PeuterpuberteitDe peutertijd begint als je kind anderhalf à twee is en eindigt rond het vierde levensjaar. De peuterpuberteit begint meestal als je kind ongeveer anderhalf is. Peuters die in de peuterpuberteit verkeren, kun je herkennen aan het volgende gedrag:

  • Driftbuien & tegenstribbelen
  • Grenzen opzoeken, verkennen & overschrijden
  • Eigen identiteit zoeken / eigen willetje tonen (‘Nee; zelf doen!’)

Hoewel de peuterpuberteit in principe positief is –het proces van zelfstandig worden is immers noodzakelijk– kan je kind soms als negatief, drammerig of zelfs onhandelbaar overkomen. Daarom hierbij 6 tips om de peuterpuberteit vlot en soepel te doorlopen…

1. Onbegrip voorkomen

Peuters verwachten dat hun ouders exact begrijpen wat er in hen omgaat en wat ze duidelijk proberen te maken. Peuters weten voor zichzelf namelijk direct wat ze willen, maar ze gaan er aan voorbij dat hun ouders geen gedachten kunnen lezen. Bovendien zijn peuters niet altijd even duidelijk en ondubbelzinnig in hun manier van communiceren. Pikt een ouder de gedachten of behoeften van de peuter niet snel genoeg op, dan voelt een peuter zich onbegrepen en genegeerd. In de beleveniswereld van de peuter komt dit door onbegrip of miscommunicatie van de ouder.

2. Erkennen & Anticiperen

Het is dan ook belangrijk dat je als ouder zijnde goed anticipeert. Doe desnoods alsof je begrijpt wat een peuter bedoelt. Laat bovendien zo min mogelijk ruimte voor interpretatie en/of misvattingen. Vraag niet ‘Wil je deze trui aan?’ maar ‘Welke trui wil je aan?’. Vraag niet ‘Ga je meer naar buiten?’ maar zeg ‘Kom, we gaan naar buiten’. Zorg ervoor dat jouw communicatie getuigt van zekerheid, rust, begrip, structuur en erkenning. Als je een peuter erkent in zijn manier van communiceren, dan kun je een heleboel driftbuien voorkomen.

Extra communicatietip: stel nooit gesloten (ja-nee) vragen. In de peuterpuberteit wordt namelijk alles met ‘nee’ beantwoord. Door open vragen te stellen geef je ‘nee’ geen schijn van kans.

3. Verstaanbaarheid optimaliseren

Naarmate een peuter beter leert praten, kan hij/zij zichzelf beter verstaanbaar maken en zijn/haar wensen, behoeften en gevoelens duidelijker overbrengen. De verschijnselen van de peuterpuberteit (driftbuien, tegenstribbelen e.a.) verdwijnen dan ook grotendeels zodra een peuter efficiënt met zijn/haar ouders kan communiceren. Het is daarom van belang om het spraakvermogen en de woordenschat van je kind continu te trainen. Dit doe je door:

  • Luistervaardigheid te prikkelen (veel babbelen; speelgoed met geluidjes geven e.a.)
  • Leergierigheid te stimuleren (continu aanwijzingen geven en mensen, voorwerpen & situaties benoemen)
  • Enkelvoudige (niet-samengestelde) zinnetjes te gebruiken zoals ‘Mama gaat eten’, ‘Papa gaat werken‘ of ‘Timmie gaat nu naar bed
  • Langzaamaan grammaticale structuur in te brengen

4. Duidelijke regels

Peuters hebben duidelijke en concrete regels, richtlijnen en grenzen nodig, vooral in de peuterpuberteit. Immers: als een peuter niet eens merkt dat sommige dingen niet geaccepteerd worden of niet mogen, dan kan hij/zij het gedrag ook niet verbeteren. Als ouder zijnde dien je zowel positief gedrag te erkennen, te waarderen en te belonen alsook negatief gedrag te erkennen, te  bekritiseren en te bestraffen. Let wel: negatieve aandacht is ook aandacht, dus in sommige gevallen is negeren juist wel een goede reactie op negatief gedrag.

5. Positieve benadering

Disciplinaire maatregelen (straffen) hebben zelden nut. Het is beter om de nadruk te leggen op positief stimuleren. Prijs je kind wanneer het iets goed doet en corrigeer ongewenst gedrag op een positieve manier. Schoppen, slaan of spullen stukmaken gaat echter te ver, maak dat dan ook direct duidelijk. Wees consequent, nee is nee. Neem altijd een lichaamshouding en gezichtsuitdrukking aan die bij je boodschap passen. Het is voor een peuter zeer verwarrend als je glimlacht wanneer je hem/haar een standje geeft. Word overigens nooit kwaad of agressief en ga vooral niet schreeuwen. Dat zal hem/haar angstig en nog onrustiger maken.

6. Zelfstandigheid stimuleren

Geef je kind tijdens de peuterpuberteit de ruimte om dingen zelf te proberen… Moedig zijn/haar pogingen aan, dat geeft een peuter zelfvertrouwen. Stel echter nooit te hoge eisen en prijs een peuter ook als een poging mislukt. Als je kind boos of driftig wordt, ga hem/haar dan niet extra voorzichtig behandelen; daarmee plaats je je peuter in een machtspositie (je kind zal zodoende leren hoe het kan manipuleren). Redeneren, onderhandelen of tegensputteren werkt dan ook averechts. Ouders blijven simpelweg altijd de baas.

Heb jij aanvullende tips, adviezen of ondervindingen? Laat hieronder een reactie achter!

37 Reacties

  1. O lieve mensen, moeders, vaders, ga a.u.b. professionele hulp zoeken. Veel van wat ik lees aan peutergedrag is echt niet normaal, wat de oorzaak ook is, ga ernaar op zoek! Er zijn zoveel mooie manieren om iets voor jezelf en je kindje te doen. EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing), euritmie, Bachbloesemtherapie, homeopathie etc. Mijn dochter krijgt alleen driftbuien als ze eigenlijk moe is en ik te veel van haar vraag om te doen of te laten.

  2. Daar heb je oma Reageer

    Allereerst wil ik graag even zeggen dat ik er zo’n hekel aan heb dat tegenwoordig kinderen al snel een stempel opgelegd krijgen, ADHD, autisme, ADD, PDD, NOS etc. Dus Jeugd en Gezin, prima ALS het moet. Geen enkel kind is hetzelfde. En nee , ouders doen het nooit goed omdat een kind niet met een gebruiksaanwijzing komt. Deze schrijf jezelf als ouder naarmate je kind groeit. Om tot alles wat ik nu gelezen heb te komen; zelfs ben ik een oma van 1 paar… oudste 16 jongste 21 maanden. De jongste gilt de hele straat bij elkaar om welke reden dan ook. Nu begint het krabben naar haar moeder, het NEE! met nadruk, eten doet ze niet meer als ook slapen niet. Haar moeder doet er alles aan, houdt zich desnoods de hele dag met haar bezig, gaat wandelen met haar, geeft haar een winkelwagentje zodat zij heel trots de boodschappen kan duwen met alle gevolgen van kuiten en schenen botsen van dien. Het enige dat ik kan zeggen op dit alles en noem mij raar, ouderwets of wat ook. Hoeveel echte kwaliteit wordt er behalve de tv aan, mobieltje erbij zelfs de dreumes speelt er al mee als ook desnoods nog met de laptop… want ja die worden voor deze doelgroep verkocht, nog aan kinderen besteedt? Waar zit de tijd van de echte aandacht nog. Nu kunnen mensen wel zeggen ja vroeger was alles beter! is ook zo. Mijn beide ouders werkten hard om rond te komen, op zondag echter was voor vader kinderdag. We gingen erop uit. Als mijn vader thuis kwam na het werk was mijn moeder in de keuken aan het koken, mijn vader was dan de persoon voor het kind. Hij lag op de grond met LEGO huizen bouwen of toen we kleiner waren met de houten blokken tot aan etenstijd toe. Aan tafel waren de enige regel, praat nu eens over je dag hoefde dus geen uren dat maakte zij duidelijk aan de hand van knikken met het hoofd. Mes en vork verplicht? Alleen buitenshuis! Thuis was vork of wat nodig was voldoende mits je maar at. Wat je niet lustte? Jammer dan, kreeg je appelmoes het was jou maag. We kregen vanzelf wel honger. Bij vragen stellen kregen wij antwoordt van beide ouders ook al keek een van hun tv, ik zie nu vaak kinderen “uren” staan wachten op een antwoordt. Eerst dit app’je beantwoorden en pa even op de laptop kijken of de rekening klopt. Dit hoort te gebeuren als de kinderen/kind in bed ligt hoe vervelend het ook klinkt dat iemand zijn favoriete programma moet laten liggen. Ik zelf ben (gelukkig) mijn kindertijd en gedrag nooit vergeten. Een rebel, soms totaal doorgeslagen waardoor er een maatregel volgde hoe goed ik dit ook wist. Toch, steeds opnieuw ging ik de fout in, steeds een hardere maatregel omdat bij mijn ouders een gouden regel bestond de enige, “wie heeft hier de langste adem”! Werd ik geslagen? soms, ja ook verdiend. Kreeg ik liefde? Ja, zelfs zonder het te horen het waren de kleine vanaf de basis aangelegde dingen die zij voor me deden dat dit besef in mij zat. Waar ik hier nu vanuit wil gaan is zeggen zoals eerder, natuurlijk is niet elk kind idem en zal er zeker een kind bij zijn dat hulp van een pedagoog kan hebben maar daar gaan we niet van uit nu. Als mijn kleinkinderen bij mij zijn luisteren ze goed. Vanaf dag 1 nee tegen rood vandaag is nee op alle dagen van hun leven geen uitzondering op de regel en ik heb ze vaak per week. Bij mij is knuffelen heel belangrijk en kan mama tegen mij babbelen zoveel ze wilt, ik hoor haar en geef antwoordt maar mijn knuffelen stopt niet als ook niet de aai over de bol en lachen zodra die kleine aap naar me kijkt. Oma staat ook zo goed als meteen op als dat handje het mijne neemt en dat babbel stemmetje er van alles uitgekieperd probeert te krijgen om duidelijk te maken “oma kom eens even mee”! Ik wordt dan voor de tigste keer naar het raam van mijn verwaarloosde achtertuin gebracht want daar is het spannend (juist door d verwaarlozing natuurlijk want het kind waant zich in een wereld van de Jungle). Het is me nooit voor haar duidelijk teveel. Daarom kan ik ook wel eens nee zeggen en dat wordt zonder enig probleem geaccepteerd.. vreemd? nee dit is normaal, je bent streng/consequent, daar waar nodig maar je laat ook af en toe de boog eens los maar dan wel daar waar je geen regels op hebt gesteld. En neem je de dreumes mee naar een winkel waar het de boodschappen uit de vul rekken schreeuwt? nou goed dan. Laat de mensen kijken. Ooit waren zij deze dreumes. Breng beide je kind naar bed, ieder op zijn eigen beurt eerst die dan die en vertel een verhaaltje vaak veel leuker voor hen dan een boek met plaatjes, zo leer je het kind zelf beelden te vormen bij het verhaal. Denk nooit daar is het nog te jong voor want daar hebben we een spreekwoord over. Een lang verhaal om te lezen maar ik hoop zo dat iedere ouder hier de rode draad uit oppikt want voorgekauwde kost zijn jullie niet ter hulp. De tijd is rijp dat jullie veel creatiever worden in het zoeken naar goede adequate middelen en opvoeden/ opvoeder is voor het leven. Ik doe het nog altijd bij de ouder van mijn kleinkinderen, ik bedoel maar. ;) Veel geluk en vooral plezier allemaal met en van jullie gezinnetjes en echt ga terug naar de oertijd hoe stom het ook mag klinken. Modern leven is goed voor veel dingen maar niet voor alle dingen. Een kleurrijk 2017 van “daar heb je oma” en geloof me deze oma is heel / extreem modern al zeg ik het zelf. MAAR HOUD DE HUMOR ERIN en ga geen strijd aan over de opvoeding waar het kind bij is dat gebeurd veel te vaak en dan plaats je het kind een in een eindeloze cirkel van schuldgevoelens.

    • Beste oma, ik ben 100% akkoord met wat je hier schrijft. Zelf ben ik mama van twee: een zeer koppig kereltje van anderhalf en een zeer lieve en zelfstandige meid van vier die ook ooit even koppig was. Wat je daar schrijft over de moderne technologie, zie ik spijtig genoeg bij vele van mijn vrienden gebeuren. Wij hebben bewust geen tv en onze dochter stelt zich tevreden met ’s avonds een kwartiertje een YouTube filmpje. Of ik niet bang ben dat ze wereldvreemd zullen zijn? Waarom dan? Ik ben zelf zo opgegroeid en heb een heel ruime blik op het leven, een grote nieuwsgierigheid ook. Wereldvreemd zijn, is iets wat niet zal gebeuren als je zelf het voorbeeld geeft. Verder ben ik ook een strenge mama: wat ze zelf kunnen, doen ze ook zelf als het in hun mate van mogelijkheden ligt. Lukt het niet? Dan vragen ze het, maar zelf eerst proberen, is zo belangrijk. Zelfstandigheid, knuffelen en liefde geven en fantasie ontwikkelen / creativiteit stimuleren, dat is ons motto hier thuis. Of dat moeilijk is? Echt wel! Want consequent zijn, vind ik het vermoeiendst van allemaal, maar je krijgt er heel wat voor terug: een fijn gezin. Wij zijn blij met de keuze die we destijds gemaakt hebben wat televisie betreft. Het is niet de gemakkelijkste weg en vraagt soms veel doorzettingsvermogen, maar als we dan zien hoe rustig onze oudste is en hoe zij kan spelen vol overgave, dan weten we dat we ook de goede kant op gaan met ons koppige kereltje. Opvoeden is dingen aanleren aan je kind(eren) en er zelf ook heel wat van leren, zoals: waar liggen je eigen grenzen en kan je die aanpassen? Opvoeden is vaak vermoeiend, maar overwegend mooi. Dank je wel voor jouw wijze woorden, lieve oma.

    • Hoi oma, mooie woorden, goede tips, maar ik zit met een andere probleem… zij is nu net 3 doof geboren de rest normaal kind… als zij de apparaten niet op heeft wat voor reden (in bad of in bed s nachts of zelf uit doen) dan zit je helemaal vast met de mooie woorden of troosten of rustig uitleggen… dan is echt NEEEE mama NEEE!!! Wat nu?

  3. Hallo, ik heb een neefje van 18 maanden die sinds vorige week begint te bijten. Hierbij heeft hij op 1 dag 7 kindjes kunnen bijten op de crèche. Dit is begonnen na de vele veranderingen op de crèche zelf, hij moest plots van 2 dutjes naar 1, zelfstandig eten en dit op een andere plek en plots een andere speelregeling. Wij dachten dat dit een stressgerelateerd probleem was, maar de crèche wilde hier niet naar luisteren. We zijn met hem naar de kinderarts geweest en hij is klinisch geheel oké waarbij de dokter eveneens denkt aan een stressgerelateerd probleem. Vandaag terug gebeld met de crèche, maar krijgen enkel het gevoel dat mijn neefje niet meer welkom is en zij geen gehoor hebben naar een oplossing uitwerken om hem te leren omgaan met al deze veranderingen. Mijn zus voelt zich tegen de muur gedrukt en weet geen raad meer, heeft iemand tips of adviezen hierin?

    • Alle kinderen bijten!!! Toen mijn kind ging mij bijten, ging ik hem terug bijten. Drie keer is gebeurd en nooit meer daarna. Hij heeft toen meteen begrepen dat bijten pain doet ????

  4. Ohh ik wordt af en toe zo gek van mijn zoontjes 3 & 2 alleen de jongte spant wel de kroon. Driftbuien waar je u tegen zegt, valt niks in te brengen. Mijn geduld en motivatie om consequent te blijven is daarbij vaak ook zoek want het duurt verschrikkelijk lang en ik heb het idee al ben ik een uur bezig dan dringt het nog niet door. Ik geef ze complimentjes als ze iets goed doen, ik structureer de dag, geef aan wat wel en niet mag. Op een of andere manier lijkt niks te helpen.

    • Lieve papa’s en mama’s, Hier een reactie van een oppas-oma. Ik kijk op deze site omdat ik twee kleinzoons heb, eentje van 20 maanden en eentje van drieënhalf jaar. Iedereen weet hoe het moet en… houdt van zijn kind. Je wilt het beste voor ze en dankbaarheid en DAAR zit het hem! Die krijg je pas als je kinderen 30 jaar of ouder zijn en zelf kinderen hebben… Ondanks alle drukte van deze tijd met: werk, sociale contacten, andere bezigheden, probeer zelf rustig te blijven (wat niet altijd lukt) en geef ze aandacht! En positief gedrag beloon dat te allen tijde, dan kom je er wel. Ik ken het, maak het nu voor de 4e keer mee. Komt wel goed SCHATJES!

  5. Beste allemaal. Meestal reageer ik niet op dit soort sites,maar ben stiekem zo blij te lezen dat mijn zoontje van 2 niet de enige druktemaker is. Hij is heel vrolijk, lief en fantastisch, alleen als hij zijn zin niet krijgt, of iets gaat niet snel genoeg dan breekt de HEL los. Het echte probleem is dat hij enorm gilt. Maar zelfs andere geven aan dat het inderdaad echt extreem hard is. Als ik in een openbare ruimte ben houd ik altijd mijn hart vast. Hij gilt zo hard dat het zo extreem is. Ik word er soms zo moe van. En dan is het een kunst om te negeren… pffff

  6. Als ik vele reacties hier lees, lees ik onzekerheid. En onzekerheid, dat voelt je kind… voor wie jij een baken behoort te zijn. Een loopje nemen met je, pardon, ik zou zou mijn eigen dochter hebben kunnen beschrijven, wel zelf ontdekken. Je peuterpuber wil ontdekken en rigiditeit. Onzekerheid van ouders pikt een peuter direct op en is verwarrend. Ouders vergeten vaak wat hun eigen rol is, en pikken de signalen niet erg goed op. Kortom, voordat je je kind onhandelbaar noemt, steek de hand eens in eigen boezem. Hoe congruent ben je, hoe hoog liggen je verwachtingen ten opzichte van je kind? Waar moet het aan voldoen? Waar liggen jouw angsten? Deze zaken botsen met een wezentje dat zichzelf aan het ontwikkelen is tot een zelfstandig handelend en denkend volwaardig mens.

    • Gemakkelijk gezegd. Als ouder weet je soms ook niet meer wat wel werkt en niet werkt… Dat heeft niet meer met onzekerheid te maken, maar met de eindigheid van hulpmiddelen en de creativiteit van de ouder. Continu zoeken naar wat kan werken en helpen bij de ontwikkeling van je peuter.

  7. Hallo allemaal, Ik heb een dochtertje van 2 en half en als ze straf krijgt van ons (mijn man en ik) BIJT ze zichzelf!!! En het wordt steeds vaker en harder en dat doet ze gelijk als we haar straffen. En dan komt ze huilend naar ons toe… Ik heb auwwhh!!! Wat kan ik daar tegen doen, moet ik haar dan negeren? Heeft hier iemand hetzelfde probleem?

    • Das negatieve aandacht vragen, mijn dochter krabde haarzelf hoe moeilijk het ook is negeren is het beste, succes!

    • Negeren! Als mijn dochter iets vroeg aan mij moest dit direct “NU” gebeuren! Ik ben alleenstaande moeder dus niet alles kan direct. op zo’n moment deed ze zichzelf pijn tot bloedens toe. :( Ze kwam bij mij “mama, ik heb een pijntje met bloed”. Ja zei ik, jij hebt dit zelf gedaan omdat mama niet direct kon doen wat je wou! Heb mij dan omgedraaid, afgemaakt waarmee ik bezig was. Dan ben ik pas bij dochter teruggegaan. Ze heeft het nooit meer gedaan. :) Kelly

  8. Beste allen. Ook hier ten einde raad onderhand. M’n dochtertje is nu 20 maanden en ik zie er elke dag tegenop. Ik ben gewoon echt niet gelukkig en denk vaak als dit nog 10 jaar doorgaat!? Ze luistert niet en probeert enorm grenzen te verleggen. Ik schiet dan snel uit m’n slof en ga schreeuwen. Zelfs een keer zo erg dat ik iets lelijks uitkraamde. Of ik smijt met dingen uit woede en irritatie. Iedere dag is voor mij een brok in de keel… terwijl ik gelukkig zou moeten zijn. Wat moet ik doen ik word er gewoon knettergek van. Ik hoop dat deze periode snel voorbij is.

    • Hallo Vanny, Je zal er misschien niet veel aan hebben, maar jeetje ik zit met precies hetzelfde gevoel. Het is echt vreselijk hier, met een dochter van bijna tweeënhalf. Schoppen, slaan, krabben… ’t is hier aan de orde van de dag. En alle bovenstaande tips die ik las, allemaal wel leuk hoor dat positief benaderen etc. maar, uiteindelijk zijn wij ook mensen waarvan het geduld op is. Dus ik heb ook regelmatig staan schreeuwen en haar eens goed hard beetgepakt. Maar op de manier hoe opvoedkundige het hierboven beschrijven, ga je je zowat bij alles schuldig voelen. Is volgens mij ook niet de bedoeling! Sterkte! Weet dat je echt niet de enige bent. Lijkt soms zo omdat het nog steeds een soort van taboe is om te zeggen dat je vaak vreselijk vind met je kind. Ik ben altijd blij als ze weer naar bed gaat in de middag en daarna probeer ik het gewoon weer met een herkansing en doe dan echt mijn best.

    • Ik weet niet of al het gedrag wat ik hieronder lees zomaar onder de noemer ‘peuterpuberteit’ kan worden geschaard. Als kinderen echt volledig onhandelbaar zijn -en niet voor reden vatbaar- dan volstaat de pedagogische aanpak die hierboven staat omschreven inderdaad niet. Als de machtsverdeling zoek is en kinderen een loopje met je nemen, denk ik echt dat professionele hulp wenselijk is. Kinderen moeten leren/accepteren wat hun plaats en rol is in het gezin… Neemt je kind niets van je aan (om welke reden dan ook), dan lijkt het me niet verkeerd om de oorzaak hiervan te achterhalen. Ik wil absoluut niet beweren dat onhandelbare kinderen ‘verkeerd’ worden behandeld, maar ik denk wel dat er verbetering mogelijk is en dat een objectieve buitenstaander met verstand van zaken hierbij kan helpen.

    • Pardon?! Onlangs is er nog een kindje overleden omdat vader per ongeluk heet water had gebruikt en niet doorhad dat z’n kind huilde/gilde/tierde vanwege de hitte. Koude douche is sowieso onmenselijk!

    • Ik had echt verwacht dat dit soort martelpraktijken tegenwoordig niet meer zouden voorkomen. Hoe dom kun je als ouders zijn om dit te doen! Kindermishandeling heet dat en je maakt weer een kind rijp voor de hulpverleners. Want o, o, wat heeft mijn kind een “stoornis”. Sjonge jonge zeg, idioot!

  9. Lieve mensen, peuters moeten door deze fase heen en ze hebben je hierbij nodig. Ik weet waarover ik het heb. Mijn zoon is bijna 9. Vandaag heb ik van de kinderpsychologe de diagnose voor zijn vreselijke gedrag gekregen: door allerlei hechtingsproblemen zit hij nu pas in de peuterpuberteit… Emotioneel is hij 1,5 met het verstand en de fysieke kracht van een 9-jarige. Als je voelt dat je je peuter niet alleen kunt begeleiden, laat je dan alsjeblieft bijstaan door een deskundige. Deze periode is té belangrijk in een kinderleven om er gewoon mee te ‘leren leven’…

  10. Ik heb een zoon van 1,5 jaar oud en ik weet gewoon niet meer wat te doen. Zolang alles gaat zoals hij wil is het oké, maar zo niet, dan breekt de hel los. Nu is het helaas zo dat hij heel vaak dingen wil die niet mogen/kunnen en steeds wordt hij boos. En dan voornamelijk op mij. Hij bijt me, slaat, knijpt en schreeuwt. Echt, ik doe mijn best om alle “regels” te volgen, om rustig te blijven en positief. Als hij naar bed moet, gaat hij standaard schreeuwen (en dan niet gewoon schreeuwen, maar hysterisch gillen) zodra ik beneden ben. Als ik dan naar boven kom, leg ik hem gewoon terug zonder wat te zeggen en ga ik weer. Hij lacht me uit en gaat weer gewoon verder met schreeuwen. Bij de oppas doet hij dit dus niet! Als zij hem in bed legt, slaapt hij gewoon meteen. Ik ben er zo moe van… Ik durf amper nog ergens te komen met hem en schaam me gewoon dood als hij weer een aanval krijgt als ik bij vrienden ben of in de supermarkt o.i.d. Weet gewoon echt niet wat ik fout doe en het verdriet overheerst. Heeft iemand enig idee wat ik moet doen?

    • Hee Anouk, inderdaad soortgelijk! Ik dacht dat wij het enige “monster” hadden voortgebracht maar we zijn niet de enigen met kinderen met zulke heftige karakters. Ik kreeg de tip om een afspraak te maken bij de opvoedpoli en dat ga ik z.s.m. doen. Want om eerlijk te zijn hou ik dit niet meer zo lang vol.

    • Hallo, In jouw oproep herken ik helemaal mijn Camille (2 jaar, 7 maanden), ze wil alles wat niet mag, krijgt dan driftbuien, roept, tiert, slaat, schopt, bijt en spuugt zelfs naar mij. Ik weet mezelf geen raad meer. Haar vader heeft ons 3 maanden geleden verlaten, wat het er niet makkelijker op maakt, zowel voor mij als voor haar. Tuurlijk zit ik ook zelf in de put, wat rustig blijven bij één van de zovele dagelijkse driftbuien niet lukt. Ik zit erdoorheen en weet niet meer wat te doen. Het lijkt echt alsof mijn dochter een hekel aan me heeft, wat me enorm veel pijn doet. Als ik het dan niet meer aankan, en begin te huilen, dan krijg ik nog eens een pets in mijn gezicht van haar. Ten einde raad…

    • Hallo iedereen, Ik kan jullie maar al te goed begrijpen. Vandaag was weer zo een dag. Alles verloopt heel goed, tot op een bepaalt punt. Ik wil gewoon even een receptje opzoeken om soep te maken, wil mijn dochter van 19 maand naast mij op de stoel zitten. Geen enkel probleem, zit ze constant aan mijn Halloween-versiering te prutsen. Zodra ik daar iets over zeg, gewoon “neen Lisa, dat mag niet” & “Lisa, blijf daar af”, gaat ze helemaal over de rooie en smijt ze het gewoon stuk op de grond! Krijsen, stampen, slaan & bijten… wat mij als mama ook wel eens teveel wordt hoor! Ik “negeer” het gedrag, maar als reactie daarop kruipt ze gewoon OP de eettafel en rukt ze de laptop uit mijn handen! Als ik dan hier lees hoe ik haar zou “moeten” behandelen, dan kan ik maar 1 ding concluderen: IK BEN ECHT WEL DE SLECHTSTE MAMA TER WERELD! :(

    • Ik heb hetzelfde probleem met m’n peuter, je neemt me de woorden uit de mond. *zucht*

    • Pfff… wat ben ik blij te lezen dat niet alleen ik een ‘monstertje’ in huis heb. Nee is bij mij nee, maar bij onze dochter is NEE ook echt NEE en dan kan je kletsen als Brugman, nou het blijft NEE. En ja iedere normale ouder verliest echt wel eens zijn geduld. Ik heb zeker weleens tegen mijn dochter lopen schreeuwen, zal ik nooit ontkennen, en dat ik haar achter 10 lagen behang zou willen plakken soms, zou ik ook nooit ontkennen. Maar o, als je die kleine armpjes om je heen voelt en een kusje krijgt zijn we allebei alles weer vergeten. Tuurlijk maken ze ons als ouders verdrietig, maar snappen ze dat, NEE, natuurlijk niet. Het zijn kinderen, die begrijpen daar niets van. Wij willen dankbaarheid van ze… Krijgen we dat, nee, want dat begrijpen ze nog niet. Wie weet, ooit als ze tegen de 30 zijn, haha. Wees consequent, hoe lastig ook… En haal de vreugde uit de kusjes en knuffels en de gezellige dingen samen.

  11. Ons zoontje van 2,5 jaar maakt ons heel verdrietig met zijn gedrag. We weten niet meer wat we met hem aan moeten. Ons hele gezin lijdt onder zijn peuter karakter. Zijn grote zus huilt bijna de hele dag door al het slaan, krabben, bijten wat broertje doet. We hebben alle tips geprobeerd, het helpt niet of maar heel even. Soms denk ik dat er iets niet goed zit in zijn hoofd maar hij is ook heel slim. Ik weet het niet meer. Onze 3 andere, oudere kinderen hebben dit gedrag nooit vertoond. Ligt het aan ons? Luisteren doet hij niet. Standaard. Zijn karakter terroriseert ons gezin en we kunnen niet van hem genieten. Nooit een knuffel altijd maar slaan. Het is echt heel verdrietig.

    • Hey Jackie, wat rot! helaas zit ik met een soortgelijk peuterprobleem… Mocht je ondertussen tips hebben die geholpen hebben, dan hoor ik dat echt heel erg graag. Misschien helpen ze mij ook.

  12. Dat gekijk en gestaar steeds van omstanders, bij de Vomar etc. Alsof Jeugdzorg moet worden ingeschakeld! Ik heb twee kleine; een van 3 jaar en een van 3 maanden en we wonen sinds een paar maanden in Nederland. Hij is in Zuid-Amerika geboren en ik denk dat hij ook een soort cultuurshock doormaakt. Maar die giftige blikken van omstanders?! Nee, Nederland is hard op weg kindofoob te worden. Niet kindvriendelijk.

  13. Mijn dochter van anderhalf heeft ook wel eens haar buien. Midden in een winkelcentrum op de grond gaan liggen en stampen met handen en voetjes. Ik blijf rustig en gebruik eigenlijk de bovengenoemde regels al. Vooral even uit laten razen, niets zeggen, dan ernaar toe, rechtop zetten en gewoon door gaan. “kom op, mama gaat naar de auto.” meer niet zeggen en dan doorlopen. Andere mensen kijken je aan of je gek bent, maar de bui is zo over. Bij haar allereerste driftbui gaf ik veel te veel aandacht. Daar werd het alleen maar erger van! Een leerpuntje dus. Mijn tip: consequent zijn en goed gedrag belonen. Niet schreeuwen uit onmacht. Jij bent de ouder en dus heb jij het voor het zeggen. Discussie hoort niet in je woordenboek thuis. Nee is nee en ja is ja. Als ze weten wat wel en niet mag vanaf het begin, kan er nooit twijfel over bestaan. Ik vind deze regels echt weergeven wat juist is. Vooral het positieve benadrukken i.p.v. de negatieve dingen benadrukken. Is ook goed voor hun zelfvertrouwen! Succes moeders!

  14. Eigenlijk heb ik helemaal niets aan deze tips. Ons zoontje heeft precies vanaf anderhalf jaar driftbuien, gillen, met zijn hoofd bonken etc. Ik heb al geprobeerd te negeren, dat is vooral voor mij rustiger, hij gaat gewoon door. Lief zijn helpt al helemaal niet of in de buurt blijven, boos worden helpt heel soms en afleiden lukt ook maar vijf seconden. Kortom, leuk al die goedbedoelde adviezen van de stuurlui aan wal, maar ik hoop toch nog steeds op een concrete tip.

    • Beste Marit, Als “reguliere” maatregelen geen zin hebben, zou het raadzaam kunnen zijn een kinderpsycholoog te raadplegen. Een ervaren psycholoog kan kan je vast en zeker de nodige raad, inzicht en praktische tips aanreiken. Sterkte & groeten, Paul

    • Hoi Marit, Ben je al eens bij centrum voor jeugd en gezin geweest? Is geheel vrijblijvend en daar kan je specifieke vragen stellen en krijg je uitgebreid antwoord. Ik ben er zelf ooit geweest en ga nu weer een afspraak maken want het loopt hier ook de spuigaten uit. Succes!

  15. Ik heb een dochter van 2,5 jaar en ze zit in die peuterpuberteit fase. En ik vind het vaak moeilijk om ermee om te gaan, want het is mijn eerste kind. Ik schreeuw vaak tegen haar als ze niet luistert. Gelukkig heb ik nu 6 tips gevonden hoe ik met haar moet omgaan en daar ga ik hard aan werken. Groetjes, xxxx

Plaats een reactie

Je reactie wordt voor publicatie gekeurd door de redactie en dient te voldoen aan de regels voor reacties.