Scheel kijken, scheelzien, scheelheid, loensen oftewel strabisme is een afwijking van de stand van de ogen waardoor ieder oog zich op een ander punt richt. Wanneer beide ogen niet op hetzelfde punt worden gericht, kan een zogenoemd dubbelbeeld ontstaan. In de meeste gevallen is het één van beide ogen dat wegdraait; in enkele gevallen is scheel kijken of scheelzien alternerend van aard en wijkt soms het ene, soms het andere oog af.
Men onderscheidt de volgende vormen van scheel kijken of scheelzien:
- Esotropie (convergent strabisme): oog draait naar binnen
- Exotropie (divergent strabisme): oog draait naar buiten
- Hypertropie (hoogstand): oog draait naar boven
- Hypotropie (laagstand): oog draait naar beneden
Wanneer ontstaat scheel kijken of scheelzien?
Scheel kijken of scheelzien ontstaat doorgaans op zeer jonge leeftijd en komt voor bij 2 tot 3 procent van alle kinderen. Het kan hierbij om een aangeboren afwijking gaan, maar ook optreden tijdens de kinderjaren. Bij baby’s is vaak sprake van pseudo-strabisme ofwel een schijnvorm van scheel kijken; omdat baby’s een relatief brede neusrug hebben, lijkt het alsof de ogen naar binnen draaien.
In het geval van erfelijke aanleg of familiaire voorgeschiedenis voor scheel kijken, is het risico op aanhoudend scheelzien relatief groot. Aangeboren scheelheid die zich continu openbaart vraagt om vroegtijdige behandeling. Voor incidenteel maar aanhoudend scheelzien na 9 maanden geldt hetzelfde.
Oorzaken van strabisme c.q. scheelheid
Scheelheid (scheel kijken of scheelzien) is veelal aangeboren. Wanneer scheelzien pas na 12 maanden ontstaat zijn dit mogelijke oorzaken:
- Verziendheid
- Oogspierverlamming of verminderde sturing van de oogspieren
- Verstoorde bezenuwing van de oogspieren
- Neurologische aandoening & hersenbeschadiging
- Diabetes
- Zenuwaantasting door zuurstoftekort
- Hersenbloeding
- Beschadiging van de oogkas
- Schildklierproblemen
Gerectificeerd scheelzien op kinderleeftijd kan bij volwassenen alsnog aanleiding geven tot het wegdraaien van één oog.
Scheelzien verhelpen of voorkomen
Bij scheel kijken of scheelzien dient doorgaans zo snel mogelijk te worden ingegrepen. Zodoende kan het risico op een lui oog (amblyopie) of onherstelbare zwakzichtigheid worden beperkt. Scheelheid kan ook een symptoom zijn van een onderliggende oogziekte. Bij scheel kijken of scheelzien kan uitsluitend de volgende handeling dienstdoen:
• Oogspieroperatie waarbij de oogspieren verzwakt of versterkt worden door ze te verplaatsen of in te korten.
Bij een oogspieroperatie op latere leeftijd is het belangrijk de mogelijke baten tegen de risico’s af te wegen. Soms zijn de hersenen zo goed aangepast aan de huidige oogstand dat de operatie tot zichtafwijkingen kan leiden.
Ik kijk uit een oog scheel na een zwaar ongeval ik ben ten val gekomen met mijn hoofd schijnt dat ze dit kunnen opereren en dat mijn oog terug wordt als voordien graag info bedankt.
Hoi ik ben Anouck ik ben nu 15 jaar en ik had toen ik 3 jaar was last van een lui oog. daar heb ik me aan laten behandelen maar nu ben ik al iets van 6/7 jaar scheel. Ik heb zelf nergens last van met lezen. Zelf ben ik een apart geval omdat de meeste mensen die scheel zijn een plus sterkte hebben en ik heb min sterkte. het is ook zeer zeldzaam als je kan wisselen van welk oog je kijkt en dat kan ik ook. Mijn rechter oog is mijn dominante oog, daar kijk ik meestal mee. Ik kan ook met mijn linker oog kijken en alles zien alleen daar kan ik niet/niet goed mee lezen. Omdat ik erg gewend ben om te wisselen van oog kan ik waarschijnlijk geen lenzen dragen omdat dat niet fijn zal zijn voor mijn ogen en de lens zal waarschijnlijk van mijn oog afschuiven omdat hij altijd naar binnen staat. En is er een grote kans dat een scheelzienoperatie niet werkt voor mij, dat vindt ik erg jammer want ik wordt er soms wel een beetje mee gepest en ik moet volgend jaar naar mijn nieuwe school en ik ben erg bang dat ik niet geaccepteerd wordt omdat mijn ogen anders staan..
Beste mensen. Ik heb een aantal vragen en ik hoop dat jullie mij hiermee kunnen helpen. Vanaf mijn zestiende heb ik mijn eerste klachten gekregen. Lezen ging moeizaam, dubbelzien, rode ogen, vermoeidheid, jullie kennen het wel. Dit is echter met de jaren steeds erger geworden. Oogartsen konden niets vinden. Bij de opticien gaven mijn ogen een min afmeting. Twee jaar met een min bril rondgelopen, terwijl ik plus heb! Na zeven jaar (ik ben nu 23) is de optometrist erachter gekomen dat ik last heb van latent strabisme met een prisma van 16. Als ik staar draait mijn rechteroog naar buiten, maar ik heb het jaren weten te corrigeren. Ik ben momenteel aan het afstuderen, en dat gaat erg moeizaam en ik ben kapot na een halfuurtje lezen. Hoe doen jullie dit met lezen? Ik hoop dat één van jullie hier een antwoord op weet. Ik ben 2 weken geleden met een Syntonics Therapie / SyntonicTraining (lichttherapie) begonnen. Kan dit latent strabisme oplossen of het juist verergeren? Ik heb nog niet het idee dat het iets helpt. Heeft iemand hier ervaring mee? – Zijn er oogartsen in Nederland die latent strabisme WEL opereren? Ik hoop iets verder te komen en ben erg benieuwd naar jullie reacties!!! Groetjes, GL
Beste GL, Ik herken je verhaal. Bij mij is het latente strabisme zojuist ontdekt. Ik heb een min bril en mijn rechter oog draait naar binnen. Het is steeds latent geweest. Nu nog moeër dan eerder. Ik krijg tijdelijk een prisma, maar moet nog voor verder advies en mogelijk een operatie naar het ziekenhuis. Heb jij nog tips of ben je in de tussentijd verder gekomen?
Ik kijk niet scheel, maar ik kan bewust met mijn rechter oog naar rechts draaien. Heeft iemand enig idee wat dit is?
Ik kan bewust met mijn een oog (rechts of links maakt niet uit) naar binnen draaien, k vraag me ook af wat dit is
Hallo iedereen, ik kijk al van mijn 3 jaar half scheel dit is na een kinderziekte begonnen. Vroeger toen ik klein was kon ik mijn oog zelf nog recht zetten maar met ouder worden lukt me dit niet meer. Prisma-glazen helpen bij mij niet! Dokter had me ooit eens gezegd dat dit emotioneel geboden was. Ben zelf ondertussen 26 jaar, loop er nog altijd mee rond. Ben er vroeger mee gepest geweest maar niet zo heel erg gewoon het lachen en het kijken, wijzen er naar noem maar op. Mensen die je schele otter noemen… Mijn linker oog staat in het midden en ik kijk enkel met mijn rechter oog. Ik heb therapie gevolgd voor mijn ogen met als resultaat dat ik niet meer dubbel zie. :) Natuurlijk is het scheelzien niet opgelost. Daarom wilde ik overwegen om een operatie misschien te laten doen. Maar ik lees hier zoveel reacties over de operatie bij scheelzien die mislukt is… Heeft er misschien iemand wat tips? Ik wil wel gaan horen voor de operatie, maar als dit mijn zicht verslechterd of terug laat dubbelzien, is dit ook niet de oplossing.
Hallo iedereen, ik kijk al van mij 3 jaar half scheel na een kinderziekte eigenlijk gekregen. Vroeger toen ik klein was kon ik mijn oog zelf nog rechtzetten maar met ouder worden lukt me dit niet meer. Mijn ogen draaiden vroeger weg als ik stress had, moe of ziek zou worden. Ben zelf ondertussen 26 jaar, loop er nog altijd mee rond. Ben vroeger met m’n scheelzien gepest geweest, niet zo heel erg, maar gewoon het lachen en het kijken, noem maar op… Had zelf wel problemen met het leren en zo omdat het veel moeite kostte om door 1 oog te kijken. Kreeg daardoor snel hoofdpijn. Mijn linker oog staat in het midden en ik kijk enkel met mijn rechter oog. Ik heb zelfs therapie gevolgd voor mijn ogen met als resultaat dat ik niet meer dubbel zie. :) Nu kijk ik gewoon normaal door mijn rechter oog, maar natuurlijk is het probleem van scheelheid niet opgelost. Mijn ogen werken niet samen. Mijn ouders waren altijd tegen een operatie. Ikzelf stop mijn oog weg achter m’n haar dat mensen me niet zo aanstaren en het scheel kijken toch minder opvalt. Maar uiteraard ben ik er mij van bewust dat dit niet goed is voor het oog. Men vrienden hebben het eigenlijk al geaccepteerd en andere mensen die ik leer kennen, vinden het niet erg. Maar zelf kan ik het zelfs na zo’n lange tijd helemaal niet accepteren en me erbij neerleggen om dit zo te laten. Het scheelzien haalt mijn zelfbeeld zo hard naar beneden dat er eigenlijk bijna nul zelfrespect nog is. Dat iedereen om mij heen perfect is en ik zelf niks ben. :) Daarom wilde ik overwegen om een oogspieroperatie / strabismusoperatie misschien te laten doen. Maar ik lees hier zoveel reactie dat mensen operatie hebben laten doen dat het helemaal niks uithaalt. :( Ik wil m’n linker oog niet laten opereren als dit mijn zicht aantast of mij terug laat dubbelzien. :S Heeft er misschien iemand wat tips? :) Grtjs, Shana
Hallo ik ben 23 jaar en heb sinds 1 jaar geleden last van scheel kijken. vroeger nooit geen last van gehad heb wel een lui oog maar niet zo erg. ben al naar oogarts geweest ze hebben mij aangeraden om een bril te dragen maar dat helpt helemaal niet. ik heb het meest last van scheelheid als ik naar beneden kijk, lees of moe ben. Ik overweeg om een operatie te laten doen maar weet niet of dat wel de goede beslissing is doordat ik al 23 jaar ben. als iemand raad heeft of me kan helpen? grtz Bert
Hallo, ik ben nu 20 jaar en ben vroeger toen ik een jaar of 7-8 was geopereerd aan een lui oog (exotropie). De laatste 2 jaar valt het mij op dat mijn rechter oog steeds meer naar de buitenkant gaat als ik in de spiegel kijk. Vooral als ik moe ben heb ik het gelijk. Maar eigenlijk alleen als ik in de spiegel kijk zie je het dat ik scheel kijk. Mensen om mij heen zeggen dat ik nooit scheel kijk. Maar toch heb ik dat gevoel wel. Als ik een boek lees of gewoon over straat loop heb ik lichtelijk het gevoel dat mijn ogen niet goed samenwerken en heb steeds meer last van hoofdpijn en verminderde concentratie. ik kan me eigenlijk maar op één bepaald punt goed focussen, alles wat daar om heen gaat langs mij heen en dat had ik voor een 5 jaar geleden helemaal geen last van.. Vooral drukke ruimtes en tv kijken met ondertiteling vind ik steeds lastiger… Weet iemand wat je hier aan kan doen? En zouden de klachten wel echt met dat ene oog te maken hebben? Kunnen zie hier überhaupt wel iets aan doen aan iemand die +/- 20 jaar is? Ik heb al een afspraak met de oogarts gemaakt.. maar dat duurt nog een paar maanden dat ik er pas heen kan.. ben erg benieuwd of er wat aan gedaan kan worden, want heb ik elke dag last van! Alvast bedankt!
Beste lezers, ik ben 16 jaar en ik maak een presentatie op school over scheelzien, ik kon elke vraag makkelijk tot vlot beantwoorden, tot ik de vragen kreeg “hoe kan je scheelzien voorkomen” & “wat kan je zelf doen aan scheelzien” ik kon het nergens vinden. Is er iemand die me kan helpen? Hartelijk dank alvast!
Mijn dochter (inmiddels 19) keek vroeger ook scheel. Ze moest met 3 jaar een bril gaan dragen, maar het scheelzien ging daar niet van over. Toen ze 5 was, moest ze geopereerd worden. Ik vond het heel moeilijk om tegenover mezelf toe te geven dat ze scheel keek. Ik weet nog goed dat ik tegen de oogarts zei ‘ach dat valt toch wel mee, moet ze echt geopereerd worden?’ waarop hij antwoordde ‘nee mevrouw, het valt niet mee. natuurlijk zijn er ergere gevallen, maar ze kijkt overduidelijk scheel en dat moet geopereerd worden zodat haar ogen samen gaan werken, ze kijkt nu steeds maar met één oog tegelijk’. Ergens voelde ik boosheid jegens die man. Hij zei dat mijn kind iets mankeerde en dat wilde ik niet. Toch had hij gelijk. Ik moest leren accepteren dat mijn kind nu eenmaal niet perfect is. Toch wel een stevig potje zitten janken die avond hoor. Ze had ook al een bril, dat vond ik erg genoeg. Maar goed, wat moet, dat moet, dus er werden wat afspraken gepland in het ziekenhuis voor metingen en uitleg e.d. en uiteindelijk werd ze dan geopereerd. Van te voren had ik er thuis al met haar over gepraat en in het ziekenhuis was het ook allemaal uitgelegd en ze zei dat ze het niet eng vond omdat ze toch niks zou voelen. Ze leek het goed te begrijpen en dat was voor mij als moeder al erg fijn. Maar op het moment dat ze op de anesthesiekamer lag, wilde ze niet meer. Ze was enorm boos en bang; gillen, huilen, schreeuwen, slaan, schoppen, enz. Ik kende mijn eigen kind niet meer. We hebben haar met drie man vast moeten houden om haar infuus te prikken om slaapmiddel toe te dienen. Het was erg naar om haar weg te zien vallen en ik heb toen ook een hele poos zitten janken in de wachtkamer. Na anderhalf uur lag ze op de uitslaapkamer. Toen ze wakker werd, was ze ontzettend boos. Ze lag hysterisch te krijsen en ze was met geen mogelijkheid rustig te krijgen. Haar oogjes kreeg ze nauwelijks open en dat frustreerde natuurlijk nog meer. Ze heeft alle dekens en kussens door de kamer gegooid en zelfs een knuffel van mij werd weggeslagen. Daarna is ze weer in slaap gevallen, moe van het boos worden. Ik zat alweer te janken. Zo kende ik haar niet. Ze was altijd zo lief. Dit had ik nog nooit meegemaakt en ik had het ook niet verwacht omdat ze het zo goed leek te begrijpen. Na een uur of wat werd ze weer wakker en wilde ze alleen maar bij mama zijn. Dicht tegen mij aan gekropen met haar armpjes om mij heen geslagen heeft ze op mijn schoot wel een half uur zitten huilen. Dit keer geen hysterie of boosheid, het leek eerder verdriet of spanning. Ik heb haar stevig vastgehouden en haar getroost. Woorden waren niet nodig. Het gevoel dat ik er was voor haar en zij voor mij was genoeg. Dat was erg mooi om mee te maken, dat een kleuter zoiets al aanvoelt. Samen verdriet hebben en elkaar troosten op een moeilijk moment, zo voelde het. De eerste paar nachten na de operatie waren zwaar. Ze had vaak nachtmerries waarin ze de operatie leek te herbeleven. Ze lag hysterisch te krijsen en gooide met spullen door haar kamer. Ik kreeg haar er ook niet uit. Ze viel vanzelf weer in slaap en werd dan ’s morgens huilend wakker. Voor mij waren het heftige nachten, maar ik wist dat het een stuk verwerking zou zijn en dat het vanzelf wel weer over zou gaan. Overdag was er ogenschijnlijk niks aan de hand, ze had haar oogjes steeds meer open en de zwelling werd ook met de dag minder, maar ze kon om de kleinste dingen helemaal uit haar plaat gaan. Schreeuwen, huilen, op de grond liggen en met spullen gooien waren aan de orde van de dag. Ik probeerde begrip te tonen en lief te zijn, maar af en toe lukte mij dat ook gewoon niet meer waardoor ik tegen haar schreeuwde, haar in haar kamer legde en zelf een potje ging janken in mijn bed. Ik voelde me zwak en een slechte moeder. Schuldgevoel knaagde aan me, ondanks dat ik diep van binnen wist dat dat niet nodig was. Zeker een maand lang hebben we dagelijks ruzie gehad. Tijdens een controle bij de oogarts zei ik nog ‘was dit nu echt nodig? die stomme operatie heeft onze hele band kapot gemaakt’. Hij beweerde dat dat niet het geval was en dat het echt wel weer goed zou komen. Waarschijnlijk zou onze band zelfs sterker worden. Ik geloofde daar toen bitter weinig van, maar uiteindelijk heeft de beste man gelijk gekregen. Het was geen opzet of onwil van mijn dochter, het was pure onmacht. Vaak kwam ze het zelf ook weer goedmaken. Met betraande oogjes keek ze me vanachter haar brillenglazen schuldbewust, bang, hoopvol en smekend aan. Als ik haar zo zag, wist ik dat ze het niet met opzet deed. Dat deed diep van binnen toch wel pijn om dat te zien. Met een hele dikke knuffel en heel veel kusjes was het dan weer goed. Mettertijd werden haar buien minder en werd ze weer de gezellige, lieve, leuke, vrolijke, spontane kleuter die ik kende. Haar rechteroog stond na de operatie alleen recht als ze haar bril droeg, haar linkeroog ook zonder bril, maar een verbetering was het sowieso en achteraf was ik toch blij dat ik haar had laten opereren. Op school werden er namelijk wel eens opmerkingen gemaakt over haar scheel kijken. Met een tweede operatie zou het andere oog helemaal goed gezet kunnen worden, maar dat wilde ik haar niet aandoen. Ik sprak met de oogarts af dat ze dat zelf zou mogen beslissen als ze er de leeftijd voor had. Zo gezegd, zo gedaan en met zestien jaar heeft ze er zelf voor gekozen zich nog een keer te laten opereren. Ze heeft er wel even over na moeten denken. Ik heb haar toen gezegd dat ze die keuze zelf moest maken, maar dat ik haar daar onvoorwaardelijk in zou steunen, wat haar keuze ook zou zijn. Uiteindelijk heeft ze besloten het wel te doen, omdat ze zich er toch wel aan stoorde en ze op jonge leeftijd nog snel zou herstellen en er langer plezier van zou hebben. Ze was wel behoorlijk zenuwachtig, maar het inslapen ging nu heel rustig, alleen een paar tranen van de spanning. Toen ze bijkwam, moest ze erg huilen, waarschijnlijk van alle spanning die eruit kwam, want ze was zenuwachtiger geweest dan ze toe wilde geven. Ze heeft lekker bij mij op schoot uitgehuild en we hebben elkaar even goed geknuffeld. Op zulke momenten kom je dichter bij elkaar, dat hebben we allebei wel ervaren. Het herstel verliep vrij spoedig en ze had dit keer geen hysterische woedeaanvallen meer. Wel af en toe een huilbui, maar dat stelde vergeleken met de eerste operatie weinig voor. Even knuffelen en erover praten was dan al genoeg. Toen uiteindelijk het definitieve resultaat werd vastgesteld en bleek dat ze nu helemaal recht keek, ook zonder bril, was dat zowel voor haar als voor mij een hele opluchting. Achteraf gezien ben ik blij met de keuzes die er gemaakt zijn, maar nog veel blijer dat alles nu helemaal goed is. Want het was niet altijd even makkelijk, zeker de eerste operatie niet. Onderschat zo’n operatie niet, want je kind gaat wel onder narcose en dat is een hele ervaring. Maar het resultaat maakt dat weer helemaal goed.
Ik ben nu 13 en ben met mijn geboorte geopereerd aan mijn ogen, maar ik kijk nog steeds heel erg scheel op foto’s en als ik moe ben. Ik heb een vriendin en voor de grap doe ik soms haar bril op, maar door haar bril kan ik heel goed en beter zien en ook iedereen denk dat ik een bril nodig heb, alleen mijn moeder wil mij niet testen en zelfs mijn stiefmoeder denkt dat ik een bril nodig heb… Ikzelf ook, alleen ben ik bang dat het erger wordt. Als ik zonder zonnebril loop en het is licht zonder zon kan ik niet goed kijken, weet er iemand hoe ik dit moet aanpakken, weer testen of zo laten? Groetjes, Anne
Beste Anne, Ik vind het schokkend om dit zo te lezen! Je hebt zelf heel goed door dat je een bril nodig hebt. Probeer nog een keer in gesprek te gaan met je moeder en/of je vader. Als zij je niet willen helpen zou ik naar je stiefmoeder gaan. Alleen jij weet hoe goed of slecht je kan zien. Als je zelf al aangeeft dat je met andermans bril scherper ziet dan is het sowieso verstandig om naar de opticien te gaan.
Hallo allemaal, Ook ik kijk scheel vanaf mijn geboorte. Ik heb nooit gedacht aan een operatie, of dergelijke. Ik ben nu al bijna 21 jaar. Heel mijn leven lang heb ik een bril gehad totdat ik 12 jaar was. Sinds mijn 12e ben ik lenzen gaan dragen. Gelukkig kijk ik niet scheel met een bril en lenzen. Ik schaam me ervoor als ik scheel kijk… Wat kan ik eraan doen? Gr. wanhopig meisje van 20jaar.
Hallo, Mijn zoontje heeft op 2-jarige leeftijd zijn brilletje gekregen (4+ beide ogen). Een jaar geleden op controle leek alles nog goed te gaan met bril. Nu blijkt dat hij met zijn rechter oog flink scheel kijkt. En zijn zicht wordt nu met name door zijn andere oog gecompenseerd. Het verhaal komt overeen met dat van mijn partner en maakt zich nu ook zorgen dat zijn ogen nog meer achteruitgaan met bril. Onze zoon is inmiddels 4 jaar en heb nu weer een recept voor nieuwe glazen gekregen, incl. correctie. Over 6 weken weer een controle. Maak me zorgen of we wel goed doen om hem een bril te laten dragen. Graag een reactie, een bezorgde mama.
Beste Marielle, Ik niet bekend met de problematiek v.w.b. scheelzien en het dragen van een bril, dus ik kan geen persoonlijke ervaring met je delen. Bovendien ben ik geen arts. Wellicht dat ervaringsdeskundige lezers hun ervaringen en standpunten met je willen delen? Mocht je je zorgen maken of je niet kunnen vinden in de aanpak van je huidige oogarts, dan kun je ook altijd een second opinion aanvragen bij een andere oogspecialist. Wellicht dat deze een andere kijk heeft op de situatie van je zoontje. Heel veel sterkte in ieder geval! Groeten, Paul
Beste mensen, Ik ben al zo’n 7 keer geopereerd aan mijn ogen voor het scheelzien en de laatste operatie heeft mij 20% van mijn zicht gekost. Jullie praten erover alsof je het ‘eventjes’ doet, maar dat is dus niet zo. Een achtste keer zit er voor mij aan te komen; ze weten niet meer wat ze moeten doen, want een lagere (dat is dan 7) sterkte werkte ook niet. Het is bullshit dat mensen niet naar je kijken omdat je scheel bent! Ik ben mijn hele leven al scheel en als mensen niet met mij om willen gaan omdat ik scheel kijk dan zijn ze mijn aandacht simpelweg niet waard. Trouwens, for the record, ik heb meerdere keren verkering gehad toen ik scheel keek dus het is echt niet zo dat je er afstotelijk door word of zo! Succes allemaal en ik hoop dat je de juiste keuze maakt! X Rianne
Beste Rianne, Ik ben al 49 jaar scheel, maar het is bij mij juist dat ik zelf gek word van mijn dubbelzien en zo. En dat ik altijd 2 beelden heb, dus het valt niet altijd mee. En ik snap jouw reactie ook volkomen.
Beste Rianne en Jan, Ik heb dus ook 2 beelden maar geen lui oog dus ik zie ook echt heel duidelijk 2 beelden en als ik dan op een verjaardag zit dan kan ik je vertellen dat ik zelf er stapelgek van word omdat de mensen simpelweg niet weten wie ik aankijk. Dat maakt je erg onzeker. Ik ben 50 jaar en heb alle onderzoeken geprobeerd, zonder resultaat. Groet, Jan
Beste iedereen, Ik lees hier over best veel jongeren die scheelzien en al een keer geopereerd zijn maar waarbij het scheelzien niet is weggegaan of is terug gekomen. Ik ben nu 29 en ben in totaal 10x geopereerd aan scheelzien, heb op m’n 21ste m’n laatste operatie gehad en nu is het zo dat ik er weinig last van heb. Als ik moe ben staat m’n linker oog naar boven en zie ik soms dubbel, maar ik mag niet klagen. Wat ik jullie wil adviseren is ga naar een oogarts, laat je informeren over de mogelijkheden, leg je niet neer bij het feit dat je scheelziet. Een operatie is niet leuk en niet fijn. Ik heb bij de laatste operatie best lang gedaan over het herstel, maar dat kwam misschien ook omdat ik toen al werkte en weer snel aan het werk ben gegaan. Na de operatie voelde het alsof er heel veel zand in m’n ogen zat, mijn advies, nat washandje op je ogen en lekker veel slapen. Heel veel sterkte ermee.
Ik ben 14 jaar, ik ben geopereerd aan mijn ogen toen ik 7 jaar was omdat mijn linker oog was… ik kon er niet mee bewegen ik was ook slechtziend, maar nu kan ik 100% zien. Mijn moeder vraagt aan mij wat is je probleem dan? Je kan toch goed zien? Maar mijn probleem achter die operatie is dat scheel kijkende oog. Ik denk niet dat het 100% verbetert en mensen lachen mij uit. Geen een jongen kijkt mijn kant uit. Nu ben ik van plan om mij te laten opereren. Ik hoop dat mijn oog dan normaal gaat zijn zoals bij de meeste mensen. Veel geluk aan alle mensen die ook scheelziend zijn.
Ik snap het. Ik kijk ook scheel en ik wil geen bril. En doet die operatie pijn?
Ik heb ook een lui oog en ik ben 14. Ik ben ook daardoor onzeker. Vroeger ben ik er al 3x aan geopereerd. Is er iets waardoor je ogen toch nog recht kunnen staan?
Ik weet het ook niet, ben ook 14 en mijn hele klas mag me niet omdat ik een lui oog heb. Gr. Antje
Ik ben 12 en ik kijk scheel sinds ik 2 ben. Toen ik 4 was ben ik eraan geopereerd; het werd beter, maar ging niet helemaal weg. Ik kan als ik ouder ben nog een keer laten opereren, maar er is een kans dat het dan erger wordt, en sowieso is het voor mij geen optie, ik vind het ook niet erg. Alleen soms op foto’s denk ik OMG, wat kijk ik scheel en dan kijk ik naar een andere foto en dan zie ik niks. Mensen lachen me nooit uit, dat sowieso niet. Soms vragen ze ernaar en soms vind ik dat best vervelend. Een keer was het (vond ik) wel heel erg; een jong meisje van 7 vroeg of ik een handicap had aan m’n oog; dat is nu een jaar geleden (ben nu 12). Als iemand ‘schele’ tegen iemand zegt (als grapje, dus als diegene niet scheel is) schaam ik me, maar voel me tegelijkertijd ook heel boos. Scheel zijn is geen ziekte, het is geen handicap, het is iets wat WIJ hebben er waar WIJ trots op moeten zijn want WIJ zijn bijzonder!
Hallo, Ik ben 13 jaar en ik kijk scheel met mijn linker oog. ik zit er nogal mee, heel erg, heel heel erg! Ik ben zo bang als ik iemand aan kijk. Zelf snap ik niet wat er zo verkeerd aan is dat mensen erom lachen. Het is net als een verloren tand of een gebroken neus. Maar oké, ik zit er nogal mee, heel erg. Wat kun je ertegen doen? Behalve een operatie dan, want dat vind ik verschrikkelijk eng. Kan iemand mij helpen? Ik ben er heel depressief van geworden. Ik zit dit huilend te typen. Steeds als ik eraan denk dat ik scheel ben, springen de tranen in mijn ogen. Kan iemand mij alsjeblieft helpen? Mij tips geven en advies…
Beste Annabelle, Wat erg dat je het zo moeilijk hebt met je scheelzien. Probeer je wel te bedenken dat nagenoeg iedereen wel lichamelijke dingen heeft die hij/zij niet mooi of niet fijn vindt. Moedervlekken, vetophopingen, striemen, pigmentvlekken, littekens, groeiafwijkingen, afwijkingen qua lengte, omvang, kleur etc. van huid, haren, ogen, ledematen, nagels etc. Dit soort “afwijkingen” zijn eigenlijk bijzonderheden die ieder mens uniek maken. Het zal de meeste mensen overigens niets uitmaken of je wel of niet scheel kijkt, en de mensen die er een probleem van maken (grappen maken, treiteren o.i.d.) doen dat altijd omdat ze onzeker zijn over zichzelf. Ze proberen een ander naar beneden te halen zodat ze zichzelf “beter” kunnen voelen. Probeer je er dus zo min mogelijk van aan te trekken en probeer te beseffen dat pestkoppen nog veel onzekerder, verdrietiger en weemoediger zijn dan jij. Ze proberen deze gevoelens te verstoppen voor de buitenwereld door “stoer” over te komen op anderen. Dus zolang je jouw scheelzien kunt accepteren (en er zelfverzekerd mee om kan gaan), zullen anderen het ook accepteren. Als je er zelf problemen mee hebt, kun je overwegen iets aan je scheelzien te doen. Heb je er ooit met je ouders, familie of vrienden over gepraat? Welke behandelingswijze mogelijk (en het meest effectief) is, is afhankelijk van de oorzaak van het scheel kijken. Soms kan een bril (al dan niet met prisma’s) al uitkomst bieden. Ook oefeningen (om de oogspiertjes te trainen) kunnen werkzaam zijn. Maar in bepaalde gevallen is een scheelzienoperatie (oogspiercorrectie) noodzakelijk. Wellicht kun je je vader of moeder vragen om een afspraak te maken met je huisarts. Hij/zij kan je allereerst nuttige informatie verschaffen en vervolgens doorverwijzen naar een oogarts. Deze kan met jou de mogelijkheden doornemen. Dan kun je daarna zelf beslissen wat je wel of niet wilt. Als je uiteindelijk niks wilt veranderen, heb je in ieder geval de verschillende opties op een rijtje gezet, waardoor je twijfels waarschijnlijk zullen afnemen. Dit kan een heleboel zekerheid en rust geven. Groeten, Paul
Heeej, Ik kijk ook scheel. Ik word er gelukkig niet mee gepest zoals Ilse, maar ik zit er weel heel erg mee. Ik ga binnenkort naar het ziekenhuis toe en ik hoop dat ze een oplossing voor me hebben!
ik zit op je school iok ben ook scheel
heee ilse, wat rot voor je dat je hier zo mee zit. Ik ben zelf ook 15, en heb hetzelfde probleem als jou. Ik kijk verschrikkelijk scheel met mijn linker oog. Ikzelf heb er op zich best veel last van. Ten eerste vind ik het gewoon beschamend dat ik mensen niet normaal kan aankijken zonder dat schele oog. Een operatie wil ik níet laten uitvoeren, dat vind ik hartstikke eng :). Maar je bent wie je bent dus laat andere mensen jou niets wijs maken. Heel veel succes
kent iemand een goede oogarts voor scheelzien in antwerpen ?
Hey, Ik leid sinds mijn derde aan scheelzien en heb drie operaties ondergaan. Ik ben nu 22 en heb bovendien nog eens dubbel zicht. Na een lange lijdensweg startte ik een zoektocht in het Engels, simpelweg op Google. Ik kwam te weten dat er iets bestaat als visuele therapie wat zeer gebruikelijk is in de VS en het VK. Ik volg deze therapie sinds een jaar en ik maak vorderingen zelfs op mijn iets gevorderde leeftijd. Voor kinderen is het zeker een aanrader. Aangezien die informatie blijkbaar onvindbaar is in het Nederlands heb ik besloten het zelf van me af te schrijven op Scheelzien.be. Indien u of uw kind leiden aan scheelzien raad ik u van harte aan een kijkje te nemen. Veel geluk, Michael
Hoi Michael, Mijn dochtertje van 5 kijkt scheel zonder bril aan een kant. Met bril kijkt ze gelukkig goed. Ik zou graag willen weten of die visuele therapie ook in Nederland wordt aangeboden en zo ja, waar in Nederland. Groeten van een wanhopig moeder.
ik kijk scheel ben 12 jaar maar kijk nog niet zo lang schaal maar iedereen maakt me uit voor schele enz en zit te zeggen naar waar kijk ge enz maar mijn mama wil een bril kkopen maar heeft dat eigelijk wel nut?
P.S. Een orthoptist is werkzaam in een oogheelkundige kliniek van een ziekenhuis of in een particuliere (oogheelkundige) praktijk. Orthoptisten bieden zorg afgestemd op de individuele patiënt. De verwijzing naar de orthoptist geschiedt door de huisarts of door de oogarts. De orthoptist onderzoekt en behandelt klachten of problemen op het gebied van: -scheelzien (strabismus) -lui oog (amblyopie) -dubbelzien (diplopie) -oogbewegingsstoornissen -verziendheid, bijziendheid en cilindrische refractie- afwijkingen bij kinderen -specifieke hoofdpijn- en leesklachten
Beste Ilse, Wat vervelend dat je zo een naar gevoel hebt over de stand van je ogen. Ik begrijp dat je al eens geopereerd bent voor het scheel kijken, maar dat het niet genoeg geholpen heeft. Inmiddels zijn we wel een aantal jaar verder en kan er misschien toch weer iets gedaan worden om de stand van je ogen te verbeteren. En anders kan je in ieder geval eens kijken wat de mogelijkheden tegenwoordig zijn. Kijk eens op Orthoptie.nl en maak anders vrijblijvend een afspraak met een orthoptist bij jou in de buurt. Dan neem je je ouders mee, of een goede vriendin…. Kijken of er nog iets voor je gedaan kan worden kan nooit kwaad en verplicht je tot niets. Succes, Amber
Ik heb een lui oog (linker oog) en ben toen ik jong was al geopereerd geweest aan mijn oog (scheelzienoperatie). Maar die hielp niet. Ik ben nu 15 jaar en ik kijk nog altijd scheel. Ze lachen mij ermee uit en pesten mij ermee op school. Ik wil er graag terug iets aan doen omdat ik dat gepest wil stoppen en vrienden wil maken. Ik heb een mooi lichaam, maar een lelijk gezicht. Ik kijk scheel en heb een lange kin. Ik wil daar iets aan doen, maar ik durf het niet te vragen aan mijn instelling. Wat moet ik doen? Ik wil hulp, want ik kan het niet meer aan. Ik zit diep in de put en durf er met niemand over praten want ze lachen mij alleen maar uit als ik erover begin. Please help mij. Ik durf zelf niet naar de oogarts te gaan.