Liefdesverdriet oftewel hartenzeer is de pijn die je voelt als degene van wie je houdt onbereikbaar blijkt. Als jij verliefd op iemand bent, maar diegene niets van je moet hebben… Als je geliefde het uitmaakt… Als jouw liefde nooit wordt beantwoord… Als je partner vreemdgaat… Of als achteraf blijkt dat je levensgezel nooit van je gehouden heeft… Liefdesverdriet brengt het definitieve gevoel teweeg dat je nooit meer over je huidige ellende heen zult komen.
Liefdesverdriet is (deels) een fysieke aandoening
Liefdesverdriet gaat gepaard met pijn. Niet alleen met psychische pijn (“tussen de oren”), maar ook met fysieke c.q. lichamelijke pijn. Je voelt je afgewezen, verlaten, bedrogen, misbruikt en/of aan de kant gezet, en dat gevoel doet je lichamelijk en geestelijk lijden.
Wetenschappelijk onderzoek heeft zelfs onomstotelijk aangetoond dat liefdesverdriet gepaard gaat met reële lichamelijke en geestelijke pijn. Sindsdien wordt een “gebroken hart” erkend als aandoening met symptomen als die van een heuse ziekte. Er zijn zelfs psychologen en psychotherapeuten die gespecialiseerd zijn in liefdesverdriet en een gebroken hart.
Amerikaans onderzoek naar een gebroken hart
Amerikaanse wetenschappers van de universiteiten van Colombia, Michigan en Colorado en het ‘New York State Psychiatric Institute’ stelden zichzelf de volgende vraag: “Hoe vergelijkbaar is de ervaring van sociale afwijzing met die van fysieke pijn?”
Hoewel beide ervaringen in beginsel niet overeenkomen, worden beide situaties wereldwijd beschreven met termen als ‘pijn’, ‘leed’ en ‘aangeslagen’. Eerdere studies toonden al aan dat bij sociale afwijzing, bepaalde gebieden in de hersenen aan het werk worden gezet om ‘pijn’ te verwerken. Destijds concludeerde men echter dat desbetreffende hersengebieden de pijn niet echt voelden.
Nieuwe onderzoeksresultaten m.b.t. hartenzeer
Het nieuwe onderzoek onderwierp 40 mensen met een gebroken hart aan een MRI-scan. De deelnemers werden gevraagd om foto’s van hun ex-geliefden te bekijken en daarbij het gevoel op te roepen afgewezen te worden. De MRI wees uit dat bij alle 40 personen de tweede somatosensibele schors en de insula werden opgelicht. Dit zijn de hersengebieden die worden gekoppeld aan fysieke pijn en liefdesverdriet.
Bij mensen met andere negatieve emoties en ervaringen (angst, boosheid, verdriet e.a.) was geen sprake van pijnverwerking in de hersenen. Psycholoog en hoofdwetenschapper Edward Smith stelt dat er altijd een mogelijkheid bestaat dat een onbekende factor over het hoofd is gezien. Toch staat vast dat liefdesverdriet een fysiek-pijnlijke en dus bijzondere emotie betreft, aldus Smith.
Symptomen van liefdesverdriet
Bij intens liefdesverdriet heb je het gevoel dat je wereld instort, dat alle houvast verdwijnt, dat niks meer zeker is en dat pijn het enige is dat je nog rest. De belangrijkste symptomen van de aandoening liefdesverdriet zijn dan ook:
- Algehele malaise
- Depressie & uitzichtloosheid
- Lamlendigheid & lusteloosheid
- Maagpijn & hoofdpijn
- Moeheid & uitputting
- Slapeloosheid & slaapstoornissen
- Verminderde of afwezige eetlust
- Nietigheid (gekrenkt zelfvertrouwen)
De duur van liefdesverdriet loopt sterk uiteen; van enkele dagen tot vele jaren. Afleiding kan je verdriet enigszins dempen, maar tijd is de enige factor die de wonden uiteindelijk (deels of volledig) heelt.
3 gezonde tips om liefdesverdriet te overwinnen
Liefdesverdriet, daar zat je net even niet op te wachten… Je toekomstbeeld ligt aan diggelen, je bent gekwetst, of je hebt misschien zelf ‘verstandig’ besloten dat het zo niet verder kan. Je voelt je machteloos en futloos, en het lijkt alsof je er niks aan kan veranderen. Dus hoe kun je op een gezonde manier omgaan met je liefdesverdriet? In dit artikel vind je drie praktische tips…
1. Blijf goed eten!
We gaan allemaal anders om met liefdesverdriet. De één heeft de neiging om zich vol te stoppen met (ongezond) eten, terwijl de ander juist geen hap meer door zijn of haar keel krijgt. Toch is het juist in dit soort periodes enorm belangrijk om gezond te blijven eten. Van ongezond of te weinig eten, kun je je namelijk uitgeput, somber, moe en energieloos gaan voelen, terwijl je lichaam juist een boost kan gebruiken.
Zo zorgen (complexe) koolhydraten ervoor dat je meer serotonine aanmaakt, een stofje dat je zelfvertrouwen en evenwicht stimuleert. Zorg er bovendien voor dat je bijvoorbeeld genoeg ijzer binnenkrijgt en je cholesterol op peil houdt. Heb je alsnog de neiging meer te eten dan goed voor je is? Bekijk dan eens de mogelijkheden voor gezond snoepen.
Overigens, over eten gesproken… Een klein stukje goede chocolade kan nooit kwaad. Integendeel, door de fenethylamine en theobromine in chocolade maakt je lichaam endorfine aan, en hier word je een beetje gelukkiger van.
2. Doe aan (kracht)training
Van sporten voel je je beter, dat is algemeen bekend. Lichaamsbeweging is dan ook dé manier om met je liefdesverdriet om te gaan. Het is daarom dé manier om met je liefdesverdriet om te gaan. Je hebt afleiding en kunt je agressie kwijt, en aan de andere kant put je je lichaam op zo’n manier uit dat je ’s nachts beter kunt slapen (in plaats van alle mooie momenten samen te blijven herhalen). Bovendien komen er tijdens het sporten stoffen vrij, waaronder endorfine. Dit stofje werkt pijnstillend, en zorgt ervoor dat je je automatisch beter voelt.
3. Ga eropuit (met je vrienden)
Hoe goed voel je je als je iets leuks gaat doen met je vrienden? Juist ja, dat zijn vaak de mooiste momenten van het leven! Probeer dus niet –thuis in bed– in het negatieve te blijven hangen, maar ga er samen op uit. Vrienden zijn ervoor om je op het ene moment een spiegel voor te houden (“Was de relatie echt zo goed als jij nu denkt?”), je het volgende moment te laten schateren om onzinnige dingen, en op een ander punt met je mee te huilen. Perfect voor jouw rouwproces. Je vrienden zullen bovendien blij zijn dat ze iets voor je kunnen betekenen.
Liefdesverdriet bij echtscheiding…
De tips hierboven gelden voor elke relatiebreuk waar je verdriet om hebt; of je nu twee maanden samen was of twintig jaar getrouwd bent geweest. Maar als er sprake is van een echtscheiding, moeten er nog een hoop extra zaken geregeld worden die je gemoedsrust aan het schommelen kunnen brengen. Zorg er daarom voor dat je je scheiding goed regelt zodat je de stress en emoties de baas kunt. Want hoe beter je scheiding wordt afgehandeld, hoe beter dit is voor je gezondheid.
Liefdesverdriet & een gebroken hart: tot slot…
In Frankrijk hebben ze een prachtig gezegde, namelijk: ‘Partir, c’est mourir un peu’. Het betekent zoiets als: ‘Verlaten worden is een beetje als sterven’ of ‘Verlaten worden is een beetje sterven’. Dit gezegde drukt perfect uit dat liefdesverdriet intenser en heviger is dan bijna iedere vorm van fysieke pijn. Niets is immers zo pijnlijk als te worden afgewezen door degene van wie je houdt. Eén piepklein lichtpuntje: als je dusdanig diep in de put zit, kun je uitsluitend nog opwaarts…
Een periode van liefdesverdriet is vervelend en pijnlijk, maar het is geen reden om jezelf en je waarden te verliezen. Dus zorg goed voor jezelf, en zorg ervoor dat je nóg sterker uit deze periode komt. Dan ben je binnen de kortste keren over je ex heen, en ga je –gelukkig met jezelf– een prachtige toekomst tegemoet.
Wil jij je ervaring m.b.t. jouw liefdesverdriet & je gebroken hart delen met lotgenoten? Laat hieronder je reactie achter!
Hartezeer want nee hij wilde niet meer.🙊 Hij heeft het niet echt netjes gedaan dan denk je dat je iemand naar 30 jaar toch wel kent maar nee helaas. 😲 Ik ben op tot me bot toe gekrenkt. 🚮 Echt alles bleek een grote leugen. ⚠️ Het ergste vind ik, ik voel me zo ontzettend dom. 💩 Echt en constant weer die vraag waarom??? 🤦🏼♀️ Ik heb hem echt heel me hart geven. 👎 Dat ik zo down ben dat ik niets meer zie in het leven. Ik ben nu denk ik 3 jaar echt uitgeput. 🗯 Nachten wakker liggen veel te weinig / slecht eten de laatste paar jaar veel op me bed liggen dat is nu mijn leven. Ik kan bijna niets meer opbrengen me lichaam is moe. 😫 Ik heb een nog een oma, broer, moeder en alweer mooie 22 jarige dochter voor hun moet ik door!!! En dat maakt het voor mij niet makkelijker hoor. Nu januari te horen gekregen dat me oma niet meer zo lang meer heeft te leven. 😭 Ze is dan wel 90 maar staat nog volop in het leven. Me hart draaide om toen ze tegen de dokter zei; maar ik wil nog niet dood. 😢 Ik geniet nog zo van t leven. Ik zou zonder twijfel haar t mijne geven. 😢 Ik zal mezelf niets aandoen omdat ik weet hoeveel pijn ik teweeg breng en veel verdriet en nee!!! Zover voor hem gaan NEE DAT GUN IK JOU NIET!!! 🚫 Voor mijn familie ga ik door want uiteindelijk staan zij voor maar zeer zeker ook achter mij en hoop ik dat toch ooit de zon weer is gaat schijnen. 🌞 En mijn verleden van/met jou uit me hart laten verdwijnen. 💔
Lieve Diana, Ik weet helemaal hoe je je voelt. Mijn hart is ook gebroken, in duizend stukken. Ik dacht dat hij van mij hield. Maar hij heeft mij zo aan de kant gezet. Ben nu echt puur verdriet. Ik probeer sterk te zijn op werk en mijn omgeving. Maar zodra ik thuis ben begin ik te huilen en huil ik mijzelf in slaap. Ik wil niks meer en heb nergens zin in. Hij heeft mij echt gebroken. Hij was de eerste aan wie ik mijzelf weer open heb gesteld. En hij is echt de allerlaatste geweest. Oh dit doet zo’n pijn. Ik weet hoe je je voelt en een dikke knuffel van een vrouw in dezelfde situatie! xxx
Ik heb de zelfde probleem kan me ex vriendin maar. Niet vergeten alles wat ik doe draaide om haar niks maakte me gelukkig dan het zien van foto en het horen van mijn vriendin stem heb tegen haar gelogen dat kanker had en mijn broer was door kanker overleden en op een geven moment raakte ik me zelf kwijt in een wereld van fantasie kon realiteit niet scheiden werd impulsief en gedrag veranderen en nu wil nooit meer van me horen ik heb alles op alles gezet om haar terug te krijgen en dat zal niet meer gebeuren ben geblokkeerd op alles van haar ze zei dat ze me altijd als een leugenaar zal zien ik verdien haar vriendschap niet eens maar ik geef niet op.
Met dergelijke sociale angsten en beperkte sociale kring een vrouw in mijn leven goede band mee ontwikkeld, door mijn eenzame situatie klamp ik mij te snel vast aan “haar liefde” ze is in mijn ogen een supervrouw maar ik houd krampachtig vast aan het feit dat zij zo’n leuke vrouw is. Dat ik in paniek te dicht bij haar kom en haar afschrik met mijn onbedoelde pushen. Hoge woord is gesproken en heb nare stomme dingen gezegd. Maar het doet zo’n pijn ik ben echt geen huiler ik laat zelden een traan maar ben nu al 3 dagen bij elk wissewasje aan t huilen en zit maar in de maal dat ik niet weet hoe, ondanks geen interesse van andere partij, ik haar nog te vriend kan houden want los van mijn gevoelens waardeer ik haar als persoon enorm en dat doet mij meer pijn om te verliezen dan dat er geen relatie ontstaat. En door mijn idiote paniekerige uitspatten ben ik bang dat ik nu kwijt ben waar ik veel waarde aan hecht.
Beste Kevin, goh, lijkt wel of je mijn verhaal vertelt. Ik ben na ruim vier jaar mijn laatste liefde in mijn leven verloren door, laten we zeggen; onoverbrugbare verschillen in een bepaald inzicht. Dat is iets wat in die vier jaar nooit eerder is voorgekomen maar uit het niets openbaarde waar niemand iets aan kon doen. Verkeerde afweging van mij, mijn mooie lieverd niet te betrekken in een familiaire kwestie heeft ervoor gezorgd dat dit is gevoeld als afwijzing. Doordat we nog niet samenwoonde is dit niet direct en grondig besproken waardoor de relatie stuk is gelopen wat we vorige maand helemaal niet zagen aankomen. Wat je zegt; ik ben zeer geëmotioneerd op de meest vreemde momenten en lijk het nog steeds niet te willen geloven. Ik zie de wereld om me heen werkelijk grijs… Ik hoop maar dat dat snel beter zal gaan maar ik vrees het ergste. Je schrijft dat je hoopt dat ze nog als persoon een plaats in je leven zal hebben wat ik ook hoop omdat ik haar ook erg waardeer als persoon. Die gedachte alleen al dat dat niet mogelijk zou zijn maakt me op dit moment al misselijk.
Ik had 2 jaar relatie met jongere man. Hij 39 jaar en ik 50 jaar. Ik ben gescheiden na 25 jaar huwelijk voor hem. We gingen trouwen. Hij sprak nooit over zelf kinderen hebben. Plots veranderde hij van mening. Hij wou kinderen. Aangezien ik al 50 jaar was, stelde hij mij voor dat hij met een andere vrouw zou huwen. Ik zou zijn vriendin blijven en later zou hij terugkomen. Mijn wereld stortte in. Ik heb met veel hartpijn de relatie gestopt. Maar kan hem moeilijk loslaten. Hij wou dat ik niet alleen bleef en terugkeerde naar mijn ex. Ik zie nu geregeld terug mijn ex en het gaat goed. Maar hij blijft spoken in mijn achterhoofd. Hij zoekt nu een vrouw om kinderen te hebben. Ik heb nog contact met hem. Hoe geraak ik door die moeilijke periode?
Ik begrijp een beetje hoe je je voelt. Ik heb al een tijdje een jongere “friend with benefits” (16 jaar jonger). Ik houd zielsveel van hem, maar voor hem ben ik alleen een toevlucht. Hij heeft naar mijn idee geen flauw benul van wat ik voor hem voel en heeft doodleuk hele telefoongesprekken met zijn ex waar ik bij ben. De dingen die hij haar zegt, hebben mijn hart gebroken. Gisternacht was hij hier en we zijn weer eens in bed beland (ik kan het niet laten) en hadden een fijne nacht. Maar afgelopen nacht was hij er dus weer en belde ze hem heel vroeg in de ochtend. Dat gesprek drukte me weer eens keihard met de neus op de feiten!!! Mijn toch al gebroken hart is nu zó verpulverd dat ik bang ben dat een kleinigheid het wegblaast. Ik weet dat ik het mezelf aandoe maar je kunt niet kiezen van wie je houdt. Het overkomt je. Alles is nu donker. Heb door dit al een tijdje zóveel pijn dat het fysiek wordt. Ik eet niet, slaap niet en ben radeloos. En het ergste is… ik kan er niet mee stoppen. Hem zien, ruiken en voelen doet pijn, maar hem niet zien net zoveel. Heb in gewelddadige relaties gezeten, maar hoe erg dat die mannen me ook pijn deden, ze hebben me nooit gebroken. Dit wél!
Gebroken… Zo voel ik me nu. Na 14,5 jaar in een vervelende relatie te hebben gezeten, ben ik afgelopen februari gescheiden. In deze periode nam een vroegere vriend contact met mij op en hij zat in een vergelijkbare situatie. Ik was al een stap verder, maar toch zochten we elkaar op en “het” was er gewoon. Uit het niets. Maar ineens dagelijks contact, bellen en elkaar zien. Helaas bleek hij erg last te hebben van stemmingswisselingen. Van opgewekt naar erg down. Ook zat hij nog met 1 been in zijn huwelijk. De avonden waren geweldig, het contact tussendoor ook. Maar zodra hij weer in de realiteit kwam, kon hij het niet aan. Maar we bleven contact houden. En de gesprekken en het gevoel waren zo echt. Misschien te vroeg, maar het gebeurde. We hadden plannen voor de toekomst. Langzaamaan, maar wel met de potentie om te kijken hoe het zou gaan lopen. Ik woon helaas verder weg en eens in de twee weken zagen we elkaar. Maar dagelijks contact en bellen en appen. Naast de stemmingswisselingen heeft hij last van een burn-out en depressies. En na de laatste “real life” date hebben we ineens geen contact meer. Te veel stress en hij wil geen contact. Van dagelijks contact, heftige, mooie en bijzondere gesprekken. Het gevoel dat we het voor elkaar zijn… Soulmates… Altijd dezelfde ideeën hebben, dezelfde dromen… En ineens geen contact. Ik ben zo in de war. Ik laat hem met rust, maar ik ga kapot. Heb aanvallen van hyperventilatie, ben er zo ziek van. Iemand enig idee wat ik moet? Loslaten? Over een tijdje een berichtje sturen? Of beseffen dat het een tijdelijke opvulling was van zijn verdriet? Ik kan niet helder meer denken. Had alles verwacht, maar niet zo’n abrupt einde.
Hoi, mogelijks een late reactie….Zit in min of meer zelfde situatie.. Ook DE liefde van mijn leven ontmoet. Beiden stapelgek op elkaar… Had zelfs het gevoel dat IK haar alles was!? Na 2 maanden contact en 4 fantastische dates, plots mail dat ze onze relatie stop wil zetten? Terwijl ik dag voorzien nog haar God was. Ben ZO in de war… Al 4 nachten (bijna) niet geslapen… niet meer eten, misselijk en kotsen… Wanneer gaat dit over??? Help!
Het is al bijna een jaar geleden dat ik hem niet meer spreek… Ik had geen relatie met hem, maar we waren een tijdje aan het ‘daten’. Ik was 16 en hij 18. We waren eerst vrienden en konden goed met elkaar opschieten. We hadden dezelfde interesses en humor, en we zaten op hetzelfde niveau qua denken. Hij was alles wat ik zocht in een jongen: leuk, humoristisch, knap, lief, zorgzaam, maar ook een beetje hard… Iemand waarop ik kan bouwen… Hij en ik hebben leuke tijden gehad samen, en hij is ook degene die mijn allereerste tongzoen heeft gegeven. Na een tijd ging hij afstandelijk doen en heb ik hem aangesproken waarom hij dat deed. Ik ‘voel minder voor je’ en ‘ik wil een pauze’ was zijn antwoord. Ik was het daar niet mee eens en toen had hij me geblokkeerd. God, ik was er kapot van… Na anderhalve maand kwam hij weer terug en vertelde hij dat het hem speet… Ik zei dat het tijd nodig had en dat we het beter face-to-face konden oplossen. Twee dagen later had hij me weer geblokkeerd. Dit is al een jaar terug en ik heb hem nooit meer gesproken of gezien. Ik ben nu 18 jaar en nog steeds denk ik aan hem… Ik heb geprobeerd om verder te gaan, bijvoorbeeld om af te spreken met andere jongens, maar niks werkt. Hij is degene die in mijn hoofd blijft. Ik vind het lastig om hier mee om te gaan, en ik wil hem loslaten, maar ik weet niet hoe… Maar ik blijf positief. Ik vertrouw erop dat het me ooit gaat lukken om hem los te laten en om hem helemaal te vergeten…
Een gebroken hart: kapot ga je eraan! Ben sinds vorig jaar weer alleen (met een dochter uit een vorige relatie), maar ditmaal is het grotendeels mijn eigen schuld. Ik dronk weleens een biertje en dan zat er geen rem meer op en daar kon mijn ex totaal niet tegen. Ben sinds dit jaar compleet gestopt met drinken, wat het verwerken een stuk moeilijker maakt (moet ik wel zeggen)… Maar ik doe het in de hoop dat ik haar weer terugkrijg en daarbij mijn zoontje van anderhalf uit die relatie en een dochter van haar. Heb er echt alles voor over! Zit zo in de knoop op het moment; ben gigantisch met mezelf aan het werk. Maar hoe verder? Als ik ga, krijg ik steeds minder vertrouwen dat het weer goedkomt (heb zelfs mijn twijfels of Marjo ooit van mij gehouden heeft zoals ik van haar)… Ze heeft het er lang niet zo moeilijk mee lijkt het… pffffff… ben op! En het leven gaat gewoon door!!!
Hallo… Zoveel herkenbare gevoelens! Ik ben nu 10 maanden geleden aan de kant gezet en elke dag doet het onwijs veel pijn en overheersen de gedachtes mijn bestaan. Het is een lastig lang verhaal om helemaal uit te leggen, maar om een erg lang verhaal kort te maken. Ik had deze dame al jaren op het oog, maar ze zat in een relatie… Ze werd vrijgezel en besloot mijn flirts te intensifiëren en dit had resultaat. Echter… ik had een reis geboekt waar communicatie minimaal was en toen ik terugkwam had een oude klasgenoot / vriend terrein gewonnen. We hebben toen ik terug was nog wel een paar keer gezoend, maar ik was te laat. :( Na 1,5 a 2 jaar in die relatie werd ons contact weer sterker en uiteindelijk is ze 1,5 jaar lang met mij vreemdgegaan terwijl ze inmiddels met hem samenwoonde. Ik was en ben zo ongelofelijk gek op haar, dus accepteerde het omdat ik bang was haar te verliezen en was al in de zevende hemel dat het ‘gelukt’ was en als we samen waren klopte alles… Het gevoel was onwijs en dat was wederzijds. Mijn knuffels en zoenen had ze nog nooit zo lekker meegemaakt. Dit was vaak haar opmerking en dit heeft ze onlangs nog eens bevestigd, dat ze dit meende. Wederzijdse vrienden kwamen erachter en ik moest haar vertellen dat er mensen waren die het wisten. Ze maakte al vaker de opmerking dat het niet kon wat we deden en ermee moesten stoppen, maar het gevoel bracht ons steeds weer bij elkaar. Ze wilde zichzelf klonen… was verliefd op twee mannen… Op 9 april was ze de hele avond bij me… filmpje, wijntje, samen op de bank. Ze vertelde nog dat ze zo gek op me was. Een week later was het klaar en heb ik haar sindsdien 2 keer per ongeluk in het voorbijgaan gezien… De pijn is verschrikkelijk! Ze wil niet met me afspreken en wil me op cruciale vragen geen antwoord geven. Ze zijn in de tussentijd verhuisd naar een andere stad en ik denk dat ze hem niet de waarheid heeft verteld. Wel dat ze mij stiekem zag, maar niet wat het gevoel was en wat we uitspookten. Ze heeft me maandenlang genegeerd en dat mensen… Doe dat a.u.b. nooit je medemens aan! Ik las onlangs dat genegeerd worden hetzelfde gebied in je hersenen activeert als fysieke pijn. En dat geloof ik gelijk… Ik ben / was een onwijs nuchtere jongeman, maar toch bij een psycholoog beland (wat me nog niet echt heeft geholpen). Ik was ten einde raad, gefrustreerd, agressief, stootte m’n vrienden af, trok me terug, in de auto vaak een serieuze gedachte om een ruk aan het stuur te geven de vangrail in. M.a.w. zo depressief als een grindtegel… Gelukkig reageerde ze in december eindelijk een keer op een e-mail (ik had haar verwijderd van alle social media en gevraagd mij te blokkeren op WhatsApp). Met dat antwoord, een teken van leven viel er heel veel frustratie en agressie van mijn schouders af. En ze maakte zelf de opmerking dat ze serieus aan het twijfelen was om met me af te spreken, maar niet wist of mij dat meer kwaad dan goed deed… :( Je raadt het al… ik heb haar nog steeds niet gezien. Echter net met valentijn kon een anonieme herinnering met de post niet gewaardeerd worden en inmiddels is ze weer in zwijgmodus. Beetje hypocriet om op de dag zelf in de ochtend nog iets liefs te sturen / antwoorden (via Facebook Messenger) en daarna te vragen of ik nog iets stoms had gedaan voor valentijn en als dat zo was dat ze dan weer zou stoppen met communiceren. Ik heb elk jaar nog wat gedaan met valentijn, dus had ze een week eerder mee aan moeten komen toch? Ik ben nu een boek aan het lezen: Verslaafd aan liefde van Jan Geurtz… halverwege en is erg interessant, maar dat mediteren is toch niet echt wat voor mij hoor, dus ben benieuwd wat voor tactieken hij nog meer aandraagt. Tijd heelt alle wonden zeggen ze… Maar ik heb er nog een hard hoofd in… Ik zie haar als de vrouw van mijn dromen en een maandje terug gaf ze ook aan het gevoel te missen. Ze droomt zelfs dat ik op haar werk kom om een lange harde knuffel te geven… Ik kan dat niet verkroppen… Naar mijns inzien zijn alles helende knuffels en heerlijke kusjes en zoenen een goede basis van een relatie. Ik moet er niet aan denken dat mijn vriendin niet lekker zoent of knuffels kan geven… dan duurt een levenslange relatie toch wel lang, vooral als je weet hoe het ook kan… Iemand nog tips en trucs? Ik maak er waarschijnlijk meer kapot mee, maar ik wil hem ook zo graag benaderen om te vragen wat hem verteld is… Maar hij is ook maar de onschuldige in het geheel (en toch mijn aartsvijand)… degene die mijn geluk in de weg staat… En ja… ze is het niet waard hoor ik vaak, dan is het niet de ware voor je… blah blah blah… :)
Ik heb ‘tzelfde meegemaakt… En ’t doet enorm veel pijn… Ik gaf mijn leven en al…
Jeetje dit is niet zo mooi allemaal… Dacht dat ik ’t moeilijk had, maar…
ik u al meer dan een jaar liefdesverdriet. Ik kan hem maar niet vergeten, hij spookt constant door mijn hoofd. ik zal het gewoon nooit begrijpen waarom ik plots niet meer goed genoeg was voor hem, enkele weken voor hij het gedaan maakte zei hij nog dat hij nu beseft da hij me echt graag ziet, dat hij zijn toekomst wil opbouwen met mij. dat ik de enige ben voor hem en dat ik daar niet mag aan twijfelen, en opeens laat hij me zitten. :-( nog iedere dag stel ik me de vraag, wat heb ik verkeerd gedaan? Ik weet dat ik niet perfect ben, maar ben ik dan echt de moeite niet waard om ervoor te gaan. nu al 4 maand hem niet meer gehoord, en ik kan niet geloven dat ik hem nooit meer ga horen. Ergens heb ik een gevoel dat hij ooit terug zal komen. maar wat als dat gevoel verkeerd is. ben gewoon niet gelukkig sinds de breuk, ik mis hem verschrikkelijk. terwijl hij gelukkig is, misschien ondertussen iemand heeft :-(
Hey Lien, ik maak net hetzelfde mee, ik was ook de beste, mooiste wat mijn partner was overkomen, maar ik heb over 3 jaar een fantastische partner aan oogkanker verloren, dus ik heb dan al een enorm rouwproces gehad en een jaar later maak ik net hetzelfde mee, ik ga kapot van inwendige pijnen, heb zelfs op spoed gelegen, heb al enorm veel meegemaakt, maar had nooit gedacht na iemand zijn dood terug zo te moeten lijden, heb wel al geleerd dat er enorm weinig respect is, ook al heb je een enorme lijdensweg al achter de rug, maar ik zal niet opgeven en desondanks zal ik na mijn zware levensles na enige tijd de positieve dingen eruit halen, dus mensen, hoeveel we ook afzien, we moeten blijven geloven op een betere tijd.
Dag Lien, Hier ook zo 1 die zich precies als jou voelt en die gedachten deelt, ik had een sm relatie met hem, een hele mooie zomer samen, en toen het werd minder tot dat die zei zoek aub een ander en daar zat ik verslagen in me eigen verdriet nooit voelde ik zoveel voor iemand. En verder ja heb een rugzakje had hij ook, maar wat heb ik dan toch verkeerd gedaan nee ik zal het wel nooit begrijpen en dat doet een hart zo zeer. Ik was zijn meisje en nu wil die me nooit meer zien, liefde is mooi maar wel iets dat extreem pijn kan doen. Want wat ooit een sprookje was is een droom geworden die nooit meer uit komt. Voor de rest wens ik iedereen veel sterkte wijsheid en geluk.
Mijn zus houdt niet meer van me. Ik begon haar een beetje te zien als een vervelende vriendin. Maar ondanks alles bleef ik haar liefde geven. Omdat ze autistisch is en dus geen medelijden kan hebben, hebben wij allebei een erg moeilijke jeugd gehad. Maar ondanks dat ik haar liefde gaf, bleef ze boos worden op me. Nu begin ik haar te zien als een soort vervelende uitwisselingsstudent. Ik weet ook niet waarom, maar ja… Ik ben trouwens 12 en mijn zus is 13. Zij zat in de vroege puberteit en is er dus al bijna uit. Ik begin er net aan. Ik huil al 3 weken mezelf in slaap. HELP ME!
Ja hier zit ik ook met het probleem na 13 jaar huwelijk 16 jaar samen zijn 2 schatten van kinderen heeft ze het opgegeven heb haar te weinig aandacht gegeven ik doe er alles aan om haar terug te krijgen maar alles is hopeloos ik ben precies een wildvreemde voor haar het is gewoon hartverscheurend den 1ne keer lijkt het of ze wil wel maar dan daarna is ze weer iemand die ik niet meer ken het doet gewoon enorm pijn en ik weet niet of ik er ooit ga overheen geraken dit vreselijke gevoel wens ik niemand toe kon ik de tijd maar terugdraaien dan zou ik het zeker beter aangepakt hebben maar ja waar sta ik nu hopeloos alleen en het gevoel dat ik mijn kinderen ook heb teleurgesteld en teleurgesteld in mezelf dus ik blijf hopen en blijf voor haar vechten en klaarstaan voor hoelang het nog zal duren men grootste schrik gaat zijn als er iemand anders bij te pas komt
Hallo Ik heb naar bijna een jaar nog steeds zoveel pijn als op die dag toen hij het uitmaakte hij was mijn alles mijn hele wereld ik zou voor hem alles opgeven echt alles ik mis hem Zo en het lijkt net alsof die pijn alleen maar erger word elke avond kapot gaan alleen maar huilen in je bed je kapot gebroken voelen net alsof er een deel van me mist ik kom er wel nog nadat t uit is hebben we om het zo maar te zeggen friends with benefits gedaan en bleef ik daar ook nog heel vaak slapen want dat is ook echt mijn 2de huis en ja… :( iedere keer doet me pijn om daar weg te gaan en elke dag hoop en bid ik dat hij me weer wilt ik ziet het gewoon niet meer zitten… dan denk ik weg zijn ja dat is het beste niet meer die pijn en verdriet voelen want k heb echt het gevoel dat ik hulp moet gaan zoeken ik weet het allemaal niet meer… 😭💔
Ik ga kapot aan een gebroken hart. Na 14 maanden heeft mijn vriendje het plots uitgemaakt nadat ik werd gechanteerd door een meisje uit mijn klas die naaktfoto’s verstuurde in mijn naam. Ik had zijn steun toen echt nodig. Het ging ook al een tijd niet goed met hem en hij was steeds kwaad op mij en dacht steeds dat ik hem jaloers probeerde te maken. Sinds het moment dat ik hem zag was ik al smoorverliefd op hem en het heeft me een jaar geduurd om hem dit te vertellen, maar het bleek dat hij ook al op mij verliefd was. Hij gaf me altijd echt super veel liefde en we hadden samen een vriendengroep. De dagen voordat hij het uitmaakte deed hij super lief en verliefd en plots maakte hij het dan uit. Heel mijn wereld zakte ineen, ik viel op mijn knieën en wist voor een paar seconden niet meer hoe te ademen. Ik heb geprobeerd zelfmoord te plegen, maar dut is niet gelukt. Al mijn vrienden hebben me in de steek gelaten en hij doet alsof ik niet besta. Elke pauze loop ik naar de wc omdat ik niet wil dat hij me ziet wenen. Ik zie geen toekomst meer voor mezelf en ik hoop gewoon zo op een beetje geluk. Dit is nu 3 maand geleden en ik voel me elke dag dieper zakken in m’n depressie… ik weet echt niet meer wat te doen. Liefde is vreselijk!
Beste Alexandra, Ik denk dat velen hier het gevoel kennen wat jij nu doormaakt; echt hartverscheurend! Houd echter in de gaten dat echt ALLES went! Ik weet dat je me nu niet gelooft, maar het is echt zo. Na verloop van tijd verdwijnen de allerscherpste randjes… Nog veel later voelt de hele periode als een soort van nare droom waar je met regelmaat op terugkijkt… En nog veel later komt er iets mooiers voor in de plaats en ben je blij dat je niet bij iemand bent gebleven die anderen op zo’n brute wijze in de steek kan laten… Je hebt er op dit moment echt helemaal niks aan, maar geloof me alsjeblieft voor 0,000001%… Op een gegeven moment zul je deze hele situatie een plekje kunnen geven. De mooie momenten nemen beetje bij beetje toe in frequentie en de nare momenten af… Gezien je gevoelens van depressie en je poging tot zelfdoding hoop ik wel van HARTE dat je momenteel professionele hulp hebt. Is er een arts op de hoogte van je mentale gesteldheid? Zo niet, neem dan ALSJEBLIEFT direct contact op met een professioneel hulpverlener. Ik spreek uit ervaring: praten met iemand die beroepsmatig gespecialiseerd is in luisteren, kan enorm bevrijdend werken! Onwijs veel sterkte toegewenst in deze zware en zwarte tijden, maar besef dat er licht schijnt achter de sombere horizon. Groeten, Paul
Lieve, lieve Alexandra, Ik snap heel goed wat je doormaakt. Een paar maanden geleden maakte mijn lief het ook uit, ik ging eraan kapot. Ik hield zo veel van hem! Ik kwam dagenlang mijn kamer niet uit, mijn ouders waren ten einde raad. Uiteindelijk kwam ik terecht bij een psychologe, die me antidepressiva voorschreef. Die hebben me enorm geholpen (hierbij wil ik zeker niet zeggen dat antidepressiva zeer nodig zijn, volgens mijn psychologe moet je dingen waar je je niet goed bij voelt, zeker niet doen)… Ook mijn vrienden en familie hielpen me verder. Ik denk –met mijn niet-professionele kennis– dat je zeker moet vertellen hoe je je voelt aan anderen. Vertel alles aan je ouders, vrienden, professionele hulp of desnoods op internet. Weet dat je niet de enige bent die zich voelt zoals jij nu! Ik weet niet hoe het nu met je gaat, maar ik wens je ik elk geval véél sterkte, meid. — Elly
Beste allemaal, Ik ben een nuchtere jongen van 29, gelukkig getrouwd met twee kinderen en werk bij de politie en heb een korte hevige verliefdheid met een collega laten opbloeien. Allebei voor gekozen om hier overheen te stappen. AAAARRGGGHH wat een immense ondraaglijke pijn. En dit terwijl ik écht gelukkig getrouwd ben. En wat een heftige verhalen lees ik hier. Ik ben hier bij toeval op deze website terechtgekomen en ik herken de pijn waar iedereen hier mee dealt. Ik weet echt hoe die allesomvattende, vernietigende, walgelijke, echte pijn voelt. Ik noem het even het Titanic effect. Hoe Rose zich moet hebben gevoelt na de enorme hartstocht die ze met Jack heeft gevoeld. Ik kan die film niet meer zien haha. Ik heb twee adviezen.. 1 is hulp. Hulp hulp hulp en nog eens hulp. Je kúnt dit niet alleen. En vooral je hoeft dit niet alleen te doen. Voor iedereen is er een oplossing. Dat is uit eindelijk tijd. Maar die tijd kan verkorten met hulp. Je hebt een fysiek en lichamelijke aandoening en je gaat het redden maar zoek HULP!!! Bij je huisarts om te beginnen. En het tweede (en ik weet dat ik nu bij velen in de allergie schiet) zoek het eens boven. Dat wil zeggen overweeg eens God op. Test of Hij misschien toch bestaat. Hij heeft zoo vaak mij al geholpen. Deze ervaringen wil ik graag delen. Jezus is gekomen om alle pijn weg te halen en hoe fijn is het als je weet dat iemand je echt kent. Ga niet eindeloos je op vreten in bed maar strek je uit. Ik ben later pas tot geloof gekomen en heb hele bijzondere verhalen. Ik geloofde absoluut niet. Op het moment dat ik Jezus probeerde te accepteren als Waarheid veranderde alles. En vanavond hebben we definitief besloten niet meer toe te geven aan onze gevoelens maar te kiezen voor onze partners. Ik heb net moeten braken en huilen en de echte pijn gevoeld. Maar God geneest me nu al. Ik merk het gewoon nu al. Geef Hem een kans dit bij jou ook te doen. Hij zal je niet teleurstellen. Ik ben bereid mijn ervaringen te delen als iemand dit wilt! Sterkte allemaal! :)
Mooi SR… xxx
Ik ben smoorverliefd op iemand in los angeles al heb ik hem nooit ontmoet alleen op foto en plaatjes op Internet blijkt dus familie van mij te zijn ik heb kundalini gehad
Liefdesverdriet nadat je iemand hebt ontmoet die je gelukkig maakte is bijna niet te dragen. Ik ondervind het nu. Het leven lijkt zinloos. De wereld ziet er anders uit. Je kent jezelf niet meer terug. Deze pijn heeft je voorgoed veranderd. Als je iets kwijtraakt wat zoveel voor je betekende doet iets vreselijks met je. De herinneringen blijven herinneringen. Die gedachte beleef ik als een messteek. Je probeert door te gaan, de ander te vergeten. Zelfs de ander te devalueren in je gedachte. Maar je hart liegt niet tegen je. Ik weet niet hoe anderen het meemaken maar voor voor mij voelt het alsof er een deel van mij met hem is gestorven. Ik heb meegemaakt waar ik jaren naar op zoek was. Ik heb het als intens mooi beleefd. Ik had niet alleen een partner die mij op elk vlak dit stralen, maar het was tegelijkertijd mijn beste vriend. Mijn zielsmaatje. Het is een enorm zware klap. Vooral als hij doet overkomen dat het hem minder raakt. Je blijf achter in niemandsland. Ben het vertrouwen in de liefde kwijt geraakt. Voel me diep en diep ongelukkig. Mensen om me heen vinden dat ik me onaardig gedraag en kil overkom. Spijt me voor deze mensen maar voel me in rouw. Er is even niets meer dat me interesseert. Graag ervaringen van mensen die dit herkennen en er bovenop zijn gekomen. Ik zie het namelijk niet gebeuren. Groetjes Sanne
Hey Sanne, Ik begrijp volledig wat je bedoelt. Hier nu ook na 8,5 jaar uiteen. Ik ben niet meer de persoon van in de relatie. Een stuk van mij zal doodgaan samen met de relatie. Hoe geraak ik hier ooit over. Hoe kan ik ooit nog iemand toelaten in mijn hart. De wonde zal nooit helemaal genezen. Getekend voor het leven!
Idd je hart kun je niet negeren. De vorige liefde heeft me tien jaar gekost om er over heen te komen. Hoop dat ik hier sneller over heen kom, maar ze is zo lief en mooi. Weer een dierbaar persoon kwijt in mijn leven. Het ergste van alles nog vind ik dat ik van de ene pech in de andere val. Al 20 jaar ongeluk, wat nu is uitgemond in een depressie.
Wauw… Jij spreekt gewoon uit in exact precieze woorden hoe ik mij vorig jaar voelde… Blijf sterk, richt je op jouw doelen!
Hallo iedereen, ook hier na 17 jaar uit elkaar. Mijn hart doet letterlijk en figuurlijk pijn. Hoe kom je hier ooit doorheen. Ook heb ik een kind wat betekent dat ik door moet. Gelukkig maar aan 1 kant. Anders lag ik de hele dag in bed. Moet steeds huilen. En dan is het nu kerst. We zitten nog in hetzelfde huis, maar wat voel ik mee eenzaam…
Lieve Sanne, Wat jij zegt en doet herken ik als geen ander! Het doet ZOVEEL pijn dat je denkt dat je doodgaat (zo was het bij mij). Maar geloof me, hoeveel pijn het nu ook doet, het gaat over! Dat beloof ik je!
Beste Sanne, Misschien kunnen we elkaar steunen. Mijn relatie is zaterdag stuk gegaan na 5 jaar. We houden van elkaar maar hij heeft een kinderwens en dat kan met mij niet meer. Hij heeft zijn wens voor mij lang onderdrukt. Maar ik zag zijn verdriet. Zaterdag met veel verdriet uit elkaar gegaan. Ik ben al eerder kapot geweest door een gebroken hart. Nu weer maar deze is pijn is veel dieper. Zo gek op iemand zijn er zoveel van houden. En dat verliezen. Ik deel je gevoelens compleet. Niets interesseert me meer. Wil liggen kan niet meer. Huilen, angst, missen, machteloos voelen. Omdat het niet meer goed komt. Een gebroken hart is verwoestend. Maar iedereen zegt het gaat voorbij deze pijn. En we moeten erdoor heen. Het is slopend elke dag weer.
Ach, je weet hoe het gaat. In een relatie en het is een beetje een sleur geworden. Dan komt zij ineens om de hoek. Die leuke collega, uiterlijk heel knap en ogenschijnlijk onbereikbaar. Ze heeft interesse. In het begin is het gewoon leuk. De extra aandacht, de lieve woordjes en gebaren maken je ineens sterker en zekerder dan voorheen. Natuurlijk weet je dat maar een bevlieging is van beide. Zij heeft ook een “open” relatie. Ik zag het eerst alleen als een enorme egoboost. Ik 50 en zij 37. Mooier kan haast niet… bijna elke dag samen en heel intens en intensief contact. Fantastisch! Ik denk zelf dat ik door haar pantser heen ging komen. Het werd persoonlijker en dieper. Intenser… Ineens was er de breuk. Helemaal uit haar dak om eigenlijk niets (ik weet het nog steeds niet). Afstandelijk, koel reageren en roepen je begrijpt er werkelijk niets van. Dat is het enige wat klopt. Uiteindelijk mijn hele ziel en zaligheid op tafel gelegd en haar verteld wat ik echt voor haar voel. Geen enkele empathische reactie. Alleen je begrijpt het werkelijk niet. Rationeel gezien kan ik het allemaal wel behappen maar blijkbaar zijn er meer factoren waar ik geen grip op heb. Ik wist dat het zou stoppen maar op deze manier en deze naweeën??? Nooit gedacht dat ik bij mijzelf liefdesverdriet zou zien. Nooit gedacht dat ik zo kapot zou zijn van een gebrek om aandacht. Kijk gemiddeld 10 keer per uur op de app. Ik heb foto’s waar ik heel vaak naar kijk. Het zou beter zijn als ik er niet meer naar kijk maar ik kan het niet over hart krijgen om ze te deleten. Natuurlijk zal het overgaan maar wanneer??? Het is echt slopend… Maar…toch… het was het werkelijk waard. Zelfs met mijn huidige staat zou ik er zo weer aan beginnen. Maar nu… afzien… enorm afzien… En maar gewoon doen alsof er niets aan de hand is. Je kan er ook niet even over praten… met wie…??? Thuis???
Tja Jos, klote van de bok. Zou het toch maar met je vrouw / vriendin bespreken; “gewoon” met de billen bloot. Huil het van je af…
Ik weet hoe je je voelt. Ik hoop voelde. De vrouw waar ik mijn hele leven verliefd op was kwam een half jaar geleden weer in mijn leven. Beiden hals over kop weer knettergek op elkaar. Haar man kwam erachter. En nu? 54 jaar met een kapot hart kijken hoe zij eigenlijk een beter huwelijk erdoor heeft gekregen doordat ze alles uit kunnen spreken. Slecht van mij, ons maar ze kunnen weer door. Ik? Met een enorm kapot hart kijkende naar de lousy relatie met mijn vrouw. Levend als broer en zus (al 12 jaar geen seksueel contact). Blij met de kinderen maar vol met zelfmedelijden waar ik niks mee kan. Sterkte aan iedereen met gelijksoortige gevoelens!
Snap je. Vooral als de ander niet emphatisch reageert en ineens de deur dicht gooit. Compleet. Door een dom akkefietje. Mijn ex was ook voor een open relatie, maar de momenten tussen ons leken net als jij beschrijft, diep te gaan. Je voelt je ontredderd. En ook al was mijn relatie niet geheim. Het met iemand delen is moeilijk. Het lost namelijk niets op. De pijn wordt er niet minder op. Hoe moet je zoiets een plek geven? Ik heb hem echt gestalkt. Erge is dat je jezelf niet meer herkend en bovenop alles je eigenwaarde nog meer daalt door je ‘desperate’ acties. Ik wens je evenveel sterkte…
ik huil zooo veel ik ben helemaal kapot ik weet ’t niet meer
Ik ben nu 15 jaar met mijn partner waarvan 7 jaar getrouwd. Ze is nooit overheen gekomen dat ik een psychose heb gehad 2 jaar terug. Nu ben ik afgelopen jaar mijn ouders verloren in 4 dagen tijd en ze waren ook nog eens niet verzekerd. Daar heeft ze nog bij geholpen, maar daarna was het klaar. Ik heb een lichte psychose gekregen nadat ze me weer verlaten had. Nu met meisjesnaam op Facebook en voor mij gevlucht. Ik wil haar niet kwijt… Ze zegt niet te scheiden, maar wat moet ik hiermee?
Ja ik heb ook liefdesverdriet ik kan hem niet uit mijn hoofd zetten, we waren 3 maanden samen, ik was zo verliefd op hem, het was zo een lieve man, en opeens zegt hij, je ben mijn type niet, dat is hartverscheurend als hij dat zegt, ben er kapot van, ik ween bijna ieder dag weet soms geen raad…
Ik hou zelf ook zielsveel van een meisje. Ik heb al ruim een jaar verdriet om haar en ik denk iedere dag aan haar. Mijn leven lijkt doelloos omdat ze me niet wilt. We maken samen muziek, wat ons verbindt, wat het gecompliceerd maakt. Soms kijkt ze me diep aan, wat me verward. Het enige wat me op de been houdt is muziek. De muziek die ik zelf schrijf en de muziek van Strauss, Chopin, Debussy, Pink Floyd, Spinvis, Stef Bos, Boudewijn de Groot. Om eens een paar te noemen. Ik zie geen zin in dit leven, maar het is de moeite waard.
Ook dit herken ik. Het leven heeft inderdaad geen zin meer. Je hebt meegemaakt waar je naar op zoek was en het lijkt nu doelloos. Is het ook. Je snapt het gewoon niet. Dat wat fijns uit je leven gegrepen moet worden. Wat is inderdaad de zin van het leven?…
12 jaar geleden werd ik aan de kant geschoven voor z’n “carrière”, nog geen jaar later had hij een nieuwe relatie en die duurde een stuk langer dan de 18 maanden die wij samen waren. Toch heeft het een bepaalde indruk op ons achter gelaten, en hij wist me om de zoveel tijd te vinden voor “plezier”. Zelf ook zwak geweest, en erin getrapt.. Laatste keer was iets langer dan anderhalf jaar geleden. Hij wilde zo nodig met me praten.. Hier aangekomen heeft hij zitten huilen op m’n bank, dat hij nog van me hield en me terug wilde.. (ik stom!) ik ging erin mee,.. 2 weken later was het weer onzin en werd ik weer dood gezwegen.. Nu voelt het alsof ik verliefd ben met een gebroken hart.. Mn gevoel zegt JA, maar mn verstand zegt NEE. Ik heb geen vrienden of familie om mee te praten, en de psychiaters enzo hier lopen 20 jaar achter, dus heb ik ook niets aan helaas. Aan de ene kant lijkt het me wel fijn weer een relatie te hebben, maar ergens voelt het ook oneerlijk, omdat het voelt als een hulpkreet. En ik wil dat iemand bij me is omdat hij bij me wilt zijn, en niet alleen om me te helpen. Haalt m’n gevoel niet weg, ben al een lange tijd depressief ook, en voelt gewoon eenzaam zonder iemand om je heen.
Ik heb al, voor mijn gevoel, al heel lang een gebroken hart… in december 2013 heftige relatie gehad van een maand… We wisten beiden dat we soulmates waren… Na 4 weken zat hij in een psychiatrische inrichting doordat ie stemmen hoorde, door t lint was gegaan en een gevaar voor zichzelf en omgeving was… Na 4 maanden kwam hij vrij… had hem al die tijd niet mogen zien… en hij ging terug naar zijn ex… Kort erna verongelukte een goede vriend van me en kwam ik erachter dat mijn zusje huwelijksproblemen had (herinnerde me aan mijn eigen scheiding van 16 jaar terug)… Ze is nu gescheiden… Vorig jaar juli overleed me vader onverwachts… 3 jaar nadat mijn moeder onverwacht overleed… Heb hierna in burn-out gezeten 5 maanden thuis… Ik werk wel weer maar gelukkig??? Ken t gevoel niet echt ondanks dat ik eind vorig jaar oma ben geworden… De pijn gaat niet weg… Herinneringen komen en gaan… breken mij af en ik moet mezelf weer omhoog helpen… Denk soms aan de dood… wat zou t vredig zijn maar heb geen plannen van diens aard… Door een ex van 6 jaar terug heb ik ook nog eens een dikke schuld omdat hij naar het buitenland is gegaan en niets aflost… Ben soms moe van alles en vind t moeilijk om positief te blijven maar heb geen keus… Ik wilde gewoon nu mijn hart uitstorten…
Beste lezer, Ik heb een maand geleden een relatie beëindigd met mijn (gevoelsmatig) grootste liefde. Na een relatie van vier jaar. Mijn liefde is niet gelukkig met zichzelf en nam elke keer zijn toevlucht in drugs en ik kon het uiteindelijk niet meer aan. Nu na een maand merk ik hoe zwaar dit proces is en dat het me zeer aan het hart gaat. Leef heel erg mee met hem en krijg via via ook dingen over hem te horen. Namelijk dat hij een verwarde indruk maakt en alleen rondloopt en dat maakt het voor mij moeilijker en wil hem het liefst helpen en er voor hem zijn, maar helaas kan ik dit niet meer omdat ik er zelf kapot aan ga. Bovendien maakt hij me ook nog eens zwart door te zeggen dat ik aan de drugs zit en een h0#r ben en van hem heb geprofiteerd. Dit alles vergeef ik hem omdat ik merkte hoe verward hij is. Ik zal het allemaal moeten loslaten en verder moeten met mijn eigen leven. Dat gaat ook goed maar soms zijn er dagen en momenten van zeer intens verdriet en niet zo zeer vanwege het feit wat hij over mij gezegd heeft maar meer omdat cocaïne de relatie kapot heeft gemaakt. Het zwichten van hem (elke keer weer) voor die troep en de daarmee gepaard gaande psychische ellende (psychiatrische instelling enz.). Je kunt iemand van wie je houd er niet bij helpen want ze moeten het zelf echt willen en de wil is vaak niet sterk genoeg. Uiteindelijk word je zelf omlaag getrokken en kun je het niet meer aan om zo’n relatie in stand te houden. Dit wordt dan ook niet begrepen door de persoon waar het over gaat, want hij dacht dat ik er altijd voor hem zou zijn, maar helaas… Ik kan het niet meer en dat doet ook pijn. We hebben natuurlijk ook veel leuke en fijne tijden gehad! Hij heeft een goed hart en onze liefde voor elkaar is echt en zal ook blijven bestaan maar toch moet ik verder met mijn leven. Heb ook nog een kind thuis voor wie ik er ook wil zijn. Zo zie je maar dat het raar kan lopen in het leven… Je ontmoet de liefde van je leven maar uiteindelijk blijkt het een onmogelijke liefde te zijn… Ik hoop dat ik er ooit overheen kom…
Je verhaal had ik kunnen schrijven, alleen ben ik diegene die verlaten was. Na 12 jaar nog steeds verdriet, dit is alleen omgezet in rouwverwerking gezien hij zelfmoord heeft gepleegd. Niet meer kunnen zeggen wat hij voor mij betekent… niet meer kunnen zeggen ik hou van je… hij was mijn ware liefde…
Reni & Elisa – Als het leven soms pijn doet
Sinds begin juni is het uitgegaan met Carla na een relatie van anderhalf jaar… Vanaf het begin kwam ze met ik weet niet of het iets gaat worden. Na een paar maanden toch een relatie aangegaan… Het ging wel goed. We voelden beiden de verliefdheid en het geluk samen. Omdat ik al een tijd een huis bij haar in ’t dorp wou kopen, gaf de relatie een extra zetje dat te gaan doen. Uiteindelijk huisje gekocht… Het was wel een klushuis. Vol goede moed begonnen met het opknappen van het… Na 6 a 7 weken begon ze te klagen dat het kopen van het huis niet slim was… Daarna had ze onverwachts een afspraak afgezegd om iets samen te gaan doen… Ze liet per mail weten dat ze liever het hele weekend alleen wil zijn. Vanaf dat moment begon verdriet te komen… Maar afijn daarna het draad weer samen opgepakt… En we gingen er weer voor. Maar helaas toch na 3 a 4 weken had ze telefonisch te kennen geven dat ze niet gelukkig was… Dus gaf ik haar bedenktijd van een paar dagen. Maar na een dag belde ze me om te vertellen dat ze het wilden uitmaken en ook gaat doen… Ik voelde als of de grond onder mij voeten helemaal ging instorten.. Ik werd zo intens verdrietig dat verstijf raakte… ging kapot… Haar woorden van afscheid klonk steeds door in m hoofd… Ik ben niet degene die haar gelukkig kan maken… De afwijzing maakt nog steeds kapot van binnen… De verbouwing was stil gezet… M’n werk leed eronder… Slapeloze nachten en heel veel huilbuien… Wat me ook achteraf had opgebroken is dat relatie met andere dames ben gaan proberen aan te gaan… Maar dat liep tot niks uit… Ook heel veel afwijzingen gekregen waardoor de eerste afwijzing nog meer pijn ging doen… Zoals ik me nu voel kan ik zeggen dat nooit in m’n leven ik zo een pijn hebt gehad… Ik weet vaak niet of ik ooit hieruit zal komen… Zin om te leven is er nauwelijks… Bijna niks heeft noch waarde… Voel pijn en verlatenheid…
Hoi Ricardo, Ik vroeg me af hoe het nu met je gaat? Het is nu anderhalve maand geleden dat je dit gepost hebt. En ben benieuwd of je je al beter voelt?
Jeetje Ricardo wat een verhaal. Ik kan me er veel bij voorstellen maar dan nog… Ikzelf ben 2 jaar geleden gescheiden na een huwelijk van 23 jaar. Het heeft een hoop pijn veroorzaakt. In de loop van de tijd ben ik me wel beter gaan voelen mede door het aangaan van contacten met vrouwen via datingsites. Ik voelde me weer een hele bink. Met de laatste date ben ik een relatie aangegaan. Deze relatie heeft net geen jaar geduurd. Ze is teruggegaan naar haar ex (de relatie voor mij die 10 jaar heeft geduurd). Het doet zo mogelijk nog meer pijn dan de scheiding, fysiek en geestelijk. Huilbuien die maar niet over willen gaan. Ik ben er kapot van. De weg ernaartoe laat zich vergelijken met die van jou, aan uit aan uit. En iedere keer doet het weer meer pijn. Ik wens je heel veel kracht om dit te overwinnen. Dat gaat je lukken, 2015 wordt vanzelf 2016! En dan laat ik m’n ontslag (baan kwijt), een openhartoperatie en het verlies van m’n vriendinnetje definitief achter mij. Sterkte!
Ik hield zo veel van haar maar toch wilt ze het uitmaken zij is alles voor mij ik gaf mijn hart aan haar en zij heeft hem laten breken ik gaf haar de liefde maar gooit het weg ik snap nog steeds niet waarom dat ze me heeft verlaten
LDVD is hatelijk… 3x meegemaakt in mijn leven. Mijn nonkel weet voor wie… Ge kunt u daar echt slecht door voelen… Last aan maag, vreetbuien, continu denken wat de persoon in kwestie aan het doen is… Erbij willen zijn, maar aangezien je afgewezen bent, is dat nogal een stomme optie… Ik ging graag uit, maar ‘tis nu al meer dan 1 maand geleden… Laatste keer was na mijn avondles kappersopleiding… Afgewezen worden en liefdesverdriet ervaren, rammelt letterlijk aan jouw maag.
Ik mis ze zo… Al zes maanden alleen… Pijn, drank, ziekte en niet kunnen eten… Seffens weer naar de dokter… Ik zag en zie ze zo graag, nog altijd… We gingen huwen, alles was voorbereid. Maar, ik ben iemand die sociaal is met mensen; ik ben bevoegd voor meer dan 100 ondergeschikten en ga daar ‘los’ mee om… Trouw is voor mij belangrijk, en nooit, maar dan ook nooit bedroog ik haar… Nu nog niet… Ze heeft mails gelezen dewelke haar niet aanstonden… Ze is vertrokken… Zes maanden later wil ik haar nog zo terug, maar zij wil enkel ‘vriendschap’. Ik kan dit niet aan en ga kapot vanbinnen. Ik heb zo’n belangrijke job en coach iedereen; maar zelf ben ik een wrak. Wat moet ik doen? Mijn beide ouders zijn gestorven en ik wil niemand met mijn verhalen belasten… Dit grote huis is zo leeg… Kan er iemand mij helpen, want ik weet het niet meer… Liefs en sterkte aan allen, Didier
Ga op dansles Salsa of Kizomba.
Klinkt bekent. -_-
Lees het boek van Amy Bedaf over loslaten! Probeer de draad weer op te pakken en ga vrienden opzoeken. Deel je leed ook met hun want je moet het niet opkroppen. Verkoop het huis en ga kleiner wonen. Wat heb je aan die materie? Het maakt toch niet echt gelukkig… Je weet zelf ook wel dat liefde het belangrijkste is in het leven… Die nieuwe liefde verdient jou en die gaat echt wel weer komen. Zij is jouw liefde niet waard en verbreek de banden en ga verder ook al lijkt het nu te zwaar… Sterkte!
Ik heb een vriendje gehad (Morten). Ik vroeg hem verkering, maar mijn b.f.f was met hem de hele tijd en pakte zijn hand vast. Daarna zei iedereen: ja Rachel (me b.f.f) & Morten hebben verkering! Ik helemaal ingestort en ik helemaal boos tegen Rachel doen. Blijkt dat het niet zo is, komt Morten zeggen: sgatje het is niet waar, niet geloven. Ik oké biggy bear. Die avond, het was trouwens op kamp in Tessel. Heeft hij het via zijn ex-vriendin uitgemaakt. Ze zei: je vind het niet erg toch? Ik: nee ga a.u.b uit me slaapzaal. Dus ze gingen weg ik gleed langs de deur naar beneden en barstte in huilen uit… Toen kwam Rachel binnen & een meisje zei: Rachel, JE mag hier niet meer slapen hoor! Recht in haar gezicht Rachel ging helemaal tekeer. Dus eindelijk opgelost tussen Rachel en mij. :-/ Gaat de talentenjacht beginnen, ik moet een knalrode kop van het huilen naar binnen en wat zie ik daar: Morten helemaal blij. Ik weer terug rennen naar de slaapzaal en alle foto’s van hem verscheuren. De volgende ochtend heb heel de nacht niet geslapen omdat ik huilde, gaat Rachel WEER hand in hand met hem lopen! Ik trek me er niks van aan buiten… maar van binnen ging ik helemaal kapot. Toen we in de bus zaten gingen ze naast elkaar zitten! En keihard lachen, ik weer helemaal kapot, ik huil nu bij dit schrijven. Ik denk zelf wel dat ik liefdesverdriet heb, maar ik weet het niet zeker weten jullie het? En voor de JONGENS: hoe kun je het beste een jongen verkering vragen? EN hoe verwerken JONGENS liefdesverdriet? Alvast bedankt & ik hoop dat ik reacties krijg… Xoxo Chanti (11 jaar bijna 12)
Arme schat. :( Je kan ook beter nog een paar jaar wachten! Sommige mensen snappen niet hoeveel verdriet ze met hun gedrag kunnen veroorzaken!
Vannacht superveel last gehad aan m’n maag… Reden 1: mensen die mij uitlachen om een bepaald “woord”… iets wat ik gewoon ben, maar ’t rammelt aan m’n maag… Reden 2: kan ik hier niet opschrijven… afgesproken op een bepaalde plaats waar da’k ook met iemand anders afgesproken had een paar maanden geleden, maar waar ze hebben geprobeerd mij op te lichten en te beroven. Enorm veel last aan m’n maag daardoor ineens vanavond…
Ik heb eigenlijk nooit echt de ware ontmoet, denk ik nu pas. Ik heb een relatie met een moslim gehad: drama! Heb er gelukkig een mooie dochter aan over gehouden. Toen leerde ik een man kennen, een schat, maar met een drankprobleem. Daar ben ik 6 maanden geleden mee gestopt; we zijn wel vrienden zolang het mag duren. Ik was all een tijdje -hoe zal ik het zeggen- aangetrokken tot een man die ik al lang ken. Hij is de man van mijn overleden collega. We zijn wat gaan drinken en er was een sterke aantrekkingskracht, dat voelden we allebei. Hij had al laten weten niks te willen en wordt niet verliefd op me. Daarna hebben we gezoend; hij werd nerveus en zei dat hij wilde stoppen. Heb hem overtuigd om nog een keer weg te gaan… om weer te zoenen en evt. verder te gaan. Hij heeft me laten zitten door om 1 uur voor onze afspraak af te bellen. Ik heb het tegen mijn baas verteld en ook tegen zijn baas, waar hij ook iets mee blijkt te hebben. Dat wist ik niet; toen was hij zo boos dat we het moesten uitpraten. Hij wil geen vrienden zijn want hij voelt iets voor mij wat hij niet voor die ander voelt. Lekker antwoord… Hij zei ‘we belanden in bed en dan doe ik je pijn’… L#l, dit doet pas pijn! We kennen elkaar al 50 jaar en het is 6 maanden geleden. Ben inmiddels 12 kilo lichter door alles. Hij was de spreekwoordelijke druppel. En ik zie hem bijna elke dag… Wat een zooi! Gr. Inge
Hoi Inge, Deze man speelt een spelletje met je gevoel. Niet intrappen. Hij gaat niet echt voor je, en waarschuwt je zelfs al!!! Luister daarnaar en kijk naar zijn daadjes en niet naar de praatjes! Bovendien heeft hij zelf al aangegeven niet echt iets met je te willen. Hij houd je aan het lijntje…
Het klinkt vreemd, maar ik heb nu ene relatie beëindigt omdat het gevoel er niet meer was: het gevoel van passie, naar haar verlangen. Ik wou haar niet aan het lijntje houden en heb het gezegd. Nu een paar weken later ben ik er nog altijd kapot van. De bovengenoemde symptomen van liefdesverdriet heb ik nu ook. Ik had ook mooie tijden met haar, heerlijk zelfs, maar ik ga mijn gevoel achterna. Ik pieker me nu kapot en denk dat ik misschien bindingsangst heb. Ik zit nu op internet te kijken over het hoe en wat. Ik wou dat ik soms mijn gevoel kon uitschakelen.
Hey, Jij lijkt de versie van mijn ex… die maakte het na 7 jaar plots uit omdat hij het gevoel niet meer had, zonder verdere verklaring… maar hij blijft wel overal zijn waar ik ben. Ik had liever dat hij scheef had gepoept, dan had ik tenminste een verklaring.
Mijn vriend, inmiddels ex-vriend sinds eind juni, heeft definitief voor zijn ex gekozen. Ze gaan het samen weer proberen… terwijl zij wilde scheiden nota bene. En wat zo laf is: hij heeft het per mail uitgemaakt. Je hoort het wel vaker, maar als het jou dan zelf overkomt, dan is dat zo’n domper. Duizenden gedachten en emoties spelen door je hoofd, van wat ben jij laf, tot ik mis je zo… Wij wonen allebei in Apeldoorn, in dezelfde wijk. Ons werk is in dezelfde straat. Als ik aan hem denk of ik denk hem te zien, dan is het alsof de wereld stilstaat. Wat mis ik hem… waarom neemt mijn verstand het niet over? Waarom toch zo veel pijn? Dan moet het denk ik wel echte liefde voor mij zijn…
Liesbeth, ik herken het gevoel. Ik ben verhuist naar de andere kant van het land, naar Noord Holland. Ik was niet op zoek naar liefde, maar het vond mij, gewoon in de sportschool, tijdens fitness. Het was niet eens mijn type in eerste instantie. Vanaf dag 1 deden we alles samen. Samen boodschappen, koken, trainen. Hij woonde nog bij zijn ouders, maar al snel besloten we niet zonder elkaar te kunnen en hij vertelde me, bij me in te willen trekken. Meermaals werd me door zijn familie verteld dat ze hem nog nooit zo gek op iemand hadden gezien en ook ik met toch wel bindingsangst, kon niet zonder hem. 2 dagen voor mijn verjaardag liet hij me weten thuis besproken te hebben echt bij mij te willen wonen. Ik weet niet waarom, maar die dagen heb ik nog een aantal maal gevraagd of hij het zeker wist, daar ik het ook mijn niet thuiswonende kind wilde vertellen. Hij wist het 100% zeker. De dag voor mijn verjaardag, ik haalde mijn dochter op voor het weekend, vertelde ik het haar. Ze vond het geweldig. ’s Avonds stond hij voor de deur, met een groot deel van zijn spullen. Tijdens het koken kreeg hij een appje van zijn zusje, zijn moeder kon het niet aan dat haar zoon uit huis was. Gevolg dat hij helemaal emotioneel was. 20 minuten voor 12 ’s nachts, 20 minuten voor mijn verjaardag was de spanning niet te houden, de sfeer ijskoud terwijl er altijd zo veel liefde en warmte tussen ons was. Ik vroeg hem of zijn moeder niet zonder hem kon of ook hij niet zonder zijn moeder? Hij zei ” beiden”. Uit pure machteloosheid zei ik dat hij dan maar terug naar zijn moeder moest en zijn spullen mee moest nemen. Hij pakte zijn spullen en ging weg. Mijn verjaardag was een hel, daar ik iedereen had afgezegd om de dag met zijn familie, hem en mijn dochter zou vieren. Geen telefoontje, geen felicitatie van hem of zijn familie, terwijl ze alles zeiden zo gek op me te zijn. Hij woont 2 straten bij me vandaan, in mijn wijk. Vanuit mijn balkon zie ik zijn flatgebouw alleen gescheiden door een gracht. 3 dagen na mijn verjaardag is hij nog een klein uurtje geweest. Hij zei niet veel, alleen dat hij van me hield en niet meer kon denken,hij hield me non stop vast. De dag erna vroeg ik hem op whatsapp of zijn ouders wisten dat hij bij mij was geweest, daarop antwoordde hij dat ze vroegen of dat wel zo verstandig was. Ik raakte overstuur, wat had ik gedaan, waarom moet ik concurreren met zijn moeder? Ook heeft zijn vader hem nooit verteld over de brief die ik hem schreef, een hele nette, waarin ik vertele wat dit alles met me deed en hoeveel ik van zijn zoon hou. Vanaf toen heeft hij me overal geblokkeerd. Op whatsapp, sms, telefoonoproepen. Hij is gewisseld van sportschool alles om mij maar niet te hoeven zien of spreken. Het is nu 6 weken geleden. Elke dag slik ik valeriaan, al is het voor het idee het nog even te redden. De pijn is ondragelijk, als zoutzuur gaten brandend in mijn maag en hart. Een hart kán echt bevroren aan voelen. Zijn opvallende auto helpt ook niet, bijna een aanrijding toen ik dacht dat ik hem zag. Hij gaat niet uit mijn hoofd, 24/7 denk ik wat ik anders had kunnen doen en herbeleef ik de relatie opnieuw. Als ik mijn ogen open doe is het eerste wat ik denk, alsjeblieft was mijn eerste gedachte eigenlijk iets anders dan hij? En dan begint mijn dag weer met het zelfde ritueel, denken aan hem, ongeloof, verdriet, hoop naar hij is me niet waard, ik wilde hem misschien toch niet echt. Dat laatste alleen om mezelf te overtuigen. Ik weet echt niet hoe ik verder moet of hier ooit overheen kom. Hoe kan iemand die zo gek op mij was, mij zoveel verdriet doen? Het negeren vind ik het ergste. Als ik ’s morgens wakker werd had ik al een lief bericht van hem, dat ging door totdat ik hem na zijn werk zag. En nu helemaal niks meer. Later hoorde ik van iemand die hem al zijn hele leven kent, dat dit ook bij zijn ex zo is gegaan. Zijn moeder zit daar volgens hem achter, ze vindt het allemaal geweldig totdat ze denkt dat haar zoon kiest voor een andere vrouw dan haar zelf. Ik heb haar meermaals gezegd dat ik haar zoon nooit bij der weg zou houden, waar hebben we het over..2 straten verderop. Het is te belachelijk voor woorden, deze hele situatie, maar de pijn is echt. Ik leef niet van dag tot dag of van uur tot uur, maar elke seconden die de klok tikt is als een extra seconde dat ik heb overleeft. Ik bid dat dit gevoel ooit over gaat, maar dat betekend ook een toekomst zonder hem. Heel veel sterkte voor iedereen, want liefdesverdriet is een pijn en een wond waar geen pleister voor helpt. P.s. voor iedereen die zich af vraagt hoe oud hij is… Hij wordt volgende maand 26.
Ha die Liesbeth, Ik denk dat hij over een tijdje weer bij jou aankomt… Namelijk als die ex hem weer gaat dumpen! En dan ben jij weer goed… niet meer intrappen meid!!! Hij houd niet echt van je… Dus zet je eroverheen want er zal echt wel een lieve man zijn die wel echt voor je gaat… Succes!
Heb ’n ontzettend lieve gast leren kennen, die gelijk echt veel voor mij overheeft, alleen beu dat hij soms ’n bepaald “woord” gebruikt… hij vertrouwt mij ook nie echt, wa ik ergens wel beu ben, en ook wel versta, want is voor mij ook nie makkelijk om m’n eigen soms te vertrouwen… Ik vind ‘m echt wel superleuk eigenlijk, en doet veel voor mij ook, maar hij wil pas na 1 maand blijven slapen bij mij… maar ik ben laatste jaren nog nooit 1 maand bij iemand geweest… langste is 1 week bij mij. :o Zag aan z’n gezicht da hij ’n beetje teleurgesteld was in m’n reactie, kan daar ook niets aan doen… ook, ’t feit da’k gisteren gelijk nog die ex van m’n zus wou zien die nie reageerde op m’n SMS is ook stom (want had daar buikpijn door gekregen), en hij vindt ’t ook nie leuk da’k continu oog heb voor andere gasten, bvb tijdens fitnessen… ik ga er gewoon echt ’t beste van proberen te maken met hem, want hij heeft veel voor mij over en is superlief tegen mij en kan zeer goed kussen ook, wa ik wel apprecieer, en hij is lief ook, alleen redelijk jaloers.
Wat ik gevreesd had, is dus gebeurd… Hij heeft mij effectief afgewezen… Heb toen da gebeurd is, ganse nacht liggen huilen en zo. M’n ogen stonden gans opgezwollen daardoor… Niks meer van ‘m gehoord ook eigenlijk… Gisteren plots weer wel… Heb ff nie op z’n sms gereageerd, had nie veel zin na die afwijzing, maar was moeilijk voor mij om die sms te negeren eigenlijk… MAAR: hij heeft er dus weer niet op gereageerd, heb er buikpijn van gekregen vanmiddag, maja, mijn zus zegt dat hij van mij nie moe wete, dus ja, en da dien je ook nie te moe wete van mij. Dus ja, tenzij ze da zegt voor haar eigen content te stelle, omda zij daar ook nog iet mé gehad heeft, en nog altijd vies is op mij daarvoor… Dan is er ook nog ’n andere ex van Celien die ik verwijderd heb op m’n FB, telkens als die iets postte kreeg ik klamme handen en trillende knieën, maar is nu ook ’n tijdje geleden dat ik ‘m nog gezien of gehoord heb, en is enigszins m’n eigen schuld ook ’n beetje, omdak afgesproke heb mé ne gast juist voor de seks, ma was m’n ding nie, want hij had wa vuile kleren aan en seks op commando lukte nie voor mij… En ’t lijkt wel alsof hij van de aardbol verdwenen is op één of andere manier, kan zijn profiel ook nie meer controleren, aangezien hij mij definitief geblokkeerd heeft… Wa ik ergens wel snap, omdak ‘m eerst elk weekend zag, en ineens niks meer van mij liet horen, wat voor ‘m ook niet leuk geweest moet zijn… Maar heb da gedaan, omdat hij mijn SMS’en altijd negeerde, waardoor ik mij een lastpost en “niks” in z’n ogen voelde. Allez, als gij nu seks hebt mé iemand, dan antwoordde toch tenminste op een SMS vind ik… Vond da onbeleefd da hij da nie deed. Heb gelukkig wa troost van ’n andere gast, da wel… Ma als hij zegt da hij mij mist, kan ik nie zegge: ‘k mis u ook, weet nie hoe da komt.
Heb hier ook last van eigenlijk… Kan het niet laten om voorbij de ex van m’n zus z’n huis te passeren, zit constant aan ‘m te denken… van ’s morgens tot ’s avonds… Volgende week heeft hij verlof, maar heb zoveel schrik dat hij mij zou afwijzen, terwijl iemand anders mij aanraadde om ernaar toe te stappen, maar zou een aanwijzing écht niet aankunnen. Ik “durf” zelfs niks meer te sturen naar hem, terwijl ik dat graag zou doen… Heb nochtans veel aantrok van andere jongens die met mij iets willen gaan drinken en mij aandacht willen geven, maar ik krijg ‘m gewoon niet uit m’n hoofd. Hij is een soort van soulmate van mij… Heb nog nooit zoveel schrik gehad om afgewezen te worden door iemand… Hoop dat ik ‘m binnenkort nog ‘ns zie op Blaarmeersen, want durf er zelf niet meer naartoe te stappen.