Ergens maart zocht die onopvallend toenadering met zijn hand op mijn hand leggen. Wees hem af, trok mijn hand weg, maar spraken nog af. Viel mij op dat die jongen geen interesse had in meisjes of over praten en zo, maar uiteindelijk toch gevoelens gekregen voor hem en had dat verteld aan hem, maar wees mij op zijn beurt af. En hij ontkent dat hij toenadering zocht. En nadat ik afstand nam van hem, vertelde hij aan iedereen dat wij ruzie hadden gemaakt en dat het niet ging tussen ons. Probeerde te praten met hem, maar hij was altijd kort of negeerde me. Terwijl we close waren, is hij me spontaan gaan negeren. Toen ik naar de cinema ging met een goeie vriend waar jij ook graag naartoe wilde gaan zei die niks. Nu ben ik iedereen kwijt van mijn vrienden, iemand tips of raad om dit toch maar op te lossen? Ben al naar zijn huis geweest, maar zat bij zijn grootouders. Of altijd via tussenpersonen zeggen dat hij het zo wil. Hij heeft een lichte vorm van autisme en wil onze band het liefst vergeten, terwijl hij dat niet kan. Denk dat hij echt wel gevoelens heeft voor mij, maar juist daarom snel in een andere relatie is gegaan. En als ik in de buurt ben, kust hij zo overdreven met haar… Ik weet het niet meer…

  Reply

• Justme

  19 juli 2015

  Ik herken mijn ex hier voor 1000% in, en gelukkig niet alleen ik maar (bijna) iedereen om me heen… Zelfs onze dochters. Ik ben zo blij dat ik eindelijk van hem af ben, alleen hij blijft nog bij mijn broer komen. Ik hou veel van mijn broer en zijn gezin, maar nog meer van mijn eigen gezin… Onze dochters en ik zijn genoeg beschadigd, zowel verbaal als fysiek als financieel, dat we niets meer van hem willen horen of zien. Mijn nieuwe partner ziet dagelijks de beschadiging die mijn narcistische ex op alle vlakken heeft achtergelaten, dus ook voor hem vind ik ’t pijnlijk dat ze contact blijven houden!!! Het mooie van alles is dat mijn ex nu samenwoont met een collega waar hij vroeger echt heel gemeen over was, ze was een lelijke, vieze, vette, luie $t!nkh0#r… En over mijn schoonzus toen ze maanden werd bedrogen door mijn broer zei hij dat hij dat wel begreep, want ze had ook een lelijke kop… Alleen was me broer een domme l^l dat hij de lelijkste van de tweeling had genomen. Ze waren verder altijd alleen maar aan ’t schooien voor geld vond hij en ze leenden, maar betaalden nooit terug! Herkent iemand dit…? 25 jaar van mijn leven weggegooid door die zieke, narcistische persoonlijkheid!!!

  Reply

• babette

  10 augustus 2015

  Ken ik, zo is het echter wat ik erg vind, hij heeft een zeer goed hart en balanceert zelf steeds. Ik denk dat professionele hulp op zijn plaats is, dit maakt het extra moeilijk, ik probeer een evenwicht te vinden. Ik zie de waarheid en wil helpen ondanks alles. We leven sinds enkelen jaren apart, we hebben 3 kinderen, doch dat maakt het makkelijker.

• Mat

  16 juli 2015

  Hallo, per toeval ben ik op deze blog gekomen, omdat ik op zoek ben naar een oplossing. Ik herken mezelf in alle verhalen over narcisme, als een persoon met een grote antisociale persoonlijkheidsstoornis, een narcist! De verhalen zijn allemaal zo bekend – Al de kenmerken en symptomen die er beschreven worden, raken me! Pfffff… Ik ben trouwens 57 jaar! Wij zijn ruim 30 jaar getrouwd, en ik heb echt te doen met mijn lieve vrouw; dat zij het met me uithoudt: respect! Ik heb een hele slechte jeugd gehad, waaraan ik het liefst niet herinnerd wil worden; mijn vader is 8 jaar geleden gestorven, maar ik ben nooit meer bij zijn graf geweest. Lange tijd ben ik aan de drank geweest; ik was er nooit, wilde het ook niet geloven dat ik een alcoholist was, maar daar heeft mijn lieve vrouw me vanaf weten te brengen! Niet zonder slag of stoot trouwens… Maar ik heb er niet genoeg van geleerd; mijn gedrag naar haar is niet goed; ik gedraag me veel te egoïstisch… En heb af en toe echte aanvallen, waardoor ik haar erg in een kwaad daglicht stel. En dat is niet mijn bedoeling; zeker niet. Maar het gebeurt me gewoon. Vijf minuten later heb ik er enorme spijt van, maar dan is het kwaad geschied. Zij maakt me wekelijks duidelijk dat ze mijn gedrag niet kan begrijpen, en dat ze het afkeurt. Ze dreigt me te verlaten, maar ik ben blij dat ze bij me blijft omdat ik veel van haar hou, en haar zeker niet kwijt wil. Ik wil er iets aan doen! Mezelf verbeteren, beter controleren, mijn vrouw bewonderen, enz. Zodat we SAMEN dit verleden af kunnen sluiten en kunnen genieten van de jaren die we nog voor ons hebben. Maar -zoals zo vaak- weet ik niet hoe!? Zijn er mensen die een tip hebben, ook al is ’t maar een klein advies, me realiserende dat het niet eenvoudig is/wordt? Maar ik wil alles doen en proberen! Dank je.

  Reply

• Alice Kraay

  10 augustus 2015

  Hallo Mat. Wat jij hier beschrijft, je gedrag tegenover je vrouw, is exact gelijk aan hoe mijn vriend zich tegenover mij gedraagt. Hij heeft een bipolaire stoornis en krijgt daar behoorlijk zware medicijnen voor. Nou moet ik daar wél aan toevoegen dat ik niet het idee heb dat die medicijnen veel aan zijn gedrag veranderen, het lost alleen dingen op als angsten, trillingen, en dergelijke. Hij beschrijft zijn veelvuldig voorkomende gedrag als volgt: “Het is alsof ik er van bovenaf naar kijk… Ik zie en hoor het mezelf doen, maar ik kan het niet stoppen”. Ik zie het, alsof hij 2 verschillende mensen is. Hijzelf en “die ander”. Hij is een ontzettend lieve, gevoelige man. Die ander is een enorme rotzak. Je hebt inderdaad vreselijk veel geluk met je vrouw, het is bijna niet te doen om bij zo iemand te blijven, het nekt je. Je vrouw moet een ontzettend sterke en lieve persoon zijn. Mocht jij, net als mijn vriend, ook zeldzame goede momenten hebben, wees dan lief voor haar. Vertel haar dat je weet wat ze voor je doet en dat je dat enorm waardeert. Dat is wat ik zou willen dat mijn vriend zou doen, want zelfs in zijn goede momenten is dat een zeldzaamheid. Ik hoop voor jou dat ze het niet opgeeft. Iedereen heeft iemand nodig.

• Wendy

  15 augustus 2015

  Beste Mat, Wat heb ik diep respect voor wat je schrijft en voor je hulpvraag! Heel dapper dat je hulp zoekt. Je beschrijft je eigen gedrag naar je vrouw, en je geeft ook aan dat je een onveilige jeugd hebt gehad, maar daar liever niet aan herinnerd wil worden. Zelf ben ik opgegroeid met een narcistische moeder en heb daar veel schade door opgelopen. Gelukkig vond ik hulp bij methodes zoals EFT (Emotional Freedom Techniques) en TAT (Tapas Acupressure Techniques). Dit zijn methodes en technieken waarmee je de lading van je herinneringen kunt halen, waardoor je automatisch gedrag ook verandert. Met deze methodes heb ik heb alle jeugdtrauma’s kunnen loslaten en mijn moeder volledig kunnen vergeven. Ik kan nu goed bij haar in de buurt zijn omdat ik mijn grenzen goed bewaak. (Je kunt mijn uitgebreider verhaal op mijn website lezen onder: even voorstellen). Ik weet dat het mogelijk is om als narcist te veranderen. Alleen de weg die je dan te gaan hebt is heftig: je zult de confrontatie met je verleden aan moeten gaan en je jeugdtrauma’s verwerken. Daardoor verandert je levensinstelling, waardoor je je overlevingsstrategieën niet meer nodig hebt. Want daar zit de crux! Het is dus mogelijk, maar er hangt wel een ‘prijskaartje’ aan: de confrontatie aan durven gaan met jezelf en je pijn… Veel sterkte gewenst, en ik hoop van harte dat je je weg zult vinden!
  Wendy… Wie zichzelf overwint is sterker dan wie een stad inneemt…

• ydnew

  13 september 2015

  Wauw! Knap dat je het zelf in de gaten hebt! Veel narcisten zien dit niet! Die denken dat zij altijd gelijk hebben… zijn perfect kunnen alles beter. Respect!

• mona

  28 mei 2016

  Halo Mat, het lijkt misschien op narcisme, maar het is meer een hechtingsstoornis. U heeft spijt en voelt dus wel degelijk iets. Ga ermee aan de slag! Liefs, Mona

• Ira

  1 oktober 2016

  Hoi Mat, Ik ben er vrijwel van overtuigd dat jij geen narcist bent want een narcist voelt geen spijt. Waarschijnlijk zit je erg overhoop met jezelf door die moeilijke jeugd die je gehad hebt. Ik vind het knap dat je je fouten inziet en toegeeft. Een narcist doet dit niet. Ik raad je aan om psychische hulp in te schakelen en dingen uit je jeugd samen met een therapeut of psycholoog te gaan verwerken. Je zal dan toch nog één keer je jeugd moeten boven halen. Ik denk dat je daarmee je vrouw en jezelf een groot plezier zal doen. Nog één keer de ellende van het verleden door voor een veel gelukkiger leven voor rest van jullie verdere leven. Dat is het toch waard!

• Belle

  6 november 2017

  Hey Mat, Een echte narcist heeft niet het zelfinzicht dat jij wel tentoonspreidt en ze kunnen ook eenvoudigweg geen sorry zeggen. Ik geloof wel dat je onverwerkte nare jeugd de oorzaak is van je gedrag, maar het mag inderdaad geen excuus zijn. Therapie helpt echt om jezelf alsnog op te voeden tot emotioneel volwassen gedrag. Dat verdient je vrouw als ze zo lief is. en dat verdien je zelf ook, want jij zal er zelf ook wel onder lijden.

• bleu eyes

  15 juli 2015

  Juli 2015 – Ik lees al jullie stukjes over narcisme. En het is zo herkenbaar. Ik ben een vrouw van 39, enig kind- Vrijgezel- Vader is 6 jaar geleden plots overleden. De begrafenis heb ik moeten regelen, ook de zakelijke acties daarna. Heb 3 weken thuis gewoond om mijn moeder te steunen in dit grote verdriet. Het erge is wel dat ik het allereerste dacht bij het overlijden: “Oh my goodness… en nu blijf ik over met mijn moeder”. Op mijn 36e besefte ik pas echt wat voor moeder ik heb. En besef ik ook wat mijn pa heeft moeten doorstaan. Echt… wat er geschreven wordt over het onderwerp narcisme klopt. Ik ben mijn hele leven al “slachtoffer” en het doet ongelooflijk pijn om dit te beseffen. Mijn narcistische moeder is een vrouw die altijd de touwtjes boven mij (en mijn pa vermoedelijk) heeft bewogen, net als bij een poppenspeler. Ze heeft tegenover mij altijd dezelfde verhalen verteld, bijvoorbeeld wat voor rotjeugd ze heeft gehad, meerder personen overleden wanneer ze jong was, vreselijke schoonmoeder en schoonfamilie gehad, ze hadden altijd de pik op haar… Het contact is daarom al sinds ik klein ben verbroken, met haar familie was er minimaal tot niks contact, ik weet niet waarom. Ze is overspannen geweest, is 3 maanden opgenomen in een rusthuis, loopt al 20 jaar bij de psycholoog. Vanaf dat ik jong ben, ben ik opgegroeid met het feit dat ik rekening moet houden met mijn narcistische moeder. Dit zei mijn vader. Na het eten ging ze altijd een uurtje slapen op de bank en iedereen moest stil zijn. Ik mocht geen kritiek hebben want dan brak er ruzie uit. Mijn verjaardag werd vanaf mijn 14e niet meer gevierd omdat ze dan ziek was, ziek van verdriet wat haar in haar leven is aangedaan zei ze (ben in december jarig). Vrienden werden altijd afgekraakt, relaties afgekraakt. Ik geloofde het en verbrak die vriendschappen en relaties, vond ik normaal. Ik woon vanaf mijn 26e op mezelf, eerder durfde ik niet omdat ze dan zei dat het beter was om thuis te wonen. De narcistische hel brak los toen mij de woning werd aangeboden. Ze ging huilen en werd lichtelijk boos. Enfin… in augustus erin. Nu 15 jaar later: ze is hier 15x geweest, ik moet naar haar toe. Toen mijn vader nog leefde, kwamen ze vaker, de laatste 6 jaar is ze 4x geweest. Ik heb 2x een ongeluk gehad in het verkeer, engeltjes zorgen ervoor dat mij niks heeft gemankeerd, maar moeders… nergens gezien. Wel bellen. En tot aan mijn 36e kon ze mij bespelen aan de telefoon, ik moest bellen, belde ik niet, dan was ’t hommeles. Ik belde op een gegeven moment aan het begin van de avond om te melden dat ik die avond niet belde… Op een avond belde zij en ging tekeer tegen me (dat is wat ik gewend was dus…) met de mededeling dat ik mijn vrienden belangrijker vond dan haar. Ik natuurlijk verdedigen en ze gooide de hoorn erop. Ik terugbellen, zij niet opnemen. Ik in de auto naar haar huis, zij niet opendoen en de haken zaten erop. Ik weer naar huis. Kreeg ik die nacht allerlei lange sms’jes met daarin geschreven wat voor dochter ik ben. Als ik zo doorging ik ook voor haar dood zou zorgen, net als bij mijn vader. Ik was zo van slag! Maar masker op en hup naar mijn werk. Mijn collega voelde dat er wat was en ik liet haar de sms lezen. Zij begon te huilen, ik dacht: huh… waarom doet ze dat? Waarop zij reageerde: dit doet een moeder niet. Ik besefte toen pas dat dit inderdaad niet oké was. Ik heb hulp gezocht en probeerde mijn eigen leven te leiden. Wat ik heb onthouden is van de hulp: actie = reactie en dat is ook zo. Met horten en stoten is onze relatie gegroeid (dacht ik/ Dan hadden we maanden geen contact omdat ik voet bij stuk hield, waarop zij weer contact opnam met iets begrijpelijks en ik het contact weer doorzette. Nu is dat een jaar redelijk goed gegaan. Totdat vorig jaar mijn relatie uitging, emotionele acties gebeurde op mijn werk (wat positief is afgelopen) en vrienden mij bedrogen. Ik was dus zwak en zij heeft weer toegeslagen, terwijl ik dacht dat ze me steunde. Begin juni was ik weer mezelf en doorzag wat ze deed en verzette me weer. Dit was bij haar thuis en na een kleine ruzie (ik praatte niet met haar mee) ging ik richting huis en wilde afscheid nemen bij de voordeur, waarop de deur in mijn gezicht dicht werd gekwakt. Ik ben naar mijn auto gelopen en ben naar huis gereden met de tranen in mijn ogen. Vraagstelling onderweg: Waarom moet dit nou gebeuren? waaraan heb ik dit verdiend? Ik help haar met alles… etc. Het is zo onbegrijpelijk! Het is nu juli en er is nog geen contact geweest op 1 app’je na: “Moeders weet nu hoe ik in elkaar zit en dat ik vooral zo door moet gaan.” Ik heb daar op gereageerd met: “Tegen de mensen waar je commentaar op hebt blijf je aardig, bij de mensen die het met je menen, kwak je de deur dicht, ik doe dat meestal andersom.” Ik weet dat ik niet had moeten reageren, maar dit moest ik van mezelf doen. De afgelopen weken leef ik net alsof ik een weegschaal ben, ik bel… nee ik bel niet… Tot nu toe niet gedaan. Ik krijg ontzettend veel steun van mijn vrienden, zij houden de spiegel voor. Heel verhaal, maar blijf het moeilijk vinden om met een onder narcisme lijdende moeder om te gaan. Van binnen wordt er weer iets kapotgemaakt door een derde… en ik weiger om narcisme mijn leven te laten beïnvloeden, maar toch onwillekeurig gebeurt het toch.

  Reply

• sharon

  30 juli 2015

  Hoi Blue Eyes, Om andere redenen ben ik op deze site terecht gekomen maar bij jou verhaal bleef ik hangen. Heel veel dingen die je beschrijft over je moeder, die herken ik. Mijn moeder zei altijd dat mijn vader een narcist is maar door jou verhaal te lezen realiseer ik eigenlijk dat mijn moeder dat is. Confronterend en pijnlijk. Je wil graag een moeder, ook al ben je volwassen en er zijn herinneringen van een geweldige moeder maar zoveel meer herinneringen dat ze er niet was. Ik heb zelf een auto ongeluk gehad terwijl ik zwanger was van mijn zoontje. Mijn moeder kwam niet. Toen ik klein was, lag ze met oud en nieuw huilend op bed en ze zei tegen mij, terwijl ik haar wilde troosten dat ze ook niks aan mij had. En zo zijn er nog talloze voorbeelden. Hoe pijnlijk het lezen van jou verhaal ook is, ik ben blij dat ik het eindelijk is in iemand anders verhaal herken. Groetjes, Sharon

• Cindy

  1 juli 2015

  Ik ben nu 39 en mijn hele leven in een hel geleefd met (kom ik pas sinds kort écht achter) zeer zeker een narcistische moeder. Mijn vader is een anderhalf jaar geleden overleden en ook hij was slachtoffer van haar. Helaas (maar begrijpelijk) heeft hij het ook nooit voor mij opgenomen aangezien hij sowieso het flink te verduren kreeg als het wéér eens escaleerde tussen mijn moeder en mij. Ik ging weg en hij zat ermee… Wanneer ik met hem alleen was, was het ook een totaal andere man. Los en vrolijk… Nu heb ik het zelf nog driekwart jaar na zijn overlijden volgehouden om contact te houden met mijn moeder, maar het ging echt niet meer… Nu zit ik met het volgende, ik heb twee kinderen van 7 en 4 (zij moeten al een opa missen), en aangezien ik vind dat het een probleem tussen mijn moeder en mij is… Kunnen de kinderen wanneer ze maar willen naar oma toe en kan mijn moeder de kinderen zien wanneer zij dat wil? Alleen is dat voor een narcist natuurlijk niet genoeg… En gaat ze nu slachtoffer spelen bij mijn kinderen, dat oma zielig is en alleen haar verjaardag moet vieren… Ze vertelt mijn dochtertje dat ze niet op haar verjaardag mag komen van mij etc. etc. Mijn kinderen kwamen hevig geëmotioneerd thuis. Boos op ons, want er kan toch sorry gezegd worden… Oma is zielig, want ze huilt de hele tijd… De kinderen hebben daar (logischerwijs) medelijden mee. Nu wordt het dus herhaald op mijn kids… Wie heeft er raad? Diep van binnen weet ik het… Maar de kids hebben al geen opa meer, nu ook nog hun oma… En ik die het dan verbiedt… Help! Cindy

  Reply

• Diederik

  2 juli 2015

  Afkappen die hap! Neem jezelf en je kinderen in bescherming, want een kwaadaardig narcist manipuleert als de beste. Ze speelt je kinderen tegen je uit en jij bent uiteindelijk de boeman. Vervelend voor je kinderen, maar het is beter dat ze nu door de zure appel heen bijten dan dat ze nog vele jaren psychische en emotionele last ondervinden aan het narcistische misbruik van hun oma. Kies voor je eigen gezin, hoe moeilijk dat ook moge zijn!

• Joao

  10 juli 2015

  Klopt, stoppen met die moeder! Ze manipuleert tot je weer in hetzelfde schuitje zit. Neem een ander telefoonnummer en zeg dat oma is verhuisd, maar stel je kinderen er niet aan bloot…

• Elise

  22 juli 2015

  Beste Cindy, Dit is een heel moeilijk geval omdat er kinderen in het spel zijn Je kinderen worden door je moeder misbruikt en ingezet als machtsmiddel. Ik heb dit meegemaakt met mijn narcistische broer en zíjn kinderen. Voor de kinderen hebben wij, de familie, alles over ons heen laten komen… beledigingen, vernederingen, kilte, misbruik, silent treatments, gaslighting, hoovering, noem het maar op. Alles voor de kinderen. Uiteindelijk barst toch de bom en kom je erachter dat je geloofde in iets dat niet bestond. Vandaag of morgen gaat het toch kapot en is alles voor niets geweest. Jouw kinderen gaan zich op den duur distantiëren van jou en haar partij kiezen. Of er komt een scheuring dat één kind voor haar en één voor jou kiest. Tussen de kinderen onderling ontstaat ook tweedracht. Kortom, een heel gezin, een hele familie, wordt uitéén gerukt. Diepe wonden worden geslagen en alles met heel veel, immens veel, verdriet. Kies voor je gezin, want je raakt ze anders kwijt! Narcistische mensen zijn erop uit om te vernietigen. Ze hebben een ontembaar verlangen om scheuring te brengen in relaties. Om mensen die ze normaal zouden moeten liefhebben, kapot te maken. Je moeder houdt niet van jouw kinderen, ze wil ze alleen maar gebruiken om jou kapot te maken. Jouw kinderen zijn te jong om het te begrijpen. Zij manipuleert hen, maar zij hebben dat niet door. Jij wel! En jij hebt de zorg voor je kinderen, dat ze gezond opgroeien. Houd ze weg bij je narcistische moeder. Bespaar jezelf en je gezin veel leed. Het is gevaarlijk om zo’n relatie in stand te houden. De hele familie raakt verstrikt in een knoop waar je nooit meer uitkomt!

• ydnew

  13 september 2015

  Herkenbaar! Mijn moeder is ook narcist, zij heeft altijd op mijn kinderen gepast maar het is mij opgevallen dat zij altijd dingen verteld aan mijn oudste dochter (7) die haar niets aan gaan. Er worden ook dingen ingefluisterd over haar vader, dat hij geen goede vader is en als mijn dochter thuis komt, is het altijd, ik haat papa! Ik merk dus dat zij ‘gevaarlijk’ is voor mijn kids… natuurlijk wil ik dat mijn kinderen hun oma kan zien, maar niet op die manier dat zij doet. En inderdaad als ik ze nu breng dan zal ze vast weer wat influisteren en mijn kinderen ondervragen, dat deed ze namelijk ook bij mij toen ik klein was en mijn ouders in scheiding lagen. IK moest alles vertellen wat mijn vader zei. ze ging me uithoren en slechte dingen vertellen over hem. Ik wil niet dat mijn kinderen ook in zon situatie terecht komen. Dus daarom heb ik er voor gekozen om ze niet meer naar oma te brengen. Sowieso heeft zij al weken niets laten horen, laat staan interesse naar de kids.

• Baloeke

  13 september 2017

  Ik herken dit ook maar dan bij mijn zus ze doet er alles aan me zwart te maken probeert de relatie tussen mijn papa en mij te verzieken. Ik heb gebroken met mijn mama al om dezelfde reden, ik wil mijn kinderen beschermen. Nu zal ik hetzelfde doen ik heb heel veel verdragen van me zus ma ze heeft me jarenlang gekleineerd de grond ingeboord ik heb ze kansen blijven geven door onze slechte jeugd ma ze gunt me niets ze is ziekelijk jaloers en probeert zelf met leugens mijn gezinsgeluk te stoppen ze zegt zelf dat ze mijn man haat, ik wil nu nooit geen contact meer let haar ook ook zij heeft kinderen en dat knaagt wel aan mij maar goed ik moet voor mijn eigen gezin kiezen en voor mijn eigen geluk anders ga ik eraan kapot en ik wil een vrolijke en liefhebbende (plus) mama zijn voor mijn 2 schatten dus.

• Fabienne

  21 juni 2015

  “Kunnen leven” met een narcist… Dit is nogal persoonsafhankelijk en contextafhankelijk. Alles kan, maar moet je het ook willen? En in hoeverre mag je het leven noemen? In veel gevallen is het een kwestie van OVERleven.

  Reply

• Renate

  20 juni 2015

  Ik schrik me rot terwijl ik dit lees. Jullie beschrijven mijn man voor 100%. Hij heeft dit in erge mate… Ik noem hem geregeld een psychopaat. Alles wat jullie beschrijven klopt volledig en dit is zo angstwekkend. Onleefbaar om met zo iemand samen te leven… Hij zuigt me leeg en maakt mij intens verdrietig en ongelukkig! Maar aan één kant ben ik zo blij om dit te lezen, te zien dat ik toch gelijk heb… Dat er echt iets scheelt!!! Stof om over na te denken… Renate P.S. De grote vraag is… Kan je leven met zo iemand die dat heeft in erge mate?

  Reply

• Joao

  10 juli 2015

  Is dat zo’n grote vraag? Je omschrijft het zelf al, NEE, dus je gaat eraan kapot… Stoppen dus met deze destructieve ‘relatie’…

• Frances

  13 juli 2015

  Laat hem los, denk aan jezelf voordat je er zelf aan kapot gaat! Dat ben je niet waard. Alleen dan kan je weer gelukkig worden, voor een nieuw en gelukkig leven.

• Joao

  16 juni 2015

  DE ONTMOETING – Ik ontmoette haar op een forum op Internet, ze was als au-pair in Nederland, ze kwam uit Nigeria en woonde vlakbij de hoofdstad Abuja. Ik wenste haar een goed verblijf en veel plezier in Nederland. Ik hoorde een paar weken niets van haar tot ze plotseling mij een berichtje stuurde, ik antwoordde netjes en vroeg hoe het ging, na wat e-mails heen en weer gaf ze mij een telefoonnummer. Ik belde haar op en merkte dat ze het moeilijk had, ten minste dat dacht ik toen. Ik maakte een afspraak om haar te bezoeken. Het was een erg prettig bezoek, ik had nog nooit zo’n vrouw ontmoet, ze was heel erg lief en zorgzaam, ze vertelde mij dat ze het erg moeilijk had in Nederland en dat ze speciaal in Nederland was gekomen om geld te verdienen voor haar familie. Ik maakte weer een afspraak en beloofde haar te helpen daarna kreeg ik allemaal lieve mailtjes van haar, ze was zelfs al Nederlands aan het studeren. ROMANTIEK IN ITALIË – Niet lang daarna ging ik op vakantie naar Italië. Toen ik in Italië was kreeg ik plotseling een alarmerend telefoontje van haar, ze hadden haar willen verkrachten en was daarna het huis uitgezet op de trein naar Schiphol. Ik gaf haar aan dat ze haar ticket kon omboeken om naar mij te komen in Italië. Gelukkig lukte het om Nigeria om te boeken naar Italië. Daarna had ik een fantastische week met haar en nam haar daarna mee naar huis in Nederland, ze was mij eeuwig dankbaar, ik was haar reddende engel. Overigens was zij erg goed tijdens het nachtelijk samen zijn, terwijl zij beweerde maar een paar vriendje te hebben gehad omdat zij altijd bezig was om voor haar ouders en familie te zorgen. TOEKOMSTPLANNEN – Om een lang verhaal kort te maken, zij was smoorverliefd op mij geworden en omdat het een prachtige vrouw was kon ik haar niet weerstaan. In Nederland maakten wij afspraken voor de toekomst, zij wilde graag bij mij komen en een gezin stichten want ik was haar reddende engel en zo’n man had zij nog nooit ontmoet, ze kwam alleen maar voor mij naar Nederland. De maanden daarna Skypeten wij veel, ik leerde haar inburgeren via Skype, betaalde haar laptop, haar huur en eten en soms wat geld voor haar ouders. Ik bezocht haar in Nigeria met de kerst en zag heel haar familie en al haar vrienden, iedereen vond haar fantastisch en wenste mij veel succes met haar en de tijd in Nigeria was ook fantastisch, ondanks dat haar familie helemaal niets had. Ik heb nog nooit zo veel armoede gezien als toen in Nigeria. Ze vond mij zelfs zo’n fantastische man dat zij mijn naam op haar bovenarm liet tatoeëren, want ze zou altijd bij mij blijven. Terug in Nederland regelde ik haar komst naar Nederland, ze had een verblijfsvergunning en mocht de komende 5 jaar bij mij blijven. DE OMSLAG – Toen zij die verblijfsvergunning kreeg begonnen er steeds meer problemen te komen, het ging van kwaad tot erger. Ik moest het interieur van mijn huis veranderen, mocht mijn ouders niet meer uitnodigen, ze hield zich niet meer aan afspraken, bleef soms zo maar een avond of middag weg, ging vervelende discussies met mij aan en met mijn vrienden en deed waar zij zelf zin in had en vond zichzelf plotseling erg goed en fantastisch. Van de sympathieke lieve vrouw welke ik een jaar eerder had ontmoet bleef steeds minder over. Na een cumulatie van problemen gaf ik aan dat zij maar een rustpauze moest nemen in Nigeria. Ze ging voor een maand terug om onze relatie te overdenken, ik kreeg daarna weer allemaal lieve mailtjes van haar dat ze de beste vrouw ooit voor mij zou zijn, ondertussen wist zij mij wel, als vaker, geld te vragen voor haar verblijf en een korte vakantie aan de kust. Want ze zou de komende jaren toch bij mij blijven want ik was weer de liefste man. Bij terugkomst verviel zij weer in haar oude gedrag, waarna ik haar meenam op vakantie naar Italië, maar ook daar bleef zij weer het bazige type te spelen, het was niet zo als de eerste vakantie met haar, het was verschrikkelijk. Maar omdat ik nog van haar hield gaf ik haar alweer het voordeel van de twijfel. Thuis deed zij inmiddels weinig meer, lag de halve dag op bed, studeerde geen Nederlands meer en had meer contact met Nigeria dan met mij. Op een gegeven moment was ik het zo zat dat ik aangaf dat als zij zich niet aan de gemaakte afspraken zou houden ik de relatie zou beëindigen, wat zou inhouden dat zij terug naar Nigeria zou moeten gaan. Zij lachte mij uit in mijn gezicht en gaf aan dat ik dat toch niet durfde omdat ik te veel van haar hield. Daarop heb ik een brief gestuurd naar Immigratie en Naturalisatie Dienst om aan te geven dat ik de relatie zou beëindigen. HET DIEPTEPUNT – Toen ik de brief had verzonden heb ik dit haar ook meegedeeld, zij vroeg mij om het in te trekken wat ik weigerde, ik had haar genoeg gefinancierd, erg veel schoenen, koffers vol met kleding gegeven en leuke tripjes laten maken, want zij had geen cent. Ik vroeg mij ook steeds af “waarom doe je dit?”, want ik had al eerder aangegeven dat als zij zich niet aan de afspraken zou houden zij terug zou gaan naar de armoede in Nigeria, waarop zij steeds antwoordde: “stuur mij maar terug, doe het dan!”. Het was op een zaterdag ik zal het nooit vergeten, ik had haar een week gegeven om haar spullen te pakken en afscheid te nemen van haar vrienden hier, toen plotseling de politie gewapend binnenviel nadat ik de deur had geopend. Ik werd opgepakt en zij werd ook meegenomen, nadat zij was verhoord, mocht ik 6 uur in de cel zitten. Zij had de politie wijs gemaakt dat ik haar met de dood had bedreigd en zij was zo overtuigend dat ik 6 uur vast zat, met vingerafdrukken en de hele mikmak. Na 6 uur werd ik vrij gelaten en de zaak was geseponeerd, de Nigeriaanse schone had de politie ook nog verteld dat ze zwanger was van mij en zij was preventief ondergebracht in een Blijf van mijn lijf huis. Voor dit laatste was ik de politie erg dankbaar, ik denk niet dat zij zonder morren met mij was meegegaan naar Schiphol om definitief terug naar Nigeria te gaan. Het heeft even geduurd, maar intussen is zij weer terug in Nigeria en heb ik thuis foto’s gevonden van een echo, ze is inderdaad zwanger, maar of het mijn kind is ? Ze bleef vaak lang weg en hield zich standaard niet meer aan de afspraken. Zelfs naar de dokter voor haar zwangerschap nam zij mijn niet mee. Daarna ging ik wat googelen op haar gedrag en met een paar trefwoorden kwam ik direct op narcisme terecht. Ze had overigens niet alleen mij belogen, maar ook haar ouders, haar familie en haar vrienden, die allemaal geschokt waren en niet geloofden dat zij dit in zich had. Ik ben er eigenlijk goed vanaf gekomen, zij is nog geen 8 maanden bij mij geweest, wat zij nu verder doet weet ik niet en het interesseert mij ook niet meer. Nederland kan zij voorlopig niet meer in, de politie heeft haar op het vliegtuig gezet naar Nigeria en ze heeft een strafblad in Nederland wegens het doen van een valse aangifte. Het is vooral de pijn die je hebt als het over is, geld kan je altijd weer opnieuw verdienen, maar je liefde bij deze partner, kan je nooit meer terug verdienen. Ook narcisme kent geen grenzen…

  Reply

• iemand31

  8 augustus 2015

  Kan jouw verhaal nog langer? Jezus hé…!

• A Noniem

  9 september 2016

  En dan trof je nog een ‘zwakke’ narcist ook! Een ‘beginnende’ die nog van fouten moet leren. Dan zijn er nog de verhulde en openlijke narcisten en alles ertussen. De verhulde narcist is de ergste, net als ‘de duivel, succubus e.d.’ is hun truc dat ze doen of ze niet bestaan. Ze schelden niet, maar branden je verbaal af zonder scheldwoorden bijvoorbeeld. Ze kijken wel uit om bepaalde mensen (al zouden ze die het liefst willen schoppen) — niet_ aan hun kant te krijgen als die op enig moment, voor het slachtoffer belangrijke mensen!!! in te zetten zijn. Een amateuristische narcist dus, maar wie weet zie je haar over tig jaar ineens weer in NL lopen met iemand, dan zal ze een stuk ‘slimmer zijn’. En als je al gedag zegt, zal ze waarschijnlijk als een Oscar-winnende actrice beweren je niet te kennen en dat je je vergist.

• Laantje

  1 juni 2015

  Hoi allemaal! Nou, wat een verhalen, ik denk en weet bijna wel zeker dat ik met een narcistische man samenleef! Hadden 6 jaar een relatie waarin het eigenlijk nooit een maand lang goed ging, altijd was er wel iets! Tegen mij uitvallen om niets, als iets hem niet lukte dan ontplofte hij en ook al is het niet op andere mensen gericht, toch moet je op je tenen lopen hoe zijn bui is. Bijvoorbeeld als we ergens heengingen, hij reed en we reden verkeerd was dan mijn schuld, alles is altijd de schuld van een ander! Uiteindelijk kwam hij zonder werk te zitten waar hij niets aan kon doen, maar ja weer werk zoeken daar kan en moet je wel iets mee doen, hij heeft letterlijk 1,5 jaar op zijn luie kont op de bank gezeten, zocht geen werk. Als ik thuis kwam van mijn werk was het een zooi, ruimde niet op niets ja wanneer hij zelf zin had!! Ik ben een zorgzame vrouw, dus deed echt alles voor hem, verwacht ook niet hetzelfde terug maar wel een beetje respect en waardering! Maar goed hier liep het uiteindelijk op stuk, ik kon niet meer met hem leven! Na 7 maanden uit elkaar te zijn geweest ben ik toch weer terug gegaan naar hem, houden van was er nog en ja hij beloofde verandering in gedrag. Nu ook weer 6 maanden verder, ik dacht dat het goed ging tussen ons, zijn gedrag was echt veranderd, hij was geduldig relax niet meer zomaar uitvallen enz. Maar nu sinds een paar weken vind ik dingen in zijn I-Pad, in de tijd dat we uit elkaar waren heeft hij natuurlijk meerdere andere meiden gehad, ja het was over dus toen we weer verder gingen met elkaar zeiden we ook we kijken niet meer achteruit maar vooruit! Die meiden waarvan ik in het begin ook gelijk zei ik wil dat je daar geen contact mee zoekt op geen ene manier, ik wil er niets van weten en horen. Ik zie dus steeds van die 2 meiden namen staan in google dat hij ze opzoekt, dan via Facebook ineens van de blokkade af, ik confronteer hem ermee en nooit heeft hij wat gedaan x op x, nu ben ik er ook achtergekomen dat hij ze ook heeft gebeld meerdere keren! Totaal dus geen respect voor mij gewoon doen waarvan hij weet dat ik dat absoluut niet wil! Hij kwam met een heel lulverhaal aan wat niet klopte natuurlijk, toch blijven volhouden in mijn gezicht tot ik de volg dag bewijs had, zelfs dan nog eerst liegen! Hij is geen ene x uit zichzelf eerlijk, zelfs ik hem met iets confronteer, pfffff wat zijn deze mannen toch erg! Wanneer hij iets doet voel ik gelijk dat het niet goed zit! Ik heb hem de deur uitgezet, gaat hij ineens een tatoeage zetten met mijn naam en wilt me terug want ik ben z’n alles, je gooit toch die 7 jaar niet weg, nou dat doet hij, vreselijk dit! Dit is gewoon manipulatie en dan vraag je waarom, ja ik zit niet lekker in mijn vel, sorry maar als je niet lekker in je vel zit ga je geen aandacht bij anderen zoeken, met andere woorden hij zit wel vaker niet lekker in zijn vel, negatief zelfbeeld, moet ik dan maar steeds bang zijn! Ik weet diep van binnen dat hij een narcist is, maar toch blijft het moeilijk en ben ik op zoek naar een soort van bevestiging! Waarom heeft hij mij zo in z’n greep, ik ben normaal echt een goedgebekte meid die voor zichzelf opkomt!

  Reply

• Joao

  10 juli 2015

  Tattoo… Mijn ex partner had al snel een tattoo met mijn naam op haar arm laten zetten, pfff… Ik trots want ik dacht dat het uit liefde was, maar het is allemaal aandacht trekken en proberen jou te binden. Nu is ze zwanger om mij te binden maar ze is 7.000 km ver weg, ze zoekt het maar uit ze mag het kind houden, maar ik vermoed dat het kind gaat lijden, maar wat kan ik doen? Ik begrijp nu ook waarom ze graag een kind wilde, niet uit liefde, maar ook weer om te binden… Eigenlijk is dit te afschuwelijk voor woorden, maar een narcist kan heel ver gaan heb ik nu wel gemerkt!

• Belle

  6 november 2017

  Zoek eens op ‘codepentie’ en ‘relatieverslaafd’. Je zal jezelf herkennen…

• An

  29 mei 2015

  Kan mijn zoon van 11 jaar al een narcist zijn? ons gezin wordt door hem geterroriseerd, het begint aan de ontbijttafel met zijn broer van 9 jaar. Die mag niet in zijn richting ademen als hij vleessalade eet want dat lust die van 11 niet. Mijn zoon van 9 moet de zinnen juist uitspreken want die wordt constant gecorrigeerd en voor dommerik uitgemaakt. Mijn zoon van 11 moet zijn zinnen wegen want het zit er bovenarms op. Een grap wordt niet getolereerd. Die van 9 jaar zit of ligt niet in de zetel waar hij wil. Onze jongste zingt veel (is een vrolijk kind), maar dat mag niet van die van 11 jaar. Het is zover gekomen dat onze jongste het allemaal niet meer aankan, dat verbaal geweld tegenover hem… Dat hij agressief wordt en begint te slaan en roepen. Die loopt echt op de toppen van zijn tenen. Wij als ouders ook. Want onbewust wil je de jongste beschermen tegen zijn verbaal gedrag, maar ondertussen denkt hij dat iedereen tegen hem is. Ik ben tegen zijn gedrag, maar mijn zoon blijft mijn zoon en die zie ik graag. Gisteren heeft onze jongste de eerste keer gevochten op school, zijn emmertje loopt van thuis uit al over en blijkbaar kan hij het niet meer loslaten. Herkent iemand dit gedrag bij een kind? Kan dit narcistisch gedrag zijn? Is dit erfelijk? Want de broer van mijn echtgenoot werd dit ook verweten…

  Reply

• Paul

  29 mei 2015

  Beste An, Dit zijn extreem lastige vragen. Er zijn heel veel verschillende theorieën over hoe narcisme ontstaat en op welke leeftijd narcisme zich doorgaans ontwikkelt… Er zijn zelfs sociologen en sociobiologen die stellen dat IEDER kind van nature een narcist is… Er zijn er echter ook die narcisme toeschrijven aan genen, opvoeding, een disfunctionele jeugd, jeugdtrauma’s, een gesplitst ego en/of een geïdealiseerd zelfbeeld… Ik denk niet dat de mensheid het OOIT eens zal worden over welke psychologische problematiek dan ook… Er zijn altijd talloze takken geweest binnen de psychologie en ethologie en die zullen er naar alle waarschijnlijkheid ook altijd blijven. Ikzelf ben overigens GEEN bioloog, psycholoog, socioloog of etholoog en durf dan ook niet te zeggen hoe en wanneer narcisme zich ontwikkelt. In ieder geval behoren veel negatieve karaktertrekken tot de eigenschappen van een narcist, maar narcisten hebben niet het ‘alleenrecht’ op deze karaktereigenschappen. Negatieve kenmerken worden pas klinisch-narcistisch als ze qua ernst en aantal voldoen aan de classificatie ‘narcist’ of narcistische persoonlijkheidsstoornis (NPS). Een dergelijke diagnose kan uitsluitend door een psychiater worden gesteld. Al met al is er dus geen nauwgezette grens waar ‘normale gedragsproblemen’ ophouden en een antisociale persoonlijkheidsstoornis begint. Deze grens wordt per individu bepaald door artsen, al zijn er natuurlijk wel duidelijke protocollen en richtlijnen waaraan artsen zich moeten houden. In HP/De Tijd stond laatst weer een interessant artikel over narcistische kinderen. Dit (Engelstalige) artikel met tips bij het opvoeden van narcistische kinderen van Master of Social Work (MSW) Janet Lehman op Empowering Parents zou wellicht ook enig inzicht kunnen bieden. Overigens kunnen er allerlei fysieke, psychische, emotionele, sociale en opvoedkundige factoren ten grondslag liggen aan het (onhandelbare) gedrag van kinderen. De term ‘(zeer) moeilijk opvoedbare kinderen’ zie je tegenwoordig overal opduiken. Hetzelfde geldt voor peuterpuberteit en kleuterpuberteit. Mocht je je ernstig zorgen maken of het gevoel hebben dat je onvoldoende controle kunt uitoefenen op je kinderen, dan zou het raadzaam kunnen zijn om eens met maatschappelijk werk of een gezinspsycholoog/gezinstherapeut te praten. Wellicht dat er bezoekers zijn die je van aanvullende tips en adviezen kunnen voorzien… Ontzettend veel sterkte in ieder geval! Groeten, Paul

• heidi

  12 mei 2015

  Helaas is m’n moeder een narcist combi psychopaat. Je moet haar goed kennen om het masker op d’r gezicht te onthullen. Ik wil niemand haten, vooral haar niet… En dat is een dagelijks innerlijk gevecht. Want zij is mijn haat niet waard, noch m’n energie… Voor ieder die met een narcist te maken heeft gehad, blijf altijd oplettend!

  Reply

• Jurjan

  21 mei 2015

  Heel goed… “Hate is too strong an emotion to waste on someone you don’t even like.”

• Britta

  5 maart 2015

  Heb niet alle reacties gelezen en weet niet of er ook iets door iemand die zelf narcistisch is geschreven is, maar wil dat bij deze doen. Ik heb geen narcistische persoonlijkheidsstoornis, maar wel trekken van (heb er veel over gelezen en herken mezelf best wel in de geremde/sensitieve narcist). De woede van iemand wie door iemand met narcistische trekken een rottijd heeft doorgemaakt of zelfs in een hel heeft geleefd/leeft, kan ik me voorstellen. Mijn moeder heeft net als ik last van narcistische trekken (of is in ieder geval niet de warme, ‘goed genoeg moeder’ geweest die een kind nodig heeft) en ik vind het erg jammer dat mijn jeugd daardoor minder fijn geworden is. En toch wil ik ook even iets vanuit het perspectief van de narcist zeggen. Niet omdat niemand kwaad mag zijn, en ook zeker niet omdat niemand grenzen mag stellen. Maar omdat ik toch echt denk dat narcisten weinig/geen bewustzijn hebben wat betreft wat ze anderen aandoen. Zelf fantaseerde ik jarenlang over een knappe, leuke muzikant die bij mij in het dorp woonde. We kregen een relatie die niet goed werkte, omdat ik me aldoor minderwaardig/lelijk voelde en me afhankelijk opstelde. Hij idealiseerde mij ook een beetje, maar ik hem nog veel meer denk ik. Toen hij het uitmaakte, heb ik met zijn broers gezoend en met vijf van zijn vrienden. Vijf jaar later lijkt het (o.a. door therapie en voortschrijdend inzicht) alsof mijn gebrek aan empathie (wat maar weinig mensen is opgevallen denk ik, veel mensen zagen me als een lief en leuk meisje, omdat ik me zo zacht en kwetsbaar opstelde) wat minder is geworden. Alsof mijn zelfbenoemde narcisme wat minder wordt. En nu begrijp ik niet meer waarom ik zo obsessief naar hem verlangde dat ik hem zelfs pijn wilde doen door met vrienden en broers van hem te gaan. Waarmee ik zeggen wil: ik was toen bijna als een kind, zo bezig met mijn fantasieën en instincten, dat ik weinig oog had voor de pijn die ik mezelf en anderen aandeed. Waarmee ik mezelf niet vrij wil pleiten en het is het goed recht van die ex-vriend om mij nog altijd met een schuin oog aan te kijken. Maar waarmee ik wil zeggen: ik was (ben) zelf ziek in m’n geest. Natuurlijk kun je kwaad zijn op zo iemand, maar gebruik die woede alsjeblieft vooral om jezelf te genezen en niet om mensen met een stoornis zwart te maken. Ik hoop dat er in de toekomst een minder groot taboe op persoonlijkheidsstoornissen is, zodat mensen eerder in therapie gaan en zodat er betere therapieën worden ontwikkeld waarbij meer mensen met een persoonlijkheidsstoornis kunnen herstellen. En ook zodat mensen die te maken hebben met iemand met een persoonlijkheidsstoornis eerder herkennen wat er aan de hand is, zodat zij zichzelf en daarmee ook de zieke persoon kunnen beschermen.

  Reply

• lut

  6 maart 2015

  Beste Britta, Ik heb met veel aandacht jouw stukje over narcisme gelezen, het is al heel wat dat je dit probleem bij jezelf wilt herkennen. Ik hoop dan zeker dat je je door de gepaste mensen laat begeleiden bij je narcisme. Zo maak je het je omgeving en jezelf een stuk makkelijker. Leven met een NPS-patiënt is al zo goed als onmogelijk; je moet die personen doodgraag zien om ermee te kunnen omgaan… En dat ze zelf niet het bewustzijn hebben van wat ze anderen aandoen? Ik heb met psychiaters genoeg gesproken die mijn narcistische moeder onder hun hoede hadden, zelfs die mensen probeerde ze te manipuleren. Spijtig voor haar viel ze na een tijdje door de mand door haar manipulatieve gedrag. En bij diepe wonden blijven altijd littekens achter, hoe sterk die gezonde persoon ook is. Ik wens je veel sterkte, kracht en hulp toe!

• Marie

  29 mei 2015

  Ik geloof niet echt dat jij narcistisch bent, je hebt veel te veel zelfinzicht. Misschien heb je enkele trekken, maar je zegt ook dat je je onderdanig opstelde. Denk je dat een narcist dat doet? Echt niet! Volgens hem is er niks met hem mis. Ook in die relatie werd je overweldigd, het lijkt me meer dat je zijn zondebok was.

• jetty

  24 juni 2015

  hallo britta ik ben me sinds een paar dagen bezig aan `t houden met `t fenomeen narcisme . omdat ik na een leven lang zoeken zonet erachter ben gekomen. dat mijn man en zijn zus een narcistische persoonlijkheids stoornis hadden .nu zit ik op deze site en ik lees jou stukje, waar ik van schrik, want ik geloof inderdaad niet dat een narcist zich als zodanig herkent, en ik vind `t erg dat jij gelooft dat je dit ook bent ,`t verhaal dat je ging zoenen met de vrienden van je ex om hem jaloers te maken is heel normaal, echt heel normaal ,een narcist zou daar helemaal niet bij stilstaan .ik kan me voorstellen dat je `t in je jeugd moeilijk hebt gehad met een narcistische moeder. ze kon er ook niks aan doen, net zoals mijn man.maar `t blijft verwerpelijk , misschien zit er wat narcisme in je, dat is n.l erfelijk bepaald, want in mijn kinderen zie ik ook een iet of wat afwijkend gedrag, in de een iets meer als in de ander, maar ze boren geen van alle hun partner zo de grond in als hun vader dat deed met mij . jekyl en hyde noemde ik hem, ik denk dat jouw problemen voortkomen uit je vervelende jeugd, je hebt geen zelfvertrouwen opgebouwd, je moeder was `t middelpunt, daar zorgen narcisten wel voor, `t draait om hun en niet anders ik hoop dat je iemand vind die je kan helpen om de ware britta te ontdekken en dan zal je zien dat er niets mis met je is groetjes

• jetty

  26 juni 2015

  britta reageer eens op mijn reactie

• Joao

  10 juli 2015

  Narcisten zullen nooit inzien dat zij narcistisch zijn, dat maakt het ook zo moeilijk, zij zijn de beste, de sterkste, hebben de meeste vrienden, kunnen alles… En JIJ bent een nul en een nietsnut…

• A Noniem

  9 september 2016

  Verdiep je om te beginnen eens via Facebook en de simpeler clips op YouTube in narcisme, en dan met name via Amerikaanse experts. Narcisme is zelden te behandelen, hoogstens kan een narcist, laag op de schaal, ‘dus valt wel mee’ en immer openlijk, dus zwak in verhullen, hoogstens dingen leren herkennen en zichzelf remmen, maar het is en blijft een narcist. Het gros is het ook biologisch, dus bepaalde hersendelen zijn anders ‘aangeleerd’. Vaak hebben narcisten het ook van narcistische familie overgenomen, al dan niet deels. Menig narcist heeft dezelfde afwijkingen in de hersenen als psychopaten en sociopaten. Het is niet voor niets dat twee derde van de bedrijfstop en politieke top narcisme heeft, idem gaat op voor menig top-acteur (m/v) want acteren kunnen de meeste narcisten ook, althans, ze geloven hun eigen leugens ‘een microseconde na het verzinnen’ en komen dus heel eerlijk over.

• Diana

  7 februari 2015

  Het is schrijnend te ervaren dat ik zo’n dergelijke narcistische situatie ben gekomen. Na zoveel jaar is er een stuk van mijn persoonlijkheid weg. Een therapeut dacht dat mijn partner Asperger had, maar ik denk dat het een narcistische aandoening is. Ik herken alles, echt alles van wat hier beschreven is. Ik was bij een workshop en hij vroeg als op een examen: “Wie was de spreker van de workshop?” Ik wees naar de folder op het aanrecht. Hij trok zijn neus op en zei: “Oh, ben je het nú al weer vergeten?”. Tegenwoordig reageer ik nergens op om het me niet te laten aangaan, maar is het wel goed om zo door te gaan? Gelukkig beginnen de kinderen in te zien dat hij ‘anders’ is, maar wat bitter om zo op te moeten groeien. Scheiden? Ik kan met minder leven, maar de kinderen naar hem laten gaan om de zoveel tijd? Ik vraag het me af… Dat stukje persoonlijkheid was weg is, was wellicht het vechtgedeelte, want ik ben moe.

  Reply

• A Noniem

  9 september 2016

  Dat kom ik dus ook tegen, hier denken de psychologen hoogstens, ff overdreven gezegd, alleen aan die mythe van de spiegelbeeld lievende man. E.e.a. blijkt ook uit het gegeven dat elders bekend is dat narcisten erger schade aanbrengen dan een pak slaag bij een straatoverval, maar in NL mogen narcisten gewoon vrijuit gaan, hebben alle rechten, geen onderzoek laat staan behandeling/observatie etc.

• G Wijnsma

  30 januari 2015

  Ik heb hier wel goeie inzichten over narcisme en narcistische persoonlijkheidsstoornis gezien denk ik, als ik het toch even kwijt mag.

  Reply

• MJ

  14 januari 2015

  Ik weet niet meer wat ik met mezelf aan moet. Ik ben 22, maar loop emotioneel achter. Ik heb allerlei psychische diagnoses naar mijn hoofd geslingerd gekregen, ik heb een flinke depressie doorgemaakt en later kreeg ik nog de diagnose ADD. Dit bleek zonder testjes te zijn gedaan. Een second opinion aangevraagd en na vier jaar bleek deze diagnose onterecht te zijn geweest. Dit alles omdat ik sinds mijn vijftiende met een narcistische vriendin ben omgegaan. Wist ik veel in mijn puberteit dat het allemaal niet aan mij lag, maar dat ik constant gemanipuleerd werd… Ik ben geclaimd, ik heb haar op alles moeten blokkeren. En nog kwam ze onuitgenodigd opdagen als ik met vriendinnen was. Terwijl ik al twee keer duidelijk had verteld dat ik haar niet meer wilde zien als zij toch niet wil veranderen. Een voorbeeld van duizenden waarbij er altijd over mijn grenzen heen werd gewalst. Het waren natuurlijk ook haar vriendinnen en dan moet je wel een uurtje de boel voor iedereen verzieken. Ik gedroeg mij maar raar. Het gekke is dat iedereen meegaat in dit gedrag. Ik helaas ook te lang. Maar wie wantrouwt er nou een vriendin die zegt dat zij geen SMS’jes, telefoontje of Facebookbericht van mijn vader heeft ontvangen en dat daarom niemand van mijn vriendinnen mij kwam ophalen van het vliegveld? Waarom zou een vriendin tegen mij zeggen dat ik niet meer ben zoals ik was en niet meer geïnteresseerd ben omdat ik haar niet belde om haar ontsteking, terwijl ik toen bij een psycholoog liep en al in de war was? Ik kan er maar niet los van komen… Ik was zo gelukkig in mijn leven, maakte me nooit ergens druk om en kon met alles en iedereen ouwehoeren. Nu heb ik niet eens meer zin om met mensen te praten. Ik kan er niet bij dat sommige mensen je zo kapot willen maken. Ben benieuwd of ik ooit weer word zoals ik was.

  Reply

• Noor

  19 december 2014

  Ik lees hier heel veel reacties van mensen die ervaring hebben met narcisten. Nu is mijn situatie iets anders. Ik heb een hele lieve, gevoelige en ietwat onzeker vriend. Hij heeft niet in de gaten hoeveel hij zelf waard is omdat (je raad het al) zijn ex dat niet toeliet. Ik heb berichten gelezen tussen hem en zijn ex en ik werd er verdrietig van dat mensen op zo’n manier met iemand om kunnen gaan. Zij hebben samen een kind en die wordt ook regelmatig ingezet om te zorgen dat zij controle over hem houdt. Nu zitten ze in een rechtszaak over een omgangsregeling en gezamenlijk gezag (wat hij helaas nog niet heeft). Omdat zij nu inziet dat onze relatie serieus is en zij dat niet accepteert. Zij heeft nog 2 kinderen van verschillende vaders die een slechte of geen band hebben met hun vader. Haar oudste dochter gaat helaas helemaal in het gedrag van haar moeder mee. Zijn ex gaat naar een psycholoog, evenals haar dochters. Nu wilde ze met hun kind ook naar een psychiater, maar deze heeft gelukkig aangegeven dat ze geen reden ziet om hun kind te behandelen omdat het probleem niet bij het kind ligt. Het lijkt wel of ze voor zichzelf een wereld heeft gecreëerd… en nu ze stukjes van de realiteit te zien krijgt, raakt ze in paniek. Ze is enorm goed in het manipuleren van mensen, maar ze vertelt leugens die makkelijk te weerleggen zijn. Het lijkt wel alsof ze er zelf in gelooft. Ook heeft ze het gevoel dat ze onoverwinnelijk is en weet ze totaal niet hoe ze moet reageren als er iemand (lees: rechter/kinderpsychiater) aangeeft dat wat ze doet niet goed is. We zitten nu dus in een zaak waarbij zij alles probeert te rekken om zelf maar controle te houden. Wie heeft er ervaringen in omgaan met een narcist… in een omgangsregelingszaak?!? Ik voel me zo machteloos omdat ik moet toezien dat mijn vriend hier veel verdriet (vanwege zijn kind) en veel kwaadheid (naar zijn ex) door heeft. En dan nog het feit dat het kind hier zo schaamteloos door haar moeder voor wordt gebruikt.

  Reply

• A Noniem

  9 september 2016

  Zoek op Facebook een Amerikaanse ‘Narcsisistic Support Group’. Een methode is Grey Stoning, je gedraagt je dan als een grijze steen! Oftewel als een soort robot. Je beantwoord alles neutraal, lacht gewoon mee al is de grap niet leuk, ben je het ergens niet mee eens, dan zeg je bijvoorbeeld. Hmmm… weet ik niet, ik voel dat anders, maar kan het niet onder woorden brengen etc. Afijn, zie daar hoe je een narcist het best kan ‘pareren’. En worden ze toch boos of whatever, reken er gewoon op, het zijn narcisten hè. Neem wel alles op als het ff kan, hoewel dat hier meen ik geen bewijs is… USA loopt zo ver voor op NL hierin!

• Tien

  12 december 2014

  Een zus. Ze kan alles zo mooi vertellen. In een volle kamer gaan mensen naar haar toe want: ze is zo leuk, zo aardig, ze weet alles zo goed te omschrijven… Ze lijkt echt vol van zelfvertrouwen te zijn. Maar elke partner moest haar steeds stiekem verzekeren dat zij alles zo goed had gedaan (of wat er ook was). Haar huidige partner nu heeft niks door? Ooit zei ze achter zijn rug om: dat zij zich moest verlagen als ze het door zou zetten om een relatie met hem aan te gaan. Zij had gestudeerd en hij niet. Dat gaf ze als reden waarom zij eigenlijk beter was dan hem. Ze kan achter zijn rug om dat ook gebruiken om aan te tonen dat zij altijd alles moet doen in die relatie (zo het een en ander moet regelen, bank zaken wat dan ook) In zijn gezicht en bij mensen die wel contact met hem hebben prijs ze hem de hemel in. Van jongs af aan heeft zij haar hele familie altijd zwartgemaakt. Ze zei er altijd bij (bijna snikkend) dat zij nu eenmaal eerlijk moest zijn. Ze zei altijd dat zij altijd te lijden had door haar familie. Altijd!! Aan wie ze het vertelde zei ze gelijk er achteraan dat die mensen maar niks moesten vragen aan haar familie. Als die mensen dat wel deden en ze vroegen bijvoorbeeld iets over wat die zus had gezegd en iemand in de familie zette grote ogen op bij de leugens die weer eens door de zus was verteld. En als er dan iemand in de familie zei: maar dat is niet zo! Zo is dat niet gegaan! Dan zei die zus later weer: zie je wel: mijn familie maakt me altijd zwart. Vraag nooit meer iets aan mijn familie! Zo zijn er mensen om haar heen die haar leugens geloven. Want niemand die die leugens tegen spreekt!! Want die zus heeft er voor gezorgd dat er naar iedereen wie wel weet hoe het zit: niet meer naar geluisterd kan worden. Ze heeft vele partners gehad. Als ze geen partner had: even, ging het slecht met haar. Huidige partner heeft ze goed gemanipuleerd. Op een gegeven moment was er iets waardoor ze niet meer kon pronken met haar toen toekomstige functie. (Haar functie was het beoordelen van anderen. Wat was er met anderen aan de hand. Als de mondige anderen die beoordeeld moesten worden het niet met haar eens waren ging zij te keer. Hoe durfde iemand haar openlijk tegen te spreken! Waardoor steeds meer anderen niet meer door haar beoordeeld wilde worden). Toe geven dat zij een probleem had met het beoordelen van anderen: dat deed ze niet. Ze zei dat ze een bepaalde vooral lichamelijke ziekte had. Daardoor kon ze die functie niet meer uitoefenen. Altijd is ze bezig met anderen te isoleren van weer anderen. Wie weten alles van haar en wie moet zij daarom zo bewerken dat er niet geluisterd kan worden naar die mensen die wel alles van haar weten. Ze is daar zo goed in. Steeds weer bij nieuwe mensen heeft zij een verhaal over haar familie. Hoe zij altijd moest lijden. Alle rottigheid + vele leugens van/over de familie vertelt zij even aan desnoods nieuwe onbekenden. Haal het niet in je hoofd om ook maar even te zeggen dat zij dat wel erg vaak doet elke keer weer. Zij moet eerlijk zijn is haar verweer altijd! Als je een poging doet om even te melden dat niet zij altijd maar, maar wij, haar hele familie, geleden hebben door haar verhalen en leugens over ons, dan weet je niet wat je overkomt! Ze speelt dan en het slachtoffer en iemand die bij anderen het wel even zal zeggen hoe alles volgens haar allemaal zit. Om met haar verhaal te eindigen altijd: zie je hoe ik altijd maar moest lijden in mijn familie. Of ze zegt dat verschillende familieleden anderen in de familie manipuleerde en zo tegen haar keerde. Dus moest zij altijd het meeste lijden in de familie, dat maakt ze er dan van. Haar huidige partner is haar steeds aan het verdedigen. (Is lief natuurlijk) maar hij heeft niet door na al die jaren inmiddels dat zij achter zijn rug over hem dingen kan zeggen. Maar hij herhaalt dat het logisch is dat zijn partner (de zus) best de ”waarheid ” mag vertellen over haar familie! Binnen de familie moest er veel gedaan worden op een gegeven moment. Nooit, echt nooit een goed contact met haar gehad. Nooit een gesprek gehad met haar over diepste gevoelens etc. Toen er binnen de familie veel geregeld moest worden deed ze opeens zo aardig. Ze informeerde altijd wat er gedaan was. Ze vroeg steeds weer hoe het ging. En opeens wilde ze op de hoogte gehouden worden. O wat was ze opeens aardig!? Achteraf: Aan anderen had ze hele verhalen wat zij allemaal deed en moest doen voor haar familie! Dat vertelde ze aan die mensen die helemaal geen contact hadden met haar familie. Ze heeft er zo zitten pronken. Toen alle werk binnen de familie of voor de familie gedaan was toen was ze haar vertrouwde zelf weer. Ze had gewacht tot alle het werk gedaan was. Gelijk was ze weer die persoon die openlijk mij/ons zwart ging maken. Afkraakte en tegen iedereen zei dat iedereen mij/ons moesten negeren. En weer kon ze zich voor doen als het grote slachtoffer! Vroeger al als er iemand, wie dan ook negatief over haar familieleden was, deed ze gelijk met die persoon mee. Nooit kwam het in haar op om haar familie tegen een ander te verdedigen. Ook nu. We hebben last van een bepaald persoon. Wat die allemaal doet! En de zus? Ze sprong van vreugde een gat in de lucht. Ze vertelt die persoon hoe hij mij/ons het beste onderuit kan halen. Haar familie te kijk zetten dat doet die zus zo graag. Door alles te vertellen waar we zelf niet trots op zijn en door grove leugens te vertellen. Elke leugen kan zij zo vertellen alsof het lijkt of het de waarheid is. Het was vroeger ook al zo: als de zus zelf of iemand anders aanspoorde sadistisch te zijn naar iemand naar haar familieleden dan was dat toch geoorloofd naar haar idee. Want anders kon er familieleden van haar hun mond opentrekken en iets over haar zeggen. Dus ze deed en doet nog steeds alles er aan of laat dat doen zodat zij altijd alleen gehoord wordt. Ooit heeft een arts gezegd over haar dat ze heel goed mogelijk een narcistische persoonlijkheidsstoornis zou kunnen hebben. Die arts deed dat niet zomaar maar toen er bepaalde dingen gebeurde waar iedereen in de familie echt onder moesten lijden. Zij is nooit onderzocht of ze een narcistische persoonlijkheidsstoornis heeft. Ze zegt graag dat zij alleen vooral alleen lichamelijke kwalen heeft. Meer niet. De hele familie (ook de in middel overleden familieleden) hebben en hadden allemaal zo de nodige kwalen (niet alleen maar lichamelijke kwalen) : wij allemaal hebben geleden door die zus. Doodziek worden we ervan. Ook door het sadistische wat die bepaalde personen doen waar we zo een last van hebben. En die zus heeft daar met vreugde aan mee gedaan. Iemand met zo een narcistische persoonlijkheidsstoornis (als dat het al is) kan ook echt bewust levensgevaarlijk zijn? Of hoort dat echt bij een andere… narcistische ziekte/stoornis? Het is haar altijd te doen om iedereen de mond te snoeren. Iedereen die wel alles van haar weten moeten hun mond houden vindt zij. vrijwillig of niet vrijwillig maar ze moeten hun mond houden vindt zij. Ze heeft werkelijk de veronderstelling dat alles echt geoorloofd is wat er ook gedaan moet worden zodat een ander in haar familie maar zijn mond houdt. Heeft ze door wat ze altijd anderen heeft aangedaan? Of is ze echt in haar eigen leugens gaan geloven. Zij is goed en iedereen in haar familie is alleen maar slecht (zo heeft zij altijd het beeld van onze familie gegeven).

  Reply

• Elf

  31 december 2014

  Volgens mij hebben wij ‘dezelfde’ zus. Jou beschrijving is in ieder geval heel erg herkenbaar en komt voor grote delen overeen met mijn zus. Het zou gezonder zijn voor mijn gemoed om afstand van haar te nemen, maar ik wil haar (en haar kinderen!!!) niet kwijt in mijn leven. Daarom tolereer ik haar gedrag. Ik heb haar een keer geconfronteerd en toen hebben we een jaar niet met elkaar gesproken. Dat heeft mij (en mijn ouders) veel pijn gedaan. Door interventie van een ander zijn we weer in contact geraakt, maar het gebeuren is nooit uitgepraat en dat steekt me. Maar ik weet dat dat onmogelijk is. Ze legt de schuld altijd bij een ander. Ze heeft zich bij mijn ouders weleens verontschuldigd voor haar gedrag, maar dat weerhoudt haar er niet van om iedereen steeds weer te kwetsen. Ze kan ook heel lief/aardig zijn en daar houd ik me aan vast. Ik vrees voor de toekomst… Hoe kan ik haar gedrag tolereren, zonder dat het mij en mijn kinderen schaadt? Want daar ben ik ook bang voor… Dat ze mijn kinderen later gaat manipuleren… Ik wens jou en je familie heel veel sterkte!

• Sophia

  15 juni 2015

  Alsof het over mijn zus gaat, zo eng, precies hetzelfde! Brrr… Veel sterkte!

• A Noniem

  9 september 2016

  Ja afschuwelijk… dit had mijn narcistische ex ook deels. Zelf klagen en ruzie zoeken, klagen wel 3 uur non-stop over 1 collega bijvoorbeeld… Maar als ik eens wat had… geen reactie, of ‘goh wat jammer voor je’ en naadloos over naar wat anders of terug haar telefoon in… Was het iets dat ook haar betrof, dan waren termen als ‘koppen, smoelen, bek dicht’ en zulks heel normaal. Helaas deed ze dat niet met publiek erbij…

• gaik

  1 december 2014

  Zo herkenbaar allemaal! Op een gegeven moment koos ik voor mijzelf, na 44 jaar zwijgen. Toen brak de hel pas echt los! Ze raakte mij kwijt en dat deed pijn… Narcisten kunnen daar niet tegen, te veel om op te schrijven hier… En het ergste is dat ik nooit beter wist, van jongs af aan. En toch heb ik de moed verzameld om in opstand te komen. De grootste narcist zat achter de schermen en zelfs haar partner (mijn broer) heeft zij ervoor opgeofferd. Hij was er ook toe bereid, zover dat hij verzuurd doodging. Narcisten die ik meemaak doen ook nog eens zo schijnheilig. Ze misbruiken het geloof en zelfs de bijbel om een ander kapot te maken. En nog zijn ze niet tevreden. Dat zullen ze ook nooit worden. Gelukkig zijn er genoeg mensen die nog wel te vertrouwen zijn, die wel in het positieve leven.

  Reply

• Emma

  29 november 2014

  Mijn ouders zijn bijna 10 jaar geleden uit elkaar gegaan. Ik was toen 5. Mijn broer en ik zijn toen bij mijn moeder gaan wonen en om het weekend kwamen we bij onze vader. Ze dreigde mijn vader dat als hij de alimentatie niet zou betalen, hij ons niet meer mocht zien. Gelukkig had ik toen nog niet zo’n besef van wat ze allemaal deed. Maar naarmate ik ouder werd, kreeg ik dat besef wel. Ze heeft me verbaal en psychologisch mishandeld. Ook heeft ze me een aantal keer geslagen. Mijn broer en ik hebben heel veel zelf moeten betalen, terwijl we niet eens een bijbaantje hadden. Ze had de volledige controle over ons. Onze gevoelens maakte haar niks uit en kocht alleen maar spullen voor haarzelf. Wij kregen bijna niks, of we moesten het zelf betalen (terwijl we wisten dat ze geld genoeg had en heeft). In februari dit jaar heeft ze mijn broer en mij bijna letterlijk met onze spullen op straat gezet. We zijn toen bij mijn vader gaan wonen. Sindsdien valt ze ons alleen maar lastig, terwijl wij geen contact met haar willen. Haar uitspraken hebben me zo erg geraakt dat ik bijna geen zelfvertrouwen meer heb en een heel laag zelfbeeld. Hierdoor denk ik er veel aan om zelfmoord te plegen, maar toch wil ik doorgaan om te bewijzen dat ik een betere moeder dan haar wil worden en zal worden. Groetjes, Emma

  Reply

• Kurt

  21 november 2014

  Ik ben onlangs weg bij mijn vrouw en hoe meer ik de artikels over narcisme begon te lezen, des te meer ik ervan overtuigd ben dat ze ook een narcist is! Ze probeerde alles in haar handen te nemen, ik mocht zelfs geen bankkaart van onze rekening, had geen huissleutel, wanneer ik naar vrienden ging belde ze me na 1 uur op, wanneer ik op stap ging moest ze altijd mee, kon nooit alleen weg, ze was opvliegend, moe, waste zichzelf een ganse week niet, deed niets in het huishouden en zelfs in bed was er niets. Ik probeerde op haar in te praten, maar het was vechten tegen de windmolens. Nu is ze uit huis en probeert me nu aan te klagen voor slagen en verwondingen en ik weet helemaal van niets! Het is haar manier om mij uit het huis te zetten, maar ik denk dat dit tegen haar zal keren. Ik had echt een lastige periode, altijd maar boos zijn en op alles kritiek hebben, wij konden niets goed doen, terwijl ze zelf helemaal niets deed! Het was moeilijk leven zo en dit heeft geleid tot een breuk, hoe jammer het ook is, maar ik ben bevrijd.

  Reply

• Monique

  31 mei 2015

  Ach joh, als jij denkt te kunnen gaan stappen met je vrienden, dan denk ik wel dat menig echtgenote daar wel wat op tegen heeft. Als jij geen behoefte hebt om bij jouw vrouw te zijn, ga dan scheiden. Misschien wilde je vrouw een gezellig weekend met jou doorbrengen, wie is dan de narcist: jij of je vrouw?

• A Noniem

  9 september 2016

  Ook weer herkenbaar. :( Met haar mee, of no way! Ze belde wel 3 a 5x terwijl ik bij klanten werkte. En als ze ze zelf met collega’s, betaald door het bedrijf, naar bijvoorbeeld De Toppers wilde, dan hoorde ik dat bijvoorbeeld de middag op de dag zelf, maar had ze een week ervoor al wat voor mij geregeld dat die avond moest gebeuren.

• Cindy

  13 november 2014

  Hallo, Nadat ik dit las heb ik ook een verhaaltje om te weten of ik nu ook met een narcist te maken heb… Ik heb een man leren kennen van 73 jaar, ikzelf ben 27 en heb 2 kindjes en hun papa bij me. Nu is het zo dat die man in een caravan bij mijn ouders zit en we vrienden zijn geworden. Ik beschouwde hem als opa, hij kocht een scooter voor me voor naar mijn werk te geraken en ik had door een ongeval een gebit maar die was zo goed als stuk dus heb ik een nieuwe van hem gekregen. Hij stak me af en toe wat geld toe omdat hij wist dat we bij het OCMW (Openbaar Centrum voor Maatschappelijk Welzijn) liepen. Ik nam dit aan met de gedachte dat hij het gewoon wou doen, maar nu is het probleem dus nadat hij dit alles heeft gegeven hij blijkbaar meer wilt. Hij wilt dat ik mijn vriend de vader van men kinderen buiten zet en wilt dat ik bij hem kom wonen en met hem naar bed ga. Nadat hij me dit allemaal zegt wist ik niet wat te antwoorden en ben weggegaan. Heb me niet meer laten horen en hem een brief geschreven dat ik niet meer wil dan vrienden zijn en als een opa voor mijn kindjes die hij eerst aanvaarde. Hij begint dan ook te vertellen dat ik met hem naar een kamertje geweest ben wat dan niet waar is en dat ik avances heb gemaakt en zo, terwijl het omgekeerd is. Dat ik alles wat hij me cadeau heeft gedaan moet teruggeven, leugens over me vertellen, ervoor willen voor zorgen dat mijn vriend geen werk vind en mij en mijn vriend uit elkaar krijgen in de hoop dat ik op hangende pootjes zou terugkomen… Te veel om op te noemen… Ons de grond in duwen, en hij zou naar een advocaat geweest zijn, ik weet totaal niet wat ik moet doen, het is echt niet makkelijk zo. Kan iemand me helpen a.u.b. hoe ik dit moet aanpakken? Ik ben echt ten einde raad. Hij had zich dan ook via SMS eerst nog geëxcuseerd voor al die dingen die hij over me gezegd. Heb ik nog in sms staan op gsm maar wilt het blijkbaar toch niet aanvaarden doordat hij ermee dreigt naar het gerecht te stappen en zo. Groetjes, Cindy

  Reply

• Monique

  31 mei 2015

  Weg met die man, direct!

• A Noniem

  9 september 2016

  Stap jij eerder naar de politie, vraag om een ehhh kom ik niet op de NL term, een restriction order. Dat hij niet meer dan 100 meter in je buurt mag komen, niet bellen, mailen, briefjes enz. Die SMS kan je vragen bij de politie of dat smaad of laster bewijst, hij heeft zichzelf namelijk veroordeelt met zijn erkennen van praatjes! da’s vanuit hem bezien heel onhandig. Hij naar justitie, ik zou niet weten waarop hij je aan kan klagen. Maar wees het voor, want deze gaat dus van kwaad tot erger gok ik zo.

• Paul

  10 september 2016

  Straatverbod… :)

• lut

  2 november 2014

  Bij mijn moeder is NPS vastgesteld door een psychiater. Nu ben ik de jongste van drie kinderen, mijn twee broers en ik. Vroeger voelde ik mij echt niet thuis en goed in ons gezin, het leek wel of er bij de geboorte een wisselfout had plaatsgevonden. Mijn vader was een schat van een mens waar ik dol op was. Mijn broers en moeder vonden het blijkbaar leuk om dat kleine meisje te pesten en koeioneren. Door mijn papa konden we samen alles wel een plaatsje geven, wat moet dat een sterk mens geweest zijn, maar als kind besef je dat niet meteen. Door papa ben ik gelukkig wie ik nu ben, zijn voorbeeld mijn leven. Maar toen werd hij ziek en stierf… Bij moeder gingen alle remmen los, maar bij één van mijn twee broers leek het nog erger te zijn, die was altijd al “de man en de betere” maar nu sloegen zijn stoppen goed door. Wie weet geluk voor hem dat zijn vrouw spijtig genoeg erfelijk belast is met een ziekte, anders was die allang weg. Twaalf jaar na de dood van papa is moeder gestorven. Mijn broers heb ik verbannen uit mijn leven, het is genoeg geweest. Ik kan en wil geen vernederingen meer. En al die leugens, een web van rommel, veel te vermoeiend. Soms heb ik dagen dat het moeilijk is om te begrijpen, maar dan doen we een goede wandeling, ik en de hond, en dan zeg ik, kop op, laat zien dat ze je niet klein gekregen hebben… Dat is de enige manier om wraak te nemen. Dit alles met dank aan papa dat ik dat kan. DANK U PAPA!

  Reply

• Le loup

  26 oktober 2014

  Wat komen mensen met, laat ik het NPS noemen, in vele gedaantes voor! Ik heb mijn nu ex-vriend in 1995 leren kennen, hij was mijn baas van een nog steeds zeer succesvol bedrijf in Amsterdam. Daarnaast was & is hij nog steeds een zeer succesvolle leraar die door leerlingen door heel Nederland aanbeden wordt & bij allerlei bedrijven gevraagd voor interviews, trainingen & zelfs landelijk in kranten/op tv te zien is geweest. Ik viel op hem doordat ik (dacht) dat ik goed met hem kon praten & omdat ik zelf net mijn (ook zeer dominante) moeder ging verliezen terwijl ik pas op eigen benen ging staan & hij als het ware een beetje de fakkel van haar overnam. Van meet af aan was er ongelijkheid tussen ons, al was het maar alleen omdat ik 18 jaar jonger ben dan hij. Ik kan me nog herinneren dat hij aan het begin van onze relatie zei dat hij het bijzonder vond dat ik zoveel rekening met hem hield. Dat ben ik altijd blijven doen, dat doe ik nog steeds & omdat ik zelf (ook helaas vaak) hooggevoelig ben leefde ik altijd met hem mee, vooral met zijn successen, want over zijn eigen emoties of falen (in onze relatie) heeft hij het tot nu toe, anno 2014 nog nooit echt gehad. Omdat ik last kreeg van de onverwerkte dood van mijn moeder, die een o.m. dramatisch ziekbed beleefde, kreeg ik na ongeveer een jaar last van angst (zit bij mij genetisch in de familie). Op momenten dat het helemaal niet goed met mij ging kon hij mij juist heel goed opvangen, omdat hij altijd zeer stabiel was/is (leek in ieder geval). Als het weer beter/goed met mij ging, door de jaren heen, dan was hij altijd zeer egocentrisch,zeer veeleisend, boos als ik de vuile was buiten hing (hij komt uit een zeer gereformeerd arbeidersgezin), altijd negatieve kritiek als ik iets niet zo deed zoals hij het wilde, liet mij altijd alles in het huishouden doen, vroeg zich vooral nooit af wat ik van iets vond of wat ik eigenlijk wilde & last but not least in bed ging het er uitsluitend om dat hij zijn hoogtepunt snel beleefde zonder enige vorm van echte intimiteit waardoor ik de liefde & aandacht ook wel eens buiten de deur zocht (net als zijn exen overigens!). Dat laatste nam hij uiteindelijk, kennelijk, gek genoeg, op de koop toe, of althans, hij heeft daardoor nooit een punt achter onze relatie gezet. Tussentijds heb ik een paar jaar op mezelf gewoond maar ben met hangende pootje teruggekomen; dat liet hij dan weer wel toe omdat het dan weer niet goed met mij ging. In 2009 ben ik zelfs een keer in een kliniek opgenomen geweest, vooral door de combinatie van zijn psychische druk, ruzies & verkeerd medicijngebruik. Toen kwam hij mij wel ELKE dag opzoeken… daarna ging het zowaar een paar jaar goed, heb ik mezelf weer helemaal op de rit gezet, onderwijl altijd aan zijn wensen & behoeftes tegemoetkomend. In 2012 begon zijn extreem veeleisende karakter weer de kop op te steken, toen hij zijn eigen zoon de zaak uit heeft gezet (zijn zoon heeft precies dezelfde problemen met hem, maar dan op een afstand). In datzelfde jaar kreeg hij een bloeding in zijn oognetvlies (waardoor hij blijvend een waas ziet in zijn linker gezichtsveld), iets wat hij natuurlijk niet kon handelen gezien zijn extreem succesvolle carrière op 2 gebieden, uitmuntende sportprestaties (skiën, schaatsen, golfen), hoogbegaafdheid (van kinds af aan) & selfmade miljonairsbestaan in financieel opzicht dan & ook nog eens zeer grote muzikale kwaliteiten (piano, mondharmonica, saxofoon, gitaar, orgel, noem maar op). Op een gegeven moment kreeg hij zijn eerste waanzinnige woede-uitbarsting (het ging om een dekentje dat ik van hem af had gepakt, we leefden allebei in onze eigen woonkamer intussen), waarbij hij eerst alle takken met kerstversiering door de gang smeet, daarna mij duwend de trap omhoog een kamer indreef, ondertussen schreeuwend dat ik niets voorstelde, hij depressief van mij werd, dat hij helemaal niks aan mij had… doodsbang was ik dat hij me misschien wel uit het raam zou gooien. De volgende dag trad hij gewoon op op het feest van mijn zus met zijn zelf-gecomponeerde lied voor haar op de piano, waar iedereen het nog dagen over had, zooo bijzonder was dat lied! Daarna hebben we nog een waanzinnige ruzie binnen zijn familie gehad omdat ik aan zijn schoonzus iets verteld had over de woede-uitbarstingen, het huis was weer te klein. Toen uiteindelijk vorig jaar, mijn lieve kat doodging (die hebben ook heel wat ruzies meegemaakt met smijtende deuren), werd hij zelfs jaloers op de overige 2 die er overbleven & die ik veel aandacht gaf… Toen hij weer een extreme woedeaanval op nota bene mijn verjaardag kreeg & hij de glazen van tafel maaide omdat hij die k^&katten nu echt helemaal zat was, was dat de zoveelste druppel en… nu woon ik weer op mezelf & heb ik, ondanks de financiële zorgen (over geld hadden we ook altijd ruzie & daar manipuleerde hij mij mee) & moeite met grenzen in al mijn contacten (met mannen), hoop ik voorgoed mijn zelfstandigheid terug. Het bizarre is dat ik door een andere, ook extreem moeilijke man, uit deze relatie aanvankelijk mede gered werd, maar waar ik nu echt geen contact meer mee heb. Met mijn ex heb ik nu gek genoeg, naar onze maatstaf ‘goed’ contact, al voel ik wel nog altijd de enorme ongelijkwaardigheid tussen ons. En is het voor hem nog steeds donderslag bij heldere hemel dat ik niet meer naast hem sliep & bij hem weg ben gegaan. En twijfel ik, mede doordat mij familie hem eigenlijk nog steeds ergens geweldig vindt op een bepaalde manier & zich, met name mijn lieve vader van 86, eigenlijk niet kunnen voorstellen dat hij zo extreem moeilijk is als ik alleen maar meegemaakt heb. Want hij is naar de buitenwereld ALTIJD charmant, meelevend (vooral met zijn leerlingen heeft hij heel goed contact), en niet te vergeten zeer succesvol, maatschappelijk gezien dan. Ik hoop van harte dat iemand mij nog tips of goede raad kan geven, bij het verder terugvinden van mijn eigen leven dat ik gelukkig alweer aardig vorm kan geven dankzij mijn eigen doorzettingsvermogen, optimisme, geluk op sociaal & maatschappelijk gebied. En gelukkig ook heel goed alleen kan zijn. P.S. mijn ex-schoonzus (met wie ik heel goed contact heb, wij begrijpen & steunen elkaar volledig) is getrouwd met zijn broer die echt de narcistische persoonlijkheidsstoornis uitgevonden heeft. Maar zij heeft 3 kinderen, is een veel afhankelijker type, heeft geen werk & hoopt op de lotto zodat ze uit de schulden kunnen komen & ze bij hem weg kan gaan met de kinderen…

  Reply

• A Noniem

  9 september 2016

  ‘LAGERE’ narcisten zijn juist vaak van baan wisselende en zoeken allerlei (ook niet wettelijk netjes-) manieren om aan geld = ‘status’ te komen. De wat betere narcist is niet zelden i.d.d. ondernemer of (senior-)manager, franchise holder e.d. Onderzoek in de USA laat zien dat menig baas, die tevens narcist zijn, opvallend vaak een soort 50/50 aanhang / haters hebben. De ene helft draagt hen op handen, de andere is neutraal en snapt dat niet, tot ronduit haten aan toe.

• Andrea

  23 oktober 2014

  Wat herkenbaar dit! Heb 1,5 jaar in een relatie gezeten met een narcist. Ik wist nooit precies wat het inhield, maar ging al vrij snel in de relatie zoeken op internet en kwam hierbij uit. Meerdere malen ging hij vreemd, vind zichzelf de beste partner ooit en kon zo mooi praten, hij hield van me, was verliefd, maar dat gevoel had ik nooit echt, toch kon ik niet bij hem weggaan. Steeds was het uit, en weer aan, op een bepaalde manier kon ik niet zonder zijn “foute aandacht”. Hij heeft me mishandeld, geslagen, bedreigd,familie bedreigd enzovoort. Ik heb op een gegeven moment aangifte gedaan en deze later ingetrokken, omdat ik toch steeds geloofde in een verandering, maar dit is natuurlijk nooit gebeurd. Hij geloofde zo heilig in zijn eigen leugens, al had ik bewijzen voor me, het was nooit waar. Soms dacht ik dat ik gek werd! Ik mocht nooit uitgaan met vriendinnen, als ik met mijn zusje was dacht hij al dat ik vreemdging, maar ben die 1,5 jaar zo trouw als een hond geweest. Hij ging wel uit, het liefst zonder mij, ik snap wel waarom natuurlijk. Hij heeft altijd contact gehouden met andere meiden, in het begin checkte ik zijn telefoon wekelijks en vond altijd ontzettend veel, later ben ik ermee gestopt omdat ik de relatie niet wilde kwijtraken. Ik ben veel vrienden kwijtgeraakt door deze relatie en niemand in mijn familie of vriendenkring was het met de relatie eens, hij was thuis niet welkom, wat ik goed begrijp. Meerdere malen maakte ik het uit, maar dat duurde nooit lang, ik trapte keer op keer in zijn liefdevolle praatjes. Mijn redding was dat hij iemand tegen kwam die hij leuk vond en er dus zelf mee wilde stoppen, de vraag is voor hoelang, maar ondertussen heb ik hem overal geblokt en verwijderd. Ik leerde hem kennen 3 maanden nadat mijn moeder was overleden, ik had al slechte verhalen over hem gehoord maar ik denk dat ik een soort vervanging zocht voor mijn moeders liefde, het gat wilde opvullen, ook al was dat met foute aandacht. Ik ben in 1,5 jaar tijd mezelf totaal verloren, heb me helemaal moeten veranderen voor hem, nu moet ik mezelf terug gaan zoeken en proberen te genieten van het leven. Ik vind het nog steeds ontzettend moeilijk, ik voel me eenzaam, alleen, en gebruikt.

  Reply

• A Noniem

  9 september 2016

  Die foute aandacht is ook een psychologisch manipulatie-effect. Eerst werd het na een gijzeling het Stockholm Syndrome genoemd. Nu is het wijder en heet Trauma Bonding. Ook in relaties waar een narcist komt dat erg vaak voor.

• Peter

  28 september 2014

  Ik heb een relatie gehad met een sensitieve (HSP) of geremde narcist. In haar geval hooggevoelig door een zeer onveilige jeugd met (emotioneel misbruik), fysieke mishandeling en enorme verwaarlozing en kilte. In het begin was het de hemel op aarde, een geweldige relatie voor mij. Totdat er dingen werden “vergeten”, “verdraaid”, ” essentiële informatie achterwege bleef, zelfs de communicatie was volledig geschoond van dingen die kritiek zouden kunnen opleveren, gespeelde intimiteit. Een verslag van de psycholoog over haar relatie met haar ex (alcoholist en zwerver geworden), het gedeelte over haar zelf ontbrak. Nooit “nee” durven zeggen om kritiek te voorkomen. De woede werd niet getoond, je merkt er niets van. Ze liet haar woede naar mij voelen. Allerlei leugens, geldproblemen, drugsgebruik, passieve agressie (zwijgen, cynisme, vergeten, toevalligheden buiten haar schuld, sabotage, expres te laat komen, kritiek hebben echter nooit uiten tegen de betreffende persoon en meer). Haar huis was een puinhoop, vies en uitgeleefd, haar ex die niet betaalde en nooit iets gedaan had. Intens contact met de ex-schoonfamilie om haar slachtofferrol te bekrachtigen. De poetsvrouwen bleven weg (omdat ze het geld voor andere dingen gebruikt, haar kinderen en andere mensen kopen, het lag natuurlijk aan de poetsvrouwen). Oude kleren die uit de mode zijn, proberen op een passieve manier op te vallen. Veel verkeers-overtredingen. Het mijden van autoritaire personen. Geen risico durven lopen, de kans op kritiek is dan natuurlijk groot. Zelf had ze eetproblemen (jaloers op anderen die veel uit gingen eten), heel veel stress, last van de maag (daar waren de drugs zogenaamd voor). Het leven overvol met allerlei activiteiten, om de leegte niet te hoeven voelen. Overal eerst mensen enorm idealiseren en als er iets was dat maar op kritiek leek…enorm devalueren. Vreemde communicatie, als je erop inging kreeg je geen antwoord meer. Veelal klakkeloos overnemen van uitspraken van anderen. Fantasie. Een zwaar gehandicapte zoon (o.a. autistisch) die ze capaciteiten toedichtte die hij niet bezat (een smartphone geven). Kritiek over de opvang voor hem… Een vreemde invulling van de moederrol.. het ging niet om de kinderen, maar om de buitenwacht te laten zien wat zij voor haar kinderen over had (=aandacht voor haar, geweldige moeder spelen naar de buitenwacht). Geen grenzen en steun voor de kinderen, daardoor gaat het van generatie tot generatie verder. Impulsief gedrag alles moest meteen en direct, ondoordacht handelen. Alles draaide om de enorme diepe lege put uit haar jeugd te vullen met aandacht, waardering en gezien worden. Een enorme “oppervlakkige” kennissenkring. De grens tussen het ik-en-de-ander is nooit ontstaan, de eigen ongewenste eigenschappen/delen worden geprojecteerd op iedereen. Iedereen mankeerde van alles, daar ging ze dan voor “zorgen”. Bij elk probleem was er wel een ander die de schuld kreeg. Onder dat alles groeide in mij de verwarring, onrust en vermoeidheid. Telkens als ik haar erop aansprak, tranen en “goedmaken”. Het werd steeds erger “het straffen”.. Aantrekken en afstoten. Zoals ik het hier weergeef, kun je denken dat ik heel naïef was. Nee, er was ook veel heel goed en liefde maakt blind. Ik heb 9 maanden nodig gehad om het verhaal helemaal duidelijk te krijgen. Het was zo verschrikkelijk mooi ingepakt, ze had ook communicatie gestudeerd (HBO) en gebruikte de kennis uit (de verzwegen therapieën) uit het verleden. Ik ontdekte aan het einde dat open vragen en dan doorvragen tot paniek leidde, de stress door allerlei door haarzelf veroorzaakte problemen was enorm… Nu kwam de enorme narcistische woede naar buiten, ongekend en chaotisch allerlei verwijten en kwetsende opmerkingen (devalueren). Achteraf zie ik het enorme gebrek in ontwikkeling, ze is haar leven zo bezig (geweest) met “wat anderen van haar vinden” dat andere kwaliteiten niet geleerd/ontwikkeld zijn. Absurd is dat ze door de projectie haar eigen eigenschappen aan mij verweet (achteraf natuurlijk)… Ik was Eigenwijs, Achterdochtig, Negatief, Bot en tegen kleurlingen (=haar haat naar haar ex), ik mocht geen ruzie met haar maken en doodzwijgen al helemaal niet. Ze haat me nu. Als je het goed bekijkt haat ze eigenlijk zichzelf! Het beroerde is ze raakt er anderen zwaar mee.. Voordeel nu ze negeert mij en mijn familie volkomen, ze is door de mand gevallen.. Het kwaadspreken naar anderen laat ik voor wat het is… MIJDEN. Voor andere lotgenoten op deze site; narcisten projecteren hun slechte/ongewenste eigenschappen op anderen en gaan dan de strijd aan en ze proberen hun bodemloze put voor aandacht en waardering te vullen. Dus het ligt niet aan jou!

  Reply

• A Noniem

  9 september 2016

  Ja die heeft heel wat NSPD trekjes! “In het begin was het de hemel op aarde, een geweldige relatie voor mij”. Love Bombing, zo halen ze je binnen. “Totdat er dingen werden “vergeten”, “verdraaid”, ” essentiële informatie achterwege bleef, zelfs de communicatie was volledig geschoond van dingen die kritiek zouden kunnen opleveren, gespeelde intimiteit.” Pappen en nathouden intimiteit, gaslighting (partner verwarren met verwarrende informatie, die achteraf ook gewoon zo weer veranderd enz.). “Zwijgen”, de silent treatment. Het onthouden van aandacht, sociaal pijn doen (niet communiceren) echt narcisme is dat, een kern-item dat de meeste toepassen! De poetsvrouwen bleven weg (omdat ze het geld… en andere mensen kopen). Klopt, als het geld ervoor is, ‘kopen’ ze mensen die daarvoor gevoelig zijn. “Veel verkeers-overtredingen.” YEP! de narcist die mij 15 jaar leuk leven ontnam, en vele anderen!!! doen dat. Zo ook: te hard rijden, dus boetes zag ik hier bij de vleet, wegrijden na ongeluk, schade maken en geen briefje achterlaten… “Overal eerst mensen enorm idealiseren en als er iets was dat maar op kritiek leek… enorm devalueren.” Ja ook een narcistische trek!!! Hoewel de ‘beteren’ (in het narcist zijn) ook degenen die ze niet moeten, als er een handige / nodige / enz. reden voor is, toch maar te vriend houden, NIET over klagen naar anderen toe. “Vreemde communicatie, als je erop inging kreeg je geen antwoord meer” Herkenbaar! ik gok, bij mijn ex, dat het lag aan mijn 1e reactie, was die niet binnen haar scriptmarge, deed ik er dus niet meer toe. “Een enorme “oppervlakkige” kennissenkring. “Ja, dan voelt ze zich belangrijk en kan de agenda altijd wel vullen met deze of genen follower… “Iedereen mankeerde van alles, daar ging ze dan voor “zorgen”.” Zoek maar op: Syndroom van Münchhausen (al dan niet by proxy) heeft menig narcist ‘erbij’, geen meerderheid maar wel veel meer dan bij andere persoonlijkheidstoornissen. Hoewel mijn ex niet voor hen zorgde, ze taxiede ze wel naar de dokter of ziekenhuis e.d. Dus het ‘actieve artsencircus’ was ze graag bij, maar niet bij het zorgen voor…’ Zelf wilde ze wel verzorgd worden, zat bij elke papier snee bij de dokter bijv. “Bij elk probleem was er wel een ander die de schuld kreeg” Ook een narcisme trait uit de kern, een heerlijke GGZ afwijking, zij zijn goed, de rest is gek en fout en dom en… enz. “Het werd steeds erger “het straffen”.. Aantrekken en afstoten. Zoals ik het hier weergeef, kun je denken dat ik heel naïef was. Nee, er was ook veel heel goed en liefde maakt blind. Ik heb 9 maanden nodig gehad om het verhaal helemaal duidelijk te krijgen.” Shake hands, in het begin maakte ik het 2 x uit en trok ze alles uit de kast om weer bij elkaar te komen. Balen dat die 3e keer haar vertrek was, na zo veel jaren van mijn leven ronduit kapot gemaakt te hebben. “Het was zo verschrikkelijk mooi ingepakt, ze had ook communicatie gestudeerd (HBO) en gebruikte de kennis uit (de verzwegen therapieën) uit het verleden.” Weer shake hands, zie mijn bericht elders op deze pagina! echter mijn narcist studeerde door, nog steeds, via werk, privé ook. Ze bestudeerde zelfs Robinson Eiland en Utopia. “Ik was Eigenwijs, Achterdochtig, Negatief, Bot” Dan ken je dit vast ook wel: Als ik wel eens bij toeval een blok beton voor haar was/bleek, of terug ‘hapte’ , dan was het uitspraken als: Ah joh, graaappjhheee… Doe niet zo gevoelig, mietje… (lachend). Nah wat reageer je overcompenserend!!!

• Sally

  26 september 2014

  Ik heb de reacties zitten lezen. Een ezel in het algemeen, zou je denken… en dan tóch! Na een relatie van 35 jaar met een narcist, was m’n zelfbeeld gedaald tot ver beneden nul. Mede hierdoor (makkelijke prooi) met open ogen na m’n (vecht)scheiding in de mooie praatjes van nummer 2 getuind, eindelijk iemand die me op een ‘voetstuk’ plaatste -en ik me weer vrouw voelde- maar na zeer korte tijd ook een wolf in schaapskleren bleek te zijn. Nu vraag ik me het volgende af. Ik had tijdens mijn eerste relatie al van alles gelezen over narcisme en het boek “Als hij maar gelukkig is” in één adem uitgelezen; ik was dus niet geheel onbekend hiermee. En tóch bleef ik 4 jaar hangen in de 2e relatie, die overigens nog heftiger/gewelddadiger was; na aangifte/taakstraf/contactverbod toch weer teruggaan en herhaling volgde telkens weer. Waarom toch telkens weer kansen geven (tegen beter weten in)? – Eigenlijk zijn zij hulpbehoevend (zielig? terwijl zij omgekeerd meedogenloos kunnen zijn!) – Angst dat bedreigingen bewaarheid worden? (De politie waarschuwde al dat het geweld zich zou herhalen als ik terugging). – Is het überhaupt te genezen? (gedragstherapie wordt geweigerd!) – Is het erfelijk? – Is het bij geboorte al bepaald? Of door (jeugd)trauma’s? – Komt ’t door de opvoeding/ouders? – Hoe groot is het risico dat mijn volgende relatie weer een narcist is? ’t Grappige is dat beiden intelligente wezens waren, maar het woord/betekenis van het woord narcist hen geheel onbekend was/is.

  Reply

• Paul

  26 september 2014

  Beste Sally, Ik hoop dat in ieder geval enkele van je vragen worden beantwoord in dit artikel over Antisociale Persoonlijkheidsstoornis. Heel veel sterkte in ieder geval! Groeten, Paul

• A Noniem

  9 september 2016

  ‘Trauma Bonding’ ten voeten uit. En de pech dat een narcist je eerder heeft ‘gevonden’ dan een gemiddelde man met normale relatieparameters…

• Eva

  23 september 2014

  Hoi allemaal, Ik vraag me af of ik ook met een narcist te maken heb gehad. Een aantal jaren geleden leerde ik hem kennen en ik was direct stapelverliefd. Alles wat ik leuk vind, leek hij ook leuk te vinden en hij was zo aantrekkelijk en charmant. In bed was hij een koning en dat terwijl hij zei nog weinig ervaring te hebben. Trouwens, wel was hij naar hoeren geweest 2 keer in zijn leven. Vind ik ook niet echt normaal voor een goed uitziende 30-jarige destijds, jullie wel? Na 2 maanden kwam ik erachter dat hij drugs gebruikte, cocaïne, en dit heb ik op een gegeven moment 3 keer in een week gezien. We kregen daar vette bonje over en uiteindelijk is hij ook agressief geweest naar mij toen. Toen deed hij alsof ik lucht was, ik snapte er niets van, want het was de dagen ervoor nog superleuk en opeens was het stilte. We zouden gaan samenwonen en hij spande een kort geding aan over spullen, wat hij verloor. Na dat kort geding ging hij mij weer berichten en verleiden en ik tuimelde erin en… ik raakte zwanger. De zwangerschap was vreselijk, hij jojode op en neer, liet me zelfs weten niet te geloven dat hij de vader was (terwijl ik sinds hem geen enkele andere man heb toegelaten) en een week later wilde hij weer happy family. Omdat ik niet alleenstaand moeder wilde worden, heb ik vaak over mijn grenzen heen laten lopen. Zo zou hij bij de bevalling zijn, maar hij bleek toen op vakantie te zijn. Wie gaat er op vakantie terwijl die week je kind is uitgerekend om geboren te worden?!! Nu na de geboorte ging het even iets beter, maar inmiddels zie ik in dat dat alleen voor seks was. Hij wilde me zien als het hem uitkwam en niemand in zijn omgeving mocht dat weten. Hij zegt dat ik lieg en manipuleer en valse aangiftes doe, terwijl hij nu een strafblad heeft. Inmiddels heb ik hem een paar maanden terug laten weten dat ik geen seks meer wil omdat ik liefde wil en een normaal gezin. Sindsdien is het stil en laat hij niets meer horen, maar stapt wel naar de rechter omdat hij gezag wil over ons kind en een omgangsregeling. Wat denken jullie, is dit een narcist? En zo ja, waarom zou hij me dan nu negeren? We hebben een kind samen waarvan hij nu alles mist? En narcisme en drugsgebruik, weet daar iemand meer over? Graag reacties, alvast bedankt!

  Reply

• A Noniem

  9 september 2016

  “We kregen daar vette bonje over en uiteindelijk is hij ook agressief geweest naar mij toen. Toen deed hij alsof ik lucht was, ik snapte er niets van, want het was de dagen ervoor nog superleuk en opeens was het stilte.” Dat is de typische narcistische silent treatment: stiltebehandeling. Ze doen daar 1 of meer dingen tegelijk mee, ff rust, dingen voor henzelf doen, peilen hoe je erop reageert, meten(!) wanneer je hoe gaat reageren (stress, verdriet, dingen aanbieden, smeken, enz.) voor latere plannen…

• Carolien

  4 september 2014

  Wat een verhalen allemaal. De meeste toch wel m.b.t. hun partners. In mijn geval zijn het mijn schoonmoeder en schoonzus die mij al 34 jaar lang terroriseren met hun narcistische gedrag. Sinds een jaar heb ik mij zomaar, zonder dat ik mij daarop had voorbereid, van hen ontdaan. Althans voor zover dat mogelijk is omdat ik natuurlijk nog een man heb wiens moeder en zuster het zijn en twee kids die door dit alles hun oma niet meer zien, alleen maar omdat ik nu eens luid en duidelijk mijn grens heb aangegeven. Het verhaal is te ingewikkeld om het hier uit de doeken te doen. Maar om kort te gaan draaide het leven om mijn schoonzus en schoonmoeder en heb ik er 34 jaar lang een beetje bij gehangen. Ik werd nauwelijks ergens in betrokken, de problemen kwamen altijd bij mij vandaan, ik ik een slechte vrouw voor hun zoon en broer en een moeder die niet kon opvoeden. Alleen zij wisten hoe het moest. Inmiddels is mijn schoonvader overleden en heeft mijn schoonmoeder alweer een andere prooi te pakken die blindelings doet wat hem opgedragen wordt en heeft de zoon van mijn schoonzus zijn zoveelste cocaïne stickie op. En zij weten dan zogenaamd hoe het hoort??? Ik ben blij dat ik er (deels) vanaf ben, want echt breken is natuurlijk lastig, althans voor mijn man en kinderen. En dat verlang ik ook niet van ze. Voor mij persoonlijk is het klaar en ik voel me bevrijd van het toneelspel waarin zij 34 jaar de hoofdrol speelden.

  Reply

• lexi

  18 september 2014

  Hoi allemaal. Ook ik heb sterk ’t vermoeden dat ik met een narcist leef. Nu na 4,5 jaar heb ik eindelijk ’n punt gezet achter onze relatie. Hij is overheersend, berekenend, kan geen liefde tonen en houdt mij inderdaad financieel onder controle. Wij zijn dolverliefd geworden en binnen 1 maand was ik zwanger. Binnen 2 maanden woonden we samen en na 7 maanden zei ik mijn huis op. So far so good. Toen begon het. We kregen ruzie of beter gezegd hij kreeg ruzie met mij en dreigde me de straat op te gooien. Ik hoogzwanger natuurlijk en in paniek. Nu jaren later heb ik daadwerkelijk 2x buiten de deur gestaan met mijn kind en ongeveer een week elders gelogeerd. Gaandeweg ging meneer steeds vaker doen waar hij zin in had en maakte het ook met regelmaat uit zodat hij weer de overhand kreeg. Ik kan niet zomaar ergens heen, vandaar. Dan ineens jammeren… ik wil jullie niet kwijt ik hou zoveel van je enz. Maar normaal liefde tonen, respect hebben, medeleven, gezond verstand m.b.t. omgang zoontje, ho maar… En liegen, vreselijk. Na een lange periode van wantrouwen vond ik eindelijk ’t bewijs. Hij ging vreemd bij ’t leven. En naar de h@#ren. Zelfs in mijn bed. Toen was de maat vol voor mij. Helaas wonen we nog in 1 huis, want huisvesting is ’n probleem. Maar nu komt ’t leuke, meneer is boos op MIJ. Hij wil me niet terug, toont geen berouw of enige emotie. Nee, hij probeert me op allerlei manieren de baas te blijven en gebruikt zelfs ons kind hiervoor. Om gek van te worden. Ik voel me echt met mijn rug tegen de muur gezet, maar ik laat ’t niet meer gebeuren. Ik weet alleen niet hoe ik snel weg kan komen zonder in de vrouwenopvang te belanden en ’t kleine beetje dat ik nog heb kwijt te raken zoals mijn parttime baan. Iemand ’n suggestie?

• Anne

  11 augustus 2014

  Narcisten verbloemen hun gedrag en communiceren uit zichzelf niet met je; ze overleggen amper tot niet. Hun denkwereldje is beperkt, zijn inconsequent naar (kleine) kinderen toe en doen hun best om met veel mensen (buitenstaanders) vrienden te zijn. Wanneer de narcist dichterbij je komt te staan, slaat hij toe. Eerst voorzichtig en onbewust en daarna neemt het ergere vormen aan. Eigenlijk zijn ze bang, leven beperkt, laag zelfbeeld, achterdochtig ingesteld, proberen je leven te beïnvloeden, kennen geen gespreksopening en/of weten zich geen raad bij stiltes in een gesprek, hebben amper tot geen inlevingsvermogen en straffen te pas en te onpas ook bij onterechte situaties en geven derden die er niets mee te maken hebben de schuld. Zij zijn nooit schuldig! Hun gedrag wordt goedgepraat en voor alles hebben ze wel een excuus want reflecteren kennen en kunnen ze niet. Echt praten in de zin van hoe je je van binnen voelt, wat je drijfveren zijn en je filosofisch gegronde ideeën, begrijpen ze niet, kennen ze niet en ze zijn bang om dat ongekende te ervaren en te ontdekken. In feite vlakken ze daarmee hun emoties weg/af/uit. Het zijn bijna net robots. Een ieder die het minder ruim heeft, lachen ze uit. Een ieder die ‘anders’ (lees: normaler) in het leven staan, hebben ze wel commentaar op, ze doen veel aannames i.p.v. navragen en/of in gesprek geraken met de mensen waarover het gaat, en hebben hun oordeel of mening al klaar, allang voordat ze überhaupt het volledige verhaal te horen krijgen. Tweedehands spullen is niet goed genoeg voor ze en maken in het bijzijn van hun kind een opmerking dat papa (de narcist) wel een nieuwe fiets voor hun kind zal kopen, waarop gelukkig het kind zei dat de tweedehands fiets wel goed genoeg was! :-) Kort samengevat: in de ogen van een narcist doe je het nooit goed, tenzij je zijn/haar goedkeuring hebt! En dat is precies wat de narcist wil: invloed op het leven van de ander. Want een eigen, gezond, stabiel leven heeft en kent hij niet.

  Reply

• A Noniem

  9 september 2016

  “En doen hun best om met veel mensen (buitenstaanders) vrienden te zijn.” Dat is de ‘bewijs van goed gedrag’ basis en maakt het voor partners die er nog mee en in zitten en zwijgen, naderhand onmogelijk begrip te krijgen van ‘derden’ Zelfs hulpverleners zijn te weinig bekend met het fenomeen narcisme, in NL dan. Mijn ex heeft mijn hele familie tegen mij gekeerd. Ze heeft een nicht doen liegen bijvoorbeeld. Ik zou uitgenodigd worden voor de verloving(feest) en de uitnodiging krijgen, ex niet. Uitnodiging kwam maar niet, en ineens op een social media, foto’s, van een paar uur eerder, het feest in volle gang, en daar was ex weer…

• Noortje

  18 september 2018

  Hoi Anne, Wat jij hier beschrijft herken ik bij mijn (narcistische) schoonmoeder! Dit doet zij ook precies! Het is gewoon eng… Liefs, Noortje

• Sabrina

  6 juli 2014

  Ik vrees dat mijn partner of ex-partner, want eigenlijk weet ik niet of ik nog een relatie heb, hij negeert me al gedurende een week, ook een narcist is. Al de herkenpunten zoals jullie ze beschreven komen overeen….het is een vermoeiende weg die ik afleg en toch om een of andere reden kan ik hem niet loslaten…misschien enkel om de dingen die hij me beloofd, dat ik voortdurend hoop koester dat het toch nog goed komt. Eigenlijk zou ik er eens over willen praten met iemand, want hij geeft mij voortdurend het gevoel dat ik gestoord ben en niet hij.

  Reply

• marjan

  20 juli 2014

  Ik herken mezelf hierin. En ik weet het nu zeker dat mijn man een narcist is. Van een kleine discussie maakt hij er een ruzie van. Hij scheld me met de grofste woorden die er bestaan uit! Bijvoorbeeld k@nkerh%#r, sl$t en b*tch, dat ik kan doodvallen en niets voorstel. En noemt me altijd een ziekelijk wijf. Ook naar zijn familie toe ben ik een psychische ziekelijk gestoord wijf! We zijn nu 10 dagen uit elkaar voor de zoveelste keer. En het mooie is, hij verlaat mij. Ik heb nooit de relatie verbroken. Hij sluipt iedere keer weer in m’n leven. Ik wil en kan dit niet meer!

• Edith

  18 augustus 2014

  Hai Sabrina, Wat jij nu schrijft heb ik precies zelfde meegemaakt met een narcist. Er wordt je van alles beloofd, maar er zal niks van waar gemaakt worden. Het negeren vind ik helemaal zo wreed; zonder reden kun je gewoon ineens niet meer voor ze bestaan. Zo is er nog niks aan de hand en het volgende moment word je volkomen genegeerd. En wat je ook doet, je zal het nooit goed doen, want zij lokken op deze manier een reactie uit en jij hebt het dan gedaan. Geloof me, deze man is zwaar ziek en sleept je mee de afgrond in. Heb zo’n knauw in m’n zelfbeeld gekregen door dat narcistische misbruik dat ik zelfs begon te denken dat het misschien wel aan mij lag, maar dat is wat ze willen. En narcisten denken niet aan hoe het voor jou voelt. De volgende is hij waarschijnlijk alweer aan het manipuleren. Ik heb ook grote moeite gehad (en soms nog) om het los te kunnen laten, maar het gaat ten koste van jezelf. Met zo iemand word je doodongelukkig, dus denk aan jezelf hoor!

• tamara

  29 augustus 2014

  Hoi Sabrina, zo herkenbaar! Vooral het negeren. Iedere keer als je op de bodem bent en kelim wilt laten trekken ze weer omhoog. Ik ben nu drie weken van “mijn narcist” af. Godzijdank! Heb gelukkig maar 7 maanden relatie gehad. Wat je relatie mag noemen. Van buiten zo mooi, maar als een sneeuwvlok van binnen steenkoud. Als je het doel niet meer dient, gaan ze naar de volgende. Kijk, die persoon gaat echt niet veranderen. De enige die verandering kan brengen ben jijzelf. Ze beloven iedere keer En zo word je aan het lijntje gehouden. Je bent er alleen zolang je van nut bent. Het heeft uiteindelijk te maken met jouw eigenwaarde. Er is niets mis met jou! En bij mij was het geval afwijzen, negeren, keihard over je heen walsen er. Je kan je afvragen of je partner een narcist is, maar je kan jezelf beter afvragen waarom je het toestaat je zo te laten behandelen. Ze zijn heel goed in het langzaam afbrokkelen van je zelfvertrouwen. Ze zuigen je leeg tot het moment dat je jezelf niet meer bent. Advies: gelijk kappen met die persoon. Echt, na een paar weken ga je je ervan bewust worden wat jou is aangedaan en word je boos. Maar daarna ga je weer helen. Schrijf al je frustraties op papier, maar stuur het nooit op. Hij zal er toch niets mee doen. Maar zo werk je het wel uit je systeem. Je bent mooi zoals je bent. En niet “reserveerbaar”.

• Jack

  5 september 2014

  Jack – Ik was op zoek naar iets, maar kwam bij toeval op deze site. Ik heb een aantal stukken zitten lezen. En de reacties sluiten naadloos aan bij mijn eigen ervaringen van vroeger met mijn voormalige vrouw. Alleen toen was er nog weinig over te vinden en heb het zelf allemaal moeten onderzoeken. Ik ben nu gepensioneerd en 25 jaar en 1 dag gehuwd geweest. Ik ben zo’n 20 jaar gescheiden. Als vader voelde ik me voor 100% verantwoordelijk voor mijn gezin. De vrouw in kwestie was niet alleen super narcistisch, maar ook manisch depressief en negatief. Ik heb vaak aan mezelf getwijfeld of ik het allemaal wel goed deed, maar dan ging ik voor de spiegel staan en dacht: “Je doet het allemaal heel normaal, het ligt niet aan jou”. Gelukkig heb ik een zonnig humeur en daardoor heb ik het allemaal op de rails kunnen houden. Mijn moeder vertelde me vroeger dat ik lachende ben geboren. En dat wil ik tot mijn dood zo houden. De dag dat ze plotsklaps met de noorderzon was vertrokken, was een feest. Het was gezellig aan tafel bij het avondeten met de kinderen. Ik hoefde niet meer op eieren te lopen en van de negen benoemde symptomen van narcisme hebben er zeker zeven betrekking op haar. Vaak stond ik ’s nachts om half drie te strijken omdat natuurlijk alles moest doorgaan: huishouding, mijn werk, etc. En ik moest er weer om zes uur uit. Eén keer is het gebeurd dat mijn jongste zoon mij ’s morgens zittend slapend aantrof met een nog draaiende stofzuiger. We kunnen er nu nog om lachen. Achteraf bleek dat ze al ruim twee jaar daarvoor al ons spaargeld in België had ontvreemd, dat was destijds ongeveer een bedrag van ƒ400.000,-. Een jaar later kwam ze terug om de echtscheiding te regelen, wat me nog eens 12 jaar een bedrag van zo’n slordige ƒ400.000,- in guldens heeft gekost, maar de dag dat ze uit mijn dagelijks leven is verdwenen, is en blijft een groot feest. Het is het mooiste wat mij in het leven is overkomen. Het letsel wat ik aan dit gebeuren heb overgehouden, is dat totaal geen enkel vertrouwen heb, d.w.z. 0,0% in de rechtspraak. Maar dat zal ieder met mij eens zijn, als je ook de zaken van Lucia de B, Ina Post, de jongens van Putten, en ga zo maar door, beschouwt. Rest mij nog enkele opmerkingen: a) Voel je nooit schuldig. b) Je moet niet denken dat een narcist ooit beter zal worden of veranderen. c) Probeer de juiste stappen te ondernemen om zo snel mogelijk weg te gaan. je zal eerst door een ander dal moeten gaan, maar daarna zal de zon weer voor je schijnen.

• Miep

  30 september 2014

  Hoi Sabrina, Ik zit net als jij in hetzelfde schuitje denk ik… Alleen mijn partner heeft de relatie verbroken. En tot op heden heb ik niet de durf meer gehad om een laatste gesprek aan te gaan. Hij heeft mij tijdens een gesprek laten weten dat hij het niet zag zitten. Later ben ik naar hem toegegaan, maar toen weigerde hij mij te spreken. Nu ben ik weken verder. Ik denk dat ik nooit antwoorden meer zal krijgen. Tenzij ik me verlaag en weer bij de deur ga staan.

• Monique

  31 mei 2015

  Dit is geen narcist. Dit is een man die niet verliefd is… zoek gewoon een ander!

• A Noniem

  9 september 2016

  “Hij negeert me al gedurende een week”. Dat is alvast niet normaal in een ‘normale’ relatie. “Ook een narcist is. Al de herkenpunten zoals jullie ze beschreven komen overeen…” Alle? al was het maar 50% van wat hier beschreven is = narcist. “Het is een vermoeiende weg die ik afleg en toch om een of andere reden kan ik hem niet loslaten…” In die situatie was ik 2x, maar wist 0,0 niets van het begrip narcist of persoonlijkheidsstoornis af. Je zit nu dus in Trauma Bonding. Trek zelf je conclusie gezien alle ervaringen hier, én verdiep je er meer in, om een 2e te voorkomen dan wel eerder door te hebben, narcisten zoeken namelijk bepaalde mensen uit, ze weten ook al vlot bij wie het niet gaat lukken meestal.

• Angela

  23 juni 2014

  Pfff, wat herkenbaar allemaal. 19 jaar ben ik getrouwd geweest met een man die duidelijk de kenmerken heeft die ik hier lees. Ben 18 jaar in behandeling geweest bij het Riagg omdat ik zogenaamd ‘niet goed’ was… Alles wat fout ging, was mijn schuld. ik praatte veel en graag, was een lolbroek en op feestjes zat ‘ie me voortdurend in de gaten te houden, waardoor ik nog zenuwachtiger en drukker werd. Hij gaf me dan op mijn donder als een klein kind, als we naar huis reden. Toen de kinderen daar ooit wat van zeiden is het geëscaleerd en begon hij te slaan… Op mij, want ik beschermde mijn kind. Heb er zelfs een zelfmoordpoging om gedaan, ik was toch niks waard… Ik kwam nergens meer, had geen vriendinnen, zijn vrienden kwamen nooit, door mij, zoals hij zei! Hij was erg gierig, ook de kinderen kregen nooit iets nieuws, in verhouding tot de rest van de klas kregen ze weinig cadeaus met verjaardagen en Sinterklaas, de vakanties mochten nooit veel kosten… Hij is na 19 jaar zelf gegaan, hij walgde van mijn figuur, terwijl ik dik geworden was door de pillen die ik slikte voor hem, om rustiger te worden en acceptabeler, en bij het Riagg werd ’toen pas’ gezegd dat ie mij en de kinderen psychisch mishandeld en emotioneel verwaarloosd heeft. Ikke boos! Altijd hebben zij mij de indruk gegeven dat het aan mij lag en zelfs toen mijn oudste dochter anorexia kreeg, kreeg ik er de schuld van, en hebben zij niet de link gelegd naar haar vader. Van mijn jongste dochter kreeg ik op school te horen dat ze geen gevoel had, of het niet kon tonen (terwijl het altijd zo’n knuffelkontje is geweest… dat veranderde na de scheiding en verhuizing en het ontmoeten van een meisje met slechte invloed op de manege). Na een geweldsmisdrijf op straat, waardoor ik totaal geknakt was, bleek dat ik een erg laag zelfbeeld had en totaal geen zelfvertrouwen. Weer een zelfmoordpoging gedaan en ik kreeg nota bene van de psychiater te horen dat ze dacht aan borderline en narcistische trekken. Dat ik net aan het leren was voor mezelf op te komen en daar nog niet zo in bedreven was en (naar later bleek) een PTSS opgelopen te hebben door alle ellende (ex, scheiding, ongeluk, diverse operaties, geweldsmisdrijf, faillissement enz.)! Ik kwam tenslotte toch ook voor MIJ bij de psychiater… Is het dan niet logisch dat ik over MIJ praatte? Gelukkig had ik een nuchtere vrouwelijke huisarts die me zei dat het niet zo was. Ik ben HSP en heb een communicatiestoornis zoals ze nu bij het UMCG zeggen, maar ikzelf denk aan Asperger (autisme, maar dat kan weer niet, want ik ben te empathisch zegt die psychiater, hahahaha! Dat dat bij vrouwelijke autisten ietsje anders in elkaar zit dan bij mannen, weten ze schijnbaar ook nog niet… Maar wat heb ik aan al die etiketjes? Ik heb al zo veel hulp gezocht en telkens luisteren ze niet en willen dat ik mijn mond houd, terwijl ik toch echt iets zal moeten vertellen, willen ze te weten komen hoe het bij mij zit, werkt en voelt… Ik weet nog steeds niet hoe en wie ik ben… Kan je nagaan, ben ik 1999 gescheiden… Zit nu weer in een problematische relatie, mijn 2e man zit nu in een emotionele burn-out door de trauma’s die hij van zijn jeugd tot nu heeft opgelopen door zijn ouders en omgeving en kan er dus niet “zijn” voor mij, terwijl ik zo erg die arm om me heen nodig heb… Hij knuffelt me nooit uit zichzelf, heeft er totaal geen behoefte aan zelf. Ik wil er graag voor hem zijn, maar daardoor zet ik mijn eigen behoeften aan de kant en dat breekt me op… Hoelang houd ik dit nog vol?

  Reply

• Lotte

  27 juli 2014

  Lees het boek “Als hij maar gelukkig is” van Robin Norwood eens. Wellicht wordt dan voor jou duidelijk dat jou waarschijnlijk niet geleerd is te doen wat jij leuk vindt, te voelen wat je voelt, te verlangen wat jij verlangt… Tragische paradox; je zoekt het continue op bij de mannen… het is het enige dat je kent. Stop met de etiketjes… begin bij jouzelf. Wie ben jij? Wat wil jij? Hoe ga je daar komen? Jij mag er zijn, net als iedereen! Onthou dat heel goed! Sta op, kies voor jezelf! Liefs, Lotte (ervaringsdeskundige) ;)

• Anne

  11 augustus 2014

  Herkenbaar alle reacties! Jarenlang heb ik moeten overleven en sinds een paar jaar ben ik mezelf. Mensen met narcistische trekjes proberen misbruik te maken van mijn goedheid; ik speel hun spelletje bewust mee om te kijken wie er betrouwbaar is en wie niet. Ik schrijf hun ‘spelletjes’ op om patronen te herkennen, want ik ben een beelddenker en een gevoelsmens. Ik laat ze denken dat ik ze een stukje vertrouwen geef en ik geef ze ook peper in de kont door complimentjes te maken, zo win ik hun vertrouwen. Naderhand schrijf ik alles op. Ik leef niet samen met een narcist, maar ik heb ze wel in mijn directe omgeving. Wanneer ze proberen mijn leven te beïnvloeden, steek ik mijn hand op, wat inhoudt: tot hier en niet verder en dan draai ik me om. Zo is het voor iedereen duidelijk dat zij mijn grens kennen. Wat me aan hen opvalt, is dat ze op gespannen voet leven, amper emoties tonen, vlakke emoties uiten, amper tot geen inlevingsvermogen hebben, je leven willen beïnvloeden en dat ook proberen… De ene week doen ze aardig, de week erop kun je een snauw verwachten. Als je je er niet bewust van bent, leg je het bij jezelf neer en ga je eraan onderdoor. Dus mensen: word bewust van de situatie, schrijf ze letterlijk op, bijvoorbeeld in een Word.doc-bestand en probeer gedrag(safwijkingen) te herkennen. Daarna wordt jouw leven vanzelf makkelijker en ruimer omdat je je meer van hem distantieert. Succes!

• A Noniem

  9 september 2016

  “En op feestjes zat ‘ie me voortdurend in de gaten te houden… Hij gaf me dan op mijn donder als een klein kind, als we naar huis reden.” Jawel, de rapporten methode, een mes met 2 snijkanten. Hij is verheven, jij was weer ‘dom bezig’. Dat is ook een item trouwens, als iemand heel vaak ‘de eerste slag is een daalder waard’ doet (niet een klap, maar wat dan ook inzake kritiek)!

• karin

  1 juni 2014

  Het is te verschrikkelijk voor woorden. Ook ik was 19 jaar lang in de ban van een narcist. Heel duidelijk naar voren komend na de scheiding in 2011. Onvoorstelbaar waar hij zich mee bezig heeft gehouden tijdens mijn huwelijk waarin ik hem volledig vertrouwde. Van seks met mannen tot zware vernederingen en alcoholmisbruik. Dat ik het zo lang volgehouden heb! En wat ik het ergste vind is dat hij nu weer bezig is om iemand volledig in te pakken… De geschiedenis herhaalt zich… Zij trapt erin en ze heeft al zoveel meegemaakt. Twee mannen waarvan 1 overleden aan kanker en 1 haar bedrog met andere vrouwen… Ik vind haar zielig, want als alles straks boven water komt, dat ze opnieuw een foute man heeft getroffen is de klap des te zwaarder. Hij pakt haar volledig in en ik moet dit met lede ogen aanzien. Tja, ik ben verlost van hem, gelukkig, maar dat die schurken overal mee wegkomen… Opsluiten moeten ze ze; ze maken vele zielen kapot. Voor mij zijn het criminelen!

  Reply

• MS

  2 juni 2014

  Het is heel erg, maar laat ’t los… Ik zie hetzelfde bij mijn ex gebeuren met z’n vriendin nu. Ze heeft al veel meegemaakt, loopt inmiddels zelf bij ’n psychiater door hem en nog schopt ze ‘m d’r niet uit. En ik ben nu zover dat ik er echt geen medelijden meer mee heb. Z’n eigen moeder heeft haar gewaarschuwd, maar nee hoor, ’t kwartje valt niet… Dus wie niet horen wil. moet maar voelen dan. Ga je eigen leven maar weer oppakken, want er is genoeg schade aangericht… Een ander doet ’t niet voor jou en je hebt voor nu genoeg aan jezelf. Sterkte meid!

• Ariël

  16 juni 2014

  Ik begrijp helemaal wat je bedoelt. Ik maak dit ook mee met m’n ex en z’n nieuwe vriendin. Ik heb haar een keer gezien en aangesproken omdat ze het in haar hoofd haalde bij m’n kind in bed te gaan slapen samen met mijn ex (ze gaan net een paar maanden met elkaar). Ik hoorde haar alleen maar woorden zeggen die hij zegt en vond het bijna eng. Ze loog ook over dingen. Ze was op dat moment druk bezig met cadeautjes kopen voor hem en hij mag ook al haar auto gebruiken… Ze praat alles recht wat krom is, vind niet dat een vader tijd met z’n kind moet besteden, maar dan moest zij er weer bij. Ik vind ’t niet meer zielig, want zij heeft me ook belachelijk gemaakt op Facebook samen met zijn vrienden. Ze praat alles recht wat krom is om er maar bij te horen. Nog steeds vraag ik me af of het niet aan mij ligt, want blijkbaar vind hij haar wel heel leuk. Dat is wel kwetsend. Want waarom gaat dat wel goed waar ik zo hard m’n best voor heb gedaan? Hij zegt dat ik m’n hand volledig in eigen boezem moet steken…

• Jet

  18 maart 2014

  Hallo allemaal, Na een relatie van 3 jaar met een narcist heb ik mezelf weer helemaal teruggevonden. Ik heb deze man ontmoet in een sportschool, en ja, als je verliefd bent, kijk je niet zo nauw en alles wat diegene tegen je zegt, daar zoek je niks achter. Aantrekkelijke man kan een vrouw complimentjes en aandacht geven. Aangezien ik een alleenstaande moeder ben met 3 kinderen heb ik de relatie vanaf het begin af aan een beetje afstandelijk gehouden en hem niet te veel met de kinderen om laten gaan. Mijn oudste dochter zei tegen mij: die man is niet te vertrouwen, niet duidelijk in zijn verhalen over werk, privé, etc. Ik was natuurlijk verliefd, maar ik begon er toch eens op te letten… Inderdaad, hij woonde nog bij zijn ouders… Ik vroeg: waarom woon je nog bij je ouders… Ik ben ziek en door omstandigheden is het zo gelopen. Ik kwam dus zelden bij hem thuis en zijn ouders; dit gaf me een onbehaaglijk gevoel om een relatie te hebben met een man van 44 en dan zijn ouders op mijn lip. Dus spraken we altijd af bij mij thuis of op de sportschool. En dan over zijn ziekte, prostaatkanker, waar hij overigens ook niet duidelijk over was… Nooit mocht ik mee naar een afspraak die er achteraf gezien ook niet was. Als ik ernaar vroeg, zei hij: Ik wil je er niet mee belasten, maar wel aanhoren hoeveel pijn hij had en dat hij bestraling kreeg. Hij ging op zichzelf wonen, hij had een huisje gekocht en nodigde mij uit om te komen kijken… Leuk! Enthousiast dat ik was, had ik een mooi cadeau gekocht. Hij heeft er een week gewoond, maar het was volgens hem een miskoop: aan een veel te drukke weg gelegen. Liegen over alles: zogenaamd een huis gekocht (blijkt achteraf gehuurd, na navraag bij het kadaster). Hij werkt als manager bij de PO… Maar daar hebben ze nog nooit van hem gehoord. Overal achteraan gebeld, maar niks klopte. Hij kan praten als Brugman; als je hem een vraag stelde, wist je na een uur nog het antwoord niet en was hij op een ander onderwerp overgestapt. Het uiteindelijke verhaal is volledig gelogen en bijeen verzonnen. En hij heeft me ook nog bedrogen. Na 3 jaar ben ik er pas achter. Zonde van mijn tijd en energie! Deze narcistische mensen kan je niet vertrouwen, laat staan een relatie mee hebben. Want een relatie bestaat uit vertrouwen. Ik heb hem echt uit mijn leven verbannen en ik geniet weer volop van mijn eigen leven zonder leugens en bedrog.

  Reply

• Assepoester

  9 maart 2014

  Het gezin waarin ik opgroeide, bestond uit 4 personen: Mijn ouders, mijn jongere broer en ik. Het was aan tafel altijd 3 tegen 1, mijn opvattingen werden weggehoond en dat kwam doordat ik niet alles voor waar aannam. Hun kijk op de wereld was nogal simpel. Mijn moeder was en is nog steeds de dominantste, en kan nog steeds heel zielig doen, vooral als er stress in het spel is. Ze worden steeds ouder en zijn nu in de 80. Echt neerleggen bij het ouder worden kunnen ze niet. Ze gaan zich dan op mij afreageren, door van muggen olifanten te maken. Daar wordt dan een halsmisdaad van gemaakt, kijken totaal niet naar de gedachte die er achter zit. Zo vroegen ze zich niet af waarom ik een kast, die zij kwijt moesten, weg deed. (Omdat ik hem niet meer mee kon nemen naar het volgende adres, een zolderkamer) Het ligt er wel aan of er enige affiniteit is met een onderwerp. Zo kon mijn broer zich totaal niet voorstellen dat ik ging aankloppen toen ik mijn dochter kenbaar wilde maken dat ze naar ons vakantiehuisje moest komen, omdat wij de deur op slot wilden doen. Mijn broer werd kwaad omdat zijn vriendin dan wakker had kunnen worden. Maar ik wist helemaal niet dat die vriendin al naar bed was gegaan. Hij heeft zelf helemaal geen kinderen. Mijn moeder heeft toen op hem ingepraat. Ze had geen baat bij ruziënde kinderen. Maar meestal werpen ze zich met zijn drieën op mij. Ik wilde mijn verjaardag groots vieren, maar vond ergens dat ik dat niet zelf hoefde te regelen. Het is algemeen bekend bij de familie wanneer ik jarig ben, toch? Maar er werd niet over gesproken. Geen andere ideeën geopperd toen bleek dat mijn broer niet bleek te kunnen. Ja, toen dacht ik handig te zijn en zijn werkgever te vragen of hij vrij mocht. Toen was het huis te klein, het is not done. Kan wel zijn, maar een normaal persoon noemt dat 1 x, spreek iemand 1 x toe, en dan is het voorbij. Bij mij worden de ouders er weer bijgehaald en mogen zij dat klusje voor hem opknappen, terwijl hij zijn mond vol had van het ouder worden van onze ouders, gaat hij wel als een klein kind bij ze klikken. Verbreken ze weer gelijk het contact. Dan zegt mijn moeder ook nog dat ik haar nooit bel, en dat zij wel haar moeder destijds elke dag belde. Nee, maar zij werd ook niet zo behandeld.. Mijn ouders zeiden dat ze op zijn kantoor hadden gezegd dat er ‘een gek’ een raar mailtje had gestuurd naar zijn kantoor. Maar in plaats van dat hij boos wordt op die medewerker dat die zijn zus staat uit te schelden, gaat hij meelachen, en is het weer mijn schuld. Als ze hem hadden uitgelachen, was het huis te klein geweest. Mijn broer is jonger, maar torent wel meer dan 20 cm boven mij uit, de slankste ben ik ook niet, maar hij is nóg breder. Dit maakt ook dat ik me letterlijk kleiner voel dan hij. Hij heeft een zware basstem, en ik een hoog sopraanstemmetje. Ik woon aan de andere kant van het land, en dat heeft veel te maken met dit (narcistische?) gebeuren, maar echt ‘helpen’ doet het niet. Het wordt natuurlijk steeds moeilijker om hier te komen voor hen, maar ik heb liever dat ze daar eerlijk voor uit komen, dan dat ze een conflict gaan zoeken om er zo onderuit te komen. Ouder worden kunnen ze niet accepteren. Dat komt door hun bekrompen manier van kijken op het leven. Dit zeg ik niet tegen ze, ik vind dat ze het zelf moeten vinden. Mijn moeder had vroeger altijd de gewoonte om bij iedere keer dat ze moest strijken te zeggen dat ze er zo’n hekel aan had. Dan ging ze strijken bij de tv. Op een dag zei ze dat ik het moest doen, maar dat vertikte ik; ik ging haar gehate klusjes toch niet opknappen? Had ze zich maar moeten inhouden met haar gemopper. Helaas kon ik toen weer naar mijn kamer. Ik heb heel vaak op mijn kamer moeten zitten. Dit wordt er nu ook weer bijgehaald. Dat had ik niet mogen zeggen. Ik hoopte dat ze me normaal en als vol zouden zien als ik kinderen zou krijgen, die kreeg ik, maar ze hebben me altijd behandeld als een kind, heel irritant, uitgebreid uitleggen hoe de tv uitgaat, terwijl ik dat al ettelijke keren gedaan heb. Helaas is het met mijn beroep niet echt goed gelukt, ik zit niet elke dag in de file, zoals mijn broer en verdien niet zo veel, dat gegeven is veel belangrijker voor mijn ouders. Is dit gerelateerd aan narcisme? Ik vind dat er meer is in het leven dan zoveel mogelijk geld verdienen. Bij de zus van mijn moeder ben ik niet eens welkom omdat ik geen auto heb. Zij wonen elders in Europa, en mijn ouders gaan daarheen met het vliegtuig. Dus ze hebben niet eens een auto bij zich. Het is dus puur om het statussymbool. Zelf heb ik het gevoel dat mijn tante mijn moeder weer manipuleert want mijn ouders kwamen niet eens naar de begrafenis van mijn schoonvader omdat ze daar heen ‘moesten’. Als ik mijn moeder was, dan zou ik mijn zus eens flink de waarheid vertellen. Maar dat durft ze niet. Ik vermoed dat ze als kind emotioneel heel erg te kort zijn gekomen door de Tweede Wereldoorlog. Ze werden op een gegeven moment aan hun lot overgelaten tijdens de oorlogswinter toen hun moeder op de fiets eten aan het halen was in het noorden en hun vader en broer buiten brandstof aan het zoeken waren. Terwijl zij daar alleen thuis zaten, kwamen er bommenwerpers overvliegen… En dan zegt mijn moeder dat ze ‘Gordon’ heeft gelezen (niet de zanger) Was ze weer beledigd omdat ik haar aankeek alsof water in brand stond! Zelf heb ik mijn eerste jaren heel wat keren bij mijn oma doorgebracht. Kennelijk wist ze dat ze bij haar eigen dochters in gebreke was gebleven. Hierdoor heb ik een goede emotionele basis gehad. Dit duurde 5 jaar, soms maanden achter elkaar, totdat mijn broer werd geboren.

  Reply

• henriette

  12 september 2014

  Beste Assepoester, Ik voel erg met je mee, heb zelf een narcistische schoonmoeder en de rest van de familie is ook heel erg vermoeiend en veeleisend. Altijd dat wantrouwen en ik zie alles verkeerd volgens hen. Ook mijn man is de laatste jaren niet meer wat hij is geweest. Volgens hem ben ik erg veranderd en een ouwe zeur geworden. De kinderen zijn uit huis en hebben allebei een kind. Gelukkig doen zij niet veel verkeerd volgens hem en de kleinkinderen vindt hij geweldig. Er is er maar een de schuldige van alles, en dat ben ik. Hij communiceert niet met me. ik zal het zo moeten weten. Als je niks doet en alles aan anderen overlaat, kun je ook niets fout doen. Over zijn narcistische moeder wil hij niks horen, maar hij heeft er weinig gevoelens voor en ze mag van hem morgen overlijden. Waarom mag ik allen maar geven en krijg ik er heeeeeeeeeel weinig voor terug? Groetjes, Henriette

• Lonneke

  15 januari 2014

  Ik leerde een vrouw kennen uit een singleclub en die kwam erbij omdat ze geïntroduceerd was door een ander lid. Zij trok naar mij toe en vertelde een verhaal wat precies leek op wat ikzelf had meegemaakt. Ik vond wel dat ze zoveel wist van de club voor iemand die er net lid van was. Enfin ze vertelde dat ze al een tijd niet op vakantie was geweest en dat ze er geen geld voor had omdat dat voor een test nodig was voor haar kleinkind. Ik kreeg toch mededogen en zei dat ze dan wel mee kon op vakantie. (ik koop zelf altijd een ticket en een hostel zonder reisorganisatie en dan ben je vele malen goedkoper uit. Dat kon ze dan wel betalen. Echter ik merkte voordat we op vakantie gingen steeds meer dingen aan haar die ik raar vond. Ze wilde ook steeds langs komen en ook onverwacht en ik heb gezegd dat ik dat beslist niet wil. Toch elke keer weer proberen en ik merkte dat ze niet alleen kan zijn. Daarom wilde ze met mij vaker af spreken, maar ik wilde dat niet, omdat ik wel graag alleen ben. Ook ging ik een keer met haar wandelen en gaf ze mij de sleutel van haar huis die ik goed moest bewaren. Ik was even overdonderd en de keer erop zei ik bewaar hem zelf maar. Ook moest ze naar het ziekenhuis en klaagde ze dat niemand en ook haar dochter niet zou komen op bezoek. Ook wist ze niet hoe ze in het ziekenhuis moest komen. Ik zei nou je bent nog niet geopereerd en kan gewoon die 5 minuten met de bus. Zo doe ik het zelf ook indien nodig. Ik ging bij haar op ziekenbezoek en daar zaten haar zwager en zus. haar dochter was al geweest. Ik begon steeds meer te zien bij haar. Ook zei ze dat ze een keer ruzie had met dochter omdat dochter niet bij haar wilde komen en de tijd wilde gebruiken naar haar neef te gaan. Ze zei tegen me dat ze tegen haar dochter had gezegd of de neef belangrijker is dan zijzelf. En daarna zei ze dat dochter weer twee maanden kwaad zou blijven vanwege die opmerking. Maar twee weken later hoor je dat dochter gewoon langs is geweest. op vakantie was het pas echt erg. Toen zag ik wie ze werkelijk was. Een egocentrisch monster en gestoord. Zeiken en klagen over de thee die naar bleekwater smaakt. In restaurants zat ze te klagen dat ze geen groente lust en dat ze vlees wil. En zuchten en steunen als we en heuveltje op gingen en aandacht vragen door een soort en met astma-aanval op te wekken. In het hostel ging ze met haar benen languit op de bank en ik schaamde me voor haar. Niemand doet dat. Zij wel. enfin het was 6 dagen lang klagen en zuchten als ze even te ver moest lopen. Zij had een sprei op haar bed en ik een dekbed en daar viel ze ook over. Ik wil dat ook zei ze met haar schelle rot stem. Ik zeg kan niet want je hebt er al in geslapen dus we gaan nu niet meer ruilen. Het was alsof ik een klein kind mee had. Enfin teveel om hier op te schrijven. Ik had al veel voor haar gedaan en wat zei ze vlak voor de vakantie? Dat een ander lid met haar naar het ziekenhuis is geweest en dat diegene zoveeeeeeeeeeel voor haar had gedaan. Met andere woorden ik kreeg even de wind van voren dat ik haar niet naar het ziekenhuis had willen begeleiden. Duidelijk was dat ik me schuldig moest voelen. Ik heb geen auto en zou dus die 5 minuten in de bus met haar mee gegaan moeten hebben. Ik kende haar net en nadat ik al behoorlijk wat voor haar gedaan had (ze heeft bijvoorbeeld bij mij een rijsttafel gehad) en ik haar nog niet 1 ding gevraagd had denkt ze zo’n claim op me te kunnen leggen. Toen aan het eind van de vakantie zaten we in de trein en legde ze haar voeten(weliswaar met de schoenen uit) op de bank tegenover haar. Op het moment dat de trein stopte en er mensen de coupe in kwamen vroeg ik voor de eerste keer wat aan haar en nog niet eens voor mezelf. Of ze even haar voeten van de bank wilde halen als er mensen de coupe in kwamen. Nee dat doet ik niet zegt ze. Ze moeten het mij maar vragen en anders gaan ze maar een coupe verder. Ik zei niets meer. Komt de conducteur binnen zegt ze: conducteur ik mag best met m’n benen op de bank tegenover me hè? Tuurlijk zegt de conducteur, u heeft uw schoenen uit. op die manier verdraaide ze mijn vraag of ze haar voeten van de bank wilde halen op het moment dat er mensen binnen kwamen. Ik zei helemaal niet dat ze helemaal niet met haar voeten op de bank tegenover haar mocht. In dat hostel had ik er overigens niets van gezegd, maar ik schaamde me wel voor haar. Inderdaad verplaatste schaamte. Ik ben daarna nog op vakantie gegaan en kreeg een mail van welkom thuis van haar. Niet op gereageerd en ook geen kerstkaart teruggestuurd. Ze belde nog een keer en ik nam niet op. Haar een mail gezonden dat ik géén contact meer met haar wilde en dat ik hierover ook niet met haar in discussie ga. (ik had al voorzichtig een opmerking gemaakt, maar ze wil niks horen over haarzelf). Daarna ben ik een paar dagen regelmatig gebeld met een privénummer. Nu is het stil. Maar of ik van haar af ben daar ben ik nog helemaal niet zeker van. Het is een haatdragend rotmonster. Onder welke categorie deze vrouw val is mij niet duidelijk. Ik weet alleen dat ik dat rot monster niet meer in mijn buurt wil, Gr. Lonneke

  Reply

• Mark

  14 januari 2015

  Dag Lonneke, Ik heb ervaring met mensen met verschillende persoonlijkheidsstoornissen en deze neigt naar de theatrale.

• Judy

  25 december 2013

  Als eerst… degene die hier gereageerd heeft onder de naam Dora. Geloof niet te snel dat je zelf narcistisch bent. Je kunt bijvoorbeeld ook juist heel slim zijn en vaak met goede bedoelingen op mensen hun gevoel inspelen. Misschien voel je je wel zo omdat je te weinig aan jezelf denkt; wat anderen van je zeggen hoeft geen waarheid te zijn. Aan jou tekst te lezen heb je juist een laag zelfbeeld en voel je je erg schuldig. Ik bedoel het niet verkeerd dat te zeggen, maar ik denk niet dat je dit hebt geschreven voor je moeder, maar voor jezelf. Ik denk dat je jezelf niet zo moet laten wegstoppen in dat beeld. Mijn eigen verhaal over narcisme… Mijn stiefmoeder is narcistisch en ik ben iemand die mensen snel doorziet. daarom heb ik er ook alleen last van wanneer ik mij zwak voel. De manier waarop een narcist te werk gaat is juist niet wat je bij narcisten verwacht. Ik bedoel: hij kan juist heel goed doen alsof hij om dingen geeft. Maar opmerkelijk in het gedrag van mijn stiefmoeder vond ik altijd… Als er bijvoorbeeld een dier of iemand doodging, had ze daar totaal geen rauw over. Onze overleden hond… ze gaf hem altijd beloningen als hij aan tafel bij haar kwam eten en zo vriendjes met hem werd. Maar toen de hond overleed was er meteen een nieuwe. Ze gaf er haar aandacht voor, maar ze verbloemde daarmee dat ze totaal geen gevoel heeft. Ze is ook iemand die met iedereen meepraat in wat hij of zij zegt en altijd de ander gelijk geeft in het gesprek zodat ze het aardigste mens op aarde lijkt. Het is haar zelfbescherming… Mijn vader heeft ze om haar vinger; hij doet alles voor haar en het is niet eens een aantrekkelijke vrouw. Wanneer ik op een moment zwakte laat zien, springt ze daar meteen bovenop en zegt ze bijvoorbeeld dat ze last van me heeft tegen mijn vader of dreigt ze hem dat ik uit huis moet of dat zij weg gaat lopen. En ze weet gewoon precies wanneer ze zoiets kan zeggen… Ik heb haar altijd door… En zij weet dat ook. Daarom moet ik zorgen dat ik daar niet kom als ik me zwak voel. Want dan gaat al mijn aandacht alleen nog maar uit naar haar en word mijn leven daarin verpest. Terwijl ik er normaal gesproken boven kan staan en ook precies weet hoe zij dingen doet. Als ik echt last heb van haar, dan ben ik ook de enige en zal niemand mij in ’t gelijk stellen… Het is zo’n aardige vrouw…

  Reply

• Geke

  20 december 2013

  Jarenlang heb ik een relatie gehad met een narcist. Hoewel ik het altijd ergens wel wist, dacht ik dat het aan mezelf lag. En ondanks dat er zoveel mensen om mij heen me voor hem waarschuwden, ben ik er keihard ingetrapt. Iets wat ik mezelf niet kan vergeven, ik neem mezelf kwalijk dat ik het heb toegestaan mezelf zo pijn te laten doen. Als ik dan momenten heb waarin ik me beter voel, ga ik weer denken. Dan denk ik, waarom heeft hij het uitgemaakt? Is hij dan toch niet narcistisch? Heeft hij me dan toch niet nodig? Heeft hij van mij gehouden? Wanneer sprak hij de waarheid? En bovenal wanneer is het verdriet weg? Hoe kom ik eroverheen? Tijd, zegt iedereen, maar hoelang?

  Reply

• M

  22 december 2013

  Geke, Het is nu tijd voor JOU. Ook ik ben jarenlang slachtoffer geweest (en nog…) van narcisme. Narcisten (ik heb me er een beetje in verdiept) kunnen zo ongelooflijk manipuleren, en altijd jou maar de schuld geven, niet alleen door je te zeggen, maar VOORAL door je te laten voelen. Jij verdrinkt, zodat de narcist kan blijven drijven (en natuurlijk naderhand met de eer strijken, dat kunnen ze heel goed). Belangrijk voor jou is nu, het lag NIET aan jou! De narcist is ziek, en kan alleen leven op de kracht van omstanders. Je bent gevallen voor het charme-offensief om vervolgens, eenmaal in het web gevangen, volledig gebroken te worden. Jij bent toch wel veel meer waard dan hier je leven aan te spenderen? Hoe lang het duurt hier uit te komen? Dat verschilt van mens tot mens. Heeft ie ooit van je gehouden?, NEE, een narcist kan alleen van zichzelf houden. Sprak ie de waarheid?, NEE, een en al manipuleren. Heeft ie je nodig? Tuurlijk, zelf kan ie niks. Gaat het verdriet weg? Ja, en inderdaad, veel tijd voor nodig. Maar, het glas is halfvol, niet half leeg, er ligt nog een hele weg voor je, en die ga jij nu bewandelen, verlost, vrij en geheel voor jouzelf. Ik las in jouw stukje, is hij dan niet narcistisch? GEVAAR! JA, dat is ie. Als je dan jezelf de schuld wilt geven van de verloren jaren die je hieraan gespendeerd hebt, trap er dan niet nog een keer in, dan heeft de vorige les in ieder geval iets opgeleverd. Ik ben 30 jaar door een hel gegaan, en nu? Ja, ik ga weer door een hel, volledig uitgeput, identiteitsloos, zoekend naar mezelf en niet goed wetende wat ik nu allemaal moet. Alles opnieuw leren om de geïndoctrineerde patronen van me af te schudden en mezelf te worden. Maar, deze hel waar ik nu doorheen ga, ziet er in ieder geval al een stuk beter uit dan de hel waar ik vandaan kom. Het wordt beter, vertrouw daarop, ook al ziet dat er nu waarschijnlijk niet zo uit. Gun jezelf de tijd (heel veel tijd), blijf op je eigen pad, en verheug je op alle moois dat nog gaat komen, en dat is dan helemaal voor en van jou. Dat heb je verdiend, claim het maar rustig, je bent al teveel van jezelf verloren. Ik hoop dat dit bericht je een beetje de goeie kant op helpt. Sterkte van een mede-narcisme-slachtoffer…

• Ellen

  13 maart 2014

  Uit eigen ervaring weet ik dat mensen die het misbruik zelf niet mee hebben gemaakt, absoluut niet begrijpen wat je doormaakt. Ik ben zelf begonnen met het coachen van slachtoffers en het maken van een website om het onderwerp bekend te maken en er te kunnen zijn voor slachtoffers die mijn hulp kunnen gebruiken. Ik denk dat persoonlijk contact en meetings voor slachtoffers heel belangrijk zijn. Heel veel sterkte en blijf in jezelf geloven!

• robin

  24 december 2014

  1. Vraag de wijkagent even mee. 2. Zet alle rommel waar hij iets mee te maken heeft (ook cadeautjes, thee, aansteker e.d) op zijn terrein. 3. Je zegt: “Zo vieze ouwe vetklep, hou die troep op je landgoed en laat je opgewonden kop niet aan me zien. En wil je me voor joker zetten, oen? Ga dan vooral je gang en stik in je vocht VETZAK! 4. Scherp spreken en recht in de ogen kijken. 5. Vraag de wijkagent of hij jouw verhaal snapt, laat hem antwoorden en ga NOOIT MET HEM IN CONTACT.

• 18-YearOldGirl

  19 december 2013

  Ik was misschien bevriend met een narcist. Toen ik dit las, vielen dingen op zijn plek. Ik leerde haar kennen in de brugklas en ze was een lieve, aardige meid. Een jaar later was ze ineens anders. Ze ging alleen maar met jongens, in relaties ging ze ook vaak vreemd. Ze probeerde mij en vriendinnen omlaag te drukken om zomaar te zeggen door gemene opmerkingen; ze was heel snel jaloers als ik aandacht kreeg of een nieuwe vriend had. Dan zei ze nare dingen over hem. Toen mijn opa overleed, kon ik niet meer bij haar terecht en was ze jaloers omdat klasgenoten me kwamen troosten en ik de aandacht had. Ze verzon ook heel veel leugens of dikte verhalen aan. Toen een vriendin van me vertelde dat ze haar neef was verloren, begon die narcist ineens te roepen… Oh wat ben ik dik oh zo vreselijk. toen ze haar voet had gekneusd, beweerde ze juist dat ie gebroken was en kon het niet hebben dat niemand haar geloofde. Bij uitgaan dwong ze me om met mannen/jongens te dansen en te zoenen en anders was ik saai in haar ogen. Ik mocht van haar niet drinken of roken. Ik heb op zich een sterke persoonlijkheid, dus ik luisterde nooit of katte haar gelijk af. Het was ook bij haar altijd een ander en ze bleef eeuwig klagen over mensen die haar dingen hadden aangedaan. Toen ik in een depressie zat, werd zij gepest. Ze gaf niks om me en vond dat ik haar moest helpen. Ze snapte niet dat ik het even niet kon; ik had andere problemen aan m’n hoofd. Ik kon toen bij (nu nog steeds) elk vriendin aankloppen als ik hulp nodig had, behalve bij haar. Ik besloot de vriendschap bijna 2 jaar terug te verbreken, toen ze beweerde dat m’n toenmalige vriend lelijk was en dat ik een alcoholist was. Dat kon ze niet hebben en ze ging toen m’n moeder pijn doen. Toen heb ik haar goed aangepakt en ze is nu als de dood voor me. Toen zag ik haar een heel jaar niet meer omdat ik aan m’n opleiding begon. Doordat ik niet meer bij haar zat, besefte ik pas wat ze me geestelijk had aangedaan. Ik haatte haar ontzettend. Nu zit ze op dezelfde school als ik; het steekt me soms behoorlijk als ik haar zie en ze is nog steeds bang voor me, gelukkig. Begin er net overheen te komen wat ze mij en anderen had aangedaan. Ze krijgt nu wat ze verdient, iedereen spuugt haar uit. Ik ben blij dat ik dit kwijt kon, al is ze een narcist of niet. Aardiger wordt ze er niet op en ik ben blij van haar verlost te zijn. Groetjes :)

  Reply

• Diana

  6 december 2013

  Dit is voor mijn zooo een eye opener!!! Ik heb ook een relatie die honderdmaal uitgaat en honderdmaal weer aangaat. Heel verwarrend, vermoeiend en pijnlijk. Teleurgesteld in mezelf. Je zou moeten kunnen vertrouwen op jezelf, maar als je daar al niet meer op kan vertrouwen voel je je wel heel erg klein. Zoveel herkenningspunten, te veel om op te noemen. Alles valt op zijn plaats. En ik maar 10 jaar denken dat het wel goed komt! Elke relatie heeft zijn ups en downs, maar er was iets aan deze relatie en dat kon op alle fronten zijn en het deugde niet. De manier hoe hij over dingen sprak en schaamteloos!!! En ik voel me nog steeds gaar, met het idee te lopen. Hij is een zorgkindje, en wie gaat er nu voor hem zorgen. Dat krijg je als je vanuit jezelf al een zorgzaam mens bent: medelijden hebben… Maar ik heb een keuze gemaakt om mezelf NU de kans te geven om mijn dromen waar te maken. Ik wil jullie bedanken, heb veel geleerd!!! Narcist of niet, het heeft mij geholpen!!!

  Reply

• Kaat

  21 november 2013

  Beste Paul, Je hebt helemaal gelijk. Er zullen vast mensen zijn die de diagnose NPS krijgen, omdat ze voldoen aan de medische norm (minimaal 5 van de 9 criteria). Die mag ik niet over één kam scheren met fullblown NPS’ers, die in ernstige mate aan vrijwel alle criteria voldoen, maar niet gediagnosticeerd (kunnen) worden, omdat ze met geen stok naar een therapeut te krijgen zijn… met hen is immers niets mis. Uiteraard is de DSM leidend, maar volgens de regel ‘minimaal 5 van de 9 criteria‘ hoeft er bij NPS’ers niet persé sprake te zijn van: – een onderontwikkeld inlevingsvermogen en geen rekening houden met de behoeftes/opvattingen van anderen, en – manipulatief gedrag en het gebruiken van anderen om hun doel te bereiken. In mijn ogen zijn gebrek aan empathie en het gewetenloos manipuleren/gebruiken van anderen om in de eigen behoeftes te voorzien juist de schadelijke kern van narcisme. De DSM gaat hieraan voorbij. Ik zou er een voorstander van zijn als er een medisch/diagnostisch onderscheid wordt gemaakt tussen ‘narcistische trekken’ en ‘kwaadaardig narcisme’. Groeten, Kaat

  Reply

• Paul

  21 november 2013

  Helemaal mee eens! ;)

• Anne

  21 november 2013

  Hoi, Ik vind het superspannend hierop te reageren, maar ik twijfel ook of ik getrouwd ben met een narcist. Het rijtje met symptomen aan het begin van deze pagina, dat herken ik. Behalve het financiële, want dat gaat wel goed. Ik neem het vooral mezelf kwalijk, ik ben er toch zelf bij? Waarom geef ik hem zoveel ruimte, ik moet veel meer opkomen voor mezelf. Altijd als ik iets leuks ga doen (‘mag doen’) voel ik me schuldig en bezwaard. Als ik mijn man vraag iets voor me te doen, doet hij dat al mopperend, hij negeert me soms dagenlang. Mijn man is een enorm sociale, intelligente en sympathieke persoonlijkheid naar buiten toe, wat mij heel erg aan het twijfelen maakt. Ligt het dan toch aan mij? Overigens, gewetenloos is hij niet. Hij weet het verschil tussen goed en kwaad, heeft een goede (top)baan enz.

  Reply

• Ellen

  13 maart 2014

  Het gaat er niet om of je man echt een narcist is of niet. De belangrijkste vraag is of jij je gezond voelt in de relatie? Zo niet, waarom blijf je dan? Uit schuld? Uit angst? Uit onzekerheid? Uit plichtsbesef? Succes! En veel sterkte!

• Kaat

  19 november 2013

  Ik vind het op zijn zachtst gezegd vreemd dat er hier mensen zijn die van zichzelf zeggen dat ze een narcist zijn. Kenmerkend voor narcisten (ik bedoel hiermee geen mensen met narcistische trekjes, maar mensen met een narcistische persoonlijkheidsstoornis) is dat ze niet in staat zijn tot zelfreflectie, dat ze hun foute gedrag goedpraten, dat alles altijd aan een ander ligt en niet aan hun, etc. Ze zien helemaal niet dat ze een stoornis hebben, dus iemand die van zichzelf zegt dat hij/zij een narcist is, spreekt zichzelf tegen. En een ex-narcist bestaat al helemaal niet! Een narcistische persoonlijkheidsstoornis is niet te genezen. Ligt al op jonge leeftijd vast in de hersenen. Wat er mis is gegaan, valt niet te repareren. Degene die narcisme wel kan genezen, is knapper dan alle deskundigen van de hele wereld bij elkaar. Het zou een megadoorbraak zijn, goed voor een Nobelprijs! Het advies om als partner je gevoelens op papier te zetten en dit te laten lezen aan de narcist, is (sorry dat ik het zeg) ronduit stompzinnig! Hoe meer je jezelf blootgeeft, hoe meer een narcist zijn/haar manipulatiestrategieën kan verbeteren om je nog meer onder controle te krijgen. Mijn advies: houd de deur naar je gevoel gesloten en maak dat je wegkomt! En daarna: alles lezen over narcisme wat je kunt vinden, praten met mensen die je kunt vertrouwen en die je begrijpen (m.n. lotgenoten, want voor buitenstaanders is het nauwelijks te begrijpen) en proberen professionele hulp te zoeken. Dat laatste is helaas heel moeilijk… er zijn nauwelijks professionals met kennis van zaken. Als slachtoffer weet je uit ervaring meestal beter wat narcisme inhoudt en wat de gevolgen van narcistisch misbruik zijn. Forums genoeg waarop lotgenoten hun ervaringen kunnen delen, maar buiten die forums zijn er niet veel plekken waar je terecht kunt.

  Reply

• Paul

  21 november 2013

  Beste Kaat, Ik ben het grotendeels met je verhaal eens hoor, maar vergis je niet… Er is geen magische grens tussen narcistische trekjes enerzijds en een (maligne) narcistische persoonlijkheidsstoornis anderzijds. Als je maar ‘genoeg’ narcistische trekjes hebt en deze narcistische trekjes maar ‘genoeg’ schade berokkenen, dan zal een bevoegde instantie daar de sticker NPS op plakken. Er zijn inderdaad heel veel (niet-gediagnosticeerde) NPS’ers die niet over de nodige zelfreflectie beschikken om in te zien dat hun gedrag narcistisch is of op narcisme berust. Desalniettemin is een ‘echte’ (gediagnosticeerde) NPS’er naar medische grondslagen pas een NPS’er nadat deze diagnose is gesteld door een psycholoog/psychiater, dus ‘echte’ NPS’ers zijn per definitie op de hoogte van hun persoonlijkheidsstoornis. Ze zullen dit doorgaans niet aan de buitenwereld kenbaar maken, maar er zijn altijd uitzonderingen op de regel… Al met al zijn er heus wel “full-blown” narcisten die op een bepaald niveau inzien dat ze narcist zijn en daar zelfs (veelal anoniem) over communiceren. Als iemand aangeeft narcist te zijn, zou ik dat al met al niet zomaar in twijfel trekken. Groeten, Paul

• Simone

  13 november 2013

  Fijn om hier mijn verhaal kwijt te kunnen. Ik heb een broer die een narcistische persoonlijkheidsstoornis heeft. Maar ook een vader die een pathologisch leugenaar is en nu onder verplichte psychische behandeling staat. Al jaren probeer ik me los te wrikken van ze, wat best lukte, totdat ze mijn zoon manipuleerden en hem tegen mij probeerd0en op te zetten. Dit gaat als volgt: zodra hij zich bij mij thuis niet aan de regels wil houden, vlucht hij naar opa of oom… Niemand kan me helpen. Ze nemen wraak op mij via mijn eigen zoon.

  Reply

• arwen

  2 november 2013

  Ik ben zelf maligne narcist en zelf heb ik er geen last van; mensen zijn gewoon jaloers op narcisten.

  Reply

• Arjan

  14 november 2013

  Natuurlijk heb JIJ daar geen last van, zoals de meeste narcisten dat niet hebben… Gebrek aan relativeringsvermogen noem ik dat. Wees er maar trots op dan, dat je narcist bent. Ik haat narcisten en ben zelf door jarenlange opvoeding door narcistische ouders, zelf ook een beetje narcistisch geworden… verschrikkelijk vind ik dat. Ik ben zelf ontzettend blij dat ik WEL een relativeringsvermogen heb, waardoor ik gelukkig nog een beetje vat op mijn narcistische persoonlijkheid heb. Daar komt bij dat ik gelukkig een relatie heb met een warme vrouw, die WEL ECHT van mij houdt en ik inmiddels ook van haar, al kost dat ontzettend veel moeite, wat me eigenlijk nog verdriet doet ook. Maar goed, ik doe mijn uiterste best en verzet mijzelf dagelijks tegen mijn eigen falende narcistische persoonlijkheid. Zij leert mij langzaam maar zeker om van mijzelf en anderen te kunnen houden. Jarenlang heb ik met gebruik van verdovende middelen geprobeerd mijn verleden te vergeten, maar dit is niet gelukt. Wel heb ik zeer veel lichamelijke schade opgelopen door jarenlang gebruik en zal dus ook nooit meer oud worden. Tot op de dag van vandaag heb ik er veel last van, zowel geestelijk als lichamelijk. Ik vraag me zelfs af, wat is erger: Dat mijn ouders nog steeds leven en invloed hebben op allerlei narcistische manieren, of dat ik nog leef. Voor mijn gevoel lijkt het het beste als zij of ik ster(f)(ven). Jaloers!? Nee… ik heb medelijden met je… dat je niet inziet hoe erg het is om met narcisten te maken te hebben, of om er zelf een gemaakt te zijn… Ik heb gelukkig nog een beetje hoop voor mijzelf, omdat ik kennelijk wel bereid ben om anders te leren, dan wat zij mij geleerd hebben. Denk niet licht over narcisme, want het is een gruwelijke ziekte die alles kapotmaakt. Ik kan het weten ! Aan alle narcisten: kijk eens goed naar jezelf, misschien leer je ervan (ik wel).

• Udo

  10 augustus 2013

  Ik woon in een beschermde woonvorm en in de groep is een narcistische persoonlijkheid komen wonen en dat maakt mijn leven tot een hel. De narcist zuigt je als het ware helemaal leeg, maar ondank alles blijf ik de mens in de persoon zien. Ik heb geleerd naar iemands gedrag te kijken en dan zie ik in de NPS-er een kind welk hopeloos opzoek is naar liefde, welke ik hem niet kan geven, door mijn eigen problematiek, ik ben hem gaan negeren en ga niet in op zijn gedrag. Een narcist is voortdurend bezig om de aandacht te kapen en probeert je telkens in een kwaad daglicht te zetten, maar ook maakt een narcist gebruik van psychologische spelletjes om je leven kapot te maken, er is dus voortdurend in de ruimte een psychische spanning aanwezig. Doordat ik hem geen aandacht gun en ook niet in ga op zijn gedragingen, probeert hij het op een andere manier om de aandacht op te eisen. Met het geven van geluidsprikkels, veranderingen aanbrengen in de groepsomgeving, het stelen van voedsel, zijn structuur opdringen, de omgeving voor de ander te verkleinen en ga zo maar door. Hij wil voortdurend in je space zijn, mijn space is namelijk zijn voedsel om te kunnen overleven. Dit is erg vermoeiend en kost mij ontzettend veel kracht. Ik kan mij niet opladen met energie, omdat de rust ontbreekt om je te ontspannen. Ik word regelrecht en voortdurend misbruikt, maar wat kan ik hieraan doen?

  Reply

• Angela

  23 juni 2014

  Kan je het niet tegen je begeleiders of leiding vertellen? Neem aan dat je die regelmatig spreekt?

• M. Cremer

  22 juli 2013

  Mijn moeder en zus lijden aan NPS: kwaadaardig narcisme. Mijn moeder heeft mij vanaf klein kind afgekraakt in wie ik ben, vernederd, vriendinnen en familie tegen mij opgezet door middel van laster. Ze heeft mij doorlopend gekwetst en tegengehouden in mijn (emotionele) groei door me te kleineren. Als ik de telefoon opnam met “mevrouw” begon ze hondend te roepen “Tssss…. mevrouw!” En door een mooie jas die ik pas had gekocht af te kraken met honend en arrogant te roepen “Poeh, chic hoor!” Het lijken zulke kleine dingetjes… De buitenwereld snapt er niets van, maar dat ze mijn kinderen en mijn man beliegt en ze van mij af praat… Mijn zus is ook narcist. Een FOLIE Á DEUX noemt men dat. In het openbaar heult ze met mijn dochter die zij zich heeft toegeëigend omdat ze zelf geen dochter heeft. Dat ik die dochter kreeg nadat ik een kind na de geboorte heb af moeten staan aan de dood, doet haar niets! Het is een steen die je in een vijver gooit: de cirkels eromheen worden steeds groter naarmate ze verder van de steen verwijderd raken. Want doordat je je kinderen nu niet meer ziet (zij zijn ook besmet door chantage) zie je ook je kleinkinderen niet meer. Dat ze hun eigen kind hiermee tekort doen, daar denken ze waarschijnlijk niet eens aan, En zo ja, dan is het nog maar de vraag of het zo ook maar iets zou doen. Het gaat namelijk om niemand anders en niet om HENZELF!

  Reply

• M. Cremer

  5 april 2015

  Inmiddels ben ik aardig mijn verleden met narcistische moeder en narcistische zus aan het verwerken en pak langzaam maar zeker de draad weer op. Moeder is dood. Zo simpel als ik het zeg, zo voelt het ook. Ik heb geen traan gelaten. Hoe kan het ook als je geen liefde heb gekregen, maar geestelijk mishandeld bent? Mijn zus raakt mij niet meer met haar spelletjes. Er is maar één tactiek om vrij te komen: NIET REAGEREN EN 100% CONTACT VERBREKEN. Wat nu zo vreselijk is, is dat mijn zus nu… HAAR EIGEN ZOON misbruikt met haar narcistische, pathologische leugens! Ik zal hem helpen, zoveel ik kan! Ik ken de weg om vrij te komen!

• Dora

  19 mei 2013

  Ik ben helaas een narcist. Vroeger dacht ik dat mijn moeder dat was, omdat ze mij nooit liefde zorg en aandacht gaf. Ik kreeg nooit duidelijkheid, niemand zag mij staan, achteraf wisten mensen dat ik een raar kind was, maar als kind snap je dingen niet goed. Kreeg altijd straf, moeder keek niet naar mij om , misschien wel omdat ze wist dat ze een raar kind had. Er werden nare woorden naar mijn hoofd geslingerd en daarna kwam het negeren. Maar nu denk ik dat ik het leven heb gekregen plus ouders die bij mij hoorden en misschien wist ze wel wat ik was en heeft ze de opvoeding erop aangepast. Het is voor de narcist zelf ook niet leuk om zo te zijn. je hebt er niets aan om zo te zijn een heel complex denk- en gevoelsvermogen in je lichaam. Voor de mensen die twijfelen of je met een narcist te maken hebt… Als je twijfelt zit je juist. Waarom en hoe je zo wordt of bent is mij een groot raadsel. Ik ben in elk geval op allerlei manieren gestraft voor wat ik ben en wist dat mensen zoals m’n moeder verstoten zouden worden, maar… ik werd verstoten dus… Ik was alles wat ik bij moeder zag (projectie). Misschien kreeg ik haar wel als moeder om te zien wie ik zou moeten worden. Zo mocht ik ook geen vaardigheden leren van mijn ouders. Of mijn ouders ook narcisten zijn , dat durf ik niet meer te zeggen, zij zijn niet verstoten en hebben een gewoon leven. Ik vind het niet leuk om zo te zijn. Het is heel tegenstrijdig, zowel in je wil als in je denken als in je voelen enzovoort… En narcisten zijn in staat om mensen pijn te doen.

  Reply

• Angela

  23 juni 2014

  Dora, kan het niet zo zijn dat jij zo geworden bent juist doordat je ouders je hebben genegeerd en verwaarloosd? je moet niet zo hard zijn voor jezelf. Zoek a.u.b. hulp, dan zal het wel duidelijk worden wat er met je aan de hand is, en kunnen ze je begeleiden!

• Anna

  29 april 2013

  Dag, Ik ben nog niet zo lang geleden gescheiden. Het heeft ontzettend veel voet in de aarde gehad omdat ik me van deze man heel moeilijk los kon maken. Hij is erg gesloten, altijd. Ik noemde het oestergedrag. Na enkele jaren dacht ik dat hij aan een vorm van autisme leed. Net niet erg genoeg om op te vallen. Totdat ik een website vond waarmee je een test kon doen, om uit te zoeken of iemand een narcist is. Vooral de laatste vragen, en ook punten, telden het zwaarst en die moest ik allemaal met ‘ja’ (naar eer en geweten, en goed nadenken) invullen. Gevolg: 2/3 van die hele test bevestigde dat beeld. Het valt me toch zwaar om dit te accepteren. Wat vind jij als ik de volgende opvallende kenmerken (die vaak terugkwamen). Stel: 1. na een ernstig incident, ongeluk (ziekenhuisopname), ruzie was hij erg “gemakkelijk” erover, nooit doorpraten over iets. 2. Hij kon absoluut niet tegen kritiek als het iets was wat mij niet zo beviel en ik aankaartte, dus snel beledigd. 3. Hij stond altijd klaar om iedereen te helpen (zoveel mogelijk aandacht trekken) of contact met iemand te krijgen, ook vreemden. Vooral dat laatste hinderde mij, want ook op vakanties en eigenlijk overal zocht hij contact met mensen. 4. Hij flirtte erg veel, vaak seksueel of erotisch getinte opmerkingen (pas later in onze relatie, toen de verliefdheid over was). 5. Hij spendeerde grote hoeveelheden geld aan zichzelf, nooit aan mij. 6. Hij vroeg zelden wat mijn behoeften waren. 7. Woedeaanvallen. 8. Hield geen rekening met mijn belangen, ook als ik dit had uitgelegd. 9. Weinig loyaal. En last but not least: Hij loog. Een beetje stiekem. Kortom: mijn vertrouwen was geheel opgebrand. Dat laatste gaf de doorslag, geen vertrouwen meer.

  Reply

• Carla

  29 maart 2013

  Sinds kort ben ik gescheiden. Ik wist toen nog niet dat mijn ex een narcist zou blijken te zijn. Althans, mijn psycholoog denkt dat hij dat is. Hij wilde absoluut niet scheiden, ik hoorde bij hem en hij bij mij. Na 20 jaar kan die liefde niet weg zijn. Ook al zei ik van wel, hij vond dat het niet kon, dus was dat ook zo. HIJ wilde niet scheiden, dus werden alle trucs uit de kast gehaald. Dreigementen werden niet uit de weg gegaan. Zelfs op de dag dat hij het convenant bij de advocaat had getekend, beweerde hij bij hoog en bij laag dat hij nooit van plan was om te scheiden. Hij was in die tijd agressief, zowel verbaal als fysiek. Ik heb de meest vervelende dingen over me heen gekregen. Ik spoorde niet, en… alles was mijn schuld. Terwijl hij toch echt degene is geweest die 3x de fout in is gegaan. Ik heb hem 2x opnieuw een kans gegeven, maar bij de 3e keer was de maat vol. Dat hij op staande voet zijn ontslag kreeg wegens fraude, het was mijn schuld. Dat de kinderen straks 2 “huizen” krijgen, was mijn schuld. Hij probeert nu zelfs de kinderen naar zich toe te trekken met allerlei middelen. Koelkast die uitpuilt van de energiedrank, kasten met koek en chips. Ze pakken en eten en drinken wat ze willen. Hij bepaalt hoe het gaat in zijn weekend. Niet ik, en ook al is het niet goed voor ze, hij laat zich niet te wet voorschrijven door mij. Ik deug nergens voor, kan niets goed doen, ben een slechte moeder (omdat ik mijn kinderen nog wat waarden en normen probeer mee te geven). Ondertussen stalkt hij me, valt mij lastig met mails, sms en telefoon, staat/loopt om de haverklap door de straat. En het gekste van alles is: hij wil me terug hebben!? Hij wil praten, 1 op 1. Dit echter wordt mij ontraden door mijn psycholoog. Ik wil praten 2 op 2. Gewoon allebei iemand erbij als back-up. Iemand die zijn/haar mond houdt, maar hij wil dat niet. Ik heb een burn-out, heb al ja-ren op mijn tenen gelopen blijkt nu. Heb allerlei lichamelijke klachten en voel me nu slachtoffer van een narcist. Klopt dat wel, denk ik soms… Is hij een narcist? Wat denken jullie als je zo leest hoe hij is? Hij heeft nog nooit interesse gehad in mij of de kinderen. Nooit kon hij zich inleven. Was ik ergens heen geweest, nooit werd er gevraagd hoe het was. Geld leende hij achter mijn rug om. Hij lachte om mensen uit zijn omgeving als er iets aan de hand was. Hij maakte altijd mensen belachelijk. En nu maakt hij mij belachelijk aan tafel als de kinderen er zijn. Iedereen had het beter dan hij, en hoe kwam dat toch? Maar ik mocht nooit mensen uitnodigen. Als er al eens iemand kwam, dook hij achter zijn laptop, anders moest hij praten. Ik kan zo nog ff doorgaan. Ik heb nog een vreselijke erfenis van die klootzak, maar ben blij dat ik gescheiden ben van hem.

  Reply

• Paul

  27 april 2013

  Beste Carla, De man die je beschrijf vertoont talloze klassieke kenmerken van een narcist. Alleen een specialist mag medische “stempels zetten” en “stickers plakken”, maar waar het om gaat is natuurlijk de praktijk: het dagelijks leven. Ben je het slachtoffer geworden van een narcist die ook daadwerkelijk de diagnose NPS zou moeten krijgen? Wellicht… Ben je het slachtoffer geworden van narcistisch misbruik? Absoluut als je het mij vraagt! Heel veel sterkte toegewenst voor jou en je kinderen. Groeten, Paul

• Em

  9 maart 2013

  Hallo allemaal, Ik denk… Dit klinkt raar en eng. Als je een narcist in zijn gedrag wilt begrijpen, moet je er zelf ook 1 worden. Natuurlijk wil hij dat en natuurlijk houd hij dan van je. Twee jaar geleden hebben we samen een lieve dochter gekregen. Tijdens de zwangerschap ben ik erachter gekomen dat hij op internet seksueel getinte berichten met andere vrouwen op bepaalde sites deelde. Ik ben toen bij hem weggegaan, weer terug, weer weg, weer terug, weer weg, weer terug, weer weg, weer terug… Enz… Ruzie; met seks goed maken… Geen liefde; seks is voor hem liefde. Maar voor mij niet. Na de geboorte van ons kind was ik bij hem. Gelukkig had ik in de zwangerschap met een maatschappelijk werkster goede gesprekken. Want ik wist dat de vader van ons kind nooit van mij zou kunnen houden zoals ik dat wilde. Hij houd alleen van zijn kinderen. Ik wilde na de geboorte weten wat er met mij aan de hand was. Ben toen 2 maanden opgenomen geweest. En daarbij bleek dat ik een postnatale depressie had gehad (als je moeder wordt kijk je altijd naar wat je in je eigen jeugd hebt meegemaakt). In de zwangerschap heb ik op zijn zolder een brief gevonden dat hij zich had laten testen op stoornissen. Toen viel alles op z’n plek. Hij had narcistische kenmerken. Ben me vervolgens verder gaan verdiepen in wat dat inhoudt. En ja, leven met een narcist is vaak kwetsend en pijnlijk… Door de manipulatie die er wordt gebruikt over gevoelens. Het is een wijze les in ieders leven die omgaat met een narcist om zelfverzekerder te worden. Dat is uiteindelijk ook wat de narcist wil. Dat je voelt wat hij allemaal heeft moeten meemaken. Ik begrijp anderen heel goed als ze zeggen: ‘zo snel mogelijk jezelf te verwijderen bij een narcist’… Maar je kinderen dan? Ik ben blij dat Bureau Jeugdzorg is ingeschakeld toen ik werd opgenomen. Ik moest nog herstellen van een keizersnede. En ja hoor, elke dag stuurde hij me berichten hoe het wel niet met me ging… En dat hij seks met me wilde en dat ik moet genieten enz. Nu is het heel normaal als je van elkaar geniet, maar toch niet met een zojuist bevallen moeder die de weg kwijt is… Hij gebruikte als manipulatie: ‘we moeten ervoor vechten!’ Elke keer dacht ik: waarvoor? En op een gegeven moment dacht ik: wie is hier nu de narcist: hij of ik? Hij zei ook elke keer: kijk in de spiegel, dan zie je wie je bent! Elke dag als ik in de spiegel kijk denk ik: ik ben ik en jij bent jij! Ik heb mezelf uit de psychiatrische inrichting weten te redden, heb een huisje kunnen krijgen en een bijstandsuitkering kunnen regelen, co-ouderschap kunnen regelen, met mijn dochter een band op weten te bouwen. En dat allemaal doordat ik hulp heb gezocht. Mensen, zoek hulp als je een narcist als partner hebt! En geloof er sterk in dat hij jou nooit kan breken! Jij bent zoals je bent, wat jouw rugzak ook is. Narcisten hebben ook een hele grote rugzak, die heel moeilijk te dragen is… Daarom is het voor narcisten ook zo moeilijk om zich aan grenzen te houden. Ze zoeken spanning omdat ze dat gewend zijn en zeggen meestal tegen zichzelf: leef nu, want morgen kan de laatste dag zijn! Nou ik heb van hem geleerd, hou van hem als vader van ons kind. Maar ik kan nooit met hem onder 1 dak samenleven. Ik probeer hem te vergeven; dat is het enige wat je kan doen om zelf je leven weer op de rit te krijgen. Narcisme is een stempel die mensen op andere mensen kunnen plakken. Ik denk dat een narcist in zijn jeugd niet van zichzelf heeft mogen houden; niet vrijgelaten is in zelfontwikkeling. Dan komt op latere leeftijd de narcist naar boven…

  Reply

• Angela

  23 juni 2014

  Tja, dat is het, dat denk ik ook… Je wordt niet als narcist geboren, maar wordt het gemaakt door je ouders (die dan misschien ook wel narcistisch zijn) en/of de situatie waarin je zit, bv zoals die persoon die in de oorlog alleen zat omdat haar ouders eten en brandstof moesten zoeken en haar daardoor verwaarloosden.

• Sharon

  25 januari 2013

  Ik ken mijn narcist nu 3 jaar. In het begin waren we heel erg verliefd, hij was attent ik kreeg cadeautjes en bloemen, hij stuurde me mooie muziek en uren waren we aan het praten… Hij toonde echte interesse. Ik was de mooiste en de liefste, maar beetje bij beetje kwamen er kleine jaloerse gedragingen. Op Facebook mocht ik niet meer, praten met m’n ex over de kinderen niet. Toen kwamen de boze uitbarstingen als ik in zijn ogen iets fout had gedaan! Wist niet wat me overkwam, een keer een laptop op m’n kaak gekregen en een blauw oog door een telefoon… Van alles heb ik aangifte gedaan. Daarna kwamen weer de excuses en liefdesverklaringen van in het begin. En dat het door jaloezie kwam en z’n slechte jeugd. Hij wist precies hoe hij me kon raken. Stalken hoorde er ook bij: 20 keer bellen en sms’en en anders kwam hij aan de deur bonken! Net zolang tot ik hem weer binnenliet. De politie zei al” “Je doet het zelf, je laat hem weer binnen.”, maar niemand begrijpt dat iemand je helemaal mentaal/geestelijk kapot kan maken. Eerst ben ik een prinses en de mooiste vrouw op aarde en een uur later een stinkende k#nkerh*&r, dus dan moet je wel iets fout hebben gedaan toch? Lieve vrouwen die met een narcist te maken hebben, stop met de relatie! Ik ben nu 2 weken van hem af (was m’n huis uit gevlucht) en hij stalkt me weer iedere dag. Maar ik kom er wel! Hij is gewoon gek, maar weet het zelf niet. Sterkte allemaal. Kies voor jezelf!

  Reply

• Monique

  23 oktober 2013

  Hoi Sharon, Zou ik jou een persoonlijk berichtje mogen sturen? Groetjes, Monique

• Maggy

  24 maart 2014

  Beste, Verschillende verhalen hierboven, kan ik me helemaal in inleven. Ik heb tijdens de 4 en een half jaar iedereen en alles wat me dierbaar was uit mijn leven weggecijferd, omwille van mijn narcistische vriend. Alles voor hem gedaan, alles voor hem gelaten; juist mijn job niet die ik nu reeds 22 jaar doe. Ook probeerde hij me die af te nemen, kwam me dagelijks volgen en controleren op ’t werk. Hij was (of is) mijn grootste liefde aller tijden. Grijs bestond niet, enkel wit of zwart; hemel of hel… Na verschillende slaande ruzies (om futiliteiten of dingen die hij zich inbeeldde) waar zowel parket als BoB bij te pas kwam, heb ik hem verlaten. Nu 3 maanden geleden. En ik kom er niet overheen, krijg m’n eigen leven niet op gang, denk elke dag aan hem en voel me verschrikkelijk eenzaam… Hoe raak ik hieruit? Was vroeger, voordat ik hem kende, een spring-in-’t-veld, door iedereen graag gezien, en ’n heel behulpzaam iemand. Nu herken ik mezelf niet meer… Hoe krijgt men zo iemand uit het hoofd? Hoelang duurt dit nog?

• janna

  3 november 2012

  Ik kreeg van mij psychologe het boek “Waarom gaat het altijd over jou?” aangeraden. Bol.com verkoopt het. Voer de titel in en hij komt meteen naar boven. Een adembenemend boek vond ik het, heb er heel veel van geleerd!

  Reply

• Diane

  16 oktober 2012

  Een aanrader voor allen die hiermee te maken hebben of hebben gehad is het boek “Destructieve Relaties op de Schop” van J. Storms.

  Reply

• Na

  25 juli 2013

  dank je hartelijk Diane… Het doet me zo veel pijn om te houden van zo een persoon, maar misschien met het boek is er enige verlichting voor mij. Ik hou zoveel van mijn vriend en kan niet verdragen dat hij alleen verder moet in zijn leven; iedereen heeft hem al laten vallen en nu zou ik dat ook moeten doen? Zij zijn zieke mensen en als je hen ieder maal verlaat, versterk je toch nog hun probleem. Ik blijf tot hier toe hopen en blijf proberen tot ik het niet meer aan kan. Ik hoop dat het me lukt. Groetjes…

• zus van narcist

  10 oktober 2012

  Ook ik heb een relatie met een narcist, te weten mijn broer. Ik ben het jongere zusje en in zijn ogen doe ik niks goed. Ik ben nu 47 en nog steeds aan het worstelen om onder zijn kwalijke invloed uit te komen. Ik heb geprobeerd om een punt achter ons contact te zetten maar door ziekte en uiteindelijk overlijden van mijn moeder ‘moest’ ik wel nog met hem om gaan voor de lieve vrede. Ik ben nogal onzeker over mezelf en ging toen ik jonger was vaak bij hem te rade. Ik keek tegen hem op als een goeroe, want hij had toch alle antwoorden?? Vaak raakte hij geïrriteerd bleef me met kritiek overstelpen dat ik een niksnut ben. Ik wilde graag goed doen in zijn ogen (het is toch m’n grote broer??) maar alles kraakt hij af. En inderdaad, hij luistert alleen naar z’n eigen verhaal. Talloze vriendinnen en dito verhalen heb ik voorbij zien komen en van velen gehoord dat hij zoveel seksuele eisen heeft en vreemd gaat. Nu gaat dat me niet zoveel aan als zus zijnde, maar denk er toch het mijne van en het patroon herhaalt zich iedere keer weer met een andere vriendin. Ik heb hem weleens meegenomen naar een psycholoog en daar probeerde hij de psycholoog te veranderen. Ambitieus is hij ook verschrikkelijk en schijnt het altijd druk te hebben. Te druk bij zichzelf en anderen stil te blijven staan. Hij probeert vaak anderen te veranderen door te zeggen wat ze moeten doen met zijn (ongevraagde) raad en kritiek. Een wederzijdse vriendin vond hem charmant en attent en zo kan hij overkomen vooral van iemand van wie hij iets nodig heeft. Ik laat hem los, bel hem niet meer en ga niet meer langs, Hij weet me altijd met een of andere rot opmerking weer te kwetsen. Je laat je kwetsen zegt hij dan, je doet het zelf, alles is projectie. Dat is ook zijn stokpaardje als ik eens kritiek op hem heb :”Je projecteert!” Zo blijft het altijd mijn schuld. Ieder keer probeer ik weer een ‘normale’ broer-zus-verhouding aan te gaan, gewoon een leuke verstandhouding. Ik geef hem het voordeel van de twijfel maar dat begint voor mij weer dat ik me in allerlei bochten moet wringen om maar door hem als levend wezen (in ieder geval iets) geaccepteerd te worden. Dat eindigt voor mij in slapeloze nachten en veel verdriet want niks lukt om hem van zijn ivoren toren af te laten dalen. Zielig voor hem ook, hij zal daar wel eenzaam zijn. En nog houd ik van hem en kan ik hem niet laten gaan, voel soms het achterliggende verdriet en inderdaad zijn onzekerheid. Maar heb de hoop op een leuke broer opgegeven.

  Reply

• Ook zus van narcist

  12 mei 2013

  Hoi zus, Ik ben 45 jaar en tweelingzus van een narcistische broer. Je verhaal is bijna identiek aan dat van mij. Ik heb in 45 jaar geprobeerd om mijn broer keer op keer uit de puinhopen van zijn leven te helpen… Met als uiteindelijke conclusie van hem dat ik de schuld ben aan het mislukken van zijn leven. Verschillende relaties die eindigden in stalking, maar zodra de volgende vriendin klaarstond totaal waren vergeten. Vreemdgaan, maar zijn vrouw daar de schuld van geven, zij was niet intelligent genoeg voor hem! Zijn huidige vriendin, daar mag ik geen contact mee hebben omdat ik haar zou “vergiftigen” met mijn informatie… Dat hij opnieuw is vreemdgegaan, dat ik haar zeg dat zij niet moet accepteren dat hij haar manipuleert, bepaalt wanneer zij contact mag hebben en wanneer… Zijn ex-vrouw wordt intussen door hem nog steeds lastiggevallen. Ik heb nu sinds enige tijd het contact met hem, verbroken maar hij heeft al verschillende keren geprobeerd om weer binnen te komen. Als ik niet reageer wordt hij venijnig. Hij heeft mijn moeder en zijn ex-vrouw verteld dat de reden voor het ontbreken van het contact is dat mijn echtgenoot gevoelens had voor zijn vriendin! Terwijl ik hem duidelijk heb gemaakt dat ik door hem wordt “leeggezogen”, niet wordt gezien. Dat een relatie die eenzijdig is, alleen hij doet ertoe, verdrietig en ongelukkig maakt. Maar jammer genoeg blijven we broer en zus… Al neem ik me voor om het contact voor heel lang, misschien wel voor altijd, verbroken te houden. Sterkte…

• fre-tnel

  25 september 2012

  Voor iedereen hier met een relatie:
  Ik ben zelf zo iemand (geweest). Stap er nu uit, nu je er met je volle verstand nog bij kan. Het spijt mij ontzettend voor wat haar is over komen, maar bij mij zit daar een heel verhaal achter. In het heel kort: geadopteerd, afzetten tegen de wereld, boos zijn (in werkelijkheid op mijzelf), vatbaar voor criminaliteit, opgeslokt door crime-groep, geld betalen om ex in veiligheid te houden (wist ze niet), liegen, draaien, manipuleren, controleren, de schuld geven aan de wereld voor mijn situatie (zelf in gekomen), vriendin te bang om weg te gaan denk ik, zelf ook ongelukkig zijn, toneelstuk blijven opvoeren van ‘o’ zo gelukkig zijn. Dus stop ermee nu je het kan, het wordt alleen maar erger. Alleen velen zullen dat wel in hun karakter hebben… Bij mij komt het door wat ik heb meegemaakt. Ik voel me veiliger in dat wereldje… Dat ik niet hoef te voelen en kan controleren wat er gebeurt met mij en mijn omgeving. Misschien werpt dit een ander licht. :) En niet alleen maar denken ‘wat een klootzak ben jij’. Ze heeft me op alle denkbare manieren teruggepakt voor bijna 2 jaar, ik heb het haar gegund, het heeft mij heel ongelukkig gemaakt die tijd, ik heb moeten verhuizen en dat gunde ik haar. Dit is een andere perspectief.

  Reply

• do

  3 januari 2013

  fre-tnel,
  Als ik het goed begrijp ben jij een ex narcist? ik heb 1 jaar lang met een narcist een relatie gehad en blijf met vragen zitten waarvan ik de antwoorden niet op internet kan vinden. Misschien kan jij me helpen? Kan een narcist echt van iemand houden en inzien dat hij niet goed bezig is met wat hij doet? Ik heb hem zo vaak alles uitgelegd en het leek of hij het begreep en ik hem ook echt raakte. Hij huilde dan en gaf toe dat er wat mis was met hem, maar telkens ging hij de fout weer in. Ik kan zijn denkwijze gewoon niet begrijpen en hoop dat je er wat meer over kunt vertellen… Want ik heb het nu uitgemaakt en hoor helemaal niks meer van hem, terwijl hij nog niet eens 1 dag zonder mij kon! Heb ik dan echt niks voor hem betekend? Was alles dan een spel? Hij was degene die elke keer als ik het uitmaakte mij steeds weer terug wilde, dus ik snap er geen piep van, haha… Ik hoop dat je wilt reageren, dankje.

• gek door narcist

  14 augustus 2012

  Ik heb een relatie met een narcist. Ik twijfel ook, omdat het soms lijkt alsof hij even zijn ware ik laat zien. Helaas is dat maar voor 2 sec, want dan volgt er weer een negatieve of een narcistische reactie weer. Hij kleineert, vernedert, komt op voor anderen (ook onbekende vrouwen op straat), anderen zijn leuker dan ik heb ik het gevoel, weinig aandacht, hij luistert voor de helft. Mijn familie vind hem zo geweldig…en het doet mij echt pijn dat zij mij zien als de boosdoener. Meestal vraagt een familielid om mee uit te gaan of wat leuks te doen, dan zegt hij gelijk ja. Bij mij is het nee. Ook veranderd hij vaak van gedrag. Als hij bv op bezoek is geweest bij een vriend, dan is hij heel kil naar mij. Ik wil hem zoo graag veranderen, ik weet wat hij vroeger heeft meegemaakt die hem zo heeft gemaakt hoe hij nu is. Soms begin ik over zijn jeugd, dan zegt hij waarom heb je t over mijn jeugd. Ik weet ik heb erge dingen meegemaakt, maar jij spoort niet etc.

  Ik loop nu ook bij een psycholoog( groep met 2 psychologen, wat niet echt handig is vind ik) Ik vertelde over mijn relatie, het leek alsof zij het niet begrepen! Er werd heel raar naar mij gekeken. Niemand begrijpt mij, alleen lotgenoten. Het doet echt zoveel pijn. Ik zou ook graag met lotgenoten in contact willen komen. Ik wil zo graag met iemand dit bespreken, maar ik kan dat niet. Ik heb maar een vriendin, die ga ik echt nooit vertellen wat ik meemaakt want zij zal het niet begrijpen en mij blamen en hem haten. Mijn ouders hebben schijt eraan, nou hij is aardig tegen ons… hij is zo aardig… etc. Iedereen hangt aan hem… en ik zit er maar bij. Ik ben echt ongelukkig!

  Reply

• fre-tnel

  25 september 2012

  Ik hoor het van jullie en ik kan mij inbeelden hoe jij je moet voelen. Je voelt je gevangen en zo te lezen is het al een tijdje bezig. En veranderen kan niet, niemand kan iemand veranderen. Ja, door iemand geestelijk te breken, maar dat gebeurt al bij jezelf. Iemand moet bereid zijn om te veranderen om even een paar jaartjes na te denken. Dus beste gek door narcist, hem veranderen gaat ook niet lukken. Het zal het tegenovergestelde effect hebben. Want je zult controle weg nemen van hem waardoor hij nog meer gesloten zal worden. Wat ik jou aanraad is het op papier te zetten, precies hoe jij het ziet, hoe jij het voelt en zeker niet verzachtende woorden gebruiken of richting jezelf gaan schrijven. Op dat moment gaat het om jou, jou en jouw gevoel, hoe jij je je erbij voelt. Jij wilt zo niet leven. jij wilt je zo niet voelen, ij wilt je niet gevangen voelen in deze relatie. Jij hebt ook recht om gelukkig te zijn. Jij hebt het recht om jezelf te zijn. Jij wilt kunnen spreken zonder te hoeven nadenken wat je gaat zeggen. Geef hem die brief en laat hem dat lezen. Alleen, want dan is hij wel zichzelf. En vraag daarna of je daarover kunt praten.

• A Noniem

  9 september 2016

  “Mijn ouders hebben schijt eraan, nou hij is aardig tegen ons… hij is zo aardig… etc. Iedereen hangt aan hem… en ik zit er maar bij. Ik ben echt ongelukkig!” Ik heb hetzelfde, mijn ouders zijn overleden, maar heb een grote familie. Daarvan isoleerde mijn ex me al(zie mijn verhaal elders op deze pagina) met succes. De zogenaamde enablers en flying monkey’s worden al vroeg getest en ‘geprogrammeerd’, die ontvangen geen fout woord of blik, wel complimenten en cadeautjes… Ook het erbij zitten ken ik, wie niets doet, kan ook niets fout doen, hoewel, dan kreeg ik nadien het ‘rapportgesprek’ dat ik te stil geweest was… en dat kwam zomaar dagen tot een week dagelijks terug… Haar vader deed dat ook, dus die heeft haar ook e.e.a. al jong geleerd. Op de club de charmante grappige behulpzame man uithangen, dus daar veel ‘vrienden’ die hem geweldig vonden. Zodra de autodeur dichtging was ie stil. Thuis meteen ruziemaken en weg was ie weer. Nadien bleek: notoir vreemdganger en alcoholist. Je zou denken daar leert zo een kind van wat niet prettig is, maar nee ze verdrukte het, tot het op enig moment in haar volwassen leven ook een deel van haar mode of operation was…

• ex van narcist

  23 juli 2012

  Ik heb goddank maar een aantal maanden in een relatie gezeten met een narcist/manipulator en pathologisch leugenaar. Hield er al maanden een vriendin op na en ik werd er effe bij “genomen”… Het meest wrange vind ik dat een narcist zo in zijn eigen leven en leugens gelooft dat er vrijwel geen doorkomen aan is… Ik kon alleen maar opgelucht zijn dat het over was. Drugsgebruik, liegen over de rug van zijn kinderen… Bizar, werkelijk bizar. De gewetenloosheid waarmee ze een ander behandelen… Daar kun je gelukkig met je gezond verstand niet bij. De slachtoffers die ze maken zijn enorm, maar het grootste slachtoffer wordt uiteindelijk zelf een narcist.
  Alles wat er gebeurd is, ligt achter mij. Zijn vriendin weet van mij, of ze er wat mee doet is aan haar. Wil ze door in een web van leugens, dan is dat haar keuze. Mijn keuze voor mijn leven ligt anders. De seksuele controle van een narcist is nog het meest enge. Als je gelooft in het NU, en je bewust bent wat er gebeurd is en naar de toekomst kijkt, geeft een narcist je ook weer veel inzichten. Inzichten waar jij niet naar toe wilt met je eigen leven. Ik vond het echt niet makkelijk, maar ben wel dankbaar dat ik door hem weer zo dicht bij mijzelf ben komen te staan… En mijn principes niet verloochen en belangrijker: mijzelf niet verloochen.

  Reply

• MP

  8 juni 2012

  PS… bericht voor Hmarr. Het is erg moedig om toe te geven dat je een narcist bent, het komt zelden voor dat een narcist dat doet. En ik wens je een goede psychiater (geen psycholoog) toe en ik hoop dat het je lukt om met jouw ziekte leren om te gaan, het zal niet makkelijk zijn, maar met de juiste en goede hulp hoop ik dat het je zal lukken. Toegeven dat je narcist bent is al een enorme stap.
  Ook veel sterkte gewenst.

  Reply

• MP

  8 juni 2012

  Het is verdrietig als iemand een narcistische persoonlijkheids stoornis heeft, het is een ziekte en de meeste mensen met deze ziekte zullen nooit genezen. Daarom het is belangrijk te weten voor de mensen die iemand met NPS in zijn directe omgeving heeft…. ga verder met je eigen leven, je kunt niets voor deze persoon doen, dat kan een psychiater al bijna niet (helaas voor de patient en het slachtoffer), het zal nooit beter worden, alleen maar erger! Voel je verdriet, verwerk dit zo goed als mogelijk en ga verder met je eigen leven.
  Veel sterkte voor allen die iemand om zich heen heeft met NPS!

  Reply

• rups

  15 juni 2012

  idd, het word alleen maar erger, ze maken volledig je leven kapot. Ik zit nu ook met de brokken. Elk lid van ons gezin trouwens, dat is dan ook volledig ontwricht. De oorzaak, m’n biologische moeder. Ben er de laatste tijd over aan het denken dat het misschien wel narcisme kan zijn. En idd het lijkt er veel op. Met zo iemand kun je niet leven. Ik woon gelukkig niet meer onder 1 dak met haar. En ook geen contact meer. Ik ben uit die vrouw geboren zeg maar, maar weet niet wat het is om een echte moeder te hebben. Heel ons bestaan kan haar niet schelen, zeg maar! Het kan d’r totaal niks schelen. Alles draait om haar. Wat ik ook ergens las is dat haar opvoeding hier invloed op heeft gehad… Ik bedoel zeg maar mijn oma dus. Die is de uiteindelijke oorzaak van alles, of was, want ze leeft niet meer. Maar het is zo lastig, niemand begrijpt het of wil het niet begrijpen! Je moet het echt zelf meegemaakt hebben om te weten wat het is, helaas. En ik ben daardoor nu echt een wrak en zit middenin de puinhoop van m’n leven. Het is moeilijk om onder ogen te zien dat je moeder je geen liefde etc. heeft gegeven. Ik ben 24 jaar. Voor iedereen die met zo’n iemand onder 1 dak leeft, ga eronder vandaan om je eigen leven op de rails te krijgen. Dit bedoel ik niet voor degenen wiens man het heeft! Diegenen zou ik aanraden hulp bij je huwelijk te zoeken. In feite is die hulp dan voor jou omdat er helaas aan zo’n iemand weinig te doen is. Sterkte aan ieder die ermee te maken heeft.

• Dewi

  7 maart 2013

  Mijn vader is een narcist. Na het overlijden van mijn man twee jaar geleden is er een beerput bij mij open gegaan. Mijn leven is ook een puinhoop. Mijn verlangen naar liefde en geborgenheid reikt tot grote hoogten. Mijn leven nu is pijn lijden, al twee jaar. Ik kom er niet meer uit. Ik walg van mezelf. Aan mijn moeder heb ik weinig. Zij is ook beschadigd. Mijn broer en zus idem dito. Ik denk zelfs dat mijn zus ook narcistisch is. Ik voel me vreselijk eenzaam.

• carine

  3 december 2013

  Ik besef nu pas dat ik 30 jaar leef met een man die ziek is; een lang levens verhaal. Ik ben volledig uitgeput, heb alles gegeven wat ik had, en nu ben ik zijn robot.

• Momel

  5 juni 2012

  Ik wil graag in contact komen met 32 jarige meid. Zij zoekt iemand die net als ik een relatie heeft met een narcist, maar toch ook weer twijfelt. Ik herken je verhaal en ook je twijfel! Ik hoop dat je reageert en we met elkaar in contact kunnen komen.

  Reply

• vrouw van 36

  12 februari 2013

  Hallo, Ik twijfel heel erg of mijn man een narcist is. Bijna alle symptomen zijn aanwezig, zowel die voor hem beschreven staan als die voor mij beschreven staan. Alleen is hij niet gewelddadig en maakt hij geen kleinerende opmerkingen naar mij toe. Daarom twijfel ik aan narcisme. We zijn al 21 jaar bij elkaar, waarvan 7 jaar getrouwd. Na ons huwelijk ging het pas echt fout. Hij denkt alleen aan zichzelf, is heel egoïstisch, weet mij altijd zo te bespelen dat ik weer toegeef, sluit mij buiten als het om zijn gevoel gaat, luistert nooit naar mijn behoeften en gevoelens, leidt zijn eigen leven en jaagt er veel geld doorheen in de kroeg. Hij heeft de afgelopen jaren in een kroeg als uitsmijter gewerkt en was meestal maar 1 à 2 avonden in de week thuis. Ik voel me als een alleenstaande moeder die alles zelf op moet knappen, met een kostganger in huis. Ik doe alles in en om huis. Daarnaast werk ik zelf nog 32 uur. Nu zijn er twee weken geleden 10 verschillende mensen geweest die bevestigd hebben dat hij al jaren met verschillende vrouwen vreemdgaat. Hij blijft ontkennen en zijn ouders praten op mij in omdat ze hem geloven. Mijn gevoel zegt me dat hij liegt; liegen is iets wat hij met grote regelmaat doet, dus ik kan hem niet op zijn woord geloven. We hebben samen een dochtertje van 7 jaar. Hij is momenteel weer bij zijn ouders, maar hij probeert mij steeds te overtuigen dat hij alles voor ons wil en kan doen, dat hij gaat veranderen. Hij wil nog een kans om samen een gelukkig gezin te worden, belooft dus gouden bergen, gaat helpen in en om huis met alles en wil samen met mij en onze dochter leuke dingen doen. Hij geeft mij dan het gevoel dat ik niet voor ons huwelijk vecht. Ik ben heel bang dat het in het begin allemaal mooi zal zijn, maar dat hij toch weer in zijn oude gewoontes zal vervallen. Heeft iemand hier ervaring mee? Ik wil heel graag contact met iemand die dit ook heeft meegemaakt.

• Paul

  13 februari 2013

  Beste, Je krijgt de medisch-psychologische classificatie ‘narcist’ opgespeld indien je aan een X-aantal van een rijtje eigenschappen voldoet; dus niet alle eigenschappen hoeven aanwezig te zijn. Zodoende zijn er heel veel verschillende “subtypen”. Sommigen zijn arrogant, sommigen dominant, sommigen egoïstisch, sommigen agressief en sommigen zelfs sadistisch, antisociaal (psychopathisch/sociopatisch), “borderline” of empathisch. De persoon die jij beschrijft vertoont absoluut narcistisch gedrag, maar dat is natuurlijk niet voldoende om narcisme te kunnen vaststellen. Bovendien is het onmogelijk om aan de hand van een geschreven verhaal te bepalen of er sprake is van een een NPS. Al met al vind ik je verhaal erg aangrijpend en het lijkt me absoluut raadzaam om je situatie voor te leggen bij een huisarts, GGZ of psycholoog. Het is in ieder geval erg dapper van je om je probleem te onderkennen en een flinke stap om er hulp/uitleg/advies bij te zoeken, al is het maar op informatieve websites als deze! Heel veel succes en sterke. Met vriendelijke groet, Paul

• Mar

  29 april 2012

  Ik ben er na 2 jaar achtergekomen dat ik ben omgegaan met een narcist. In het begin was ie nog enigszins charmant, nam Merci voor me mee etc. Maar nooit kon hij iets leuks met mij doen, wilde alleen maar seksuele controle over me. Ik was in zijn ogen een ding. Dan negeerde hij me voortdurend en ineens kwam hij weer onder zijn steen vandaan gekropen. Nooit had hij interesse voor mijn gevoelens, het interesseerde hem niks. Als ik hem confronteerde, was het mijn schuld. Ik gedroeg me als slachtoffer. Hij heeft nu een nieuwe vriendin, volgens mij een hele lieve meid en een meid met weinig zelfvertrouwen, zoals ik vernomen heb van een collega van haar. Nadat ik te horen heb gekregen dat hij tegen een vroegere vriend leugens heeft verteld, sloegen bij mij de stoppen door. Ik was zijn n**kpopje en hij vond het irritant als ik iets leuks wilde doen en hij dat niet wilde. Hij wilde ook steeds seksuele dingen die ik niet wou, maar dan deed hij dat gewoon en zei hij dat het per ongeluk gebeurde. Hij wilde ook wel eens een trio met een vriendin van mij erbij etc. Ik deed het af als grapje, maar wat werd hij kwaad als ik als grap zei dat ik het dan met zijn broer wilde doen… Hij was vaak sacherijnig en wilde na de seks vaak zo snel mogelijk naar huis. Als hij bij mij was luisterde ie nooit naar wat ik zei, leek de kamer te scannen en ik had altijd het gevoel alsof ik beter weg kon zijn, zelfs in mijn eigen huis. Hij praatte nooit over zijn gevoelens, eruit trekken was zinloos. Hij heeft steeds weer ander werk. Hij werkte en dronk zich vervolgens met die vriend in het weekend helemaal lam. Maar ik ben iemand die onderzoekt zonder een oordeel te geven. Maar op een gegeven moment denk je dit strookt niet met wat ie zei etc. Hij wist dat ik nare seksuele ervaringen heb gehad in het verleden, maar heeft er verder nooit naar gevraagd hoe en wat het met mij gedaan heeft. Nu verleden week heb ik hem gemaild, dat wat ik altijd al wilde zeggen. Dat ik vind dat zijn nieuwe vriendin het moet weten en dat ik haar de mogelijkheid geef om te bellen of te mailen. Daarop belde hij me en zei dat ie zijn vriendin had gezegd dat ik hem lastigviel en ik moest maar psychische hulp zoeken etc. Hij zei: ‘ik weet wat je denkt, dat ik een wolf in schaapskleren ben’. Dat raadde hij goed. Hij zei ‘dalijk sta je ineens met een mes voor mijn vriendin haar deur.’ Dit deed ik af als waanzin. Ik wil alleen het beste voor die meid en dat zei niet meemaakt wat ik mee heb gemaakt met hem. En hij wilde weten welke vriend die dingen tegen mij gezegd heeft. ik zei dat ik dat niet wilde vertellen en dus zou hij wel naar me toe komen… Ik zei doe dat, want ik ben niet bang voor hem. En heb hem geconfronteerd met zijn leugens. Hij zei dat ik naar hem moest luisteren en ik ging ertegenin: ‘Heb jij ooit naar mij geluisterd?’. Ik heb het hierbij gelaten want zijn vriendin zal mij waarschijnlijk toch niet geloven en hij zal mij neerzetten als zijnde gestoord. Hij verbrak ineens de verbinding en ik heb het daar maar bij gelaten. Ik hoop dat ie zijn nieuwe vriendin beter behandeld en als dat niet zo is zij op tijd inziet hoe hij daadwerkelijk is. Zodat zij er geen schade van ondervind. Ik vind het moeilijk om dat los te laten. Want ik kan hem aan, maar hoop dat hij anderen geen schade meer berokkent, want dit gun ik niemand. Verder laat ik het los, hoe moeilijk het ook is. Want ik heb 2 jaar lang aan die gast gespendeerd, zo iemand verander je niet. Ik zei weleens: ‘Je lijkt wel een kleuter’, en toen zei ie ‘Maar ik ben toch een vent!’. Dit heeft hem erg gekrenkt, dat weet ik zeker, maar het was de tijd dat ik terugsloeg en voor mezelf opkwam en dat heb ik met die mail ook gedaan. En dat lucht op!

  Reply

• Candy

  18 maart 2012

  Beste narcist, ik vind het knap dat je het durft toe te geven. Niet veel mensen durven dat. Ik had een vriend die narcistisch gedrag vertoonde. Het is dan ook mn vriend niet meer. Nu heb ik een hele lieve nette betrouwbare jongen in mn leven. En soms denk ik dat had mn ex ook kunnen hebben alleen jammer dat het zo iemand was. Dus zoek nou hulp voordat je meer mensen verliest. En geloof me je weet wel wat liefde is je moet alleen je ongelukkige jeugd loslaten ; )

  Reply

• Stef

  18 maart 2012

  Hmar das zwaar vervelend! Ooit naar een psycholoog geweest? Zou ik je aanraden. Want dan kan je weer normaal functioneren in de samenleving vriend.

  Reply

• Hmarr

  18 maart 2012

  Ik ben zelf een narcist. Kan hier weinig aan doen. Ongelukkige jeugd. Weet niet wat liefde is nooit gekend. Denk alleen aan mezelf. HELP

  Reply

• nathalie

  8 maart 2012

  Zit er middenin. Heel herkenbaar, vooral die rare opmerkingen… Gewoon onder het eten waar ons kind bij zit.

  Reply

• 32 jarige meid

  26 februari 2012

  Ik heb veel gelezen over narcisme, en elke keer twijfel ik weer of mijn partner een echte narcist is. Maar hij heeft er ontzettend veel van weg, vooral als je dit leest.
  Weet je waar je voor moet uitkijken met narcisten? Ze zoeken vaak iemand met een zacht karakter. Alles draait meteen aan het begin van de relatie om hen. Alles ligt altijd aan jou, jij hebt het altijd gedaan. Als iets fout gaat, dan word het zo verdraaid dat het jouw schuld is. Ze sluiten je buiten, en als je er iets van zegt, is het jouw schuld. Ze laten jou voelen dat je waardeloos bent. Hebben weinig respect voor je. Ze matten je helemaal af. Het liefst doen ze er ook nog een schepje bovenop. Doen heel charmant. Behandelen je kleinerend. Leveren veelal kritiek op iedereen die in hun ogen wat fout doet. De ene keer ben je een rotwijf en een halve dag later maken ze allerlei seksistische opmerkingen. Seks is vaak heel belangrijk, echt liefde is maar toneel. Doet altijd heel interessant. Luistert nooit echt, toont weinig interesse. De ene keer heel lief de andere keer word je als stront behandeld. Vraagt waardering omdat hij zo goed is en alles goed doet volgens hemzelf. Geeft jou iets op de schuld, en vijf minuten later doet hij zelf, en dat mag wel. Meet dus met twee maten. Heeft absoluut geen medelijden met jou. Alles is je eigen schuld. Wil altijd controle houden over alles. Stelt zich boven jou. En volgens mij hebben deze mensen te weinig aandacht gehad, er is ook iets mis gegaan tijdens hun opvoeding. En wat het aller, aller ergste is: deze mensen maken jou, en je KIND(eren) kapot, ze maken echt alles kapot!!! Alles wat je lief is, of beter gezegd was. Want je weet niet meer waar je nog echt van kunt houden of vertrouwen. Mijn gevoel is in ieder geval beschadigd.

  Herkent iemand zich hierin? Ik zou wel met iemand in contact willen komen die dit ook meemaakt, of heeft meegemaakt. Samen sta je sterker toch!? Liefs.

  Reply

• Isabelle

  18 maart 2012

  Inderdaad herkenbaar. Ik ben juist zwanger. Gelukkig wil hij er niets van weten, alhoewel in hoeverre kun je een narcist geloven? Hij bedreigt mij momenteel. Is heel agressief naar mij toe. Beweert dat het mijn schuld is dat ik zwanger ben, dat ik hem er bijgelapt heb. En dat terwijl hij eerst zei dat hij dan ging bij mij komen wonen. Hij is meegegaan naar de gynaecoloog enkel om te zien of het wel zijn kind was en of het levensvatbaar is. En aangezien ik het kind wil houden ook zonder hem erbij, is hij volgens mij nu razend. Verbaal agressief zoals “Ik maak je af”, “Nog 1 move … en ge krijgt spijt dat je leeft”. Dat is toch geen normaal gedrag? Gelukkig woont hij niet bij mij en ik ga de politie inlichten. Beter voorkomen dan genezen!

• 36 jarige vrouw

  25 oktober 2012

  Hallo 32 jarige meid,
  Ik herken het hele verhaal va jou. Ik vraag me ook af of mijn ex narcist is, in ieder geval heeft hij daar zeker trekjes van! De eerste maanden ging alles geweldig en was hij erg lief voor me. Met de tijd veranderde dit en werden er steeds vaker rotopmerkingen gemaakt, inderdaad ook seksueel en respectloos. Emotioneel werd mijn ex steeds onbereikbaarder, zo ging hij voor me uit lopen op straat, mocht ik zijn vrienden niet leren kennen en kon ik weinig goed doen. Wel was hij altijd bezig met hoe goed hij zichzelf vond en dat anderen dat maar niet inzagen, en dat terwijl iedereen om hem heen het volgens hem maar fout deed. Toen het uit ging zei hij dat hij zich enorm rot voelde erover en graag vrienden wilde blijven met me, maar na enige weken heeft hij me ineens overal geblokkeerd en wil hij nu dus niks meer met me te maken hebben.
  Ik heb gevraagd waarom hij dat deed maar daar geeft hij geen antwoord op. Ik heb hem nu ook overal geblokkeerd omdat ik ook een grens heb bereikt. Ik heb zoveel geïnvesteerd, maar het lijkt alsof hij alleen maar bezig is met zichzelf. Tijd voor mij om dat ook eens te gaan doen en te herstellen van deze relatie. Liefs…

• 39 jarige vrouw

  17 januari 2013

  Ik maak dit ook (dagelijks) mee. Ik heb al eens eerder informatie opgezocht over narcisme, maar toen dacht ik: ‘Nee dat kan toch helemaal niet; dat gebeurt mij niet.’ Maar nu ben ik op een punt dat ik ernstige twijfels heb over mijn partner. Ik word er radeloos van. Het lijkt wel alsof ik mezelf helemaal kwijt ben. Ben niet meer diegene van twee jaar geleden. Ik zie mijn vrienden heel zelden, omdat mijn partner niets te maken wil hebben met mijn vrienden. Als ik ze dan wil opzoeken (1x per jaar) dan moet ik dat moment van te voren heel goed uitkienen, zodat hij er zo min mogelijk over kan zeggen of naar kan handelen. Hij zou mij bijvoorbeeld de auto ontzeggen. Het is gewoon een heel vreemde gewaarwording… Al die rare gedragingen van hem, de opmerkingen, mij of de kinderen negeren of doodzwijgen, dan weer het letterlijk overal commentaar op hebben, geen tegenspraak dulden, met twee maten meten… Ik mag iets niet en hij mag dat wel. Iedere dag vraag ik me af in wat voor bui hij thuiskomt. Ik kan geen grip op mijn partner krijgen, jij wel? Nu ik mijn verhaal wil schrijven, besef ik me dat het wel erg lang gaat worden… haha. Ik weet ook niet zo goed hoe het allemaal op te schrijven. Het is zoveel!!! Graag zou ik met je in contact willen komen om eens wat ervaringen uit te wisselen en elkaar zo misschien tot steun te kunnen zijn. Groetjes

• Jaap

  8 april 2013

  Ik heb een relatie met een (vrouwelijke) narcist… Heel kenmerkend, en dan vooral het meten met 2 maten… Ik wil nog wel eens “spiegelen”. Dan hoor ik bijvoorbeeld een tijdje niks van d’r omdat ze weer eens een spelletje speelt. Een tijdje later doe ik precies hetzelfde en… Tja, dan is de wereld te klein natuurlijk! Een gebrekkig geweten, liegen (dit is nog het ergste) en alles doen om de aandacht vast te houden…

• aleida

  11 augustus 2013

  Het is mijn verhaal wat daar staat. Ik lees zo veel herkenning! ‘Tis drama met deze mensen. Kies voor jezelf, want je gaat kapot.

• Monique

  23 oktober 2013

  Hoi 32-jarige meid, Ik heb jarenlang in een narcistische relatie gezeten. Nu had ik een nieuwe vriend en wederom dezelfde dingen. Als je wilt praten of zo, dan sta ik daarvoor open. Groetjes, een 34 jarige meid

• carine

  3 december 2013

  Ik herken me daar volledig in, al 30 jaar, en besef het nu pas. Ik heb zowat alles meegemaakt met hem, en nog, ik kan niet weg van hem omdat we een zoontje van 9 hebben waar hij me mee bedreigt. Hij dreigt hem íets aan te doen als ik me niet gedraag… Ik was 17 en 6 maanden, hij 47 jaar. De enige man in mijn leven, ook op gebied van seks, en nu mag ik me gelukkig prijzen als ik mee mag rijden… Heb een rijbewijs, maar enkel als hij niet kan rijden, dien ik het te doen. Kan nog lang bezig zijn, maar ik voel me rot dat ik pas nu inzie dat alles een leugen is. Ik heb gans mijn leven weg geserveerd om hem gelukkig te maken, totdat ik niet meer kon… Volledig uitgeput.