Narcisme: is jouw partner egoïstisch, dominant & arrogant?

459 comments

• hanoniem

  4 juni 2021

  Erg duidelijk. Net een relatie gehad van 22 jaar met een supernarcist en eigenlijk een sexueel narcist. Dit is nog erger eigenlijk. Net 5 maanden hel doorlopen om er uit te komen. Twee kinderen die nog vrijwel dagelijks worden blootgesteld aan haar narcisme. Gelukkig is er iets aan te doen. Dan bedoel ik niet haar, maar mijzelf en de kinderen. Aan haar is ook wel wat te doen, maar zij is er, na 20 jaar genezen, mee gestopt. Ik wist meer dan 14 jaar terug al dat als zij zou stoppen met ons natuurgeneeskundig traject, ik zou vertrekken. Nu eerst nog een belangrijke stap afmaken en daarna alles terughalen wat van mij is. Grootheidswaanzin maakt dat zij op haar bek gaat en dat doet ze dan zelf en ben ik niet meer het slachtoffer van haar (ze kan mij dan ook niet meer de schuld geven). Ik kan niet alles terughalen wat van mij is door wetgeving, maar als ik alles terughaal wat van mij is en waar ik volgens de wet wel recht op heb, dan heeft zij niets meer en kan ze niet meer met mijn veren pronken en triomfantelijk en opzichtig doen omdat het nu lijkt dat alles van haar is en zij met alles succes heeft. Binnen een jaar zijn de rollen omgedraaid. Het is gigantisch wreed wat narcisten doen. Ik ben een ultragevoelig persoon en heb haar 22 jaar op handen gedragen, alles voor haar gedaan en achteraf kan ik alleen maar zeggen dat zij mij misbruikte als een ware parasiet. Inderdaad liegen en bedriegen, heimelijk doen, twee mobiele telefoons, in huis continu afgeven op mij en te lui om ook maar iets te doen. Nu kan ze opeens wel alles. Straks zakt ze in elkaar omdat zij het niet waar kan maken. Dat weet zij nog niet, maar daar komt zij straks vanzelf achter. Narcisten slachtoffers zijn de ergste slachtoffers die er zijn. Het zal mij niet verbazen als zelfdoding veel voorkomt onder slachtoffers van narcisme. Deze narcist is extreem. Narcistische vader, dus begrijpelijk dat zij dat ook is. Maar soms lopen mensen tegen andere mensen die net even een maatje te groot zijn. Ik was bijna dood, maar wat je niet dood maakt, maakt je alleen maar sterker. Als een uitgeknepen stuk vel werd ik buiten de deur gezet, uit mijn huis, uit mijn leven, uit mijn werk, uit mijn thuis. Hartfalen, navelbreuk etc. en wreed gedrag van haar in het ziekenhuis. Foutje! Ze had dit niet verwacht! Diep van binnen weet ze wie ik ben en weet ze dat ze aan mij een verkeerde heeft als ze verkeerd doet, maar nog steeds rekent ze op mijn onvoorwaardelijke liefde. Die heb ik. Ook voor iedereen. Dat is mijn groei, mijn bestemming in het leven, maar dat weerhoudt mij niet van het halen van mijn recht. Dat snapt zij niet. Dat komt door het niet kunnen inleven aan heer zijde. Ze heeft nu net een lot uit de loterij getroffen 22 jaar geleden. Het mooiste wat haar heeft kunnen overkomen. Maar ze gooide het weg. Ze is zo boos op zichzelf! Maar dat mag niemand weten! Zij is perfect! Aan haar mankeert niets! Ze voelt zich naakt bij mij. Ik doorzie haar. Dat is mijn gave. Ik doe er geen kwaad mee. Dat weiger ik. Mijn liefde heelt mij en doet mij uitgroeien boven dit probleem en boven haar probleem. Haar grip op mij verdwijnt en mijn grip op haar doe ik niets mee na dat ik heb wat van mij is. Dat snapt een narcist niet. Wij kennen een gezegde: wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet. De Engelsen zeggen: don’t do to others what they do to you. Narcisten zeggen: don’t do to others what they do to you: DO IT TO THEM BEFORE THEY DO IT TO YOU! Rancuneus, jaloers, etc. Maar o zo klein hartje. Hartverscheurende konijnen ogen. Ik kan nu gepast reageren op iedere situatie en iedere houding van haar. Ze wordt knettergek omdat ze geen grip meer heeft op mij. Ze snapt helemaal niets meer van mij. Haar slachtoffer wordt haar ergste kwelgeest in haar hoofd. Voor dat ze mij heeft leren kennen heeft zij erg veel mannen gehad. Ik zal een doorn in haar oog blijven. Ik kan mij van/voor haar afsluiten. Niet met geweld, zoals zij dat doet, maar uit onvoorwaardelijke liefde. Zij heeft een probleem, ik niet (meer). Door deze hel heb ik mijzelf moeten bevrijden van alles wat aards is en daarmee belandde ik met beide voetjes op de aarde. Weer terug van weggeweest. Had zij niet gedacht. Onmogelijk dat ik weer de persoon wordt die zij ooit enorm begeerde. Dat kan niet, dat mag niet. Pech hebben dan. Ik ben het waard om te leven; om lief te hebben; om van oprechte en eerlijke vrouwen te houden. Ik hou ook van haar, maar ik kan haar niet meer helpen. Dat moet zij zelf doen. Mijn hart breekt als ik zie hoe zij zichzelf te gronde richt; hoe zij zichzelf uit1 scheurt in zichzelf. Maar zij voelt niets. Heeft de deur dicht gedaan. Zij is mega onzeker (dat ziet niemand!) en leeft volgens de regels van haar zogenaamde vrienden en vriendinnen. Is dus niet zichzelf. Hoe ouder je wordt, hoe meer je dat gaat kosten. Erg jammer om zo’n lieve vrouw kapot te zien gaan aan narcisme (iedereen denkt dat zij een zeer sterke, charmante, super aantrekkelijke vrouw is). Ja, ik zie dat ook. Ik doorzie haar narcisme. Daarom was het zo moeilijk om haar te laten gaan. Ik zag en zie ook wie zij echt is van binnen. Ik zie de oorzaak en zie haar dilemma en valkuilen. Maar ik MOET groeien en genezen. Dat ben ik aan mijzelf verplicht. Er zijn ook twee kinderen. De keten van erfelijkheid is gestopt. Zij zijn genezen door mijn aanpak; door mijn volharding; door mijn veel te lange verblijf in haar aanwezigheid waardoor ik bijna kapot ging. 7 jaar de tijd heb ik haar gegeven om tot inkeer te komen. Narcisme lijkt ook op een verslaving. Machtsmisbruik werkt verslavend (dus ook voor haar). Ik liet haar haar gang gaan uit liefde voor haar. Ze moet het zelf willen opgeven. Maar ze gooide het bijltje er bij neer twee jaar geleden en is gestopt met het genezingsproces. Ieder leven komt dit probleem weer terug bij haar net zo lang totdat ze het geleerd heeft. Ik laat haar los, maar ik laat HET niet los, want het is mijn gave om te genezen en om dit niet te negeren, maar er door heen te gaan, te begrijpen, te hanteren. Ik wil het leven begrijpen en ben al aardig op weg. Narcisten zijn de hardnekkigste gevallen op deze planeet en het zullen er steeds meer worden door onze westerse manier van leven. Er zijn er meer die het doen en er mee bezig zijn, maar ik kraak deze noot! Ik ben ervaringsdeskundige, maar ik ben een denker EN een voeler. Het is funest voor een narcist als die weet dat je hem/haar door hebt. Mijn gaven groeien nu geel erg snel omdat ik ben weggegaan. Ik weet steeds meer van haar, omdat ik geen invloed meer uitoefen op de resultaten. Een narcist heeft ook obsessies! Kan zijn slachtoffer niet loslaten! Ik ben haar achilleshiel! We hebben ook 2 kinderen dus blijven we verbonden. Ik was altijd al de rots in de branding, maar ik ben nu een granieten berg. Een brenger van licht. Ze is gefrustreerd omdat ze mij niet meer kan besturen en komt daarom steeds terug, maar haar duisternis wordt steeds verlicht als ze contact met mij zoekt. Dan ben ik een spiegel en moet zij zichzelf onder ogen komen. Haar ziel of diepe ik wil wel wakker worden, maar haar bikkelharde, hardnekkige, rationele wil, die wil dat niet. De mensen in wiens macht zij zit en die zij gebruikt om standvastig te blijven, die willen ook niet dat zij naar haar hart luistert. Naar je hart luisteren is niet het zelfde als blindelings je gevoel volgen. Ik leer en groei door het leven te doorleven. Dat is erg pijnlijk. Dat wens ik niemand toe. Iedere narcist slachtoffer hier wil ik een dikke knuffel geven en een hart onder de riem steken. Je bent hier op de aarde om een reden! Leef het leven! Je bent het waard! Die narcist is jouw uitdaging. Die dwingt jou om op te komen voor jezelf! Het is hun zwakte dat zij jou zo behandelen. Zij kunnen niet anders en weten niet beter! Het zijn vooral vrouwen die slachtoffer zijn van mannelijke narcisten. Ik heb veel liefde en bewondering voor vrouwen omdat ik een man ben (ik heb een hekel aan macho). Biologisch zijn wij voor elkaar gemaakt voor het in stand houden van de soort. Daar zijn krachten aan het werk die wij maar moeilijk kunnen weerstaan. Bij seksueel narcisme spelen mannen en vrouwen met die krachten. Dat is het ergste wat er is. Daar ga je helemaal aan kapot. Ik was bijna kapot. Alles heelt nu bij mij. Het gaat heel erg snel. Hou vol! Je bent het waard! Ik kan uren schrijven, maar dit is wel even genoeg zo.

  Reply

• Panar

  30 juni 2019

  Met tranen in mijn ogen lees ik de kenmerken van een narcist en herken ik mijn vriend waarmee ik nu ruim 10 jaar samen ben. Al die jaren heb ik volgehouden door steeds maar meer en meer toe te geven om conflicten uit de weg te gaan waar ik de schuld dan weer van kreeg. Maar het laatste jaar kan ik het niet meer en laat ik mijn mening maar ook mijn wensen duidelijk blijken. Dit leek in het begin goed te gaan we waren immers net weer bij elkaar maar nu sinds enkele weken begint het allemaal opnieuw, beloften die zijn gedaan om mij terug te winnen (ja ik trapte er weer in) worden niet nagekomen en als ik er iets van zeg zeur ik en loopt het uit op ruzie wat volgens hem mijn schuld is. Het enige wat ik wil is rustig praten het enige wat hij doet is nare opmerkingen maken die mij naar beneden halen en hemzelf omhoog. Achteraf lacht hij en zegt hij dat hij het uit boosheid zei. Een voorbeeld, ik gaf aan niemand is perfect ook ik niet maar laten we het leuk houden… Zijn antwoord en echt neerbuigend kijkende, praat voor jezelf ik ben wel perfect. Mijn vriend houdt van luxe, dikke auto’s, dure kleren etc. en gaat met niet frisse mensen om. Hij werkt er keihard voor met zijn eigen bedrijf en kan het zich ook permitteren in luxe te leven maar toch hij zegt zelfs in status te Willen leven en zegt ook dat hij status heeft. Ik ben ook ZZP-er een klein bedrijfje maar heb geen luxe hoef ik ook niet zo ben ik niet. Hij dwingt mij dingen op wat ik wel mag en niet mag zoals bijvoorbeeld al met andere mannen praten gaat hem al te ver. Hij is van christen Arabische komaf en ik vraag mij eigenlijk af is het narcisme of is het cultuur? Ik heb met iemand van ongeveer zelfde cultuur gesproken en die zegt dat het niet normaal is voor christen Arabieren. Ik hou van zijn goede kant we kunnen het gerust een poosje leuk hebben maar dan opeens heeft hij het weer en stelt hij zichzelf boven mij, heeft hij zelfs letterlijk (zijn eigen woorden) schijt aan mij. Wat kan ik doen ik ben op en zeer emotioneel. Ik kan nog zoveel voorbeelden noemen maar ik denk dat jullie mij zo wel begrijpen.

  Reply

• Schuillie

  9 juli 2018

  Tuurlijk R. Jij zonder enige medische achtergrond had 8 jaar nodig om iemand een diagnose te geven van Narcist. Je klinkt extreem naïef met je ik had wel dood kunnen zijn. Mensen zoals jij moeten zich schamen door te oordelen aan de hand van wat artikelen van amateur psychologen.

  Reply

• gestoorde

  27 maart 2018

  Welke instantie helpt je oprecht in nood als als je zelfs niet op de politie kunt rekenen in een situatie de partner vanwege zijn functie en status met schijn belangenverstrengeling met politie de en overheidsinstellingen waardoor ik gezien de kinderen juridisch niet zijn geregistreerd zoals ik dacht dat het was waardoor ik klem zit omdat ik ze niet mee kan nemen en niet kan proberen gezien niemand me geloofd en mij langzaam kapot maakt door dubieuze handelingen en ik de schuld straks van krijg #FinaleSituatieMetNarcist

  Reply

• Paul

  27 maart 2018

  Ik weet niet of er zulke instanties bestaan… Helaas zijn mensen in dit soort benarde situaties mééstal aangewezen op een advocaat. Afhankelijk van je individuele (financiële) situatie kun je voor bepaalde advocaatkosten worden gecompenseerd. (bron)

• annoniem

  2 februari 2018

  Inderdaad narcisten kunnen manipuleren, maar ook heel lief zijn op zich goed hart hebben. Maar ze zijn eigenlijk zielig want wat ze jou vertellen (merendeel leugens en overtuigend) geloven ze gewoon zelf,dus ze zien dit niet in als verkeerd ,wat voor tegenpartij heel frustrerend kan zijn,en gekmakend want als je om die persoon geeft kan hij het zo manipuleren dat, jij aan jezelf gaat twijfelen etc. Niet echt fijn, maar hoe kom je er echt van af, vooral als jij van hem houdt?

  Reply

• anoniem

  13 maart 2018

  Dat zou ik ook graag willen weten. Hoe kom je er vanaf… Zit zelf in een vreselijke relatie. Al 25 jaar samen met deze man. Drie kinderen. Altijd al vreemde trekjes gehad, maar sinds 4 jaar is het uit de hand gelopen. Enorm veel tegenslagen gehad. Rechtszaak tegen werkgever (gewonnen overigens), hierdoor financiële ellende (1,5 jaar geen inkomen gehad), in de WIA beland, depressief geworden, veel gaan drinken, opname tot 2 maal toe in verslavingskliniek. Beloofde steeds beterschap, maar was voor korte duur. Daarna diagnose borderline met narcisme vastgesteld. Hij weigert dit te accepteren en alles en iedereen heeft schuld, behalve hij. Toegang tot financiële middelen ontzegd, omdat hij ook nachten lang wegbleef, gokken, et cetera. En we moesten al met 1/4 van het inkomen doen, sinds hij in WIA zit. Veel schulden gemaakt in periode dat er ook geen inkomen van zijn kant binnenkwam. En het is een groot drama. Hij zou behandelt worden voor Dubbele Diagnose, maar komt nergens opdagen en gaat zijn eigen gang. Nu erachter gekomen dat hij weer een nieuw pasje heeft kunnen aanvragen van de onze gezamenlijke rekening en ja hoor, weer geld afgehaald. Ook een andere rekening geopend, zodat hij daar dadelijk zijn uitkering op kan laten storten. Ik ben de controle volledig kwijt en trek het niet meer. In de tussentijd gaat hij de hort op, komt nachten niet thuis, en weigert mee te werken. Een scheiding kan ik niet eens aanvragen, wel genoeg inkomen, maar geen geld om dit te betalen door andere door hem veroorzaakte schulden. Hij weigert het huis uit te gaan en ik kan met mijn 3 kinderen natuurlijk ook nergens terecht. Ik ben echt ten einde raad… In de tussentijd krijg ik wel steeds appjes: Ik hou van je… Ik wil je niet kwijt… Dit heeft mij lang op de been gehouden en trapte er ook nog in ook. En nog heb ik een gevoel van medelijden etc. Hoe erg kun je gehersenspoeld zijn…

• Ron Hofstede

  12 oktober 2017

  De burgeroorlog zal nog maar een kwestie van tijd zijn en het zal de Derde Wereldoorlog zijn. Wij conservatieven zullen dan definitief afrekenen met de linkse elite ( psychiatrie, media en universiteiten ). Aan de handen van de psychiatrie kleeft het bloed der heiligen en rechtvaardigen die door deze misdadige ideologie van hun families zijn gekidnapt, zijn vernederd, tot de bedelstaf zijn gebracht en door injecties met vergif, genaamd medicatie, naar het hiernamaals zijn gespoten. O, linkse elite, waarheen zullen jullie vluchten zodra de wereldwijde burgeroorlog een feit is? De conservatieve beweging wordt wereldwijd steeds groter en in de resterende gebieden bevinden zich grotendeels moslims. Dachten jullie dat de moslims jullie dan zullen beschermen tegen onze wraak die verschrikkelijk zal zijn? Hebben jullie domme cultuurrelativisten wel eens in de Koran gezien hoeveel passages erin staan die oproepen tot het doden van niet-moslims? Ga maar door met het vervolgen van de gewone man in de straat en het individu. Het zal peanuts zijn vergeleken met wat wij voor jullie in petto hebben.

  Reply

• Paul

  13 oktober 2017

  Oké, dit was ‘m dan: niets narcisme-gerelateerds. Bij dezen ben je geblacklist.

• Ron hofstede

  12 oktober 2017

  Beste Paul, ik kan me inderdaad vergissen over het feit dat Tom Cruise de maker is van “psychiatry, industry of death” maarre…..over sekten gesproken….de zorg stemt links ( staatkunde ) en iedere goeie advocaat ( o.a. Theo Hiddema ) kan je vertellen dat links net zo goed religie is inclusief dogma,s en verkettering van andersdenkenden ( rechtenstudenten stemmen sowieso overwegend rechts ). Wereldwijd gelooft het gros van de mensheid in God en andere bovennatuurlijke zaken en dan komen die psychiaters ( laten we zeggen dat ze wereldwijd nog geen 5% van de totale wereldpopulatie uitmaken – en dat is nog gecharmeerd ) de mensheid wel even vertellen dat visioenen, die heel vaak eigen zijn aan religieuze ervaringen, psychosen zijn. En dan kun je wel zo flauw zijn om TE relativerend te zijn ( de pest van de tegenwoordige tijd – door te relativerend te zijn is er nauwelijks debat mogelijk hetgeen leidt tot een gebrek aan diepgang ) door te zeggen dat iedereen zijn eigen mening heeft maar wat stelt dat nou helemaal voor, de mening van die 5% aan psychiaters, tegenover de rest van de wereldpopulatie, die dus een veel objectievere mening hebben, voor wie bovennatuurlijke zaken een gegeven is. En dan komen die psychiaters de mensen even vertellen dat ze er helemaal naast zitten en spuiten ze en passant maar even plat of naar het hiernamaals, hetgeen trouwens nog erger is dan verkettering van andersdenkenden ; hier betoont de linkse psychiatrie zich net zo misdadig als een van de grote linkse boegbeelden, Che Guevara, die zogenaamd een vrijheidsstrijder was maar ondertussen wel andersdenkenden in kampen opsloot. Die hele psychiatrie is gewoon een goelag-archipel in dit door en door communistische apenland. Het maakt niet uit wat er hier voor een partij aan het bewind is, het blijft communistisch hier ( de VVD rechts ? Laat me niet lachen – de mevrouw van het ministerie van volksgezondheid, welzijn en sport is van plan om “lastige patiënten” nog vlugger een spuitje te kunnen geven – hebben we het recht op zelfbeschikking niet verankerd liggen in onze grondwet middels artikel 11? En verder wordt het gelukkig bekrachtigd middels de Wet Op De Geneeskundige Behandelingsovereenkomst ). Sommige voormalige Nederlanders die naar de VS geëmigreerd zijn hebben het eveneens over het communistische Nederland. Je mag wel communistisch zijn, maar je mag het niet praktiseren daar alle vormen van communisme naar hun aard mensenrechtenschendend zijn. Patiënten moeten onbetaald of tegen een bedrag dat je niet eens een schijntje kunt noemen arbeid verrichten ( ik dacht dat de slavernij afgeschaft was ). Gemeenschappelijke boerderijen zoals die in de voormalige Sowjet-Unie voorkwamen zijn er eveneens : zorgboerderijen. Geef je de psychiatrie weldoordachte kritiek, dan laten ze je niet uitpraten; intellectuelen zijn ook bij links niet gewenst, of liever gezegd , VOORAL BIJ LINKS niet gewenst. En mocht je nou zeggen dat je het over sekten had en niet over religie; voor mij persoonlijk is Jezus Christus redder en verlosser maar mijn geloof heeft weinig tot niets te maken met ( de geïnstitutionaliseerde ) religie en zo ongeveer de hele Nederlandse georganiseerde “christenheid” sympathiseert met de linkse elite ( psychiatrie, universiteiten en media ) met hun minachting/aversie jegens de gewone man uit de straat en het individu; ja het individu want ook het linkse collectief staat vijandig tegenover het “gevaarlijke” individu, onder andere omdat het individu zich niet zomaar bij voorbaat onderwerpt aan de wrede onderwerpingsdrang van de groepsmens; het individu vormt een dissonant voor het collectief en ook de linkse kerk zijn kuddedieren. Overal waar mensen een groep vormen, daar is moraal en ook links gedraagt zich zeer moralistisch tegenover de psychiatrische patiënten, om niet te zeggen CALVINISTISCH. De psychiatrie bemoeit zich bijvoorbeeld met de uitgaven van patiënten en zetten ze onder andere om deze reden zomaar onder bewindvoering: zuinig aan jongens, zuinig aan. Over hypocrisie gesproken. Groeten van Ron

  Reply

• Ron Hofstede

  13 oktober 2017

  Allememachies. Groetjes uit forensisch psychiatrische kliniek( fpk ) INFORSA te Amsterdam. Van Ron.

• Jurjan

  13 oktober 2017

  Mijn dank gaat uit naar diegene die jou van de straat heeft geplukt.

• Ron hofstede

  12 oktober 2017

  Psychiatrie is een pseudowetenschap; dit wordt bevestigd door het NCRM en er is al een jaar of 10 een documentaire op de markt genaamd “ psychiatry, industry of death” en deze documentaire is gemaakt door Tom Cruise. Hierin komen psychiaters voor die zeggen dat er geen enkel wetenschappelijk bewijs is voor het bestaan van geestesziekten. Verder heb ik de parapsychologie van het innerlijke kind ( dat iedereen in zich heeft ) bestudeerd en een van de wijsheden van het innerlijke kind is: WAT JE ZEGT BEN JE ZELF. Dit moeten jullie zeggen tegen die charlatans als ze jullie weer eens ziektebeelden naar jullie hoofd gooien. In Psychology today, stond een artikel over een onderzoek dat uitgevoerd werd door onder andere een hoofd van een psychologie faculteit. Uit dit onderzoek is gebleken dat een derde deel van de mannelijke en twee derde deel van de vrouwelijke psychotherapeuten zelf psychisch gemankeerd zijn. Dit was te wijten aan nare ervaringen in de vroege jeugd zoals: slecht functionerende familiebanden, alcohol en/of drugsmisbruik door ( een van de ) ouders, seksueel misbruik, lichamelijke en geestelijke mishandeling, of ( een van de ) ouders opgenomen in een psychiatrische kliniek. Ik ben zelf opgenomen in een kliniek en ik confronteerde een psychotherapeute met de uitkomsten van dit onderzoek; ze begon flauwe zever uit te slaan zoals dat het voor mensen die dit hebben meegemaakt in hun jeugd niet leuk is waarop ik tegenwierp dat dit geen vrijbrief is om dan maar op latere leeftijd andere mensen te gaan stigmatiseren. Ze zweeg en ik voegde er nog aan toe dat als ik dan toch behandeld moet worden dat ik dan wel behandeld wil worden door mensen die zelf gezond zijn. Wederom stilte. Even over mij, beste mensen; ik heb een beroep gedaan op de Wet Op De Geneeskundige Behandelingsovereenkomst ( WGBO ) en ik ben nu al een kleine 10 maanden van de dwangmedicatie af. Deze wet garandeert jullie het recht op duidelijke informatie over welke behandeling dan ook, daarnaast is een psychiater volgens deze wet VERPLICHT om jullie persoonlijke toestemming te vragen betreffende welke behandeling dan ook en tot slot hebben jullie volgens de WGBO het recht om welke behandeling dan ook te weigeren in het geval jullie deze “behandelingen” als schadelijk voor jullie zelf zien of wanneer jullie de “behandelingen” van geen nut achten. En vergeet niet dit alles voor te leggen aan de Here Jezus; Hij is op de eerste plaats gericht op de zwakkeren, Hij is begaan met jullie rechten. Groetjes van Ron.

  Reply

• Paul

  12 oktober 2017

  Tom Cruise (een omstreden scientologist) heeft niets te maken met de documentaire ‘Psychiatry: An Industry of Death’. Het NCRM (Nederlands Comité voor de Rechten van de Mens) daarentegen, is WEL opgericht vanuit de Scientology Kerk met als doel vermeende wantoestanden binnen de psychiatrie onderzoeken en aan de kaak te stellen. Prima dat Scientology de psychiatrie in zijn algemeenheid aanwijst als pseudowetenschap. Vrijheid van meningsuiting! Maar dat het hier bij uitstek Scientology is die met de vinger wijst, vind ik extreem hypocriet. Pot en ketel… Ik heb door de jaren heen verscheidene documentaires over deze gigantische hypocriete sekte gezien en vind Scientology in potentie vele malen schadelijker en verderfelijker dan psychiatrie en psychotherapie. Over narcisme gesproken…

• Ron Hofstede

  13 oktober 2017

  De burgeroorlog komt eraan en het zal de derde Wereldoorlog zijn. Wij conservatieven zullen dan definitief afrekenen met de linkse elite ( psychiatrie, media en universiteiten ). Aan de handen van de psychiatrie kleeft het bloed van de heiligen en rechtvaardigen. De linkse elite met hun recyclebare tassen en hun groene sapjes en hun yoga en pilates. Met hun klimaatakkoord. Die linkse milieuhobby kost de burger handenvol geld en dramatisch verlies van banen. Doordat jullie je vrijwel alleen maar omringen met andere linkse elitairen, die ook van die “verantwoorde” keuzes maken, hebben jullie totaal geen binding met de de hardwerkende man uit de straat, de blue collar man en degenen die dat willen zijn maar die door jullie in klinieken zijn gestopt. Aldus zijn jullie verantwoordelijk voor de tweedeling in de maatschappij. Hoewel links zegt een hekel te hebben aan armoede veroorzaken jullie die wel bij the good people. Jullie betichten mensen als Geert Wilders van polarisatie; maar psychiatrisch personeel heeft nooit anders gedaan; daar was het ALTIJD al wij/zij; het team tegen de patiënten. Waarom mogen wij, de patiënten, nooit aanwezig zijn bij hun vele vergaderingen maar staan ze de patiënten niet toe dat deze ook vergaderen? Geert Wilders is OPENLIJK polariserend, de psychiatrie IN HET GENIEP. Het NCRM spreekt niet voor niets van de verborgen vijand. O, linkse elite, waarheen zullen jullie vluchten zodra de burgeroorlog een feit is? De conservatieve beweging wordt wereldwijd steeds groter en in de resterende gebieden zitten voornamelijk moslims. Dachten jullie dat die jullie zullen beschermen tegen onze wraak die verschrikkelijk zal zijn? Hebben jullie, domme cultuurrelativisten die jullie zijn, wel eens een Koran opengeslagen? Hebben jullie nooit gezien hoeveel passages erin staan die oproepen om niet-moslims te vermoorden? Ga maar door met het vervolgen van de Zwakkeren en al degenen die WEL willen werken. Het is peanuts vergeleken met dat wat wij voor jullie in petto hebben. Wees nou eens voor EEN keer zo dapper om dit bericht af te drukken. Jullie zijn toch met zoveel man? Ik weet het, dapperheid is niet jullie sterkste kant ( meteen 20 man “verpleegkundigen” tegen 1 patiënt als die het het niet langer pikt en boos wordt ), maar pas nou voor EEN keer eens NIET die Sovjet censuur toe en publiceer dit bericht. Als je een gewoonte ( Laffe Sovjet censuur ) weet te doorbreken heb je een wil en waar een wil is, is een weg. Zo, toch nog een positieve afsluiter want ook voor jullie is het nog niet te laat, maar het is aan jullie om die kans te grijpen en jullie leven aan de Here Jezus te geven. Groeten van Ron.

• Paul

  13 oktober 2017

  Van nu af aan alsjeblieft on-topic. Bovenstaand artikel gaat over narcisme, dus uitsluitend reacties met een ‘narcistisch’ onderwerp zullen in het vervolg worden gepubliceerd.

• Schuillie

  9 juli 2018

  Je moet die commerciële rat MJon eens zien en haar obsessie over narcisme waar ze duidelijk geld aan verdient (ze heeft meerdere websites waar ze haar pamfletjes promoot). Wat een mormel is dat mens en een heel laf persoon terwijl ze dus blijkbaar veel eigenschappen bevat die volgens haar pseudowetenschap toepasselijk zijn op narcisme… een of andere vage freudiaanse onzin aandoening…

• T. Huisman

  13 september 2017

  Vroeger had je managers die bepaalden wat de artiest ging doen. Nu nemen ze het heft in eigen handen. Dan ging de manager van zo”n band of artiest er met hun geld vandoor. Waar zij hard voor hadden gewerkt en hadden niet veel te zeggen dan dat de manager alles voor het zeggen had. Die bepaalde je kleding en danspasjes en hadden er maar weinig aandeel in. Nu willen ze vrij zijn in hun persoonlijke smaak en dat hun individu erin naar voren komt. Van boven af werd het opgelegd. Autoritair en dat je dan niets in te brengen hebt aangaande je persoon en persoonlijke smaak. De narcist zal je niet in je waarde laten wat normen en waarden betreft en in dat wat je een uniek individu maakt. Altijd naar hun pijpen dansen en controle. Ze komen binnen met pakjes en mooie beloften maar dat is in feite om je te controleren. Verder hanteren ze een rigide werkstijl waar je niet tussen in kan komen en je hele identiteit raakt op de achtergrond verstopt en kan niet in het licht komen. Zoals de narcist je afspiegelt zo ziet het grote publiek het ook denk ik. Ze willen invloed hebben zoals in de reclame van dat het ene wasmiddel witter was dan het andere. Hoe zelfstandiger het individu is hoe authentieker je bent. Geef Uw macht niet of nooit uit handen aan een narcist. Specialisten die thuis zijn op dit gebied adviseren om no contact te gaan of low contact voor als het niet anders kan met zakelijk contact met zo weinig mogelijk informatie geven aan de narcist. Als je de narcist eenmaal hebt binnen gelaten dan laten ze je moeilijk weer los en kun je er niet gemakkelijk meer van af komen. Op you tube staan er ook filmpjes met de red flags van de narcist en hoe je die kunt kunt herkennen aan bepaalde gedragingen zoals lovebombing showboating futurefaking en daarna treedt de devaluatiefase in waarbij men je minimaliseert en dan doe je van alles om die eerste fase terug te krijgen zoals het was met lovebombing. Het leek eerst een soulmate en gelijkgestemde maar nu niet meer. Controle over je leven willen hebben zodat de ziel en identiteit van diegene in verdrukking komt. Er kunnen ook psychosomatische klachten optreden en dissociatie en depersonalisatietoestanden optreden in een relatie met een narcist. .Dit is moeilijk te herkennen omdat je niet bij je gevoel kunt komen. je weet niet wat er aan de hand is.

  Reply

• Mieke

  24 januari 2018

  Klopt van A tot Z!!! Niets verzonnen of gelogen! Als jong meisje kreeg ik een relatie, eerste echte vriendje, verliefd / verloofd / getrouwd, dus geen vergelijk. Geen levenservaring, enkel de levensbeschouwing die ik meekreeg vanuit thuis! Moeder een goed mens, maar heel onzeker en daardoor een negatief zelfbeeld. Kortom: ik kreeg geen zelfvertrouwen mee! Het tegenovergestelde… Een narcist maakt of breekt je, en dat gaat geheel zonder dat je je daarvan bewust bent… 26 jaar mee samen geweest. Toen mijn nachtrust zodanig werd verstoord –zweetaanvallen, hormonale stoornis– werd ik benoemd tot: psychische gek! Ik moest blij zijn dat ik hem had, niemand zou mij willen etc. etc. Dit gebeurt op een zodanige manier dat je zelf niet meer weet of je spoken ziet! Echter, mijn wil om te willen blijven leven omwille van de kinderen was gelukkig sterk genoeg. Alle kenmerken / kernwoorden hierboven vermeldt kan ik 1 voor 1 beamen. Hij is 1 van de grootste zakenmannen van Nederland geworden. Toen we trouwden, had hij niets. Mijn vader heeft destijds ons huisje verbouwd en van mijn centjes hebben we het ingericht. Hij kan het zich niet meer herinneren. In zijn gedachten is hij de geweldenaar, die gedachten verander je niet, hij gelooft zichzelf. Fictie maken ze feit / gelooft zijn eigen verzinsels en komt daardoor inderdaad geloofwaardig over. Het gezegde: als je iets maar vaak genoeg zegt, dan ga je het zelf geloven, is hier op zijn best! Tevens, als je iets maar vaak genoeg hoort, ga je het ook geloven! Al twijfel je nog zo hard, een narcist weet die twijfel weg te nemen, op een dusdanige manier dat je hem wil geloven, je hebt met hem te doen! 10 jaar heb ik erover gedaan om hem te traceren plus om van hem af te komen. Echter echt vrij / vrijgelaten word je nooit, daar moet je zelf heel hard voor knokken, een grote spiegel om jezelf te mogen ontdekken / spiegelen. Dit ook nog eens omdat ze je inderdaad zo getransformeerd hebben dat de buitenwereld hem een medaille geeft dat hij zo goed voor je is geweest?! Ze zijn dubbel, sluw, toneelspelers, kunnen huilen (puur zelfmedelijden). Een kind laten ze je eraf halen, je hebt geen keus, (dit klinkt als je aan de zijlijn staat onwerkelijk, iemand die niet met een echte narcist heeft geleefd, heeft totaal geen benul)! Een gepland kind (een meisje)… de wereld ging op zijn kop… dat kindje moest eraf. Later naar een vechtscheiding (heb overal afstand van getekend, overigens wist ik het niet, daar is hij 5 jaar mee bezig geweest om mij onder valse voorwendselen te laten tekenen en zich nu niet Ron Hofstede: dom wicht want het hele verhaal waar jij mee aankomt hoort niet op dit forum thuis. Hij wilde de kinderen, waar hij nooit naar omgekeken had, terwijl hij naar de buitenwereld deed of hij de beste vader is, kreeg ik van de persoon in kwestie te horen dat hij daar een relatie mee gehad heeft. De tijd terug geteld, daarom moest het kindje eraf, want meneer vertelde dat hij thuis niets had! Tja, van lucht kan je niet zwanger worden… het is de grootste vreemdganger die er rondloopt, maar O wee als je hem daarmee confronteert: “hoe durf je?!” De wereld verzint dat, die zijn namelijk allemaal jaloers! Jaloers op ‘ons’ omdat ‘we’ het zo goed voor elkaar hebben. Opeens is er dan ‘ons’ en ‘we’? Ze smijten met geld om vrouwen te behagen, maar in hun ego denken ze dat ze geliefd zijn. Thuis krijg je huishoudgeld, afgemeten, afgepast, terwijl ik zelf 40/50 uur werkte. Mocht van mijn eigen geld niets opmaken of moest het eerst vragen… naarmate de jaren (en vriendinnen die attenderen dat het niet normaal is… je raadt het al… er bleef geen vriendin over, ook dat gaat ongemerkt) kocht ik voor de kinderen kleding, of make-up, een keer schoonheidsspecialiste dan moest je hem horen… Mijn rekening ieder afschrift werd uitgeplozen, de telefoon gespecificeerd… ik had er geen moeite mee, had niets te verbergen, maar vele jaren later kwam het slecht slapen etc. etc. het onderbewustzijn wat niet tot bewustzijn kon komen! Zwemmen met de kinderen, zelfs dat schoot hem verkeerd, er kwam een zwembad in de tuin, de mooiste Rolls Royce onder de zwembaden… Vrouwen jaloers op mij want hij wist het zo te brengen: is fijn voor de kinderen en mijn vrouw!? Nu zeg ik: omdat ik besef dat het isoleren was! Hoe vaak ik te horen kreeg: je hebt het wel getroffen en allemaal zijn ze, achteraf, vreemdgegaan met hem! Een vliegveld werd op zijn kop gezet, bemanningspersoneel werd uitgescholden… En waarom? Omdat hij vindt dat ze op hem moeten wachten, een vol vliegtuig laat hij wachten. Reden: gewoon te laat van huis vertrokken! Dochter reed paard, op een goed niveau… O wee, als hij kwam kijken en ze een foutje kreeg of een foutje maakte: als we het paard gingen afzadelen op de vrachtwagen dan kregen we het te horen: hoe durven we HEM zo voor schut te zetten. In die tijd dachten we: O jee, echt beter opletten beter ons best doen… I.p.v.: zoek het uit eikel. De media en velen volgen hem. Cliché – de portemonnee. Ik ben nog altijd voor velen de boosdoener, dat doet nog weleens zeer. Toch laat ik mijn eigen kant zomaar niet zien aan mensen! Ik ruik op afstand met wie ik wel of niet een gesprek aanga, vertrouwen in een nieuwe relatie is nihil. De mensen die me echt kennen of mogen kennen die weten dat ik een goed mens ben, gelukkig weet ik dat zelf ook. Maar niets komt aanwaaien. Een eenmanszaakje ben ik begonnen, het is nog maar pril, heel klein, het loopt stroef, soms hoor ik de woorden van mijn ex: het gaat met jou nooit meer iets worden, daar zorg ik wel voor. Hij heeft de middelen, en dan zakt mijn energie… mezelf herpakken, schop onder mijn kont en doorgaan denk ik dan.

• Fieke

  31 juli 2017

  Ik heb al 10 jaar een relatie met iemand die zegt dat ik alleen ga sterven als ik niet luister wat hij vraagt. Mijn familie vindt mij gestoord. Mijn vader haat hij. Alles wat ik koop moet ik vragen. Het is moeilijk om met zo iemand samen te leven maar liefde voor hem blijft groot. Hij doet of ik niets waard ben. Ik ben maar iemand die niet weet hoeveel moeite hij doet. Alles wat verkeerd gebeurd is allemaal mijn schuld.En het raarste is dat ik het ook zelf begin te geloven. als ik tegenspreek dat is er ruzie. Dus als hij tegen me begint dat ik weer alles verkeerd doe. Dan luister ik en dan zeg ik niets meer gewoon omdat ik zoveel mogelijk de liefde wil bewaren. Ik heb 2 kinderen en volgens hem ben ik een slechte moeder. Op internet mag ik niets kopen. terwijl er elke dag een pakje aankomt dat hij heeft gekocht. Hij controleert wat ik aankoop in de winkel voor eten en als het te duur was (eten) moet ik me verantwoorden. Ik ben dit beu maar ik sta machteloos. Als we uit elkaar zouden gaan zie ik mijn kinderen nooit meer Want hij neemt ze af. en zal me slecht maken t.o.v. van de rechter. Weet iemand wat ik kan doen?

  Reply

• T. Huisman

  13 september 2017

  Ik had ook een zus en die controleerde ook alles wat ik uitgaf en kocht zelf dure dingen maar als ik iets had gekocht iets kleins dan moest ik daar verantwoording voor afleggen. Telkens weer op en aanmerkingen over gelduitgaven en dat ik niet kon rekenen en niet met geld kon omgaan. Ik kocht eens een deodorant en dan werd er gezegd van moet dat nou. Bij alles wat je deed en kocht werd gecontroleerd en daar op gewezen. Het was alsof je je voor het Godsgericht moest verschijnen je daar te verantwoorden voor de narcist. Ik zou geen contactuele eigenschappen hebben en het leek alsof zij de beste waren die er bestonden en alsof er niemand aan kon tippen. Alles wat je deed was verkeerd en op alles wat je deed kreeg je op en aanmerkingen. Zelf doen ze nooit iets verkeerd. Ik werd codependent en heb mijn macht uit handen gegeven. Na de vaste lastten te hebben betaald ging er nog een bedrag van af van een inhouding en wat er overbleef kon ik eten van kopen maar net zo dat ik iedere dag kon eten wat ik wou en daar raakte ik van afhankelijk van dat de narcist boodschappen deed en het eten kookte en huishoudelijke klusjes deed. Verder had ik een andere zus die een tweede rekening opende waar de vaste lasten van af gingen en was nergens de baas over. Letterlijk voor de meest kleine dingen moet ik verantwoording voor afleggen. Ik kon geen oranjekoek kopen voor de verjaardag en die kocht de narcist maar dit was niet voor niets maar om mij te controleren zodat je niets te zeggen had. Bon bons terrasbezoek met koffie en een tosti met ham en kaas of patat met kroket en frisdrank betaalde de narcist. Ik voelde mij zeer verdrukt en kreeg psychosomatische klachten. het eten verteerde niet goed. Ook kocht de narcist shampoo voor mij van een duur merk van wel meer dan 5 euro omdat ik die niet makkelijk zelf kon betalen. Zoals toiletartikelen en shampoo van het goedkoopste merk en van eigen merk en de Aldi en dan was het nog niet goed. En wat niet goed was kreeg je na maanden nog te horen. Als je een nul op gymnastiek had of iets in het verleden wat je niet goed kon dat werd je telkens verteld en wel zo dat het in je onderbewustzijn is gaan zitten. van dat je gezegd is dat je altijd arm zult blijven en nooit werk zult vinden en het was alsof ik dat onbewust al uitstraalde zodat anderen dat ook nog van mij dachten. .Ik werd kopschuw voor mensen omdat die mij altijd in het zelfde hokje plaatsten. Ik weet niet beter dan dat ik altijd zo ben behandeld. Zij kochten dure schoenen en kleding uit de duurste zaken konden ze zich veroorloven en wisten dat ik dat niet kon doen en het was alsof ze je daarom minder vonden en hadden een superieure instelling over mij alsof ik incompetent was een eigen leven te leiden. Dit is heel erg in mijn onderbewustzijn gaan zitten waardoor je het ook nog denkt. De norm was van zich dure etentjes kunnen veroorloven en dan ben je wat. Ze kijken niet naar het innerlijk en je unieke stijl van wat je uniek maakt alles willen ze naar hun hand zetten ook je kledingstijl en kapsel. De dingen die je hebt mag je niet zelf bepalen. Het is alsof ze heel veel weten over iets of een onderwerp en het lijkt wel alwetend of meer weten. Als je dan met een suggestie of idee kwam werd dat meteen van de hand gewezen en het moest zo gaan zoals zij dat wilden. Dominant en autoritair en weinig toegeeflijk. Er is geen discussie mee mogelijk. Er is geen win win situatie dan dat zij controle uitoefenen en winnen en er zit geen ruimte tussen en geen lucht n geen democratisch overleg van beide partijen. Uitjes en dagjes uit ben ik met de narcist gegaan omdat ik die zelf niet kon betalen en en een ijsje of een plakje cake daar moest je van alles voor doen in ruil om hun de baas te laten zijn in allerlei dingen waar bij je het niet voor het zeggen had. Zoals simpele toiletartikelen afkraken zoals van moet dat nou en zelf alles maar kopen en grote dingen kopen. In het groot leven en ik ben zuinig maar kreeg altijd op en aanmerkingen over mijn uitgaven patroon. Liefhebberijen afpakken en dat anderen dat goedpraten en dat het op mij neer komt als ik me er over beklaag bij anderen. .Die rages of uitzinnige woedeaanvallen met beledigingen en grove opmerkingen moest ik iedere dag na het werk maar aanhoren. Op den duur werd het mij te veel maar het was alsof ik nergens heen kon naar iemand die het kon begrijpen van hoe onderdrukt ik mij hier in voelde.

• Mieke

  24 januari 2018

  Jezelf niet af laten schrikken!!! Dat is juist wat ze willen… Er is geen rechter die ‘zomaar’ je kinderen afpakt. Het kan zijn dat je een keer iemand van de kinderbescherming aan de deur krijgt, die komt checken. Of de kinderen op tijd op bed liggen, eten, hygiëne, hoe jouw omgang met hun is, hoe jij functioneert etc. Gewoon jezelf zijn, als jou kinderen met normen / waarden / liefde etc. opgevoed worden is er niets aan de hand. Een narcist pakt een middel om jou te kwetsen, bang te maken… waar krijgen ze je mee te pakken? Juist! Over de rug v/d kinderen. Het interesseert ze niet of de kinderen daardoor beschadigd worden! Er gaat maar 1 ding in hun hoofd om: zijn wil is wet, koste wat kost! Sterk blijven, in jezelf geloven. Ik heb zelf ook veel meegemaakt, maar niet 1 haar op mijn hoofd die er aan dacht om de kinderen af te laten pakken! Het zou een hel zijn om je kinderen achter te laten bij een narcist. Hou dat in gedachten dat je dat je kinderen niet aan laat doen plus het feit dat het een dreigmiddel is zodat je hem niet aan de kant zet!

• ninaa

  29 juli 2017

  Hoi hoi, Ik heb al een tijdje een relatie, maar weet niet goed hoe ik ermee om moet gaan en wat het nou eigenlijk is met hem. In het begin leek hij echt de perfecte partner. Hij sloofde zich letterlijk uit om mij te laten zien hoe geweldig hij was… We deden echt de leukste en mafste dingen. Geweldig gewoon!
  Soms kreeg ik ineens een appje van hem dat hij niet wist of dit het wel was en hoe ik het zag. Ik snapte hier echt niks van, het kwam zo uit het niets! Dus ging ik hem appen dat ik het geweldig vond gaan en niet begreep waar dat ineens vandaan kwam. We woonden een eind uit elkaar, dus we moesten het in het begin hebben van de weekenden en soms wat meerdere dagen. Steeds vaker, als ik thuis was, kregen we ruzie over de gekste dingen wat eigenlijk nergens op sloeg. Heel vaak als ik iets leuks gepland had, zorgde hij er wel weer voor dat mijn dag verpest werd door heel kortaf te doen of ruzie te zoeken… Uiteindelijk reageerde ik niet meer, maar begreep het gewoon niet dat hij het niet kon hebben dat ik een leuke dag had… Soms kwam hij ermee dat hij me miste en dat het daardoor kwam. Of ik had het gedaan omdat ik bijvoorbeeld niet zoveel met hem geappt had of ik was vergeten hem bijvoorbeeld een fijne dag te wensen! Het was meestal mijn schuld… Als we samen waren, was het eigenlijk wel geweldig. Ik ben al vrij snel samen gaan wonen en heb een geweldige baan gevonden. Ook dit kon hij niet goed hebben in het begin… terwijl ik zoooooo blij was, drukte hij het wel weer de kop in! Hij moest er erg aan wennen dat ik fulltime aan het werk was, was zijn argument… Als ik dan een keer naar mijn ouders ga in het weekend vind hij dat dat niet kan omdat hij in de weekenden samen met mij wil zijn. Hij wil ook altijd de dag zo laten lopen zoals hij die in gedachten heeft. En als het dan een keer anders verloopt, is hij helemaal van slag… Ik ging bijvoorbeeld naar de kapper en we hadden die dag nog 2 verjaardagen… Bij de kapper liep het iets uit waardoor ik dus wat later was… Ik bel hem op en zeg tegen hem dat ik wat later thuis ben, dan hoor ik al aan zijn reactie dat het weer misse boel is. Het OV lag eruit, dus ik ging hem weer bellen om te zeggen dat ik zo niet thuis kom. Hij vertelde me meteen dat hij nog heel veel moest doen, waarop ik hem dus niet heb gevraagd om mij op te komen halen. Later in het gesprek werd hij echt boos omdat ik hem dat had moeten vragen… Maar er zelf mee komen vond hij belachelijk… Dit is maar 1 van de vele voorbeelden… Ik moet echt elke dag weer afwachten hoe zijn humeur is… Van ’s ochtends vanaf het wakker worden tot ’s avonds als we gaan slapen. Nou snap ik dat jullie denken… Wat doet ze nog met hem? Ik heb ook echt hele geweldige dagen met hem, dat is juist zo frustrerend! Dan is het zoooooo geweldig en is hij echt de vent waar ik altijd van gedroomd heb… Maar die andere kant van hem is echt vreselijk en zoooooo vermoeiend. We hebben al hele gesprekken gehad en ook wel gehad over uit elkaar gaan, maar dan zegt hij altijd dat hij geen leven heeft zonder mij. Hij is ook echt iemand die zo graag aandacht wil… Ook van vrouwen. Dan is hij helemaal in zijn nopjes, maar als ik dan eens een gesprek met een jongen heb dan… Hij vindt zichzelf ook heel geweldig en vraagt rustig, bijvoorbeeld aan mijn nicht die hij voor het eerst een dagje meemaakt, wat vind je nou eigenlijk van mij? Dat heeft hij dus ook aan mijn vader gevraagd en die heeft hem letterlijk verteld wat hij van hem vindt. Hij was totaal van slag en kon geen woord meer uitbrengen. Ik sta op een punt dat ik doorheb dat ik erg verander door hem en mezelf niet kan zijn als ik bij hem ben en ik niet weet hoelang ik dit nog volhoud. Ik wil hem graag helpen, maar zou niet weten hoe. In ruzie heb ik geen zin meer. Maar ben ook nog niet zover om hem te laten gaan. Wil er echt wel voor vechten, maar weet even niet meer hoe. Misschien dat jullie me een beetje kunnen helpen en mij raad en advies kunnen geven!

  Reply

• Mieke

  24 januari 2018

  Een hele late reactie! Ik hoop dat je je verhaal tig x overgelezen hebt en weet dat je jezelf het beste moet gunnen! Dan weet je zelf het antwoord wel! Een narcist doet exact wat je zelf opschrijft c.q. verwoord: ze zijn niet altijd klootzakken (eigenlijk wel, want het leuke is gespeeld). Ze weten exact wanneer ze moeten paaien… oftewel: manipuleren! Hij heeft al heel snel door hij jij in elkaar zit, hij weet vlugger dan jij hoe je te ‘gebruiken’. Go go go go go. Of het moet zijn dat jij niet van jezelf houdt en daarom geen echte liefde wil! Van hem ga je het nooit krijgen… Sterker nog: naarmate hij ouder wordt, wordt het alleen maar erger! Ik hoop dat je inmiddels van hem af bent. Zodat je hart vrij kan komen / zijn voor een ander die jou met respect / waarde / liefde behandelt. Dat waar je recht op hebt. Overigens de meeste narcisten zijn vreemdgaanders, wetenschappelijk bekend. Jij bent voor hem een verlengstuk van zijn moeder. Geen gelijkwaardigheid. Waarom zou je jezelf tekortdoen? De hel breekt los als je hem verlaat, waarom: hoe durf jij zijn ego te kwetsen!!! Let wel: zijn ego, niet zijn hart, liefde kennen ze niet…

• Ikke

  30 juni 2017

  Ik lees hier verhalen waarvan de inhoud me bekend voorkomt. Zelf ben ik meer dan 10 jaar maatje geweest van een borderliner met een X-factor. Wat dat dan ook mag zijn. Ben als maatje van de ene dag op de andere aan de kant gezet met de boodschap: bedankt voor alles, maar jou hoef ik niet meer. Word ik ook niet beter van… Heb “mijn maatje” nog een paar keer gezien, maar geen enkele reactie van herkenning. Zelfs geen groet. Is dit nu ook narcistisch gedrag? De X-factor? of alleen maar de reactie van een borderliner? Ik vond dit wel heel moeilijk te accepteren na al die jaren van wel en wee als maatje…

  Reply

• T. Huisman

  13 september 2017

  Iemand met Borderline heb ik ook contact mee gehad en dan is het de ene dag alles en de andere dag is het niets meer. Ze werd erg enthousiast van mijn brief en zei dat ik die naar haar moest opsturen en dat deed ik maar kreeg de brief terug met de mededeling dat ze er geen zin in had terwijl ze eerst enthousiast reageerde. .Ik dacht hoe kan dat nou eerst wou je dat ik die brief opstuurde en de volgende keer vond ze het maar niks. Wat instabiel en wisselvallig. Ze zou vroeger zijn opgenomen geweest in Oegstgeest en kreeg dan spanlakens want die waren er toen nog in de verouderde psychiatrie. De ene dag is het alles en het volgende moment is het hun niets. Ik ontmoette ook iemand op het station Groningen en die ei ook een vriendin te hebben met borderline en hij moest altijd voor haar koken want zelf zorgde ze niet voor zich zelf. Toen werd ze ook opgenomen in een psychiatrisch centrum en vrijwel al snel kreeg ze een relatie met een ander op die afdeling. Eerst in vuur en vlam staan voor iemand en kort daarna is iemand niets meer. Als die vriend van haar met een ander sprak dan werd zijn vriendin met borderline jaloers maar niet met diegene waar hij mee sprak maar op haar vriend en hoe hij er mee praatte en zij ging wel met anderen. Hun dochter was in een gastgezin opgenomen.

• Richard

  28 juni 2017

  Hier een narcist en een borderliner (sinds februari vastgesteld). Augustus 2016 kreeg ik een hartaanval, vier weken later maakte mijn partner (narcist & borderliner) de relatie uit… Op typisch narcistische wijze: alle macht ontnemen en jou op geen enkele wijze nog de kans gunnen om iets te kunnen vragen, bespreken, laat staan in je ogen te kijken en je vooral nog een trap na te geven: dat het alleen maar ellende was en dat het mijn schuld was, terwijl ik op dat moment helemaal verbouwereerd was… Geen idee wat de reden was waarom zij het uitmaakte, want ik belde juist om rekening te houden met haar gevoelens… wat dus totaal anders werd uitgelegd. Door deze ervaring (hartaanval, verbroken relatie, stoppen met roken, medicijnen tegen stoppen die je hoofd helemaal tot wanorde maken, niet slapen, revalidatie en zien hoe je bedrijf richting rand faillissement gaat) schoot ik een aardige depressie in en merkte ik een onwijze verlatingsangst… Dan toch maar eens kijken wat er nu met mij aan de hand is… Wat blijkt: ook borderline en ook narcisme… Nu ben ik geen kwaadaardig narcist… Wel iemand die charismatisch is, graag praat en snel geneigd is om een onderwerp naar zichzelf te halen, maar wat ik dan lees over:

  • Anderen onderuit halen om er zelf leedvermaak over te hebben
  • Geen geweten hebben
  • Geen compassie kunnen tonen
  • Geen liefde kennen

  Als ik dat allemaal lees dan ben ik eerder het tegenovergestelde… Kortom, alles is nu flink aan de oppervlakte, zodanig dat het mijn hele dag en hele leven op dit moment beheerst. Inmiddels sta ik wel onder intensieve begeleiding, maar heb niet echt de indruk dat dit me erg helpt… Ik blijf maar vastzitten in de wens om weer met mijn ex-partner te kunnen praten, wat mij dus onmogelijk gemaakt wordt. Geen idee hoe ik van die wens af kom. Te weinig eigenwaarde, dat is wel zeker.

  Reply

• T. Huisman

  13 september 2017

  Mij is aangepraat Borderline te hebben van iemand die amateuristisch is en bij het Riagg werkte. De therapeut had een vrij huwelijk en wou vieze verhalen uithoren. Heeft mij gehersenspoeld totdat ik die traits kreeg van borderline. Een soort indoctrinatie en leek wel alsof die zelf mensen onderuit haalde dan zei die waar denk je aan en als je dat zei dan werd het met een symptoom vergeleken die te maken had met borderline. waarschijnlijk wou die zich interessant voordoen en had hier geen ervaring mee. Echt nog zo”n beginneling en onervaren en opscheppen en naar beneden halen als borderline in een ingezonden stuk met naam en toenaam in de krant met het beroep er bij waarbij die psychiater mij duidelijk symptomen gaf die te maken hadden met borderline zoals van zwart wit denken. In alles wat je zei werd je vergeleken met kenmerken van borderline. Dit heeft een negatieve invloed gehad op mijn gedachteleven. Op den duur gaan die enablers die dit mogelijk maken het gedrag van de narcist flying monkeys die supporters zijn van de narcist dit ook nog klakkeloos en kritiekloos geloven. Verder heb ik een persoonlijkheidsonderzoek gedaan en die heeft men terzijde gelegd. Later is gezegd dat het een momentopname was omdat ze waarschijnlijk dachten dat het om een I.Q. test ging. Omdat zo”n psychiater een autoriteit is op het gebied van geestesziekten gelooft iedereen die vuile roddels die over je verspreid worden wat maakt dat je nog meer van je zelf verwijderd raakt maar dat zie je op dat moment niet. het leek wel alsof de psychiater ziek was en aan overambitieuze overcompensatie leed en zich als copycat van mijn tegenstander toonde na die aangevoeld te hebben speelde die dezelfde rol als mijn tegenstander. waar je ook kwam .iedereen leek er het zelfde over te denken en het vervreemdde je van je gevoel met leegte en diezelfde soort leegte van iemand die borderline blijkt te hebben. Ik vind dit een misstand en sarren jennen en treiteren om iemand uit de tent te lokken zodat je emotioneel op reageert want dit schijnt voer of voeding te zijn van de narcist dat ie je in zo”n staat van opwinding wil zien en dat het je wat doet en pakt je op je meest kwetsbare punten. Zelf tonen ze geen kwetsbaarheden en onzekerheden. het lijken wel geen mensen te zijn. Zij hebben alles goed en die ander is in alles verkeerd en zeg je waar het op staat dan krijg je een trap na. Ondanks wat het mij heft gedaan vinden sommigen dat ik maar weer in die therapie moet gaan met van die destructieve therapeuten. Niet alleen drank maakt meer kapot dan je lief is maar een narcist en psychiater ook. Dan verwijzen ze dat k manipuleer en dat ik polymorf pervers zou zijn en zwart wit zou denken zoals de klassieke borderliner. Op den duur zeggen ze spottend en denigrerend daar komt dat borderlinertje ook weer aan. Nergens krijg je erkenning van dat dit niet waar is dan dat ze wel weer en weer willen dat je dit ondergaat met een opname tot gevolg wat de onderdrukker wel kan waarderen. Ze willen gewoon belangrijk en interessant zijn en zich goed voelen macht en geld status en eigenbelang en ijdel belang. Zij een villa en mij neerhalen terwijl ze niets dan shit produceren en alle wat je zegt wat waar en misdaan is door hun daar bij krijg je een trap na en worden alle gevoelens genegeerd of ondergebracht in symptomen van ziekteverschijnselen die zijn aangepraat en geindoctrineerd gehersenspoeld als gelijk een vieze vette enge sekte. het zijn in mijn ogen gestoorde daders die ze in de kraag moeten vatten maar geef je blijk van emoties en woede daar teren ze op van die onmacht en die vulnerability en dat subordinated zijn. Zoiets is koren op de molen voor hun. Het zijn parasieten en vampiers die je naar beneden halen en willen dat je verslaafd onder een brug ligt. En dat je je niet kunt redden en dat geklets van die flying monkeys dat zijn van die domme mensen die alles kritiekloos aannemen wat ze aan roddel en geruchten verspreiden over iemand. het is gelijk de riooljournalistiek hoe minder hoe mooier en ook al is het niet waar er valt geld aan te verdienen. Ze willen wel iemand vermoorden om zich goed te voelen en hopen dat je uit wanhoop het niet meer weet. .het lijken zelf wel narcisten alhoewel ik dit niet met zekerheid durf te zeggen omdat ik het gewend ben tegengesproken te worden als geesteszieke. Dit zijn gevaarlijk amateurs en zeggen dat je decadent bent en een zwart wit denker bent en dat is een kenmerk van Borderline en dat je grillig en impulsief bent en je denkt al zo dat je heel weifelachtig maakt omdat je dan denkt dat anderen je weer als impulsief zullen bestempelen heb je je denkwijze en gedrag maar aangepast. het is niet een natuurlijke manier van zijn.

• Chris

  17 april 2018

  Dikke respect voor jou je kwetsbaar te uiten hierover openlijk, ook al is het virtueel en op veilige afstand… Ikzelf ben afgemaakt en verafschuwd door m’n familie / naasten na relatiebreuk met moeder van mijn kids. Heb verschillende dingen naar m’n kop gekregen, negatieve narcist, m’n zus die zelf Borderline in hart en nieren heeft met narcistische trekken, die mij trachtte te overtuigen hetzelfde heb als haar. Heb ik mijn hele leven tegenop moeten boksen, zo slinks gewiekst en gemeen ze is. De ander “mij” die altijd achter haar bleef staan ongeacht ze zo fout of goed was, mij de vernieling in hielp, stoken om zelf beter te worden… Omringen en het masker dragen als de perfecte persoon, bij mensen waar zij voordeel uithaalde, dubbeltje 1e rang, manipulatief van diegene krijgen wat ze wou! Het lukte haar! Haar ex mij uitmaakt voor anti sociopaat. Tuurlijk want zij had hem ook al weten te overtuigen. Ja ik ben soms niet de makkelijkste nee, deel sterk mijn eigen mening en mijn standpunten, waar ik me prettig bij voel. Mijn zus, mij in de slechtste tijden van m’n leven totaal links liet liggen en in tegendeel, nog grotere en dikkere vriendinnen ging worden met de moeder van mijn kids. Alleen uit zelf gewin… Kan boeken en bestsellers schrijven nu nog… Maar jeetje… Destijds Burn-Out en volledig op mezelf ingericht en op overlevingsstand met mezelf stond, na onverwachte doodsteekbreuk in depressie belanden, schreeuwde ik om hulp! Kortom na lange weg diagnose ADHD, dit mede omdat m’n zoontje voor mij diagnose kreeg… ADHD is inderdaad niet altijd even leuk, maar kan zo beginnen in de geestelijke zorg, want heb wel mijn kracht en tegelijk ook m’n valkuil, achter de schermen bij mensen te kijken, een soort zesde zintuig zoals ik t maar benoem… Voor een ieder en een ander? Linksom of Rechtsom toen zag ik het ook niet maar… Waar een wil is… Niks komt voor niks maar verandering begint altijd bij jezelf en dat is de grootste uitdaging die men kan aangaan. Vechter of vluchter? Keuze vrijheid… Sterkte hier allemaal!

• B de R

  26 juni 2017

  Zit al een aantal maanden binnen mag niets zeggen dan zoek ik gelijk ruzie. Mij slecht maken en spreken over mij. Mij voor alles uitmaken. Krijg geen reactie op iets wat ik vraag. Laat me aan me lot over nu dat ik ziek ben en hulp nodig heb. Vernield met opzet mijn spullen, waar ik zo zuinig en trots op was. Ik weet niet meer wat ik moet of kan doen! Maar ik hou dit niet meer vol. Heb het gevoel dat ik doordraai.

  Reply

• Lois

  27 juni 2017

  B de R! Wat erg… voel met je mee! Wou dat ik iets voor je kon doen…

• Richard

  28 juni 2017

  Beste B de R… Zo te horen ben je ziek, word je geïsoleerd en vervolgens dag in dag uit emotioneel mishandelt. Ik denk dat het tijd wordt dat je de zaak onder ogen komt: Je moet jezelf los koppelen van deze (zo te horen) narcist. Hoe je dat doet? Bel familie, vrienden of kennissen en vraag of ze je willen ophalen / helpen .. neem contact op met blijf van mijn lijf of GGZ-instelling en vraag welke hulp geboden kan worden. En ga dan ook .. dit wordt niet beter!

• T. Huisman

  13 september 2017

  Zoek hulp bij mensen die thuis zijn op het gebied van narcisme en narcistisch misbruik. Als baken en als boei eten zij het te herkennen en te erkennen wat rust geeft, en geven tips en adviezen hoe je hier mee om kunt gaan. het boek van Iris Koops Het verdwenen zelf met tips en adviezen en op de site van Iris Koops staan ook mensen die gespecialiseerd zijn in narcistisch misbruik. Het is vreselijk wreed dat iemand spullen kapot maakt waar jij zuinig op bent geweest. Dat ze je met alles laten zitten. van zo iemand moet je zo vlug mogelijk van af zien te komen. Ik hoop dat U wegwijs vind waar U in terecht gekomen bent er zijn mensen die er van alles over weten dus je staat niet alleen.

• Carla

  22 juni 2017

  Hi allemaal! Ten eerste veel respect voor jullie. En blijf in jezelf geloven! Ik twijfel of mijn ex partner narcistisch is of niet, en ik hoop dar jullie mij hiermee kunnen helpen! Toen ik hem voor het eerst met hem in aanraking kwam was hij zo lief… uren bellen, whatsappjes and so on! bij de 2e date wilde hij me al voorstellen aan zijn vrienden etc.! Ik vond dit echter te snel gaan, heb hem dit gezegd en even afstand genomen! (Hij reageerde hier al vreemd en een beetje bozig op) uiteindelijk toch weer verder met hem gaan daten! In deze situatie dat ik hem leerde kennen zat hij best slecht had geen huis, was zijn eigen zaken verloren. Omdat hij zo lief was en eigenlijk nooit iets van mij verwachte. Heb ik hem geholpen door deze rotperiode! Ook financieel wat ondersteund! Uiteindelijk was alles voor hem weer op de rit en voor ons ook dacht ik. Echter heeft hij zoveel uit mij gevist dat hij vrij veel van mij wist… wat ik vervelend vond, wat gevoelig bij mij lag wat mijn onzekerheden waren… op een gegeven moment leek het voor mij alsof hij hier met opzet op inspeelde. Zo wist hij bijvoorbeeld dat andere vrouwen een gevoelig onderwerp was. En deed hij er alles aan om aandacht te krijgen! Filmpjes van zichzelf plaatsen als hij wakker werd bijvoorbeeld. Werd boos als ik hierna vroeg, en deed het alleen maar meer. Ook was het volgens hem ook altijd mijn eigen onzekerheid wat ik op hem projecteerde. En zei dat ik teveel met hem bezig was. Hij wisselde ook heel vaak van gedachtes. Dan kon hij vol lof over de toekomst met mij praten en zag hij dit helemaal met mij zitten en als ik er dan eens over begon zei hij “je moet niet te ver in de toekomst kijken” daar ben ik nog niet mee bezig. Ook had ik door dat alles volgens zijn zin moest! En als dat niet zo ging werd hij boos. En ook echt boos om de allerkleinste dingen! Ik werd zo afhankelijk van hem door dit omdat ik het goed wilde doen. Hij heeft dingen tegen me gezegd zoals jij bent erger dan iedereen die ik ken (dit gebaseerd op de mensen die hem in het verleden zwaar gekwetst hebben) heeft gezegd dat hij geen “k@nk#r” om me geeft en me leven kapot zou maken. Deed moeilijk over mijn spullen terug geven. Dan zou hij ze opsturen dan weer op straat gooien dan weer dit. Geeft mij overal de schuld van en noemt dit door mijn acties is dit zijn reactie. Hij zegt dat ik hem kapot heb gemaakt en dat als ik hem gebroken wilde hebben ik dit nu voor elkaar had! Nadat de relatie was verbroken heeft hij mij overal geblokkeerd behalve op SMS en bellen. En ging terug naar zijn ex. Dat is vervolgens ook weer klaar en hij heeft nu een nieuwe vriendin! Raar dat hij op dit moment me weer overal heeft gedeblokkeerd het lijkt alleen wel alsof hij mij ook hiermee nog onder me huid wil kruipen door te liegen, en door te laten zien dat nu alles beter en mooier met haar is en doet hij alles bij haar wel, wat bij mij niet kon en wat mij zo onzeker maakte en ik hem vaak genoeg over heb aangesproken… Inmiddels 9 maanden verder waardoor dit laatste binnen een maand allemaal is gebeurd… En tot 4 dagen geleden nog contact met hem had via de SMS of bellen. Ik ben zo in de war en in tegenstrijd met mezelf… Waar is die jongen die ik leerde kennen? Dit is zeker niet heel het verhaal maar een kleine basis. Ik weet alleen niet zo goed hoe ik het allemaal moet brengen… Zijn dit tekenen van narcisme? Of ben ik zelf gek aan het worden?

  Reply

• Carla

  22 juni 2017

  P.S. Ook als ik iets had was hij altijd te druk of weet je wel niet hoe druk ik het heb. Of weet je wel niet hoe mijn leven eruitziet? Ook benoemde hij altijd dat ik niks om hem zou geven, omdat ik geen rekening zou hebben gehouden met wat hij zei. Terwijl ik juist alles voor hem deed! Ik ging altijd naar hem omdat hij druk was hij kon me dag en nacht bellen and so on! Maar ik kon nooit hetzelfde terug verwachten! vind zo raar allemaal…

• Lois

  27 juni 2017

  Lijkt wel of we met dezelfde persoon te maken hebben…

• Veerle

  9 juni 2017

  Ik wil even reageren op de vele schrijnende verhalen hieronder . Ik heb een narcistische vader . Mijn moeder is al heel jong gestorven . Ze was nog niet eens begraven of hij had al een nieuwe relatie . De eerlijkheid gebied mij echter te zeggen dat hij wel degelijk verdriet heeft gehad over mijn moeders dood. De eerste dame heeft het met hem 20 jaar volgehouden . Later kwam ik erachter dat dit hoofdzakelijk kwam doordat hij maandelijks een groot bedrag op haar rekening schreef . De tweede dame was een zeer intelligent en belezen persoon . Hij walste echter over haar heen , met als gevolg dat zij hem letterlijk heeft buitengegooid . De derde dame was echter ook een narcistisch persoon . Nog erger dan hij . Met het gevolg dat hij nu niet meer de telefoon durft op te nemen en de voordeur te openen . Ergens vind ik dit amusant , hij heeft zijn gelijke gevonden . Nu , wat mezelf betreft , heel mijn leven heeft hij mij het gevoel gegeven dat ik maar een lastig insect was dat in zijn weg liep . Toen ik 28 was had ik er genoeg van en brak met hem . De rust die ik kreeg was onbeschrijflijk ! Hij is iemand die zeer dominant is , altijd overtuigd van zijn gelijk , en iedereen moet naar hem luisteren . Extreem vermoeiend zo een persoon . Door aandringen van mijn partner kreeg ik weer sporadisch contact met hem . Nu echter is hij oud , en buiten mij heeft hij niemand meer , want iedereen mijdt hem . Nu zijn de rollen omgedraaid . Niet dat het er ooit zal uitgaan . Van zodra hij echter in dit soort gedrag vervalt laat ik hem op rustige toon weten dat ik dit niet pik en wegga als hij er niet onmiddellijk mee stopt . Als ik er een keertje geen zin in heb , neemt mijn partner , die zeer sociaal ingesteld is , en blijkbaar de gave heeft om met moeilijke gevallen om te gaan , het van mij over . Dankjewel lieverd . Waarom plaats ik deze reactie ; aan iedereen die te maken heeft met een narcistisch persoon GA WEG !!! Ze verkloten je leven ! Ook als je financieel afhankelijk bent van deze persoon GA WEG !!! Zoek hulp , ook als je kinderen hebt , ga weg ! Alles beter dan dit ! Als je blijft omwille van de kinderen , later zullen zij daar de gevolgen van moeten dragen en in therapie gaan ( ook ik ben in therapie moeten gaan) dit wou ik even zeggen.

  Reply

• lucinda

  25 juni 2017

  Beste Veerle, Ik vind het knap dat je er zo goed mee om kan gaan. Jou opmerking dat, ook al heb je samen kinderen… ga weg, triggert me. Ik zit middenin een relatiecrisis met een vermoedelijk narcist maar durf niet weg omwille van ons kind. Ik realiseer me dat ik haar niet kan beschermen zolang ik in de relatie zit maar voor mijn gevoel gaat dat helemaal niet meer lukken als ik ga scheiden. Ze zal dan immers deeltijd bij de andere partner zijn. Ik heb geen idee hoe hiermee om te gaan.

• T. Huisman

  13 september 2017

  Ik heb wel eens een stukje over narcisme gelezen en dan stond er bij dat het maar 1% van de bevolking betrof maar dat zijn er alleen al in ons land 100.000 die mogelijk allemaal nog vrij rond lopen en lang niet allemaal naar therapie gaan of in een kliniek zitten. vandaar ook weggaan. Het is verschrikkelijk hoe erg iemand hier onder kan lijden en je kunt er zelfs aan onderdoor gaan. Ze helpen je mee naar de spreekwoordelijke donder. Ga weg luiden alle adviezen vooral als de alarmbellen gaan rinkelen met die red flags en waarschuwingstekens waar je op moet letten voordat je een date met iemand hebt. Een familielid is ook verschrikkelijk en vooral co dependency-relatie zonder mutueel karakter. Het is baatzucht en willen er iets voor terug en raak je je onafhankelijkheid en vrijheid kwijt. Je bent niet vrij in die relatie maar opgesloten.Je weet niet waar je het zoeken moet. Je zou het zielennood kunnen noemen. En die smear campaigns met flying monkeys en enablers met roddels die ze kritiekloos en zonder bewijs maar geloven. Het valt niet mee om er zo maar van los te komen.

• M Bijl

  19 mei 2017

  Sil jij liegt dat je barst weet ik meid . ???????? ik ken jullie verhaal . Jij had goede vent maar verpeste het met je egocentrische gedrag n met iedereen in bed te stappen n get dan hem verwijten . Vind ik persoonlijk knap ziek . Jij maakte hem kapot zag iedereen n projecteert t dan vervolgens op hem .

  Reply

• M Bijl

  19 mei 2017

  Ik vind jullie allemaal wel een stelletje jankers hoor n waarschijnlijk weten jullie zelf net zo slecht voor de ander. Ongelooflijk dit . Aanstellers

  Reply

• Paul

  19 mei 2017

  Ik neem aan dat dit een triestige troll-reactie is…

• Lieve

  18 april 2017

  Dit is hij dacht ik. Alles klikte ook met zijn 2 dochters en ook met mijn 3 kinderen. Echt content was ik. Terug kunnen zorgen voor een gezin en dat deed ik met liefde en plezier. Hij maakte mij aan het lachen. Ik kon over alles praten met hem. De gemeenschap was echt heerlijk. Ik ontdekte zijn schulden en heb hem ermee geholpen zoals iemand dat normaal zou doen als je elkaar graag ziet. Bijna 2 jaar heb ik ermee bezig geweest met zijn papieren te sorteren, afspraken te maken bijy het OMCW. In zijn plaats naar elke afspraak gaan want altijd was er wel iets. Hij smeerde boterhammetjes met choco voor mij zo lief was hij. Na 6 jaar is van het levende, lachende en grappende meisje / vrouw, die ik normaal ben eigenlijk niks meer over. Geen 180 maar 360 graden is hij gedraaid en alleen tegen mij. Hij ziet me geeneens staan. Ik heb het er zo moeilijk mee omdat ik dit nooit had verwacht echt nooit. Praten kan ik tegen niemand, niemand zou mij geloven, omdat iedereen hem kent als de toffe vent waar je alles aan kan vragen en die altijd zal helpen. Ik snap het niet, elke dag vraag ik mij af, waarom en waarom alleen bij mij. Zijn er vrienden bij ons, dan praat hij en praat hij, en lachen en noem maar op. Maar zijn de vrienden weg, dan praat hij met mij niet, ziet me geeneens staan. Ik heb complexen gekregen over mezelf door hem, kom bijna niet meer buiten. Hoe veel verdriet of pijn ik ook voel, hij ziet geeneens naar mij om. Hij ziet me achteruit gaan en toch blijft hij zo. Ook al heb ik er al zovele keren met hem over gepraat. Hij zou niet weten wat hij verkeerd doe zegt hij dan. En alles ligt aan mij. Gemeenschap hebben we ook niet meer. Of 2 keer per jaar. Elke dag kijkt hij naar p0r*n0 en bevredigt hij zichzelf, maar hij ontkent altijd en liegt er constant over. Wat mankeert er aan mij, dat vraag ik dikwijls. Niks zegt hij dan. Ik voel mij rot slecht hier, maar weet gewoon niet meer wat te doen. Nergens kan ik heen, maar als ik hier blijf ben ik zo bang dat ik mijn eigen iets aan doe en ik ben zo dankbaar dat ik kinderen heb, door hun ben ik nog hier en voor mijn kinderen zal ik het nooit doen echt niet want dat kan ik ze niet aandoen. Maar zo blijven leven, ik heb geen leven meer. Ik haat hem elke dag meer en meer. Het is precies dat hij ervan geniet om mij pijn te doen. Praten heeft geen nut, totaal niks, en ik heb het al zoveel keer gedaan, gepraat, het is net of ik tegen een muur praat. Ik ben totaal mezelf niet meer en ik wil zo graag mijn leven terug. En bang ben ik echt bang voor mijn toekomst. Ik heb dit niet verdient echt niet, maar dit is de dank die ik krijg van iemand die ik al met alles geholpen heb. Bedankt dat ik eens iets kan zeggen, want alles opkroppen is echt niet goed voor een mens echt niet. En ik vind het zo erg dat er zovelen zijn die zo moeten leven zoals ik en het totaal niet verdienen. Mijn droom isb een klein huisje of appartementje, mijn hondje Buddy gaan halen die bij mijn zoon is nu en met mijn 2 schatten van kleinkindjes plezante en gelukkige dagen tegemoet gaan. Dat is mijn droom. Merci om naar mij te willen luisteren echt merci daarvoor. Veel liefs en groetjes. Lieve xx

  Reply

• N

  6 mei 2017

  Ik begrijp je heel goed, wat jij beschrijft nou ik zie mezelf daar helemaal in terug. Afgelopen 2 dagen scheld hij mij steeds voor k@nk#rh0#r uit. Ik maak het al 13 jaar mee ben mezelf niet meer. Maar ik vecht nu terug om een eigen leven te kunnen leiden. Doe het ook want je hebt maar 1 leven. Ik zal veel moeten opofferen, maar beter dat dan leven met een grote vieze leugenaar: de narcist…

• Guanoniem

  9 juni 2017

  Lieverd… er is niets mis met jou… begin opnieuw op je eigen waarnemingen te vertrouwen… wat je ziet en voelt klopt… deze man heeft verschillende gezichten… dat hoort bij narcisme. Ik heb dit ook meegemaakt en gedacht dat ik er met niemand over kon praten… En heel lang uit angst voor gek te worden verklaard m’n mond gehouden… Hij was bovendien zo slim in een indruk over mij te wekken en dingen te verdraaien naar anderen dat ik bijna zelf ging geloven dat hij gelijk had. Als al je vrienden iets over je denken ga je geloven dat t klopt tenslotte. Ik ben er achter gekomen dat er wel mensen zijn waarmee je hierover kan praten… mensen die t ook hebben meegemaakt… zoals hier bijvoorbeeld… nu praat ik er heel veel over en merk dat er meer mensen ervaring hebben met narcisten. Ik zie dat wat je meemaakt met een narcist een groot voordeel met zich meebrengt… al lijkt t op t eerste gezicht niet zo… uiteindelijk wordt je gedwongen op je eigen intuïtie te gaan vertrouwen en je eigen schaduwkant onder de loep te nemen. En als je niet simpelweg kiest om echt en onvoorwaardelijk van jezelf te gaan houden en voor jezelf te kiezen dan redt je t niet… Ik zie t nu als een grote en heel belangrijke les voor mij die ik niet op een andere manier had kunnen leren… en dat bevrijdt me ook uit t gevoel slachtoffer te zijn… en daar wordt ik sterk van… en als ik t kan kan jij t ook! Ik heb inmiddels geleerd dat ik het recht heb om mezelf weer terug te pakken… mijn eigen persoonlijkheid en m’n eigen energie… (een narcist is niet meer dan een energieparasiet)… Stop met jezelf weggeven aan iemand waarbij alles dat mooi is aan jou in een zwart gat verdwijnt… en kies voor jezelf… Go for it… t enige dat je kan doen is opstaan en wandelen… ver weg van hem…

• Guanoniem

  9 juni 2017

  Weet dat t voor je kinderen beter kan zijn als je weggaat… nu hebben ze geen moeder… straks hebben ze een moeder om naartoe te gaan… in zo’n situatie leven is voor een kind verschrikkelijk… bovendien gaan ze leren dat t normaal is om zo met elkaar om te gaan en later ook accepteren dat ze door hun partner mishandeld worden… Ze hebben nu geen keus… maar wanneer je een eigen leven bouwt wel…

• Alice

  9 juni 2017

  Lieve allemaal, Ik wil hier op reageren omdat ik iedereen een hart onder de riem wil steken en dat jullie misschien gebruik kunnen maken van mijn advies. Ik was 16 toen ik mijn ex-partner leerde kennen, net als vele van jullie niets doorgehad, ik dacht dat ik op handen werd gedragen!!! Mijn leven (en later ook dat van de kinderen) werd een HEL!!! Een HEL van… 27 jaar!!! Als ik jullie alle details zou geven dan ben ik volgende week nog aan het schrijven, maar even wat op een rijtje: gekleineerd, afgesloten van de buitenwereld, gecontroleerd, gedomineerd, seksueel misbruikt, huiselijk geweld (schreeuwen, slaan, vernielen van spullen die je lief zijn, schelden, leugens over je vertellen, etc. etc.). Dan nog niet gesproken over alle instanties, want ik heb overal hulp gezocht!!! Huisarts, GGZ, raad van kinderbescherming, maatschappelijk werk, bureau jeugdzorg, advocaten, rechtbank, etc. etc. Ik kan er nog veel meer opnoemen (ouders, vrienden, buren, school van de kids, die laatste niet omdat je dit wil, maar mensen gaan vragen stellen). Ik heb als ervaringsdeskundige (werk namelijk zelf in de zorg) een lezing gegeven voor mensen in de zorg, hoe je narcistisch misbruik kunt herkennen, en hoe je iemand erbij kunt helpen. Mensen om mij heen hadden melding gemaakt bij verschillende instanties en ik zat met mijn kids in de problemen!!! Dus advies: help de persoon en ga samen aan de slag om een plan op te stellen. Misschien kun je het zelf (ik heb het zelf gedaan) maak een plan voor jezelf… Sorteer de belangrijkste dingen, zet die bij een vriend of vriendin, familie beetje bij beetje, ga op zoek naar onderdak etc. etc. Ik had een koopwoning, een hele goede baan, heel veel vrienden… ben alles kwijtgeraakt!!! Nu 7 jaar geleden, maar geloof me… GA!!! GA!!! Ik heb ruim 3 jaar in angst geleefd, daarnaast –of daardoor– ernstig ziek geweest, maar wij / jullie zijn zo sterk geworden in al die jaren!!! Als ik het aan kan, kunnen jullie het ook. Alles komt goed!!! Ja echt, blijf niet denken… ik houd zo veel van hem… of wat moet ik… of waar kan ik heen… Je gaat eronderdoor. Ik heb daarna EMDR / Eye Movement Desensitization and Reprocessing (zoek maar eens op) gedaan, ik kan jullie nu schrijven zonder dat ik ergens last van heb, terwijl er hele ernstige dingen zijn gebeurd, en… het allerbelangrijkste: ik ben nu een hele spontane, goedlachse, gelukkige, blije, vrolijke, gezellige (etc. etc.) MOEDER!!! Een vrouw (50 jaar), vriendin, verpleegkundige. Zeker als je kinderen hebt… ook zij krijgen een trauma, en het kan zich herhalen, want ze kunnen denken dat narcisme / narcistisch misbruik normaal is, of je raakt ze kwijt omdat ze op den duur niet in deze situatie willen zijn / leven (met alle gevolgen van dien). Lieve allemaal, ik kan nog uren schrijven, en ik zou het liefst iedereen willen helpen… al help ik maar 1 iemand over de streep… Ga leven!!! Want daar heb je er maar 1 van (en van mannen en vrouwen zo veel, met narcisme etc.)… En twijfel niet aan jezelf!!! Heel veel liefs!

• HL

  22 mei 2018

  Hetzelfde meegemaakt. Eerste jaar prins op het witte paard. Nu na 20 jaar praatte hij niet meer met en/of tegen me en wantrouwt alles. Hij is weggegaan en had al 3 jaar een nieuw slachtoffer (want dat is ’t… geen vriendin…). En a.u.b. vertrek! Want wat ben ik gelukkig… Al is ’t een moeilijke weg. De last is van mijn schouders en na hulp en tijd heb ik mezelf en het geluk teruggevonden!!!

• MK

  11 november 2016

  Bijzonder. Het stikt hiert van de psychologen en psyciaters blijkbaar. Hoe kan je in godsnaam zomaar stellen dat een partner of een vriend(in) een narcist is? Hebben jullie de DSM erbij gepakt? En zelfs dan nog is de DSm alleen voor classificatie. Officiele diagnoses zijn alleen door psychiater te stellen. Ik lees hier verschrikkelijke verhalen en wil deze best geloven. Maar zelfreflectie en objectiviteit lees ik hier helaas maar weinig.

  Reply

• Marja

  11 maart 2017

  Hier kan ik nou zo boos om worden…. Een narcist toont gewenst gedrag. Ook bij een psychiater. Iedereen valt voor z’n charmes. Niemand, maar dan ook niemand weet beter dan een partner dat hij met een narcist te maken heeft. Mijn ex zou zich nooit zo gedragen bij een ander. Hij is jaren onder psychiatrische behandeling geweest en er was niks mis met hem, maar ik weet het zeker, hij voldoet aan bijna alle ‘eisen’. Het was vreselijk en ik zit nou met het schuldgevoel, de twijfel en het verdriet. Je weet totaal niet waar je over praat MK!

• Guanoniem

  9 juni 2017

  Dit is nou een typisch voorbeeld vind ik van een narcistische argumentatie… hier kunnen we iets van leren… een autoriteit die zogenaamd overal boven zou staan… DSM aanvoeren als referentiepunt om zoiets te kunnen beoordelen… en op die manier mensen laten twijfelen aan hun eigen waarnemingen en ervaringen… En ja beste MK… als je een tijd met een narcist geleefd hebt wordt je ertoe gedwongen zelf psychiater te worden… Waarom? Omdat je nergens terecht kan met je verhaal omdat zelfs psychiaters narcisme vaak niet doorzien bij iemand. Gelukkig beschikken veel mensen over een eigen beoordelingsvermogen en intuïtie en kunnen ze zelf nadenken en voelen… Dat maakt ze dus heel competent om zelf te beoordelen wat er gebeurt. Ik weet wat ik heb meegemaakt… en weet waar dat door is ontstaan… heb alle narcistische verschijnselen die zich voordeden van top tot teen onderzocht en ben zeker dat ik met een narcist te maken heb gehad Ik vertrouw helemaal volledig op mijn eigen beoordeling hierover…

• T. Huisman

  13 september 2017

  Ze kunnen zelfs ervaren psychiaters om de tuin leiden. Ze zien niet hoe diegene functioneert binnen een relatie en binnen vier muren. Tegen mij werd gezegd over die gene die narcistisch gedrag vertoonde van hoe gezellig die was en hoe behulpzaam en contentieus die wel niet was en het lijkt allemaal maar zo. Tegenover anderen maar binnen vier muren moet je die rages maar opvangen en iedere dag uitzinnige berserkerswoede aanhoren met grove opmerkingen. het is alsof je nergens wordt geloofd en ook spiritueel healers en mensen die werken in het paranormale veld snappen en begrijpen het niet van hoe zij werkelijk zijn en hoe erg iemand er onder te lijden kan hebben. het is alsof ze vinden dat je je aanstelt en overdrijft en alsof je heel erg met je zelf bezig bent, en egocentrisch bent terwijl je in alles van dat tekort schiet terwijl de narcist zo is maar dat zien ze niet. Het komt neer op diegene die er het slachtoffer van is. Alles wat in een gewone relatie werkt werkt niet bij iemand die narcisistisch, is en hebben oogkleppen op. Zoals onvoorwaardelijke liefde zal wel werken in een gewone relatie maar niet bij hen. Je raakt van je eigen gevoel vervreemd en kunt er niet meer bij. Dit zal wel doorleefd moeten worden om weer bij je gevoel te komen. Op den duur geloof je niemand meer. Je moet dan echt iemand hebben die hier in thuis is en die weet hoe zij zijn in de relatie tot die ander. Dan zeggen ze dat je zwart wit denkt, en je wordt overal verantwoordelijk voor gehouden. Het lijkt wel alsof anderen vinden dat er iets met jou aan de hand is en de omgeving reageert niet altijd even begripvol zoals het zou moeten. Dissociatie en depersonalisatie en vervreemding kun je hiervan krijgen en ik weet niet of ze dat onder kunnen brengen in narcistisch misbruik van dat er in speelt en als je het weet vallen alle kwartjes op z”n plaats. Jaren lang van dit gedrag dat je alles moet zien te doorleven om weer bij je gevoel te komen en tot je zelf te komen. Mensen herkennen iets in dat wat er staat geschreven over narcisme en hoe ze zijn en kunnen alles plaatsen nadat wat hun is overkomen. Het gaat in je belief system zitten en je onderbewustzijn. Het zijn negatieve energieen die in je systeem zijn gaan zitten en waar bij je het aanneemt dat het zo is.

• AnonieM

  6 november 2016

  Dit heb ik te zeggen na mijn ervaring. Ga weg! zoiets meemaken wens jij jou vijand namelijk niet eens toe. Waarom zou jij dan zoiets zelf willen doorstaan? Als iemand ruzies op gaat zoeken om jou een schuld gevoel te geven, blijf je bewust van dat ze daar juist op uit zijn. Schijf situaties op waar jij later over zou kunnen twijfelen! Als jij bang bent dat dit niet genoeg is om twijfel bij jou tegen te gaan, neem situaties op als je het aan voelt komen. de kans bestaat dat jij gaat twijfelen aan je eigen, de ander, hoe jij alles beleefd. Dit werkt herstel tegen, naar mijn mening. Laat jezelf niet isoleren, en gebruik jou omgeving als alarmsignaal iedere persoon waarvan je word geïsoleerd, hoe harder het alarm. Vraag door als ze iets vertellen om jou medelijden te krijgen. En kom daarna meerdere malen daar op terug op momenten dat ze het niet verwachten. Onthoud alles goed, ze veranderen vaak de verhalen na verloop van tijd. En beweren dan dat jij het dan verkeerd begreep. Ondanks dat je weet hoe zo iemand is kun je toch gemanipuleerd worden…

  Reply

• Janet

  27 augustus 2016

  Ik ben 52 jaar getrouwd met een narcist. Al die tijd ben ik onderdrukt. Heb me machteloos gevoeld omdat anderen hem geloofden. Hij kan het zo mooi vertellen. Ik ben lichamelijk mishandeld. Maar als ik er over begin is hij het vergeten of het is niet waar. Hij is altijd geliefd bij vrouwen geweest en ook vreemdgegaan. Maar ondanks bewijzen is het niet waar. Hij wil graag aanzien en denkt dat iedereen alles graag voor hem doe. Hij praat de hele dag over zijn ziektes. Hij is zieker dan wie dan ook. Ik schaam me voor zijn uitspraken. Ik heb soms een hekel aan hem. Of nog erger. Groet van Janet

  Reply

• vechtertje

  30 september 2016

  Hallo, ik heb een aantal weken geleden iemand leren kennen waarop ik op slag van ondersteboven was en ik geloof hij ook van mij. ik heb 3x met hem seks gehad en bleek in die week dat zijn vriendin een aantal dagen op vakantie was. Hij was leek het in de war net als ik maar wilde bij mij zijn maar zat ermee om zijn vriendin te kwetsen. Ik heb er vaak over gesproken met hem en vond dat hij het beste eerlijk kon zijn tegen iedereen. Toen zij terug was van vakantie had ik gehoopt dat hij het juiste zou doen en zij zou dat weekend bij hem verblijven. Ik heb nog nooit zo´n rotnacht gehad. Voor ik van hem hoorde was het de volgende middag pas. De dagen erna bleef hij zich verzetten er voor uit te komen, tenzij hij mij eigenlijk maar als pleziertje zag. Uiteindelijk heb ik haar benaderd en de waarheid verteld. Zij gaf me aan dat ze hem niet meer kon vertrouwen en dus het contact met hem zou verbreken. Hij heeft ongelooflijk zijn best gedaan om het met haar bij te leggen. Wel moet ik erbij vermelden dat hij elke dag weer anders tegen mij deed. Dan weer lief en als ik niet aan zijn wensen om het zwijgen toe te doen was hij in en in gemeen. En vervolgens de volgende dag weer aantrekken. Ik was na 2 weken totaal opgebrand want deed geen oog dicht hierdoor. Ben bij een goede vriend gaan logeren om weer met beide benen op de grond te komen. Ik heb hen toen ook voor het blok want was bijna akkoord gegaan om hem bedenktijd te geven terwijl hij het bed deelde met zijn vriendin. Drie maanden maar liefst. Ik heb het contact verbroken en hij deed weer moeite om mij te overtuigen van zijn gevoelens voor mij. Ik vertrouw hem niet meer. Hij dekt zijn zekerheden in en wantrouwt mij terwijl ik binnen 2 dagen echt voor hem koos. Dus omdat er weer niets veranderde aan de situatie en hij geen daden bij zijn woorden voegde begon ik zowat paranoïde te worden en kreeg flashbacks van eerdere dingen die me waren aangedaan. Hoe kan iemand zo gemeen en gevoelloos zijn….

• Anoniem

  8 augustus 2016

  Hoi help … ik weet niet of mijn vriend narcist is maar denk het . Hij is de beste hij doet alles goed enz . Hij wilt niet dak vrienden hen hij denkt dat ik alle mannen kan krijgen . Mijn kinderen tonen nooit respect . Hij doet alles super goed . Hij is altijd bedrogen geweest . Precies of ik kan daar iets aan doen . Heeft hij angst of is da narcist zijn ? Help !

  Reply

• Natcist

  1 augustus 2016

  Silly B is het toevallig niet zo dat je eerst blind vertrouwen genoot en dat hebt misbruikt door je vriend te beliegen en bedriegen? Zo van je had alle vrijheid zonder vragen maar dan vaak vreemdgaan tja dat keert zich tegen je.

  Reply

• Narcist

  1 augustus 2016

  Beste silly bijl is t niet zo dat jij alle vrijheid en bloed vertrouwen genoot en dat hebt misbruikt door te liegen en veelvuldig vreemd te gaan? En daardoor gecontroleerd bent gaan worden?

• Emffie

  18 juli 2016

  Narcistische mensen geven op een schokkende manier niet om jou, zo zou je het kunnen samenvatten. Als jij heel erg je best voor hem doet door bijvoorbeeld een deskundig advies te geven, dan geeft hij geen antwoord, geen dankjewel, simpelweg omdat hij er niet over piekert jou te laten blijken dat jij iets goed doet, en gaat er vervolgens met de eer vandoor. Alleen iemand waar hij iets aan heeft voor zijn status zal hij complimenten geven. Je moet nooit van zo iemand gaan houden want je komt van een koude kermis thuis. Narcisme is niet te genezen, niet te veranderen, niet door liefde, niet door ratio. Dus ik raad iedereen aan het op een rennen te zetten als je een narcist ontmoet.

  Reply

• Emffie

  11 juli 2016

  Mijn vader en mijn broer vinden zichzelf véél belangrijker dan de rest van de familie, maar ze zullen niet slagen voor het label persoonlijkheidsstoornis. Ze hebben elkaar altijd gehaat omdat ze wel elkaar doorzagen, maar niet zichzelf. Met mijn vader heb ik nog lang een redelijke relatie gehad (ik was zijn favoriet, maar ook met enige verborgen licht narcistische trekjes) en daardoor haalde ik de haat op de hals van de rest. De anderen uit het gezin raken over hun toeren door elkaar alleen maar te zien. Sinds mijn broer mij geen antwoord gaf toen ik per app bezorgd vroeg hoe het met zijn gezondheid was na slechte berichten, heb ik ook met hem gekapt. Niet reageren, dan houdt alles op.

  Reply

• Liesbeth

  12 juli 2016

  De moeder van mijn stiefdochter heeft narcisme. Helaas herkennen we de eigenschappen ook bij het meisje. Heeft hier iemand ervaring mee? Ze is 13.

• Liesbeth

  5 juli 2016

  Kent iemand een advocaat die gespecialiseerd is in narcisme in de buurt van Amsterdam/Haarlem?

  Reply

• Eva

  5 juli 2016

  Advocaat in Alkmaar, of is dat te ver weg?

• Liesbeth

  8 juli 2016

  Beste Eva, Alkmaar is prima. Hebt u een goede referentie?

• Sterk

  10 augustus 2017

  Goedenavond, mag ik vragen wie geadviseerd is? Heb er ook een in Alkmaar nodig.

• Jolanda

  4 januari 2018

  Ik heb ook een advocaat nodig die gespecialiseerd is in narcisme (omgeving Apeldoorn)…

• D

  29 juni 2016

  Ik heb nu bijna een jaar een relatie met mijn vriend. We wonen sinds kort weer allebei thuis. De laatste tijd begin ik mij steeds meer te ergeren aan dingen die hij doet. Hij wil alles weten. Als ik met vriendinnen afspreek dan moet ik dit eerst overleggen. Hij wil dat ik alles met hem overleg als er iets bepaald moet worden i.v.m. de omgangsregeling voor mijn jongste dochter met haar vader. Als dingen niet gaan zoals hij het wil dan kan hij heel vel reageren. En net zolang doordrammen tot hij zijn zin krijgt. Af en toe net een klein kind. Hij appte vriendinnen van mij met vragen. En andere onzin. Als ik even de kamer uitloop checkt hij mijn telefoon. Hoe kom ik erachter of hij een narcist is?

  Reply

• Emffie

  11 juli 2016

  D – ik denk dat het helemaal niet van belang is wat voor labeltje je eraan hangt, want iemand die tegen je wil in je telefoon controleert en je niet vrij laat om vriendinnen te ontmoeten, is een vervelende vent die jou niet respecteert en zeker niet op een volwassen manier van je houdt. Dit kan je niet veranderen. Ik zou een beter exemplaar zoeken.

• Vanoniem

  28 mei 2016

  Ik ben 7,5 jaar samen met mijn partner, waarvan 5 jaar samenwonend. Onze relatie is letterlijk haat en liefde.Ik twijfel heel erg aan onze relatie en stiekem hoop ik dat hij weg gaat. Mijn partner heeft soms uit het niets woede-aanvallen en trapt hierbij mij volledig de grond in. “Je bent niets waard, je bent een mislukking, jij weet niets en ik alles, wat jij vertelt boeit me niet, je bent oninteressant, er zijn genoeg andere vrouwen, je moet gewoon je bek houden en luisteren naar mij, anders sla ik hem dicht”. etc. Als ik vraag wat hij gaat doen vandaag (interesse tonen), dan zijn dat niet mijn zaken en moet ik mij er niet mee bemoeien. Als ik hem wat wil vertellen, vragen of gewoon praat, reageert hij 8 van de 10x gewoon niet en maakt hij geen oogcontact (praat tegen een muur) of praat gewoon door mij heen over een heel ander onderwerp. Als hij aan het woord is moet ik hem aankijken en op hem reageren (doe ik sowieso al, want dat hoort). We hebben 1 auto en een scooter. Bij regenachtig weer eist hij de auto op en moet ik het maar uitzoeken, want stel hij word ziek. Ik heb reuma en bij vochtig weer krijg ik veel pijn. Blijkbaar interesseert hem dat niet. Ik durf bijna niets meer te zeggen of te vragen, omdat zijn humeur zomaar kan omslaan. Ik weet niet waar zijn gedrag vandaan komt. Hij gaat al door het lint als ik per ongeluk een woord verkeerd spel, vraag wat hij gaat doen (als hij weggaat), of niet op zijn manier iets doe (bijvoorbeeld groenten schillen of zo). En een volgende dag is opeens alles weer goed. Geen wolkje aan de lucht. Dan ben ik blij en vergeet ik wat er is gebeurd. Ik hou van hem, maar zie geen toekomst samen. Ik word ook ouder en denk vaak: “is dit nou wat ik wil?”. Als hij 3 weken in Marokko is voel ik mij goed, heb ik geen stress. Als hij terug is voel ik mij opgesloten. Ben nog maar 25 en weet dat er ook lieve mannen zijn die niet altijd boos worden. Een van de redenen dat ik niet weg kan is vanwege financiën, maar vooral omdat ik bang ben. *Wat voelt het fijn om je verhaal kwijt te kunnen!*

  Reply

• Emffie

  11 juli 2016

  Nou Vanoniem, hier zou ik ook niet voor kiezen. Kennelijk denk je toch dat je voordeel ervan hebt om bij hem te blijven, want anders was je al weg. Als hij denkt dat je voor geld bij hem blijft, dan heeft hij dus gelijk. Word onafhankelijk – niemand in Nederland hoeft om te komen van de honger want iedereen heeft recht op noodhulp, dus hij kan jou in feite niets maken. Je doet het jezelf aan. Uit angst en onzekerheid waarschijnlijk, dat weet hij en dat maakt hem ook zo arrogant. Dus bevrijd jezelf van de angst om voor jezelf te gaan zorgen. Dat is namelijk de enige grip die hij op je heeft: jouw angst.

• Mounatje

  1 december 2016

  Wauw alsof ik terug ga in de tijd ik ben al 11 jaren samen met toevallig ook een Marokkaanse man en ik ben erachter gekomen dat hij ook een narcist is. In het begin was hij echt geweldig hij had veel zelfvertrouwen nog steeds eigenlijk hij vind zichzelf helemaal geweldig en alles en iedereen moet voor hem wijken en naar zijn pijpen dansen. Later toen hij mij had veroverd werd jij bezitterig jaloers en controlerend. Maar ik mocht niks aan hem vragen waar hij heen ging en naar wie en bankzaken alles werd geheimzinnig. Hij sloeg mij ook vaak en werd boos om niets. Als ik het uitmaakte stalkte hij me soms dagenlang. En als ik terug nam na alle excuses en beloftes had ik na een dag alweer ruzie en klappen. Ik ben jong uit huis gegaan op mijn 17e en had geen familie ik had alleen hem en hij had me helemaal in zijn greep. Ik had het niet door nu na 11 jaar ellende en eenzaamheid want hij doet niks samen met mij ik doe het huishouden en de 2 kinderen die we hebben gekregen helemaal alleen ik ben heel schoon en perfectionistisch maar niks is goed genoeg ik ben er aan onderdoor gegaan maar ik heb nu besloten om te gaan scheiden ik kies niet voor mezelf nu het nog kan. Ik ben achter zoveel leugens gekomen en altijd heeft hij een smoes schat trap er niet in zoals ik en luister naar je hart want ik wou niet luisteren dacht hem te kunnen veranderen en vond dat ik geduld moest hebben vanuit het punt dat ik moslima ben maar hij veranderd nooit en kan ook nooit van iemand houden omdat hij alleen van zichzelf houd. Ik hoop dat je voor jezelf kiest voordat hij voor een ander kiest uit Marokko een meisje van 18 want zo zijn die gasten ben je niet goed genoeg zoeken ze er daar wel 1 die alles voor ze doet. Hoop dat je dit over een paar jaar terugleest en een leuke man hebt in je leven en dat je trots op jezelf kan zijn dat je zo sterk bent om voor je eigen geluk te kiezen want hij zal nooit aan jouw geluk denken helaas :( sterkte lieverd en alle anderen die in een soortgelijke situatie zitten we zijn als zussen die elkaar helpen omdat buitenstaanders er niks van begrijpen helaas.

• duchtdelight

  11 april 2016

  Mijn verhaal is minder heftig dan dat van de meeste mensen hier. Uren heb ik zitten lezen en ik merkte dat ik zelf bang werd. Dat is niet goed, want dat hoeft namelijk niet. Degenen die een iets mildere toenadering zoeken zou ik adviseren om op google te zoeken naar ‘destructieve symbiose’. Zelf heb ik veel aan de boeddhistische wijsheden van Thich Nhat Hanh. Het belangrijkste is denk ik om te beseffen dat het in eerste instantie mijzelf iets te zeggen heeft dat ik in een destructieve symbiose zit en de rol die ik daarin zelf aan heb genomen. Ik ben net zozeer ‘dader’ als de ander. Ik ben het met de mensen eens op dit forum; weggaan is de beste optie en wil daar aan toevoegen; de enige die mij werkelijk tegenhoudt ben ik zelf.

  Reply

• sandra

  7 maart 2016

  Jeugdzorg en politie kunnen niks voor je doen. Politie grijpt pas in als er daadwerkelijk (zichtbaar) wat is gebeurd. Jeugdzorg dreigt vooral als je niet meteen uit elkaar gaat dat ze je kinderen uit huis plaatsen. Als manlief daarna in agressieregulatietherapie gaat, heeft hij net zoveel recht op de kinderen als jij. Dus… waar kun je terecht voor hulp? Nergens, lang leve het rechtssysteem. Ik zit hier vast met mijn 3 jonge kinderen, mijn enige zusje is overleden. Door vader in de steek gelaten en met moeder geen contact omdat ze al vanaf m’n 2e zwaar alcoholist is. Verder geen familie, dus makkelijk slachtoffer. Man uit buitenland, met bergen familie.

  Reply

• Sabine

  9 april 2016

  Heel herkenbaar, zit hier met exact hetzelfde probleem. Jeugdzorg inderdaad alleen maar dreigen en voor nog meer onrust zorgen. Mensen worden tikkende tijdbommen door de slappe wetgeving hier in Nederland. Ze houden elkaar de hand boven het hoofd omdat ze hun quota moeten halen. Er is geen hulp te krijgen, hoeveel doden moeten er nog vallen voor een wetswijziging tot stand komt die slachtoffers beschermt?

• T. Huisman

  13 september 2017

  Is het geen huisvredebreuk en kun je je de deur niet op een nachtslot zetten zodat ie er niet meer in kan. Of een ander slot op de deur zetten. Ik betaalde alle rekeningen en de narcist settelde zich hier betaalde de boodschappen en deed het koken en moest rages aanhoren met geschreeuw en grove beledigingen van wat ik verkeerd deed. Ik ben in parkjes gaan zwerven en in ziekenhuizen als verstekeling gegaan om de narcist te ontlopen. De kleding die ik aanhad waren jaren oud,. Ik liep er in antieke kleding bij met brandgaten van sigarettenpeuken en winkelhaken in de broek. Ik ben telkens beoordeeld op uiterlijkheden. Als je iets aanhaalde wat je niet bevoel dan haalden zij er bijzaken bij en konden zich alleen maar uitdrukken in schelden of dreigen. Toen ik zei dat ik een brief naar het ziekenhuis wilde schrijven zeiden ze dat ik me belachelijk zou maken en zieden dat ik plat en ordinair was en dat ik er onverzorgd bij liep.Zeiden van ik wil wel geloven dat niemand je wil hebben. dan zeggen ze van sta er maar boven maar al die negatieve opmerkingen kunnen in je onderbewustzijn opgeslagen zijn waardoor je onbewust zoiets weer over je afroept van dit soort opmerkingen. Het is dan een redding om te vernemen dat er meer zijn met dergelijke ervaringen van narcistisch misbruik zodat je het gedrag kunt plaatsen en het er met mensen over kan hebben die als baken fungeren en die dit gedrag kunnen plaatsen waardoor diegene weer in contact staat met zich zelf en de realiteit. Een narcistisch persoon leeft niet in de realiteit en daar ben je misschien onwetend in meegegaan. Je ging mee in de stroom en verbaasde je over hun reacties waar in je niet mag bestaan. En dat spiritueel genezers zonder ziel ook nog zeggen van dat je moet vergeven want dat heelt en van dat je onvoorwaardelijke liefde moet opbrengen tot waar ligt die grens want zo ben je helemaal opgegeten en besta je niet meer. het is alsof de ziel hier aan kapot gaat en alsof je niet leeft dan onder slavernij en dictatuur en autocratie alleenheerschappij controle…

• ikweethetnietmeer

  12 februari 2016

  Hallo, Ik zit in een situatie dat ik niet meer weet wat ik moet doen. ondertussen zijn mijn man en ik 12 jaar getrouwd, hebben 2 kindjes van 6 en 3. het gaat volgens mij al een hele tijd niet meer zoals het zou moeten, in de laatste 6 jaar heeft hij gelogen verschillende keren over hetzelfde, was elke keer dat ik ergens naartoe wilde een keer teveel en begon hij mij meer en meer te kleineren en kritiek te geven op wat ik doe. hijzelf doet weinig in het huishouden, maar als je hem erover aanspreekt vindt hij wel altijd iets om me te doen twijfelen of het niet aan mij ligt. nu is hij terug beginnen sporten maar ik vind het behoorlijk extreem, de helft van de keuken staat vol met potten om shakes te maken, om de 2 dagen gaat hij naar de fitness en als hij dat niet doet zit hij in de zetel naar bodybuilding tips te kijken. Nu liever zo’n hobby dan iets anders… maar ons leven wordt er gedeeltelijk door geleid, we kunnen niet gelijk wat eten als we ergens naartoe gaan, het is ook niet gelijk wanneer we ergens naartoe gaan want hij moet sporten. Hij heeft mij overtuigd om naar de fitness te gaan, maar het moet de dagen dat hij zegt. En als ik thuis kom is er altijd dezelfde opmerking dat ik zo lang weg was… De afspraak was als hij gaat dat ik het huis onder handen neem en als ik weg ben hij… als ik thuiskom tref ik het huis aan zoals ik het achter gelaten heb met hem in de zetel. hij steekt dan altijd de schuld op de kinderen dat ze lastig waren… terwijl ik ze in bad steek, eten maak, de afwas en was insteek en kindjes zonder probleem in bed steek. Alles wat ik doe, komt ook kritiek op, echt de kleinste dingen!!! dit gaat van iets niet goed ingepakt in de frigo te leggen, tot de hoeveelheid water in een pot om patatten te koken… Ik wil veranderingen doen in het huis, maar daar heeft hij geen oor naar, ik voel me er echt niet meer thuis, er moet zoveel veranderen; maar hij vind het blijkbaar niet belangrijk. Ik ben 3 weken weg geweest van hem, 2 weken lang kreeg ik verwijten naar mijn hoofd geslingerd, dreigementen, tot ik de telefoon toegesmeten heb, toen kwam hij poeslief met van alle beloftes dat hij ging veranderen. We zijn 3 maand verder… er is niks veranderd. Nu ik kan hier boeken schrijven over hem maar ik vraag mij echt af of ik verkeerd ben als ik denk dat hij narcistisch is. Alles wat hier opgeschreven staat boven van karaktertrekken kan ik hem in vinden, zelf in die mate dat het me bang maakt. Ik wil nog altijd weg, een leven zonder hem, maar ik durf het hem niet meer te zeggen, hij heeft vorige keer extreem gereageerd, ik wil niet weten wat hij nu gaat doen, nu hij weet hoe ver ik kan/zal gaan. kan er mij iemand helpen?

  Reply

• J. Gernlee

  17 juni 2017

  Beste allemaal, Dit is specifiek bedoelt voor S. Bertram, maar ik lees hier een hoop ellende en wens jullie succes. Aangaande een advocaat die net zo is, die van mijn ex is top als je in deze situatie zit, in ons geval heeft ze helaas de boel bemoeilijkt. Geen contact is niet goed, zorgt voor woede. Wees geen slachtoffer, althans laat het niet zien. Wees kort en belerend en niet beschuldigend. Aangaande.kinderen; de schade is al gedaan, te lang gebleven. Vertel ze dat je niet meer hun leeftijdsgenoot bent, maar opvoeder. HET KIND IS WAARSCHIJNLIJK AL DADER, MAAR UIT ANGST, NIET UIT GEWETENLOOSHEID! Hij / zij verwordt dan vanzelf het schrikbeeld van je kind en heeft zodoende nog een opvoedende functie. Dit is uit eigen ervaring. Trouwens dat kan niet kloppen, want volgens mijn ex ben ik het ook alsmede schizofreen, psychotisch en zou ik mijn kinderen vermoorden. Ik ben echt niet lekker als partner, sorry, maar heb nooit geslagen, vreemdgegaan en was, haar woorden, beter met de kinderen dan zij. Ik vond haar altijd een goede moeder, nu is ze dader. VERWORD GEEN DADER! Uitsluiting is funest voor de kinderen. Ze zullen alleen maar meer dat gedrag vertonen en misschien vergeven ze je niet… Jan

• Stress

  13 januari 2016

  Mijn ex-vriend is heel dominant en ik mocht in onze relatie ook niks meer niet met hakken naar buiten geen eyeliner en geen lippenstift. Ook mocht ik me haar niet krullen en als ik de deur uit ging moest ik hem dat laten weten en bleef hij me appen en bellen. In het begin had hij allemaal mooie beloftes.. En hij had me helemaal ingepakt. Ik heb ook iedereen voor hem opgegeven. Ik mocht ook m’n rijbewijs niet halen en met mijn kindje uit een eerdere relatie mocht ik ook niet naar baby zwemmen. Ik mocht niet tegen een man praten. En als ik met een vriendin appte moest ik screenshots sturen of pakte hij mijn telefoon en ging die alles nakijken. Hij begon te liegen en moest steeds laat weg.. Want hij had volgens hem een unieke baan en moest daarom ook vaak ’s avonds met klanten eten.. Dan zei hij 8 uur thuis te zijn en kwam hij 12 uur thuis. En ging daarna nog eten bestellen!! Omdat volgens hem een 4 gangen menu niet veel voorstelt. Ook mocht hij wel van alles en ik niet hij voetbalde elke zondag en wilde nog meer sporten gaan doen… En ik moest maar thuis op de bank blijven zitten want ik mocht niet eens naar lady’s night met mijn zusje in de bioscoop. Maar nu mijn probleem… Ik ben 7 maanden zwanger en hij heeft het kindje niet erkent. Ik heb toen we nog samen waren maanden gezegd we moeten nog een afspraak inplannen voor het erkennen.. Maar toen was het allemaal niet zo belangrijk voor hem.. Toen kwam de dag aan dat hij “tijd nodig had om na te denken” en ik met mijn 1 jarige zoontje en tassen met kleding in de stormende regen stond terug naar het huis van m’n moeder. Toen heb ik echt een week lang moeite gedaan voor hem omdat ik mijn gezin niet kwijt wilde. Ik denk dat hij hier echt van genoot.. Hij wilde wel weer verder maar van begin af aan niet samen slapen niet samenwonen alleen maar afspreken, alleen op z’n verjaardag zou ik mogen slapen.. Toen ik zei dat ik dan ook niet hoef te slapen omdat ik geen oproepbasis ben werd hij boos.. Toen ben ik ingegaan op z’n bizarre voorstel en we zouden afspreken tot 4 keer toe heeft hij me laten zitten en zei hij een kwartier van te voren af. Op begeven moment was ik er klaar mee.. En heb ik gezegd dat hij beter mijn spullen maar af moest gooien want zo werkt het gewoon niet. Dit zou hij die week wel doen.. Heeft hij nooit gedaan. Toen begon hij ineens over het erkennen dat hij dat wilde toen zei ik ik wil eerst alles voor mezelf op orde hebben en me dan daar druk om maken. Toen werd hij boos en zei hij dat die een afspraak wilde maken voor t erkennen en co-ouderschap wil of de baby elk weekend. Ik denk dat hij dit wil omdat hij denkt dat hij dan geen alimentatie hoeft te betalen. Ik ben hier niet op ingegaan.. En toen ging die me chanteren hij had iemand benadert bij wie ik 10 jaar geleden in de klas heb gezeten.. Zij beweert dat ik gezegd heb dat ik destijds thuis misbruikt ben hier heeft hij een screenshot van hij beweert nog 4 anderen te hebben tegen wie ik dit gezegd zou hebben en nu beweert hij ook dat ik dat tegen hem heb gezegd. Als ik niet doe wat hij wil wat betreft het erkennen en de baby gaat hij met dat verhaal naar jeugdzorg. Dit was voor mij de druppel.. Ik heb hem bij de verloskundige uit t systeem laten halen en mijn vaste verloskundige zegt zelfs dat ze hem al dominant over vond komen en dat ze er niet van op zou kijken als hij een persoonlijkheidsstoornis heeft. Ze heeft zelfs gezegd dar ze niet twijfelt aan mijn moederschap maar dat ze zich wel zorgen maakt over het welzijn van de kindjes op het moment dat ik met hem verder zou gaan.. Zijn zus heeft borderline en narcisme bij haar is dat ook getest. Ik denk dat z’n ouders ook iets hebben z’n vader is ook dominant en alcoholist. Zijn vader zei destijds zelfs tegen mij waarom laat je de baby niet inschrijven bij hem en jij nog niet want dat krijgt hij belastingvoordeel. Dat zou ik natuurlijk sowieso nooit doen… Voor de buitenwereld lijken het zulke lieve en goede mensen. Maar wacht maar als je een tijd met hun/hem leeft dan zijn de beloftes niks meer waard en trekt hij volledig z’n eigen plan.. Dit is nog niet het hele verhaal maar wel een groot deel. Nu ben ik echt bang voor wat hij gaat doen als de baby geboren is. Ik wil echt niet dat hij het erkent en al helemaal niet dat de baby eens in de zoveel tijd naar hem toe gaat. Ik ben bang dat hij dan over de baby ook macht wil hebben en dominant zal zijn.. Heeft iemand advies of een soortgelijke situatie meegemaakt?

  Reply

• Paul

  13 januari 2016

  Beste Stress, Ik ben geen expert, maar persoonlijk zou ik proberen hem voor te zijn. Neem zelf contact op met bureau jeugdzorg en laat je verhaal daar alvast documenteren. Ga naar het Instituut voor Maatschappelijk Welzijn en vraag daar advies over de instantie waar je het beste naartoe kunt gaan. Ga naar de Rechtswinkel of het Juridisch Loket en vraag daar om juridisch advies. Doe desnoods aangifte (of laat proces verbaal opmaken) bij de politie van bedreiging c.q. chantage: “Als ik niet doe wat hij wil wat betreft het erkennen en de baby gaat hij met dat verhaal naar jeugdzorg”. Nogmaals, ik ben geen expert en ik weet niet of dit effect zal hebben. Maar mijn ervaring is dat hoe meer je op voorhand onderneemt, des te sterker je staat als het ooit tot een juridisch geschil mocht komen. En laat dus ALLES documenteren en vraag van alle documentatie kopieën. Dan kun je straks bij de (hypothetische) rechter duidelijk maken dat je dit allang aan zag komen en je uiterste best hebt gedaan om de nodige stappen te ondernemen om deze crisis te voorkomen. Heel veel sterkte toegewenst! Groeten, Paul

• Jolly jumper

  14 januari 2016

  Wat ook helpt bij een mogelijke rechtszaak, is een dagboek bijhouden. een dagboek met alles wat er is gebeurd of juist niet gebeurt. Als het juiste moment komt terwijl we nerveus zijn, vergeten we de helft of ze geven ons niet genoeg tijd om alles te vertellen. Sterkte!

• Trinity

  5 januari 2016

  Wij hebben een narcistische schoonzus in de familie… We worden er allemaal gek van. Hebben al van alles geprobeerd. Niets lukt om vredig met elkaar om te gaan. Ze is extreem achterdochtig, TE assertief, heel dominant, neemt alles als kritiek aan. Ze lokt discussies uit en wekt doelbewust ergernissen op. Heel raar allemaal… Op den duur begonnen we haar gewoon te negeren. Toch probeert ze telkens opnieuw negatieve aandacht te zoeken. Ze kan blijkbaar niet zonder AANDACHT. Wij volharden nu in het negeren, dat is de enige manier om het dragelijk te maken. Onze broer wordt van de ene naar de andere kant geslingerd. Zij beseft niet dat ze haar eigen huwelijk aan het kapot maken is… Mijn ouders hebben er zich ook al in berust. We kunnen niet anders.

  Reply

• Joao

  6 december 2015

  DE ONTMOETING… Ik ontmoette haar op een forum op Internet, ze was als au-pair in Nederland, ze kwam uit Nigeria en woonde vlakbij de hoofdstad Abuja. Ik wenste haar een goed verblijf en veel plezier in Nederland. Ik hoorde een paar weken niets van haar tot ze plotseling mij een berichtje stuurde, ik antwoordde netjes en vroeg hoe het ging, na wat e-mails heen en weer gaf ze mij een telefoonnummer. Ik belde haar op en merkte dat ze het moeilijk had, ten minste dat dacht ik toen. Ik maakte een afspraak om haar te bezoeken. Het was een erg prettig bezoek, ik had nog nooit zo’n vrouw ontmoet, ze was heel erg lief en zorgzaam, ze vertelde mij dat ze het erg moeilijk had in Nederland en dat ze speciaal in Nederland was gekomen om geld te verdienen voor haar familie. Ik maakte weer een afspraak en beloofde haar te helpen daarna kreeg ik allemaal lieve mailtjes van haar, ze was zelfs al Nederlands aan het studeren. ROMANTIEK IN ITALIE… Niet lang daarna ging ik op vakantie naar Italië. Toen ik in Italië was kreeg ik plotseling een alarmerend telefoontje van haar, ze hadden haar willen verkrachten en was daarna het huis uitgezet op de trein naar Schiphol. Ik gaf haar aan dat ze haar ticket kon omboeken om naar mij te komen in Italië. Gelukkig lukte het om Nigeria om te boeken naar Italië. Daarna had ik een fantastische week met haar en nam haar daarna mee naar huis in Nederland, ze was mij eeuwig dankbaar, ik was haar reddende engel. Overigens was zij erg goed tijdens het nachtelijk samen zijn, terwijl zij beweerde maar een paar vriendje te hebben gehad omdat zij altijd bezig was om voor haar ouders en familie te zorgen. TOEKOMSTPLANNEN… Om een lang verhaal kort te maken, zij was smoorverliefd op mij geworden en omdat het een prachtige vrouw was kon ik haar niet weerstaan. In Nederland maakten wij afspraken voor de toekomst, zij wilde graag bij mij komen en een gezin stichten want ik was haar reddende engel en zo’n man had zij nog nooit ontmoet, ze kwam alleen maar voor mij naar Nederland. De maanden daarna Skypten wij veel, ik leerde haar inburgeren via Skype, betaalde haar laptop, haar huur en eten en soms wat geld voor haar ouders. Ik bezocht haar in Nigeria met de kerst en zag heel haar familie en al haar vrienden, iedereen vond haar fantastisch en wenste mij veel succes met haar en de tijd in Nigeria was ook fantastisch, ondanks dat haar familie helemaal niets had. Ik heb nog nooit zo veel armoede gezien als toen in Nigeria. Ze vond mij zelfs zo’n fantastische man dat zij mijn naam op haar bovenarm liet tatoeëren, want ze zou altijd bij mij blijven. Terug in Nederland regelde ik haar komst naar Nederland, ze had een verblijfsvergunning en mocht de komende 5 jaar bij mij blijven. DE OMSLAG… Toen zij die verblijfsvergunning kreeg begonnen er steeds meer problemen te komen, het ging van kwaad tot erger, ik moest het interieur van mijn huis veranderen, mocht mijn ouders niet meer uitnodigen, ze hield zich niet meer aan afspraken, bleef soms zo maar een avond of middag weg, ging vervelende discussies met mij aan en met mijn vrienden en deed waar zij zelf zin in had en vond zichzelf plotseling erg goed en fantastisch. Van de sympathieke lieve vrouw welke ik een jaar eerder had ontmoet bleef steeds minder over. Na een cumulatie van problemen gaf ik aan dat zij maar een rustpauze moest nemen in Nigeria. Ze ging voor een maand terug om onze relatie te overdenken, ik kreeg daarna weer allemaal lieve mailtjes van haar dat ze de beste vrouw ooit voor mij zou zijn, ondertussen wist zij mij wel, als vaker, geld te vragen voor haar verblijf en een korte vakantie aan de kust. Want ze zou de komende jaren toch bij mij blijven want ik was weer de liefste man. Bij terugkomst verviel zij weer in haar oude gedrag, waarna ik haar meenam op vakantie naar Italië, maar ook daar bleef zij weer het bazige type te spelen, het was niet zo als de eerste vakantie met haar, het was verschrikkelijk. Maar omdat ik nog van haar hield gaf ik haar alweer het voordeel van de twijfel. Thuis deed zij inmiddels weinig meer, lag de halve dag op bed, studeerde geen Nederlands meer en had meer contact met Nigeria dan met mij. Op een gegeven moment was ik het zo zat dat ik aangaf dat als zij zich niet aan de gemaakte afspraken zou houden ik de relatie zou beëindigen, wat zou inhouden dat zij terug naar Nigeria zou moeten gaan. Zij lachte mij uit in mijn gezicht en gaf aan dat ik dat toch niet durfde omdat ik te veel van haar hield. Daarop heb ik een brief gestuurd naar Immigratie en Naturalisatie Dienst om aan te geven dat ik de relatie zou beëindigen. HET DIEPTEPUNT… Toen ik de brief had verzonden heb ik dit haar ook meegedeeld, zij vroeg mij om het in te trekken wat ik weigerde, ik had haar genoeg gefinancierd, erg veel schoenen, koffers vol met kleding gegeven en leuke tripjes laten maken, want zij had geen cent. Ik vroeg mij ook steeds af “waarom doe je dit?”, want ik had al eerder aangegeven dat als zij zich niet aan de afspraken zou houden zij terug zou gaan naar de armoede in Nigeria, waarop zij steeds antwoordde: “stuur mij maar terug, doe het dan!!”. Het was op een zaterdag ik zal het nooit vergeten, ik had haar een week gegeven om haar spullen te pakken en afscheid te nemen van haar vrienden hier, toen plotseling de politie gewapend binnenviel nadat ik de deur had geopend. Ik werd opgepakt en zij werd ook meegenomen, nadat zij was verhoord, mocht ik 6 uur in de cel zitten. Zij had de politie wijs gemaakt dat ik haar met de dood had bedreigd en zij was zo overtuigend dat ik 6 uur vast zat, met vingerafdrukken en de hele mikmak. Na 6 uur werd ik vrij gelaten en de zaak was geseponeerd, de Nigeriaanse schone had de politie ook nog verteld dat ze zwanger was van mij en zij was preventief ondergebracht in een Blijf van mijn lijf huis. Voor dit laatste was ik de politie erg dankbaar, ik denk niet dat zij zonder morren met mij was meegegaan naar Schiphol om definitief terug naar Nigeria te gaan. Het heeft even geduurd, maar intussen is zij weer terug in Nigeria en heb ik thuis foto’s gevonden van een echo, ze is inderdaad zwanger, maar of het mijn kind is? Ze bleef vaak lang weg en hield zich standaard niet meer aan de afspraken. Zelfs naar de dokter voor haar zwangerschap nam zij mijn niet mee. Daarna ging ik wat googelen op haar gedrag en met een paar trefwoorden kwam ik direct op narcisme terecht. Ze had overigens niet alleen mij belogen, maar ook haar ouders, haar familie en haar vrienden, die allemaal geschokt waren en niet geloofden dat zij dit in zich had. Ik ben er eigenlijk goed vanaf gekomen, zij is nog geen 8 maanden bij mij geweest, wat zij nu verder doet weet ik niet en het interesseert mij ook niet meer. Nederland kan zij voorlopig niet meer in, de politie heeft haar op het vliegtuig gezet naar Nigeria en ze heeft helemaal geen geld. Het is vooral de pijn die je hebt als het over is, geld kan je altijd weer opnieuw verdienen, maar je liefde bij deze partner, kan je nooit meer terug verdienen. Ook narcisme kent geen grenzen…

  Reply

• Ikke

  29 november 2015

  Denk nou niet; ik ga scheiden… dan ben ik er van af. Narcisten blijven je ALTIJD achtervolgen, stempel drukken en als rode draad door je verdere leven. Wacht i.i.g. Tot je kinderen groot genoeg zijn om keuze s te maken. Ik zeg tegen iedereen met jonge kinderen, blijf zitten waar je zit… Als je weg gaat, word het nog erger!

  Reply

• JOlly jumper

  11 december 2015

  Ben je er zeker van wat je hier schrijft over narcisten…? Ik heb twee jonge kinderen en ik moet er echt niet aan denken om hier nog ten minste 5 jaar te blijven. Het is een hel en het wordt steeds erger. Eerst dacht ik ook om te blijven voor hetgeen wat er kan gebeuren, maar als ik weer zie hoe hij ons aanvalt… nou, nee… bedankt. Denk dat ik liever heb dat hij mij zo nu en dan achtervolgt dan dat ik ELKE AVOND en ELKE WEEKEND 24/7 in een hel leef.

• Inge

  29 december 2015

  Hoe bedoel je dat en wat is klein? Ik ben nog in mijn eigen traject bezig… Ik denk dat het voor de kids ook helder en duidelijk moet zijn dat je je eigen keuzes moet kunnen maken. Ik ben nog maar in de voorfase en mijn leven is niet zo’n hel (mag alles, financieel onafhankelijk en heb veel vrienden). Ik merk veel trekken van narcisme bij mijn man, maar niet alles. Het gaat niet goed tussen ons en ik voel echt dat ik weg moet, maar durf niet goed. Bang dat ik een verkeerde keuze maak???

• Alice

  9 juni 2017

  Ik zat nog even te lezen… Ik wil even een reactie geven op IKKE, Ik schrik enorm van je reactie!!! Blijf zitten waar je zit??? Wachten tot je kinderen groot zijn??? Wil je mijn kinderen spreken? Die waren toen 10 en 11 jaar oud (zie mijn verhaal hier op de site), nu 18 en 19 dus. Die zeggen nu: Je had moeten gaan met ons toen we heel klein waren, dan hadden we er niet zoveel last van gehad! Het kan vele kanten op met de kids… Ze zien en voelen dat het goed fout zit (heel veel angst, stress, op hun tenen lopen, geen vriendjes en vriendinnen, slechte resultaten op school, afzonderen, heel veel verdriet, toch lief blijven doen tegen hun ouder met narcisme (net als de partner doet dus, bang voor gevolgen), vaak ziek, soms er niet van kunnen eten, overgeven, nou ik kan een hele waslijst opnoemen)!!! Wat denk je van: agressie, thuis emoties niet kunnen uiten, of zelfs zelfverwonding (uit aandacht) of nog erger… Later relatieproblemen of criminaliteit, drugs / drank, als je wacht tot ze ouder zijn!!! Ik snap je goede bedoelingen want dat dacht ik zelf ook altijd… Ik wacht tot ze 18 zijn… Maar door mijn werk en ervaringen weet ik nu dat je zo snel mogelijk moet gaan!!! We hadden niet eens kinderen moeten willen van deze partner!!! Even over het altijd blijven achtervolgen: ook dat was mijn angst… Wat zou hij doen, wat kan er gebeuren etc. etc. Blijven zitten??? Dan kan er wat gebeuren ja!!! Natuurlijk krijg je dreigementen of veel erger, maar dat was in je relatie ook al zo. Laat je niet manipuleren, gewoon verder weg, niet om de hoek!!! Alle contact negeren, want als hij/zij geen grip meer heeft, stopt het op den duur (hij heeft op allerlei manieren geprobeerd me nog steeds te raken ( zou mijn ouders, familie, vrienden etc. wat aan doen, auto beschadigd, banden lek, spiegels stuk, ’s nachts bellen, aanbellen, brieven, foto’s, Facebookberichten, vrienden gemanipuleerd, mijn werk lastig gevallen etc. etc. nog heel veel meer)… Inderdaad, het geeft stress (en je wil rust voor je kids) dan moet je doorbijten!!! Ik sliep er niet van, maar verzamel alles wat hij doet!!! Stuur 1x een brief met wat je doet… dat je alles noteert, foto’s maakt en opslaat, zeg dat je camera’s hebt, dat er mensen bij je slapen, dat je herhaaldelijk aangifte doet!!! EN DOE DAT OOK!!! Mijn partner is herhaaldelijk opgepakt, soms maar voor even, maar na ongeveer 3 jaar was het contact helemaal weg!!! Lang??? Ja lang, maar niet zolang als iedere dag leven in een HEL!!! En doordat je bewijs verzameld sta je sterk met je kids, wat omgangsregeling etc. Mijn kids zijn na 3 jaar onder toezicht op bezoek gegaan, omdat ons rechtssysteem zo in elkaar zit (het is niet te geloven!!!), daarna waren ze oud genoeg, en nu hebben ze helemaal geen contact meer. Ik zal even vermelden dat mijn (ja sorry, zo iemand verdient geen kinderen) kinderen er heel wat aan over hebben gehouden, ik was dus te laat!!! En heb dus met hun jaren therapie gehad. We zijn er gelukkig heeeeeel sterk uitgekomen en weten nu samen dat wij dit leven niet willen!!! Begrijp je hoe schuldig ik me jaren heb gevoeld??? Nu zakt het een beetje, want ze zijn nu oud genoeg om erover te praten, en geven mij helemaal geen schuld omdat ze weten dat ik alles wat ik in mijn macht had, heb geprobeerd te doen. We hebben een hele andere kijk gekregen op het leven, ook mijn kinderen zorgen nu voor anderen die in de problemen zitten (opleiding op maatschappelijk gebied, en in de zorg). Ze leren iedere dag, want ze hebben heel veel psychische problemen gehad. Ik hoop hier toch weer wat mee te bereiken! liefs van ons…

• Kenza

  21 november 2015

  Ik schrik hier echt van! Na 10 jaar kom ik pas op deze site terecht. En beseft ik nu pas dat ik met een narcist bent getrouwd. Al die tijd dacht ik dat het kwam doordat hij uit een andere land/dorp komt en hij zich daarom zo gedraagt. Maar dit is echt eng alles klopt gewoon, de symptomen, karaktereigenschappen. Ik sta nu op het punt om mijn huwelijk stop te zetten, ik heb dit al tig keer geprobeerd maar elke keer wordt ik gemanipuleerd door hem. Wat moet ik nu doen > Mijn man hopelijk snel mijn ex, heeft een dubbelleven die ik maar niet kan bewijzen. Plus hij is heel geheimzinnig en neemt zijn telefoon overal. Ik zit op dit moment echt in een gat, plus heb een zoontje van 5 en ik wil hem zijn vader niet ontnemen maar ik leef in een isolatie.. en vooral ik nu dit artikel heb gelezen weet ik 100 procent zeker dat ik met een narcist te maken heeft. Ben hierdoor ook al jaren ziek en psychisch door hem gemaakt. Lichamelijke klachten en veel stress; plus mijn zoontje merkt ook veel spanning en is daardoor heel erg getrokken naar mij toe

  Reply

• Nathalie

  11 november 2015

  Ik geraak dag na dag meer overtuigd dat ik samenleef met een narcist. Het is mijn leven ingeslopen zonder dat ik er zelf erg in had. Toen ik hem zo 6 jaar geleden leerde kennen was hij zelf een emotioneel wrak. Zijn ex- vrouw had hem verlaten voor een andere man en de jongste dochter meegenomen. Hij was het slachtoffer van haar daden. gaandeweg zijn er meer en meer details over de breuk aan het licht gekomen. Zijn ex beschuldigde hem van fysiek geweld. Zelf heeft hij tegenover mij toegegeven dat hij haar minstens met 3 vrouwen heeft bedrogen. dit was echter enkel en alleen te danken aan het feit dat hij van haar geen affectie kreeg. Ikzelf ben iemand die als ik in een relatie zit zelf veel affectie nodig heb en veel affectie geef. Zijn oudste dochter die 20 jaar is leeft volledig bij ons. Ik vrees dat ze dezelfde trekken heeft van haar vader. Ik werk parttime doordat ik fibromyalgie heb. In wezen werk ik zo goed als full time en doe er ook nog eens 95 % van alle huishoudelijke taken bij. Ik ben moe en uitgeput en heb dat ook al meermaals duidelijk gemaakt. reactie die ik daarop krijg is je bent aan het zeuren. De dochter die 20 jaar is hoeft van haar papa niets te doen in het huishouden. Volgens hem is ze een kind die moet profiteren van haar leven en aan haar studies moet denken zonder zich te moeten bezighouden met huishoudelijke taken. Huishoudelijke taken zijn, en dat is dan ook het enige de tafel afruimen en de vaatwas vullen. Wat hij trouwens van mij onrechtvaardig vindt dat zij dat alleen moet doen. een tafel afruimen van 3 mensen terwijl dat dan ook het enige is dat zij moet doen. Er gebeuren hier dingen zoals, zij die mij op momenten dat mijn partner er is mij volledig negeert. Bij haar papa gaat klagen dat ze niet graag meer naar huis komt (op zijn gemoed inspelen) Hij is heel dikwijls op zakenreis en dan ben ik met haar alleen thuis. Dan is ze vriendelijk en kan alles, tot op het ogenblik dat hij thuis komt. Zij gaat hem dan onwaarheden of halve waarheden gaan vertellen die hij ook nog eens geloofd. Ik ben dan de leugenaar. zo zijn er tal van zaken. Hij heeft een eigen huis en een goede job. Ik woon bij hem in en heb na jaren als verkoopster een opleiding als administratief bediende gevolgd en daar ook een parttime job in gevonden. Na oneindig veel sollicitatiebrieven te hebben geschreven. Volgens hem enkel en alleen zijn verdienste omdat hij me is blijven pushen. Ik beleef nu een leuk leven, van af en toe uit eten gaan en uitstapjes, allemaal dankzij hem. Momenteel ben ik voor een stuk financieel afhankelijk. Terwijl ik iedere maand €200 betaal aan hem, plus op regelmatige basis boodschappen doe mijn maaltijdcheques gebruik om hier samen boodschappen van te doen en dan ook nog eens zo goed als het volledige huishouden op mij neem. toch eist hij dat ik dankbaar ben naar hem toe voor alles wat hij voor mij doet. Ook op seksueel punt is hij heel “opdringerig”. Hij wil dat ik hier halfnaakt rondloop in bijzijn van zijn dochter. Zoniet krijg ik het verwijt van preuts te zijn. Ook op seksueel gebied ben ik momenteel volledig geblokkeerd. bij mij moeten gevoelens juist zitten wil het seksueel leuk zijn. Na iedere vrijpartij krijg ik wel een analyse. Van wat maar mijn aandeel is en hoe graat zijn aandeel is. Sorry maar op zo iets ga ik dan ook volledig blokkeren. Als ik hem uitleg hoe ik me bij iets voel dan krijg ik naar mijn hoofd geslingerd dat dat enkel leugens zijn. Ik begrijp niet dat een gevoel van iemand als leugen kan bestempeld worden. Ik vraag van niemand dat ze me gelijk geven, enkel dat er met mijn gevoelens ook een beetje rekening wordt gehouden. Blijkbaar is ook dat teveel gevraagd. Als ik eens bij vriendinnen op bezoek ben dan doet hij op dat moment niets anders dan mij sms’jes te sturen. Ook als ik op mijn werk ben. Als ik dan niet antwoord dan begint hij te bellen, zelfs naar de telefoon van het werk.ook controleert hij op geregelde tijdstippen mijn gsm. Voor mij geen enkel probleem want ik heb niets te verbergen. Als ik hem gewoon eens vraag als hij zit te sms’en van wie is het ben ik jaloers en vertrouw ik hem niet. Terwijl het enkel uit interesse is. Ik heb 2 heel goede vriendinnen en zelf een dochter waar ik een heel goede band mee heb. Ook daar probeert hij een stokje voor te steken. Mijn vriendinnen en dochter weten van alles af. Als we een discussie hebben dan stuurt hij naar hen berichten om te zeggen de boel is hier weer ontploft. Hij probeert hen van hen antwoorden te krijgen of hij is juist op de manier dat hij doet. Nu dat draait anders uit en zij zeggen hem ook wanneer hij ongelijk heeft, net zoals ze dat tegen mij doen als ze vinden dat ik verkeerd ben. Als hij dan geen gelijk krijgt dan zijn het geen goede mensen meer. Ah ja ze staan niet langs zijn kant. Zo probeert hij me te isoleren van mensen die me dierbaar zijn. Ik moet toegeven dat is hem ook een hele tijd gelukt. Tot zo een 14 dagen geleden dat ik het echt niet meer zag zitten en op het punt stond om zelfmoord te plegen. Toen kon ik bij de mensen die me heel dierbaar waren terecht.Hij vind het flauwe zever dat ik niet meer weet waarin of waaruit terwijl hij vind dat ik hier zo een super leven heb met hem moest ik zo moeilijk niet doen. Ik kan enkel zeggen het is heel moeilijk om onder een narcist uit te kunnen, want ondanks het grote deel van de tijd problemen, hebben we ook heel mooie momenten. Plus het feit dat ik financieel momenteel nergens heen kan. Wat hij heel goed weet. Ik ben echt ten einde raad en weet dat ik hier zo snel mogelijk weg moet wil ik hier niet helemaal aan ten onder gaan. Maar ik weet niet waar naartoe, heb geen dak boven mijn hoofd, geen spaargeld of ook maar iets van huisraad.

  Reply

• Carina

  16 november 2015

  Hallo, ik herken me helemaal in uw situatie, mijn behoefte om er met iemand te kunnen over praten is enorm groot (ik denk dat ik eraan ten onder ga) kan ik met u praten over deze ellende a.u.b.? Erg bedankt!

• Bart

  17 oktober 2015

  Ik ben na overspannen geworden te zijn niet meer aan het werk geweest, het laatste was een minderjarig meisje die moslim was waarvan je vanzelf wist dat ze problemen zou krijgen als je een relatie had, en ik was 20 ouder en ze zei zelf dat ze contact wou. En daarna nog andere vrouwen. Ik ben zelfs weleens bedreigd geweest door de man van een kassière die me altijd uitprobeerde en nadat ik dat in een brief duidelijk probeerde te maken kwam haar man aan de deur, met de brutaliteit dat ik een liefdes brief geschreven had. De politie zei dat ze last van mij hadden, zelfs de volgende dag hoorde je allemaal pistool schoten naast de flat, ik verwonderde mijzelf wie dat nou kon zijn, en ik kwam haar daarna een keer tegen op de parkeerplaats en toen liet ze zomaar haar borsten zien. Verder nog meer narcistisch?

  Reply

• Adriana

  26 november 2015

  Dit is echt een vreemd verhaal. Je ging met een minderjarige moslima, je bent 20 jaar ouder en je wist al dat je er last mee zou krijgen. Ja, dubbel last. Minderjarig en moslima. Je weet toch dat dit in Nederland en België niet is toegestaan. Jouw hele verhaal heeft op geen enkele wijze met narcisme te maken. Misschien typ je het hier als een geintje en als het serieus is dan kom je aandacht tekort. Wie weet heb je dan wel borderline!

• IM

  10 oktober 2015

  Geachte mensen, ik ben een vrouw van vijf kinderen en heb 18 jaar een relatie gehad met de vader van mijn kinderen waaronder 10 jaar getrouwd in het begin van onze relatie voelde ik mij veilig bij hem hij was zelf verzekerd en had altijd het laatste woord toen veranderde hij langzaam en hij beschermde mij altijd met het opkomen van dingen waar ik tegenaan liep hij was de baas in huis hij sloeg de kinderen die op dat moment druk waren toen hij thuis kwam van zijn werk mijn ex had al een muur om zich heen gebouwd van uit het verleden zij vaak tegen hem ga naar een psycholoog om je verleden te verwerken dat deed hij niet want dat vond hij onzin wat ik ook deed was nooit goed als ik kleding kocht kreeg ik behoorlijk grote ruzie thuis want hij vond nieuwe kleding niet belangrijk op een gegeven moment voelde ik mijzelf zo onzeker worden met het gevolg dat ik hem steeds harder nodig had om mijzelf te beschermen ik durfde niks meer zonder zijn toestemming op een dag na 18 jaar kreeg ik een visioen van uit mijn onderbewustzijn een plaatje met een lijkkist plus de tekst als jij zo doorgaat lig jij voor je 50e in het graf hoe moeilijk het ook was ik heb alle moed opgeraapt en heel erg bang was ik heb ik s morgens hem meegedeeld wat mij overkwam en hij begon te dreigen mij te slaan en te intimideren toen ben ik weggegaan naar een advocaat heb de scheiding aangevraagd nou ik was zo blij dat ik dit durfde voelde mij zo sterk worden ik heb hem uiteindelijk het huis uitgezet mijn oudste zoon was toen 12 jaar en mijn zoon lag op bed weet je wat hij zij hèhè eindelijk rust ik was zo blij ik heb gehuild van blijdschap eindelijk deed ik iets voor mij zelf en voor mijn kinderen en dat heeft mij toen beseffen luister naar je eigen gevoel wat er ook gebeurd en dat pas ik nu aan soms nog heel moeilijk maar uiteindelijk zodra mij gevoel weer geeft grijp voor je zelf in doe ik dat sinds die tijd voel ik mij zelf zo sterk geworden ik ben tien jaar alleen geweest omdat ik geen man meer wilde mijn ex is op een zolderkamer gaan wonen en daarna een half jaar in een tent gewoond die ik hem gaf ik wilde niet dat hij dakloos was ook van wille de kinderen ondanks alles kon hij de kinderen gewoon blijven zien tot op een dag zijn vriendin overleed en daarna toonde hij helemaal geen interesse meer in de kinderen hij belde nooit meer hij bleef weg van de weekenden die wij hadden besproken bij de rechter hij betaalde geen alimentatie ik stond er helemaal alleen voor want ik moest hem maar op de hoogte houden van de ontwikkelingen van de kinderen op een dag ben ik daarmee gestopt want wat ik ook deed het was nooit goed weer heel verdrietig en weer sneeuwde ik mij zelf onder op een dag ben ik daar mee getopt ik liet niks meer van mij zelf horen naar mijn ex toe de kinderen hadden geen behoefde meer een van mijn kinderen die agressieve symptomen vertoonde is na de scheiding naar zijn vader gegaan zonder het mij te bespreken hield hij het kind zonder mijn toestemming bij hem dat hij niet besefte dat hij zijn broers en zussen uit elkaar haalde maar hij deed het wel al mijn kinderen waren kapot van verdriet ik de moeder bleef met een leeg gevoel achter maar ging verder mijn ex is 51 jaar en loop nu achter een wandel stok hij verzorgd zich niet meer hij ziet er uit als een zwerver met mijn andere zoon heb ik gelukkig weer contact helaas niet zoals het hoort maar goed met pijn in mijn hart heb ik weer contact mijn andere kinderen willen niet meer naar hun vader mijn oudste is nu op zichzelf hij wilde zijn vader er in betrekken ook uit trots van mijn zoon kijk hier woon ik heeft zijn vader hem helemaal niet geholpen alleen met verhuizen meer niet en we zijn nu een paar maanden verder zijn vader heeft zich niet meer laten zien bij mijn zoon en ook niks meer laten horen maar onder tussen wil mijn ex nog steeds macht ondanks ik als moeder zeg over mijn kinderen zegt mijn ex nog steeds dat ik als ex vrouw zijn kinderen bij hem weg houd nou kwader kan je m niet krijgen maar nu zijn we 12 jaar verder nu heb ik zoiets van laat hem maar hij is niet wijzer laat hem maar in zijn eigen leugens geloven het doet pijn vooral voor de kinderen gelukkig gaan ze er goed mee om en ik als ex vrouw nu ook hoe moeilijk ook heb nu een lieve vriend die niet dominant en autoritair hij is lief voorde kinderen de jongste beschouwd hem als zijn vader we zijn nu heel gelukkig en ben nu op de dag van van daag zo trots op mij zelf dat ik het allemaal gedurfd hebt het heeft mij sterker gemaakt dit is mijn verhaal Ingrid

  Reply

• CA

  11 september 2015

  CA: Toevallig ben ik gisteren op deze site gekomen en heb hierin mijn eigen verhaal spijtig genoeg herkend. Ben een vrouw van 46 en ben twintig jaar samen geweest met een man waarvan ik 3 kinderen heb. Onze relatie is stukgelopen aangezien er totaal geen belangstelling meer was van de zijde van mijn ex-man. Ben een jaar alleen geweest en toen ontmoete ik mijn huidige vriend. Het deed zo’n deugd, eindelijk weer aandacht. Hij was lief, zeer attent en verwende me met al wat maar mooi en romantisch was. Ben gevallen als een blok voor hem. Hij bezit een zelfstandige frituur en kwam uit een huwelijk dat 19 jaar had standgehouden, maar volgens hem waren ze uitgekeken op elkaar en was de werkdruk voor haar te zwaar. Ze heeft hem aangeklaagd voor fysieke en verbale mishandeling, maar had hiervan geen bewijzen. En hij heeft steeds ontkend dat hij haar ooit heeft aangeraakt. Kon dit ook niet geloven, zo een lieve, knappe, charmante en romantische man. Hij was ondertussen ook een jaar alleen en had een korte relatie van drie maanden gehad, maar de vrouw zag het niet meer zitten. Hij zat hier wel van in de put. Alles ging vrij snel… Ik woonde alleen op een huurappartement en was daar nooit. Ben dan ook na een drietal maanden bij hem ingetrokken. Ondertussen begon ik hem steeds meer mee te helpen in de frituur en hij was steeds vol lof over wat ik deed en vertelde mij hoe goed het voelde dat er terug iemand in zijn leven was die zich mee inzette voor zijn zaak; steeds zonder vergoeding, maar de leuke attenties, de vele etentjes en reizen maakten voor mij alles goed. Begon steeds meer van hem over te nemen. Het personeel dat hij had voor ik kwam, liet hij stilletjes aan afvloeien. Er kwam een poetsvrouw, iemand voor de afwas, de strijk, noem maar op… Ik had best een zalig leven. Echter was er een ding waar ik mij niet zo goed bij voelde: hij had nog steeds contact met de vrouw waar hij een korte relatie mee had… Ze had ook kinderen en dat klikte zo goed met hem dat hij dat zomaar niet kon loslaten. Na een halfjaar (toen we op reis vertrokken) vertelde iemand ons net voordat we vertrokken dat de ex-vrouw van mijn vriend een nieuwe relatie had. M’n was hier woedend over, hij moest voor haar iedere maand duizend euro neertellen en hij vond dat echt niet kunnen. De reis was echt niet zo tof als de vorige; hij liet zich helemaal hangen, lag meer in bed dan wat anders, dronk (en naar mijn gevoel veel te veel)… We gingen maar vijf dagen, dus dit was wel wat een afknapper voor mij. Eens terug thuis namen we het dagelijkse leven terug op, maar er kwamen steeds meer ergernissen van zijn zijde. Op de dag dat hij naar het proces moest voor de regeling van de alimentatie had hij veel kalmerende medicatie genomen en zeer veel gedronken. Ik moest de volgende dag gaan werken, maar hij hield hier totaal geen rekening mee en ben dan alleen naar huis gereden. Had echter zijn geld mee, dus hij stond daar zonder geld. Wat mij ook wel erg begon op te vallen was dat hij iedereen kocht met zijn geld. Hij moest en zou alles betalen en nu stond hij daar zonder geld… Hij heeft mij dan gebeld en me de volle laag gegeven… Is dan midden op straat gaan liggen waar gelukkig een attente bestuurder hem heeft opgeladen en thuis afgezet. De woede die toen van hem afstraalde, maakte mij voor het eerst erg bang. Sindsdien ging het alsmaar slechter… Hij bleef tot het max van de tijd in zijn bed; al wat er ook maar mis kon gaan in de frituur was mijn schuld. Hij deed nooit iets fout, en ja, dan lag het wel aan de klant zelf. Mijn takenlijst werd steeds groter en daarbij ga ik nog vijf dagen buitenshuis werken. Dan besliste hij dat we in plaats van twee sluitingsdagen maar een dag meer gingen dichtdoen. Je moet weten dat hij een topomzet heeft en dat dit helemaal niet nodig is, maar van de andere zijde heeft hij een groot gat in zijn hand… Hij ziet iets en hij moet het hebben. En dan ook nog het duurste en het beste. Ondertussen werkte ik zes en een halve dag van de zeven. En wanneer ik dan op mijn halve vrije dag thuiskwam, lag er een hele lijst voor mij klaar, terwijl hij gewoon in zijn bed lag. Ik kon dit niet meer aan en er kwamen steeds meer woordenwisselingen. Praten wil hij nooit. Mijn mening wordt nooit gevraagd. In het begin vond ik het heerlijk, want ik was het niet gewend om steeds van alles te krijgen of te doen, maar na een tijdje wil je ook zelf weleens iets, maar dat werd niet gevraagd. De enige reactie was dat ik blij mocht zijn, dat ik dit allemaal dankzij hem mocht meemaken. Terwijl ik er zelf keihard voor werk! Heb al een aantal keer een deel van mijn spullen stiekem ingepakt om bij hem weg te gaan, maar steeds durf ik de stap niet te zetten. Ben zo bang van hem! Hij bedreigt mij en zegt dat hij me zal weten te vinden en me kapot zal maken zoals hij ook gaat doen met zijn ex-vrouw als na de uitspraak zou blijken dat hij voor haar financieel zal moeten blijven opbrengen. Op een gegeven moment begon hij ook mijn geld te vragen, maar kreeg dat altijd zeer snel terug, tot een aantal maanden geleden… Hij bleef maar kopen en van teruggeven was geen sprake meer. Tot ik hem hierover aanpakte. Toen is de bom ontploft… Hij heeft mij geprobeerd buiten te sluiten, maar al mijn kleding en zo liggen nog binnen. Dus na een lange nachtelijke ruzie, waarvan de buren zeker weet hebben, heeft hij mij terug binnen gelaten. Dan ben ik door de druk beginnen te sukkelen met mijn gezondheid… Te hoge bloeddruk, hernia met uitstraling tot in mijn voeten… Het gevolg: er diende een operatie te gebeuren. Dit zag hij natuurlijk niet zitten… Wie ging dan al dat werk doen?! Hij is dan ook op een nacht zwaar gaan stappen en kwam ladderzat terug thuis. Was zijn maat onderweg kwijtgespeeld en heeft dat op mij afgereageerd. Hij heeft mij een kopstoot op mijn neus gegeven, het bloedde hevig. Ben naar mijn werk vertrokken, maar ben ook alles bij mijn huisarts gaan laten registreren. Wist niet wat ik moest doen, had altijd gezegd: als hij mij aanraakt, dan ben ik weg. Tot het zo ver is… En als ik naar huis zou gaan om mijn spullen op te halen, daarvoor was ik te bang. Wilde ook niemand betrekken, want ook daar had hij mee gedreigd. Hij wist heel mijn familie wonen, niemand zou nog veilig zijn. Naar de politie aangifte doen zonder dat hij het wist, dat kon ook niet, want dan zouden ze hem verhoren. Dat zou ook voor zijn proces met zijn ex niet echt goed zijn en enkel olie op het vuur betekenen. Ben nu geopereerd, heb voor hem de operatie nog drie weken uitgesteld om extra personeel op te leiden dat volledig door mij moest gebeuren. Heb ongeveer twaalf weken massa’s pijnstillers genomen, ben in de laatste vijf weken vijf kilo afgevallen van de pijn, maar heb geen uur minder gewerkt. Integendeel: enkel het zware tillen van lasten (wat ik niet meer mocht) heeft hij overgenomen. Na mijn operatie moest ik na vier dagen de kliniek verlaten met een revalidatie van drie maanden. Ben dan naar huis gegaan, mijn bed stond in de keuken, naast de frituur, waar alle voorbereidingen en bereidingen stock enz zijn. Van hieruit kon ik hem toch helpen, was toch niet ziek… moest enkel revalideren. De eerste drie weken thuis ging tamelijk goed met de nodige pijnstillers en veel slaap. En als het hem uitkwam moest ik helpen. Door de zware medicatie diende ik op vaste tijdstippen te eten, maar dat was zeer moeilijk. Soms geregeld zaten we ’s nachts om twee uur warm te eten, tussendoor moest ik mijzelf proberen te redden met iets in mijn mond steken. Durfde niks te vragen, enkel een hap en een snauw van zie je niet dat ik geen tijd heb. Vanaf de derde week ging het terug bergafwaarts met mij: mijn bloeddruk was niet goed en kreeg steeds meer pijn. Meer en zwaardere medicatie hielp niet, lag steeds te huilen van de pijn en wilde terug naar de kliniek. Zelfs daarvoor kon hij niet sluiten, moest maar een ambulance bellen. Kortom: hij doet niets voor mij. Ik moet alles doen voor hem, hij bepaalt mijn agenda, domineert en kleineert mij constant, waar het personeel en de klanten bij zijn. Ben van een levenslustige, sterke en zeer voor haarzelf opkomende vrouw veranderd in een hoopje ellende. De mensen vragen aan de paar vriendinnen die ik nog over heb wat er met mij is gebeurd… zie er terminaal ziek uit. Ben nu terug opgenomen, het enige wat hij momenteel doet is vreselijke SMS’jes sturen en ruzie met mij maken via FaceTime. Heb hier om begeleiding gevraagd, want ik ben een wrak. Geld is geen probleem gelukkig. Maar het doet zo een pijn! Waar is de man die ik drie jaar geleden heb leren kennen?! Komt die nog terug?! Hij zegt tegen mij dat hij zolang zijn rechtszaak met zijn ex niet is uitgesproken hij geen energie en tijd (noch vriendschap of liefde) aan een ander kan geven. Hij weet heel goed dat hij fout zit, maar wil er niks aan doen. WAT MOET IK DOEN?!

  Reply

• sara

  23 september 2015

  Hoe weet jij dat hij niet gewoon autistisch is? Autisten en met name aspergers hebben dezelfde eigenschappen, maar alleen is dat een neurologische aandoening. Autisten die onveilig zijn gehecht aan hun moeder worden narcisten. De onveilige band met hun moeder hanteren zij bij elke vrouw die zij ooit zullen tegenkomen.

• Son

  8 september 2015

  Hey, Ik leef al 15 jaar zonder enige twijfel samen met een narcist. En het wordt alleen maar erger. Toen ik hem leerde kennen was hij mijn droomman. Op 3 maanden tijd was ik zwanger, had ik mijn ontslag gegeven en woonden we samen. Ik kan je zeggen dat dit niet van mijn gewoonte was, ik was net 19 en eigenlijk een droomdochter. Maar toen maakte niks mij nog uit, ik zat op een roze wolk. Die wolk verdween al snel. Eerst kwam hij met de vreemde verhalen… “Als je hoort dat ik betrekking heb gehad met iemand op het werk, dan moet je dat niet geloven…”. Toen was ik nog zo naïef. Ik had ook een spaarcent van thuis en hij niet, en dan kwam hij me vragen om geld te lenen voor een ring voor mij. Heb hem nooit gehad… Mocht ook nooit weten hoeveel hij verdiende. Toen kwamen de liefdesbrieven… “Ik hoop dat we nog lang samenblijven” en “Het was tof gisteren”. Toen ik moest bevallen, liet ik geld achter om een taxi te nemen, maar met dat geld kocht hij een radio. Hij had ook altijd nieuwe beste vrienden, maar dat bleef nooit lang duren. Ik heb de laatste 15 jaar veel meisjes zien komen en gaan; zelfs de lelijkste eerst, waardoor ik mij nog minder ging voelen. Hij geeft me van alles de schuld, ook van het bedriegen. Ik geef hem niet genoeg aandacht… Terwijl ik alles voor hem doe: eten klaarmaken en brengen, drinken brengen, ook al stond hij net aan de ijskast, hem zelfs scheren… Alles deed ik om toch maar graag gezien te worden, om toch maar eens niet tegen mijn voeten te krijgen. Heb ook altijd al m’n geld afgegeven, anders werd hij kwaad. Toen hij enkele maanden geleden tijdens een ruzie de ketting van m’n vader wegnam, heb ik m’n rekening laten blokkeren. En toen is het ontploft: ik ben een dief en niet te vertrouwen en hij wil me niet meer. Hij heeft iemand anders nu. Hij zegt me vlak af: iemand dat me wel graag ziet, iemand om wie ik wel gelukkig kan zijn. Dat komt pas hard aan, ik heb hem namelijk mijn leven gegeven! Van mij blijft niks meer over dan een hoopje verdriet en agressie. Hij heeft nu ook mijn zoon van 13 helemaal in zijn macht. We wonen nog altijd onder hetzelfde dak, want ik kan nergens naartoe. Al mijn geld staat op zijn rekening en ik kan nergens terecht. En hij wil niet weg. Het doet hem zelfs niets als ik huil. Was onlangs in het ziekenhuis en nu heeft hij met haar in mijn bed geslapen. En niet alleen geslapen. En hij blijft het ontkennen terwijl de bewijzen er gewoon zijn. Vele mensen vragen waarom ik al deze jaren bleef? Weet het zelf niet… de dreigingen misschien? Mijn zoon? Of zoals iemand hieronder zei: “Ergens onder dat monster zit wel iemand”.

  Reply

• vechter

  3 september 2015

  Mijn vrouw is 3 jaar terug een weekend zomaar na woordenwisseling weggegaan naar kinderen, mijn kinderen denken dat ik schuld heb. Nu 3 jaar verder heb ik geprobeerd haar te vertrouwen aangezien ons privé ook bij kinderen lag. Ze zegt nu ik ga weg je komt om in de sh!t. Of ze zegt donder jij op, als er iets moet dan zal en wil ze haar zin. Alles wat ik doe in de afgelopen 34 jaar is waardeloos. We hadden diverse caravans boten alles was een droom zo mooi. Ze loopt nu achter me aan en controleert me in dingen die ik in huis doe, loopt me na te kijken of wel een raam heb open gezet zoals zij wil geeft mij schuld van financiële situatie i.v.m. faillissement, ondanks gaat ze naar de nagelstudio alles voor het oog. Ze maakt woorden in het bijzijn buiten met anderen en mij als ik iets zeg dan ben ik bang en een boef. Dan mishandel ik haar kortom zelfs mijn gestorven ouders en kortgeleden nog mijn zusje 54 jaar kanker die gestorven zijn maakt ze slecht wat mij raakt. Mijn 2 kinderen zijn beide bachelor in een beroep geestelijke zorg waar ik wel mijn bedenking bij heb. En daar praat ze dan leuk mee. Erna krijg ik thuis de nodige dingen te horen, ik ben zover wil weg zijn schulden die ik al zeker de hare heb weg gewerkt rest neem ik mee was of leefde ik met een narcist! Ik lig nu in scheiding en heb een leuke vrouw weer waar ik nog heel veel mee praat.

  Reply

• Didi

  24 augustus 2015

  Ik denk dat mijn vriend een narcist is. Hij is egoïstisch, houd veel van zichzelf. Duld geen tegen spraak. Denkt dat hij meer is als een ander. denkt alleen maar aan zichzelf en kan zich totaal niet inleven. Is verbaal en en fysiek erg agressief. Hij kan het ene moment zeggen dat je zijn hele wereld bent en het andere moment ben je niks waard en een vieze h0#r. ETC! We hebben nu 5 jaar een relatie / kennen elkaar al ruim 8 jaar en we hebben een zoontje van 2 jaar. We zijn onlangs verhuisd naar een koophuis( op zijn naam) . We hebben samen een auto (ik rijd erin maar staat op zijn naam). Hij dreigt altijd als we ruzie hebben mij eruit te gooien en dan moet ik de auto inleveren. Ik ben afhankelijk van de auto i.v.m. werk. Ook kan ik zelf geen eigen huis betalen dus ben ik afhankelijk van hem qua wonen. We hebben altijd een leuke relatie gehad, we konden samen veel lachen en waren gelukkig. Ik kon goed met hem praten over dingen en we konden dingen goed uitpraten. Hij was wel altijd grof gebekt en je moest hem niet boos maken dan kon die agressief worden , maar daar had ik persoonlijk de eerste paar jaar geen last van. Het is er allemaal ingeslopen… Voor ik deze relatie aanging woonde ik op me zelf had ik een eigen auto en geen schulden. Ik heb me woning opgezegd en ben bij hem gaan wonen… De auto heb ik ingeruild en hij heeft geld bijgelegd voor een nieuwe auto. Hij werd steeds moeilijker in de omgang… Hij werd bazig en alles moest gaan zoals hij wilde. Als hij zijn zin niet krijgt ging hij schreeuwen en steeds vaker ook slaan. Eerst was het een duwtje later een schok… later een klap in me gezicht een vuist of er werd een stoel op me kapot geslagen. Daarna kleineerde hij mij… hij zegt dingen als ik ga met een andere vrouw seks hebben. Ik wil je niet meer. Je bent lelijk en je bent een stuk stront. KK H0#r etc… De volgende dag heeft hij er vaak spijt van en vraagt dan altijd hoe we dit op kunnen lossen. Vaak zegt hij wel dat het aan mij ligt waardoor hij agressief word… dan heb ik bepaalde dingen gezegd die in zijn ogen niet kunnen waardoor hij dan zo boos word. We praten vaak over Therapie? of hulpmiddelen om de ruzies niet zo uit de hand te laten lopen. en hem te helpen met zijn houding en gedachte gang. Vaak praten we erover en maken afspraken voor de volgende keer als we ruzie hebben om dan bijvoorbeeld weg te lopen. Vaak werkt dit niet mijn vriend moet zijn agressie kwijt en kan niet weg lopen tijdens een ruzie. hij wil dat ik naar hem luister en doet wat hij zegt. We weten geen andere hulpmiddelen om de ruzies te doorbreken… Ik ben wel is weg geweest naar mijn ouders, maar dan SMS’t/belt hij vaak dat hij er spijt van heeft en het weer wil proberen etc… En omdat ik bij mijn ouders thuis niet trek door ‘regels bij mij ouders’ en me niet thuis voelen daar… ga ik vaak weer terug. Ook merk ik aan ons zoontje dat hij graag thuis is en erg gek is op zijn papa. Hij realiseert het zich allemaal niet. Het is een heel moeilijke man geworden die totaal geen rekening houdt met mijn gevoelens normen en waarde. Ik heb ook totaal geen eigenwaarde meer en voel me lelijk en onzeker. Natuurlijk is hij ook vaak lief en hebben we leuke tijden samen. Maar de slechte tijden zijn ook echt hele slechte tijden. En slopen mij ik ben futloos en heb geen energie. Iemand tips om hiermee om te gaan? Of om ruzies te vermijden? De relatie te verbeteren? Zijn er ook mensen die dit mee hebben gemaakt en nog bij hun partner zijn en de situatie verbeterd is? Er samen goed uit zijn gekomen?

  Reply

• Silly

  3 september 2015

  Hay Ik ben Silly??? Ik ben nu bijna 3 jaar uit elkaar godzijdank. Maar mijn Ex (Narcist) blijft maar contact zoeken met mij voor de seks en gezelschap op zijn vrije legen dag??? Hij woont nu al bijna 2 jaar samen met zijn vriendin in ZIJN huis (ik zeg doodvonnis voor haar). En durft nog te zeggen tegen mij, nee Sil ik vang haar OP???? En we hebben geen seks. Zoals ik hem kent gaat hij nog met een Marmot het bed in als het moet??? Tis en blijft een Patholoog in liegen en bedriegen. Dit geintje heeft 8 jaar geduurd, waar van ik twee jaar in Therapie moest. Ik was zo Beschadigd (en nog) door deze vreselijke nare leugenaar en Vreemdganger. Nu gaat het weer een stukje beter gelukkig met mij??? Hij blijft maar keer op keer contact zoeken met mij, nu via Email want WhatsApp kan zijn vriendin controleren wat al gebeurt is en zij heeft mij flink uitgescholden voor rot op K*tw!jf etc zal jullie de rest sparen. Zo zie je maar zij is nu aan de beurt??? Ik denk alleen maar nu wow wat ben ik blij dat ik die vrouw niet meer bent. Nu rest mij nog te zeggen. Ik heb Die kl00tz@k bijna 3 jaar geleden mijn huis uit getrapt waarvan hij 7 jaar depressief is geweest en laatste twee jaar 70 uur ging werken in een bedrijf. Ik heb hem met heel veel liefde mijn huis uit GETRAPT!!! Ik had werkelijk geen leven meer ik STIKTE werkelijk ik kreeg geen adem meer ik ging er letterlijk aan onderdoor. Zal fijn zijn als hij nu ook gaat stoppen met contact zoeken naar mij de Kwal. Lieve groet Sil B

• Wendy

  10 september 2015

  Didy, Ik ben net 4 maanden van mijn “narcistische” vriend af na 13 jaar samengeleefd te hebben. Ik kan je zeggen wat een opluchting, al kom ik nooit helemaal van hem af, omdat we 2 kindjes hebben. Ook hij controleert me nog steeds, en appt en sms’t me continu. Het belangrijkste waar ik achter ben gekomen is dat hij 2 misschien 3 gezichten heeft. Hij gaf mij altijd overal de schuld van, het was altijd mijn schuld als hij weer eens vreemdging! En toch wist hij me altijd weer om te praten! Zelfs in relatietherapie heeft hij mij en de therapeute voor de gek gehouden, en ik overal maar aan meewerken! Hoe dom ben ik geweest!? Ik ben ook een week naar mijn ouders geweest maar hij wist me te overtuigen dat het allemaal beter werd. Hij was in het begin van de relatie nadat we gingen samenwonen al best drammerig en soms een klein kind als hij z’n zin niet kreeg, hij kreeg steeds meer woedeaanvallen, ik kreeg zelfs kinderstoelen naar mijn hoofd geslingerd. En dit werd steeds erger! Hij mocht/deed alles, ondanks geen geld (stappen, nieuwe vrienden keer op keer) en ik mocht niets… Hij zag er altijd pico bello uit, om door een ringetje te halen en ik moest het met de kleding doen waar ik al 5 jaar in liep! Hij werd steeds agressiever met z’n scheldpartijen en heeft me zelfs een keer van de buitenwereld afgesloten. Mijn telefoon werd vaak afgepakt, hij beschuldigde mij ervan dat ik vreemdging terwijl hij keer en keer degene was die dat deed, wat ie daarna dan ook toegaf! Kortom alles wat verkeerd ging in onze relatie lag aan mij, ik moest veranderen! En naar de buitenwereld was er nooit wat aan de hand! Anderhalf jaar geleden had hij opnieuw een nieuwe soulmate een meisje van 21 gevonden en hij leefde vanaf toen een dubbelleven. Tegen mij zei hij dat hij gebroken had met haar na de eerste ontdekking vanuit mij. Hij bekeek onze kinderen niet meer, gaf al ons geld uit aan dure kleding en zijn nieuwe liefje en drank omdat hij ook een drankprobleem heeft gekregen, en liet mij achter in de financiële $h!t. Hij zei dat ie in een studentenkamer zat en dat hij met mij een nieuwe start wilde maken, vandaar de relatietherapie, maar in werkelijkheid zat hij bij haar thuis en hadden ze een officiële relatie. Toen ik er op Moederdag achterkwam na een feestje dat hij nog steeds dat meisje zag en ik hem er mee confronteerde en zei dat ik de relatie beëindigde flipte hij mij en begon me te schoppen, te slaan en heeft zelfs mijn keel dichtgeknepen! Gelukkig werd de politie ingeschakeld en werd hij gearresteerd. Wat ik hiermee wil zeggen is dat als je nog langer gaat wachten het steeds erger kan worden. Als jij denkt dat je te maken hebt met een narcist, stap er a.u.b. z.s.m. uit! Inderdaad een narcist slurpt al je energie uit je en je voelt je waardeloos, geen eigenwaarde. Ik begin nu pas steeds meer mens te worden en ben zelfs een leuke man tegengekomen, wat me enorm sterk maakt! Mijn ex heeft nu een volgend slachtoffer gevonden en weet je hij mag er gelukkig mee worden, alhoewel ik nu al geluiden hoor van zijn familie dat hij op dezelfde manier te werk gaat met zijn nieuwe vriendin! Ik ben van hem af GELUKKIG! :) En ja ik heb ook leuke momenten meegemaakt met hem, maar die kun je bijna op 2 handen tellen. Op jouw vraag of het narcisme ooit beter kan worden is het antwoord helaas NEE het kan alleen maar erger worden, des te meer je gaat tegensputteren, een narcist is niet te behandelen. Ik wens je veel sterkte en wens je wat je ook besluit het beste!

• frank

  23 september 2015

  Beste Didi, Geloof me, DIT WORDT NIET BETER! Ik heb zelf bijna 10 jaar volgehouden met een narcist en dacht tegen ieders beter weten in dat ik de relatie kon redden, als ik maar mijn best deed! Je loopt ze constant achterna, alles bedenk je je, hoe je het beter voor hun kunt doen! Maar wie loopt er achter jou aan? Wie denkt erover na hoe die het beter voor jou kan doen? Niemand dus! Nu niet en nooit niet, hoe hard ook en emotioneel moeilijk, maak er een einde aan, en begin een nieuw leven met iemand die jou waard is! Veel sterkte! Groetjes, Frank

• Jolanda

  25 oktober 2015

  Vertrekken, je wordt toch wel geholpen!

• tsml

  2 november 2015

  Hoi Didi, Ik denk dat we in ongeveer dezelfde situatie zitten. Zou je er een keer met mij over willen blijven? Ik wil namelijk ook blijven bij voorkeur, maar weet niet zo goed hoe. Liefs, Tamara

• Onbekend

  16 november 2015

  Maken dat je wegkomt! Dit is geen normaal gedrag en agressie valt niet goed te praten of jij nou schuld hebt of niet. Het zal alleen maar van kwaad naar erger gaan. Niemand op deze wereld heeft het recht jouw aan te raken op een manier dat jij niet accepteert of niet zou moeten accepteren! Heb hetzelfde meegemaakt steeds meer geïsoleerd en op gegeven moment heb je niks en niemand meer. De agressie word alleen maar erger, het doel is zich te voeden van jouw energie en jouw leeg te trekken. Door de mooie tijden blijf je geloven dat de relatie mooi en positief is en het wel weer goed komt, dit is niet zo! Weeg de slechte momenten af tegenover die goede momenten. Je zult zien dat die goede momenten eigenlijk maar zeldzaam zijn… Je bent meer waard dan dit. Heel veel geluk!

• E

  14 augustus 2015

  Hallo allemaal, Is het echt zo makkelijk om achteraf te concluderen dat die persoon een narcist is/was? Ik heb mij de afgelopen weken eens ingelezen in dit onderwerp en kan niet helpen dat ik veelal op blogs lees dat mensen na het verbreken van een relatie zeggen dat hun partner een narcist is/was. Dit kan natuurlijk heel goed waar zijn maar ook heel goed niet. Ik zal even mijn situatie schetsen want soms in mijn optiek kan het ook wat anders zijn. Ik kom helaas net uit een relatie van dik 10 jaar, ben altijd tevreden geweest en zoals het gaat een relatie met ups en downs. Twee hele mooie kindjes die mijn wereld op de kop hebben gezet, het beste in mijn leven. Maar de reden dat ik op sites als deze beland komt omdat mijn ex nu beweerd dat ik een narcist ben, een stempel die mij diep raakt. Onze relatie was mooi en fijn, maar we waren/zijn ook heel verschillend. Ik spontaan, creatief, vrij en ambitieus, zei gestructureerd, rustig, passief en gecontroleerd. Het zorgde uiteindelijk dat echt samenkomen moeilijk was, maar tot zo’n 2 jaar geleden ging dat heel goed samen. Echter onze kinderen hebben mijn wereld op de kop gezet. Ze zijn echt het beste wat mij is overkomen maar jeetje wat moest daar een handleiding bij komen. Na veel uitdagingen om met ze te leren omgaan kwam ik na veel (zelf)onderzoek in het hoekje van hoogbegaafden. Na hier veel over gelezen te hebben en geïnformeerd kwam ik tot de conclusie dat dit wel eens het geval kon zijn van alle uitdagingen die we hadden. Het is niet officieel maar door alles wat ik hierover leerde leerde ik eindelijk mijn kinderen te begrijpen en ging alles veel makkelijker. Echter na dik 2 jaar inlezen en verdiepen in dit onderwerp vielen er bij mij ook puzzelstukjes op hun plek, ik snapte ineens waarom ik altijd moeilijk contact kon leggen, waarom ik mij altijd onbegrepen voelde. Dit zorgde ervoor dat ik in de afgelopen jaren langzaam begon te veranderen, ik begon mijzelf te worden. Niet langer bang om te zeggen wat ik echt dacht of waarvan ik droomde, en vastbesloten om door te gaan doen met mijn ondernemingsplan hoe ambitieus dat ook leek/lijkt. Maar mijn zelfvertrouwen had ik wel een keerzijde de discussies die we kregen won ik vaak en daardoor raakte de onderliggende wensen van mijn ex enigszins ondergesneeuwd en gebeurde er daardoor mogelijk vaker iets waarvan ik dacht dat dit het beste was voor ons en onze toekomst. Maar ja nu weet ik dat dat wel los staat van wat je nu echt ‘samen’ wilt gaan doen of hoe iets te doen. Het is nu zo’n 6 maanden geleden dat ze aangaf niet meer van mij te houden en alleen met de kinderen verder wilde. Ik was redelijk verrast ondanks dat we het wel even echt zwaar hadden maar ik dacht dat dit kwam doordat we het echt druk hadden allebei met zowel werk als gezin. In het begin dacht ik dat ze wel bij zou draaien en daardoor heb ik mij enorm verdiept in relaties en relatietherapie en hoe relatie met iemand kan zijn die hoogbegaafd is. En ineens zag ik het, het zou nog kunnen werken ik zag voor ieder probleem dat we hadden ineens duizenden oplossingen. Ik begon haar daar op te attenderen het plaatje in mijn hoofd dat ik rationeel maakte was volmaakt en vol hoop. Ik kon dat plaatje niet meer uit mijn hoofd krijgen en heb daardoor alles gedaan om ook haar daarvan te overtuigen. Maar in dit rationele plaatje mistte compleet het emotionele plaatje en die kan ik haar niet opleggen. Dat laatste duurde te lang voordat ik dat doorhad. Nu vind ze mij een narcist, alles moet zoals ik het wil en alles wat ik deed deed ik voor mijzelf. Dit is in zijn geheel niet waar maar vreemd genoeg kan ik het wel begrijpen. Mijn bedoelingen zijn niet duidelijk geweest en zijn veelal goedbedoelde foute keuzes geweest. Ik kan het niet meer terugdraaien en ik kan haar niet van de gedachte afhelpen dat ik ’s morgens haar verse jus perste omdat ik wilde dat ze gezond at maat dat ik dat toch echt deed uit liefde omdat ze dat zo lekker vond en dat ik echt niet de verzorgende taken zoals luiers verschonen overnam omdat ik vond dat ze het niet goed deed maar omdat ik dacht dat ze dat vervelend vond. Ik kan haar gedachten niet meer veranderen dat doet pijn maar het zijn haar gedachten en dat mag. Maar waar het mij hier om gaat is dat als je de ander niet meer begrijpt en zijn/haar bedoelingen niet kan doorgronden het wel te kort door de bocht is om deze bedoelingen als slecht te bestempelen. Soms ben je elkaar ook gewoon kwijtgeraakt en lijkt het misschien wel makkelijker om je te verschuilen achter het onbegrijpelijke gedrag van de ander, ook ik deed dit in het begin en betrap mijzelf er nog wel eens op maar dat is het niet want diep in mij hart weet ik dat zij dit ook niet heeft gewild. Bekijk het positief hoe moeilijk het soms ook lijkt, want ik kan mij niet voorstellen dat er zoveel mensen rondlopen die echt bewust dan ander domineren. Er ging gewoon wat mis in de relatie en het zou verplicht moeten worden om voor je relatie eens te verdiepen in relaties en het communiceren daarin.

  Reply

• Anja dw

  27 juli 2015

  Hallo.. ik heb aan jullie een vraag ik denk dat mij ex een narcist is… we hebben 1 kind samen en 1 kind is van iemand anders maar die geen weet het niet mijn ex heeft de kinderen erkent en hebben allebij rechten…. nu zijn we uit elkaar omdat hij nooit naar mij luisterde de verzorging van de kinderen stond ik alleen voor de huishouden ook eigelijk in alles… hij was elke avond weg te darten en bier zuipen met zijn maat en als hij een keer niet met zijn maat was ging hij vroeg slapen als ik iets met hem wou doen kon dat niet want zijn maat gaat voor. hij werkt niet deed helemaal niks. en als ik het hem vraag om iets te doen werd hij boos of ik kreeg een antwoord van ja op mijn tijd wanneer ik het wil doen… liefde bestond niet in zijn woordenboek was alleen goed voor af en toe seks en meer niet hij was verslaafd aan casino’s online spelen… en als ik tegen hem wat zij van stop er een mee dan werd hij boos toen hij mijn geld van 300 euro er doorheen had gegooid en ik kwam er achter ging hij huilen en ik lieg niet graag kan er niet tegen heb zo veel spijt sorry zou het nooit meer doen… ik heb het hem vergeven omdat hij ging huilen even later doet hij het net zo hart weer… toen het uit was had hij me daarvoor geslagen en recht in mijn gezicht nog zeggen dat het niet waar is??? (weet iemand hier een verklaring voor???) hij maakt me zwart op facebook… en iedereen ziet hem als slachtoffer nu verzint hij de ene naar andere leugens over mij dat ik met me dochter van 3 maanden op het voorzitje zat (sorry maar ik mijn ogen ben je echt ziek!!!) want welke imbeciel gaat met zijn dochter op de fiets??? ik voel me zo klote want ik hou veel van hem. en ja mis hem eigenlijk wel een beetje omdat ik er nu helemaal alleen voor sta echt alleen als ik naar de winkel ging kon ik wel zeggen van pas jij even op ik haal boodschappen maar aan de andere kant mis ik het niet. omdat ik en me kinderen rust hebben… en dat is belangrijker dan alles hoe kan ik het gevoel weg krijgen? Groetjes…

  Reply

• B. de Paepe

  21 juli 2015

  Wat een hoop mensen zitten er met een narcist opgezadeld. Ik herken mijzelf als partner van een vermoedelijke narcist heel goed in deze vele getuigenissen. Wat me ook zo opvalt aan deze getuigenissen is dat narcisten altijd een zwakkere persoonlijkheid uitkiezen om hun dominante, arrogante en pedante houding op bot te vieren. Je wordt dus echt kapotgemaakt in een narcistische relatie. En om ermee om te gaan, kunnen ze de persoonlijkheid van hun partner zelfs zover krijgen dat die een gespleten persoonlijkheid vertonen om toch maar met de narcist te kunnen of willen samenleven… Ikzelf heb een relatie van 42 jaar achter de rug met een vermoedelijk narcist… Veel punten komen overeen met de beschrijving wat een narcist is. Ze maken je emotioneel zo afhankelijk dat je geen weg meer op kunt. Ook ik ben meerdere malen van plan geweest om er een punt achter te zetten. Maar ik was zo vergroeid met hem dat ik iedere keer op mijn stappen terugkwam. Ik had 4 kinderen bij hem die gelukkig kunnen getuigen wat voor een persoonlijkheid hij heeft. Hij heeft absoluut geen vermogen om welke fout, groot of klein, toe te geven, draait alles op zo een subtiele manier of zelfs (naargelang zijn humeur) dominante manier naar zijn zin dat bij wijze van spreken een overleden persoon er nog van zou gaan kokhalzen. Deze brief zou te lang worden om alle details op te schrijven, dus probeer ik het zo kort mogelijk te houden. Verwijten van dom, achterlijk, slecht, enz. Kortom: de spiegeling die zijzelf hebben, richten ze iedere keer op hun partner, kinderen of zelfs op collega’s op het werk. Naar de buitenwereld toe zijn het ongelooflijk charmante mensen, die jammer genoeg niet altijd geloven wat voor een ware (narcistische) persoonlijkheid ze zijn. Behulpzaam, royaal, vriendelijk, noem maar op. Als hun ego gestreeld wordt, voelen ze zich super. Ze zoeken steeds voeding bij mensen waar ze geen nauwe band mee hebben en zuigen als het ware de partner en eventueel familieleden leeg, zodat die mensen hun laatste restje zelfvertrouwen volledig verdwijnt. Ze doen dat op zo een listige manier dat je als persoon soms pas na jaren doorhebt wat er aan het gebeuren is. Ik heb destijds honderden pistes afgelopen, wat ik hiertegen kon doen, van lief zijn tot negeren… En als narcisten iets niet dulden, dan is het wel negatie. Mijn man heeft onlangs een andere vrouw leren kennen en mij achtergelaten om bij haar in te trekken. Och arme vrouw, nu is alles nog perfect, koek en ei, want er is van beide kanten nog een grote aantrekkingskracht. Maar laat die vrouw terug met beide voeten op de grond komen, dan kan zijn spelletje van voor af aan beginnen. Ikzelf ben met heel veel verdriet achtergebleven omdat ik na 42 jaar zo emotioneel aan hem vastzat. Dat verwezenlijken ze wel, zodat ze steeds macht hebben over die persoon. Nu probeer ik op 58-jarige leeftijd nog iets van mijn leven te maken, maar de schrik zit zo diep dat ik er nog niet aan moet denken om een andere partner te vinden die eventueel ook zo een narcist zal zijn. Want als er iets is wat je aan narcistische personen niet ziet, is het hun bedoeling om personen kapot te maken. Veel slachtoffers die met narcisme werden geconfronteerd, moeten zich terug leren aanpassen in de wereld… En vertrouwen hebben dat niet iedereen narcist is… Je eigenwaarde weer tot leven wekken en vooruitkijken naar een betere toekomst… Geloven dat er nog iets veel beter is in het verdere leven en nooit opgeven… Ik hoop iets, en dat de nieuwe vlam van mijn ex-man rap genoeg zal inzien wat voor een psychische moordenaar hij in werkelijkheid is.

  Reply

• A. Wiegeraad

  22 juli 2015

  Ik heb deze website over narcisme nog nooit eerder bezocht… Ik heb ook altijd de schuld bij mezelf gezocht, maar nu ik dit hier allemaal lees is dit een hele grote opluchting en een domper voor mij. Want ik hou zielsveel van deze vrouw, maar haar narcistische gedrag daar word ik zo moedeloos van. Ik zie alle voorbeelden van narcistische kenmerken in mijn vrouw terug, ook haar gedrag waar zij me mee beschuldigt. Een voorbeeld: ik vraag op een normale zachte toon iets, ik moet erbij bij zeggen dat mijn vrouw vroeger doof was, maar nu zij hoortoestellen heeft, is haar gedrag ook toegenomen, het kan aan mijn liggen denk ik dan, maar niets is minder waar. Ik herken dit van mijn vrouw: – Egocentrisch (gebrek aan inlevingsvermogen); – Egoïstisch (handelen uit eigenbelang); – Arrogant & dominant; – Gewetenloos; – nooit tevreden; – Dwingerig & achterdochtig; – Ambitieus; – Alle controle wordt je uit handen genomen; – Je wordt sociaal geïsoleerd; – Je wordt financieel gemanipuleerd; – Je mening wordt genegeerd; – Je wordt geïntimideerd of bedreigd; – Er wordt verbaal geweld tegen je gebruikt; – Er wordt fysiek geweld tegen je gebruikt… Deze ACTIES herken ik als geen ander. Geen aandacht. Mag geen mening hebben. Alles moet! Dwangmatig haar onderhouden. Wil (om haar macht niet te hoeven afstaan) geen huwelijk of relatiecontract omtrent woning en dingen te delen (hoe dat dat hoort te zijn). Haar mening is altijd waar, mijn mening daar moet ik mee naar een psycholoog, omdat ik gek ben zegt zij… Hieronder nog een paar voorbeelden hoe ik door mijn vrouw word behandeld! – Jouw behoeften en emoties komen altijd op de laatste plaats; er wordt geen oprechte interesse in je getoond; – Je gelooft dat relatieproblemen jouw schuld zijn, zelfs als daar geen aanleiding toe is; – Je bent bang voor de stemming waarin je partner verkeert als deze thuiskomt; deze stemming kan overigens zomaar omslaan; – Je hebt het idee dat je partner liegt of halve waarheden vertelt; – Je loopt op eieren binnen je relatie; – Je hebt toestemming van je partner nodig om dingen te doen; – Je hebt (nagenoeg) geen financiële controle of toegang tot financiële middelen; – Je hebt het idee dat je partner belangrijker is dan jijzelf; – Je verliest jezelf in je relatie; je leven wordt een leugen en niemand kent je zoals je echt bent… Ik ben hiertegen al jaren aan het knokken, maar ik kan U vertellen dat ik dit nooit ga winnen, gezien haar egoïstische opvattingen, haar dominantie en mishandelingen… Ik word sociaal geïsoleerd, ik mag geen vrienden hebben, ik wordt financieel gemanipuleerd. Zie heel het rijtje maar terug, het klopt helemaal. Ik voel me bevrijd na dit lezen, ik heb ook altijd de schuld bij mezelf gezocht. Ook wees zij me altijd aan als schuldige. Ik geloof ook niet dat zulke narcistische mensen zelf weten waar ze aan lijden. Nu mijn vraag, hoe moet ik nu verder als er aan deze aandoening narcisme weinig of niks te doen is?

• beautygirl

  21 juli 2015

  Ik ben pas 22 en heb al 4 jaar iets met een jongen dus ook me eerste vriendje… Ik wist nog niet hoe het allemaal in z’n werk ging, dus ik wachtte de eerste paar jaar maar af… tot een punt dat al mijn klasgenoten/vrienden gingen samenwonen en nog normaal contact hadden met elkaar. En als ik zie wat de vriendjes van m’n vriendinnen doen voor hun, dan is datgene wat de mijne voor mij doet nog geen 1 procent daarvan. Ik heb door m’n vriend ruzie gekregen met mijn beste vriendin die m’n vriend niet mocht, terwijl zij hem niks heeft aangedaan, zo ook met een hele goede vriend van mij van kinds af aan. Hij verwijdert mijn vrienden van Facebook, maar hij krijgt er steeds meer bij. Ik moet hem 20 keer roepen tot die reageert voor een normaal gesprek… Ik begin daar na 4 jaar echt kotsbeu van te worden, dan denk ik van wat ben ik voor jou waard?! Hij had moeilijk verleden en in het begin zeiden vrienden/familie tegen mij dat hij me alleen gebruikt voor een dak boven z’n hoofd. Het ergste is dat ik dat nu steeds meer begin in te zien. Door hem zit ik in de schulden. Ik zou het liefst terug verhuizen naar m’n moeder, maar dat kan op het moment niet. En met m’n schulden ook niet. M’n inkomen is ook te laag om zelf een woning of studio of kamer te hebben. Maar ik moet echt iets doen, want ik loop ook bij de dokter omdat mijn gezondheid zo verslechterd is… dat ik medicijnen slik voor mijn bloedspiegel en nog een aantal zaken. Ik heb echt dringend raad nodig, als iemand wat weet, want een keer moet ik er, ondanks dat het moeilijk is, toch een punt achter zetten. Hij dreigt ook met zelfmoord, en dat wil ik niet op mijn geweten hebben (ook al weet ik dat die dat allemaal doet om mij te manipuleren) dat is ook een punt dat ik niet weg kan bij hem…

  Reply

• Suzanna

  23 juli 2015

  Lieve Beautygirl, Na 4 jaar zal jij je vast verstrikt voelen in de situatie en lijkt een uitweg ver weg. Maar geloof me als ik zeg dat er een uitweg is. Je zult je vast zwak en misselijk voelen en alles lijkt zo onwerkelijk. Maar de werkelijkheid is dat je in de klauwen bent geraakt van een leugenaar. Hij is ziek en zijn ziekte maakt jou ook ziek. Je hebt genoeg voor hem gedaan en bent er zelfs aan onderdoor gegaan. Wat betreft zelfmoord… de meeste narcisten dreigen daarmee. Maar daar zijn ze veel te zwak voor! Zelfmoord zal ‘ie nooit plegen! Kies voor jezelf meid. Ondanks dat hij je pijn heeft gedaan, kan het zelfs zo zijn dat je hem gaat missen. Maar die fase zul je doorheen moeten bijten. Je zult er sterker uit komen en achteraf denken, had ik dit maar eerder gedaan. Met een narcist leef je in gevangenschap. Bevrijd jezelf van hem. Denk aan jezelf, lieve meid. Ik ben er voor je, mocht je er meer over willen praten.

• beautygirl

  21 juli 2015

  ik heb al 4 jaar een relatie, door al die jaren heen merkte ik dat er iets niet klopte, in het begin loog hij over dingen, maar zei ook over andere dingen weer de waarheid… Ik heb een beetje de diagnose van deze website doorgelezen en ben bang dat het bij mijn vriend 60 procent klopt en 40 procent niet… tenminste, niet alles komt precies overeen… Ik heb er zo vaak over nagedacht om weg te gaan bij hem, maar ik kan dat gewoon niet. Als ik zeg dat we uit elkaar gaan, dan gaat hij manipuleren, en jammer genoeg in het begin trapte ik daarin… Maar laatste paar keer ga ik zeker geen traan voor hem laten… maar dan denk ik bij mezelf, is dat wel verstandig? Want ik ga er zo kapot aan, terwijl ik een gouden toekomst had kunnen hebben zonder hem. Weet iemand misschien hoe ik zo iemand kan aanpakken, of wat ik het beste kan doen???

  Reply

• Paul

  1 juli 2015

  Ik zie steeds vaker de volgende vraag voorbijkomen: “Waar kan ik als slachtoffer van een narcist en/of narcistisch misbruik terecht?” Hopelijk hebben narcisme-slachtoffers iets aan Veilig Thuis: het advies- en meldpunt huiselijk geweld en kindermishandeling… (VoorEenVeiligThuis.nl – 0800-2000)

  Reply

• Phil

  19 juli 2015

  Na enkele zware weken… maanden… kreeg ik gisteren enkele mailtjes waarin van alles beschreven staat over een narcist. Voor mij luidt dat mijn vrouw vermoedt dat ik een narcist ben… Voor mij een donderslag bij heldere hemel en naar MIJN mening ook niet waar… Desalniettemin zal ik niet meteen zeggen dat het niet zo is, want ik lees ook iets over ontkenning… Maar veel symptomen, welke bij narcisme worden omschreven, passen volgens mij niet bij mij. Ik vind het moeilijk om te schrijven, daar ik niet de indruk wil wekken dat dingen niet zijn zoals ze zijn, of iets dergelijks… Maar ik heb haar lief, en als een narcist is wie ik ben/zou zijn, zou ik haar mijzelf niet eens willen aandoen… Ik zou zo, zo veel willen delen en willen bespreken… maar ik weet echt niet wat ik ervan zeggen moet. Ik weet het even niet… Iemand een suggestie?

• Pieter

  29 juni 2015

  “Het lijdt geen enkele twijfel dat het percentage mensen met psychopathische trekken hoger is in de zakenwereld en de politiek dan in de bevolking als geheel. Je kunt ze vinden in elke organisatie waar positie en status iemand macht en controle over anderen geven, evenals de kans op materieel gewin,” vertelt onderzoeker Bob Hare in het fascinerende boek ‘De lessen van een psychopaat‘. Juist in een tijd zoals deze – met veel onzekerheid binnen het bedrijfsleven – gedijen mensen met psychopathische trekjes prima. “De psychopaat kan moeiteloos omgaan met de gevolgen van snelle veranderingen. Hij of zij gedijt er zelfs bij. Chaos in de organisatie biedt zowel de noodzakelijke prikkel voor de psychopathische hang naar opwinding, als een geschikte dekmantel voor psychopathische manipulatie en corrupt gedrag.”

  Reply

• Dirk

  30 juni 2015

  Exacte kopieën van je reactie zie ik op allerlei websites over narcisme voorbijkomen. Een tikkeltje vreemd, aangezien dit oorspronkelijk mijn bericht is… Ik ben het dan ook eens met hetgeen je veronderstelt, maar ik snap niet zo goed waarom je niet gewoon je eigen, originele mening verkondigt en je eigen opvattingen verwoordt… en daarvoor in de plaats dus zomaar andermans tekst kopieert… Doordat je een stuk van andermans mening uit zijn verband/context rukt, verdwijnt nu de onderliggende boodschap.

• Chantal

  22 juni 2015

  Ook ik herken het, m’n man wordt enorm snel kwaad. En draait zelfs compleet door als ik bijvoorbeeld een cadeautje krijg. Ik heb al m’n vriendinnen moeten opgeven. Hij is er echt een met 2 gezichten. Tegenover anderen super aardig, lief en behulpzaam. Ik moet overal toestemming voor vragen. Ik ben ook echt doodsbang voor hem. Weet niet meer wat ik moet doen. Ik begin gewoon te denken dat het aan mij ligt. Maar aan de andere kant, het is toch niet normaal dat hij ontzettend kwaad is als ik een cadeautje krijg? of ben ik nou zo gek?

  Reply

• miriam

  3 juli 2015

  Hallo Chantal, Nu je inziet dat je een leven leidt die je niet wilt, je offers hebt moeten brengen die buitenproportioneel zijn en op een ondermijnende manier behandeld wordt, wat voor conclusie trek je hieruit voor jezelf? Je kunt hulp zoeken voor jezelf bij een psycholoog om inzicht te krijgt in jezelf, je relatie en het effect hiervan. Wanneer je al in een te ver stadium zit en psychisch, verbaal en/of fysiek bedreigd en/of geïntimideerd wordt dan kun je ook hulp zoeken bij Veilig Thuis (0800-2000). Leer jezelf respecteren en creëer een leven en relaties die jou stimuleren om in positieve zin te kunnen groeien en waarin je die ruimte krijgt. En leer relaties herkennen die dat effect niet hebben te weren. Soms is er rigoureuze beslissing, zoals vertrekken (soms zonder aankondiging) het beste, en zorg dan dat je een plek hebt waar je naartoe kunt gaan. Sterkte!

• beautygirl

  21 juli 2015

  Nee, hij moet juist blij voor je zijn! Ik heb er ook zo een, voor me verjaardag is die niet eens blij voor me…

• Eugenie

  1 juni 2015

  En dan denk je, leef ik met een narcist en dan is het je eigen zus die zich uitgebreid voor hem klaar stelt, hij moet ook zijn ei kwijt! Als ik al wat vertelde zei zij steeds oh en hoe denkt hij erover, maar achteraf wel zeuren dat ze altijd voor mij klaar stond! Ik heb haar de fysieke blauwe plekken laten zien, de dingen genoemd die hij al dan niet deed. Mijn man vond dat prachtig. Zie je, je lult uit je nek! Als ik al probeerde bij hem weg te komen, werd ik terug gehouden door de regeling hier in Nederland. Ben je niet gescheiden, dan krijg je geen eigen woning. Heb je recht op een woning, dan duurt dit jaren! Financieel afhankelijk laat ik alles over me heen komen. Hoe doen jullie dit of hebben jullie dit gedaan?

  Reply

• Sientje

  21 juni 2015

  Bel eens naar het juridisch loket. Je kunt tegenwoordig zelf een echtscheiding in gang zetten, en binnen enkele maanden gescheiden zijn, ook als hij niet meewerkt. Zodra jij een verzoek tot echtscheiding hebt ingediend kun je urgentie aanvragen voor een woning. Je advocaat, die je via het juridisch loket krijgt toegewezen, kan eventueel ook een brief schrijven aangaande de situatie t.b.v. de urgentieaanvraag voor een woning. Al met al kan dit alles toch nog een half jaar duren. Dat lijkt lang, maar wat zijn 6 maanden strijd rondom een echtscheiding nu in vergelijking met de rest van je leven doorbrengen in de narcistische hel waar je nu in verkeert? Je hebt absoluut niks te verliezen. Het leven kan veel beter, en onthoud: niet bang zijn, jij en jij alleen weet wat echt goed is voor jou (en je eventuele kinderen). En ga eens praten met maatschappelijke organisaties. Je zal merken dat deze mensen na twee woorden begrijpen waar je het over hebt. En dat geeft je kracht! Trek je niks aan van de mensen die aan je twijfelen, en ga gewoon je eigen weg. Ik heb het ook gedaan. En dat heeft me ongelofelijk veel energie gekost. Maar dat was het echt wel waard als je ziet waar ik nu sta.

• johnny

  24 mei 2015

  Hoi, Ik ben gay en ben nu 6 jaar getrouwd. Ik ben 50 en mijn echtgenoot is 46 jaar. Het gaat me niet meer om bij hem te blijven. Ik woon in zijn huis en heb al zo dikwijls dat moeten aanhoren. Ook heeft hij meermaals geweld gebruikt. Ook ik weet niet waar ik heen kan. Ik heb een laag inkomen, en ja, ben nu iets aan het zoeken. Ben van plan mij te laten inschrijven om een sociale woning, maar dat duurt zo lang die wachttijd! Ik ben van Westerlo, wie kan mij dringend helpen?

  Reply

• verdrietig

  5 mei 2015

  Waarschijnlijk leef ik met een narcist? Door een instantie werd gezegd dat ze een hele depressieve man tegenover hen zagen zitten… Toen is ‘ie er zo tegenin gegaan… Door een andere instantie werd gezegd dat hij sociale gedragsstoornissen zou hebben… Maar als ik zo de kenmerken lees van narcisme, denk ik dat hij waarschijnlijk narcistisch is… Hij heeft geen inlevingsvermogen, heel erg egoïstisch en manipuleert… Komt altijd met sterke mooie praatjes zodat je erin gaat geloven en je het uiteindelijk gaat doen… dus handelt vaak uit eigen belang. Ik vind hem gevoelloos en harteloos. Alleen zijn mening is goed en telt alleen maar… In de loop der jaren dat ik hem ken begin ik hem steeds meer te verafschuwen, hij kan heel enthousiast zijn, bijvoorbeeld op de maandag, en de volgende dag zegt hij gewoon dat hij dat niet gezegd heeft. En als ik hem daarmee confronteer, blijft hij maar bij hoog en laag beweren dat hij die woorden niet heeft gebruikt… Echt heel storend! Eerlijk gezegd walg ik van hem en heb al tig keer gevraagd en geschreeuwd om letterlijk uit m’n huis op te rotten. Maar hij doet net alsof hij me niet hoort of ziet staan lijkt het? Een man van 45 jaar die ook nog zo onvolwassen en kinderachtig doet, soms schaam ik me kapot hoe hij doet op straat… Gaat soms onnodige discussies aan met mensen, enkel om zijn gelijk te willen halen, ook al vind ik en hij ook wel dat hij helemaal geen gelijk heeft… Of gaat ie ineens zo dom springen en geluiden maken op straat, ik heb weleens gelezen dat een narcist ook in een eigen belevingswereld kan zitten van een klein kind? Ik ben echt overspannen van hem en wil dat hij uit het huis weggaat… Ik leef ook zo mensonwaardig zo op deze manier. Misschien heeft iemand advies of kan iemand mij zeggen wat het kan zijn…

  Reply

• Cindy

  10 mei 2015

  Precies mijn verhaal! Partner ook 45 jaar. Alleen ik ben al 19 jaar getrouwd, dus das best wel heftig! Maar ik word zo strontziek van z’n narcistische gedrag, niet normaal… Weet ook niet waar dit naartoe gaat. Sterkte en groet!

• vrije vogel

  17 mei 2015

  Tot mijn eigen verbazing ben ik na 1,5 jaar van mijn narcistische wederhelft verlost geraakt… Ik ben een alleenstaande moeder van 2 prachtige, toffe dochtertjes van 6 en 4. Leerde mijn ex partner kennen en werd overrompeld door zijn aandacht en lieve berichtjes. Hij leek totaal niet te zijn waarvoor anderen me waarschuwden, wat wisten zij ervan?! Enkel dat hij opvliegend kon zijn… maar die kant kreeg ik niet te zien, dus ik was tevreden. Na veel persoonlijke gesprekken, waarbij hij grondig maar subtiel informeerde naar mijn verleden, mijn fouten, mijn twijfels… Eerlijkheid wou ik voorop stellen in deze relatie… Dit bleek dom te zijn, dat zou ik op elke mogelijke manier nog ondervinden. Na een paar maanden verhuis ik naar mijn appartement en verliest hij zijn woonplaats (door zijn eigen toedoen). Uiteraard wist hij mij op een bepaalde manier te overtuigen om bij mij te verblijven, waar ik aan toegeef. Grootste fout van mijn leven… Plots leer ik een andere persoon kennen. De mooie momenten worden nihil en zijn er enkel als alles gaat hoe hij het wil (moeilijk om hem tevreden te houden, want hij verandert constant van idee of zijn gevoel wijzigt constant). Ik ga elke dag werken, hij praat over een carrière, sleurt mij mee in zijn dromen en ambities. Wanneer ik zijn gedachten niet kan lezen, of weer eens iets “fout” doe, of de kinderen teveel lawaai maken, moet ik het bekopen… Verbaal word ik met de grond gelijk gemaakt, alle gesprekken, twijfels, gevoelens worden tegen mij gebruikt. Ik word bijna wekelijks afgekraakt tot er niets van mij overblijft… Eten werd moeilijk, lachen was niet oprecht, vrienden hield hij bij me weg door in mijn naam met hen berichtjes uit te wisselen… En wanneer het voor hem allemaal te veel was, werd ik bont en blauw geslagen… Vuisten, vlakke handen, duwen, de riem, ik heb het allemaal van dichtbij gezien… En steeds werd mij gezegd dat ik het verdiende, want ik was zus of zo! Ik praatte zijn gedrag goed en liet hem toe mij eronderdoor te krijgen, maar niet kapot, want 1 ding weet ik… Je partner heeft je niet gemaakt, dus waarom ga je hem je laten breken? In elk geval heb ik hem gesmeekt om weg te gaan en mij en mijn kinderen met rust te laten. Hij heeft hen nooit aangeraakt, tot mijn grote opluchting hebben ze dat niet meegemaakt, maar ze hebben wel gezien wat ik heb moeten meemaken, waar ik mij schuldig over voel. Nu heb ik er eindelijk na tientallen pogingen een eind aan kunnen maken. Hoe kan ik het enige leven dat ik en mijn kinderen hebben spenderen met een persoon die er enkel op uit is om mij te kraken?! Hij voldoet aan alle punten van een narcist, niet aan 1 of 5 maar aan allemaal! Niemand verdient zo’n pijn of zulk verdriet, nu staat er mij een nieuw leven te wachten, terug vrijheid, niemand die mij om geld schooit, niemand die mij een minderwaardigheidsgevoel geeft. Ik voel me vrij, maar schuldig, ik heb dit via politie moeten oplossen omdat ik vreesde voor mijn veiligheid en die van mijn kinderen… De keuze moest gemaakt worden. Het zal een lange weg zijn om mezelf terug graag te zien, om mijn complexen kwijt te raken, om er financieel terug bovenop te geraken… Hij zal mijn naam slecht maken tegen iedereen, maar ik zie mezelf als de winnaar in deze situatie! Ik ga tenslotte na een leven in de hel terug iets kunnen opbouwen waarbij ik mezelf terug ga kunnen zijn en ik kijk uit naar de dag dat ik alle mentale en fysieke pijn achter mij zal kunnen laten, want van de zelfzekere persoon die ik ooit was, is niets meer over, enkel twijfels en negativiteit. Maar na regen komt zonneschijn… Ik wil maar 1 ding zeggen tegen vrouwen die zoiets meemaken, vergeet nooit wie jij bent en onthou dat we maar 1 leven hebben! Geef je leven niet aan iemand die het zijne niet aan jou geeft. Een narcist liegt, bedriegt en maakt enkel jou gek… Hij zal zichzelf altijd de beste vinden en jij zal eeuwig de slechte persoon zijn. De rollen zullen altijd worden omgekeerd en er zal maar 1 slachtoffer zijn en dat ben jij… Ik wens iedereen die met een narcist te maken heeft massa’s sterkte toe! En wat je ook denkt of doet, je gaat beter weg en geeft jezelf een kwalitatief leven! Groetjes, VV

• christiane

  26 mei 2015

  Heb een ex-partner (36 jaar gehuwd geweest) en een zoon van 38 jaar. Beiden hebben uitgesproken kenmerken van narcisme… Zoon woont alleen, maar zit in de financiële problemen. Wie lost het op? Heb een ex-partner en een zoon die beiden uitgesproken narcistische kenmerken hebben. Ik ben 36 jaar getrouwd geweest. Heb dit huwelijk 6 jaar geleden verbroken, met veel toegevingen op financieel vlak. Ik kan ondertussen bij niemand terecht. Zoon woont apart maar heeft altijd financiële problemen. In de ogen van ex heb ik de plicht alle problemen op te lossen. Hij wil en kan niet praten over deze zaken. Begin ik erover ontstaat er ruzie met agressie. Hij stelt zich zeer dominant op.

• Rolanda

  3 juni 2015

  Ik herken het, maar weet niet waar ik moet beginnen om te scheiden…

• Just me

  17 april 2015

  Hoi allemaal, Ik zit met een hele reeks vragen… Ik ben al 7 jaar samen met mijn al dan niet narcistische vriend. Hij heeft me vanaf het begin gevraagd naar mijn aantal intieme partners en ik heb het hem verteld… Sindsdien elke keer als ik praat over samenwonen of toekomst hier en daar, gooit hij mijn verleden in mijn gezicht als reden waarom hij twijfelt (al 7 jaar). Een aantal jaar geleden had ik tegen hem gelogen (oké dit is fout weet ik maar het was over iets van voor onze relatie wat onbelangrijk voor me was). Mijn vriend is een heel jaloers persoon dus omdat ik hem niet kwaad wou maken heb ik gelogen. Deze leugen is uitgekomen en sindsdien een tweede eigenschap die hij elke keer weer opbrengt. We hebben elkaar op school leren kennen, zijn samen gestopt en ik ben onmiddellijk gaan werken. Hij heeft nog 4 jaar school gevolgd (zonder af te maken), in het totaal een anderhalf jaar gewerkt (ontslagen en ontslag genomen), getest bij de brandweer (niet gelukt), café-eigenaar willen worden (niet doorgegaan) en een jaar thuisgezeten. Ik heb hem constant gesteund en altijd had hij een excuus waarom het niet lukte, bij alles. Wijst dit op narcisme of iets anders? Nu lijkt het alsof ik helemaal niets meer goed kan doen. De manier waarop ik een GSM-lader neem is er zelfs teveel aan, mijn achterwerk was gericht naar een vriend van hem en ik had dit expres zo gedaan (volgens hem). Onlangs heeft de partner van een vriendin me op Facebook toegevoegd. Hij vroeg ernaar en ik ging in verdedigingsmodus. Dit was het!!! Hij is kwaad geworden en ik wist in het begin niet eens waarom… Hij bleef maar herhalen “Ja als je niet weet waarom ik kwaad ben na 7 jaar dan is het erg” en “Als je na al die tijd nog altijd niet weet hoe je tegen mij moet praten?” Sindsdien praten we niet meer tegen elkaar… We leven langs elkaar heen. Mijn vriend is niet perfect hoor: wist foto’s uit GSM omdat het fout over kan komen en hij mij niet kwaad wil maken, leert een meisje kennen tijdens stappen waar hij bijna mee zoent en pas na een paar jaar vertelt hij het me, heel trots omdat hij toch niet gezoend heeft. Zoekt constant foto’s van extreem mooie vrouwen op op het internet… Duidt dit op narcistisch gedrag? Ik weet het allemaal niet meer… Narcisme, iemand?

  Reply

• Sientje

  21 juni 2015

  Misschien maakt het wel niet uit of hij jou als een hond behandelt omdat hij een narcist is of gewoon een vervelende man… Misschien verdien jij wel gewoon iemand die jou als de prinses behandelt die je bent, en moet je hem gewoon de deur uit zetten en geen genoegen meer nemen met dat gedrag, ongeacht of daar narcisme aan ten grondslag ligt of niet. Jij doet niks fout, maar wat ik hier lees is gewoon absurd gedrag van zijn kant. En daar zal je waarschijnlijk niks aan kunnen veranderen. Dus stel jezelf de vraag: is dit het leven dat je wil leiden? Geloof me… Er bestaat echt beter! Sterkte…

• JoJo

  27 maart 2015

  Hoi lieverds, Ik weet niet waar ik moet beginnen, want eerlijk gezegd ben ik een beetje de kluts kwijt. Woon al 18 jaar samen met mijn (narcistische?) man. We hebben twee kinderen samen. Ik geloof na een jaar had ik al het gevoel dat het een beetje vreemd was, maar ja ik een ander land, hij een andere cultuur. Ik dacht dus dat het daar wel mee te maken had. Vorig jaar ontplofte de bom, ik kwam er dus achter dat hij contact had met een leerling van zijn school. Dat is het probleem niet, maar dat constante liegen over het wel of niet hebben van contact. Elke twee weken kwam ik weer ergens achter. Uiteindelijk was alles mijn schuld, hij heeft nooit wat fout gedaan, onze kinderen dit en dat, etc. Deze bom heeft mijn ogen 100% geopend en natuurlijk ben ik heel veel gaan lezen. Je krijgt ineens veel antwoorden op veel rare dingen. Je komt er ineens achter dat jij het niet ben, ook niet de kinderen… Het is niet normaal dat alles alleen goed gaat als we doen wat hij wil.. Dat je ineens zonder normale reden als vuil wordt behandeld. Nu alles goed, maar dan opeens alles fout… De kinderen zijn te veel… Hij is perfect… Hoe kan het zijn dat ik geen fotoreportage wil maken “van zijn toch al perfecte lichaam” (zoals hij dat zegt)?! We lopen altijd op eieren thuis en wachten op het moment. De kinderen kunnen geen kinderen zijn. Ik ben eigenlijk niet een een slechte moeder. Maar iedereen in zijn ogen is slecht! Hij heeft geen echte vrienden, heeft het contact met z’n familie verbroken omdat ze gek zouden zijn, nu heb ik ook geen vrienden en geen kennissen etc. etc. Met andere woorden, ik heb geen leven. Er zijn zoveel dingen die je opeens gaat inzien als je over narcisme leest… gek maar waar. Ik weet niet of het nu juist goed is dat mijn ogen geopend zijn. Ik heb het gevoel dat het leven nu zwaarder voor ons is. Ik zie nu hoe het dus niet moet. Ik zit er vaak over te denken om te scheiden, om weer een goed leven te hebben, maar ik heb hier niets en niemand. Ik kan niet naar mijn land terug, want mij kinderen zijn van hier etc. Hoe overleeft ik? Heel moeilijk allemaal. Op mijn werk, wanneer ik eindelijk rustig kan denken, huil ik heel vaak. Ook als ik ’s avonds in slaap val. Ik hoop te vaak dat hij niet meer bestaat en ons geestelijk met rust laat en ons ons leven laat leiden. Hoe stel je je op een scheiding in? Sorry en bedankt voor jullie aandacht. Een dikke knuffel.

  Reply

• Mirjam

  31 maart 2015

  Hartverscheurend om dit te lezen, goede moeder? Vast, maar emotioneel afhankelijk zijn van je man? Denk aan je kinderen wat voor emotionele schade hun oplopen! Dat is je vereiste! Ook ik had zo’n man, vreselijk, de kids werden onzeker en keken alleen nog maar wat papa wilde. Mijn mening deed er niet toe of kwam niet binnen bij de kids want hij was de sterkere. Tot ik besloot te gaan. Liet mijn prachtige koophuis, geld en spullen achter. Beter op sinaasappelkist en innerlijke rust voor mijn kids en mij. Toekomst moest open liggen voor mijn kinderen DAT vond ik belangrijk. Ik heb hun het leven gegeven, kids kiezen niet om geboren te worden. Dus mijn prioriteit is alles voor bestwil, rust en veiligheid van de kinderen. Alles heeft hij geflikt, hij was maatschappelijk werker, dus wist de instanties te benaderen en op te stoken. Ik ben niet gaan vechten, heb vastgehouden aan mijn mening en standpunt. Uiteindelijk raakte hij verstrikt in een web van leugens en pleegde hij na een jaar (dat we uit elkaar waren) zelfmoord. Vreselijk. Kids toen 5 en 8. Meningen van andere mensen, ook vreselijk. Maar ik ben op een punt dat ik schijt heb aan de mening van anderen. Zij leven jouw leven niet en hebben lak aan jou, oordelen kunnen de mensen. Maar doe wat je gevoel en verstand je ingeeft zodat je met een oprecht hart jezelf in de spiegel kunt bekijken. Leven draait niet om jezelf of je man, maar om je nalatenschap aan je kids. Daar vind je berusting en vrede, die enige PURE liefde. Ga hobbyen, cursussen volgen, schrijf je in op een vriendinnensite om mensen te leren kennen en richt je leven in Oo fijne dingen voor jezelf en je kinderen. En laat zo’n narcist/tobberd zichzelf redden, hij is volwassen dus redt zichzelf wel. Narcist verandert NOOIT! Je krijgt energie en rust. Ik zeg niet dat het makkelijk is, het eerste jaar is zwaar maar daarna? RUST, behagen gevoel van binnen en das welvaart voor jezelf en nog beter… je kids die zich kunnen ontplooien naar individuen. Hun zijn de toekomst! Sterkte, Mirjam

• CC1980

  25 maart 2015

  Hey, Ik som even op wat me zo opvalt aan mijn ex. Kan iemand me zeggen of het hier om een narcist gaat of toch niet? Ik wil ook niet teveel details geven, dat is zo weinig overzichtelijk. Alvast bedankt! * Sloot me op in de slaapkamer wanneer ik zijn mening niet deelde. Ging dan aan de andere kant van de deur zitten prediken tot ik zo moe was dat ik maar toegaf; * In zijn communicatie zit altijd een dreigende toon. Je voelt het, je kan het echter niet concreet aantonen; * Het lijkt alsof hij altijd zijn wil aan me wil opleggen. De eeuwige, ja maar… het eeuwige ‘ik ben het niet met je eens’… Als ik niet mee ga in zijn verhaal gaat hij enorm te keer. * Zijn redeneringen zijn vreemd, soms totaal niet sociaal aanvaardbaar. Hij ziet dit echter niet zo. * Het is altijd de schuld van een ander, de verantwoordelijkheid van een ander. * Hij is goed en ik ben slecht (in werkelijk alles) * Hij denkt van zichzelf dat hij de slimste, de beste is en kijkt neer op andere mensen. Als je objectief naar hem kijkt dan zie je een man die nog maar bitter weinig bereikt heeft in zijn leven. * Altijd commentaar op hoe ik ons kind opvoed (we zijn uit elkaar). Hoeveel ik ook doe, wat ik ook doe, zijn overtuiging, zijn mening is altijd anders, tegengesteld. * Na veel discussie heen en weer over financiële steun aan zijn kind een rechtszaak. De meest donkere periode van mijn leven. De beschuldigingen en bedreigingen swingen de pan uit… Hij geeft toe aan de rechter dat hij paranoia werd. Zo dacht hij dat de therapeut van mijn zoon een vriendin was die valse facturen afleverde. * Na uitspraak in mijn voordeel: eerst poeslief, hij bestookt me met mails. Heb een aparte mailbox moeten aanmaken om zijn mails op te vangen. Mails worden meer en meer, steeds langere teksten die onsamenhangend zijn… In de toon merk ik nu al dat het de verkeerde kant opgaat als ik blijf reageren, dus hou het maar even stil. Heb ik een narcistische ex?

  Reply

• Jurjan

  25 maart 2015

  Zoals ik hier al weleens vaker heb gelezen, is het aan een psychiater om aan te tonen of iemand klinisch NPS’er is. Desalniettemin denk ik dat iedere willekeurige leek kan inzien dat hier sprake is van een man met verregaande narcistische persoonseigenschappen en handelingen. Op het sociopathische af…

• Anoniem G

  11 mei 2015

  Hoi CC1980, Bij mij gaan alle alarmbellen af bij het lezen van jouw verhaal. Hier kun je meer lezen over jouw positie en die van hem: ‘Het Verdwenen Zelf’ en ‘De Narcist Ontmaskerd’. Sterkte!

• samod

  24 maart 2015

  Mijn vriend gebruikt soms amfetamine. Hij voldoet dan aan alle eigenschappen van narcisme. Hij schreeuwt in mijn gezicht van dichtbij…

  Reply

• CC1980

  25 maart 2015

  * Je opsluiten in de slaapkamer wanneer je het niet met hem eens bent. * Aan de deuren bellen in je buurt en gaan vertellen dat het kind dat je draagt niet van hem is, omdat hij het kind niet wil… * Drama, doen alsof hij zelfmoord gaat plegen. * Hij is de beste, hij weet het beter, anderen zijn dom. * Het is altijd de schuld van een ander, nooit die van hemzelf. * Hij beledigt je steeds, en doet dit soms heel subtiel, soms zelfs in de vorm van een compliment. * Is boos als hij zijn zin niet krijgt, uit dan dreigementen. Soms schieten ze zo erg uit hun slof dat ze uit hun ‘koele’ rol vallen. Ik denk dat ik het vooral moeilijk heb met het: “ik kan mijn vinger er niet opleggen”. Ik voel het aan, maar kan niets bewijzen… Als je dit onder een narcist kan verstaan dan is mijn ex er ook eentje. Ik heb het geluk dat ik heb teruggevochten en ik heb hem pasgeleden helemaal vermorzeld!

• Rikkie

  8 maart 2015

  Hoi allemaal, De verhalen zijn hier allemaal heel heftig en wil jullie ook sterkte wensen met alles. Ik, een man van 52, heb 28 jaar een relatie gehad met een narcistische psychopaat, Dus het zijn niet alleen maar de mannen die deze aandoening hebben. Ik heb mezelf laten testen omdat mijn ex vond dat ik de narcist ben, toen de uitslag bekend was en ik het haar meedeelde gaf ze als reactie dat ik de test wel gemanipuleerd zou hebben… Ik ben helemaal kapot en zie het vaak niet meer zitten, ze heeft mijn kinderen tegen me opgezet en maakt me nog steeds kapot, zowel emotioneel, fysiek en financieel. Ik ben nu 6 maanden weg. Ik heb verder niemand want die zijn door haar allemaal ingepakt.

  Reply

• Ahmed

  23 maart 2015

  Hoi Rikkie. Heftig om te horen. Als je wilt praten sta ik klaar voor je. Wie ik ben? Een vreemde die een medemens wil helpen. Groet, Ahmed

• Anoniem/Lisanne

  1 maart 2015

  Mijn laatste berichten waren op 07-mei-2014 en 10-mei-2014, voor de mensen die het terug willen lezen. Vandaag 1 maart 2015. Nog steeds bij die narcistische man weg. Ik voel me geweldig en beter dan ooit van te voren, inmiddels een jongen ontmoet die mijn liefde wel waard is en het voelt ook geweldig om dezelfde liefde terug te krijgen. ik realiseer me hoe erg mijn narcistische ex was in bepaalde dingen met name zijn jaloezie. Ik heb wel wat littekens overgehouden aan de narcistische relatie mijn nieuwe vlam zegt vaak met bepaalde dingen dat ik dat helemaal niet hoef te doen en dat ik mij niet hoef te verontschuldigen tegen over hem. het is ook helemaal niet erg om uit te gaan ik kan lekker met mijn vriendinnen op stap wanneer ik dat wil. hij vertrouwd me en dat voelt gewoon ontzettend fijn. ook gewoon dat het anders kan. mijn narcist van een ex was hierin namelijk verschrikkelijk dominant en jaloers. het is niet oké dat een man je slaat het is nergens voor nodig het is een zwakte die zij hebben en tonen. onlangs ben ik er ook achter gekomen dat mijn ex in onze relatie vreemd ging dat verklaard ook waarom hij jaloers was ze zeggen vaak degene die heel jaloers is doet eigenlijk gewoon hetzelfde wat hij denkt. verschrikkelijk gelukkig kwam ik er achteraf achter. ik mis hem en zijn narcisme niet ik haat hem zelfs nog steeds. ik zal hem nooit vergeven wat hij mij al die jaren heeft aangedaan. ik heb zelfs zulke haat gevoelens gehad dat ik hem iets wilde aan doen hij moest voelen wat ik heb gevoeld. maar ik heb geleerd dat, wraak niet helpt het geeft geen voldaan gevoel. mijn vriend zegt nu ook karma pakt hem wel terug en laat het rusten probeer veder te leven dan het verleden. ik vind het ook gewoon heel prettig dat ik zo open met mijn vriend nu kan praten hierover hij weet alles wat er is gebeurd, we hebben geen geheimen voor elkaar en we helpen elkaar overal doorheen. heb helaas wel een burn-out gehad afgelopen kerst toen mijn oma overleed, alle stress kwam weer naar boven van het afgelopen jaar ik kon niet meer naar buiten of überhaupt naar een winkel want dan begon ik te hyperventileren, ik wilde mezelf niet zo voelen maar mijn lichaam deed het allemaal zelf. mijn vriend heeft me er doorheen geholpen ik voelde me veilig bij hem als ik bij hem was ging alles goed en hielp hij me weer overeind. ondanks alles ben ik sterker geworden ik laat nooit meer een man zo tegen mij praten. mentaal en fysieke mishandeling is verschrikkelijk ik wil het nooit meer meemaken. praten erover helpt heel goed maar niet bij een psycholoog of dergelijke. je moet echt een klik hebben met een persoon, en dan werkt praten echt als een opluchting een last die van me schouders af is. ik ben blij dat ik de keuze heb genomen bij mijn ex weg tegaan ik voel me sterker en beter dan nooit van te voren. iedereen ziet hoe ik straal en hoe ik nu in het leven sta. niemand hoeft mij ooit weer zo pijn te doen. schelden, slaan etc. gebeurd niet meer. ik voel me veilig en mezelf. mijn zelfvertrouwen is ontzettend omhoog gegaan ik heb gewoon weer zin in het leven, ik voel me gelukkig. Eindelijk. de beste keuze die ik in mijn hele leven genomen heb. en mijn narcistische ex die SMS’t me soms nog wel eens maar lekker niet reageren. en als ik hem tegen kom want hij woont namelijk wel in de zelfde woonplaats. weetje het kan me niks meer schelen, ik kan hem en zijn woorden wel aan. ik ben niet meer bang voor hem! en dat weet hij, ik heb mijn innerlijke ik weer terug gevonden. en echt alle vrouwen die in deze situatie zitten ga bij hem weg. er is zoveel meer in het leven, ook al heb je kinderen met die gene, die verdienen het ook niet, zij zien ook hoe jullie relatie is. stop ermee! En begin weer te leven. zoek jezelf op en alles komt goed! geloof me als je mijn verhaal van hiervoor leest, zul je zien dat mijn keuze de beste keuze in mijn hele leven is geweest! Hou van jezelf en neem die stap het is NOOIT te laat om bij een narcist weg te gaan! Hele vriendelijke groeten, Anoniem (oftewel: Lisanne)

  Reply

• Ria

  1 maart 2015

  Sterre aan jou. Als je behoeft hebt aan contact met iemand, wil ik jou het wel aanbieden. Mijn ex-vriend was zelfs zo erg dat hij totaal niet aan mijn kind dacht, volgens hem moest ik maar gewoon een baan vinden van 40 uur per week… Het was zijn echte dochter ook niet, maar dan nog een normaal mens eist zoiets niet van iemand. Ik heb in totaal 2 dochters die zijn ontstaan door een pedofiel, uiteraard wist ik dit niet en sinds de geboorte van mijn 2e dochter is hij na 2 weken opgepakt i.v.m. dat het naar buiten kwam dat hij mijn zwaar verstandelijk zusje had verkracht. Na een aantal dagen kwam ook naar boven dat hij mijn oudste dochter misbruikt had jaren lang, net zoals mijn zusje. Mijn jongste dochter is een hoop ellende bespaard, maar mijn oudste dochter woont als sinds 2008 in een soort van pleeggezin zonder een man, ze woont alleen met en vrouw. Gelukkig is mijn jongste dochter een hoop ellende bespaard en helaas mijn oudste dochter is erg bang gemaakt, met o.a. dat hij toen ik zwanger was mij en de baby zou gaan vermoorden of dat alle papa’s dat bij hun kinderen deden en dat het normaal zou zijn of tegen mijn zusje zeggen dat hij met haar zou trouwen en zo heb ik nog wel veel meer te vertellen. En ik wil het eigenlijk allemaal vergeten, maar ik kan het niet. Het is nu sinds maart 2008 dat ik het allemaal weet, maar het zit in me hoofd alsof het vandaag gebeurd is. Ik kan het niet vergeten en achter me laten. Mijn kids zijn me alles! Het vertrouwen in mannen heb ik niet meer, blijf liever vrijgezel, dan dat de kans bestaat dat ze me kinderen weer pijn gaan doen!

  Reply

• Emma J

  28 september 2015

  Ik begrijp je heel goed, ik was 18 jaar getrouwd met een narcist waarvan 2 dochters en na mijn scheiding dacht ik de ware tegen te zijn gekomen. Ook zijn gedrag was gemanipuleerd, binnen drie maanden was ik zwanger van hem, hij had totaal geen interesse in mij of de zwangerschap en het ongeboren kindje, alleen maar met zich zelf bezig. En toen ik drie maanden zwanger was kwam er allemaal post binnen van politie en justitie en werd alles steeds erger. Hij had zijn vorige vrouw ook mishandeld en had pedofiele neigingen, had voorkeur voor net beginnende puber meisjes. Het gekke is, ze laten alleen binnen die vier muren hun narcisme zien, als er verder geen buitenstaander bij is. Dus niemand weet dan wat voor leven je had met die persoon. Ik ben nu al bijna twee jaar weg bij deze vreselijke man. Nog steeds ben ik aan het herstellen, ik vertrouw geen enkele man meer, dit vindt ik zelf niet leuk, want er zitten heus wel goede tussen, maar narcisten maken elke cel in je kapot. Lieve groetjes, Emma J

• Ria

  22 februari 2015

  Wou nog even een reactie plaatsen, als deze wel word gepost. Want mijn eerdere reactie zie ik niet erbij staan. Hij was nog zo slim om alles op mijn naam te zetten, terwijl ik geen inkomsten had. Dus ja je raad het al… Huurschuld, auto zonder APK, zonder verzekering, telefoonkosten e.d moet ik voor opdraaien, omdat hij zo nodig zijn wiet moest hebben. Op een gegeven moment zei ik, zou je niet eens wat minderen met blowen? I.v.m. dat we erg krap zaten elke maand… En hij zei, ik werk er hard voor en heb dit wel verdiend. Zelfs toen we op een gegeven moment m’n vriendin en familie om geld moesten vragen, bleef hij dit zeggen. Hij zag de ernst er niet van in. Op het laatst heb ik mijn vriendin gevraagd om geld en heb dat bedrag stiekem achtergehouden om mijn dochter en mijzelf van eten te kunnen voorzien. Mijn familie maakte het geld altijd over, dus dan kon ik geen geld achterhouden. Omdat hij kon zien hoeveel er overgemaakt was…

  Reply

• Sterre

  27 februari 2015

  Lieve dames, Wat ben ik geschrokken van alle verhalen hier. Sterkte allemaal! Mijn situatie… Drie jaar terug leerde ik mijn ex kennen. Helemaal tot over m’n oren verliefd. Dat hij een vriendin had met 3 kinderen wist ik maar was al over en hij woonde daar alleen nog omdat hij geen woonruimte had verder. Zei hij tenminste… Nu zijn we 3 jaar verder. Hij woont nog steeds bij zijn ex, maar zijn nu wel echt uit elkaar. Met mijn partner valt werkelijk niet samen te leven, maar ik wil eigenlijk niet bij hem weg. Wat overal gezegd word, totaal geïsoleerd. Ik mag niet studeren en niet werken. De hele dag moet ik thuis zitten wachten en het huishouden verzorgen. De eerste keer slaan dacht ik dat het wel zou veranderen. De laatste tijd loop ik altijd wel met blauwen plekken rond. Zijn ego is gigantisch. Hij is slimmer dan ieder ander en de wereld spoort niet. Al mijn geld heeft hij opgemaakt. Ik mag als de uitkering binnenkomt niks kopen zonder te overleggen, en dan vaak nog niet. Hij werkt niet en zit in de schuldsanering. Nu komt het probleem… ik kan hem niet loslaten. Op dit moment zijn we sinds gister uit elkaar en heb me werkelijk nog nooit zo rot gevoeld en wil hem terug. Mijn gevoel zegt totaal iets anders dan mijn verstand. Qua verstand zeg ik: gauw wegwezen maar ik hou toch nog veel van hem. Hij laat me denken dat ik in alles fout ben en dus ook de aanstichter van alle ruzies. Mijn vader is 2 weken geleden overleden en hij heeft me in niks gesteund. Is niet eens meegegaan naar de crematie, want als mijn vader er niet was geweest, was ik nooit geboren. Ondanks alles wil ik hem nog steeds terug… Ik heb verder niemand meer. Geen vriendinnen want ik heb iedereen laten vallen omdat ik van hem met niemand contact mocht hebben. Familie zie ik niet meer want hij heeft iedereen verbannen uit mijn leven. Ik heb het zelf zover laten komen, maar mijn god, wat is het moeilijk… Word heen en weer geslingerd tussen emoties en weet niet wat ik ermee aan moet… Ik wil hem niet kwijt. Hoop stiekem nog steeds dat hij de man is waar ik zo ongelofelijk verliefd op werd. De ene keer slaat hij me helemaal in elkaar en de andere keer ben ik alles voor hem. Weet het echt niet meer…

• Ria

  22 februari 2015

  Helaas heb ik ook bijna 5 jaar verspild in een ex-vriend, ook een narcistische psychopaat. Hij had al een crimineel verleden met name veel oplichtingen bij bedrijven en een huis in de fik proberen te steken… Ik ben er inmiddels achter dat ik met een psychopaat te maken had en is er inderdaad ook (zoals hier beschreven staat) er langzaam ingeslopen. Hij had ook geen contact met zijn familie, maar dan ook met niemand. En hij zei dat zijn familie hem had laten vallen. Nu achteraf weet ik dat het een leugen is omdat er niet met hem te leven valt en denk zelf dat hij zijn familie ook opgelicht heeft… Het is raar, maar vanaf het begin van onze relatie had ik al geen goed gevoel over hem, maar dacht dat mijn gevoel verkeerd was. Ik had hem uitgelegd over mijn eerdere relatie, dat mijn ex-man was vreemdgegaan, en hij zei dat hij dat nooit zou doen en aan 1 vrouw genoeg had en echt niet zo’n klootzak was. Achteraf ben ik met zijn ex-vriendin in contact gekomen en bleek dat hij al vanaf het begin van onze relatie met haar ook nog gemeenschap had… Als mijn dochter niet luisterde, dreigde hij haar van het balkon te gooien, een meisje van 6 jaar! Op een gegeven moment begon ik met mijn vriendin en familie te praten… Want ik was zover dat ik in therapie wou om te kijken aan wie het nou echt lag, aan hem of aan mij. Mijn vriendin en familie verklaarden me voor gek, en nadat ik hem verteld had dat ik in therapie wou, had hij besloten om bij mij weg te gaan. Het werd hem te heet onder de voeten! En ook omdat mijn vriendin en familie mij voor gek verklaarden, wist hij dat hij mij niet meer om zijn vinger kon winden. Dus aan iedereen de tip, praat met iemand en dreig om in therapie te gaan om te kijken aan wie het ligt… aan jou of hem… Bij een psychopaat blijven heeft geen nut, de relatie met een kwaadaardige narcis is 1 grote leugen, dat wil toch niemand! Kom op en kies voor jezelf, steek geen energie in die onzin. Een psychopaat geniet ervan dat je twijfelt, verdrietig bent en niet gelukkig bent! Omdat ze geen inlevingsvermogen hebben… Het kan weleens zijn dat ‘ie al eens vrouwen verkracht heeft of zich aan een kind vergrepen heeft. Daar staan psychopaten ook bekend om! Dus pas op en kies voor jezelf!

  Reply

• S...

  31 mei 2015

  Helemaal echt ! Mijn ex-vriend heeft mij verkracht en ging daar ook mee dreigen als ik wegging bij hem. Dat hij mij voor H*#r uit zou maken als ik wegging bij hem… Bij elke ruzie kon ik niks zegen en moest ik 8 jaar lang alles inslikken en aanhoren, want anders zou hij mij zwartmaken. Bij elke ruzie ging hij mij uitschelden als H@3r. Ik haat hem!

• Nena

  4 februari 2015

  Hoi ik ben Nena, Het lukt me niet om het uit te maken en mij emotioneel te ontbinden van een narcistische relatie. Mijn partner is nooit open, soms blijft hij weg en komt dan pas ’s nachts om een uur of 2.00 pas thuis. Dat terwijl hij van tevoren heel duidelijk heeft afgesproken dat ik er wel voor hem moet zijn, anders slaat hij mij en/of hij kleineert mij zo erg dat ik bijna wil wegrennen of mezelf iets ergs wil aandoen. Wegrennen lukt niet zo erg omdat ik teveel medelijden heb, meer voor hem dan voor mezelf. Hij wil mij continu controleren o.a. door het in bezit nemen van mijn huissleutels, mijn tas en jas doorzoeken en vergeet mijn telefoon niet, zelfs mijn brievenbus. Ik heb geen vrienden meer, die hebben mij allemaal in de steek gelaten omdat ik nooit meer bij iemand op bezoek kon komen. Familie heb ik ook niet, dus daar kan ik niet op terugvallen omdat zij niet in Nederland wonen. Elke dag sta ik klaar om mijn partner te dienen zoals: eten koken, opruimen en schoonmaken van het huis, zijn kleding wassen en opvouwen, boodschappen doen, soms meerdere malen per dag omdat hij iets wil hebben, en direct, anders gebeurt er wat. Hij zegt elke dag iets tegen mij wat mij krenkt zoals: ik ga je wat aandoen, ik ga je doodmaken, ik ga je keel doorsnijden, je gaat doen wat ik zeg en anders vermoord ik je, je neemt met niemand contact op, ik wil dat je die vriend of dat contact niet meer bezoekt, je gaat voor mij nu wiet halen, ik steek je in de fik, ik zal eens kijken hoe heet die aansteker is op jouw wang, scheldwoorden o.a. k@^k#rh*#r… en weet ik veel wat voor ziektes hij uitroept. Mijn vrouwelijke kennissen daar wil hij allemaal een trio of groepsrelatie mee. Ik mag niet werken van hem, eerlijk gezegd durf ik dat ook niet zo goed omdat ik vaak gespannen en angstig ben. Zo kijk ik vaak achterom als ik over straat loop, of voel een diepe schaamte tegenover mijn buren, of andere mensen die hem horen schreeuwen tegen mij, wat hij dagelijks doet. Als hij boos is en niet het directe resultaat krijgt wat hij wil hebben, gaat hij slaan o.a. kopstoten geven, bij mij en bij andere mensen die niet doen wat hij zegt. Hij is bevriend met mensen die geld hebben, ook van die mensen krijgt hij alles gedaan wat hij wil, o.a. nieuwe kleding, schoenen, onder het mom van vriendschappelijkheid contacten helpen met klusjes of verhuizingen, maar alles tegen betaling, anders hoeft het voor hem niet, hij wil van iedereen geld, behalve van mij zegt ie, alhoewel hij steeds meer begint aan te dringen over het maken van pornofilms en andere mannen masseren etc. zodat er nog meer geld binnenstroomt. Ik heb geen eigen inbreng bij hem, behalve dat ik nog elke dag een paar uurtjes voor mezelf mag reserveren om mijn studie voort te zetten, verder moet ik doen wat hij zegt. Hij wil mij zelfs zover brengen dat hij mij alle kneepjes van zijn vak wil bijbrengen zodat ik de zaken kan laten draaien als hij er niet is, wat betekent dat ik dan technische instructies moet uitvoeren waar ik nooit voor heb geleerd; maar dat wil hij mij dan leren. Ik gebruik geen alcohol of andere verdovende middelen, ook hierin probeert hij mij aan te dringen te gaan roken of wiet te gaan roken; wat ik niet wil. Ik word vaak heel bang bij hem, ook als ik even alleen ben word ik heel bang en merk dat ik vaak dingen begin te controleren, of simpele dingen vergeet door de druk waaronder ik lijdt. Eigenlijk is dit best wel gek, omdat ik op een hoog niveau gestudeerd heb en hij nooit verder is gekomen dan een laag niveau 1, wat volgens mij het laagste is van de MBO. Ik had een hele grote vriendenkring totdat hij in mijn leven kwam. Ik dacht dat het wel overging, maar het werd steeds erger. Ik vind het heel moeilijk om bij hem weg te gaan. Heel vaak denk ik… ik ga nu echt weg! Wat een eikel! Ik moet weg hier! Nu nog als het kan. Maar voor ik het weet begin ik het om te draaien en geef ik mezelf de schuld van alles en cijfer mezelf compleet weg, ik maak hem goed en mezelf slecht. Ik heb ook bijna geen tijd om aan mezelf te werken, wat ik eerst wel deed toen ik nog single was; o.a. veel sporten, gezond eten en leven, op tijd naar bed gaan, vrijwilligerswerk etc. Nu heb ik vooral veel last van pijn in mijn buik, en emoties die vaak door de war zijn omdat hij mij vaak triggert en zegt dat hij zo weer een ander heeft, hij probeert mij jaloers te maken. Wat voel ik mij dom! Ik wou dat ik het kon stoppen, ik wou dat ik er niets bij kon voelen, dat ik hem kon loslaten, ik zit op het puntje van mijn stoel, maar ik schuif toch telkens weer terug. Ik heb geprobeerd oude bekenden op te bellen om een tijdje spoorloos te verdwijnen, maar helaas kan ik die oude bekenden niet meer bereiken. Ik hoop die kracht op een dag te vinden en te vluchten. Het is mij tot op heden nog steeds niet gelukt. Groetjes van Nena.

  Reply

• Dayenne

  8 februari 2015

  Hi Nena, Loskomen van deze figuur is mijn enige advies. Alles in stilte voorbereiden en dan vertrekken. Papieren, pasjes (van jezelf) mee, kopieën van alles etc. etc. Denk vooral aan de ochtend dat je voor het eerst wakker wordt en alles achter je gelaten hebt. De vrijheid die je zult ervaren, de lichtheid, de druk die weg is en je bent weer helemaal van jezelf. Alles is van jou, je tijd je lichaam je geest etc. VRIJHEID! Lees het boek van Jan Storms, ‘Destructieve Relaties Op De Schop’. Er zijn overigens nog veel meer goede boeken, lees je in om het hele probleem te doorgronden, het zal je helpen. Stop met jezelf de schuld geven, dit overkomt de besten en het kan iedereen overkomen die zijn hart openstelt. Dit is je levensles, en er van leren zul je. Alleen als je de tijd neemt om te helen zul je weer terug komen bij je eigen kracht, eigenwaarde en zelfvertrouwen. Save your soul..!

• Elena

  18 februari 2015

  Hey Nena, Ik weet precies wat je bedoelt. Ik heb ook zo’n man, hij slaat continu en zegt zelfs tegen mij, als jij niet doet wat ik zeg, dan sla ik je en vermoord ik je. Zelfs als ik naar buiten ga controleren zijn vrienden waar ik gezien ben en wat ik deed, bijvoorbeeld boodschappen of zo, overal controle controle. Hij praat met elk wijf en ’t interesseert hem niet hoe ik mij voel, hij scheldt mij uit alsof hij een man uitscheldt en slaat mij ook alsof ik een man ben… kopstoot met de knie tegen mijn gevoelige keizersnede etc. Ik zeg hem dat ik van hem ga scheiden, en hij zegt oké? Wanneer boeit hem dus niet! Hij zegt dat hij met een andere vrouw gaat trouwen en zo, hij spaart geld op en doet sluw. Mijn man is ook narcist en ik ben een idioot dat ik nog steeds van hem houd en alles wil geven. Maar ik wil hem vergeten en ik wil, als ik hem zie met een andere vrouw, dat het me koud laat! Maar ik ben altijd verdomd jaloers en dat kilt me omdat hij een kl^^tz@k is! Ik ben moe en wil soms dood omdat ik hem haat en tegelijkertijd van hem houd. Zelfs mijn moeder bespuugt hij en scheldt hij uit. De kl^^tz@k!

• anoniem

  1 maart 2015

  Ik heb precies hetzelfde meegemaakt met zo’n vreselijke kl##tz@k! Ik weet precies wat jij moet doen. Als hij weg is pak je al je spullen of desnoods alleen je kleding. Zo heb ik dat ook gedaan. ik heb alles er laten liggen zodat ik daar geen problemen meer over kreeg. je moet er iets voor over hebben, ik weet het, het is zonde van de spullen. maar hij zal je achtervolgen en alles terug eisen. probeer iemand in vertrouwen te nemen en te vertellen wat er is gebeurd dat hoeft niet perse de politie te zijn. ik ging naar mijn ouders want daar had ik nog wel contact mee en zij hebben me ermee geholpen. ik heb zo vaak tegen hun gezegd : als ik zeg dat ik bij hem terug wil meen ik dat niet en zorg ervoor dat ik ook niet bij hem terug kom. want dat is ook heel vaak voorgekomen. Lees mijn bericht op 1 maart 2015. en vind de kracht om het te doen.je verdiend beter, en veel meer liefde. deze man gaat je kapot maken. en waarschijnlijk gaat hij ook vreemd je wilt het niet geloven omdat hij zo jaloers is naar jou toe. maar geloof me mensen die zo ziekelijk jaloers zijn die doen het zelf en zijn bang dat jij het ook doet. voel je absoluut niet schuldig tegen over hem! echt niet doen. wat doe jij je zelf allemaal aan! Je hoeft niet meer bang te zijn voor hem. hij mag blij wezen dat je de politie niet hebt gebeld. toen ik weg ging bij mijn ex kreeg ik allemaal dreig berichten via sms aangezien ik hem natuurlijk geblokt had op whatsapp. SLA ALLES OP. dat kun je tegen hem gebruiken als het echt goed mis gaat. op gegeven moment laat hij je met rust en zal hij misschien wel een nieuw slachtoffer zoeken. mijn ex is nadat ik het uit heb gemaakt in therapie gegaan voor zichzelf. misschien goed voor hem maar ik haat hem nog steeds en dat blijft ook zo! een man hoeft je niet zo te behandelen. je zult doorhebben als je na je vriend hopelijk binnenkort ex een nieuw iemand vind. dat diegene veel beter voor je is, dan pas realiseer je het je. want nu ben je nog blind. maar ga alsjeblieft uit die fase! ik weet dat je het kan ik kan het ook! en heb het ook gedaan. het is echt beter voor je.

• Maria M

  2 maart 2015

  Heb gelukkig nooit samengewoond met zo iemand, nooit trouwens, alleen maar etterbakken en ook narcistisch. Belangrijk is wel om jezelf op nummer 1 te zetten. Ben ook nog niet uit oude patronen maar ik kan me er eerder van losrukken. Zo iemand heeft het nodig dat je hem nodig hebt en hoe zwakker hij je maakt, hoe harder je hem nodig hebt. Het is ook eerder een verslaving dan liefde, ook al kan je denken dat je van zo iemand houdt. Heel moeilijk om daar uit te komen. Op eigen kracht is misschien moeilijk maar het kan helpen om er hulp bij te zoeken in een narcistische relatie, zowel om van de narcist los te komen als om aan jezelf te werken. Ben er ook mee bezig om in m’n kracht te komen en niet over me heen te laten lopen.

• San

  25 januari 2015

  Een hoop herkenning. Ik heb ook 3 jaar zo’n narcistische relatie gehad, vond het vooral zo erg dat hij altijd alles op mijn bord schoof. Ik was de ene dag een prinses en de volgende een k^*h@#r en weet ik ’t nog. Ik heb hem veel kansen gegeven en nu hij doorheeft dat het echt over is, begint ‘ie door te draaien. Hij valt me fysiek aan in het café, loopt moeilijk te doen tegen iedereen die maar interesse toont, verhalen te over wat ik allemaal wel doe… Ik speel de h@#r, bla bla bla. En wat zegt de politie, we hebben niet genoeg bewijs, uhmmm. Ik hoop dat dit snel voorbij is en wens iedereen die met zo’n narcistische persoon te maken heeft heel veel kracht toe. En oké, je hebt altijd 2 aandelen, alleen tegenover een narcist ligt dat toch net even wat anders. Dames, het ligt niet aan jullie, maar aan de idioot die niet ziet wat hij voor zich heeft staan, een goede en lieve vrouw!

  Reply

• kitty

  2 februari 2015

  Niet alleen idioten, maar ook smeerlappen (sorry voor de woordkeuze). Het is echt een hel met zulke narcistische mannen te moeten leven. En weglopen, zo snel als jullie kunnen dames! Als jullie in zo’n situatie verkeren is vluchten de beste optie. Ik kan erover meepraten en één ding is zeker: jullie zullen zo veel gelukkiger zijn in de narcisme-vrije toekomst. En wij weten nu de valkuilen van dit soort narcisten, dus wees op jullie hoede… Veel succes!

• Sjurlock

  25 januari 2015

  Ik wil me bij deze voornamelijk als reactie richten op het positieve, na twee hele negatieve en heftige jaren met een narcist samen geweest te zijn, daarvoor ook tien jaar met een andere narcist: Maar ik ben weggegaan! Niet alleen herkende ik mijn andere ex in hem; hij was zelfs twee keer zo erg, maar zodra we apart woonden (het was bij ons ook vrij snel gegaan), voelde ik me sterk genoeg om er een punt achter te zetten! Ik ben vrij! Ik ben niet meer dat emotionele wrak, ik ben nu een zelfverzekerde vrouw en geloof me, dat wordt opgemerkt! :-D Neem het van mij aan: Weggaan is een van de beste dingen wat je kunt doen. Ik wéét hoe moeilijk het is, want dat is het ook, zeker weten! Geloof me, ook ik ben zover gegaan dat er niks meer van me over bleef! Het manipuleren, onder het mom van ‘Ik laat jou vrij, laat mij dan ook lekker m’n leven leiden’, terwijl hij gewoon met andere vrouwen zat te flirten, mij om alles de grond inboren, me volledig afzeiken, niks was zijn schuld, maar wel de mijne volgens hem, niet alleen kunnen zijn, nadat het weer eens een keer uit was, binnen een maand een ander hebben, dat ging vervolgens uit en dan weer bij mij gaan lopen drammen om bij hem terug te komen, et cetera et cetera…! Ik vroeg me ook aldoor af: Wat moet ik doen? Weggaan is zo goed als het enige antwoord als het aankomt op narcisten! Wil je dat niet en is je man/vrouw bereid om therapie te volgen: Ik zeg doen! En anders: Leave the narcissist!!! Je doet jezelf er alleen maar goed aan. Als men je aanspreekt op je (gebrek aan) zelfrespect, een van de weinige dingen wat daar iets aan kan veranderen is… Juist: Weggaan. ;-) Sterkte en succes voor iedereen! :-)

  Reply

• De maesschalk sabine

  25 januari 2015

  Ik leerde mijn man kennen in 1999 kwam bij mij binnen in huis en hij bleef bij me hij had vroeger veel schulden gemaakt ik was ook zijn 3e vrouw waaruit hij 1 dochter heeft uit een vorig huwelijk nu 21 jaar oud samen hebben we 1 zoon van 10 jaar na de geboorte van mijn zoon begon het geen behoefte meer in gemeenschap als hij 3 keer in het jaar moest ik het maar mee doen heb hem geholpen op het juiste pad te blijven heb een venootschap opgericht waarin hij 2 procent inzitten als meewerkende echtgenoot onder vrijstelling hij zit veel op de baan ’s avonds om 11 uur gaan slapen om 3 uur ’s morgens weer weg thuis komen in de zetel met zijn hoofd naar beneden en luid snurken alle dagen hetzelfde scenario thuis doet ie niks nog gene vuilbak zet hij vooraan we hebben iemand die klusjes doet die hij feitelijk zelf kan alles staat op mijn naam ook zijne nieuwe camion verzekering gsm facturen mijn vader is bij ons komen inwonen in een grote chalet achter ons toen is hij veel beginnen te veranderen altijd weg alles tegen zijn goesting voor nieuwjaar 2015 deed ie zo raar ik was Bob zat in de auto te zagen 3 kwartier van ik ga mij ophangen ik zie dat niet meer zitten ik ga nog bekeer weg als ik thuiskom heb hem kunnen bedaren door we zijn bijna thuis doe u ogen toe 14 dagen nadien kreeg ik een brief van de bank we hebben thuisbankieren de financiën dat deed ie wel ik open die brief daarin zag ik grote bedragen dat ie afhaalde in het buitenland een paar Leers €500 €300 €200€ €100 op 1 maand €2500 afgehaald ik bel hem op wat zegt hij krijg je uittreksels heb dan kunnen uitzoeken tot september 2014 was hij ook al bezig met geld afhalen wat heb je met dat geld gedaan dan begon hij te liegen dat kan hij ook heel goed en uitleggen mijn wereld is ingestort nu ik dat ontdekt had mijn vertrouwen is volledig weg ween veel heb geen energie meer nu doet hij niets anders dan slapen ’s morgens zit ik met mijn zoontje samen een boterham te eten meneer heeft geen goesting om bij ons te zijn ben ook te weten gekomen dat zijn moeder kanker heeft een wrede vrouw die ooit zei tegen me het is te hopen dat ge niet zwanger zijt want als hij u laat zitten dan zit ge ermee en heb je al slagen gehad van hem ik vond het raar zijn dochter was altijd welkom ze kwam en ging bleef weg wilde niet werken nu in de psychiatrie en zwanger voor abortus en dan gaat ze kijken weeral voor werk heeft hij haar geld gegeven €1000 achter mijne rug waar ik ook sta voor te werken al wat er gebeurt langs zijne kant sleurt hij ons mee in het negatieve hij wil niet op het goede pad vooruit altijd weer dat verleden ik ben 51 jaar ben normaal altijd opgewekt ben heel verdrietig hij doet nooit een initiatief om met ons iets te doen gaat hij mee dan blijft hij in de auto zitten en doet hij dat hij slaapt met zijn hoofd naar beneden het moet voor onze zoon ook niet plezant zijn nu is hij gewoon een gemene vent geworden ik heb zijn façade weggenomen nu ik de puzzel in elkaar steek who on earth did I marry?

  Reply

• Greet

  30 januari 2015

  Hallo Sabine, Ik leef al jaren met een narcist. Emotioneel heel zwaar! Heb wel een aantal goede vriendinnen die me steunen en waar ik mee kan praten en die me ook begrijpen. Want vrijwel niemand begrijpt je, omdat mijn narcistische partner zich naar de buitenwereld totaal anders voordoet dan hij zich tegenover mij gedraagt. Ik heb al veel gelezen over narcisten en nu kan ik het begrijpen en weet dat er zeker niets fout is met mij, maar dat ik met een zieke degoutante partner samenleef. Ooit komt er een einde en ga ik verder met mijn eigen leven en ga er iets moois van maken. Ik weet zeker dat je een super lieve vrouw bent! Het zijn juist meestal de lieve, zorgzame, empathische vrouwen die ’t slachtoffer worden van die ellendelingen/narcisten. Veel sterkte en blijf geloven in jezelf! X

• kitty

  13 januari 2015

  Hallo allemaal, Zovele verhalen omtrent narcisme en ik die dacht dat ik alleen was met een partner die “narcistische, perverse” trekjes heeft! Ik ben tot het besef gekomen (al een tijdje) dat mijn relatie niet een gezonde relatie is! En hoe meer ik op perverse narcisten forums of sites kom en wat er allemaal te lezen valt, des te meer mijn ogen opengaan. En nu mag ik luidop zeggen dat ik getrouwd ben met zo ene narcist. Ik ben al 10 jaar getrouwd, maar deze relatie is echt een emotionele hel. En alles begon zo mooi; ik waande mij in het paradijs! Maar dat paradijs heeft niet zolang geduurd! Ik zal een beetje mijn verhaal vertellen, maar in het kort (zou er een boek van kunnen schrijven)… Het begon als een sprookje zoals iedereen denk ik die met een narcistische partner leeft of geleefd heeft. Oh hij was zo charmant, genereus, een gentleman, romanticus, enz. Ik was in de zevende hemel en dacht dat ik mijn soulmate had gevonden. Alles was perfect, hij kon niks mis doen, hij was de ware voor mij. Ik dacht nog in het begin, ik mag deze “parel” niet laten ontglippen, want zo iemand ga ik niet meer vinden. Na drie maanden verkering vroeg hij mij om bij hem samen te wonen. Wij woonden 130 kilometer van elkaar vandaan, dus zou het gemakkelijker zijn voor allebei. Ik stemde toe, ik liet al achter mijn job, mijn hobby’s enz. Ik had het ervoor over. Ik had ander werk gevonden intussen alsook had hij mij ten huwelijk gevraagd (alles was nog koek en ei)! Ik was zo gelukkig, alles viel in de plooi. Na drie maanden al waren wij getrouwd, ik weet het… het was misschien een beetje te snel, maar ja “we waren zo verliefd”! En dan na een paar weken begon hij wat te veranderen; het is geleidelijk aan begonnen, het was in het begin dus niet zo extreem. Hij werd arrogant, boos, woedeaanvallen enz. Ik dacht dat het misschien door werkstress kwam. Maar het begon te escaleren, het narcistische manipuleren begon zijn intrede te doen, ik kon ook niks goed doen in zijn ogen, ineens was het alsof ik niks meer waard was. Als hij iets nodig had van mij, dan kon hij terug lief zijn, maar nadien stootte hij me af. Het leek wel op aantrekken en afstoten. Hij werd meer een meer agressief, vooral verbaal, maar ook soms fysiek. Vooral mijn arm vastnemen en tegen de muur duwen, zo van die dingen. Soms ook spuwen op mij of andere dingen. Aan de buitenkant was hij zo charmant; iedereen heeft hem graag. Wat mij ook opviel, hij ging ook meer en meer slechte dingen over mij zeggen tegen iedereen. En iedereen geloofde hem natuurlijk, dus ik was de slechte. Heb ook al gemerkt dat hij veel liegt. Ik betrap hem telkens weer en zeg hem dat ook wel, maar nee, het is niet waar hè, wat ik zeg! Alles wordt ook tegen mij gebruikt. Wat ik ook opmerk is dat hij bijvoorbeeld zegt, ik ga je een mooi gedicht schrijven, maar het komt er niet van (dit heeft hij nu al geruime tijd gezegd, al vier weken denk ik) en dit doet hij met vele dingen. Dus op den duur geloof je hem niet meer. Het kleineren valt er ook nog bij in het begin was ik nog knap, lief, getalenteerd enz. Die woorden gebruikt hij allang niet meer, maar alles is negatief geworden en dat begon allemaal na het huwen. Zijn masker is afgevallen, zijn ware narcistische ik is nu al geruime tijd present! Oh er zijn nog zovele dingen dat ik over mijn partner kan schrijven want een narcist heeft een resem negatieve kanten, te veel om op te noemen. Ik ben een tijdje door een emotionele hel gegaan; ik wist niet meer wie ik was (dat is het objectief van narcisten, je de grond in boren, alle energie opzuigen die je in je hebt om die te perverteren, nog meer te doen stralen van positivisme, maar jij bent een wrak ondertussen). Ik heb gelezen dat zulke verdorvenen eigenlijk geen zelfvertrouwen hebben. Ze zoeken iemand (of beter gezegd een prooi) om hun zelfvertrouwen op te krikken, en daarom zijn ze bezig met die perversiteit die ze op je toepassen. In het begin was ik vol zelfvertrouwen, maar dat was op een gegeven moment allemaal weg. Ik voelde mij niks waard! Eigenlijk was ik zo’n wrak geworden dat ik mij begon af te vragen, waarom loop ik hier nog rond op deze aardbol!? Ik had geen fut, was doodop, kon gewoon niet meer, was leeggezogen van dit narcistische alles. Mijn energie was verdwenen; ik, die zoveel energie had. Ik leefde als een robot; gaan werken, huishouden enz. Maar vooral prooi zijn, want dit narcisme was elke dag aanwezig. Op een dag (ik had een dag verlof, en hij moest gaan werken) zat ik alleen thuis en heb ik de tv opgezet (mocht alleen tv kijken wanneer hij wilde) en stootte ik op een Franse zender die het over “narciste pervert” hadden. Toen begon zowat mijn frank te vallen dat ik ook in zo’n situatie van kwaadaardig narcisme verkeerde. Na het bekijken daarvan heb ik tips toegepast en ben tenslotte weggegaan. Wij wonen dus apart en zijn feitelijk gescheiden! En ja, ik heb terug mijn zelfvertrouwen gevonden die ik had verloren en ook voel ik mij terug goed. Het is wel stap voor stap gegaan. Het enige minpuntje is wel dat ik weer vertrouwen moet kweken in mannen; daar moet ik nog aan werken, want niet alle mannen zijn voor mijn gevoel zo (al zijn er natuurlijk ook vrouwelijke narcisten), maar ik ben op de goede weg. Dus alle vrouwen en mannen die in een gelijkaardige situatie terechtkomen, pak je biezen en ga weg! Dat is de enige oplossing, want narcisme maakt je kapot, vroeg of laat. En weet één ding, narcisten gaan nooit of te nimmer veranderen, ze zijn gewoon zo. Dat zit ingebakken. Voila, dit was een beetje mijn verhaal…

  Reply

• coba

  5 februari 2015

  Hallo, ik reageer voor het eerst op zo’n site. Veel herkenning. De eerste 2 jaren waren we aan het latten. Een hemel op aarde. Ik was voordat ik hem leerde kennen uit een huwelijk gestapt en dacht dat ik de ware had gevonden. Heb 2 kinderen en met hart en verstand ben ik de relatie begonnen met deze nieuwe man. Na ruim 2 jaren zo gelukkig te zijn gingen we samenwonen. Het masker viel af en er kwam een andere (narcistische) man naar voren. Schrok me een ongeluk. Heb na een half jaar al gezegd, ik wil de oude weer terug. Het werd afgedaan met, dat was verliefdheid en dit is houden van. De kinderen zijn al hoog en breed uit huis. En houden van? hij houdt alleen maar van zichzelf. Zolang ik in het gareel liep was het goed maar, o wee, als ik hem ergens op aansprak, de meest simpele dingen… Dan kwam het haantje, de verkilling, de agressie. Zo akelig en zo onnodig, maar voor iemand met NPS blijkbaar wel. Macht, strijd, wedstrijden. En bij de visite weer één van zijn maskers opzetten, en die dachten dan, ze hebben een goed huwelijk, want ja, je hangt je vuile was niet buiten. De narcistische relatie heeft me leeggezogen, ben mijn baan kwijtgeraakt, heftige burn-out en zit nu aan de ondergrens van mijn energie. Ben een vijftiger, maar voel me 80. En steeds maar hoop ik dat het goed gaat komen. Wat heb ik er tegenaan gehangen om de knoop door te hakken… Kortgeleden gedaan, doodeng, want ja, wat krijg je tegenover je… Agressie, verbaal/fysiek geweld? Toen ik het zei stoof hij achteruit, verbouwde de bijkeuken en liep kwaad weg. En ik, keboem, keboem, mijn hart ging te keer… Angst. We zitten nu middenin een scheiding, heel moeilijk, ons huis moet verkocht worden. En toch, heel raar, zijn er momenten dat ik denk, zal hij toch niet… veranderen? Raar mechanisme met alles wat ik met hem heb beleefd. Zo veel angst gehad. Kwam van zijn werk thuis en maar afwachten wat de stemming was. Vaak zo’n akelige negatieve houding. Hij deugt, de hele wereld niet. Het ligt nooit aan hem, altijd aan anderen. Ook vaak negatieve uitingen over anderen, maar in hun aanwezigheid de leuke meneer uithangen. Heeft in totaal, ja ja, 17 jaren van mijn leven gekost. Heb gepraat, niet gepraat begrip getoond, boos geweest, gezwegen, linksom, rechtsom, het hele arsenaal aan mogelijkheden gebruikt, maar niets hielp. Als ik zo door zou gaan, is mij door de therapeut gezegd, zou ik in een rolstoel terechtkomen. En toen dacht ik, zo kan het niet. Ben zeker geen labiel persoon, maar zat steeds in een soort ongeloof, dit kan toch niet?! Momenteel veel verdriet na alles wat ik geprobeerd heb, heb ik het huwelijk niet kunnen redden en kom ik voor het eerst in mijn leven alleen te wonen. Ik vind dit vreselijk, ben een mensenmens, wil delen, zorgen, lachen etc. Maar het is. Veel verdriet hiervan… Moeilijk. Wat kunnen mensen elkaar allemaal aandoen… En als ze je leren kennen een masker gebruiken om de ware aard te camoufleren. Veel sterkte allemaal!

• Naomi

  25 februari 2015

  Hallo Allemaal. Heb allemaal jullie zeer emotionele verhalen gelezen wat er sinds kort is geplaatst. Erg knap om het zo krachtig en moedig te plaatsen! Mijn respect voor alle dames die dat verschrikkelijke tijden/jaren hebben mee moeten maken, want ik heb ook in jullie schoenen gestaan. En dat is absoluut niet makkelijk! Ben dit jaar 20 geworden en ben net een maand van m’n psychopathische ex-vriend verlost. Gelukkig! Want ik was echt verliefd en kon niet zonder hem. Ik heb het 3 jaar volgehouden, mijn langstdurende relatie ooit nog wel… Hij heeft me fysiek en geestelijk zodanig mishandeld dat ik erg bang ben geworden. En nu nog onzekerder over mezelf ben dan ik voorheen al was! Heb schulden van hier tot Tokio, want ik deed alles voor hem! Was altijd thuis voor hem, zorgde voor hem en ben daardoor ook mijn vrienden kwijt! Ik ben op een dag gevlucht, rennend zelfs, en ik hoef dat ‘leven’ nooit meer terug! En word gauw weer de oude Naomi. Dames, jullie kunnen dit ook, want z’n kwaadaardig-narcistische/psychopathische/sociopathische persoon verdient niet zo’n lieve vriendin! Groetjes van mij

• frozen

  20 april 2015

  Sterke meid. Geniet van je leven!!!

• MF

  25 december 2014

  Beste lezers, Mijn verhaal zal misschien ook wel een beetje raar aanvoelen. Na mijn echtscheiding leerde ik een man kennen .werkte niet had een zieke moeder die ik tot het einde me verzorgd heb… Later heb ik hem gesteund om werk te vinden. Dit lukte nooit of altijd maar voor eventjes. Hij was ontzettend bezitterig en jaloers, controle naar mij toe. Hij leefde bij mij, maar ik moest alle kosten delen. We zijn getrouwd en na een jaar toen moeder overleden was ging hij apart wonen. Voor de kinderen was dit soms onhoudbaar. Maar we bleven elkaar zien. De intimidaties en controles bleven duren. Stilaan begon hij zijn eigen leven te leiden, maar hij kon mij niet loslaten. Bellen, binnenkomen bij mij thuis, verbale vernederingen… In december in een follie wenste hij te scheiden, is ook gebeurd. Ik heb hem 6 maanden niet gehoord of gebeld, toen hij me op een dag zag zag, sloegen zijn stoppen door, want een maand na de scheiding woonde hij met een Chinese masseuse samen die in Antwerpen werkte. Hij belde me op met de vraag eens te praten en dat deed ik ook. Ja, hij was ongelukkig en zij zat in zijn huis. Ze moest daar ineens weg, dat is ook zo gebeurd en hij haalde de relatie met mij weer aan. Na een week liep hij weer naar haar en zo. Hij speelt dit spelletje met ons nu al een jaar. Conclusie voor mij: ik ben mijn job kwijt en ben een psychologisch wrak. Daarbij raakt hij ook streed de gevoelens van de kinderen. Jongens van 15 en 22 jaar die deze taferelen moeten aanzien. Hij verzint steeds smoesjes voor alles om toch contact te kunnen houden. Ik begrijp niet waarom hij niet genoeg heeft met die ene vrouw en mij dan steeds weer lastigvalt. Het is een vicieuze cirkel… P.S. Hij doet dit volgens mij ook met andere vrouwen uit vorige relaties, contacten houden en zo.

  Reply

• Rob

  4 januari 2015

  Leuke internetpagina, maar helaas wil de eigenaar zich niet bekend maken. Veel schrijvers hier willen zich WEL bekend maken, en willen serieus over de wereldproblemen praten, en willen ook serieus met andere mensen PRATEN, in plaats van zinloze internetverhalen te horen.

• Paul

  4 januari 2015

  Beste R c.q. Rob c.q. Robbie W c.q. Truus, Zoals ik je al meermaals heb uitgelegd, is Gezondr een informatieve website waarop mensen (desgewenst anoniem) hun ervaringen kunnen delen en op elkaar kunnen reageren. Ik kan, mag en wil GEEN wetmatig beschermde persoonsgegevens of andersoortige privacygevoelige informatie vrijgeven, doorsturen of uitwisselen, daar is Gezondr simpelweg niet voor bestemd; dit is immers geen sociaal contactplatform. Bovendien zal ook jij inzien dat veel bezoekers van deze pagina reeds het slachtoffer zijn geworden van narcistisch misbruik en ligt privacy en anonimiteit voor narcisme-slachtoffers EXTRA gevoelig. Aangezien iedereen zich via internet kan voordoen als een ander, ben ik niet bereid om uitwisseling van contactgegevens mogelijk te maken, zelfs niet bij (verondersteld) wederzijds goedkeuren. Mocht je nog altijd behoefte hebben aan een plek om met anderen over wereldproblemen te praten, dan kun je natuurlijk altijd je eigen forum opstarten (bijvoorbeeld via WordPress.com) of een Facebookpagina aanmaken. Mocht jouw platform uiteindelijk meerwaarde blijken te bieden voor lotgenoten/slachtoffers van narcisme, dan plaats ik met alle liefde en plezier een linkje daarnaartoe. Ik ben overigens met naam en toenaam bekend als mede-eigenaar van Gezondr, dus hoe je erbij komt dat ik mij niet bekend zou willen maken, is mij een raadsel. Groeten, Paul

• Jacqueline

  7 januari 2015

  Ik maak op dit moment hetzelfde mee en weet hoe het voelt. Je wordt eigenlijk gewoon vernederd en de grond ingetrapt door een narcist.

• ikke

  15 december 2014

  Hallo, Ook ik ben heel erg gaan twijfelen aan mijn partner. We hebben 5 jaar een relatie en alles leek goed en leuk. Nu luister ik niet meer naar mijn muziek waar hij bij is want dat is allemaal eentonig, is niks en wordt ook nooit wat. Zo ook met mijn tv programma’s kijken we niet want wie wil er nu naar bijvoorbeeld naar All You Need Is Love kijken? Ik heb met mijn ex een doodgeboren kindje, daar ia glashard over gezegd “wees blij, wie weet wat het gemankeerd had” een kleine herdenkingstatoeage is uit den boze. Waarom? Waarom hij zou moeten kijken naar een tatoeage die symbool staat voor een pijnlijke gebeurtenis voor mij. Het was immers zijn kind niet. Daarentegen sta ik wel eens per 14 dagen voor zijn verleden klaar. Tijdens de zwangerschappen heb ik hem 9 maanden geprobeerd duidelijk te maken hoe bang ik was, dat het nog eens fout zou gaan. Geen gehoor, ik heb alleen gehoord, let maar op… Jij gaat ook bij me weg, ik heb dit allemaal al meegemaakt en bla bla bla. De zwangerschappen, 2 kids binnen een jaar, heb ik zo goed als alleen moeten doorlopen. Net als de kraamtijd, ben 2x per keizersnee bevallen en beide keren binnen een week er volledig weer. Want niemand die een poot uitstak. Nu ben IK HET… Ik wil positieve energie! Sportschool bijvoorbeeld… Nee is alleen als je g#n#*kt wil worden of wil n#*k#n. Daar ga ik dus niet heen, hij heeft 2x gedacht dat ik vreemdgegaan was met die zwangerschappen… Ik ben 40 kilo afgevallen wat ook nodig was! Loopt hij te zeggen dat ik te mager wordt. En moet eten. Nu na al die jaren, heb ik werkelijk niet 1 persoon meer over. Contact met mijn familie is zo goed als verbroken. En ook vrienden heb ik niet. Alleen mijn partner, die juist beweerd dat hij niemand meer over heeft… Maar we zitten met kerst wel met zijn familie en kind … Niet met mijn familie of oudste. Hij zei vorige week dat hij zichzelf niet meer kan zijn. Maar ik heb gezegd dat dat juist andersom ligt. IK heb niemand meer, en ik kan mezelf niet zijn! Ik ben vrij direct, en ik heb altijd gezegd hoe ik waar over dacht. Daar is nooit gehoor aangegeven, nu zijn we op het punt dat ik nu na jaren van thuis zitten zonder sociale contacten, zonder mijn muziek, mijn programma’s gewoon MIJN vrijheid terug wil. En dat lijkt hij niet te snappen. Kijk bijvoorbeeld naar dat sportschool stukje (het gaat met alles zo). Nu moet ik maar tabletjes gaan vragen bij de huisarts omdat ik dus in een depressie raak. Ik ben vreselijk chaggie, vooral in de ochtenduren. Vooral nu. Ik heb koorts… Meneer ligt nog te pitten en ik zit met de kids. Net als iedere dag. Ik weer niet of dit narcisme is, maar soms als je in mijn schoenen staat voelt het wel zo. Dit heb ik afgelopen weekend ook hardop uitgesproken tegen een vroegere vriendin. En haar mond viel open van verbazing, ik eet slecht. Ik slaap slecht. Ik heb concentratie problemen sinds een poosje. Ben down depri en heb bet idee dat ik bij mijn enkels zo omgeklapt ben. Evenals mijn libido ook dat is totaal verdwenen. Ik verzwijg bepaalde dingen al die ik bijvoorbeeld lees, om een afgezeikt antwoord maar te vermijden. Want het boeit hem toch niet? En zo vergeet ik hier een heleboel op te sommen, ik weet niet of dit narcistische trekken zijn? Ik hoop dat iemand het mij kan vertellen.

  Reply

• charlotte

  15 december 2014

  Het lijkt mijn verhaal wat jij schrijft… in de eerste jaren van mijn relatie is precies hetzelfde gebeurd (behalve dan de kinderen, die zijn bij mij later gekomen). Een goede raad!!! Draai om, en ren voor je leven… geloof me, beter wordt het niet, het wordt alleen maar slechter. Ik heb het 20 jaar volgehouden… en ben sinds juli dit jaar aan het proberen te scheiden… en dit is zooo moeilijk. Samen zijn met een narcist is één en al drama, maar scheiden van een narcist is een ware hel!

• :(

  18 december 2014

  Ik herken me in bijna alle verhalen wat ik lees, zo ook die van jou. Ik mag ook niet meer naar mijn eigen muziek luisteren…. echt absurd! tv programma’s en films wat hem niet zint mag ik ook niet kijken, als ik dat wel doe en er komt iets in voor over vreemdgaan dan zal ik dat ook wel doen… Naar de sportschool gaan mag ik ook niet meer, want daar lopen te veel mannen rond waarmee ik in contact zou kunnen komen. Ook jou verhaal over je tatoeage herken ik zeer zeker! ik heb op mijn arm een tatoeage die hij het liefst weg zou willen krassen, heeft ook met mijn verleden te maken en betekent voor mij heel veel… Als het goed gaat weet ik dat ik maar beter mijn borst nat kan maken tot het moment dat het weer mis gaat, ik weet dan al dat er elk moment in zijn hoofd iets kan knappen. Uit het niets haalt hij dingen naar boven over mijn exen… dat ik ze mis, dat ik hen maar moet n**k*n etc. Dan ben ik weer de grootste h**r en s**t en ga zo maar door. Als ik er wat van zeg kan ik klappen verwachten en nee niet even een platte hand op mijn gezicht. Soms schopt hij me tegen mijn kaken, mijn slapen of mijn hoofd en dan krijg ik weer een stomp op mijn achterhoofd, of word ik letterlijk aan mijn haren meegesleurd door de kamer, zo erg zelfs dat ik een paar dagen last heb bij het haren kammen. Ik heb zelfs een tand afdruk van zijn hele gebit op mijn lichaam staan, ik zei “per ongeluk” iets verkeerd in zijn ogen mijn gezicht werd in een kussen gedrukt tot ik bijna stikte en ondertussen beet hij me zo hard. Hij heeft me zo vaak proberen te wurgen maar hij stopte net op het moment dat ik het niet meer hield. Terwijl dat ik dit typ stromen de tranen uit mijn ogen, ik kan het bij niemand anders kwijt… vrienden heb ik niet meer… die heb ik allemaal moeten laten vallen omdat het teveel met mijn verleden te maken had. Mijn familie zie ik ook bijna niet meer want ik moet tijd voor hem vrij maken. Op de momenten dat hij me slaat probeer ik me te verweren en sla dan terug maar dat maakt het alleen maar erger. De ene keer kom ik er vanaf met een blauw oog, de andere keer met een blauwe kin of onder lip. Ik ben voor deze relatie depressief geweest en zag het leven niet meer zitten, in de periode dat ik mijn vriend leerde kennen voelde ik me zo goed en hij was zo meelevend, hij bracht me er zo gezegd weer bovenop. maar nu?… nu ben ik weer terug bij af. Ik voel me depressief en huil me elke nacht in slaap. Soms belt hij me midden in de nacht wakker en als ik dan iets verkeerds zeg omdat ik dan zeg dat ik vroeg op moet dan hebben we weer ruzie en rakelt hij weer dingen op die er gewoon op dat moment niet toe doen! Ik mag geen make-up meer op en geen leggings aandoen… want voor wie doe ik dat allemaal? Zelfs nagellak mag niet… Zelfs te hippe schoenen is verboden, want ik zou er teveel aandacht mee trekken. Elk denkbare social media account dat ik had heb ik moeten verwijderen, zelfs mijn e-mail adres, alles moest gezamenlijk worden en op de momenten dat we ruzie hebben verandert hij het wachtwoord en kom ik er niet meer op. Door dit alles ben ik begonnen met roken… hij biedt het me soms aan en als ik het aanneem is het allemaal oké, tot ik rook als hij er niet bij is, dan doe ik het zogenaamd achter zijn rug om. Ik moet op alles ja en amen zeggen, ik moet 24/7 alert zijn, ik moet goed nadenken voordat ik reageer op hem, of dat nu op WhatsApp is of voor zijn ogen, als ik ook maar 1 klein dingetje fout doe dan kan ik erop rekenen dat ik weer verrot word gescholden of word geslagen. Ik kijk er elke dag naar uit om naar school te gaan, school is nog de enige plek waar ik onder de mensen ben, maar mijn studie lijdt hier wel onder… continu word er gevraagd of ik niet met jongens aan het praten ben of wat dan ook. Ik ben echt moe… en nog zo jong… en veel mensen zullen zich afvragen waarom ga je dan niet bij hem weg? Dat is nou juist het moeilijke, het klinkt gek, maar ik hou van hem, en heel vaak zeg ik tegen mezelf ga bij hem weg, je leven is verrot en niks meer waard. Wekelijks maakt hij het uit, als het niet dagelijks is, en dan is het weer sorry ik hou van je bla bla bla. Soms komt hij huilend op zijn knieën bij me om zijn spijt te betuigen en dan denk ik weer dat het goed komt. Ik voel me op… echt leeg, moe van het huilen, moe van het alsmaar zoeken naar kracht om weer een dag door te komen. Ik mag niet naar een psycholoog… niks… als hij erachter komt dat ik met iemand hierover heb gepraat gaat hij helemaal over de rooie… want het stelt hem zogenaamd in een verkeerd daglicht en hij is niet degene die fout is maar ik… (zegt hij dan) Dan ben ik weer een autist, omdat ik huil en depressief ben, dan weer een vieze hoer die aandacht zoek en hulp nodig heeft… terwijl hij degene is die hulp nodig heeft maar dat mag ik niet zeggen. Soms hoop ik dat het echt een keer goed misgaat tijdens een klap van hem, dat ik gewoon eventjes weg ben… niks meer hiervan hoef mee te maken, dat anderen die denken dat hij o zo goed is gaan inzien dat hij fout is en ik niet, dat hijzelf schrikt. Ik hoop dat zo vaak. Want ik zie het echt niet meer zitten maar ik durf mezelf niet iets aan te doen, zelfs dan ben ik een lafaard. Ik heb hem zo vaak afscheidsbrieven geschreven, de ene keer werkte het wel de andere keren zegt hij doe het dan, en dan breekt het me helemaal, maar ik durf het niet.

• ik wil anoniem blijven

  12 januari 2015

  Hoi ikke, Ik herken mezelf ook zo goed in jou verhaal. Ik heb zelf een zoon en ik kwam uit een scheiding en leerde mijn (klaarblijkelijk narcistische) partner kennen. Ze was hartstikke lief en alles kon en mocht. Ik was echt verliefd en we trokken bij haar in. Al gauw kwamen er voor mijn zoon andere regels omdat zei die nodig vond. O.a. mijn zoon mocht geen tv kijken voor 5 uur mocht maar 1 maal avondeten opscheppen, moest zijn bord leeg eten. Het sloop er in terwijl mijn zoon me zowat smeekte of ik er wat aan wilde doen, maar omdat ze zo lief was en ik zag mijn zoon protesteren dacht ik echt dat mijn zoon zijn kont in de krib gooide. Ook de programma’s die ik keek werden niet gekeken, want daar hield ze niet van en keek haar eigen dingen. Langzaam zag ik veranderingen en nam ze de controle van de opvoeding over. Ik mocht er niks van zeggen, anders zaten we niet op 1 lijn. Mijn moeder en mijn zusje raakte ik hierdoor ook kwijt omdat ze mijn partner niet mochten. Maar ook hier dacht ik niet na en dacht ik dat ze het echt op mijn partner gemunt had. Later werd het steeds erger en moest mijn zoon ook net zolang aan tafel blijven tot zijn eten en of fruit op was. Wanneer mijn zoon een grote mond had op en dag, stuurde ze hem zonder eten naar bed. Naar haar eigen familie toe speelde ze het slachtoffer over wat mijn zoon haar had aangedaan, waardoor niet alleen me zoon maar ook ik met vreemde ogen werden aangekeken door die familie. Ik had gelukkig mijn eigen woning nog en zat er al meerdere malen aan te denken om terug te gaan naar me eigen woning, maar dat weigerde ze omdat ze wilde dat ik daar bleef. Mijn zoon had als taak het verschonen van de kattenbak en uit te scheppen elke dag. Dat deed mijn zoon ook en op een dag zat ze in de keuken en mijn zoon ging de kattenbak verschonen en zei bleef bij hem staan en was aan het opletten hoe mijn zoon de kattenbak aan het verschonen was. Voor haar maatstaven was het niet goed en moest mijn zoon het beter doen. Mijn zoon was haar houding zat, hoe ze tegenover mijn zoon deed en werd kwaad en liep weg met de volgende woorden dat ze dood kon vallen. Ik mocht me er niet mee bemoeien en me vriendin liep achter mijn zoon aan en ik vloog er ook achteraan en mijn zoon stond halverwege de trap en werd vastgehouden door haar, mijn zoon viel bijna van de trap en probeerde zichzelf los te rukken van haar en kwam met zijn voet tegen haar duim aan. Op dat moment werd er door haar beweerd dat mijn zoon haar bewust geschopt had. Ondertussen had ik al contact met een kinderpsycholoog. Op een dinsdag zou dus die psygoloog komen en op dat moment wilde mijn vriendin dat we terug gingen naar onze eigen woning. Terwijl wij onze spullen aan het inpakken waren stond die man aan de deur en mijn vriendin die wilde hem in eerste instantie niet binnen laten. Gelukkig kon die man toch binnen komen en hebben we die man verteld dat ik terug zou gaan naar mijn woning. Natuurlijk was ik heel erg verdrietig en wilde ik heel die situatie niet. Ik was compleet in de war en de volgende dag kreeg ik een SMS’je van mijn vriendin hoe en wat weet ik niet meer. Maar in ieder geval, ik was weer gevallen voor haar charmes en ging mee naar haar huis. Ze wilde heel graag verder met me maar ze wilde mijn zoon niet zien en mijn zoon haar niet. Ze had me zodanig in de war geschopt dat ik zelfs elke nacht mijn zoon alleen liet en bij haar bleef slapen. Op een gegeven moment ging er bij mij een knop om en ben ik meer thuis gaan slapen omdat ik wist dat ik haar boven mijn zoon had verkozen. Mijn vriendin wilde aangifte doen tegen me zoon omdat hij tegen haar duim had geschopt. Ik vertelde haar dat ze dat maar moest doen dan en ze wilde alle kosten die ze had gemaakt in het ziekenhuis op mijn zoon gaan verhalen. Ik had ‘r verteld dat ze van mijn zoon geen geld zou krijgen, dat ze er dan verzekeringswerk van moest maken. Daar is nooit meer iets mee gedaan richting mijn zoon. Mijn zoon werd ouder en vertelde me dat hij het niet erg vond dat ik nog met der was, maar omdat ik nog steeds in de war was, wist ik dus niet wat ik allemaal deed. Even nu naar hier en nu… Mijn partner heeft me al meerdere keren uitgescholden o.a dat ik me k@nk#rsm0#l moest houden, dat ik moest oprotten en geen begrip toont voor haar situatie betreft werk en haar huishouding. Ook zagen mensen mij veranderen. Mijn partner weet dat ik er niet van houd als mijn partner naar een sauna gaat naakt. Ze heeft er netjes al die tijd gehoor aan gegeven tot afgelopen week, moest ze naar een neuroloog omdat ze lichamelijke klachten heeft en volgens mijn partner heeft de arts gezegd dat ze beter voor zichzelf moest zorgen en dat een sauna haar goed zou doen. Afgelopen vrijdag was ik dus bij d’r en toen vertelde ze me dus dat ze naar de sauna zou gaan. Ik heb ‘r gevraag ondanks hoe ik erover denk? Ja, antwoordde ze, ik was met stomheid geslagen en ik wilde naar mijn eigen huis en op het moment dat ik me jas aan wilde doen toen riep ze dus je trek nu een conclusie? Ik antwoordde van nee, maar ik kan geen relatie met iemand hebben als wij al (sorry) 3 jaar geen seks hebben, geen tijd is voor ons samen, maar dat mijn partner zich wel bloot geeft aan de wereld. Ik vind wat onder je kleren zit bestemd is voor je partner. Ze heeft dus alleen aangegeven dat ze naar de sauna zou gaan verder niks. Toen ik met me jas aanstond zei ze tegen me dus je hebt een conclusie getrokken. Ik zei, ja want je gaat ondanks mijn gedachten er over toch naar de sauna. Ja zegt ze kwaad, ik ga naar de sauna met badkleding, maar dat had ze niet verteld toen ze me melde dat ze naar de sauna zou gaan. We hebben ruzie gekregen en ik ben naar huis gegaan. Toen ik thuis kwam kreeg ik een app vol verwijten. Natuurlijk heb ik er op geantwoord dat ik geen conclusie getrokken zou hebben als ze tegen me had gezegd: joh ik ga naar de sauna, maar dan wel met badkleding aan. Nee vond ze niet nodig om dat aan mij te melden. Ik moest naar haar huis komen om te praten. Ik heb dat afgeslagen omdat mijn beredeneringen niet kloppen en mijn vraagstellingen niet juist waren. Toen heeft ze besloten om mij te bellen en kreeg meteen het verwijt dus je vond het niet de moeite om te komen? Nee dat staat in mijn app dat ik niet met je wilde praten. Ze gaf aan dat ze uitgesproken wilde worden en of ik naar de wilde luisteren, oké dat wilde ik wel. Waar het op neer kwam, dat mijn gedachten over een sauna voort zou komen uit jaloezieën en onzekerheid dat ik het haar niet gunde want ze moest immers aan d’r gezondheid werken. Na haar uit te hebben laten praten ben ik aan het woord gegaan en gezegd dat ze haar gezondheid zo belangrijk vind dat ze allereerst zou moeten stoppen met roken. Haar antwoord was klopt ik moet ook stoppen met roken maar je weet zelf wel hoe dat is je kan niet zomaar stoppen met roken. Huh je moet toch aan je gezondheid denken? Nadat ze had gezegd dat ik een egoïst was heb ik de verbinding verbroken en sinds zaterdag hebben we elkaar niet meer gesproken. Ze vind dat het mijn fout is zo ook dat ze me had uitgescholden dat ik me k@nk#rsm0#l moest houden kwam allemaal door mij. Als ik haar nodig heb op liefdesgebied moest ik niets zeggen want ik moest begrip tonen voor haar werk en als ik steeds zou aangeven dat ik der mis toonde ik in haar ogen geen respect voor haar.

• Truus

  11 december 2014

  Man man, wat een revelatie! Ik heb zitten janken toen ik dit allemaal las! Ben puur per toeval op deze site terechtgekomen. Heb zelf ook een heel moeizame relatie achter de rug (8 jaar) met iemand van een andere cultuur en religie. Dat vraagt uiteraard enige aanpassing , hoofddoek of niet, bekeren of niet, maar stelde me altijd de vraag al waarom de aanpassing ook niet van de andere kant kwam, per slot van rekening wonen we HIER en niet ginder, ben ik van HIER, en niet van ginder. Ben ook heel ver gegaan, maar geen hoofddoek, wel andere zaken, heel kleine details aanvankelijk,in de kledij, mijn manier van doen en uiteindelijk mijn manier van denken! Gevaarlijk… Tot ik me uiteindelijk het grootste gedeelte van de tijd alleen thuis bevond tussen mijn katten en potten en pannen, niemand meer zag of hoorde… Maar ik maakte me wijs dat dit normaal was, dat dit erbij hoorde, bij de andere cultuur en religie… Maar moet je weten, ik ben en zal altijd blijven, een sociaal beest! :-) Ik lach graag, praat en plaag graag… Geestelijke manipulatie, heel zachtjesaan, je hebt het zelf niet door… Ik ben degene die niet normaal is want ik wil niet elke dag gemeenschap hebben en er dan nog plezier in hebben ook! Dan was hij toch wel genoodzaakt om in de toekomst nog een extra vrouw bij te nemen, niet? in zijn cultuur mochten ze trouwens vier vrouwen hebben… Waarom wilde ik toch perse contact met mijn vrienden, die deugden toch niet voor die en die reden, zelfs mijn moeder niet, want die drinkt elke dag een glaasje wijn… waarom naar bijeenkomsten gaan met de collega’s, de mannen daar willen toch alleen maar 1 ding, en ga zo maar door… Gaan werken mocht ik wel, niettegenstaande dat ik op een afdeling zat met alleen maar mannen… vreemd. Neen hoor, want werk is geld! Geld is luxe, geld is nieuwe kleding, geld is op reis gaan, naar de sauna gaan, allemaal luxe die hij zich anders niet kon permitteren… Er goed uitzien was/is heel belangrijk, elke ochtend voor de spiegel al zijn spieren bewonderen, zijn fantastisch lichaam… We gingen ook uit dansen soms, hij is een heel goede danser, andere vrouwen dansen graag met hem, dat kon ook voor mij, geen probleem, en dat deed hij dan ook. Ik dans zelf ook niet slecht, maar ik mocht alleen met hem dansen. Alle andere vrouwen daar zijn hoeren! Zijn vrouw niet, ik moest respectabel zijn en blijven… Wat zouden de mensen wel niet denken? De mening van andere mensen over hem, over ons, was voor hem precies belangrijker dan de ware toedracht. Waarom is mijn euro niet eerder gevallen? Verschillende keren uit elkaar geweest, telkens opnieuw gezwicht voor zijn gesmeek, en ja hoor, hij ging veranderen!!! Na enkele weken of maanden bleek het tegendeel… Thuiskomen en moe zijn na het werk, denk je dat er ook maar eens 1 keer eten voor mij klaarstond i.p.v. andersom? Zelfs als ik aan de zetel gekluisterd zat met een dubbele hernia, liep ik nog rond. Elk dingetje dat er ooit is gebeurd “ter ere” van mij, wordt telkens opnieuw aangehaald, jaaaaren aan 1 stuk! Wat hij allemaal niet voor mij gedaan heeft, gelaten heeft, hoe hij veranderd is, enz. Ik voelde me constant schuldig, kon nooit niks goed genoeg doen, altijd was er wel kritiek. En niet alleen op mij, maar ook op zijn beste vrienden… Altijd ging het ook wel over geld. Help, ik kan hier een boek over schrijven. Hoe subtiel is hij te werk gegaan, heeeeeel subtiel. Ben er sinds enkele maanden uitgestapt uit de relatie, wat heel moeilijk was, maar voel me nu ook stukken beter en relaxter, mijn zelfvertrouwen is terug. Met mij was er echt niks aan de hand, het had niet te maken met religie en cultuurverschillen, hetgeen ik altijd dacht, tot en met vandaag! Nee hoor, hij is potverdorie een narcist! Mijn familie vermoedde al iets, maar meer in de zin van een dubbele persoonlijkheid… Nee hoor, hier is het antwoord. Ben er niet goed van, kan nu plots alles plaatsen, voel me opgelucht. Ben blij dat ik destijds, zonder bovenstaande info, puur op mijn gevoel, de knoop heb doorgehakt. Financieel een zware kater aan overgehouden, maar heb wel mezelf terug!! Veel belangrijker. Ik raad al de rest aan dit ook te doen… Free yourself!

  Reply

• Anoniem...M

  9 december 2014

  Ik heb een giga lang verhaal, maar ben gewoon te moe om het allemaal te typen… dus zal kort zijn… Ik ben er namelijk via mijn psycholoog achtergekomen dat mijn huidige partner een narcist is. En op dit moment ben ik écht aan het eind van mijn Latijn… Gezien ik 4 jaar geleden ná het verbreken van de relatie met mijn ex partner nog ruim 4 jaar gestalkt ben door hem en ik ook twee kinderen heb, die voor hun gevoel nu wel in een stabiele thuissituatie zitten, kan ik niet zomaar bij mijn huidige partner vertrekken. Daarbij zit ik al aan de antidepressiva en ben ik op dit moment gewoon niet sterk genoeg om de stap te zetten om bij hem weg te gaan. Tevens blijf ik de hoop houden dat ie toch verandert… zo verwarrend allemaal. Mijn vraag: Hoe maak ik mezelf weerbaarder tegen een narcist? Hij kwetst mij zo enorm en als ik het aangeef en hij begrip toont op dat moment, doet hij het de volgende dag net zo hard weer, zonder blikken of blozen… Ik ben opgebrand, mijn gedachten maken overuren, maar heb soms ook dagen erbij zitten alsof ik in trance zit, zo extreem vermoeid. Niks komt dan nog binnen bij mij…

  Reply

• Sabrina

  13 december 2014

  Ik zit ongeveer in dezelfde narcistische situatie als jij. Elke keer WAS ik verbaasd over de eisen en gedachten die mijn narcistische man had, zonder enige emoties of afweging wat dat met mij zou doen. Grenzen werden verlegd… de mijne dan. En toch hou ik nog steeds van hem. Maar dat zegt meer over mij dan over hem. Twee kinderen verder en 15 jaar bikkelen, op en af ruzie… Kleinering… Discussie… Maar vooral veel onbegrip voor mij en geen emoties of empathie. Alsof je te veel bent in zijn leven. Hij heeft het namelijk altijd veel zwaarder en moeilijker dan jij, ook al zijn de feiten anders. Zelfs ik ging erin geloven, ondanks mijn afkeuring wegens mijn spierziekte en constante gevecht om de dag door te komen… Ook al staat het zweet op mijn hoofd, de tranen in mijn ogen van de pijn, hij weigert mijn dochter even over te nemen of überhaupt een vorm van steun te bieden. Ook ik zit er nog middenin en ondanks dat ik nu begrijp dat hij er eigenlijk niks aan kan doen, is bij mij de koek op. Ik heb de echtscheiding aangevraagd en moet uit deze zwarte energie… Ik ben echt mijzelf kwijt. Ik zit dagen te malen of ik niet stiekem toch de boosdoener ben… ook al wijst alles erop dat hij echt narcistische Is. Ik ga voor rust, regelmaat en respect. Ik ga voor mijn kinderen de grote stap nemen, hoe moeilijk ook. Ik wil mijn kinderen een andere mentaliteit meegeven. Ik heb hulp op alle fronten gezocht. Ik zou gewoon de stappen gaan nemen. Ook financieel zal ik de dupe zijn, maar zelfs dat interesseert me niet. Sterkte! M.v.g. Sabrina

• puck

  16 december 2014

  Twintig jaar heb ik een relatie met een narcist en geloof me… weerbaar word je vanzelf. Op een gegeven moment gaat de knop om bij je. Ik begrijp dat de kids je 1e prioriteit zijn dus focus je daarop. Probeer alvast geld opzij te zetten, al is het maar een klein bedrag, want narcisten zorgen ook dat je financieel afhankelijk bent. Schrijf je in bij een woningcorporatie. Helaas zal er nooit een verandering plaats vinden van zijn kant, dus mocht op een dag zo sterk zijn om te gaan… dan ben je in ieder geval voorbereid. succes!

• MF

  25 december 2014

  Beste Anoniem M, Antidepressiva neem je meestal voor een tijdje en moet je langzaam afbouwen. Narcisten zij zeer gewiekste personen. jij bent als een prooi voor hen. De onzekerste fase voor hen is in het begin en daarna gaat het vanzelf. Natuurlijk weet jij nog niet wie hij is. Ze kiezen meestal lieve en zachtaardige personen, makkelijk voor hen. Ze onderzoeken je en stellen dan een plan op. Niets is onberekend bij hen. Ze lokken ook veel situaties zelf uit, ook op het werk, en draaien het zo dat het altijd de schuld van een ander is. Toen ik mijn ex leerde kennen was ik vrouw nummer 5, dus ja… En hij heeft ze allemaal financieel aan de grond gekregen, behalve mij, maar een psychologisch wrak ben ik wel. Zo krijg je slachtoffer-dader-profielen en het slachtoffer gaat altijd terug naar de dader, want ze zijn geïsoleerd door hem. Soms gaat hij ook zo ver dat de eigen familie denkt dat jij slecht bent. Zeer geslepen mensen en als je antwoordt, dan bedreigt hij je. Ik zal wel eens iemand sturen… Voor jezelf hulp zoeken bij een psycholoog is niet makkelijk hoor, maar je moet het wel zelf doen. Groetjes.

• Ria

  1 maart 2015

  Weggaan bij hem is de oplossing. Toen mijn ex bij me wegging dacht ik dat ik het niet alleen aan kon, maar ik weet niet wat me overkwam! Binnen enkele weken voelde ik me stukken beter, ondanks dat hij mij overal de schuld van gaf en me ze goed als gehersenspoeld had! Laat je niet gek maken, echt niet! Denk aan je toekomst, die je met hem niet krijgt als je hem blijft geloven en in zijn gewetenloze praatjes trapt! Neem het heft in je eigen handen en laat je niet gek maken, neem de stap om bij hem weg te gaan! En laat je niet overhalen door zielige verhalen of doordat iemand jou de schuld overal van geeft!

• Anoniem

  9 december 2014

  Goedemiddag, Op dit moment twijfel ik heel erg of ik te maken heb met een narcistisch persoon. Dit is de reden waarom ik hier een deel van mijn verhaal kwijt wil om te kijken of mensen van buitenaf ook vinden of de persoon narcistisch is. Ik heb een relatie van bijna 6 jaar op dit moment, zelf ben ik nog geen 22 jaar. Mijn vriend is bijna 26. Ik heb hem leren kennen toen ik net geslaagd was van de middelbare school. Wij deden alles altijd samen, hij was super lief voor mij. Heeft 3 jaar bij mijn moeder en mij ingewoond voordat wij gingen samenwonen. Hij is een super amicale persoon die heel makkelijk contacten legt met andere mensen. Hij voelt zichzelf altijd heel erg goed, hij is namelijk de beste in alles. Hij wil vooral ook altijd gelijk hebben (wat vaak wel echt zo is). Nadat wij zijn gaan samenwonen kwamen er steeds meer dingen aan het licht en dingen waar ik me steeds meer aan ging ergeren. Ik kwam erachter dat hij nog steeds omging met zijn ex en een goede vriendin (heel erg close). Uiteindelijk heeft hij hier een punt achter gezet. Hij zoekt steeds contact met andere vrouwen… waar ik achterkom, dan houdt het heel even op en later begint hij weer. Vorig jaar zomer ben ik bij hem weggegaan omdat ik op mijn tenen liep, niet altijd naar huis durfde, voor wat ik nu weer fout had gedaan. Hij heeft mij nog nooit geslagen! Maar hij schold mij wel veel uit voor k$th0#r, dom wijf, je haalt je opleiding toch nooit (HBO)… Hij mocht altijd alles doen wat hij wilde zoals op een danspaal met een onbekende vrouw schuren waar ik bij stond. Hij is dan van mening dat hij niets fout doet. Ik had het idee dat hij over alles loog en nooit de waarheid vertelde. Ik moet overal achter komen via andere mensen. Hij is iemand die nooit iets verkeerd doet. Hij zal nooit iemand bedanken als hij zich beter voelt dan die persoon, want hulp is dan normaal. Hij heeft bijvoorbeeld nooit mijn moeder bedankt voor het inwonen i.p.v. daarvan maakt hij haar uit voor een dom k@ank#rw!^f dat er niet uitziet. Dat geldt hetzelfde voor de rest van mijn familie, iedereen zou een kampsjaak zijn (wat niet het geval is)… Uiteindelijk ben ik teruggegaan diezelfde zomer. Een jaar later (juni 2014) kwam ik terug van een vakantie van mijn familie (hij kon niet mee i.v.m. zijn eigen bedrijf)… Ik had 23 uur gereisd en hij verwacht dan dat ik kook. Dit heb ik uiteindelijk gedaan, maar hij zou mij niet even laten slapen daarna. Vervolgens werd ik weer uitgescholden en verwijt hij mij heel de tijd ervan dat ik vreemd zou gaan (wat ik nooit of te nimmer zou doen)… Toen heb ik mijn spullen gepakt en woon tot op de dag van vandaag niet bij hem. Maar sinds dat hij weet dat ik mijn toekomst aan het plannen ben zonder hem, kan hij ineens alles voor mij doen. Dingen kopen, lief zijn tegen mij… maar als ik dan niet lief genoeg terug doe, wordt ‘ie boos… Wat hij ook doet is Tinderen als ik gewoon bij hem in bed lig. En dan tegen mij zeggen dat wij toch geen relatie hebben… Hij houdt voor veel mensen achter dat wij nog steeds contact hebben. Want iedereen in zijn omgeving geeft aan dat ik niet goed voor hem ben. Ik heb altijd alles voor hem gedaan wat ik kon. (hij uiteraard ook van alles voor mij). Ben verhuisd op mijn 19e naar de andere kant van Nederland voor zijn werk en hij bleef maar zeggen dat ik niets voor hem doe. Hij maakt altijd ruzie als wij ergens heen gaan… En verwacht dat als wij dan ergens zijn ik blij en vrolijk kan doen (wat niet gaat natuurlijk, dan wordt meneer boos). Zo was hij een keer zijn mobiel vergeten bij een restaurant dacht hij… Ik om 03.00 het restaurant nog gebeld in de nacht, nee, mobiel lag er niet. Daarna waren we nog bij vrienden, ik daarheen gereden en daar lag de mobiel gelukkig. Dus ik kom thuis en overhandig de mobiel. Ik dacht dat ‘ie blij zou zijn, maar nee… Ik was onverantwoordelijk, ik moest eens volwassen worden. Ik maakte zijn bedrijf kapot… Hij pakt mijn arm dan net zolang vast als hij wilde om zijn punt eens goed duidelijk te kunnen maken. Tot op de dag van vandaag heb ik wel nog contact met hem. Als ik dan bij hem ben, wilt ‘ie dat ik van alles voor hem regel en dingen doe (soms rij ik gewoon 5 uur ergens heen voor hem om iets te regelen of op te halen). Hij zal nooit eens vragen hoe was je toets of kan ik iets voor jou doen, nooit. Op de een of andere manier kan/wil ik geen afscheid nemen van hem. Ik weet niet zeker of hij narcistische trekken heeft. Zijn dit trekken van een narcist?

  Reply

• Paul

  9 december 2014

  Ja, er komen zeker veralgemeende narcistische trekken naar voren in je verhaal. Het lastige is echter dat iedereen in zekere mate en tot op zekere hoogte narcistische trekken vertoont, van zeer mild tot extreem overtuigend. Narcistische trekken maken iemand echter nog niet tot een maligne narcist. Iemand kan egoïstisch, egocentrisch, oneerlijk, onsympathiek, minachtend, dominant, arrogant, achterdochtig, trots, betweterig, jaloers, ongeïnteresseerd, zelfzuchtig, claimerig, aandachtsgeil en machtsbelust zijn, zonder aan het profiel van de ‘antisociale persoonlijkheidsstoornis’ narcisme te voldoen. Zo zijn er heel veel negatieve karaktereigenschappen die passen bij een narcist, maar die niet exclusief opgaan voor narcisten. Ik ben GEEN arts, maar volgens mij is ‘gebrek aan empathie’ de belangrijkste factor binnen narcisme; deze empathische gebrekkigheid uit zich veelal in 0,0 inlevingsvermogen, gewetenloosheid, emotieloosheid, meedogenloosheid en sadistische trekken (sadisme, kwelling, pijniging, tirannie, emotionele mishandeling). Het lastige is wel weer dat veel narcisten goed zijn in het simuleren c.q. veinzen c.q. nabootsen van empathie omdat het nu eenmaal sociaal onaanvaardbaar is om antisociaal te zijn. Nou ja, dit is een stukje inzicht en persoonlijke invulling; ik weet niet of je er iets aan hebt.

• Monique

  7 december 2014

  Ik weet niet eenduidig of mijn man een narcist is. Maar nadat ik jarenlang alles voor hem gedaan heb, en mezelf hierbij volledig kwijtraakte, ik begon zelfs allerlei medicijnen te misbruiken om hem maar te geven wat hij wou! Dit is duidelijk mijn eigen stuk… Inmiddels kom ik wel goed voor mezelf op, heb mijn NLP Practitioner training behaald en ben nu met mijn master bezig… Dus al met al gaat het met mij super goed. Ik kan zijn (onredelijke) verwijten en zijn jaloezie nu goed van me af laten glijden… Echter kan ik me totaal niet lichamelijk meer geven, waardoor hij steeds kwader wordt. Hij maakt me ’s nachts wakker om me te verwijten dat hij me niet mag aanraken… Hij laat me mijn opleiding doen (hij heeft geen keuze), maar hij maakt constant verwijten, verwijten, verwijten… Hij dit, hij dat, en nog mag hij niks… Vervolgens zegt hij dan, dan moeten we er maar mee stoppen… Oké is dan mijn reactie, maar vervolgens gaat hij gewoon verder met allerlei onredelijke verwijten! Ik neem zelf niet de keuze om bij hem weg te gaan, dit heb ik 2x geprobeerd en dan zijn mijn kinderen de dupe! Hoe groot is de kans, als er inderdaad sprake is van narcisme, dat hij de relatie daadwerkelijk verbreekt? Ben erg benieuwd naar reacties. Groeten, beetje wanhopige Mo

  Reply

• charlotte

  15 december 2014

  De enigste 2 manieren is in jou geval… 1. Je neemt/zoekt een ander, die “nog” groter, sterker, gevaarlijker en belangrijker is in aanzien dan jou vriend. Of 2. Bereid je vertrek zorgvuldig voor, d.w.z. zoek bewijsmateriaal dat je tegen hem kan gebruiken, schrijf of neem het op. ;-) Zorg dat je financieel onafhankelijk bent, zorg goed voor jezelf/slaap goed en eet gezond. Zoek een goede advocaat. Vertel hem geen geheimen zodat hij jou niet kan chanteren. Of lees het boek van Iris Koops en/of Jan Storms. Aan deze boeken had/heb ik veel gehad. Ik wens jou en je kinderen alle sterkte voor de toekomst!

• Lisanne

  5 december 2014

  Hoi, Ik ben Lisanne en ik kom net uit een relatie van anderhalf jaar met een narcist, laat ik hem voor het gemak maar Nick noemen. Ik heb alle soorten manipulatie meegemaakt. Hij sloeg me, bespuugde me, bespotte me, zette me voor schut bij anderen en liet me vervolgens denken dat ik het zelf had uitgelokt. Hij vond me niet goed genoeg voor hem. Hij leefde in een fantasiewereld dat hij zo geweldig was, dat hij slimmer was dan iedereen. Hij wilde voortdurend opgehemeld worden en hij wilde dat alles en iedereen jaloers op hem was. Toen we nog maar een paar weken bij elkaar waren heeft hij me verboden naar school te gaan. Ik zat in het tweede jaar van de kunstacademie en ik mocht er niet meer heen want ik moest voor hem zorgen en geen ander doel meer hebben. Al vrij snel daarna heeft hij me in de prostitutie laten werken. Hij liet me geloven dat dat nou echte ambitie was. Dat we zo meer geld konden verdienen dan iedereen die hij kende en dat hij me nog steeds mooi en aantrekkelijk vond. Zelf vond ik het verschrikkelijk. Ik wilde graag naar school maar ik was bang dat hij bij me weg zou gaan als ik niet naar hem luisterde. Want als ik een eigen mening had zou hij die er wel even uit slaan. Hij zei na 2 maanden mij in de prostitutie te laten werken (waar ik trouwens nooit een cent van heb gezien) dat hij me voor zichzelf wilde maar hij praatte me in de loop van het afgelopen anderhalf jaar zo een groot schuldgevoel aan dat ik mezelf begon te haten. Hij zei dingen als: hoe kan de moeder van mijn kinderen ooit zo veel mannen hebben gehad. Ik weet niet wat ik met je moet, je zult meer je best moeten doen. Voor me koken voor me poetsen je zou mijn voeten moeten kussen dat ik je nog wil. Zelf ben ik bang dat ik dit soort jongen heb aangetrokken omdat ik een heel kwetsbaar persoon ben en in mijn jeugd toen ik 11 was meerdere malen ben verkracht. Veel mensen wisten er van en niemand heeft actie ondernomen. En hij praatte me aan dat werken in de prostitutie mijn manier was om het te verwerken en dat ik het anders nooit ver zou schoppen in de wereld. Hij creëerde situaties waarin hij buitensporig boos werd en me dan vernederde en deed of ik zwaar onbelangrijk was, een object wat voor zijn eigen doelen diende, wat geen emoties mocht hebben. Hij heeft me heel lang door manipulatie gestraft voor heel veel dingen. Hij was altijd het slachtoffer en ik de boosdoener. En als ik op me diepste laagste punt was dan kwam hij me troosten en gaf me een kus en knuffel. Daar werd ik zo verslaafd aan dat ik de realiteit niet meer zag. Ik wilde gewoon een vaderfiguur die voor me zou zorgen en verstandige beslissingen voor me zou maken. Ik moest hem ook altijd pappie noemen als we alleen waren. Als ik hem niet zo noemde dan negeerde hij me compleet alsof ik lucht was. Alles wat ik kocht moest ik verantwoorden ook al was dat van me eigen geld. Ik begon hem te haten. Ook al hadden we een leuke dag gehad, hij gebruikte mijn rust tegen me. Net voordat ik ging slapen zocht hij dan conflicten op en als ik boos of verdrietig werd deed hij zijn ogen dicht en ging slapen. Het word me even te veel. Ik wilde mijn verhaal delen. Voor iedereen die in zo een situatie zit of heeft gezeten… Je bent niet alleen, zelfs jonge meisjes die uit een net gezin komen trappen erin. Ben nu een maand bij hem weg en het gaat al een stuk beter met me. Zo iemand laat een leegte achter, maar die leegte kun je opvullen door jezelf te hervinden. Sterkte iedereen. Kus, Lisanne

  Reply

• Linda

  5 december 2014

  Jeetje… wat een verhalen… dames “keep the soul alive”!!! Erg stoer dat jullie dit delen. Groetjes, Linda

• Truus

  6 december 2014

  Ik ben bang dat er hier veel meer speelt als narcisme, maar evengoed blij dat je je los hebt kunnen maken van je demonische loverboy, overigens, hoeveel kinderen hebben jullie samen?

• Bange vrouw

  19 november 2014

  Help, ik zoek advies! Ik ben inmiddels al enkele jaren gescheiden van mijn ex. En ook hij is een narcist. Samen hebben wij 2 kinderen die in de onderbouw van de basisschool zitten. We hebben dus ‘verplicht’ nog contact. Mijn ex dreigt met regelmaat rechtszaken aan te spannen tegen mij omdat ik volgens hem de kinderen mishandel, labiel ben, altijd lieg en bedrieg en geen goede moeder zou zijn. Dit stamt natuurlijk al uit onze relatie, deze verwijten, inmiddels weet ik dat het niet aan mij ligt maar aan hem. Maar… Wat nu áls hij melding maakt van mishandeling, wat nu als hij een zaak aanspant en de kinderen bij me weg wil halen? Ze zijn nu 12 van de 14 dagen bij mij en dit is al jaren zo. Sinds hij een nieuwe relatie heeft wordt het ook steeds moeilijker, hij voelt zich superieur omdat hij wel een partner heeft en ik nog altijd niet. Helemaal fijn als je met een narcist te maken hebt… Wat kan ik doen om erger te voorkomen? Mijn kinderen zijn echt mijn alles en ik word echt wanhopig van alle valse aantijgingen.

  Reply

• Ingrid

  21 november 2014

  Bange vrouw, Ik zat in dezelfde situatie maar heb het te lang aangekeken. Ik dacht dat het wel over zou waaien en ben uiteindelijk verhuisd naar de andere kant van Nederland. Nu denk ik had ik dat maar veel eerder gedaan toen de kinderen nog klein waren en ik net was gescheiden. Helemaal opnieuw beginnen en buiten het gezichtsveld van je narcistische ex-man is een zaligheid. Sterkte met je keuze!

• Ria

  23 februari 2015

  Zolang er niets met jou2 kinderen aan de hand is, hoef jij je geen zorgen te maken. Wat als hij wel een rechtszaak aanspant? Jij moet dan ook een advocaat in handen nemen en jouw verhaal uitleggen, ook voor jou zijn er dan advocaten te vinden. Betreft de kinderbescherming, mocht je wel bericht krijgen dat ze een onderzoek willen verrichten, stem er dan gewoon mee in en leg je verhaal over hem ook uit aan de kinderbescherming. Waarschijnlijk zal er dan niet eens een onderzoek plaatsvinden, en zo wel, dan moeten er keiharde bewijzen zijn. Zolang die er niet zijn, kunnen ze niet zomaar iets beginnen. Mochten ze dit dan wel willen doen, dan ook als advies zo snel mogelijk een advocaat inschakelen.

• RR

  2 november 2014

  Dag allen, De problemen hier zijn helemaal echt en schrijnend bovendien. Ik lees hier echter wel een erg eenzijdige kijk op de zaken, bv hij bleek ook nog veel informatie achter te houden want hij had direct al een vriendin. Ja dit heeft niet heel veel met narcisme te maken. Gewoon een vent die (veel?) vreemdgaat en de frustratie van de schrijver hierover. Ook lijkt hier de psyche van de schrijvers zelf totaal niet mee te spelen. Een (extreem?) onzekere persoonlijkheid zal hier zijn/haar “warme bad” zeker vinden. Waarschijnlijk zal daarmee de partner in kwestie direct de stempel NARCIST verdienen zonder enige wetenschappelijke basis. Ook staat ergens “als je dat als normaal mens leest”… blijkbaar classificeren we onszelf al heel makkelijk als “normaal”, wat natuurlijk ook zeer de vraag is. Haha, vanaf nu hoor ik vast bij de “ vijand” en zal ik de stempel ook in ontvangst kunnen nemen. Gr. RR

  Reply

• Ria

  1 maart 2015

  Een vent die vreemdgaat, houdt geen gevoel met een ander. Dus die denkt alleen aan s#ks, dus houdt nogmaals geen rekening met de gevoelens van een ander en stelt zijn eigen behoeftes voorop. En denkt, weet niet hoeveel pijn, verdriet hij er iemand anders ermee aan kan doen… Dus dit is wel een soort van narcisme, psychopathisch gedrag. Hoe zou jij het vinden als iemand dat bij jou zou doen? Terwijl je je echte liefde had voorgesteld? Jij had het wel goedgekeurd? En er niet veel bijzonders bij gedacht?

• Margot

  17 oktober 2014

  Mijn excuses als mijn verhaal onduidelijk overkomt, is de eerste keer dat ik meer als oppervlakkige dingen kan vertellen. Ik ben echt vanbinnen volledig aan het blokkeren, ik zou heel graag is met iemand echt willen praten, alleen heb ik niet de middelen. Ik realiseer mij al een paar jaar van de problemen, ik ben er eigenlijk in blijven hangen omdat ik zo bezorgd ben om hem en hem daaruit wou helpen. Tot als hij mij op een gegeven moment zo angstig had gemaakt… van iedereen, familie, vrienden, dokters, werk, ik durfde niet meer te praten, was zo angstig dat ik op sommige van die angstmomenten zo kraakte binnenin dat ik zelf niet meer besefte wat ik voelde en mezelf totaal in twijfel was beginnen trekken, ik was zo angstig dat ik met een mes rond en binnenin het huis rondliep omdat ik opmerkte dat er eten en drank verdween uit de kast, dat er ineens vaat in de woonkamer stond, mij niet meer kon verplaatsen omdat er aan mijn toenmalig brommertje gesaboteerd was. Twee keer onderweg gedurende 1 rit sleutels van het huis verdwenen, mijn boekhouding van een paar jaar daarvoor met net de belangrijke papieren in was dooreen gehaald en originele documenten verdwenen. Als ik in bad ging waren er 2 mensen binnen geweest maar toen ik een paar uur later vroeg met wie hij thuis was, kon hij mij niet antwoorden en vanaf toen krijg ik beschuldigingen dat ik kick op seksueel misbruik, dat ik niet door iemand maar door iedereen werd misbruikt en dat ZO graag heb zogezegd, met armbanden over de auto schuur als ik hem bedrieg, dat ik die 1e keer ik is naar een feestje was gegaan met kettingen op mij had laten slaan, dat hij mij zogezegd hoorde kreunen hier in de achtertuin, terwijl ik aan de andere kant van het land zat. Elke keer als we samen naar familie of vrienden moeten of zelfs ergens voor papieren in orde te maken, of de crèche van mijn dochter, zelfs de nachtwinkel op 2 minuten tijd, wordt dat naar mij toegesmeten achteraf, en bij familie gedraagt hij zich als een heer zodat wanneer ik (omdat ik heel erg veel last heb van mijn ziekte) lijkbleek word aan tafel moet flauwvallen en dergelijke… Ik durf bij mijn eigen familie zelfs niet op te staan om buiten een luchtje te scheppen omdat ik weet wat er dan volgt en omdat die gedachte op zo een moment al is gebeurt, maakt dat dat ik begin te wenen , hij heeft da volledig in de hand en misbruikt dat om dan de zorgzame vader en man te spelen, met mij naar buiten te wandelen en mij fysiek aan te vallen. ondertussen kom ik over voor iedereen, inclusief mijn familie als een hulpeloze jonge mama en heel den tralala. Ik durf niets te vertellen, zelfs niet als ik pijn heb. En daarbij komt dat ik geen geld heb voor mijn hoogst noodzakelijke kinesologie te volgen van 2 jaar elke week 3 dagen, omdat hij ervoor heeft gezorgd dat mijn geld het laatste half jaar er allemaal doorheen is gejast. Als we op verplaatsing zijn buitenshuis, zou ik heel graag eventjes tot rust willen komen of tot mezelf, maar ik heb door met hem te leven veel te veel pijn om buiten te gaan, geen kracht en geen durf om nog te praten over mijn ziekte, over de miserie sowieso al niet. Ik ben echt niet meer de persoon die ik zelfs 3 jaar geleden was. Ik durf al een paar jaar niet meer te lachen als ik bij vrienden ben, omdat hij mij met elk deel van mijn uiterlijk vernederd, uitlacht, mij echt kan doen geloven dat wat hij zegt allemaal waar is, hetzelfde met het seksueel vlak, fysiek vlak, spontaan praten e.d. (ik heb ADHD) zit er zelfs al een paar jaar niet meer in. Bij mijn eigen vriendinnen niet. Ik ben bang als ik in het openbaar moet praten, dan begin ik serieus te stotteren, afhankelijk van ’t moment.. ik ben bang dat er iets mis is met mijn stem, of… grotendeels ook omdat ik het idee heb gekregen dat mijn stem het enigste is wat je niet kan verbergen of vervormen, ik ben bang dat andere mensen hetzelfde als mijn partner gaan zeggen als ze mijn stem zouden horen, waarmee ik bedoel de zogezegde reden waarom ik om de 3 kwartier al zolang voor iets nieuws en herhaaldelijke dingen wordt bestraft en getreiterd en gedenigreerd, zo schijnheilig, sluw, voorbedacht, een geboren leugenaar en manipulator. Hetzelfde met bedriegen, elke dag ruiken aan ondergoed, kreeg ik effectief slagen en boksen, tuffen, met afval uit vuilnisbak werd er gesmeten. Alle bedrading van telefoon, internet e.d. verdween, toen was mijn GSM toevallig ineens kapot, sleutels afgenomen, ik ben toen gecolloceerd geweest en ik vermoed dat zijn gehele bedoeling was dat ik ontoerekeningsvatbaar zou verklaard worden, uit gemakzucht voor hem mede met die ziekte of eender wat, ik heb hem daar ooit iets over horen praten. Hij had zelfs al een dossier klaarliggen, chanceke hebben ze gezegd dat de oorzaak van mijn angst die auto-immuunziekte in combinatie met ADHD die in de hersenen zou geblokkeerd raken waardoor het dan leek dat ik een psychose had. Hij is er zelfs in geslaagd mij op een half jaar tijd 26 kg te laten verliezen… Ik weet zelfs niet hoe hij daarin gelukt is. Ik heb werkelijk waar dat ALLES wat ik met hem heb meegemaakt, gezien, gehoord, verdrongen, verloren, dat werkelijk alles, elke dag, elk uur een illusie is. Alleen ben ik eerlijk waar wel hopeloos op zoek naar iemand waar ik mondeling en duidelijk echt eens alles aan kan vertellen, iemand die echt ervaring en weet heeft over zo een dingen en alles in ’t juiste perspectief kan zien en bewust is van de gevolgen, als ook wat ik in realiteit heb doorstaan. Bij mijn mondelinge verhaal, al is het met een leugendetector… liefst zelfs dan zou ik eindelijk alles kunnen vertellen en er niet meer aan mijn woorden getwijfeld worden. Iemand die misschien toch de tijd zou willen nemen mij hier wegwijs in te maken, ik vraag dat voornamelijk omdat hij elk klein kantje aan mij volledig kent, ook al verdraait hij alles wat hij hoort, ziet en zelf zegt, hij weet heel goed hoe mij te manipuleren. Ik ben er echt niet sterk genoeg voor mijzelf te beschermen en ik zou het liefst van al zelf mijn dochter alleen willen beschermen. Ik heb massa’s ondersteuning en begeleiding aangevraagd bij de geboorte van mijn dochtertje omdat ik zelf geen ouderfiguur heb gekend, omdat ik dat uit mijn onzekerheid naar het falen in moederschap etc. nodig had om te kunnen blijven doorzetten… Wetende dat er toch een periode iemand ging zijn heeft mij wel moed en hoop (toen) bijgebracht, maar.. ik mis het wel dat er in mijn leven niemand is die een hand boven mijn hoofd hield of kan houden op momenten als ik nood heb aan steun of ondersteuning of raad. Nu heb ik een tijd geleden terug enorm schrik gekregen. Ik heb 8 maand en borstvoeding gegeven voornamelijk omdat ik zo erg rond die connectie wou en heb gewerkt. Ik heb daar eerlijk echt volledig op moederinstinct geleefd. Ik heb letterlijk 8 maanden niet geslapen op 3 uur per nacht, als ik al geluk had. Nu is mijn angst dat de vader van mijn dochtertje, mijn partner die gediagnosticeerd is voor Dubbele Diagnose omtrent antisociale persoonlijkheidsstoornis en 6 andere dingen die ik niet weet omdat ik de dokter zelf niet heb kunnen spreken. Wat ik nu oorspronkelijk wou zeggen is dat mijn dochter de eerste 6 maanden waar haar papa er bijna niet was omwille van opname ongelooflijk gelukkig was, los van de allergie toestanden, maar erna is ze stilaan minder en minder gaan lachen en praten en ze is op een gegeven moment, nu zo’n 4 maanden praktisch gestopt met lachen en praten… Ik denk dat ik haar misschien 3 keer nog heb zien lachen, ik merk ook dat ze afstandelijker en meer op zichzelf speelt, dat ze continu van speelgoed wisselt en sinds 9 maanden half spastische trekken krijgt en die zijn even erg vaak geweest en met periodes op en af maar wel minder als in de eerste periode dat ze er last van had. Ik maak me toch wel wat zorgen… Ik weet het echt niet meer. Waarschijnlijk stel ik hier de meest hypocriete vragen, ik hoop dat jullie begrijpen vanwaar mijn vragen komen…

  Reply

• Anoniem

  2 november 2014

  Neem contact op met Stop Huiselijk Geweld bij jou in de buurt.

• Suwan

  15 november 2014

  Lieve Margot, Dit is een heel lang verhaal van jou. Ik weet echt wat het is met een narcist te leven. Graag zou ik met jou ervaringen uitwisselen want meer is aan mijn kant niet mogelijk! Groetjes, Su

• Ariel

  11 oktober 2014

  Het is nu twee jaar geleden dat het uit is met de narcist. Ik kom er nog steeds achter hoeveel informatie hij achtergehouden heeft. Laatst hoorde ik van een kennis dat hij al die tien jaar al vanaf ’t begin is vreemdgegaan. En iedereen loog daarover. Ook dat hij al meteen een andere vriendin had. En dan nog pochen tegen anderen en dat ik het er wel heel moeilijk mee had. Ik heb nog steeds niet mijn oude enthousiasme in ’t leven terug. Ik vraag me af of dat normaal is. En zo nu en dan nog mijn twijfels of het toch niet allemaal aan mij lag. Het wordt beter, maar het gaat langzaam. Zijn er meer mensen die dit hebben?

  Reply

• Robbie W

  13 oktober 2014

  Hoi Ariël, het zal per persoon verschillen hoe lang het duurt voordat je jezelf weer helemaal gevonden hebt. Zelf ben ik er ook al een jaar mee bezig, en ben nog steeds niet helemaal mezelf, maar het gaat wel steeds beter. Komt waarschijnlijk ook omdat ik alles wil weten over narcisme, en naarmate je er meer over weet, begrijp je steeds beter wat er allemaal gebeurd is. Alle ruzies, leugens, conflicten, gevoel van moeheid etc. Alles is me nu wel duidelijk. Een relatie met een narcist(e) is gedoemd om te mislukken. Zoals Juffrouw J hieronder ook al aangeeft: JE KUNT NOOIT GENOEG VOOR ZE DOEN. Het ligt dus niet aan jou. Misschien moet je nog wat meer over narcisme lezen, zodat je voor jezelf antwoorden krijgt op de vragen die je nog hebt.

• liesje

  26 november 2014

  Lieve e.k. te Utrecht. Of A vd V te U. Je man is een narcist! Hij gaat vreemd waar je bij staat! Word ‘ns wakker!

• marnic

  9 december 2014

  Hallo, Mijn ex (een eens zo’n lieve mama) zit met dit probleem en is nu (al na 10 maanden) bijna niet meer herkenbaar. Met andere woorden: ze wordt geleefd!!!

• Ms J

  6 oktober 2014

  Narcisten zijn er meester in om je te doen geloven dat het goed komt. Als je maar iets beter je best doet. Nog iets meer van jezelf geeft, je nog meer jezelf wegcijfert. nee dan… dan komt het goed, want je denkt alleen maar in je eigen straatje. Je denkt alleen maar aan jezelf, je begrijpt hem niet. Je luistert niet. Je doet het verkeerd, je doet niet genoeg. Dus op een gegeven moment was ik 100 uur in de week bezig met werk, kinderen, huishouden en lijstjes, lijstjes, lijstjes. De enige tijd voor mezelf was 7 uurtjes slapen en 5 min. douchen. Maar NOG was het niet genoeg, voor rupsje nooit genoeg. En maar smachten naar zijn goedkeuring / erkenning. DAT NOOIT KWAM! Het probleem is dat na elke ruzie “meneer de redder” alles ging oplossen en het weer goed kwam. Maar weet je: WIE maakt er hier nou het probleem. (maar DAT zie je niet, door alle psychische terreur). En dat houd jou in de relatie, er wordt telkens gezegd “we hebben het toch leuk samen” “kijk ons nou, wij zijn een team” “Volgend weekend gaan we wat leuks doen” (wat natuurlijk op het laatste moment niet doorging, want er kwam altijd iets heel belangrijks tussendoor). Nee wat jij denkt of voelt is niet belangrijk, of waar je behoefte aan hebt, je krijgt dan te horen: je denkt alleen maar aan jezelf! De rekeningen moeten betaald worden, ik moet werken! Ik moet vrienden helpen! Ik ben ziek! Ik ben door m’n rug gegaan! Ikke, ikke, ikke, jij kan lekker stikken. Al kon je vliegend e-mails tikken en in het Chinees orders plaatsen terwijl je de kinderen eten geeft, dan nog steeds “doe je niks”. Het is NOOIT genoeg! Het zijn parasieten.

  Reply

• Robbie w

  10 oktober 2014

  Juffrouw J, Weleens gehoord van gaslighting? Misschien gaat er dan nu een lichtje branden…

• Ms J

  13 oktober 2014

  @ Robbie W. haha, gevat. Maar helaas was dit maar een klein puntje. Het topje van de ijsberg in de narcistische zee. Maar bedankt en nu wil ik ook de film zien!

• Robbie W

  17 oktober 2014

  Hoi Juffrouw J, Tja, of je de film Gaslighting leuk zal vinden… Het is een klassieker uit 1944… Zelf vond ik ‘em niet zo geweldig. Groetjes, Rob

• charlotte

  15 december 2014

  Goed zo… en zo is het precies! Ervaringsdeskundigheid… dat is wat ik lees. Nee leven met een narcist is geen leven, het is overleven. En hopend dat je niet in een inrichting beland i.p.v. hij, want met een narcist is er psychisch iets niet in orde daarboven… Het zijn emotionele 3-jarigen in een volwassen lichaam, een kind dat kan nog leren maar een narcist kan dat niet. Ja misschien met elektroshocks… Met een narcist een gesprek voeren is onuitvoerbaar… een narcist praat niet “met” jou, maar “tegen” jou… En als je er eenmaal samen mee bent en samen leeft voor jaren, is het uitermate moeilijk (zo niet bijna onmogelijk) om ervan af te komen… alsof er een kauwgom met je aan je schoenzool kleeft die er niet af wilt.

• Ms J

  6 oktober 2014

  nee, JIJ bent niet gek. Dat ga je op een gegeven ogenblik denken. Je twijfelt ook of hij/zij nou echt wel een narcist is > dat is typisch iets voor een slachtoffer van een narcist. Links waar je wellicht iets aan hebt: Hetverdwenenzelf.nl en DeNarcist.nl. Dit boek heb ik gelezen om enigszins de gedachtegang van een narcist te leren begrijpen: “Controlling People” van Patricia Evans… Het is heel bizar hoe deze mensen denken, als je het als “normaal” mens leest, denk je echt WATT?! Serieus?! het heeft mij enorm geholpen. En inderdaad, het gaat er niet om het los te laten, het gaat erom dat je deze mensen zo goed mogelijk buiten je eigen leven houdt, want ze zullen iedere keer weer een opening proberen te vinden.

  Reply

• Ms J

  6 oktober 2014

  Zelfs na de breuk zullen ze je stalken en proberen heftige emoties bij je los te maken, daar leven ze van dat is hun energie. Zodra ze merken dat ze invloed op je hebben geeft dat hun het gevoel dat ze bestaan. Zodra je door hebt hoe ze te werk gaan is het alleen nog maar lachwekkend en zielig. Het lijken sterke personen en ze zullen iedereen om je heen proberen te manipuleren en jou in een kwaad daglicht zetten, maar onthoud dat je geen erkenning nodig hebt, van de narcist niet en niet van anderen, je weet zelf wat je waard bent. En ook al lijken ze sterk en alles onder controle te hebben, in feite zijn ze zwakzinnig en ziek. En dat is nu eenmaal zo dat kun je niet veranderen. Pak je leven op en ga dingen doen die JIJ leuk vindt! Je hebt de kans om nog iets van je leven te maken en geloof me, het is het dubbel en dwars waard! Ga ervoor!

  Reply

• gena

  1 januari 2015

  Inderdaad, zij voelen zich alleen goed als ze jou slecht doen voelen; als jij angst, verdriet en paniek hebt, voelen zij zich goed. Ze hebben nergens schuld aan, eigenlijk zijn het maar zielige wezens, want mensen kun je ze niet noemen. Ook ik heb te maken gehad met zo’n narcistisch geval, en hoewel ik er veel verdriet van heb gehad en me vaak zo radeloos en machteloos voelde (want ook ik zocht de schuld bij mezelf, want hij was toch zo’n goedzak die voor iedereen klaarstond en velen niet voor hem, dat was ook zijn uitleg, vrienden had hij niet, behalve ene), heb ik compassie met hem. Maar ja, ik kan enkel zeggen, hij heeft me niet gekregen waar hij me wou hebben… Als een wrak dat weer kruipend zou terugkomen, excuses maken voor dingen die ik niet gedaan had… Maar ik ben er zo sterk uitgekomen en narcisten… zij blijven hangen waar ze hangen, in hun negatieve spiraal. Naar het volgend slachtoffer gaan en weer opnieuw beginnen, ook zij krijgen hun deel wel, ze hebben vaak tegenslag… Karma is a bitch. :-) Veel sterkte aan iedereen die in zo’n narcistische relatie zit en inderdaad, er zit maar 1 ding op… WEGWEZEN!

• Ms J

  2 oktober 2014

  Voor alle slachtoffers van een narcist is hier het goede nieuws: zodra je breekt, voel je je al heel erg snel 100x beter. Ik geef je een maand en je voelt je gelukkiger dan ooit tevoren. Vertrouw erop dat er mensen zijn die je helpen (ik was ook totaal geïsoleerd door mijn ex). BELANGRIJK: als je contact moet houden vanwege kinderen, doe dit op een zakelijke manier, niets meer niets minder. Regel wat er geregeld moet worden (OP JOUW MANIER) en toon verder geen emoties. Zij weten namelijk precies hoe ze je moeten MANIPULEREN. Een narcistische relatie is GEEN liefde. Succes!

  Reply

• Robbie W

  11 oktober 2014

  Er zijn ook positieve ervaringen die je kunt accepteren. Zelf heb ik ontdekt dat de duivel niet bestaat, en dit wetende, ben ik mijn narcistische (ex)vriendin zo dankbaar. Ik heb nog nooit zoveel van iemand geleerd. Misschien niet op een leuke manier, maar wel op een treffende manier.

• Margot

  17 oktober 2014

  Is er iemand die écht ervaring heeft met zo een narcistische relatie (papa van mijn dochtertje). Want ik vind geen uitweg. Al zou ik die persoon maar 1 of 2 momenten kunnen spreken ergens neutraal… Dat zou een grote hulp en appreciatie betekenen. De situatie is enkele jaren geleden volledig uit de hand gelopen. Ik heb een enorm bewogen jeugd gekend met gevolg dat ik geen vaste thuisbasis ken (iemand die mij hierin kan ondersteunen of bijsturen?). Ik heb alle informatie die ik heb gevonden gelezen, maar ik blijf bang dat ik mijn dochtertje niet meer ga kunnen beschermen. Discretie alsjeblieft…

• Robbie W

  26 oktober 2014

  Hoi Margot, iedereen hier heeft wel echt ervaring met een narcistische relatie. Een goed gesprek kan inderdaad verhelderend zijn. Ik weet niet of de redactie zo vriendelijk zou willen zijn om je mijn mailadres te geven? Ik wens je in elk geval veel sterkte toe. Groetjes, Rob

• Paul

  27 oktober 2014

  Nee, helaas niet. De redactie kan en mag geen persoonsgegevens uitwisselen. Sowieso is het publiceren van persoonsgegevens op deze website niet toegestaan, aangezien het niet te verifiëren is of iemand daadwerkelijk zijn eigen persoonsgegevens publiceert of die van een ander. Groeten, Paul

• lily

  18 september 2014

  Ik ben nu 7 jaar gescheiden na 27 huwelijksjaren… Mijn ex werd na mijn borstkanker nog erger dan hij al was. Dus mijn ziekte was MIJN LES… Wie was hij dat hij mijn leven zo bepaalde? Alle eigenschappen van de NPS die jullie beschrijven bezat hij… Bij mijn scheiding wist ik niet eens dat het om narcisme ging; ik heb het na 4 jaar zoeken (na mijn scheiding) ontdekt bij het lezen van een boek… voor mijzelf. Eindelijk wist ik het en kon ik zijn storing een naam geven. Na vele jaren mentale druk, ziekte en gebukt leven… want narcisten worden niet beter, maar juist erger. Ik kan alleen maar aanraden aan diegenen die in zo een narcistische relatie zitten om eruit te stappen… en te herontdekken wie ze zelf zijn om dan verder van het mooie leven te genieten. Het is pas als je terug alleen komt te staan dat je begrijpt in wat een hel je in feite zat… Ik ben een heel sterke vrouw geweest en dit deed ik vooral voor mijn kinderen. Ze waren volwassen bij mijn scheiding en waren zelfs opgelucht dat we uiteen gingen. Met hun vader die god zij dank in het buitenland is gaan wonen, hebben ze nauwelijks contact. Ik denk zelfs dat iemand met NPS niet houdt van zijn gezin… ze kunnen geen liefde geven… ik heb mijn best gedaan met veel tranen… maar leef nu eindelijk heel gelukkig verder… met mijn kinderen en kleinkinderen.

  Reply

• Ms J

  2 oktober 2014

  Ik vraag me af of narcisten wel of niet van hun kinderen kunnen houden. Het lijkt mij van wel, ook al is hij nu ook weinig thuis en schakelt hij z’n huidige vriendin voor alles in (hoe herkenbaar).

• Elly

  16 september 2014

  Hi, Ik heb de laatste tijd veel gelezen over een relatie hebben met een narcist. Nou denk ik dat mijn broer in zo’n relatie zit, alleen weet ik het niet zeker. Zijn vriendin doet erg lief en onschuldig naar anderen toe, maar af en toe komen ik en m’n ouders achter dingen die niet helemaal kloppen. M’n moeder hoorde haar opeens flink tekeer te gaan tegen mijn broer, terwijl hij gewoon heel stil is en niks terugzegt. Nou moeten jullie weten dat mijn broer echt wel iemand is die van zich afbijt. Ook heb ik haar vaker hem horen uitschelden en mijn broer praat dit goed door te zeggen dat hij niet redelijk was geweest toen. Nou, ik stond versteld toen hij dit zei. Zo zijn er meerdere dingen die hij gewoon goedpraat van haar. Hij kan opeens tegen ons uitvallen uit het niets en zegt dingen waarvan wij niks begrijpen. Nu denken wij dat het haar woorden zijn en dat zij mijn broer tegen ons opzet. Zo is ie tegen iedereen in de familie uitgevallen om de meest lullige dingen. Nu zijn we erachter gekomen dat zijn vriendin tegen anderen zeggen dat wij een gestoorde familie zijn en dat mijn broer erg zielig is omdat hij moet leven met ons als familie. Hij zit er nu goed doorheen toen hij dit hoorde. Alleen nu ben ik erg bang dat zij de boel gaat verdraaien en dat hij in een relatie blijft bij haar. Kan ik hem helpen hiermee? Ik wil het heel graag, maar ik weet niet hoe… Hoe ga ik het hem laten inzien?

  Reply

• Paul

  16 september 2014

  Het vertonen van achterbaks, manipulatief of ronduit gemeen gedrag maakt iemand nog geen narcist. Dat neemt niet weg dat je je broer desgewenst op de hoogte kan stellen van wat je zoal waarneemt; dit is een afweging die je zelf zult moeten maken. Houd er echter rekening mee dat adviezen en waarschuwingen over andermans liefdesrelaties en partner lang niet altijd worden gewaardeerd, hoe goed ze ook bedoeld zijn. Zulke aanbevelingen kunnen immers erg confronterend en kwetsend zijn, dat geldt des te meer als ze waar zijn. Het is de vraag waarmee je je broer het meest helpt… enerzijds duurt eerlijkheid het langst; anderzijds is zwijgen goud. Misschien vat hij jouw raad goed op, misschien ook niet; misschien verbeter jij de situatie, misschien verslechtert ‘ie. Die inschatting kun jij zelf beter maken dan ieder ander.

• Christina

  1 september 2014

  Hai, wat een herkenbare verhalen zeg. Ik zou graag advies van jullie willen hebben. Ik heb t/m 4 weken geleden een 2-jarige relatie gehad met ik denk een narcist. Niet zo extreem zoals met fysiek geweld. Vandaag zou ons 2-jarig jubileum zijn. Het eerste anderhalf jaar was op zich super. Op een paar dingen na. Hij is vaak in onze plaatselijke kroeg te vinden, altijd lachen en grollen daar, veel bier uitdelen, maar eenmaal thuis (meestal bij mij thuis) valt ‘ie in slaap op de bank. Hij heeft altijd commentaar op zijn vrienden, op mijn vriendinnen. Hijzelf is niet veranderd in de jaren, maar zijn vrienden wel. Bij mijn moeder gedraagt ‘ie zich ongeïnteresseerd. Als er een braderie, kerstmarkt of iets dergelijk is, dan zijn zijn vrienden belangrijk. Hij negeert me en ik zie hem niet eens in mijn buurt lopen… Maar zijn er verschillende biertjes naar binnen gegaan, dan knuffelt hij mij op diezelfde braderie of kerstmarkt. Ik werd dan eerst innerlijk boos, maar dat ebde weg als hij knuffelde. Hij wilde ook niet samenwonen. En al helemaal geen kind. Op Facebook zette hij totaal niets over mij en hij wijzigde zijn status niet “in een relatie” terwijl hij er veelvuldig gebruik van maakt. Ik ben er op een gegeven moment achter gekomen dat hij op een feest (waar ik ook bij was) met zijn vrienden een stel meiden was tegengekomen. Ze zijn meteen bevriend geworden op FB, hij zette wel over hun dingen op zijn FB. Ik onderschepte app’jes waar persoonlijke dingen werden besproken. Daarbij ontdekte ik meteen dat hij haar naam onder een andere naam had gezet in zijn GSM. Ik heb hem hiermee geconfronteerd en hij ontkende dat hij app’te met haar. Als zij wat vroeg, dan antwoordde hij gewoon. Ik vroeg of ik die app’jes dan mocht lezen, zijn antwoord was: nee. Ik werd steeds argwanender. Ik kon niet meer normaal functioneren. In zijn vorige relatie is dit namelijk ook gebeurd en na de app’jes /sms’jes werd er een romance opgebouwd. Daarna heeft zijn ex-vrouw de knoop doorgehakt. Ik heb hem 6 weken lang gevraagd en gesmeekt om hiermee op te houden, maar hij zegt gewoon nee. Ik hoef niets met haar en zij niet met mij (hij zat gewoon te app’en als ik ernaast zat en hij zei dat het een vriend was). Ik trok het niet meer en heb om een time-out gevraagd. Hij zei voor mij hoeft dit niet, maar als jij dit wil… Hij is weggegaan en heeft tegen iedereen verkondigd dat het uit was en dat ik hem eruit getrapt heb. De eerste weken was ik boos en onverbiddelijk en verdrietig. Nu blijft hij mij app’en met wat hij gaat doen in het weekend. Doordeweeks is hij i.v.m. zijn werk niet hier in de buurt. Afgelopen zaterdag weer gezien op een feest. Hij deed afstandelijk, maar begroette wel. Het lukt me emotioneel niet om afstand te nemen van hem. Ik blokkeer hem wel, maar dan sms’t hij. En dat doet me goed. Ik weet innerlijk dat goed fout is, maar nu afstand nemen… Heeft iemand hier een advies in?

  Reply

• Ida

  6 september 2014

  Hoi, Ik heb ook zo een relatie gehad van 9 maanden met een nogal extreme narcist en wel eentje die zelf psycholoog is, dus iemand die patiënten moet helpen met hun psychische probleem. In het begin had ik het niet door, maar tijdens gesprekken en uitdagingen, win ik vaak van hem omdat ik bronnen kon raadplegen en feiten overleggen om hem erop te wijzen dat hij fout zat met wat hij aan het beweren en uitleggen was. Nou, dan moet je zijn gezicht zien, hij kon letterlijk en figuurlijk ontploffen! Zijn afwijkende gedrag heb ik altijd keurig in een boek opgeschreven omdat ik niet wist wat het was. Ben ik op internet gaan zoeken naar zijn gedrag ,komt steeds weer op NPS uit. In de tussentijd waren mijn gevoelens naar hem toe aan het wegebben. Als je zelf in de spiegel kan aankijken en jezelf deze vragen kan stellen: 1. Is dit de relatie die ik wil? 2. Ben ik het waard om als deurmat behandeld te worden? 3. Ben ik gelukkig in de relatie, en welke vooruitgang hebben wij geboekt? Als je deze antwoorden eerlijk naar je zelf toe hebt beantwoord en er zijn meer nee’s dan ja’s, dan wordt het tijd om los te laten en verder te gaan met je leven. Of beter gezegd, wegrennen! Als jullie in dezelfde stad wonen wordt het ietsje moeilijk, maar het kan. Ontvrienden op Facebook, op je telefoon, e-mail en alle contact verbreken. Hem vertellen waarom je dit doet heeft geen zin. Hij heeft jou nooit serieus genomen, dus waarom nu wel?! Jij had je nodig om hem te voeden met jouw aandacht en energie, denk hierover na. Verhuis naar een andere stad of streek als de mogelijkheid er is. Pak je leven opnieuw op. Het is niet makkelijk, maar volhouden en vooral andere mensen ontmoeten. Zorg goed voor jezelf, verwen jezelf regelmatig en vooral (ook al is de drang heel erg groot) niet op sms’jes of e-mails reageren! Narcisten kunnen er niet tegen als ze genegeerd worden, ze gaan letterlijk kapot van binnen, dat is hun zwakte. Jouw wapen is straal negeren! Succes! Mij is het gelukt, ben nu heel gelukkig!

• Arendi

  6 september 2014

  Christina, Ik vind het rot voor je. Ik krijg echter niet direct de indruk dat deze man narcistisch is, maar wel ronduit ongeïnteresseerd en egoïstisch. Mij wordt duidelijk dat hij vooral gaat voor de kroeg en mensen bij wie wat te halen valt, maar liefdevol verbinden, betrokkenheid tonen en eerlijk zijn lijkt hem niet te lukken. T geeft me de indruk dat hij zich niet echt verbinden en vastleggen wil, maar met zichzelf bezig is en dat t op zijn manier moet, weinig rekening houdend met de ander-jou. Ik vind t jammer en verdrietig voor jou. Leer een man waarlijk respect te hebben, leer een man hoe verbindend te communiceren en gevoelens uit te spreken. Als dit met zachtheid en bepaalde mate van luchtigheid gebracht wordt, is dat voor een man beter te hebben. Ik vind sowieso dat als een man onrust, afwezigheid of onverschilligheid vertoont hij niet in staat is er echt voor een vrouw te zijn. Haar te zien en tegemoet te komen . Laat hem dan los anders ga je achter hem aan en verlaag je je omdat je z’n liefde wilt die hij niet geven kan. Oneerlijkheid elkaar niet kunnen vertrouwen is echt een dealbreaker en ik zou meteen stoppen als dit meer dan 1x voorkomt. Daar kun je niet op bouwen, dat geeft geen veilig geborgen vertrouwelijk en saamhorig gevoel. Alleen rotgevoelens waar je niet mee wikt zitten. Wel goed van je dat je stopte met de relatie. Je geeft alleen dubbele signalen af door hem wel toe te laten op sms. Daar denkt hij een ingang te kunnen vinden om je misschien te manipuleren. Als er geen echte liefde is vinden mannen spelletjes spelen en proberen je voor de lust t bed in te krijgen ook wel leuk. Mannen die niet serieus open eerlijk liefdevol en betrokken met je omgaan zou ik radicaal links laten liggen. Elke zichzelf respecterende vrouw verdient dat namelijk. Voor minder haal je jezelf omlaag zoals ik het zie. Hij bevestigd je en streelt je ego door wel te berichten, maar prik hier doorheen. Van binnen weet je dat je een heel andere man wilt en verdient. Dat dit niet is wat je gelukkig gaat maken. Vind een gevoelige man, een zachte man, een oprechte man. Eentje die echt graag bij je is en andere dingen daar soms voor laat schieten omdat jij zijn prinses bent. Maak je los van de pijn en teleurstelling lieve meid, dan kunnen er deuren voor je open gaan. Rouw eerst goed en bouw een volgende relatie heel rustig en voorzichtig op, de eerste maanden zonder fysiek te zijn.(knuffel misschien) als ie he dan nog wil, intussen een echt goede vriend blijkt en bij je blijft kun je verder gaan. Dan heb je reden tot relatie in ware liefde. Dan heb je samen een bewust fundament gebouwd, gestaag en verbindend. Veilig en vertrouwd. Ik stuur je liefs en sterkte.

• Ms J

  6 oktober 2014

  Hoi Christina, ik heb wel advies voor je. Waar ben JIJ in dit verhaal? wat zijn jouw kwaliteiten, wat vind jij leuk om te doen, hoe ga jij jezelf ontwikkelen, wat zijn je hobby’s, ga je weleens weg met vriendinnen. Heb je talenten, wat zijn je sterke punten? En waar zou je aan willen werken? Ken je jezelf? Het komt namelijk op mij over dat je een heel laag zelfbeeld hebt. Een partner heeft het recht niet om jou zo te behandelen. Deze relatie is niet gezond voor jou, maar wel een hele goede les. Het is nu een kwestie van tijd dat je dit beseft en breekt met deze persoon, het wordt niet beter. Een narcist is zo en hij heeft SCHIJT aan jou. Je verdient beter, of denk je eigenlijk zelf van niet soms, dan heb je een laag zelfbeeld. Stel je grenzen, dat is het advies dat ik je kan geven. succes!

• Ms J

  6 oktober 2014

  Helemaal eens met Ida!

• Christina

  9 december 2014

  Hoi, wat een lieve reacties allemaal zeg! Het is nu een paar maanden verder. En wat er geschreven is over mijn lage zelfbeeld klopt. Dat had ik nooit en is door hem gekomen. Ik heb niet alles kunnen opschrijven wat er de revue heeft gepasseerd zodat het inderdaad in mijn verhaal niet echt op een narcist lijkt, maar ik ben er wel degelijk achter gekomen dat het zo was. Ik heb ook niet meer gereageerd op de verschillende berichten die gestuurd werden en het is nu eindelijk rustig. En heb mijn leventje weer gezellig opgepakt zoals ik voor deze relatie ook had. Pfff… wat een levensles was dit weer zeg. Ik wens iedereen veel liefs toe!

• sophie

  14 augustus 2014

  Hallo, Alle verhalen die ik op deze site lees zijn over narcistische (ex) partners. Waar ik naar op zoek ben is iets voor mijn dochter van 19 die onlangs psychisch heel erg aangepakt is door haar vader. Na jaren van vreemdgaan en ellende met twee kleine kinderen gescheiden. Dochter was toen 1,5 jaar. Alle jaren doorgekomen en het is redelijk gelukt hun vader vader te laten zijn doordat ik mezelf als buffer ertussen plaatste en de grenzen bewaakte. Wel hebben beide kinderen het erg moeilijk gehad met alle wisselende partners die in al die jaren voorbij kwamen en met wie er samengewoond werd. Vanaf hun achttiende echter is het contact alleen nog rechtstreeks met hun vader en is mijn dochter erg in de war door het emotionele roofbouw gedrag van haar vader. Waar ik behoefte aan heb is een boek of artikel voor haar voor inzicht in haar vader met narcistische persoonlijkheidskenmerken zodat ze wel met hem om kan gaan, maar ook haar liefde voor hem kan behouden. Als partner kun je iemand verlaten als het te moeilijk wordt, maar een kind kan een ouder niet verlaten en heeft een oplossing nodig “hoe er mee om te gaan.” Ik hoor graag of iemand me hierbij kan helpen. Met vr.gr. Sophie

  Reply

• Anne

  16 augustus 2014

  Beste Sophie, Wat jouw dochter met haar vader doormaakt, heb ik met mijn moeder meegemaakt. Je beschrijft het precies goed: het is emotionele roofbouw. Hoe je dochter uiteindelijk met haar vader zal omgaan, is aan haar. Maar ik denk dat je inmiddels wel hebt gelezen dat het algemene advies in de omgang met een narcist is: verlaat hem en wel zo snel mogelijk. Uit ervaring weet ik dat dat makkelijker gedaan dan gezegd is, maar voor mij was het wel het beste. En geloof mij: een kind kan haar ouder verlaten. Sterker: ik ben niet de enige die dat heeft gedaan. Het is alleen niet iets dat je aan de grote klok hangt. Want je wilt zo graag een liefhebbende vader en moeder hebben. Maar soms is dat gewoon niet zo. Soms heeft een ouder een psychische stoornis zoals narcisme. Dat te accepteren kost tijd en pijn. Maar ik heb er vertrouwen in dat jij je dochter daarin goed kunt steunen door haar wel de liefde en aandacht te geven die zij verdiend. Ik heb een boek geschreven over de ervaring met mijn narcistische moeder. Wellicht is dat een boek dat je voor je dochter (en jezelf!) zoekt. Ik verwijs je naar mijn website: De-immateriele-erfenis.nl. Ik hoop dat jullie er iets aan hebben en wens jullie heel veel sterkte en kracht! Vriendelijke groet, Anne

• Ms J

  6 oktober 2014

  hoi Sophie, zie mijn 2 links die ik hier ergen boven heb geplaatst! Al is het maar om het enigzins te begrijpen en te aanvaarden.

• kaat

  10 augustus 2014

  Hallo allemaal, Ook ik heb met narcisme te maken. Bij mij is het al jaren zo alleen de afgelopen jaar heel erg! Als je vraag ben je gelukkig! Totaal niet ben dood en dood ongelukkig. En ook bang! Een jaar geleden begon ik rare dingen te merken. Het begon dat hij me belde en vroeg wat ik aan het doen was op een vreemde toon, waarop ik reageerde dat ik met de wasgoed bezig was. Nog geen minuut later stormde hij naar binnen. En schreeuwde wat ben je nou aan het doen ik werd ook een beetje geïrriteerd en ze wat denk je zelf de was. Hij stormde letterlijk de voordeur uit en riep dat ie niet achterlijk was. En daar begon letterlijk de ellende. Ik bleef een beetje in schok achter. En probeerde hem te bellen, maar hij nam niet op. Ik heb zijn moeder gebeld en uitgelegd wat er was gebeurd en die kreeg hem wel aan de telefoon. Hij had zijn vermoedens dat ik vreemd was gegaan. Toen hij thuis kwam heb ik een heel gesprek gehad met hem en daaruit bleek dat ie dat dacht omdat ik een x uit boosheid had gezegd dat ik het zat was. Hij werkt ontzettend veel en is nooit thuis. Als we wat leuks gingen doen moest ie eerst nog naar de zaak en zat ik uren op hem te wachten en vervolgens gingen we vaak niet meer. Dat irriteerde me. Maar goed na alles uitgesproken merkte ik op dat hij steeds vreemder werd. Ik kreeg overal de schuld van, ik stal geld, ik ging vreemd (niet met een iemand, maar heel de buurt), ik verstopte alles, ik mocht niet meer uit, mocht niet met mannen praten, de telefoon wordt helemaal doorgespit. Ik ben zelfs dagenlang gefilmd zonder dat ik het wist door een vriend van hem. Ook stonden er mensen voor de deur om mij in de gaten te houden. Maar niet alleen ik; ook zijn zus, zwager, vriend van zijn moeder en onderbuurvrouw en vrienden moeten eraan geloven. Iedereen werd door hem de grond in getrapt. De druppel was vorig jaar augustus dat ik ’s morgens weer verweten kreeg dat ik heb geroepen dat ik het helemaal zat was en dat ie iedereen de grond in trapte. Dat was geen slimme zet van mij. Heel me huis en ook ikzelf werd aan gort geslagen en hij is toen de deur uit gegaan. Ik heb in paniek me zus gebeld, die is gelijk op de trein gestapt en heeft gelijk me moeder gebeld. Die heeft direct de politie ingeschakeld. Mijn moeder wilde ook komen, maar dat wilde ik niet omdat me zus ook al onderweg was. Ik heb overigens gelijk aangifte gedaan met als gevolg dat ie 10 een huisverbod heeft gehad en hij Hulp moest gaan zoeken. Dat heeft ie gedaan en heb hem daar ook mee gesteund. Het leek een tijd goed te gaan. Maar zijn gedrag is weer helemaal terug bij af. Zonder het slaan dan, maar wel schreeuwen 2 cm voor me gezicht en bedreigen met me strot door te snijden als ik het uitmaak. Ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Ik haat hem en het liefst wil ik van hem af. Maar durf gewoon niet weg en de politie zet hem met een dag weer buiten. Wat zouden jullie doen?

  Reply

• Numb

  11 augustus 2014

  Beste Kaat, Wat wil jij? Dat is de vraag. Als je echt weg wilt, dan moet je gaan! Er is altijd een weg die je kan vinden om echt weg te gaan. Als je vol met twijfels zit, dan moet je jezelf afvragen: wat is het wat ik wil, wat ik echt wil. Het gaat nu niet meer om hem, hij is ziek en zal dat altijd wel blijven, hoeveel jij ook om hem geeft en ongeacht wat jij allemaal voor hem overhebt. Maar hij gaat dat in zijn zieke wereld niet inzien, hoeveel jij dat ook gaat proberen. Buiten zal hij zich wellicht perfect voordoen, maar binnen ben jij met hem. Ik wens je veel kracht, wijsheid, maar ook rust toe! Groetjes, Numb

• Ms J

  6 oktober 2014

  Beste Kaat, dit is heel erg en ik snap dat je bang bent. Ik heb dit ook meegemaakt. Ik ben bedreigd, geslagen, politie. Wat ik in ieder geval gedaan had was mijn adres opgegeven bij de politie, zodra je belt stellen ze geen vragen en komen ze direct met een paar man naar je toe. Ik heb mijn sloten vervangen (mag officieel niet, als jullie het huis samen delen, maar ik was echt bang dat hij mij of mijn kinderen iets zou aandoen). HOUD JEZELF NIET VOOR DE GEK. hij zal je weer slaan en weer en weer. Kijk nou, je mag niet eens zeggen waar je meezit en het hele huis wordt gesloopt. Je hebt denk ik zelf wel door dat dit een zeer zeer destructieve relatie is, waarin je aan het kortste eind trekt. Meid, smeer hem, nu het nog niet te laat is, daar hoef je echt geen psycholoog of arts voor te consulteren. Zorg voor je eigen veiligheid.

• Numb

  10 augustus 2014

  Ik heb veel over narcisme gelezen op verschillende sites en heb er nog met niemand over gesproken. Ik schrik van wat ik lees en ik hoop dat iemand mij kan helpen. Het verhaal begint bijna 7 jaar geleden. Ik leerde hem kennen. Telefoonnummers uitgewisseld en hij belde op. We hadden even gesproken en daarna legde wij neer. Een dag niets gehoord en toen belde hij weer. Hij heeft toen vanaf die tijd altijd gebeld totdat ik een maand geleden een ander nummer genomen heb omdat ik echt heel erg geschrokken ben. Onze relatie begon met een leugen. Hij vertelde mij dat hij een eigen huis had, maar ik kwam erachter dat hij (toen 35 jaar oud) bij zijn ouders woonde. Hij zei tegen mij dat ik niets moest zeggen over het huis tegen zijn ouders en dat deed ik ook niet meer. Blind van liefde ging onze relatie verder. Ik wilde gelijk met hem samen zijn, maar hij wilde met alles wachten. Ik vond dat raar, allebei hadden we een rugzak en onze liefde en ons vertrouwen zat goed toch, dus waarom konden wij niet samen zijn? Vertrouwen, het vertrouwen zat niet goed bij hem, ik moest altijd ervoor zorgen dat mijn verhaal klopte. Dat was zo raar en bij hem kon ik nooit verder vragen. Hij wilde wachten, maar hij wilde wel een kind. Ik wilde dat niet. Stukje bij beetje kwamen de eerste scheuren in de relatie. De manier waarop hij boos kon worden, mij op mijn donder kon geven, ik schrok daar echt van en werd ook heel kwaad op hem. Wie was hij dan? Wie was hij dat hij zo tegen mij mocht praten? Terwijl hem blindelings vertrouwen het enige was wat ik deed. Ik vertrouwde hem zo erg; alles wist en weet hij tot nu van mij. Maar nu ik geen contact heb, hoeft hij niks meer te weten. Gekwetst was ik en ik ging hem negeren en wilde niets van hem weten en OMG de dingen die hij deed om het goed te maken, weekendje weg, lief praten, zeggen dat het allemaal goed zou komen. Omgekeerd dus liet hij niet veel los, alleen wat noodzakelijk was om te weten. Toen ik hem leerde kennen was hij zijn werk zat, we praatten hier over 7 jaar geleden, inmiddels heeft hij een burn-out. Hij wilde 7 jaar geleden ook stoppen met roken en is nog steeds bezig daarmee. In de tussentijd ging mijn eigen leven ook verder. Ik werkte, deed mijn dingen die ik moest doen, maar we gingen niet samenwonen. Hij wilde dat wel heel graag, maar ik kreeg geen duidelijkheid in zijn financiële leven… Hoe moest ik dan gaan samenwonen? Stel je voor dat er iets zou gebeuren… Hij heeft een grote dochter en ik heb 2 kinderen. Zijn dochter is alle ellende bespaard gebleven, die werd overal voor beschermd en heeft nooit gezien hoe haar vader werkelijk kon doen. Maar mijn kinderen niet. Zij zagen mijn frustraties. Hij was altijd bezig met anderen, anderen die hem zo geweldig vonden… Hij hielp iedereen, het was bijna alsof dat zijn shot was, de aandacht die hij van anderen kreeg. Hij deed ook veel voor mij, dat is zeker zo, maar wel samen met mijn vader, en dan kon ik merken dat hij dat moeilijk vond. Zijn familie is heel close, hij woont dus bij zijn ouders en is inmiddels 42, heeft een niet ingericht huis en zegt dat het mijn schuld is dat zijn huis niet is ingericht omdat ik hem niet geholpen heb. Hij nam het mij kwalijk dat ik bleef wonen waar ik woon, en als hij kwaad op mij was dan n#@kte ik volgens hem mijn ex. Dus je begrijpt, dat pikte ik niet en toen hij zijn huis had, schreeuwde ik tegen hem zo van dus je kan niet bij jouw familie weg en wie n$%kt wie zijn ex? Inderdaad zo kinderachtig en gemeen ging het tussen ons. Hij hielp mij inderdaad met alles, echt, dat is zo. Maar ik had altijd een raar gevoel, iets wat niet klopte. Vanaf een bepaalde periode begon hij mij ondankbaar te noemen. Ik was altijd ondankbaar, een andere vrouw had hem op handen gedragen en alles voor hem gedaan, hij verweet mij dat ik meer aandacht aan mijn kinderen gaf dan aan hem, ik vroeg me af of hij wel spoorde in zijn hoofd. Bij zijn ouders hoefde hij niets te doen, alles werd en wordt voor hem gedaan, we hebben het hier over een man van 42. Als hij bij mij kwam, dan was hij moe en had hij geen geld. Ik begreep dat toen niet, maar ik ben bang dat ik het nu wel begin te begrijpen. Maar dat vertel ik zo… Hij kon als ik iets had gezegd de tijd, de plaats, wat ik aan had en wat voor weer het was opnoemen. Zo ook een zaterdag 2 jaar geleden… Ik reed de parkeergarage in en hij vertelde mij dat hij een burn-out had. Ik antwoordde door frustratie geleid “Oh dan heb ik niets aan je”. Dat heeft hem geraakt. Mij ook, maar wist ik veel? We hadden zo veel ruzie, het putte mij helemaal uit. Maar de klap van alles kwam denk ik toen hij zijn haren verloor. Toen heeft hij een haartransplantatie gedaan en kon het niet bijwerken. En zo begin ik het langzaam te begrijpen wat er misschien gebeurd kan zijn. Ik was bezig mijn leven te leven en leuke dingen doen en hij zat op het depressief kamertje bij zijn ouders te denken… Althans, dat denk ik… En toen is ‘ie doorgedraaid. Hij werd afstandelijk van mij, zo kende ik hem niet, hij was de man van van wie ik hou. Maar nu ik dat zei, zei hij alleen ja. Ik vroeg hem wat er was en dat het niet goed ging met onze relatie, maar hij gaf mij geen antwoord. Hij stuurde mij nog liedjes en berichten, maar ik reageerde niet meer, ik was zelf ook in shock en dacht hij zal wel weer gedronken hebben, dat deed hij vaker en dan hield hij heel veel van mij, kon hij niet zonder mij. Van het ene op het ander moment kreeg ik een SMS waarin stond dat zijn geduld op was met mij, dat ik ondankbaar ben en dat ik aan mijn karma moest denken. Ik dacht daar gaan we weer… Oh en geloof me dat gingen we ook. Uit het niets begon hij mij te negeren, alles wat ik hem aangedaan had, gaf hij me terug, ik voelde de pijn hoe hij zich gevoeld moest hebben en de wereld begon stil te staan voor mij. Ik wist niet wat er gebeurde en reed naar zijn ouders toe, waar hij op de bank lag. Ik zat tegenover hem en vertelde hem in het huis van zijn ouders dat ik niet meer tegen de ruzies kon en dat het beter was als wij elkaar een tijdje niet zouden zien. Ik denk dat hij geconfronteerd werd met dit en hij wilde dat ik bij hem bleef, maar ik raakte in de war. Hij was degene die mij nooit negeerde, hij ging mij negeren en nu wilde hij dat ik bij hem bleef? Ik had al zoveel leugens en dingen met hem meegemaakt, hij zou niet toegeven dat hij ergens verkeerd zat en ik kon daar niet meer mee leven. Ik ben weggegaan en kreeg echt heel veel spijt. Alles wat hij voorspelde kwam uit. Ik ging inderdaad huilen, ik ging beseffen dat ik hem verdriet had gedaan, karma had me in zijn macht. Was het karma of was het gewoon zijn manipulatie zoals hij alles manipuleerde. Als ik geen contact met hem wilde, en echt dat wilde ik niet, dan ging er iemand ineens dood. Dat was echt zo! En dan moest ik het erg vinden voor hem en zijn familie en dat deed ik ook. Op het laatst heeft hij mij vernederd, het leek net alsof hij al die tijd al wist wat hij van plan was te gaan doen… Ik zei dat ook tegen hem, maar hij zei ik heb niets gedaan, daardoor werd ik nog verdrietiger. Wie was hij? Deze man kende ik niet. Door de telefoon was hij heel naar, gaf mij de schuld van alles van de laatste 7 jaar, nou dat deed zeer joh, maar ik bleef denken dit klopt niet, jij hebt ook verantwoordelijkheid, in een relatie moet je praten, maar dat deed jij niet. Hij mocht mijn vader niet, ik gaf mijn vader meer aandacht dan hem. Ik werd helemaal naar van zijn woorden. Bij zijn ouders thuis kreeg/krijgt hij heel veel aandacht, zoals ik al tikte, alles wordt voor hem gedaan. Hij zegt dat hij een burn-out heeft en al 2 jaar een zware depressie, alles is mijn schuld. Ik heb alles bereikt wat ik wilde, hij niet, dat is het gevoel wat hij mij geeft. Maar hij kijkt niet naar zijn aandeel, de leugens, de frustraties, het schamen voor zijn eigen gedrag. Een keer toen het slecht ging tussen ons, belde hij iedereen in mijn omgeving om te zeggen dat het niet goed ging met mij, terwijl ik juist blij was dat hij weg was en dat wist mijn omgeving ook, dus wij met z’n allen snapten hem niet. Binnen zijn familie is hij de man, iedereen vraagt hem van alles. Iedereen zoekt steun in moeilijke situaties bij hem, de hele buurt vindt hem geweldig, hij helpt alle mensen. Volgens mij ervoer hij bij mij tegengas. Echt, hij vroeg mij of ik hem werkelijk een kikker vond. :S ik vond hem helemaal geen kikker. Hij was MIJN kikker van het sprookje de kikkerkoning, maar geloof me dat begrijpt hij niet. En zo zijn er zoveel dingen die hij zo persoonlijk opvat en letterlijk neemt en in zijn hoofd opslaat, niet over praat en mij verwijt. En nu is er niets meer om over te praten. Het is erg hoe het gelopen is voor mij, ik weet niet wie hij is, hij vertelde mij wel dat hij zelf ook niet weet wie hij is, ik hoop dat hij erachter komt, maar toegeven aan zijn zwaktes gaat hij niet doen. Want hij is goed en geweldig, hij heeft een mental coach die vertelt hoe goed en geweldig hij is en dat hij veel tijd, rust en ruimte nodig heeft, en veel leuke dingen moet gaan doen. Daarin heeft hij mij niet nodig, want ik ben de schuld van alles, ik heb hem niet gewaardeerd, ik ben ondankbaar, ik heb alleen tijd voor mijzelf en mijn kinderen *zucht*. O ja, en ik ben dominant en hij is bang voor mij. Ik ben verre van dominant, ik verwacht duidelijkheid en openheid van zaken, zoals denk ik in gezonde relaties hoort. Ik kreeg dat niet, dus ook dit draait hij om. Ik belde naar zijn werk en toen kreeg ik te horen dat hij niet in de namenlijst voor kwam, wat moet ik dan denken? Ik ben echt heel verdrietig, had ik hem moeten zien? Hoe dan? Wat heb ik gemist? Waarom slaat hij alles op en gebruikt hij dat tegen mij? Hoe wordt een mens zo? Oké, wil ik wel weten waarom een mens zo wordt? Ik weet wat ik moet doen en dat is geen contact zoeken met hem, zorgen dat er hulptroepen in mijn buurt zijn, mocht hij ooit weer contact met mij opnemen. Ik zou hem dan de huid vol schelden en hij zou zeggen dat hij niets gedaan heeft en ik niet spoor. Zijn familie voedt zijn gedrag en dat is prima, ik heb daar geen last van. Maar ik ben wel bang dat hij misschien toch weer mij gaat zoeken, wat denken jullie? In ieder geval is er veel mis met hem en is hij geen prater en wil hij goed doen voor zijn familie, dus heeft hij iemand nodig die helemaal in dat plaatje past. En moet ik maar blij zijn dat mijn ritje in de achtbaan voorbij is en dat ik uit kan stappen, op weg kan gaan naar een draaimolen, op de een of andere manier is een draaimolen toch veiliger, snik..

  Reply

• Robbie W

  22 augustus 2014

  Nou Numb, zo te lezen heb jij het voor jezelf wel afgerond. Zelf heb ik ook een relatie met een narciste gehad. Eerste jaar was het mooiste jaar van mijn leven. Het tweede jaar gingen we voor de tweede keer uit elkaar (we hebben overigens nooit samengewoond). Daarna bleven we elkaar zien met steeds grotere tussenpauzes. Steeds minder mooie momenten, steeds meer ruzies. Ruzies die naar mijn gevoel nergens over gingen. Later bleek dat zij ze gewoon maakte, om te kijken hoe ik daarmee omging. Net zoals ze al jarenlang van al haar problemen mijn problemen probeerde te maken, problemen die ze speciaal maakte, om ze bij mij neer te leggen. Dit is ZOOOOO ZIEK dat het heel lang duurt voordat je als normaal mens beseft wat er eigenlijk aan de hand is. Wie maakt er nu expres problemen???………Juist onze narcistjes doen dat, en alleen maar om ze bij iemand anders neer te leggen. Ze willen niet eens dat je die problemen oplost, ze willen dat je bezig bent en blijft met hun, ze willen je volledige aandacht en vooral je ENERGIE, want daar leven ze van. Ze zijn gewoon te bang om zelf te leven, daarom pikken ze het leven van anderen. Ze hebben niet eens door dat ze hierdoor hun eigen “leven” zo moeilijk maken. Het interesseert ze niet eens. Zelf kwam ik er pas na 8 jaar achter waar ik mee te maken heb/had. De laatste maanden heb ik alles gelezen over narcisme wat ik tegenkwam. Het grappige is wel dat ik het woord narcist zelden of nooit hoor in mijn leven. De meeste mensen kennen ze wel, en er zijn er heel veel, maar ze gedragen zich allemaal ietsje anders, maar weten niet hoe ze zo iemand moeten noemen, het beestje een naam geven. Gelukkig voelen de meeste mensen wel aan dat er iets mis is met bepaalde figuren. Narcisten, ratten, reptielen, psychopaten……Naar mijn idee zijn het gewoon mensen, mensen waar iets mee mis is. De enige die hun kan helpen dat zijn zijzelf. Zorg dat jezelf sterk staat, en geef ze je hand om ze uit de put te helpen. Waarschijnlijk zullen ze je hand afslaan, en als je zwak bent trekken ze je mee die put in. Blijf volwassen, en ga met ze om zoals met kleine kinderen, want dat zijn ze… Mauve Clouds, een leuke pagina van een andere benadering, iemand die narcisten gewoon als mensen ziet. Lees vooral de hoofdstukken vriendschappen, ziekte, moeheid en energie. Numb, jij weet wat je moet doen, negeren, vooral geen contact toelaten, kan een tijd duren maar zodra hij ziet dat je hem geen energie meer geeft laat hij je met rust. Geef hem GEEN aandacht, scheld hem niet uit, dat is ook aandacht, schelden wil zeggen dat je met hem bezig bent, en dat wil hij. Negeer hem, hij leeft op jouw energie. Na verloop van tijd (kan soms jaren duren) zal ie een ander slachtoffer vinden, en dan is ie jou vergeten. Nog een laatste opmerking in het algemeen: Iedereen hier voelt zich slachtoffer, maar we zijn allemaal volwassen mensen, we waren er zelf bij, we lieten dingen gebeuren, het gebeurde ons niet zomaar. Ik heb iets geleerd, jullie ook hoop ik.

• Ms J

  6 oktober 2014

  Narcist. Het ligt niet aan jou. Je bent z’n speelbal. Doe geen moeite. Ja, hij gaat je weer opzoeken > deur dicht, dat heb je goed gedaan. Chapeau! En onthoud dat er meer mensen rondlopen die zo zijn, opletten dus, je bent er gevoelig voor.

• Angel

  9 augustus 2014

  Hallo allemaal, Ik hoop dat er nog mensen actief zijn op dit forum. Ondanks jullie verhalen en vele feiten en voorbeelden die ik op internet gevonden heb, twijfel ik aan de NPS van mijn partner. Het is nog al wat om je eigen vriend hiervan te verdenken. Mijn verhaal is als volgt: Wij kennen elkaar nu bijna een jaar, waarvan we de tweede keer opnieuw aan onze relatie zijn begonnen. Het ging in eerste instantie uit vanwege insinuaties; waarschuwingen van zijn ex-vriendin en een gemeenschappelijke vriend. Verhaal was dat ik me met mijn collega zou ophouden. Allereerst zou ik dit nooit doen en ten tweede werken de schoonbroer en moeder van zijn ex-vriendin heel close met mij samen op dezelfde afdeling en zelfde ruimte. M’n vriend kwam bij me binnen en zette me voor het blok, dat ik maar eens moest vertellen waar ik mee bezig was. Om een lang verhaal kort te maken, ik barstte in huilen uit en zei dat ik nergens van wist en hij stormde de deur uit met de mededeling dat het helemaal over was en dat ik maar eens moest stoppen met toneelspelen. Uiteindelijk zijn we weer bij elkaar gekomen, maar nu begint er een geheel nieuwe fase. Constant krijg ik verwijten, ik ben hypocriet, speel toneel, ben achterdochtig etc. In een discussie flipt hij altijd meteen uit bij tegenspraak en loopt hij weg. Nu net is het zelfs weer zo erg uit de hand gelopen om echt helemaal niets, de grootste onzin, waar een ‘normaal’ persoon zich niet eens druk om zou maken. Het ging erom dat ik een voorlopige planning had gemaakt van de leuke dingen die we zouden gaan doen in onze vakantie samen. Meneer vond mijn planning namelijk wel definitief en blies hoog van de toren dat ik altijd bepaalde hoe zijn leven ging, hij mocht nooit wat en ik deed maar altijd wat ik wou, ik hou nooit rekening met hem etc. Hij plant zijn hele leven alleen maar om mij zegt hij. Terwijl hij ondertussen gewoon naar festivals gaat en onze dagen van de vakantie gebruikt om extra te werken en zijn festivaldagen te compenseren. Zodra ik hier dus iets over zeg dan is het hek van de dam. Nu vanavond werd hij zo pissig dat hij alle spullen in mijn huis heeft gepakt en over het hek is geklommen om naar zijn huis te gaan. Serieus jongens, ik ben me ten einde raad. Huilend en overgevend vraag ik me nu weeeeer af wat ik toch fout doe? Waarom wordt hij toch altijd zo boos op mij? Hopelijk kunnen jullie iets met mijn verhaal. Even voor de beeldvorming, ik ben 24 en hij 26.

  Reply

• Paul

  10 augustus 2014

  Dit klinkt niet per se als narcisme, maar veeleer als een ‘anger management’ probleem waarbij iemand in woede uitbarst; wellicht uit frustratie, bijvoorbeeld omdat ‘ie slecht is in emoties uiten en/of doseren. Ik ben GEEN arts en heb natuurlijk geen totaalbeeld van de situatie, dus zie deze situatieschets uitsluitend als hypothetisch en illustratief voorbeeld. Punt is dat in jouw verhaal geen evidente criteria naar voren komen die opgaan voor Narcistische Persoonlijkheidsstoornis. Dat neemt natuurlijk niet weg dat de situatie waarin je verkeert enorm vervelend is. Misschien een idee om er eens met Maatschappelijk Werk over te praten? Of indien mogelijk met je vriend aan tafel gaan zitten om bekend te raken met elkaars wensen, behoeften, frustraties, emoties en driften? Het is maar een idee… Wellicht is dit artikel over woede-uitbarstingen en driftaanvallen nog interessant?

• Stronger

  10 augustus 2014

  Hallo Angel, ook ik ben geen arts en kan alleen met je delen vanuit mijn ervaringen met mijn a.s. ex-partner (borderline/narcist). Bij mijn partner is borderline gediagnostiseerd en narcist het sterke vermoeden van onze huisarts. Beide stoornissen liggen dicht bij elkaar. Wat jij meemaakt en omschrijft, daar herken ik borderline-gedrag in. Heel impulsief, geen remmingen, verlatingsangst, zwart-wit kijken, geen tegenspraak dulden c.q. een gesprek of discussie gaat niet over waar het over zou moeten gaan, zijn gedrag is niet bespreekbaar. Heeft hij een traumatisch verleden? En Angel, je hoeft dit niet te accepteren, hoe is de balans? Samen met hem gelukkig, of ben of word je een bang vogeltje? In elke relatie ontstaan spanningen, die los je samen op om samen gezond weer verder te gaan. Word je ziek van de spanningen en conflicten? Kijk wat er aan de hand is en durf keuzes te maken, voor nu en voor je toekomst. Ik ben nu 52 jaar, heb heel veel niet willen zien/aanvaarden en onderkennen, de situatie is nu dat ik mijn hele leven opnieuw moet opbouwen, vermoedelijk een schuldsaneringstraject inga vanwege schulden van partner, etc. Een boek kan ik erover schrijven, een happy end ligt in mijn eigen handen. Wees niet afhankelijk, maar zelfstandig en dapper, en kies voor een goed en waardevol leven met mensen waar je echt van houdt en die van jou houden.

• Paul

  10 augustus 2014

  Super advies, hier sluit ik me graag bij aan!

• Ms J

  6 oktober 2014

  In tegenstelling tot Paul, vind ik dit heel herkenbaar voor een narcist. Hij manipuleert je. Ik ken dit. Ik kreeg te horen” ik weet heus wel waar je mee bezig bent!” en dan de deur uit stormen. ?????? Out of the blue. Maar als normaal denkend persoon ga je bij jezelf te rade (helemaal als je een beetje perfectionistisch ingesteld bent of een laag zelfbeeld hebt) Je prakkiseer je suf over wat je verkeerd gedaan moet hebben, want je gaat er van uit dat hij een normaal mens is, want zo komt hij altijd en op iedereen over, nietwaar? Maar HIJ IS NIET NORMAAL. Hij probeert je in de war te maken en jouw zelfbeeld nog meer naar beneden te halen. En dit doet hij bewust. Als je hiermee doorgaat wordt het van kwaad tot erger. Ik heb 20 jaar achter de rug van psychisch geweld, maar dit zie je pas als de relatie over is. Als je afstand hebt genomen, dan pas, want ondertussen weet hij altijd alles te sussen nietwaar, dan gaat het weer even goed. Ik zweer je ik ben altijd een engel geweest en uiteindelijk heeft hij m’n gezicht kapotgeslagen Het begon met bedreigingen. een testje: hoe is je communicatie met hem. Luistert hij naar wat je zegt? Of vult hij in voor je, voert hij monologen, krijg je geen ruimte voor jouw frustraties? Dat is namelijk niet zoals je in een normale relatie met elkaar omgaat. Vooral dat boos worden om niks is ook zo typisch. Beste Angel dit is mindf&%k. Ofwel hersenspoeltechnieken. Alles wat je hebt geschreven heb ik ook meegemaakt. Zelfs nu, 2 jaar na de scheiding probeert hij het nog. Mijn eerste reactie is nog steeds een kloppend hart en boosheid, maar dat duurt een kwartier en dan denk ik o ja, narcist, ziek hij kan er niets aan doen. en dan is het alleen nog maar belachelijk. Maar voordat je daar bent duurt wel even hoor. Succes!

• Paul

  6 oktober 2014

  Het is niet dat ik het gedrag niet herkenbaar of kenmerkend vind voor een narcist, integendeel. ’t Punt is dat iemand die dit soort gedragingen vertoont niet per definitie een narcist is en dat het voorbarig kan zijn om iemand als zodanig te brandmerken. Agressief en/of manipulatief gedrag maakt iemand immers nog geen narcist. Nagenoeg iedereen heeft narcistische kenmerken en karaktertrekken. Er is één eigenschap die alle narcisten gemeen hebben, namelijk een diepgeworteld gebrek aan (of ontbreken van) empathie. Daarnaast dient een full-blown en medisch gediagnosticeerd narcist aan ten minste 5 van de bovengenoemde randvoorwaarden te voldoen (zie punt 1 t/m 13 in bovenstaand artikel); ik ben sowieso geen beëdigd psychiater of psychotherapeut, dus ik houd me liever verre van het drukken van zulke zware stempels op mensen; des te meer als ik ze niet eens ken.

• Emma

  21 juli 2014

  Hallo, Heb ik te maken gehad met een narcist, misbruik of met een normale relatie? Hij vertoonde volgende kenmerken: – Had véééél vrouwelijke vriendinnen (beste vriendinnen). – Veel uitsluitend seksuele relaties. – Zijn ‘meest serieuze’ relatie heeft 10 maand geduurd en is uitgeraakt omdat zijn toenmalige vriendin dacht dat hij haar bedrogen had met een van zijn beste vriendinnen. – Hij steekt altijd de fout op andere mensen. Kortom hij vindt dus dat hij het altijd bij het rechte eind heeft. – Hij vindt zichzelf de beste in bepaalde dingen en als iemand dat tegenspreekt, zoekt hij ruzie. – Kijkt vaak in de spiegel. – Zei in het begin van onze relatie dat hij het goed vond dat we zo ver van elkaar woonden, omdat hij ‘bindingsangst’ heeft en mij niet beu wilde worden. – Hij zei tegen me dat als hij binnen de drie maanden geen seks had, het waarschijnlijk zou uitmaken. – Zei dat ik preuts was en dat hij bij zijn vorige vriendinnen meer mocht doen. – Hij is heel snel kwaad en kan dingen kapotmaken. Soms zagen zijn handen blauw omdat hij dingen kapot sloeg uit frustratie, omdat bijvoorbeeld het internet niet werkte. – Wilde geen SOA-test voor me doen, ook al had hij verschillende onenightstands gehad ZONDER condoom. – Hij werd heel geïrriteerd en zei gemene dingen als ik ‘nee’ zei op seks. Hij zei: “Gij met uw stomme regels, dat twee maanden wachten en die SOA-test.” – Als we op straat liepen en hij kwam iemand tegen die hij kende (wat vaak gebeurde), ging hij direct naar die persoon toe. Hij onderbrak me meteen wanneer wat ik iets aan het zeggen was en begon dan random een gesprek met die andere persoon. Nadat we weer verder liepen, deed hij alsof we geen gesprek hadden en wist hij ook al niet meer waarover ik aan het praten was (onbeschoft en ongeïnteresseerd). – Zijn vorige relaties eindigde ‘niet’ door hem. – Als iemand anders hem raar aankeek, terwijl we samen over straat liepen, dan werd hij meteen nukkig. – Had wat schrik dat ik hem zou verlaten. – Zei dat hij het ‘beste’ vriendje ter wereld was. – Kleineerde me bij zijn vrienden en dan vaak met een seksuele ondertoon: zoals dat we straks seks gaan hebben, dat hij de baas was in onze relatie… – Kon ‘ik hou van u’ niet zeggen. – Heeft me bedrogen en wilde me daarna terug. Hij zei dat hij altijd fouten maakt en niks goed kan doen (zielig doen). – Toen hij me voor de eerste keer intiem met de hand aanraakte, was hij heel wild en deed me pijn (ik heb nog nooit gemeenschap gehad). – Hij probeerde gemeenschap te hebben zonder condoom. – Hij zei tegen me dat als ik een buikje zou krijgen, dat hij op me zou afknappen. – Hij had vaak ruzie met mensen (werk, vrienden…) – Hij zei toen hij me bedrogen had meteen dat hij dronken was (probeerde het wat goed te praten). – Hij leek niet helemaal 100% voor de relatie te gaan, aangezien zijn vrienden en alcohol voor mij kwamen. En dit is allemaal gebeurd in tweeënhalve maand tijd, terwijl ik hem hoogstens tweemaal per week zag. Ik zou graag antwoord hierop willen hebben, aangezien ik in de war ben. Hij heeft me heel veel pijn gedaan. Het zou mijn ogen kunnen openen als iemand me zou kunnen vertellen wat ‘mijn relatie met hem’ was. Want nadat ik het heb uitgemaakt, zag ik alles wat hij me had aangedaan. Mijn relatie met hem was ook mijn eerste, en ik wil dit niet mijn verdere relaties laten bepalen. Dus kan me iemand vertellen of ik werd gemanipuleerd, misbruikt… zodat ik hier in de toekomst van kan leren. Alvast bedankt!

  Reply

• Patricia

  17 juli 2014

  Oké, ik twijfel zelf heel erg of ik een narcist ben of misschien zelfs een NPS heb. Ik werd vroeger als kind veel gepest omdat ik dik was. Ik ben hierdoor altijd heel erg onzeker geweest. Eind vorig jaar kreeg ik ineens wat aandacht van een ander dan mijn eigen man. Daarop durfde ik ook enigszins te gaan flirten. Dat voelde heerlijk. Ik kreeg hierdoor steeds meer zelfvertrouwen en begon ook te verlangen naar aandacht van andere mannen. Hierdoor is mijn huwelijk echter wel op losse schroeven komen te staan. Ik begrijp mijn man niet meer en heb zelf het idee dat ik niks verkeerds doe met mijn geflirt. Ik word ook de laatste maanden op Facebook erg veel benaderd door mannen die mij complimenteren met mijn uiterlijk, wat vaak tot chatten en sms’en leidt. Mijn man accepteert dit niet en wil dat ik hiermee stop, maar ik heb die aandacht en bevestiging gewoon echt nodig. Hij vind dat ik genoegen moet nemen met het compliment en er verder niks mee moet doen (dus niet gaan chatten etc). Is dit normaal of moet ik me hiervoor echt laten behandelen bij een psycholoog? Ben al eerder bij een psycholoog geweest, maar toen kwamen deze zaken niet echt aan bod. Ging meer over mijn pest-verleden. Waarom heb ik toch steeds de bevestiging van anderen nodig om me goed te voelen?

  Reply

• Ms J

  6 oktober 2014

  Als jouw man daar iets van zegt, ga je dan compleet door het lint? Geef je hem überhaupt de kans om hem te laten praten? Vind je het belachelijk dat hij niet weet dat jij daar behoefte aan hebt? En 2. Ik ken je niet, maar als je naar jezelf kijkt en twijfelt of je misschien wel een narcist bent dan ben je volgens mij sowieso geen narcist, want zij kennen namelijk geen zelfreflectie. Wat ik denk op te maken uit jouw verhaal is dat je je nu sexy en vrouwelijk voelt. Je hebt dat vroeger altijd gemist, je wilt shinen en dat straal je uit. Die mannen bevestigen jouw eigen gevoel en dat is fijn. Ik begrijp wel jouw man dat je daar verder niets mee hoeft te doen. Geniet van de aandacht die je krijgt, als je van je man houdt, dan laat je het daar bij. Ga bij jezelf te raden wat jouw kwaliteiten zijn en vind jezelf maar lekker mooi het dringt dan op een geheven moment wel door dat je er mag zijn en dat je het verdient. Vervolgens heb je die bevestiging niet meer nodig. Het is altijd leuk, een compliment, maar je hebt het dan niet meer NODIG. geef ook aan, als het zo is, dat je eigen mannetje wel wat meer complimentjes mag geven. Maar nogmaals je hebt het niet meer nodig als je zelf beseft hoe mooi je eigenlijk bent (en dan heb ik het niet alleen over het uiterlijk).

• gena

  1 januari 2015

  Groot gelijk van je man dat hij dit niet accepteert. Zou jij het accepteren als het andersom was? Je krijgt berichten van mannen die je niet kent? Je zou toch moeten weten dat mannen op Facebook en andere sociale media zulke verhalen tegen elke vrouw vertellen… Ik denk niet dat je een narcist bent, maar iemand die eens af en toe bevestiging nodig heeft dat je er nog mag zijn. En zoals in de meeste huwelijken en relaties krijg je dat niet meer of niet vaak maar van je partner. Kijk eens in de spiegel en zeg tegen jezelf, ik mag er zijn, ik hou van mezelf en ik kan de hele wereld aan, dan ga je je vanzelf beter voelen en heb je die verhalen van anderen echt niet meer nodig. Want je gaat vanzelf stralen. :-)

• Jn

  12 juli 2014

  Hallo, Ik denk dat ik te maken heb met een narcist. Nu zit het zo ik en hij krijgen een kind samen en hij en zijn nieuwe vriendin dreigen mij met een zaak tegen de rechter omdat hun denken dat ik hem zogenaamd niet bij het kind wil, dat is helemaal niet aan de orde. Ik wil hem alleen niet erkennen omdat hij me meerdere malen heb bedreigt aan de telefoon ons kind af te nemen en dat hij er alles aan zou gaan doen! Hij doet zogenaamd niks verkeerd en bij elke ruzie reageert hij het op onze kleine af (die nog niet eens is geboren). Zo heeft hij haar uitgescholden voor kankerkind omdat ik hem eerlijk had verteld dat ik weer contact heb met een man en wil kijken ooit of dat wat gaat worden (dus nu nog lange niet). Meteen maakt hij ervan dat ik een hoer ben en beledigt mij en hem. Ook heeft hij deze jongen aangesproken dat hij uit de buurt moet blijven van zijn kind terwijl ik nog niet eens samen met hem ben. Hij heeft hem zelfs met de dood bedreigt. Hij doet alsof hij om ons kind geeft maar elke keer zegt hij dat hij geen kind met mij wilt, dat hij hoopt dat ik miskraam krijg alleen omdat hij niet erkend word door mij als vader van ons kind. Hij vind dat ik niet eerlijk bezig ben! Ook heeft hij iedereen tegen mij opgezet, en heb bijna niemand meer alleen mijn ouders en die jongen (mijn andere ex) ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik weet zeker dat hij naar de rechter gaat en mij helemaal zwart gaat maken. Het liefst wil ik hem niet meer bij mijn dochter aangezien hij nooit op gaat houden. Zo gaat het een paar dagen goed maar als ik ergens niet mee eens ben word hij meteen helemaal woest en ben ik niet goed wijs en wil ik hem het kind afpakken terwijl ik hem zoveel kansen heb gegeven! Weet iemand wat ik kan doen want ben echt in de war?

  Reply

• Lana

  8 juli 2014

  Dankjewel voor jullie reacties, ik vind zo moeilijk allemaal. Het voelt alsof mijn leven, mijn droom in stukken uit elkaar valt. Ik denk echt dat jullie gelijk hebben en dat ik er een einde aan moet maken. Maar ik weet gewoon niet hoe. Steeds twijfel ik weer, dan twijfel ik opeens of hij wel echt NPS heeft. Misschien houd hij toch van me denk ik iedere keer als hij me stevig vastpakt en zegt hoeveel hij van mij houdt, hoe gelukkig ik hem maak. Ik lees in veel verhalen dat de partner met NPS geen interesse toont, negeert en geen aandacht geeft. Bij mij is dat niet het geval. Hij houdt me iedere minuut van de dag in de gaten. We zijn elke dag samen, hij gaat nooit weg zonder mij en ik niet zonder hem. Is dat omdat hij toch van me houdt? Of wil hij gewoon voorkomen dat ik mijn leven terugkrijg. Ik weet het soms echt niet meer… Ik begrijp hem inderdaad niet, al doe ik veel moeite om me in hem te verplaatsen om zo zijn gedrag te begrijpen. Het lukt me gewoon niet zoals je al zegt; het is gewoon niet logisch. Dat we altijd samen zijn maakt het voor mij onmogelijk om een therapeut in te schakelen zonder dat hij hier weet van heeft. Ik zou heel graag een stappenplan maken om mezelf te bevrijden, om mezelf terug te krijgen, maar ik weet niet of ik het kan en durf. Weet gewoon niet waar ik moet beginnen. Daarnaast weet ik dat als ik hem verlaat dat de echte ellende nog moet beginnen. Ik denk dat ik hem nog een kans geef om mij mijn leven terug te geven… Mocht dit weer leiden tot agressie, scheldpartijen en woedeaanvallen, dan zet ik er een punt achter. Ik moet dit doen voordat ik mijn hele leven aan mij voorbij zie gaan. Hoe moeilijk het ook zal worden, ik moet voor mezelf kiezen. Ik ben verantwoordelijk voor mijn eigen geluk inderdaad en ik moet die verantwoordelijkheid nemen voordat het straks te laat is. En toch hoop ik stiekem dat het allemaal goedkomt. Waarom? Geen idee…

  Reply

• Lana

  2 juli 2014

  Ik ben heel blij dat ik deze site heb gevonden en hoop dat er hier iemand is die mij een beetje verder kan helpen. Ik ben er namelijk sinds kort achter dat mijn vriend NPS heeft. Dat er iets niet helemaal klopte wist ik eigenlijk vanaf het begin al, maar ik negeerde dat gevoel steeds weer omdat ik van hem hield en gewoon dacht dat ik gek was. Maar na het lezen van alle verhalen van NPS op internet weet ik het zeker. Hij is erg arrogant en kijkt neer op anderen. Ook op mijn familie en vrienden. Hij is ontzettend jaloers en wordt woedend als ik me niet houd aan zijn regeltjes. Ik mag niet uitgaan of leuke dingen doen zonder hem. Hij vindt roem, rijkdom, uiterlijk en aanzien alles! Het liefst heeft hij dat ik met niemand contact heb. En dat is hem aardig gelukt: mijn vriendengroep en hobby’s, alles liet ik vallen voor hem. Zijn ex waar hij twee kinderen mee heeft, heeft me ooit gezegd dat z’n ware aard nog wel boven zou komen… Dacht destijds dat ze probeerde te stoken, maar niks is minder waar, helaas. Alle kenmerken vertoont hij… Ik heb nu maar een paar kleine dingen verteld, maar het ware verhaal is nog veel uitgebreider en veel erger. Hoe raar het ook klinkt, ik hou ontzettend veel van hem, maar ik weet dat het het beste is om hem te verlaten. Maar dat vind ik zo moeilijk omdat ik een heel leven met hem heb opgebouwd en behalve hem ook niemand anders meer heb… Ik hoop dat er hier iemand is die ervaring heeft met ditzelfde en mij kan vertellen wat de beste volgende stap is… Want ik ben ten einde raad!

  Reply

• Stronger

  7 juli 2014

  Hallo Lana, Echt, er is geen houden van, wat je voor hem voelt, het is afhankelijk zijn. Liefde is gelijkwaardig en maakt je sterk en ondersteunt je. Deze relatie zal je steeds meer verzwakken. Doe het stap voor stap, maar doe het: breek eruit. Ik zit/zat in een soortgelijke situatie, partner met borderline/narcisme. Heb jaren in weelde geleefd, maar verder was het zo leeg en eenzaam, vernederend, kleinerend en kapotmakend. Heel moeilijk geweest dit te doorbreken, maar heb een punt gezet: tot hier en niet verder. Geen achtbaan meer, nooit meer op eieren lopen. Nu werk ik als huishoudelijke hulp, rij in een auto van 18 jaar, zelfvertrouwen wordt steeds beter en ik voel me steeds vrijer. Straks heb ik weer een eigen plek en kan ik gaan verwerken. Ga eruit, dit hoeft geen dag langer te duren, creëer je eigen vangnet, maak een stappenplan, maar ga het doen! Alleen dan wordt het beter. Accepteer dat je moet vechten en het leven je geen garanties geeft. Het is jouw leven, en wat daarmee gebeurt is jouw verantwoordelijkheid. Je bent gemanipuleerd, maar zoek je eigen ik weer in jezelf op, een therapeut kan je helpen.

• M.A.

  8 juli 2014

  Lana, Zeventien jaar geleden ben ik getrouwd met een narcist met borderline denk ik en misschien nog wel meer. Zelf vond ik het moeilijk om hem te verlaten omdat ik zijn hand wilde vasthouden zodat hij niet zou verdrinken. Ik kan je alleen zeggen dat het misbruik van je steeds erger zal worden en omdat het allemaal niet logisch is en niet klopt, probeerde ik het steeds te begrijpen. Jij moet doen wat hij wil, er is geen liefde voor jou. Je voelt wel zijn liefde, maar dit is de weerspiegeling van jouw liefde voor hem… Bewondering voor hem… En door jou pijn te doen krijgt hij een gevoel van macht. Kan je misschien ook zijn genieten hiervan zien? Als je bij hem blijft, kan je verder komen in je leerproces, maar wel gewapend met kennis over het functioneren van een narcist. Ik denk vaak dat ze uit twee of meer delen bestaan. De narcist met zijn vernietigingen en de redelijke persoon die alles aangeleerd heeft, maar die hij niet echt is. Wat ik zie bij dit soort personen is de vele verschillende gezichten (foto’s), uitdrukkingen, persoonlijkheden… ze weten niet wie ze zijn. De mooie persoon is een aangeleerde. Goed communiceren is aangeleerd, niet echt. Dit zie ik bij mijn bijna-ex aan het feit dat ik niet gezien word tijdens zijn monoloog. Ik mag niet reageren met mijn meningen. Ik kan bij een ‘dialoog’ gewoon een boek gaan lezen ondertussen. Of (bij een andere narcist zie ik dit niet) dat tegenspraak/tegenmening een woede oproept. Weggaan is uiteindelijk het beste als je dit lukt. Bij ons was er een manipulatieve situatie: suïcide en weglopen bij de mediater omdat hij niet de controle kon houden over de financiële situatie. En nu uiteindelijk heeft hij me uit mijn huis (we woonden in een dubbele woning) gezet. Omdat de mensen die hem bewonderen mijn kant beginnen te zien, dus hij heeft mij aan de kant gezet om zijn bewonderaars te behouden en bespelen. En me financieel (VOF samen) buitenspel geprobeerd te zetten. Ik weet hoe het is, ook voor onze drie dochters. Let er ook even op dat je waarschijnlijk meer van dit soort mensen aantrekt. En misschien heb je ook in je familie mensen die niet tegen kritiek kunnen? Waardoor je naar ze toe trekt je er veilig /goed bij voelt. Ikzelf ben nog bezig met de puzzel. Mijn man heeft nu een zogenaamde verlichting bereikt. Als dekmantel…

• contje

  26 juni 2014

  Als ik dit lees, vreselijk! Ikzelf ben hooggevoelig en ik kan die verhalen slecht hebben. Helaas gebeurd dit te vaak en ik ken zelf ook iemand die zoiets heeft meegemaakt. Vooral emoties niet mogen uiten is gruwelijk! Ik heb zelf nu iemand gevonden bij wie dat wel mag en dat vind ik heel fijn en als je partner zegt dat dit niet mag, dat zegt gewoon veel over hem of haar… Groetjes, Contje

  Reply

• Misha

  18 juni 2014

  Hallo, Mag ik ook even mijn verhaal doen? Veertien jaar geleden kwam ik mijn huidige partner tegen. Ik kwam toen net uit een moeilijke scheiding. Mijn huidige partner heeft mij toen opgevangen, en wat een verademing was het om te merken hoe het ook anders kan! Hij was heel attent, altijd goedgezind, heel veel humor, altijd lief en in de weer, ik kon urenlang met hem praten, voelde mij gesteund en gewaardeerd, hij gaf mij een geweldig gevoel over mijzelf. Na een jaar beslisten we om zwanger te worden. We waren allebei al de 30 voorbij, de relatie zat goed, we waren er klaar voor, dus het was het goeie moment. Ik was al snel zwanger en net op het einde van mijn zwangerschap overleed mijn vader heel onverwachts. Een ongelooflijke opdoffer natuurlijk! Ik zocht steun bij mijn partner, maar die kreeg ik niet. Ik moest maar flink zijn, vond hij. Dat was de eerste keer dat ik merkte dat er iets niet klopte. En nadien is het alleen maar bergafwaarts gegaan. Praten met hem was en is niet meer mogelijk, hij is zo overtuigd van zijn eigen grote gelijk, en alle argumenten van mijn kant worden gewoon van tafel geveegd. Van affectie is allang geen sprake meer. Als ik initiatief nam, werd ik botweg afgewezen. Hij doet niets liever dan opscheppen over zichzelf en zijn prestaties, hoewel die hoegenaamd niet veel voorstellen. Emoties kent hij niet, en als ik emotie toon, wordt dat de kop ingedrukt. Als ik bang ben, moet ik niet zo belachelijk doen. Als ik in de put zit, word ik genegeerd. Als ik boos ben, moet ik normaal doen, etc. Vorige week heb ik een auto-ongeval gehad waar ik een whiplash aan heb overgehouden. Uiteraard was ik flink geschrokken en helemaal van de kaart. In al die tijd heeft hij niet één keer gevraagd hoe het met me gaat! Met mijn mening of gevoelens wordt ook nooit rekening gehouden. Hij doet gewoon wat en wanneer hij er zin in heeft. Enkele weken geleden bijvoorbeeld, heeft hij een andere wagen gekocht zonder zelfs maar mijn mening hierover te vragen. Kortom: hij is helemaal het tegenovergestelde van de man die ik 14 jaar geleden leerde kennen en voor wie ik gevallen ben. Nu lees ik hier al die soortgelijke verhalen en ook op andere sites ben ik al heel wat aan het lezen geweest. Ik besef nu dat ik hier een eind moet aan maken, maar ik weet niet of ik dat durf. Ik ben namelijk heel erg bang voor mijn dochters. Zij zijn nu 12 en 11, dus nog heel jong en kwetsbaar… Ik weet dat hij het niet zal kunnen verkroppen als ik hem buiten gooi en dat hij mij via hen zal proberen te treffen. Hoe pak ik dit dan aan?

  Reply

• Manuela

  17 juni 2014

  Ik lig nu al meer dan een jaar in scheiding, maar dat schiet allemaal niet op omdat mijn ex niet meewerkt. We zijn 12 jaar samen en hebben een zoontje van 2,5. Ik heb zeker 8 jaar in een hel gezeten en ben zo vaak geslagen, uitgescholden en de grond ingetrapt… Als we ruzie hadden en ik wilde wat zeggen, dan moest ik mijn mond houden… Achteraf werd mij verweten dat ik niet praatte. Toen ons zoontje werd geboren is hij vreemdgegaan met een ander waar ik achterkwam via FB. Heb hem dit voor zijn voeten gegooid en mij werd verweten wat ik in zijn FB moest en hij ontkende alles. Want hij hield alleen van mij en niemand anders. Nu een jaar later denkt hij nog steeds dat alles goed komt. Heb hem gezegd dat dit niet zal gebeuren omdat ik niet meer van hem hou en hem zeker ook niet mis. Nu loopt hij te dreigen dat hij niets zal tekenen en mij zeker geen rust zal gaan geven. Ik weet ondertussen niet meer wat ik ermee aanmoet. Hij gelooft niet dat ik hem niet meer terug wil. Ook zegt hij telkens dat dit slecht is voor onze zoon en hij dit niet verdient, want alles is mijn schuld. Hij is vreemdgegaan omdat ik nooit met hem praatte en alles wat ik zeg is onzin. Hij dwingt mij nu om hem een kans te geven, want anders…

  Reply

• Ms J

  6 oktober 2014

  Hoe gaat het met je scheiding? Je kunt voorlopige voorzieningen aanvragen, heb je dat al gedaan? Je bent heel duidelijk over wat je wilt, doorzetten en voor de raad laten komen, je advocaat kan je hierin helpen. Hij dwingt je of anders… Eh yeah right, next!

• Elise78

  14 juni 2014

  Ik heb begin januari een bericht geplaatst. Ik was destijds ongelofelijk in de ban van mijn ex, wat het mij veel stress en hoofdpijn gaf. Heel veel berichten hier gelezen van vrouwen die hetzelfde meemaakten en dat nog steeds doen. Zoals het verhaal van Anoniem, zo herkenbaar! Ik voel nu echt de drang om nog een bericht te plaatsen omdat mijn situatie 180 graden is gedraaid. Ik ben eindelijk de man van mijn dromen tegengekomen, de man die perfect bij mij past en mij heel goed behandeld, zo’n ongelofelijke verademing! En nu pas zie ik hoe giftig mijn relatie was met mijn ex. Mijn huidige vriend heeft ervoor gezorgd dat ik mijn ex los kon laten. Hoe? Door mij gewoon te laten zien dat het echt anders kan. Dat zag ik niet toen ik met mijn ex was, ik dacht echt dat hij de ware was, maar onze relatie bestond (naast ook goede momenten) uit heel veel drama, ruzies, jaloezie, ontrouw, pijn, schelden, etc. Sinds ik mijn huidige vriend ken voel ik mij niks dan happy, en ik weet dat ik het verdien. Jullie verdienen dit ook! Geloof mij als ik zeg dat je echt kunt breken met je narcistische vriend en zoveel beter kunt krijgen dan dat. Deze mannen veranderen niet, dat heb ik na jaren eindelijk ingezien. En er loopt zoveel beters rond, geloof me!

  Reply

• Paul

  14 juni 2014

  Ik moet zeggen dat jouw bericht ook een enorme verademing is na de vele hartverscheurende verhalen! Hopelijk dient je reactie als inspiratie en motivatie voor vele anderen die nog altijd in het schuitje zitten waarin jij destijds verkeerde. Hoe dan ook: super goed gedaan!

• Anoniem

  15 juni 2014

  @ Elize 78: Ik ben er ook weg, voorgoed! Geef je helemaal gelijk. Er zijn veel lievere mannen op deze wereld. En dat helpt ook. Ik merk aan mezelf dat ik helemaal weer vrolijk ben zonder die kl$%tzak. Mijn vriendinnen hebben mij met open armen ontvangen. Genoeg mensen om mij heen die mij doen beseffen dat hij totaal verkeerd was. Ik ben nu lekker aan het trainen met de dames en het zelfvertrouwen weer een beetje opkrikken. Gaat helemaal goed komen! Wat heb ik deze mensen gemist! Gr. A

• Ms J

  6 oktober 2014

  Yo GO GIRL, hier sluit ik me bij aan.

• hippie66

  8 juni 2014

  Wat heftig deze verhalen. Zelf heb ik een moeizame relatie van twee jaar gehad met een narcistisch persoon en ik ben blij dat ik de knoop heb doorgehakt. Een zus van mij had mij, toen ik nog in relatie was met hem, op een artikel gewezen over narcisme… kippenvel kreeg ik. Maar toch nog steeds proberen omdat ik wel gek op de man was, maar van de ene op de andere dag brak er bij mij finaal iets… en heb ik hem gelaten. Gelukkig was het een latrelatie.

  Reply

• Bert

  6 juni 2014

  Beste dames, Op 11 Augustus 2012 gaf Paul een minder prettige reactie aan Ronald. Als Ex van een narcistische vrouw kan ik u als ervaringsdeskundige meedelen dat narcisme geen geslachtsgebonden psychiatrische aandoening is. Daarmee bedoel ik dat al deze verhalen ook over narcistische vrouwen geschreven kunnen worden. Want die zijn er wel degelijk! Ik hoop met dit bericht het verhaal van Ronald in een andere daglicht te plaatsen. Met vriendelijke groet, Bert

  Reply

• Paul

  7 juni 2014

  Beste Bert, Dat je mijn reactie als “minder prettig” ervaart is je goed recht; ik vraag me echter wel af waarom… Dat er ook narcistische vrouwen zijn besef ik namelijk maar al te goed en dat Ronald te maken heeft met een narcistische vrouw sluit ik geenszins uit. Waar ik commentaar op leverde zijn zijn ongenuanceerde opmerkingen aan het adres van de dames die hier reacties achterlaten. Ronald insinueert namelijk dat dames die “klagen” op deze website (mede)schuldig zijn aan het narcistisch misbruik van hun man, enkel omdat ze hier hun verhaal delen. Terwijl hijzelf in feite precies hetzelfde doet: een reactie achterlaten en daarin “klagen” over zijn vrouw. De spreekwoordelijke pot en ketel… En erger nog: Ronald vergelijkt de vrouwen die hier hun verhaal doen met zijn (potentieel) narcistische vrouw, enkel gebaseerd op het feit dat ze van het vrouwelijk geslacht zijn en commentaar leveren op hun man. De kern van mijn reactie op Ronald is dan ook dat ik het op prijs zou stellen indien men elkaar in diens waarde laat. Dat narcisme iets voor mannen zou zijn, beweer ik geenszins en hoe je daarbij komt is voor mij zelfs een immens vraagteken. Mijns inziens is de situatie precies andersom: Ronald insinueert dat potentieel narcistische mannen het slachtoffer zouden zijn van hun vrouw. Groeten, Paul

• anoniem

  7 mei 2014

  Hallo. Ik ben er onlangs achtergekomen dat mijn vriend ook narcisme heeft. Momenteel zit hij nu tv te kijken we zitten naast elkaar (ver van elkaar op de bank). 1 dag zwijgen na een uit de hand gelopen ruzie, zo erg dat hij gisteren durfde de deur op slot te doen terwijl ik buiten stond. Ik zal maar bij het begin beginnen. 4 jaar geleden. De ontmoeting: Ik zag hem staan… leuke man, maar hoorde van velen dat het een man is met een wat fout verleden. Ik trok me er niets van aan totdat deze man veel moeite voor mij deed. Ik voelde me speciaal en hij was anders zoals iedereen dat zei, ik was 16 hij was 19. Ik ging vroeger met de verkeerde mensen om ben daarmee gestopt toen ik hem leerde kennen. Ik heb fouten gemaakt voor hem en hij heeft me veranderd in bepaalde dingen (zoals van de een naar de ander gaan) wat achteraf met de misbruik in mijn jeugd te maken heeft gehad. Ik voelde me beter en we besloten samen te gaan wonen. Hij werd bezitterig en als we ruzie kregen, kreeg ik kk ho3r te horen en dat ik zo ben als ik altijd was en niks waard ben. Ik ben een persoon die niet kan praten vandaar, dat ik het nu ook typ. Onze ruzies lopen steeds veder uit de hand. Hij sloeg me recht in me gezicht en spuugde me na. Ik wist niet wat mij overkwam en dacht dat het mijn fout was, dus ik bood mijn excuses aan, aangezien ik me nog schuldig voel over hoe ik vroeger voor mijn vriend was. Ik uitte mijn woede met tranen; een hele dag huilen en dan ook stiekem huilen. De badkamer was mijn plek, ik deed de deur op slot en ik ging douchen zodat mijn tranen niet zichtbaar waren. Hij wilde me niet kwijt en zij te gaan veranderen en ging in therapie hij kreeg antidepressiva voorgeschreven, hij zei ze ingenomen te hebben, wat achteraf niet waar bleek te zijn. Hij blowt ook, wat ik niet leuk vind, maar ik weet dat hij daar zoals hij zegt rustig van wordt. Hij is bezitterig en jaloers; ik mag nergens heen zonder zijn toestemming en als ik er iets van zeg, is het “je mag altijd van mij weg, dan en dan was je in de stad.” Wat nu ongeveer 2x in 1 jaar is geweest, maar hij ziet dat als gisteren. Maar goed, die 2 keer in 1 jaar liep ook uiteindelijk uit op een ruzie, aangezien ik hem niet vaak genoeg een appje gestuurd heb. Ik werd vernederd en uitgescholden. Met name als hij woedend is, zegt hij sterf kk sl3t. Ik voel me gehersenspoeld, aangezien ik de helft een dag erna vergeet wat hij gezegd heeft. Ik heb zelfs gelogen tegen iedereen over plekken op mijn rug en gezicht wat natuurlijk door hem kwam. Ik zocht troost en liefde, maar tegelijkertijd wilde ik niemand vertellen hoe mijn leven werkelijk is. Mijn droom was om een kind te nemen omdat ik hoop dat het altijd van mij zal houden. Maar ik doe het niet. Als ik al jullie verhalen lees doe ik mijn kind dat niet aan. Super dat jullie erover schrijven, het helpt wel. Maar ik zit nog in de put hier. Wat moet ik doen?

  Reply

• anoniem

  10 juni 2014

  Ik ben inmiddels bij mijn ex weggegaan. Dagelijks krijg ik nog een appje dat hij me mist etc. Heb hem gezegd dat ik geen appjes van hem hoef met alleen maar geslijm, ’t maakt me alleen maar bozer dat hij nu wel lief doet. Het verandert toch niet heb ik hem gezegd. Ik heb in zijn gezicht kunnen zeggen wat ik ervan vond. Dit kon ik eerder nooit. Ik voel me zo opgelucht. Hij is er zelf ook van geschrokken dat ik eindelijk voor mezelf opkom. Dames geloof me, je mist zo veel als je nog bij hem blijft. Ik ben de laatste 3 dagen mezelf. Ik kan m’n eigen beslissingen nemen, het is gewoon fijn om onafhankelijk te zijn. Echt waar.

• Ms J

  6 oktober 2014

  @ anoniem ik heb een nog betere tip voor je: compleet negeren.

• Mira

  26 april 2014

  Ik loop al lang rond met mijn ervaring/vraag over mijn partner, vandaar dat ik wil weten of ik te maken heb met een partner die narcistisch is. Jarenlang ben ik ongelukkig maar volgens hem ligt de schuld bij mijzelf. Inderdaad word er met aan mijn mening of gevoel weinig rekening gehouden, volgens hem zie ik dingen verkeerd op gebied van onze relatie. Mijn familie stelt weinig voor, die van hem hemelt hij constant op. In het begin van onze relatie moest ik mijn familie informeren als ze zich bleven bemoeien met ons ik de banden zou verbreken met hun, daar heb ik achteraf veel spijt van gehad. Hij haalde mij regelmatig onderuit waar andere bij waren, als hij even geen aandacht krijgt gaat hij zich naar gedragen, of als ik onderwerpen met mijn kinderen bespreek, op welk gebied dan ook, zegt hij als ik mijn mening hierover geef zijn jullie nergens meer… Als ik hem confronteer met mijn visie klopt het niet, ik moet volgens hem ook nog onze emotionele band versterken, of aan werken, die is bij mij nl. al heel lang weg, en voel mij daar ook schuldig om. Hij krijgt het ook steeds voor elkaar om mij dat te laten voelen. Als ik dingen anders ben gaan zien komt dat door hemzelf, zegt hij, kan een scala aan voorbeelden geven, wil graag reacties, denk toch vaak misschien zie ik het verkeerd.

  Reply

• Marga

  23 mei 2014

  Beste Mira, Twijfel niet aan jezelf, want jouw gevoel is de juiste. Je hebt gewoon een verkeerde partner. Mijn vriend was ook zo; via grapjes mij zwart maken, altijd was het mijn fout, kritiek kon hij niet hebben. Ik liep op mijn tenen… We zijn nu uit elkaar (lag ook aan mij) en ik ben een stuk rustiger geworden, heb m’n gevoel weer terug en ben bijna weer zoals ik ben. Een leven zonder commentaar… heerlijk! Ik hoop dat je er met anderen over kunt praten, want dat helpt zeker, mocht je nog eens twijfelen aan alles…

• anoniem

  10 juni 2014

  Mira, Jouw man is narcistisch. Dit zijn duidelijke trekjes ervan… Ik kan je maar 1 tip geven: Ga weg bij hem! Je gaat eraan onderdoor, je cijfert jezelf helemaal weg. Hij zegt het gaat veranderen, maar dat gaat niet gebeuren. ’t Is spijtig om te zeggen, maar op gegeven moment gaan je gevoelens voor hem weg. Of zijn al weg. Denk ook aan jezelf… Is dit de man waarmee je jezelf oud ziet worden. Word jij die afhankelijke vrouw?

• nora

  14 juni 2014

  Kan me vinden in jouw omschrijving. Maak precies hetzelfde mee. Ben mezelf helemaal kwijtgeraakt. Heb constant het gevoel dat alles wat fout gaat mijn schuld is. Ik moest ook contact met een zus verbreken, omdat hij vond dat ze zich met onze relatie bemoeide. Alles moet op zijn manier. Ook heb ik geen zicht op de financiën, hoeveel hij verdient en wat hij overhoudt. En zo is er nog een waslijst aan dingen die ik kan opnoemen.

• anna

  18 juni 2014

  Nee, word niet bang. Ik zit op dit moment ook al jaren in de problemen. Ik wist niet wat het was; dacht ook dat het aan mij lag… Ben bij maatschappelijk werkster geweest en zo, maar ben er nu achter wat hij heeft. Ik wist niet eens dat narcisme bestond, nooit van gehoord. Ben nu blij dat ik het weet. Het ligt dus niet aan jou, maar aan zijn karakter. Wat ga je doen, blijf je of ga je weg? Hij weet zelf nog niet eens wat ik denk of weet… Voor jou zal het ook zo wezen: wat ga ik doen? Maar kies voor jezelf en je kinderen! Als je ze hebt… Zelf weet ik nog niet wat ik ga doen. Dat ik weet wat hij markeert, is al een opluchting. Maar hoe ga ik er nu mee om?

• Dubio

  23 april 2014

  Meer dan 10 jaar ben ik in liefde-haat relatie met een vrouw. Ikzelf ben ook een vrouw, en hoe ik ook iets doe, het is nooit gebeurt of het is toch niet goed. Naar mijn mening een wilde mix van narcisme, en denk ook wel meerdere persoonlijkheidsstoornissen. Op deze moment is ze “weer” zelfmoord gaan plegen, zijn er meubelen vernield en staan de muren vol gekliederd met onwaarheden. Volgens haar is dit mijn schuld, want ik wil mijn waarheid niet aanpassen. Waarheid blijft echter waarheid, daarbij hou ik het been stijf. Beter nog, ditmaal heb ik gezegd dat ze de deur weet te vinden. Ik ben het beu te streven naar een toekomst vol psychisch geweld, ik verlang ergens naar rust; In haar ogen betekent dit: ik verwoest alles aan je! Je doet niet wat ik wil. Maar echt alles wat je kan bedenken!! Zelfs de kippen kregen bijna een bijl rond de nek met deze escalatie. Oké, ze heeft geen al te normale opvoeding gekregen, problemen, en dan medische tegenslagen. Daarmee ook, dan vergeef je het haar elke keer weer, ik hou van haar. En na vele psychische vernederingen krijg je (lang wachten) tranen van spijt te zien als je zegt dat je zo niet verder wil. Dat dit niet kan, dit verre van normaal staat. Maar dan krijg je te horen: ik hou zoveel van je, ik bedoel het niet zo, ik weet niet waarom… Ik heb al zo vaak voorgesteld het aan te pakken met therapieën, zelfs ik ben bereid mee te gaan. Maar uiteindelijk krijgen we een hoop uitvluchten en komt er puntje bij paaltje niets van om het gedrag te veranderen. Bij elke neen, bij elke vorm van kritiek of wat dan ook, krijg ik het 10x harder terug. Ik heb alles geprobeerd: negeren, terug geroepen, eigen gedrag spiegelen (met alle gevolgen van dien!) Want ben ik natuurlijk het “slecht” en wat zij allemaal heeft gedaan, dat is in rook verdwenen. Geen kruimeltje van haar negatieve foute gedrag te vinden. De waarheden worden verdraaid, de leugens van haar kant zijn waar en mijn mening telt niet. En ik haat mezelf, nog steeds te weten, dat ik echt van haar hou! Want er zijn natuurlijk andere momenten tussen die freaky ruzies. Hoewel langs de andere zijde, besef ik nu, na al die jaren dat ik geen vrienden meer heb overgehouden met deze relatie, zelfs een familiebezoek is een heel drama. Mijn verstand zegt al jaren neen, maar mijn hart houdt van haar! En dan de grootste vraag: kiest zo een persoon bewust voor het gedrag, of kunnen ze er niets aandoen dat hun hersenen zo in de kronkel liggen? Kan het met therapieën recht gezet worden? Anders wordt dat de definitieve keuze. Aan te nemen of te gaan.

  Reply

• Jacqie

  14 juni 2014

  Ik heb in dezelfde situatie gezeten met mijn vrouw. We zijn uit elkaar. Na jarenlange strijd. Ik weet wat je voelt, want ik hou ook nog van haar. Maar beetje bij beetje begin ik mezelf weer te worden. M’n leven gaat weer de goede kant op. Ze verandert niet. Simpelweg omdat ze denkt dat het aan jou ligt en niet aan haar. Beloftes worden gemaakt uit eigenbelang. Geloof me, ik heb er 13 jaar over gedaan om voor mezelf te kiezen. Het is de liefde van mijn leven (wederzijds), maar ik ging kapot.

• Marga

  21 april 2014

  Ik lees dit net en wat een openbaring. Mijn (ex)vriend heeft een tijd terug onze relatie beëindigd en ik moest zijn huis uit. Diezelfde dag trok zijn nieuwe vriendin er alweer bij in. Ik heb jarenlang, zonder salaris, bij hem in de zaak gewerkt, van alles voor hem gedaan en nu heb ik het financieel erg krap. Hij speelt met mensen, doet zich heel leuk voor, maar als hem iets tegen zit, dan ligt het altijd aan een ander. Het lag ook altijd aan mij; ik wilde me niet verbeteren, volgens hem. Ben blij dit gelezen te hebben, het klopt precies. Jammer dat er zulke mensen zijn, want er zijn veel partners de dupe van.

  Reply

• magda

  15 april 2014

  Mijn schoonzoon claimt, is jaloers, bezitterig, kan niet tegen kritiek, weet alles beter, zijn humor gaat altijd ten koste van anderen, heeft altijd kritiek op anderen, neemt gesprekken over, wil altijd in het middelpunt staan, heeft geen interesse in een ander, is ijdel. Wanneer iemand ergens blij mee is, kraakt hij het af. Is altijd bang dat hij te kort komt. Kan niet tegen zijn verlies, kan dan verbaal agressief reageren. Heeft veel moeite als hij de aandacht van mijn dochter moet delen. Met wat voor persoon heb ik te maken? Samen doen zij wel leuke dingen en doet hij uitermate hoffelijk tegen haar. Dat maakt het voor mij best ingewikkeld.

  Reply

• magda

  17 april 2014

  Kan iemand mij vertellen of hij narcistische karaktertrekken heeft? Ze wonen nog niet officieel samen omdat hij zijn appartement moet verkopen. Ik ben bang dat wanneer zij samen gaan wonen zijn gedrag t.o.v. mijn dochter zal veranderen.

• Anoniem

  10 april 2014

  Wat verschrikkelijk deze verhalen te lezen. Ik heb er een paar gelezen en ben er toen mee gestopt. Ooit had ik ook een relatie met een man die mij sloeg, niets uitvoerde en mijn leven tot een hel maakte. Ik ben uiteindelijk bij hem weggegaan, wat het beste is wat ik ooit gedaan heb. Deze mannen veranderen niet en zullen tot het uiterste gaan, maar uiteindelijke zullen ze opgeven. Ik ben daarna de man van mijn dromen tegen gekomen, hij is lief, zorgzaam en hij luistert. Alsjeblieft laat je leven niet verpesten door een ander, ook al ben je moe en denk je niet sterk genoeg te zijn.. denk aan je kinderen of denk aan dat als je 80 bent en terug kijkt op je leven… kun je dan trots op jezelf zijn? Kop op!!!

  Reply

• Christina

  12 april 2014

  Beste, Mijn dochter is eveneens uit vrees voor haar en dit van haar drie kinderen d.m.v. een vechtscheiding ontsnapt aan het dwanggedrag van haar gewezen echtgenoot. Echter heeft ze te kampen met haar oudste zoon van nét 18 die veen van de genen van zijn vader lijkt te hebben geërfd: z’n moeder uitschelden met een woordenschat die ik hier niet zal weergeven omdat die te gemeen is, geld stelen van haar rekening, uit haar handtas, wiet rokend én weigeren een opleiding te volgen bij VDAB, want hij heeft de laatste jaren / secundair verprutst. Mijn dochter heeft een heel lieve man ontmoet die meteen met haar een nieuw leven wil uitbouwen, maar de oudste van 18 is en blijft de hinderpaal, de sta in de weg… Wat kan zij doen om tóch nog wat geluk in haar leven te vinden?! Haar hart zegt neen tegen uitzetting, maar haar verstand zou moeten oordelen dat ze hem – samen met haar – door de Vrederechter laten oproepen, want zó kan het niet verder; zij is radeloos…

• Anoniem

  8 mei 2014

  Ik heb een relatie met een man van 39 jaar en ikzelf ben er 37. Ik ben niet aanvaard door zijn familie en mijn vriend reageert alles op mij af. Ik zou graag met iemand willen spreken over deze artikelen over narcisme want ik zit in hetzelfde schuitje. Mijn vriend doet ’s ochtends lief en tegen de avond verandert hij in een monster, hij zoekt dan mijn zwakke plekken en zoekt iets dat me kwetst. En dan kan hij me naar buiten sturen, want ik heb mijn werk opgegeven omdat we binnen een jaar gingen verloven… Na een korte tijd samen heb ik mijn appartement opgegeven en mijn werk en hij wou dat ik verder studeerde. Ik was aan het twijfelen in het begin, want ik woonde al 14 jaar alleen en voor de eerste keer heb ik iemand echt zo fel vertrouwd in alle aspecten en heb mijn werk opgegeven en ben met school begonnen en heb geen eigen appartementen meer. Ik blijf bij hem, maar elke week word ik zeker twee keer buiten gegooid na woorden en huilende nachten. Ik heb geen echte steun van mijn familie en geen echte vrienden en dat weet hij; hij weet dat ik nergens naartoe kan. Maar 10 dagen terug had ik de moed genomen en weggegaan, want hij was heel agressief (narcistisch) en heb zelfs een hersenschudding door hem met de wagen. Ik weet ook niet hoe ik uit deze relatie moet? Alstublieft kan iemand mij helpen? Het ergste is dat ik nog van hem houd zolang hij normaal reageert en niet kwaad wordt. Ik kan nooit iets goed doen voor hem, ben niet vrouwelijk genoeg voor hem, alles ergert hem zegt hij als hij kwaad is, en als hij niet kwaad is, dan ben ik de liefste vrouw voor hem. Elke dag doet hij zijn ding, qua sport of weggaan, hij vraagt mijn mening en als ik met iets niet akkoord ben, eindigt het toch in een felle discussie… Totdat ik mezelf verlies, want ben het echt beu. Want hij doet na de discussie toch zijn ding, weggaan en sporten, gewoon om mij te kwetsen. Narcisme? En hij schreeuwt veel, hij zegt dat hij het doet, dan luister ik naar hem, maar het is noooit waar… Ik ben dan altijd in shocktoestand voor een paar minuten. Wie wil mij schrijven alstublieft, of live gesprekken hebben, zodat ik eindelijk een stap kan ondernemen, want mijn gezondheid is fel achteruitgegaan en ik ben echt hopeloos… Maar ik ga niet opgeven, ook al ben ik uitgeput.

• Robbie W

  10 augustus 2014

  Reactie op Anoniem 8 mei 2014: Lees alles over narcisme en ratgevallen wat je kunt vinden. Dit is pas het begin. Onder het narcisme zit namelijk nog iets wat nog veel erger is. Je zult het zelf moeten uitzoeken, als iemand anders het je vertelt zul je het niet geloven. Zelf heb ik het ook zelf moeten uitzoeken, en het geeft zoveel voldoening om achter de (gruwelijke) waarheid te komen. Je wordt er echt sterker van. Veel succes, en geef niet op voordat je alles weet…

• te sneu voor woorden

  23 maart 2014

  Na 25 jaar ontsnapt aan de terreur en nu 3 jaar alleen… Moeilijk, moeilijk; nu nog steeds in gerechtelijke strijd…

  Reply

• bloem

  27 maart 2014

  Ongelooflijk fijn om deze verhalen te lezen en te weten dat het toch niet allemaal aan mij ligt. Ik ben nu 15 jaar getrouwd en het word me met de dag duidelijker dat mijn man narcistisch is. In het verleden hebben vrienden mij dit al gezegd, maar ik geloofde er niet zo in. Maar als je inderdaad steeds van alles de schuld krijg wat er misgaat (in zijn ogen) en alles zo moet gaan als meneer dat wil… geloof ik er nu langzaam wel in. Ook onze kinderen zijn in zijn ogen maar dom, labiel en voor niets goed! Ook schreeuwt hij veel op hun, wanneer ze iets niet meteen begrijpen of iets dergelijks. Denk er vaak aan om van hem af te gaan. Ik wil niet dat mijn kinderen onzeker van zichzelf worden doordat papa dat altijd benadrukt. Over mij niet gesproken. Waar ik nu al langere tijd mee rondloop, is het volgende… Hoe kan het toch dat als ik met onze kinderen samen ben, ze altijd leuk spelen, maar zo gauw papa binnenkomt, ze beginnen te motsen en te ruziën samen? Kan dat hiermee te maken hebben of zou het toeval zijn? Voor iedereen op deze site: heel veel sterkte!

• Sylvia

  12 april 2014

  Ik ben 37 jaar getrouwd geweest met een antisociale narcistische persoonlijkheidsstoornis. Had iemand me maar eerder verteld dat deze mensen bestaan. Ik lig al 2 1/2 jaar in scheiding en mijn kinderen krijgen dezelfde trekken als hun vader. Ik hoop dat er in de toekomst informatie over psychologie op het voortgezet onderwijs wordt gegeven. Dan krijgen mensen de wetenschap om op tijd narcisme te zien bij de mens en daar afstand van te nemen zodat we geen kinderen op de wereld zetten van een perverse narcist.

• H

  15 maart 2014

  Anoniempje, Ga alsjeblieft weg bij deze man. Doe je het niet voor jezelf, doe het dan voor je kinderen. Dit zal jou op termijn ziek en kapot maken, en je kinderen zullen datgene wat ze meemaken doorgeven aan de volgende generatie. Je hebt nu de kans. Elke dag die je langer bij deze man blijft, worden er meer wonden geslagen. En misschien kan jij dat nog aan, maar het heeft gevolgen voor de ontwikkeling van de hersenen van jouw kids. En dat is VEEL ingrijpender. Als jij ze niet beschermt, wie dan wel? Een schrijver over mensen met dit gedrag die ik je zou willen aanraden is Marie Antoinet Hirigoyen. Dit voorjaar komt een boek van haar opnieuw uit (naar verwachting), het heet ‘pesten en treiteren’. Heel, heel veel sterkte en een warme groet! H

  Reply

• joan

  2 maart 2014

  ikzelf zit in een moeilijke situatie nu. Ik woon in het buitenland en heb meerder ziektes (ik zet ze er niet bij, wil geen medelijden) waardoor ik niet meer kan werken. Nu woonden wij al 21 jaar samen, ik vroeg aan hem of er iets was geregeld voor als er iets gebeurde met hem voor mij later. Dat was dus niet zo, dus ging ik uitzoeken wat we konden doen: of samenlevingscontract of trouwen… Uiteindelijk 7 maande geleden getrouwd! Maar als ik die beschrijving lees hier van een narcist, dan is hij er zeker een, maar dan in ieder geval niet met geweld. Maar sinds we getrouwd zijn, ging het stilaan over op doodzwijgen; dagen niets zeggen of ja/nee of weet ik niet. Nu is het zo dat ik al 3 dagen boven in een klein studiootje zit van ons huurhuis. Hij zegt hij heeft tabak van me, ik irriteer hem, ik moet maar terug naar Nederland of werk zoeken… Hij gooit me niet buiten; ik kan blijven totdat ik iets anders heb gevonden als oplossing! Dit is echt te gek voor woorden! Hij zit uren aan de pc: spelletjes, chatten en op zijn website… Ik bestond niet eens meer voor hem! Ik denk dat hij zuchtig is op deze apparaten. Achteraf gezien heeft hij de 13 jaar dat wij nu in het buitenland wonen mij ook 5 jaar lang zonder ziekenfondsverzekering laten zitten, zelf wel een privéverzekering erbij voor hemzelf. Ik moet een oplossing vinden voor onderdak en inkomen in Nederland. Maar ik heb er niets meer; geen contact met kinderen of familie… Hier heb ik meer kennissen en ook voor mijn spierreuma is het hier het beste… Ik wacht nog op wat er nog komt, maar ben radeloos. Ik zit hier eenzaam te zijn zonder eigen geld en er wordt niet eens gevraagd of ik wat wil eten! Hij eet gewoon! Ben ik zo een slecht mens dat ik dit verdien?! Zelfs de hond krijgt meer aandacht, de andere hond wordt ook genegeerd door hem. Ik heb nu mijn 3e huwelijk en heb er genoeg van! Wil alleen maar gelukkig zijn… Dat is toch niets te veel gevraagd? Wel, ik weet niet wat ik moet doen… Nu ben te moe en te ziek… Heeft iemand een serieus advies?

  Reply

• chamie

  23 mei 2014

  Echtscheiding in gang zetten, direct contact opnemen met de Nederlandse Ambassade aldaar en om uitlevering naar Nederland vragen. In Nederland de scheiding afronden. Wanneer je in Nederland niet bij familie terecht kan, word je in een opvang geplaatst. Van daaruit plaats je jezelf op de wachtlijst voor een woning. Intussen kan je een ziektekostenregeling en een bijstandsuitkering krijgen voor de eerste levensbehoeften en betaal je vanuit de uitkering maandelijks een x-bedrag terug voor de overtocht. Zo kan je weer langzaam terug komen in de maatschappij. Succes!

• zucht...

  26 februari 2014

  Ja, hij is narcist, maar alleen zijn kind adoreert hij. Hoe kan dat dan wel?

  Reply

• Sylvia

  12 april 2014

  Het lijkt of hij zijn kind adoreert, het is een verlengstuk van zichzelf. Is jaloers als jij een goede band hebt met je kind en doet er alles aan om dat stuk te krijgen. Niets helpt je verliest het van een narcist, je kan alleen afstand nemen en loslaten.

• Anoniempje

  11 februari 2014

  Hallo, Ook hier een sterk vermoeden dat ik een relatie heb met een narcist. Het ergste van al, ik ben ermee getrouwd, we hebben een dochtertje en heb recent ontdekt zwanger te zijn van een 2e wonder. voor het ogenblik zit ik in tweestrijd, blijven of weggaan? De machtsuitoefening bleef altijd beperkt tot mij, maar nu ons dochtertje wat meer haar grenzen aftast wordt dit hardhandig aangepakt. Hij is ervan overtuigd dat gewoon ‘nee’ niet voldoende is en een hardere aanpak nodig is. Wanneer ze niet onmiddellijk luistert krijgt ze een ‘pedagogisch verantwoorde tik’ (zijn woorden) of wordt ze opgetild, met volle kracht de zetel ingedrukt/ingegooid waar hij dan boven haar staat te brullen uit volle borst. Ik heb telkens schrik dat ze er eens iets aan gaat overhouden aan haar nekje/hoofdje :-( wat ons betreft, ik doe niets goed… huishouden is niet goed, koken kan ik niet, ik denk niet logisch na, … ik word dagelijks via mopjes beledigd, regelmatig bedreigd dat ik blij mag zijn dat ik nog geen slaag gekregen heb. de hond plast in huis wanneer hij z’n stem verheft, zo’n angst. 1 x moest ik op een avond naar spoed met een ernstige breuk, ik lag te huilen van de pijn. zegt meneer doodleuk dat dit weer typisch is, ik kies altijd het juiste moment (hij moest die dag erna vroeg op), daarbij de vraag of ik nog wat kloppen erbij moest hebben omdat ik huilde. de rit naar spoed moest ik zwijgen want ik lokte hem uit. verschrikkelijke nacht! Opmerkingen als ‘mja, nog maar 4u slapen’ jeuj, daar zit je dan… Ach ja, het is een ramp. Constant opmerkingen over het huishouden terwijl hij zelf niets doet. Een koning op zijn troon en maar commanderen. ik heb eens een halve dag onkruid uitgedaan (in diezelfde periode van m’n breuk) nu nog maakt hij me belachelijk hoe grappig hij het vond dat ik dat zo onhandig deed en dat ik zelfs niet snap hoe je ‘efficiënt’ onkruid uitdoet. Vorige week nog verwees hij naar mij met benaming ‘serpent’ (in een mopje gedraaid natuurlijk) bij mijn ouders moet je weten, wat een lef! Nu ja, hij heeft 0,0 respect voor die mensen. En dat steekt hij niet weg, ronduit gênant :-( gisteren weer beloftes gehad dat hij ging veranderen… nadat ik dreigde met de scheiding. Ik weet het niet goed meer… wat als het 2e kindje er komt? gaat hij daar ook mee schudden zoals onze dochter toen ze in het begin zo huilde? ik ben heel moe… er is ook deze zwangerschap weer geen respect voor het feit dat ik heel moe en misselijk ben nu en het huishouden 2e plaats krijgt, de opmerking vliegen me rond de oren. mijn ouders waarschuwen me al lange tijd. Maar ja, je zoekt altijd excuses in zijn plaats. what to do? Ik moest het toch eens even kwijt. En wat als we scheiden, hij maakt m’n leven een hel. of hij dreigt met zelfmoord, moet ik dit serieus nemen, geen idee. vermoeiend allemaal!

  Reply

• Out of Africa

  13 februari 2014

  Hallo Anoniem (11 februari), Jouw verhaal is zo herkenbaar! Normaal gesproken zou mijn advies zijn: wegwezen bij deze man! !Maar zó makkelijk is dat niet, zeker niet met een tweede kindje op komst. Wat betreft zijn zelfmoorddreigingen, die zou ik niet al te serieus nemen, daar zijn de meesten te laf voor, en ze gebruiken het weer als manipulatie. Angst zaaien, daar zijn ze meesters in! Mocht je het toch overwegen om te scheiden, mijn advies is (en ook van zeer goede Amerikaanse therapeuten): om dit zorgvuldig te plannen, iets wat ik zelf niet heb gedaan trouwens, en alvast voorzichtig wat hele goede vrienden en eventueel familieleden in te lichten die betrouwbaar zijn. Dat is heel belangrijk, want je zult jezelf goed moeten beschermen. Houd er wel rekening mee dat de meesten je verhaal niet zullen geloven, het is ook echt bizar, mits ze zelf heel veel gezien hebben… Maar meestal gebeurt alles achter de voordeur; naar buiten toe hangen narcisten de perfecte echtgenoot en vader uit, niets is wat het lijkt dus! Heel goed dat je schrijft, adviezen van anderen kunnen je echt helpen. Ik heb me suf gelezen, vooral Engelstalige blogs/sites e.d. Ik doe dat nog steeds, want ik vind dat we elkaar moeten helpen en steunen… Want soms lijkt het echt een mission impossible. Ik heb het zelf allemaal meegemaakt, dus ik snap heel erg goed hoe je je moet voelen. Het voelt inderdaad als een verslaving, het wordt niet voor niets vergeleken met een ernstige heroïneverslaving, je komt er bijna niet vanaf… Maar er is altijd hoop én vooral leven na de narcist, al kan het een paar jaar duren. Ik wens je veel sterkte en wijsheid voor nu, het zal de moeilijkste beslissing (maar wel de beste) van je leven worden. Groetjes, E.

• joan

  2 maart 2014

  Gauw gaan als ik jou was! De veiligheid van jou en je kinderen staat op het spel. Je ouders hebben gelijk, die man geeft alleen maar om zichzelf… Doe het nu, dat is het beste. Sterkte!

• Christina

  12 april 2014

  Dreigen met zelfmoord is een middel dat hij aanwendt om jouw gevoelige snaar te raken en je blijvend over te geven aan zijn houding! Niemand is iemands eigendom…

• nin

  9 februari 2014

  Hallo, Ik zou graag in de groep mee willen doen. Ik heb tips van jullie nodig, zit in zo een zelfde situatie. Ik heb nu 4-5 jaar een relatie en hij voldoet aan de kenmerken/voorwaarden van narcisme.

  Reply

• Sam

  6 februari 2014

  Lieve allemaal, Wat een herkenbare verhalen. Wie nooit een relatie met een narcist heeft gehad, zal niet kunnen begrijpen hoe allesvernietigend narcistische partners kunnen zijn. Ik ben twee jaar terug gescheiden van mijn narcistische liefde. Na zes jaar emotionele en fysieke mishandeling, manipulatie, immense angst en verdriet. Ik hield ontzettend veel van mijn man en voor onze dochter was de scheiding verschrikkelijk. Toch ben ik nog steeds overtuigd van de juistheid van deze beslissing. Ik mis ons gezin dagelijks, maar ik ga nooit meer terug. Voor iedereen die op het punt staat te scheiden van een narcistische partner, raad ik dit boek aan: ‘Splitting. Protecting yourself while divorcing someone with Borderline or Narcistic Personality Disorder’ van Bill Eddy. Dit boek VERANDERT je leven. Het geeft je richting in de moeilijkste tijd ooit, namelijk als je los probeert te komen van een narcistische partner. Normaal gesproken ben je na een scheiding verlost van je ex-partner, maar bij narcisten werkt dat helaas niet zo. De ellende is niet afgelopen door te scheiden. Integendeel, die begint dan pas echt; in de overtreffende trap van alles dat je daarvoor hebt meegemaakt. Een narcist zal alles in het werk stellen om je keuze om bij hem/haar weg te gaan te beïnvloeden. En dan bedoel ik ook alles: liegen tegen je kind en je omgeving, stalken, bedreigen, een eventuele rechtsgang of mediatie traineren, enzovoort. Je kunt hier maar beter op voorbereid zijn. Ik had mijn scheiding al in gang gezet en was de wanhoop nabij. Toen kreeg ik dit boek van een vriendin die hetzelfde mee heeft gemaakt. Het heeft mij ontzettend geholpen bij het uitzetten van een effectieve koers gedurende de scheiding, waarin ik dicht bij mezelf kon blijven en conflicten kon vermijden. Ik hoop dat dit boek andere vrouwen ook kan helpen. Want iedereen die met een ware narcist te maken heeft gehad, verdient hulp! Hartelijke groeten en veel kracht toegewenst, Sam

  Reply

• Eva

  5 april 2014

  Heeft iemand het boek van Bill Eddy in zijn bezit? Ik zou het erg graag lezen. Een E-book is ook oké. Ben bijna zes jaar gescheiden van een ras-narcist. Helaas heb ik met hem 2 kinderen gekregen en die zitten vreselijk in een loyaliteitsconflict. Papa is erg zielig… Iedereen succes! Jullie kunnen het echt zelf en hebben die mannen niet nodig.

• Laura

  5 februari 2014

  Hallo allemaal, Ik ben op deze website gekomen, aangezien ik vermoed dat de vriend van een vriendin van me een narcist is. Toen het uitging, omdat zij het had uitgemaakt, omdat hij haar constant met alles controleerde, achterdochtig was, jaloers, e.d. werd hij gek! Hij ging haar bij de bushalte van werk opzoeken, hij heeft haar werk opgebeld dat ze over iets zou hebben gelogen. Na een paar maanden waren ze weer samen. Bijna niemand had ze het verteld, aangezien niemand over hem te spreken was. Ze heeft geen tot amper contact met haar ouders omdat ze hem niets vinden. Ze zijn stiekem getrouwd. Ze neemt haar telefoon niet meer op, alleen in het bijzijn van hem, en dan is ze heel kortaf, en als je haar uitnodigt voor een verjaardag geeft ze geen duidelijk antwoord. Al 2 keer heb ik haar gemaild, zonder antwoord te hebben gekregen. Daar zei ik wat over, maar ze zegt niks te hebben ontvangen. Ik vrees dus dat hij ze heeft gecheckt en verwijderd aangezien ik er in had gezet of het weer beter ging met haar en haar ouders en of ze meer achter hun relatie stond. Ik heb al bijna 9 maanden niets meer van haar vernomen. Haar ouders weten ook niet meer wat te doen. De politie heeft gebeld of alles goed gaat, ze zei dat alles prima ging. Toen haar moeder haar laatst zag, spraken ze af in een winkelcentrum, haar eigen ouders mogen niet bij haar thuis komen; ze zag bleek en emotieloos. Ik vraag jullie graag, wat kunnen wij doen?

  Reply

• Paul

  6 februari 2014

  Beste Laura, Zolang een meerderjarige zélf geen stappen onderneemt, kun je als buitenstaander eigenlijk nauwelijks iets doen, zelfs al zouden er hele duidelijke aanwijzingen zijn (bijv. blauwe plekken) van huiselijk geweld. In zo’n geval zou je eens contact kunnen opnemen met Maatschappelijk Werk (MW) of Steunpunt Huiselijk Geweld (SHG). Maar er moet doorgaans sprake zijn van evidente signaalduiding of zelfs letselduiding voordat er stappen worden ondernomen door gemachtigde instanties. Indien de signalen die je beschrijft daadwerkelijk gerelateerd zijn aan huiselijke geweldpleging (emotioneel, psychisch en/of lichamelijk), dan is vooral het bewust maken van het slachtoffer raadzaam. Overigens hoeft hier niet per se sprake te zijn van narcisme. Onmaatschappelijke gedragsafwijkingen zoals het isoleren van de partner en overheersende controle uitoefenen passen ook bij andere vormen van ‘kwaadaardige persoonlijkheid‘ zoals sociopathie. Al hoeft het absoluut niet per se zo te zijn dat er in dit geval sprake is van een persoonlijkheidsstoornis… Hopelijk kun je hier iets mee. Sterkte & groeten, Paul

• anoniem

  31 juli 2014

  Dit herken ik, alleen m’n vriend vindt dat het aan mijzelf ligt dat ik geen contact maak met anderen. En als hij bij me is ik de telefoontjes negeer van mijn ouders. Ik heb m’n ongenoegen bij ze geuit, maar dat mag niet. Bij ruzie stalkt hij ze en anderen in mijn omgeving, zelfs mijn werk. Ik schaam mij hiervoor…

• Marina

  29 januari 2014

  Een effectieve manier om met een narcistisch persoon om te gaan is “SPIEGELEN”. Na een bijna 6 jaar durende relatie met een ongeneselijke narcist ben ik naar mezelf gaan kijken net als velen hier op het forum. De pijn is afschuwelijk en bijna killing voor de geest, maar uiteindelijk kan je leren naar jezelf en je lichaam te luisteren. Nu heb ik het geluk dat ik aldoor mijn eigen centjes had, want de macht van een narcist hangt veelal samen met geld. Ik lees telkens tussen de bedrijven door dat er vele vrouwen zijn die door macht, via geld, in de ban van zo’n persoon blijven. Als je verliefd wordt op een narcist denk je dat het wederzijds is. Of erger: je denkt dat hij je dat heerlijke gevoel geeft… maar het is niet waar. Het is jouw prettige gevoel wat jij op dat moment op hem projecteert omdat hij jou laat denken dat hij ook verliefd is op jou. Hij is er alleen maar op uit jou te gebruiken, terwijl jij denkt dat hij hetzelfde heerlijke gevoel heeft. Moeilijk te begrijpen misschien, maar het is werkelijk waar. In feite hou je jezelf voor de gek zonder het te weten. Omdat je een eerlijk mens bent tegenover een zielenrover. Ik heb voor mezelf gekozen door weg te gaan. Niet 1 keer maar 5 keer, en bovendien rigoureus. Met als gevolg STALKING d.m.v. sms’en, scheldpartijen en daden als lege flessen champagne voor mijn deur zetten, gevuld met zijn pis, sloten die veranderd werden zodat ik mijn eigen kamer niet meer in kon, bedreigingen, stiltebehandelingen en gelukkig “maar” één keer fysiek geweld. In deze relatie werd ik gaandeweg van een bewuste vrouw een bewusteloze vrouw. Ik dacht zoals velen “het ligt aan mezelf”… Alcohol en drugsmisbruik waren ook niet vreemd tijdens deze relatie plus dat hij telkens vreemd ging met jongere vrouwen. Dit alles was voor mij “de point of return” naar mezelf. Ik ben zelfs gaan denken dat IK de narcist was, mede door het hele internet af te speuren naar persoonlijkheidsstoornissen. Vanuit die kennis ben ik narcistische trekken naar mijn “inmiddels-ex-partner” gaan spiegelen. Woede, weglooppartijen, gevolgd door stiltebehandelingen en lelijke sms’jes waren het gevolg… voor hem deze keer. Het deed mij telkens pijn wanneer ik spiegelde, want met spiegelen doe je juist DAT wat jezelf niet fijn zou vinden. Het was mijn manier om hem terug te betalen en daarbij alle mooie energie van mezelf terug te halen en hem er vooral niets meer van te geven. Dat wat van mij is, behoort mij toe en niet een kl##zak die er misbruik van maakt. Hierbij is het wel noodzakelijk dat je sterk in je schoenen blijft staan en een helder overzicht houdt van wat je aan het doen bent. Je kan het gevoel krijgen dat je een gespletenheid van je eigen persoon ontwikkelt. Daarom is meditatie en rust noodzakelijk. Probeer het te zien als een toneelstuk waarin jij nu de hoofdrol speelt. Jij SPEELT dus de narcist… maar denk erom, het is een rol. Bij de laatste spiegeling heeft “hij” het uitgemaakt want “hij” kon niet meer… omdraaien dus. En dat is het moment voor mij geweest om sterk te blijven en te weten dat ik dit zelf heb bewerkstelligd door te spiegelen. Nu is het de kunst om bij jezelf te blijven en van jezelf te gaan houden zoals je dacht ooit van hem te hebben gehouden. Deze mannen zijn er namelijk op uit jouw liefde (bewust of onbewust) voor jezelf helemaal te vernietigen. En als ze dat dan is gelukt, blijft er van jou, ongeacht je opleiding, alleen nog een pijn-lichaam over. Dit weet je en je wil jezelf terug. En je denkt dat “hij” het je terug kan geven, maar dat is jezelf voor de gek houden. Leer… “niets gaat verloren”! Het gaat nu niet meer over hem. We kunnen talloze pijnlijke verhalen gaan opschrijven, maar dat brengt uiteindelijk pijn met zich mee en de cirkel herhaalt zich hierdoor voortdurend. Het feit dat er in Nederland zo weinig hulp is voor ons, ligt aan het feit dat er te weinig over bekend is over narcisme. Het wordt veelal afgedaan met “kom op meid, je redt het wel” of “je bent sterk”… B#llsh#t! Het gaat veel dieper en is voor velen van ons levensgevaarlijk… Letterlijk en figuurlijk… OPROEP: Zijn er vrouwen die samen met mij een hulpgroep willen vormen? Het is namelijk een NOOD-zaak en geen BIJ-zaak.

  Reply

• Margaretha

  5 februari 2014

  Ja, Graag wil ik samen met anderen een hulpgroep oprichten.

• Marina

  6 februari 2014

  Hallo Margaretha, Dank je voor je reactie… Ik weet niet goed hoe wij met elkaar in contact kunnen komen zonder dat onze privacy wordt aangetast. Daarom zou ik nu Paul willen vragen hoe wij dit kunnen doen!?

• Paul

  6 februari 2014

  Beste Marina en Margaretha, Ik kan en mag andermans persoonsgegevens niet vrijgeven of doorsturen. Wat een van jullie beide zou kunnen doen is een website opzetten voor jullie toekomstige hulpgroep (bijv. via WordPress.com) en daar een nieuw, anoniem e-mailadres (bijv. Outlook of Gmail) op vermelden waar geïnteresseerden naar kunnen e-mailen. Ik zal op jullie verzoek hier een link plaatsen naar desbetreffende site. Succes! Groeten, Paul

• Marina

  6 februari 2014

  Paul, Hartelijk dank voor je advies, ik zie de link naar de site graag tegemoet. Margaretha wat vind jij van dit advies?

• Paul

  6 februari 2014

  Oh ja, en als een site opzetten te lastig is, kun je bijvoorbeeld ook anoniem (dus NIET gekoppeld aan je persoonlijke profiel) een Facebook pagina opzetten of een gesloten Facebook groep. Dan zal ik daar op verzoek een linkje naartoe plaatsen.

• Out of Africa

  13 februari 2014

  Hallo Marina, Ja, ik zou ook wel mee willen doen in een hulpgroep voor anderen die slachtoffer zijn (geweest) van narcisme. Alleen hoe of wat ben ik nog niet uit. Ik woon zelf in Oost-Nederland. ik ben al langer op zoek, maar weet niet of er überhaupt al zoiets bestaat. Misschien is een anonieme FB-pagina een begin. Ik heb zelf inmiddels alle social media óf gedeactiveerd of helemaal stopgezet i.v.m. de ex, uit zelfbescherming, maar anoniem kan volgens mij wel. Ik hoop van jullie te horen. Groetjes, E.

• Margaretha

  13 februari 2014

  Lieve Paul en Marina, Gaan we doen! Momenteel zit ik, wegens aankomende echtscheiding (na de zomer) zo diep in de problemen dat ik alle hulp en ondersteuning kan gebruiken. En daarom ben ik heel blij met dit forum en zal er alles aan doen om volgend jaar mee te werken aan een website enz. Omdat mijn relatie mails kan onderscheppen kan ik me momenteel nog niet zo inzetten voor ons mooie doel. Mijn probleem is bovendien dat ik financieel alles kwijtraak en ook al totaal geen familie heb en zelfs geen vriendin in de buurt. Ik ga dit overleven, dat beloof ik mezelf en jullie. Gr. Margaretha

• An

  14 februari 2014

  Ik wil mezelf heel graag aansluiten want ik leef ondertussen bijna 3 jaar samen met een narcist. En als ik niet uit deze hel ontsnap, word het mijn ondergang. :'(

• love

  3 maart 2014

  Ik wil graag meedoen aan de narcisme-hulpgroep. Heb ook een hoop meegemaakt met een vrouwelijke narcist in mij geval, pfff… Ik hoor het wel. Groet

• Vildan

  1 april 2014

  Ik zit momenteel in een soortgelijke relatie!

• Margaretha

  17 mei 2014

  Voor vrouwen die slachtoffer zijn van huiselijk geweld: Stichting Zijweg.

• May

  29 mei 2014

  Zojuist de verhalen hier gelezen. En het verhaal van Marina herken ik ook. Ik probeer me los te maken van een foute relatie. En ik heb het vermoeden dat hij ook een narcistische persoonlijkheidsstoornis heeft. Op het moment ben ik doodziek, en terwijl ik me zwak en ziek voel, heeft hij me de huid vol gescholden, en heeft me laten zitten. Het kwam zomaar uit het niets, ik zei volgens hem iets verkeerd (waarvan ik me niet bewust ben). Het is bijna om de 14 dagen ruzie, en de waarheid rondom die ruzies wordt steeds verdraaid, en wordt zo gedraaid dat het uiteindelijk altijd aan mij zou hebben gelegen. De laatste jaren ben ik steeds meer gaan twijfelen aan mezelf, zie ik het wel goed? Heb ik dat echt gezegd? Maar zo is het toch niet gegaan? Ik twijfel het laatste half jaar enorm, ik voel me zwakker en zwakker worden. Ik heb veel meegemaakt op medisch vlak de afgelopen 10 jaar. Elke keer wanneer ik hem juist nodig had presteerde hij het om ruzie te creëren, soms om de gekste redenen. Ook is er regelmatig alcohol in het spel, maar dat ontkent hij continu. Het klopt dat de weinige mensen die je erover durft te vertellen veelal reageren met: “dan ga je toch weg bij die rotvent”…ja dat weet ik, maar het is alsof ik verstrikt ben geraakt in een web van ellende, en ik weet zo langzamerhand helemaal niet meer hoe het allemaal in elkaar zit, wie is er hier nou gestoord. Op sommige momenten heeft hij me zo uit mijn tent weten te lokken dat ik zelf gedrag ging vertonen wat ik voor ik hem leerde kennen niet had. soms werd ik een beetje als hem.Ik voel me vaak machteloos, ik begrijp het niet, kan niet vatten hoe iemand zo hard en wreed met andermans gevoelens om kan gaan. En inderdaad op de goede dagen kreeg ik weer alle hoop, het leek dan ook zo veelbelovend. Nu loop ik ontzettend met mijn ziel onder de arm, ik slik momenteel antibiotica vanwege een infectie, kan de deur niet uit en heb geen afleiding,dus malen mijn gedachten maar door en door. Ik heb al twee dagen niets meer gehoord van hem, terwijl hij weet dat ik ziek ben…ik zou willen dat ik hem nooit had ontmoet. De situatie die ik nu omschrijf is eigenlijk een patroon, ook na operaties of andere momenten waarop ik me zwak voelde heeft hij het me eigenlijk vaak extra moeilijk gemaakt. Waarom is het zo moeilijk om er los van te komen, waarom wil ik niet geloven dat de waarheid is dat hij me inderdaad gebruikt, en dat de schijn van liefde een leugen is. Waarom houd ik de hoop, ik wil zo graag verlost zijn van al dit verdriet en die verwarring. Ik zal meer van jullie verhalen lezen, misschien helpt het me op weg! Ooit hoop ik net zo ver te zijn als Marina en anderen op deze site. Bedankt allen!

• Margot

  17 oktober 2014

  Ikzelf ben niet in staat om hulpgroep mee op te richten. Maar ik sta er absoluut achter… Is er ergens een link waar we zo’n narcisme-hulpgroep in ’t oog kunnen houden zodra er sprake van is? Indien het moeilijk is de vrijheid te vinden om op dit forum te plaatsen.

• Alicia

  5 mei 2015

  Ja! Genoeg is genoeg! Ik ben niet alleen voor hulpgeroep maar hoogste tijd voor brief naar de minister. Ik Lees n.a.v. mijn eigen verdriet maar ook minimale kennis over de subtiele manieren duw en trek mechanismen van deze ‘hartenschenders’ dat het ons allen ontbreekt aan diepgewortelde informatie. Niet alleen de slachtoffers, alhoewel ik daar in eerste instantie totaal voor op wil komen. Maar ook de daders! Dus basis SCHOLING, zeer jong! Hoe het plan zich zal ontvouwen heb ik hulp bij nodig. Het gaat wereldwijd om TOTALE erkenning en wettelijke regels omtrent: DIT DOE JE NIET, DIT zal worden gestraft! Wie met mij?

• Jurjan

  11 mei 2015

  Helaas is het nagenoeg onmogelijk om een narcist te straffen voor geestelijke mishandeling, emotionele verwaarlozing, mentale geweldpleging of psychisch misbruik. In Nederland ben je ‘gelukkig’ onschuldig totdat schuld is bewezen… En het is nagenoeg onmogelijk om narcistisch misbruik te bewijzen. Educatie lijkt me super, maar strafrechtelijke vervolging nagenoeg onmogelijk omdat schuldvraag en bewijslast (helaas) zelden concreet kunnen worden gemaakt.

• annemieke

  24 januari 2017

  Ik ben het er helemaal mee eens dat er een hulpgroep moet komen voor de slachtoffers van narcistisch misbruik ikzelf ben er ook slachtoffer van en zit in een moeilijk herstelproces, letterlijk alles is me afgenomen. Had ik maar eerder geweten wat narcisme is, ik dacht dat het aan mij lag maar alles is zo herkenbaar en door informatie in te winnen bij familie van deze man en exen is mij heel duidelijk geworden dat dit een levenspatroon van deze man is, helaas, helaas te laat. Moet alles vanaf de grond gaan herbouwen en m’n leven weer op de rails krijgen. Maar ik geloof in het goede en dat iedereen vroeg of laat zijn straf krijgt, want wie goed doet goed ontmoet, maar ook omgekeerd.

• Christina

  28 januari 2014

  Mijn kleinzoon van bijna achttien is onhandelbaar. Hij heeft een scheiding tussen z’n ouders meegemaakt en is net in de puberteit. Meer en meer wordt hij onhandelbaar. Hij rookt wiet, steelt geld vanuit z’n moeders handtas, is grof, scheldt haar en haar nieuwe partner uit voor alles wat ik hier niet vernoemen wil. Ook in het café steelt hij bijvoorbeeld blaadjes van anderen om te kunnen roken, want hij rolt die wiet zelf. Mijn dochter is radeloos: haar partner was zinnens een nieuw leven met haar en de kinderen op te bouwen, maar hij wijkt omdat hij niet wil meemaken dat hij overal z’n portefeuille zou moeten verstoppen, uit schrik voor het gedrag van die oudste. Er zijn nóg twee flinke kinderen van respectievelijk acht en negen. Met hen is het nog mogelijk ze binnen de perken te houden, eens ze de puberteit naderen. Zou de oudste narcistisch zijn? Ik stel mij dikwijls de vraag. Hij spijbelt al het ganse schooljaar, is tegendraads en in z’ hart eigenlijk een angsthaas voor anderen, maar dit weerhoudt hem niet om z’n moeder (die alles voor hem doet) uit te schelden, alsmede haar huidige vriend. Narcistisch gedrag is bij mij al dikwijls door het hoofd gegaan, ik vind er bepaalde tekens in die van toepassing zouden kúnnen zijn op de attitude van m’ kleinzoon. Het is een feit dat zijn vader ook een grote egoïst was en is, alcoholist in de hoogste graad, wat ook uiteindelijk de scheiding in de hand heeft gewerkt. Eveneens was hij een uitdager, een ruziemaker in gezelschap, kortom: een heel moeilijke persoon om mee om te gaan. Heeft iemand al dergelijke ervaringen meegemaakt? M.v.g. Christina

  Reply

• Paul

  28 januari 2014

  Beste Christina, De narcistische persoonlijkheidsstoornis valt onder de antisociale persoonlijkheidsstoornissen. Het is moeilijk te bepalen wanneer iemand met antisociale eigenschappen aan een ASP lijdt of wanneer iemand met narcistische eigenschappen een klinische narcist is. Hoe dan ook lijkt er sprake te zijn van verregaande asociale en antisociale gedragingen en emotionele + sociale (psychische) problemen. Staat je kleinzoon open voor een kennismaking met een psycholoog? Dat zou een constructieve eerste stap in de goede richting kunnen zijn. Indien hij een doorverwijzing van zijn huisarts krijgt, wordt dit in nagenoeg alle gevallen ook nog eens vergoed door de zorgverzekeraar. Hoe dan ook heel veel sterkte toegewenst! Groeten, Paul

• Ariel

  26 januari 2014

  Beste Paul van de redactie,Heel erg bedankt voor je antwoord. Het klopt wat je zegt, zijn vrienden zijn altijd vrienden die mee willen naar optredens of uitgaan, maar nooit iets voor hem doen. Het viel me ook altijd op dat ze hem nooit kritiek gaven. Altijd maar dat meekletsen. Zijn beste vriendin die zelfs zijn vorige ex openlijk liep te pesten en ook nooit commentaar gaf als hij z’n gezin weer eens in de steek liet of stomdronken en aan de drugs was Toch blijft het wrang, want hij vertelt overal dat hij z’n kind van mij niet mag zien en dat ik een heel naar mens ben. Dus in uitgaan heb ik ook weinig zin, aangezien we in dezelfde stad wonen en ik overal mensen tegenkom die hem kennen. En ook z’n nieuwe vriendin schijnt helemaal dolgelukkig te zijn met hem en moet overal laten zien wat ze allemaal samen doen. Ik blijf dan denken: hij is vast heel leuk en/of ik deed iets verkeerd, want zij hebben het wel leuk samen en zij fleurt helemaal op. Hij prijst al z’n exen de hemel in behalve mij. Ik was zelfs te min om een verjaardagscadeau voor te kopen de afgelopen jaren. Ik bedoel: zij wordt zo leuk behandeld en ik zo ontzettend mensonterend! Wat deed ik dan verkeerd terwijl ik alles voor hem deed? Ik smeekte jarenlang om samen wat leuks te gaan doen, maar dat kon nooit… Met haar is ’t echter meteen weekendjes weg. Het laat me maar niet los, wat ik eigenlijk zo graag zou willen, en het maakt me ook enorm onzeker.

  Reply

• Wendy

  21 januari 2014

  Ik begrijp heel goed wat je bedoelt, Ariel. Ik heb ook een relatie gehad met een narcist. Wij zijn uit elkaar sinds januari 2012. Hij is mij blijven lastigvallen (mailen, bellen, voorbijrijden) tot op het punt dat ik terug bij mij ouders ben moeten gaan wonen omdat ik bijna niet meer buiten durfde te komen. Het ene moment zag hij mij dolgraag en kon hij niet zonder mij leven en een dag later moest ik maar mijn polsen opensnijden omdat mensen zoals ik de wereld verzieken. Dan weer lief omdat hij iets van mij wilde, dan weer verwijten. Hij vroeg zelfs nog seks omdat we toch ooit getrouwd zijn geweest. Toen er ik uiteindelijk aan onderdoor dreigde te gaan, heb ik hem overal geblokt en mijn GSM-nummer (nogmaals) veranderd. Ondertussen waren wij al 8 maanden officieel gescheiden en 16 maanden uit elkaar. Ik had een hondje (dat hij al 16 maanden niet meer gezien had), maar toen ineens lag er een brief van een advocaat om een bezoekregeling voor de hond uit te werken, want hij miste het dier. Dit was gewoon weer een manier om in contact te blijven. Sinds april 2013 is het de ene brief na de andere geweest. Hij heeft nu sinds een aantal maanden een nieuwe vriendin. Hij is onmiddellijk bij haar gaan inwonen; zij was na 3 weken zwanger en na 4 weken hebben ze samen een huis gekocht. Ondertussen blijft hij alle bepalingen die hem niet meer aanstaan in onze scheidingsakte aanvechten. Ik ben door hem vernederd, bekritiseerd, geduwd en getrokken, heb letsels aan mijn rug en schouder overgehouden en heb een miskraam gehad. Ik heb de stiltebehandeling gehad, dagen aan een stuk. Maar alles was mijn eigen fout. En ik was het probleem in onze relatie, want hij deed niets verkeerd. Relatietherapie, dat wilde hij niet. Waarom wel, het lag toch aan mij… Hij gaat verder met zijn leven, maar gunt het mij niet dat ik hetzelfde doe. Maar zijn leven is echt niet zo mooi als hij dat doet voorkomen, want alles wat hij doet is om de partner te ‘binden’ en niet uit liefde. Je wordt terug gelukkig en zal inzien dat alles wat hij lijkt te zijn enkel schijn is. Die charmante man bestaat niet en uiteindelijk zien mensen door die façade heen. Echte vrienden hebben ze niet, want ze zijn niet in staat liefde te kennen voor iemand anders.

  Reply

• Ariel

  22 januari 2014

  Was je niet in shock toen je hoorde van nieuwe vriendin plus een zwangerschap? Zeker na een eigen ervaring met een miskraam? Dat is toch niet te geloven? Dat is het met dit soort mannen; ze willen zelf zonder geweten of sorry te zeggen doorgaan met hun leven maar gunnen jou helemaal niets. Ze creëren niet de nodige rust zodat je weer verder kunt maar blijven een strijd aangaan en dan ligt het zogenaamd aan jou. Ik kreeg ook meerder malen klappen, daarna werd het ontkent en toen ik paniekaanvallen kreeg kon ik vertrekken. Maar toch lijkt het voor de buitenwereld wel alsof het toch aan mij lag, daar blijf ik steeds aan twijfelen want waar komen al die vrienden dan vandaan? Ik snap echt niet dat mensen het niet zien.

• Wendy

  28 januari 2014

  ’t Kwam zeker hard aan toen ik hoorde van die zwangerschap. Is ook nog eens met een meisje dat 16 jaar jonger is dan hij. Maar langs de andere kant… ik ben blij dat ik niet meer met hem samenleef. Hij woont nu een dorp verderop en telkens als ik hem toevallig zie, ziet hij er ongelukkig uit. Gelukkig zijn is hem sowieso vreemd, want hij is nooit tevreden met wat hij heeft. Die vriendengroep van hem, waar hij toch zo fier op was (want ik had niet zoveel vrienden als hij, en hij was toch zoooo populair), lieten allemaal niets van hen horen toen wij uit elkaar gingen. Het maakte niets voor hen uit, hij maakte niets voor hen uit. Dit zijn ‘vrienden’ die je tegenkomt als je op stap gaat, maar echte gesprekken ermee voeren kan hij niet en wil hij ook niet. Stel je voor dat iemand hem leert kennen hoe hij echt is. Zulke mensen vallen uiteindelijk toch door de mand. Anderen zullen het vreemd vinden dat, met elke relatie die ze aangaan, zij het grote slachtoffer zijn als de relatie stukloopt. En hij wil zijn macht over je houden… zo voelt hij zich belangrijk. Want eigenlijk is hij een heel onzeker iemand die jou nodig heeft om zijn zelfvertrouwen een boost te geven. Eigenlijk zijn narcisten hele zielige mensen, die hun gebreken op jou afspiegelen. Maar ik begrijp absoluut dat het moeilijk is om verder te gaan, heb ook lang met mezelf in de knoop gelegen en gedacht dat alles mijn fout was. Maar opeens als je die klik maakt, ga je terug gelukkig zijn. En wat anderen denken van jou en je relatie… niets van aantrekken. Zij waren er niet bij en hebben dus geen recht van oordelen.

• Ariel

  18 januari 2014

  Ik ben nu anderhalf jaar verder sinds het uit is met mijn ex. Ik vind het nog steeds moeilijk. Mijn ex komt inmiddels niet meer langs voor mijn dochter en is telefonisch onbereikbaar. Hij stuurt dan wel een e-mail: “wanneer mag ik mijn dochter weer zien?” Maar hij is en blijft telefonisch onbereikbaar en weigert een regeling op papier te zetten. Het ergste is hij haar altijd mag zien, zijn e-mails zijn slechts bedoeld voor de buitenwereld. Ook denk ik dat hij het hartstikke leuk heeft, ik zie hem overal op Facebook, lachend, tijdens zijn optredens, en met vrienden… Hij heeft al een nieuwe relatie (de vrouw is voor hem gescheiden van haar man, maar volgens hem hebben ze geen relatie). Volgens hem belemmer ik hem ervan weer een normaal leven op te bouwen door te bellen of hij z’n dochter wil zien. Ik bel inmiddels niet meer. Ik word er gestrest van. De laatste keer dat ik hem sprak zei hij: “Goh, hele groepen praten over jou dat je een slet bent, en dat het je eindelijk is gelukt zwanger te raken”. Hij bedoelt daarmee mijn vijfjarige dochter die ik kreeg nadat ik vijf jaar een relatie met mijn ex had. Ik snap niet zo goed waarom mensen op dit forum, uiteraard goedbedoeld, zeggen dat een narcist uiteindelijk geen leuker leven heeft dan jij. Ik bedoel: hij heeft een leuke nieuwe relatie, kan alles doen wat hij wil (al hou ik zielsveel van m’n kind) en heeft veel vrienden (waarvan meerdere mij boos aankijken als ze mij zien)… Ik durf niet eens meer een man te vertrouwen. Ik weet dat het misschien aanstellerig klinkt, maar ik twijfel nog steeds of het niet aan mij ligt gezien zijn succes.

  Reply

• Paul

  22 januari 2014

  Beste Ariel, Niet iedere narcist is hetzelfde en niet iedere narcist heeft dezelfde narcistische eigenschappen en persoonskenmerken. Het is dus niet zo dat een narcist geen vrienden kan hebben, maar veeleer dat vriendschappen van een narcist doorgaans niet erg diepgaand zijn. Het zijn vaak oppervlakkige relaties die er voor de buitenwereld gezelliger uitzien dan ze zijn. Er komt echter maar weinig emotie bij kijken en vooral veel ‘schone schijn’. Stappen, drinken, opscheppen en vooral de aandacht vestigen op anderen. ‘Kijk die daar!’ Met de manier waarop de narcist handelt en communiceert, staat hij in het middelpunt van de aandacht (want hij is geestig, gevat, scherp etc.), maar de narcist zorgt dat hij niet het onderwerp van een gesprek wordt. Er wordt nooit inhoudelijk over hem/haar gepraat, want op dat moment verandert de narcist van gespreksonderwerp. Een narcist zal ook in een vriendschap niet over zijn emoties praten of gevoelens delen met vrienden, althans niet openhartig of waarheidsgetrouw. Er is geen sprake van een innige band of oprechte hartelijkheid; vriendschappen worden veelal uit praktische overweging gesloten en niet om emotionele redenen. Een narcist komt op veel mensen extravert en zelfverzekerd over en vooral introverte en onzekere mensen zijn daar gevoelig voor. De vriendengroep van een narcist bestaat veelal uit ‘meelopers’: mensen die (bewust of onbewust) meeliften op de ‘populariteit’ van een narcist. Dit geldt natuurlijk niet voor alle narcisten (iedereen is anders), maar tot op zekere hoogte gaat dit voor verrassend veel narcisten op. Bovendien is er een ‘vermakelijkheidsaspect’, een narcist kan zich dan misschien niet inleven in anderen, maar kan wel plezier beleven met of aan anderen. Vrienden dragen vooral bij aan het ego van de narcist. Kortom: de vriendschappen van een narcist berusten veelal op uiterlijke vertoning en missen emotionele diepgang. Of je dus daadwerkelijk kan spreken van vriendschap? Misschien zou je ze beter contacten kunnen noemen… Dat neemt overigens niet weg dat velen (naar mijn mening onterecht) afgunstig zijn als het op de maatschappelijke banden van narcisten aankomt. Sterker nog: ik kan me voorstellen dat een narcist vriendschappen gebruikt of zelfs uitbuit om anderen jaloers te maken als dat toevallig zo uitkomt. Heel veel sterkte ermee in ieder geval! Groeten, Paul

• mama1985

  15 januari 2014

  Ik zou ook graag mijn verhaal kort willen plaatsten. Als ik alles wat ik heb meegemaakt zou moeten opschrijven, wordt het wel een heel erg lang verhaal. Ik ben 6 jaar getrouwd met een narcistische man. Hij heeft een alcoholverslaving gehad en momenteel blowt hij veel. En achter mijn rug om. Hij heeft me bij mijn keel gepakt, op de grond gegooid en dat gedrag gerechtvaardigd met ‘Ik heb je toch niet geslagen?!’ Hij heeft me toen ik naar de buren ben gevlucht gedreigd naar buiten te moeten komen omdat hij anders met mijn zoontje van 1 weg zou gaan. En vervolgens heeft hij hem in de kou in zijn rompertje mee naar buiten genomen. Omdat hij wist dat ik dan naar buiten kwam. Ook heeft hij op zijn werk met een meisje contact gehad; toen ik erachter kwam interesseerde hem dat niks en werd hij boos. I.v.m. mijn veiligheid en 3 kids ben ik toen uit huis gegaan. Dankzij de rechter heb ik mijn woning weer teruggekregen. Toen kwam dat meisje erachter hoe hij was en wilde niks meer van hem (had tegen haar ook al leugens verteld). Toen ging hij er alles aan doen dat ik hem weer terug nam. Dat ging even goed, maar toen begon het gezeik weer. Weer stiekem blowen… Drie maanden terug ben ik er weer achter gekomen dat hij weer met een meisje afsprak. Hij beweerde dat er niks gebeurd was en dat ze alleen samen blowden. Dat zij hem probeerde te zoenen, maar hij daar niet op ingegaan was. En dat het mijn schuld was dat hij met haar afsprak, want dan moet ik hem maar thuis laten blowen. Dat zijn maar korte voorbeelden er is zo veel meer gebeurd. Vooral het constant liegen overal om. Recht in m’n gezicht! Ene moment ben ik een goeie moeder en het andere moment moet ik strenger zijn volgens hem. Het gaat hier over een huwelijk met emotioneel geweld. Lichamelijk geweld. Liegen. Uitschelden voor k&%hoer. Zelfs tegen de kinderen gezegd jullie moeder is een k^%$#@rhoer. In elke ruzie uitschelden, zeggen dat ik gek ben dat ik niet spoor. Dat ik me moet laten opnemen. Zelfs voor elkaar dat ik totaal alleen ben. Ik zie mijn familie niet meer. En dan zegt hij ook rustig iedereen flikt het bij je, waarom ik niet? In die periode met dat meisje van zijn werk heeft hij voor m’n deur mijn fiets kapot staan trappen terwijl ik met de kids in huis was. Tegen de deur, waardoor hij zijn voet brak. Hij heeft op het nippertje geen straatverbod gekregen. Poosje terug van burgemeester wel een huisverbod. Ik heb 6 jaar mijn energie in hem gestopt om hem te veranderen, maar het lukt niet. Nu heb ik voor de 2de keer een scheiding aangevraagd. Maar het is zo moeilijk. Hij zegt nu weer echt te veranderen. Stoppen met blowen. En ik weet dat het even goed zal gaan. Maar ik hoop dat iemand tips heeft. Om deze keer alles door te zetten. Ik ben er ook nu pas achter dat hij veel narcistische trekken heeft en ’t valt allemaal op zijn plek. Het egoïsme. Liegen bedriegen. Schelden. Agressie. Negeren. Alles spiegelen. Ik herken ook zo veel in verhalen op deze site! Groeten, Een Moeder

  Reply

• Elise78

  16 januari 2014

  @ Mama1985: Een vraag voor jou, is jouw man van Nederlandse afkomst?

• Didi

  11 januari 2014

  Ik zou heel graag je hulp willen! Ik ben mijzelf een beetje terug aan het vinden, maar mis hem heel erg. Twee maanden geleden heeft hij het uitgemaakt met mij. Was een moeilijke periode. Nu kan ik wel zeggen dat het stuk voor stuk mezelf terughaalt. Ik heb het wel moeilijk want ik mis hem en wil hem alleen maar helpen. Ik hou van hem. Hij doet me alleen maar pijn en laat mij voelen dat ik een monster ben. Delen, u zou mij echt goed kunnen helpen om hieruit te komen?! Ik wil weer vrij zijn en blij met mijzelf.

  Reply

• selena

  4 januari 2014

  Hallo allemaal, Wat een verhalen zeg en wat herkenbaar! Ik woon al 1,5 jaar samen. Ik ben 24 jaar en het is mijn eerste echte serieuze relatie. Maar vannacht is hij weer met zijn spullen weggegaan, voor de zoveelste keer. Het doet mij pijn in het hart als hij daar dan loopt op straat met een AH-tas. Maar aan de andere kant ben ik blij, want ik loop op mijn tenen als hij er is. Ik doe niks goed in zijn ogen; schoonmaken kan ik niet volgens hem. Hij leeft al 1,5 jaar lang op de zak van mijn hard-verdiende geld ik werk 6 dagen in de week en als ik thuiskom is het oorlog of stress. Hij is ook gokverslaafd en heeft bijna al mijn spaargeld vergokt. Ook dat is mijn schuld, want ik had normaal moeten doen. Ik geef toe, ik huilde een tijd iedere dag als hij me iets zei, wat escaleerde in een grote ruzie… Want hij houdt niet van huilen en wordt dan bozer en bozer… Dan moet ik luisteren en gehoorzamen en krijg ik alles naar m’n hoofd. Hij blijft me dan maar in m’n gezicht spugen en me uitlachen… Dat doet zo’n pijn! Fysiek geweld komt er ook steeds vaker aan te pas: mijn keel dichtknijpen als ik niet luister. Hij is echt gek bezig! Ook heb ik een tatoeage met zijn naam, zo stom!!! Maar ik was zo verliefd en dacht echt dat hij om mij gaf; dat ik met hem zou trouwen en kinderen met hem zou krijgen. Maar gelukkig is dat niet gebeurd. Ook heeft hij Veel met anderen meiden ge-sms’t, zelfs een keer een ex in ons huis gelaten om zogenaamd te laten zien hoe goed hij het nu heeft. Mijn ouders weten hier helemaal niks van, ook die wilde hij niet ontmoeten. Ik moest altijd maar smoesjes verzinnen. Ik schaam me zo. Op een gegeven moment moest ik zeggen dat het uit was van hem, en dat heb ik ook gedaan. Maar nu wil ik echt dat het over is. Vannacht dreigde hij nog dat ik spijt zal krijgen en dat ik niet goed ben in mijn hoofd. Hij praat mij van alles aan. Gelukkig begrijpt zijn zus mij, die kan ook niet met hem leven. De ruzies die we hadden, waren zo heftig ook! Volgens hem door mij, want ik kan moeilijk praten en dat uitte ik dan in huilen, en daarvan werd hij dan weer agressief… Ook zag ik dan vaak zwart voor mijn ogen en sloopte dan mijn eigen kleding (wat ik aanhad), mijn meubels, spullen om mij heen etc. Omdat hij mij geen kant op liet gaan. Ik schaam me hiervoor. Ik praat hier met niemand over; alles is bij elkaar gelogen… Ook naar mijn ouders zei ik dat hij gewoon hard werkt. Niet dus! Mijn vrienden heb ik allemaal laten vallen, maar gelukkig, echte vrienden vergeven je. Ik wil binnenkort hulp gaan zoeken om te gaan praten. Ik ben bang dat het toch aan mij ligt soms, maar als ik hier jullie verhalen lees, dan is het heel herkenbaar. Ook met seks was/is hij heel dominant: altijd pijn doen, en dat windt hem nog op ook. Hij zegt dat hij over 2 dagen terugkomt, maar ik zit hard te denken om de slotenmaker te bellen en andere sloten erop te laten zetten. Misschien ben ik er wel klaar mee en moet ik sterk blijven. Maar hij zegt altijd: ik heb alleen jou, ik heb niemand anders… En als het erop aankomt, gaat hij huilen. Maar als het dan weer zover is, moet ik weer luisteren en gehoorzamen, net als vroeger. Want ik ben veranderd en dat heeft onze relatie (volgens hem) kapotgemaakt. Wat een verhaal heb ik getypt zeg. Bedankt voor het lezen. Liefs & en heel veel sterkte en geluk! Groeten, Selena

  Reply

• Elise78

  4 januari 2014

  En het meest pijnlijke is, je houdt van hem, of niet? Deze mannen kunnen je laten voelen dat ze toch echt om je geven en spijt hebben, en dat zijn de momenten waarop je weer zwicht. En dan ga je twijfelen, ‘het kan toch wel goed komen, hij kan toch veranderen’…

• Ikke

  11 mei 2017

  Ging die van mij maar weg… Ik moet weg met kind en heb nergens om heen te gaan. Zo snel heb je geen huis. Voor mensen om mij heen ben ik het rare mens wat depri en overspannen is. En altijd chagrijnig. Maar wat ze niet weten, is hoe ik behandeld word door deze narcist en wat er allemaal is gebeurd. Een soort macht die hij heeft. Alhoewel, er zijn mensen die het wel weten, maar niks doen, en roepen… Ik weet het niet meer… “De ene keer kom je bij mij met je verhaal en de andere keer zie ik jullie weer als het leuke gezinnetje”… Dat is de macht die hij heeft: elke keer die kans, die hoop… Omdat ik nergens heen kan, grijp ik die aan. Zijn macht… En hij na een zware grensoverschrijding ook ineens weer doen of alles goed en leuk is… Alles verandert en komt goed, bla bla, en dan is het ook even leuk…

• Elise78

  4 januari 2014

  Pfff… moeilijk dit. Tussen mij en mijn ex is het nu erg ingewikkeld. Ik heb met pijn in mijn hart afstand genomen, maar hou nog zo veel van hem dat ik elke dag mijn hersens loop te pijnigen met de vraag of ik hem niet nog een kans moet geven. Wij leerden elkaar 4 jaar geleden kennen. Het klikte meteen super. Ik merkte dat hij een dominante persoon was, maar op een bepaalde manier beviel mij dat wel, een ‘echte man’. Ik ben zelf erg zorgzaam in een relatie en absoluut geen ruziemaker, maar deze relatie kende veel ups en downs. We hadden het heel fijn samen, maar vaak sloeg de vlam in de pan en ontstond er ruzie. Dan werd ik uitgemaakt voor kutwijf, kankerhoer, vuile hond etc. Als ik hem hier later mee confronteerde, liet hij weten dat hij dit ‘gewoon’ zei uit boosheid en dat ik het niet persoonlijk moest opvatten. Hij was erg achterdochtig en jaloers naar mij toe, terwijl ik niks te verbergen had. Belde me erg vaak, soms wel 10x achter elkaar, als ik mijn telefoon niet opnam. Er waren periodes dat hij zelf moeilijk bereikbaar was op zijn telefoon; dan stond hij uit of liet hij pas uren later van zich horen. Hij had eveneens een jaar een tweede telefoon, waar ik op een gegeven moment sms’jes van een vrouw in ontdekte. Hij zei dat dit niets was, maar ik heb hierop de vrouw gebeld en kreeg te horen dat zij met hem het bed had gedeeld. Dit heeft hij tot een maand geleden glashard ontkend. Na één jaar samen gebeurde er iets onnozels, waar hij zo boos om werd dat hij mij letterlijk naar mijn keel vloog. Sinds die dag werd dit een gewoonte bij ruzies. Daarbij werd er altijd gescholden, kneep hij mij blauwe plekken, trok hij mij aan mijn haren en heeft hij mij tot 4x toe bespuugd. Dit gebeurde niet elke dag of elke week, maar vond ik te heftig voor woorden. Als er iets moest worden betaald, was ik veelal degene die dit deed. Hij had vaak issues met geld; dit kwam mijns inziens mede omdat hij veel geld uitgaf aan wiet (hij blowde meerdere keren per dag). We hebben even samen gewoond, dat gebeurde kort na mijn ontdekking van zijn vreemdgaan (wat hij destijds bleef ontkennen). Toch hebben we dit doorgezet, maar het deed heel veel met mij. Ik vond het erg moeilijk hem te vertrouwen, waardoor ik mij meer inhield om hém nu maar eens die “effort” te laten tonen. Het ging niet goed, de ruzies, het schelden en ‘mishandelen’ verdwenen niet, waardoor ik er een jaar geleden met veel pijn in mijn hart een punt achter heb gezet. Niet omdat ik dit wilde, maar puur vanwege mijn verstand. Ik heb hem gezegd dat, als hij geen hulp ging zoeken voor zijn issues met o.a. agressiebeheersing, het niet meer goed zou komen. Sindsdien hebben we dagelijks contact gehouden. Ikzelf bleef afstand houden en ondertussen kijken wat hij deed. Hij liet mij weten dat ik de enige voor hem was en dat hij echt verder wilde met mij. Hij zei dat hij hulp had gezocht en enkele gesprekken had gevoerd. Ik zag zijn lieve kant, de kant waar ik zoveel van hield, en was trots op hem dat hij die moeite deed. Echter, op een gegeven moment kwam ik erachter dat hij had gelogen over de hulp en nooit met iemand had gesproken. Ik bleef hem spreken en zien, ben meerdere keren naar hem toe gegaan in het weekend (hij woont 180 km bij me vandaan), maar hield dan wel afstand. Als hij seks wilde, zei ik dat ik eerst investeringen wilde zien, dat ik niet zomaar verder wilde gaan waar wij gebleven waren, dat er meer nodig was. Allerlei beloftes werden er gedaan, mooie woorden, maar wat hij deed achter mijn rug zei anders. Ik kwam erachter dat hij een profiel had aangemaakt op Badoo, dat hij andere vrouwen sprak, afsprak, maanden lang iemand zag en zelfs nog (‘vriendschappelijk’) sprak met de vrouw met wie hij mij 3 jaar geleden had bedrogen. Ik weet dit omdat ik ’t haar zelf heb gevraagd. Toen ik mijn ex hiermee confronteerde, werd hij boos op míj omdat ik contact met hen had opgenomen. Hij zei dat het mijn eigen schuld was dat ik mij hier klote over voelde, want ‘dan had ik hen maar niet moeten aanspreken’. Daarbij ontkende hij gewoon alles, maar liet wel weten dat ík degene was die afstand hield (m.a.w. het kwam door mij). Dit alles in het afgelopen jaar, terwijl ik alleen was en wachtte op íéts van hem, waaraan ik kon zien dat hij echt voor mij wilde gaan. Toen heb ik hem laten weten niet meer te willen wachten en verder te gaan met mijn leven. Ik heb daarop enkele keren afgesproken met iemand. Deze man is anders, lijkt heel goed te zijn voor mij, maar ik voel het niet… Ik hou hem onbewust op afstand omdat ik nog te veel voel voor mijn ex. Nog steeds hebben mijn ex en ik dagelijks contact, dit komt vooral vanuit hem. Hij zweert dat ik degene ben met wie hij zijn leven wil delen, met wie hij kinderen wil, zegt dat wij bij elkaar horen. Ik hoop stiekem dat we echt gelukkig kunnen zijn als ik het nog een kans geef. Maar hij heeft me al zo veel pijn gedaan, in zijn gedrag laten zien dat hij geen respect voor me heeft (ondanks zijn mooie woorden en beloftes). Hij vraagt elke keer of ik bij hem wil komen, terwijl hij afgelopen jaar slechts 1x bij mij is geweest. Wat ik heel erg teleurstellend vind, is dat hij de schuld bij míj neerlegt, dat wij nu niet samen zijn. Hij is van mening dat ik te veel blijf hangen in het verleden en mij er overheen moet zetten, mij moet richten op het positieve en de toekomst i.p.v. alles blijven oprakelen. Ik vind echter dat er daadwerkelijk iets moet veranderen, wil de toekomst er beter uitzien, en die verandering heeft mijns inziens nog niet plaatsgevonden. Hij heeft enige tijd geleden toch gesproken met maatschappelijk werk, maar dit gebeurde nadat hij hoorde van mij dat ik contact had met een andere man (toen viel bij hem het kwartje). Hij heeft 2x een gesprek gehad, maar dat was het. Hij zegt dat hij ermee is opgehouden omdat hij eerst wil dat ik hem nog een kans geef, en dán die effort wil doen. Oftewel, met andere woorden: hij ziet niet in dat er een probleem is, maar ging alleen hulp zoeken omdat hij dacht mij ermee terug te krijgen. Pfff… het is nu anderhalf jaar geleden sinds hij uit huis is gegaan. We hebben tot op de dag van vandaag nog contact, waarbij hij mij terug wil winnen en ik hem afwijs. Ik heb hier zo veel stress van, omdat ik ontzettend veel van hem hou. Ik wil verder met hem, hoop diep van binnen dat hij meent wat hij zegt, dat wij echt samen gelukkig kunnen zijn, maar voel me zo gekwetst omdat hij mij zo vaak heeft laten zien dat hij geen respect voor mij heeft door hoe hij mij behandelde en tegen mij sprak, en dat ik blijkbaar niet de enige voor hem ben, hoe vaak hij ook zegt dat er niemand anders is. Het is nu 2014, een nieuw jaar. Heel 2013 heeft mijn leven op pauze gestaan, zonder enig resultaat. Wat moet ik nu…? Ik zou ieder ander aanraden zo’n man te laten voor wat ie is en verder te gaan met haar leven, maar ik heb het er heel erg moeilijk mee. Ik ben 32, wil me settelen en kinderen. Het lijkt alsof ik niet met, maar ook niet zonder hem kan leven… :(

  Reply

• Roos

  7 januari 2014

  Beste Elise, Zojuist heb ik jouw reactie gelezen en ik voel dat ik moet reageren. Ik herken alles wat je schrijft en maak dit weer mee met dezelfde man. Zelf ben ik hoog opgeleid en toch gebeurt het mij. Ik ben psychotherapeut van beroep en weet heel goed dat ik te maken heb met een narcistische persoonlijkheidsstoornis! Dat zijn mensen die echt een moreel conflict hebben en steeds ten koste van de ander hun bestaansrecht willen bevechten. Vrouwen-relaties zijn voor de NPS (narcistische persoonlijkheidsstoornis) slechts een object en dienen telkens weer gestraft te worden. Hun gedrag werkt verslavend, maar stoelt op een negatief bindingspatroon, waar je nooit meer uit kunt komen. Ik weet dat het niet helpt, maar met zo’n man kinderen krijgen is absurd. Jij verlangt naar een gezin dat zit op het niveau van het ideaalplaatje. Dat past in zijn beeld. Voor hem is het een kwestie van willen bezitten, domineren en choqueren. Jij zult er nooit toe doen. Jouw huidige contact met hem, bestaat uit een negatief bindingspatroon. Dit werkt zeer verslavend, en jij spreekt indirect al over deze verslaving in jouw brief. Je hebt een therapeut nodig om hieruit te komen. Gun jezelf die kans, alvorens weer met hem opnieuw te starten. Starten is makkelijker dan verbreken. Als je hem eenmaal definitief in huis hebt, dan zul je hem niet makkelijk meer eruit krijgen. Snap je hoe veel complexer het wordt als je er ook nog kinderen bij hebt? Ik weet niet of je hier iets aan hebt. Gezien mijn eigen ervaring en losmakingsproces uit mijn eigen relatie met een NPS weet ik wat je te wachten staat. Echter ben ik niet langer meer afhankelijk van hem, ondanks dat we getrouwd zijn, en dat maakt hem volledig onzeker, met alle gevolgen van dien. Ook ik dacht namelijk dat hij kon veranderen -dat was hij namelijk ook- maar niets bleek minder waar. Zelfs als therapeut, ging ik twijfelen aan zijn beperkingen. Ik dacht dat ik last had van beroepsdeformatie, maar niets bleek minder waar. Veel sterkte!

• Elise78

  10 januari 2014

  Hallo Roos, Ik ben ook hoogopgeleid, ben doctorandus en heb een goede baan bij de overheid. Met mijn verstand heb ik destijds afstand genomen van mijn ex, maar mijn hart doet zo’n pijn omdat ik van hem hou. Ik vraag me af of ik terecht denk dat mijn ex lijdt aan deze stoornis. Hij is niet alleen slecht. Ik voel dat het een goede jongen is, maar dat zijn gedrag het probleem is. Zoals hij vaak spreekt, voel ik dat hij wel inziet dat er een probleem bestaat en dat hij zich wil richten op meer positief denken. Maar dan voel ik mij tegelijkertijd ook naïef, omdat ik alles wat er is gebeurd absoluut niet wil goedpraten. Hij heeft 2 kanten; hij kan superlief zijn, heeft humor en het klikt dan heel goed tussen ons en voelt vertrouwd, maar op de momenten dat het niet goed gaat tussen ons voel ik me heel erg ongelukkig. Ik ben eigenlijk gewoon de weg kwijt, weet niet meer wat ik moet doen. Eerlijk gezegd ben ik bang dat ik er spijt van ga krijgen als ik het niet nog een kans geef. Hij zegt dat hij alles zal openstellen voor mij, Facebook, alles. Dan denk ik, “Laat ik het gewoon proberen. Als het weer misgaat, is het ook echt klaar”. Maar dan word ik er dus weer gewoon ingezogen. En daarnaast sluit ik dan de deur voor de andere man die mij wél goed behandelt. Voel me zo verdrietig en gestrest, en dit duurt nu al anderhalf jaar. Mijn ex is trouwens Antilliaans. Kan dit gedrag niet voorkomen uit zijn cultuur i.p.v. dat het een stoornis betreft?

• Paul

  10 januari 2014

  Beste Elise, Om even op je laatste vraag in te gaan: het ontstaan van een persoonlijkheidsstoornis kan voortkomen uit talloze factoren. Zoals je al aangeeft cultuur, maar ook opvoeding, genetische aanleg en andere biologische, psychologische en sociale aspecten. Het een staat dus niet per se los van het ander. In dit artikel over antisociale persoonlijkheidsstoornissen staat een filmpje met een hele interessante presentatie over het ontstaan van narcisme. Heel veel sterkte! Groeten, Paul

• mama1985

  22 januari 2014

  Ja, hij is van Nederlandse komaf. Heb hem nu zover dat we met het idee van een time-out uit elkaar gaan. Maar ik weet dat me net als de vorige keer stalking te wachten staat… Spullen vernielen, bedreiging, mij een slechte naam proberen te bezorgen… Dus ik ben me ervan bewust dat ik het nog heel zwaar ga krijgen…

• Ikke

  11 mei 2017

  Let op, en ga verder met je leven! Ik kan je zeggen, als je met zo’n narcistische man een kind hebt, maakt het alleen maar moeilijker. Niet alleen jij, maar ook je kind zijn dan de dupe. En het maakt het een stuk moeilijker om weg te gaan zomaar, want ook dat heeft een impact op je kind. Heel moeilijk is dat! Tip uit ervaring: zit nu in die situatie, denk dat als ik geen kind had, dat ik allang in m’n eentje weg zou zijn geweest… Maar ja, ik krijg m’n kind soms niet eens mee. En je kind laten halen van huis is ook niet makkelijk hè, met politieversterking niet eens. Dus meemaken hoe papa tegen mama doet… Fijn is dat. En dat hij moet zien hoe mama over de grond gesleurd wordt, bespuugd en dringend met een vuist boven het hoofd in de bank moet kruipen… Maar goed, je kan geen kant op in zo’n narcistische relatie…

• zuchtertje

  27 december 2013

  Ik moet zo veel zuchten (en huilen). Hij geeft mij het gevoel dat IK een ruziemaker ben… terwijl ik altijd een hekel had aan ruzies. Hij kan geen enkele vorm van kritiek verdragen, wil alles op zijn manier (my way or the high way), vind zichzelf bloody fantastic, maar als je hem tegenspreekt… berg je dan maar. Ik mis dat aanhankelijke lieve vrouwtje van in het begin, zegt hij dan (lees: gehoorzaam en volgzaam). Je bent zo veranderd… Nee, ik wil ook eens iets op mijn manier. Hij neemt me alles uit handen, geeft me het gevoel dat ik een klein kind ben, gaat zelfs zo ver dat hij (zelfs waar mensen bij zijn) altijd zegt: heb je iedereen gedag gezegd? Hij heeft bijna nooit tijd als het om iets gaat wat ik wil vertellen. Gaat dan tv kijken of heeft geen tijd, is moe etc. Tenzij hij de held kan uithangen, dan is hij ineens superman, mijn financieel adviseur etc. Hij is absoluut seksueel geobsedeerd, denkt altijd dat ik vreemdga, levert de godganse dag kritiek op alles. Maar kan dan ineens weer zeggen dat ik de allermooiste ben. Ik zit gevangen in zijn mooie huis, verdien te weinig (eigen baas) en m’n kids zijn hier, in deze woonplaats, te gesetteld om weg te kunnen. Ben nu op zoek naar een vaste baan naast mijn huidige werk om wat vastigheid te krijgen, maar dat is erg moeilijk. Hij heeft daarentegen alweer een nieuw businessplan gemaakt dat gekoppeld is aan zijn werk om mij te helpen (lees: afhankelijk te maken), waar ik bijna geen nee tegen kan zeggen. Mensen die hem oppervlakkig kennen, vinden hem geweldig. Hij is knap, charmant, goede gastheer etc. En soms hou ik van die man en soms kan ik hem wel iets aandoen! *zucht*

  Reply

• Helena

  28 december 2013

  Ook ik zit in zo’n relatie, heel herkenbaar dus. Ook ik deugde ineens niet meer toen we in het nieuwe huis kwamen wonen. Ook op seksueel gebied moest alles zoals hij het wilde en wanneer hij het wilde en het was nooit goed. En dan die woede; de meest verschrikkelijke dingen heeft hij gezegd. Mijn kinderen waren niet normaal volgens hem en hadden al opgevoed moeten zijn. Het negeren als ik in zijn ogen weer iets niet goed had gedaan. Het controleren als ik naar het sporten was, op mijn werk. Ik ben voor hem gestopt met sporten, zag mijn vriendinnen niet meer… En buiten mijn werk om moest ik er zijn voor hem. En maar dreigen… als een man twee weken geen seks heeft, weet je wel wat hij gaat doen… dus steeds maar weer die dreiging van vreemdgaan. Als ik een keer niet lekker was, noemde hij me hypochonder, maar als meneer zelf iets heeft krijgen we theater. Al met al is dit nog maar het topje van de ijsberg. Maar waar ik eigenlijk naartoe wil is dat ik een halfjaar geleden met mijn verhaal naar de huisarts ben gegaan en zij mij heeft doorverwezen naar een psycholoog. Mede dankzij deze dames ben ik nu zo sterk dat ik een einde aan de relatie heb gemaakt. Er viel zo een last van mijn schouder dat ik het tegen hem gezegd had. Ik had verwacht dat hij razend zou worden, maar daarentegen pest hij me nu heel subtiel. Hij gaat binnenkort het huis uit, maar tot die tijd zal ik het nog moeten uitzingen. En dankzij de hulp die ik heb gehad, lukt dat. Ik laat me niet uit mijn tent lokken en doe alsof het me niets doet. Zo’n persoon mag zeker in deze periode niet zien dat het je wat doet, want dat gaat hij uitbuiten. Ik ben er nog lang niet en als hij straks het huis uit is, gaat de klap nog wel komen (en zeer waarschijnlijk ook het stalken en zijn financiële verplichtingen niet nakomen)… Maar Zuchtertje, jij kan het ook! Zoek hulp bij huisarts, instanties, vrienden… Zorg dat je dusdanig sterk wordt dat ook jij die band kan verbreken. En onthoud: je bent niet alleen in deze; er zijn meerdere vrouwen (en mannen) die in zo’n relatie zitten. Kies voor jezelf en je kinderen en hoop dat je de kracht kan vinden om van 2014 ook jouw jaar te gaan maken zoals ik van plan ben. Een jaar van verwerken en steeds sterker worden, weer leren houden van jezelf en het leven leiden zoals het zou moeten… met plezier en liefde van de mensen die dicht bij je staan. Je hebt hem niet nodig. jij bent belangrijk. Sterkte!

• Ikke

  11 mei 2017

  Mijn vriend verkracht me in mijn eigen relatie, pompt gewoon door terwijl ik goed duidelijk maak dat ik niet wil. Het interesseert hem niks of ik het wel leuk of fijn vind… Hij is iemand –als ik er niet meer ben– die je makkelijk ineens op Opsporing Verzocht kan tegenkomen. Dat hij iemand heeft gepakt, want hij wil een ander gebruiken… Het boeit hem niet wat een ander wil… Het gaat om wat hij wil, en daarbij moet ik dan ook nog zo stil mogelijk zijn… Zodat mijn kind niet wakker wordt en alles moet meemaken. Help mij, ik wil weg, maar kan nergens heen…

• Jurjan

  12 mei 2017

  Verzamel bewijslast! Maak in het geheim video-opnames of geluidsopnames. Zorg dat je iets hebt om mee naar politie en justitie te stappen. Aangifte doen van verkrachting is een optie. Verkrachting binnen een relatie of binnen een huwelijk is net zo strafbaar als verkrachting buiten een relatie of buiten een huwelijk. Ontzettend veel sterkte toegewenst!

• irene

  24 december 2013

  Hallo, Ik zou graag willen horen hoe jullie het voor elkaar gekregen hebben om weg te gaan. Ik weet dat zijn exen gevlucht zijn, maar ik weiger om te vluchten en alles wat ik heb opgebouwd te verliezen. Relatie beëindigen gaat niet, hij dreigt met in elkaar slaan en zelfs dat hij me laat verdwijnen. M’n leven is me nog lief waardoor ik dus niet de relatie durf te beëindigen. Eigenlijk weet ik helemaal niet meer wat ik moet doen.

  Reply

• jessica

  30 november 2013

  Hey, Jullie verhalen zijn zo herkenbaar. Ik ben al 20 jaar bij mijn man, hij is zo dominant en egoistisch. Ik ben al jaren onderdrukt, er zijn momenten dat mijn zelfbeeld zo laag is dat ik denk dat het allemaal mijn fout is. Hij moet constant de macht hebben over mij, en dan is hij poeslief. Maar als ik ertegenin ga dan scheldt hij en boort me zo de grond in. Ik zie het niet meer zitten; ik heb reuma, reflux, een traag werkende schildklier en astma. De dokter zegt dat ik dit allemaal heb door stres. Mijn lichaam kan het niet meer aan. Ik heb schrik dat als ik van hem wegga het financieel niet aankan, we hebben ook nog een dochter van 16. Wat kan ik doen, kunnen jullie me raad geven? Ik zit zo diep, ik ga hiervoor al naar de psycholoog, en ben al wat sterker aan het worden, maar ik ben zo moe.

  Reply

• Nona

  10 december 2013

  Beste Jessica, Om die stap te ondernemen lijkt me erg moeilijk, ik heb hetzelfde meegemaakt, ik weet precies waar je het over hebt, ik leef met je mee. Ik heb door middel van therapie wel die stap genomen. Met name als je last hebt van laag zelfbeeld, of het ontbreken van persoonlijkheid, dit kan ontstaan zijn door het verleden: trauma’s in kinderjaren/jeugd, met een narcistisch iemand, die manipuleert je, je denkt dat hij de enige is die om je geeft… Hij heeft me geaccepteerd zoals ik ben e.d. In een relatie loop je op eieren; de ene dag is hij de ideale man en de volgende dag heb jij het allemaal gedaan, met name als hij niet tevreden is, of als het op z’n werk niet lukt en soms hangt het ook van zijn humeur af. Je bent al 20 jaar met hem en je kan het nu allemaal niet meer aan. Je moet zo denken, hoelang heb ik nog te leven? Een ongelukkig leven? Of ga je voor het opbouwen van een gelukkig leven, leren om van jezelf te houden, voor jezelf en eigenbelangen opkomen, er voor je dochter zijn, 20 jaar is zo om, je leven ook, maar je hebt niet geleefd eigenlijk, alleen ellende meegemaakt en daarbij uit het zich in het lichamelijke… Allemaal chronische ziektes die verergert worden door de stressfactor, ook de financiële kwestie is een keuze die je moet durven nemen, misschien ga je financieel achteruit, maar niemand in Nederland krijgt minder dan minimumloon. Als je niet kan werken, dan kan je tijdelijk een uitkering aanvragen, totdat je weer psychisch in staat bent om te werken en misschien eindelijk een carrière op te bouwen. In het begin zal het moeilijk zijn en zwaar, maar je moet aan het positieve denken. Hoe sta ik er nu voor? En hoe over een jaar of 5? Ik kan je verzekeren uit ervaring, hoe zwaar die stap ook zal zijn, je komt er beter uit, je krijgt de innerlijke rust. Misschien ga je er financieel op achteruit, maar je krijgt rust, meer zelfvertrouwen en uiteindelijk heb je vrede ermee en zie je het leven anders. Maar wat belangrijker is, jij verandert! Eindelijk zal je het gevoel krijgen dat je een levende persoon bent, niet iemand waar je partner overheen loopt. Hij heeft je in zijn macht, denkt aan zichzelf, houdt helemaal geen rekening met je, isoleert je, je hebt geen sociaal leven, hij bepaalt wat je wel en niet mag doen, jij bent zijn voeding… Als je weggaat bij hem zal hij alles doen om je niet kwijt te raken, allemaal loze beloftes maken, die hij nooit kan waarmaken. Dat zal je aan het twijfelen zetten, maar val er niet voor, want hij zal nooit veranderen. Als je toch bij hem blijft, dan spijt het me erg, maar je zult ongelukkig blijven. Als je te ziek bent, misschien verzorgt hij je 1 dag of 3 als je geluk hebt, maar als het langer wordt, zal hij niet naar je omkijken. Als je te oud bent zal hij toch nog steeds hetzelfde van je eisen, dus ongelukkig tot het einde. Ik hoop dat dit je misschien kan helpen, het is geen aanval, ik probeer je echt vanuit mijn hart, met goede bedoelingen wakker te schudden. Mocht je behoefte hebben om je hart te luchten, je kan me altijd mailen. M.v.g. Nona

• Lenny

  21 november 2013

  Ik heb het een en ander eens doorgenomen. Ik weet al langere tijd dat mijn man een NPS heeft. Het probleem is dat zijn hele familie anders is dan andere gezinnen. Zou het kunnen dat narcisme ontstaat doordat een kind opgevoed wordt door autistische ouders? Zijn vader en moeder hebben veel autistische kenmerken. Hier kwam ik achter omdat ik graag het verschil tussen autist en narcist wilde weten. Ik ben ook van mening dat mijn schoonzus een narcist is. Heeft een hele onderdanige man en is heel bazig. En nee, ik blijf niet bij deze NPS-er. Het zou eens goed zijn als dit onderzocht werd.

  Reply

• Paul

  21 november 2013

  Beste Lenny, Er zijn volop praktijkvoorbeelden waarin kinderen van narcistische ouders narcistische trekken ontwikkelen. Dit wordt ook wel de “Narcissistic Cycle of Abuse” oftewel “Cyclus van Narcistisch Misbruik” genoemd. In het Nederlands is er bij lange na niet zoveel informatie over narcistisch ouderschap te vinden als in het Engels. Google daarom eens op ‘narcissistic parenting’ of ‘narcissistic parents’. Er is nog steeds geen wetenschappelijk bewijs waarmee de exacte oorzaak van NPS kan worden aangetoond, maar er zijn wel talloze onderzoeken gedaan waar allerhande aanwijzingen en risicofactoren zijn uit komen rollen. Ouderschap kan absoluut een rol spelen bij de ontwikkeling van narcisme in kinderen. Lees dit onderzoek van Watson uit 1992 en dit onderzoek van Robert S. Horton, Geoff Bleau en Brian Drwecki uit 2006 maar eens. Heel veel sterkte toegewenst! Groeten, Paul

• Paul

  19 november 2013

  Even in het algemeen: voor gratis en vrijblijvende psychologische en sociologische hulpverlening kun je terecht bij Maatschappelijk werk. Voor gratis en vrijblijvend juridisch advies kun je terecht bij de Rechtswinkel. En onthoud dat er regelingen zijn voor mensen met een relatief laag inkomen voor wat betreft juridische en psychische hulp, zelfs indien je geen toereikende rechtsbijstandverzekering of zorgverzekering hebt. In zo’n geval betaal je een X-bedrag zelf en de rest wordt vergoed. Zoek dit eens op m.b.v. Google. Sterkte & groeten, Paul

  Reply

• Delen

  14 november 2013

  Mijn oudste zoon: voor de buitenwereld een prachtige, charmante en sociale jongen die door iedereen leuk en aardig wordt gevonden. Was wel makkelijk: hij kon uren vrienden laten wachten en waren ze niet blij ermee, dan dumpte hij ze. Binnenshuis hadden we met een andere jongen te maken; liegen was zijn tweede taal, racistisch, brak de zwakken af (zijn broer die autistisch, dyslectisch en astma had, en een vader die syndroom van Asperger had) om zich beter te voelen. Stelen was de normaalste gang van zaken als hij iets nodig had, allemaal binnenshuis. Als ie gepakt werd lachte hij erom en maakte er een grapje van. Kon gigantisch uitvallen en je voor “bitch” uitmaken, een paar keer aan de vuist met zijn vader die geen vlieg kwaad deed. Als het niet dankzij onze homeopaat was die hem behandelde, was hij al vroeg het huis uitgeplaatst. Hij terroriseerde ons huishouden, regels waren niet voor hem! Hij is in aanraking met de politie geweest, rookt, drinkt en de rest wil ik niet weten. Hij is sinds deze zomer het huis uit en ik ben bezig een boek over het leven met een narcistische zoon te schrijven. Behalve met mijn homeopaat heb ik met niemand hierover gepraat. Twee weken voordat hij op zichzelf ging wonen, viel hij uit tegen mij, en toen zei ik, je pakt vandaag je spullen, eruit! Hij schrok zo, uren aan het huilen geweest, heeft opgezocht wat narcisme was, en is zich gaan beseffen hoe het leven voor ons is geweest met hem. Uren hebben we met elkaar gehuild en gepraat en twee weken later is hij uiteindelijk als een andere jongen het huis uit gegaan.

  Reply

• Calimero

  18 november 2013

  Hoi, Delen of Wendy is het toch? Ik ben niet zo bekend met deze site, neem aan dat ik het zo goed doe door jou zoiets te sturen. Ik zag ineens dat jouw berichtje onder mijn verhaaltje stond, dacht dat het voor mij bedoeld was? Ik heb net jouw verhaal gelezen, het is zo vreselijk moeilijk! Vandaag voor de zoveelste keer mijn partner weggestuurd. Hij was erg verdrietig dus dacht ik nou dan moet ie vanavond maar even komen. Maar hij werd ineens weer agressief en ik kan daar echt niet mee omgaan. Hij denkt dat ik hem de gek aansteek, terwijl ik gewoon vrolijk en verlegen ben. Vorige keer heeft ie me aangevallen en gebeten. Het is heel erg dat ik hem nu weer naar huis stuur, maar ik kan niet samen met hem zijn als ik bang voor hem ben. Vind het wel heel erg voor hem. Ik voel me zo raar…

• Totaal Onbelangrijk

  3 november 2013

  Ja ik heb een zus. Ze kan zo charmant zijn. In een volle kamer gaan de meeste mensen bij haar maar staan, want ze kan het allemaal zo gezellig vertellen. Wat hier boven beschreven staat bij: hoe weet je of je hier te maken hebt met een narcist… Dat klopt helemaal dat heb ik precies zo mee gemaakt. En mijn zus wil ook te allen tijde bewondering van andere mensen. Daar gaat zij voor. Om dat te bereiken had ze al als kind vele verhalen over haar familie. Echter, ze wist altijd iedereen over te halen (tegen wie ze die verhalen had) om nooit met haar familie daarover te praten, want haar hele familie zou haar zwart maken. Ze zei dat eigenlijk helemaal niks wat haar familie zei ooit geloofd kon worden. En daarna vertelde zij over haar hele familie wat er zo met ons allen aan de hand was (ze was ons op dat moment totaal aan het zwart maken). Wij allen kwamen er pas later achter dat zij zulke verhalen had over ons allen achter onze rug om. Zij betrok altijd zo veel mogelijk mensen erbij. Mensen die wij eigenlijk niet kenden. (daarom, achteraf gezien, keken sommige mensen ons dus zo gek aan toen, en nog)… Hoe ouder ze werd na haar schooltijd, des te beter zij het “narcist-zijn” onder de knie kreeg. En des te beter ze mensen van elkaar kon isoleren (dus zorgen dat de mensen van wie zij niet wilde dat ze elkaar spraken, dat dat ook niet deden). Mensen bewonderden haar echt omdat zij zoveel voor anderen deed (volgens haar verhalen althans). Ze wilde ook altijd in alles gelijk hebben. Want: zij had toch altijd gelijk (dat zei ze ook altijd). Ze kon net zolang doorgaan met haar standpunt verdedigen dat ze uiteindelijk maar gelijk kreeg. Was zij weer zeer voldaan. Ze had alleen niet door dat ze gelijk kreeg uiteindelijk om haar stil te krijgen… Jaren lang hield ze goed bij tegen wie ze wat gezegd had en wie er van elkaar geïsoleerd moesten worden. Maar het lijkt tegenwoordig wel of ze niet meer weet dat wat ze zo vaak heeft gezegd niet waar is. Het lijkt alsof ze niet beseft dat ze niet echt altijd gelijk heeft!? Ze neemt aan dat ze hoe dan ook toch wel weer gelijk krijgt… En omdat ze zo goed is (volgens haar zeggen), dat ze daarom bewonderd wordt. Pas had ze weer haar verhalen. Anderen geloofden haar gelijk weer. Totdat diegenen met elkaar gingen praten en eigenhandig gingen nadenken. Ze kwamen er uit zichzelf achter dat wat mijn zus vertelde niet kon kloppen. Mijn zus had even niet goed bijgehouden wat ze tegen wie had gezegd. Zo gauw die mensen tegen mijn zus zeiden dat ze toch geen gelijk had, dat ze twijfelden aan wat zij zei, begon mijn zus gewoon weer opnieuw met haar verhalen. En weer moest iedereen weten hoe erg slecht de anderen wel niet zijn van wie zij geen gelijk kreeg. Anderen zwart maken kan ze erg goed. Maar ze vertelt juist dat anderen haar zwart maken. Volgens haar is zij het slachtoffer van anderen. Waag het niet haar geen gelijk te geven of in twijfel trekken wat ze zegt. Je krijgt haar tegen je en je weet gewoonweg niet wat je overkomt.

  Reply

• Calimero

  30 oktober 2013

  Wat fijn om jullie verhalen te lezen! Bedankt daarvoor, dit gaat mij helpen. Ik ben gesloopt en kan maar niet loskomen. Maar diep in mijn hart weet ik dat ik door moet zetten. Mijn grootste vraag is dan nu ook waarom val ik op iemand die na geweldige liefde me daarna zomaar door een woordenwisseling mij in mijn gezicht kan bijten. En al die geestelijke mishandeling kan toepassen.

  Reply

• Delen

  14 november 2013

  Wat kan ik voor je betekenen? Ik wil er graag voor je zijn. Groetjes, Wendy

• DiDi

  23 oktober 2013

  Ik had bijna 2 jaar met m’n vriend en het ging uiteindelijk uit. Ik had het gevoel dat ik misschien weer mezelf zou kunnen vinden, maar uiteindelijk voelde ik me alleen en verder totaal niks meer. Toen ben ik weer terug gegaan en voelt dat egoïstische gedrag van meh nog erger. We zouden samen naar een auditie gaan en uiteindelijk had hij geen geld op zijn rekening. Hij was helemaal boos op mij geworden en wou me niet meer zien. Ik had hem toch mijn laatste geld gegeven om hem niet kwijt te raken. Nu heeft hij de baan van z’n leven en hij geniet ervan. Hij verdient heel goed en ik zit nog steeds met geldproblemen. Toen hij terug kwam deed hij heel erg down. Hij was niet vrolijk met mij, maar wel met zijn nieuwe vrienden/collega’s van zijn werk. Ik voel mij heel erg eenzaam hierdoor. Ik moet nu ook nog eens een schuld aflossen en hij wil mij niet helpen wanneer ik hem wel altijd hielp wanneer hij dat nodig had. We zijn weer ons relatie aan het proberen, maar is dit het proberen waard? Kan ik hulp zoeken voor hem/ons? Wat kan ik hiermee doen? Soms voel ik dat hij zelfs vreemd zou kunnen gaan voor aandacht om zich groter te voelen. Help me, want ik hou ontzettend veel van hem. O, ik zou zoveel doen voor hem. Al zou het mijn kamer kosten om hem in mijn leven te houden… Hoop dat ik snel een antwoord krijg en ook advies om dit probleem op te lossen of te verbeteren. IK HOU ZO VEEL VAN HEM. *huilend*

  Reply

• Delen

  14 november 2013

  In liefde hem loslaten en eerst je eigen liefde weer terugvinden. Kom bij jezelf thuis. Ik kan je helpen. Groeten, Wendy

• Nike

  2 oktober 2013

  Hé allemaal, ik zal even mijn historiek vertellen om alles wat te verduidelijken. Ik ben ruim 10 jaar getrouwd geweest met iemand die NPS had en nog steeds heeft (daar twijfel ik niet meer aan). Sinds de geboorte van mijn oudste zoon liep het helemaal mis. Ik moest thuis blijven en mocht enkel buiten komen met mijn moeder of met hem. Om dit te controleren belde hij me constant op. Zelfs wanneer ik aan het werkte, kwam hij controle doen of dit echt wel zo was. Toen mijn zoon ouder was en hij een hobby wou doen, kwam ik meer in de buitenwereld en dit tegen zijn zin. Hij verweet mij dat ik iets had met andere mannen. Hij is lange tijd in therapie geweest i.v.m. zijn ouders. Ik kwam erachter dat zijn ouders heel veel logen en dit vertroebelde hun relatie. Het kwam zelfs tot een breuk tussen hen. Hij kon dit allemaal niet snappen en hij ging in therapie. Het was soms zo erg dat hij ze wel iets kon aandoen. Ondertussen werd onze jongste geboren en de situatie ging van kwaad naar erger. Hij dronk zich vaak lazarus en dan kwamen de problemen pas echt naar boven. Hij gebruikte dan ook fysiek geweld. Het werd mij allemaal teveel en in één van de volgende therapieën heb ik alles eruit gegooid. Het probleem was niet alleen zijn ouders, maar wij onderling hadden ook een groot probleem. Toen is de bal pas echt aan het rollen gegaan. Dit mocht echt niet uitkomen. Mijn relatie en ikzelf waren doodop en ik had de strijd opgegeven. Ik wou van hem weg. Maar dit ging niet zonder slag of stoot. We hebben nog een relatietherapeut geprobeerd, maar die kon ons niet helpen daar de liefde bij mij compleet verdwenen was. We zijn nu ruim 8 jaar gescheiden en we hadden besloten co-ouderschap toe te passen voor de kinderen. Dit was de domste beslissing die ik ooit heb kunnen maken. Co-ouderschap werd nooit toegepast omdat hij altijd wel iets verzon om niet voor de kinderen te moeten zorgen. Ik deed alles met hen. Maar ja, dan moest hij ook niet betalen voor de kinderen hè! Dit bleef jaren doorlopen tot hij niet meer betaalde voor de buitengewone kosten. Hij vond dat ik rekeningen doorgaf die hij niet moest betalen in een co-ouderschapsregeling. Hij betaalde bijna 2 jaar niets meer tot hij mijn dreigementen beu was en hijzelf een advocaat in de arm nam. Mijn oudste zoon had het heel moeilijk met de situatie en is zelf in therapie gegaan. Verwoede pogingen van de psychologe om de vader hierbij te betrekken liepen uit op niks. Zij besloot dat het beter was om over te gaan naar een omgangsregeling, maar dit zag mijn zoon niet echt zitten. Hij bleef loyaal aan zijn vader. De vader werd veroordeeld tot het betalen van onderhoudsgeld omdat het was gebleken dat de kinderen véél meer bij mij verbleven. Nu is hij in beroep gegaan. Hij is van werk veranderd en verdient minder waardoor hij zijn onderhoudsgeld maar gedeeltelijk betaalt. Sinds vorig jaar woont hij samen met zijn vriendin (van de zovele) en diens kind. Zij wonen een heel stuk verder en de kinderen hebben daar geen vrienden. Zij komen daar ook zelden buiten. Alles draait nu rond het kind van zijn vriendin. Mijn kinderen mogen hun hobby’s nog blijven uitoefenen, maar ik moet ze wel gaan halen en terugbrengen. Dat was één van zijn voorwaarden t.o.v. de kinderen. En wat doet een moeder dan… ik rij maar heen en weer. De jongste is ondertussen gestopt met zijn hobby, maar mag verder geen activiteiten meer doen. Onlangs wou hij met een vriendje ergens naartoe en dat mocht enkel als ik hem ging halen en terugbrengen. Voor hem was de maat vol en hij wil eigenlijk niet meer naar zijn vader gaan. Ze zitten hun daar toch alleen maar te vervelen en ze mogen of kunnen er niks. Mijn oudste durft hierover geen beslissing nemen, hij is bang. Nu blijkt dat overgaan tot omgangsregeling in mijn nadeel zou zijn, omdat mijn oudste dan zijn hobby in het weekend niet meer zou mogen doen. Wat heeft hij dan aan zijn hobby nog? Ook blijkt dat ze 2 kinderen nooit uit elkaar zouden halen en moet mijn jongste tegen zijn wil in naar vader blijven gaan, terwijl de oudste om één of andere rede loyaal blijft. Heeft iemand hier ervaring mee? Binnenkort kom ik terug voor de rechtbank en ik wil mijn kinderen verdedigen. Ik wil ze verlossen van alle emotionele chantage waar ze tot nu toe al jaren in zitten en hoop dat er snel een tijd komt dat ze kunnen en mogen opkomen voor hun eigen mening.

  Reply

• Aurore

  18 oktober 2013

  Hoi Nike, Bij het lezen van jouw verhaal kwamen er zoveel herkenningspunten in, dat ik niet anders kon dan reageren. Toen mijn kinderen 9 en 11 waren, heb ik uiteindelijk de stap gezet uit dat veel te lange huwelijk te stappen. Vanaf de geboorte van de oudste zoon is het eigenlijk allemaal begonnen. Hij was altijd al ziekelijk jaloers, zeker omdat ik een beroep had tussen allemaal mannen. Toen de oudste werd geboren, nog maar van bij de zwangerschap, merkte ik al een zekere wrevel, namelijk dat ik een baby droeg waar hij verder vanaf stond. Toen de kinderen opgroeiden, maakte hij me duidelijk dat het huwelijk niet liep vanwege de stress, doordat ik uit huis ging werken. De opvangproblemen waren eigenlijk altijd mijn probleem. Ik probeerde daar oplossingen voor te zoeken door part time te werken en uiteindelijk gaf ik onder druk mijn job op. Dat was de domste beslissing die ik ooit had kunnen maken; Het heeft mij jaren gekost om mij terug een weg te banen naar de arbeidsmarkt, onder sabotage van mijn ex. Ik voelde me leeg, wist niet meer wie ik was. Waarom lukte dat huwelijk toch niet, ik had zoveel dingen geprobeerd!? Toen zijn agressie ook op mijn oudste zoon begon uit te breiden, nam ik die moeilijke beslissing. Ik kreeg een vaste jobaanbieding, en toen was het hek helemaal van de dam. Ik merkte dat hem dat helemaal niet ging, maar ook zijn ouders konden me niet feliciteren. Ik vond dat allemaal zo raar en begon gebeurtenissen aan elkaar te breien. Waarom kon niemand blij zijn voor mij? Waarom dat negeren? Nu weet ik dus waarom. Het was een moeilijke scheiding. Co-ouderschap had nooit gelukt. Toen ik scheidde werd ik net weer werkloos. Ik ben opnieuw gaan studeren. Alleen voedde ik de 2 kinderen op; ze gingen om de 14 dagen naar hun vader. Dat liep een aantal jaar redelijk. Natuurlijk was er nooit enige flexibiliteit van zijn kant. Van het bezoekrooster kon nooit worden afgeweken. Alle beslissingen aangaande school waren voor mij. Als de kinderen niet goed presteerden, had ik het gedaan. Als de jongste een andere studierichting koos, was hij daar niet mee akkoord. Hij wou me laten opdraaien voor alle kosten. De kinderen ondertussen pubers geworden, wilden beiden niet meer naar hun vader, door ruzies die nooit werden opgelost. Hij ging naar de politie, klacht neerleggen dat ik het bezoekrecht saboteerde. Toen op de jeugdrechtbank duidelijk werd dat het de wil was van de kinderen en niet die van mij, werd er bezoekrecht enkel in onderling overleg uitgesproken. De alimentatie werd ook verhoogd, in ons voordeel. Dat heeft hij zeer moeilijk kunnen verkroppen. Toen de kinderen problemen kregen met hun studies, wou hij niet meer verder betalen. We hebben jaren in conflict gelegen op het vredegerecht. De kinderen zaten geblokkeerd met hun emoties. Daar maakte hij dan misbruik van. Op een gegeven moment wou ik volledig van die man af. Ik betaal nu alles voor mijn kinderen, ze zien hem al een aantal jaar niet meer. Na 10 jaar scheiding zet ik mijn huis te koop. Wie komt er opdagen? Ja, mijn ex-man. Ongelooflijk. Komt zomaar in mijn huis, waar de kinderen wonen, en hij heeft er zich nooit iets van aangetrokken. Alsof hij het normaal vond hier te komen neuzen. Alsof hij er recht op had. Het is echt een afwijking. Hij is gewoon gek. Daar zijn mijn kinderen allang achter. Hopelijk zullen jouw kinderen ook beiden die conclusie trekken; Het is geen gemakkelijk leven. Mijn hart bloedt als ik zie hoe die kinderen nooit een beschikbare vader hebben gehad. Maar ja, het is nu zo.

• Ariel

  18 september 2013

  Hallo, Ik schrijf dit stukje omdat ik al enige tijd denk dat mijn ex een narcist is, maar ik blijf twijfelen. Ik kan het gewoon niet geloven of accepteren. Toen ik mijn ex tegenkwam was hij verslaafd aan alcohol en drugs. Ik was dan ook niet al te serieus in de relatie, maar hij was in mijn ogen boeiend en vertelde door zijn moeilijke jeugd aan de drugs te zijn en hij is muzikant. Hij speelde in een band van een bekende zangeres, maar was hier al uit en achteraf gezien is zijn carrière nooit meer echt wat geworden, al was hij in zijn ogen altijd bezig met projecten die een investering waren en waardoor wij dus nooit op vakantie konden. Hij had altijd wel rare uitbarstingen (dat kwam altijd door mij) zoals dat ik dingen zei die hem niet bevielen, wel vroeg waarom er soms ineens meisjes belden 50 keer achter elkaar, soms te aanhankelijk deed in zijn ogen) en dan kon hij me achterlaten zomaar ineens op straat, al waren we in een andere stad. Hij prees me niet de hemel in, maar ik was wel speciaal voor hem. We hadden zo’n vibe samen en hielden van precies dezelfde muziek en hobby’s. Na de geboorte van onze dochter begon alles pas echt goed. Ik moest maar accepteren dat je de eerste 6 jaar thuis zit met een kind, kon elke nacht opstaan, want hij had het zwaar terwijl ik fulltime werkte. Kreeg op een gegeven moment een hand om mijn keel omdat ik boos werd dat hij me nooit hielp met de baby. Daarna was hij hele weekenden weg, betaalde helemaal niks meer, want ja ik moest niet zeuren. Ik moest blij zijn dat ik een baan had. Maakte het steeds aan en uit en verdween dan een of meer weken met de telefoon uit en ik huilde alleen maar. Nadat hij definitief weg was (hij had al meteen een ander, maar ontkende dat, hij neemt nl. nooit meer een relatie) is hij sinds een jaar amper bij zijn dochter geweest. Hij kan steeds niet en betaalt niks. Op een gegeven moment pakte ik alles weer wat op, kreeg nieuwe vrienden en toen kwam hij ineens langs. Hij wilde latten want ik was de ware. Ik geloofde het allemaal en we hebben met elkaar geslapen, maar daarna ontkende hij dit en zei ‘ik ben niet met jou naar bed geweest, ik kwam je alleen even opzoeken’. Het allerergste is dat ik alles ging doen om aardig te zijn. Ik heb mezelf helemaal weggecijferd en nog mis ik hem als ik eerlijk ben. Ik weet niet wat precies, want ik wil nooit meer vernederd worden, maar ik mis misschien wat het ooit was. Het probleem is wel dat ik daardoor nooit loskom en ook geen toekomst meer zie om me weer gelukkig te gaan voelen of ooit een nieuwe relatie te beginnen. Hij zei ook altijd: beter dan mij kan jij niet krijgen en wie wil jou nou?

  Reply

• Paul

  19 september 2013

  Wat een verschrikkelijk verhaal. Het komt bijna 1-op-1 overeen met dat van een goede bekende van mij. Ik mag eigenlijk niet oordelen en ben sowieso totaal onbekend met de situatie, maar als ik dit zo lees zijn er wel erg veel narcistische trekken, daden, gedragingen en opmerkingen. Of je te maken hebt (gehad) met een narcist of NPS’er zul je waarschijnlijk nooit 100% zeker weten. Deze diagnose kan immers alleen worden gesteld door een psycholoog of psychiater, en daar gaat een narcist niet zomaar naartoe… Uiteindelijk heb je ook niet zo veel aan een dergelijke diagnosticering c.q. “sticker”; het gaat er vooral om welke invloed zijn gedragingen op jou en je leven hebben gehad. Hoe dan ook heel veel sterkte toegewenst. Groeten, Paul

• sara

  19 november 2013

  Dat willen ze juist laten geloven hé, dat je niets waard bent en niets beters gaat vinden… maar eigenlijk zijn ZIJ het die niets beters gaan vinden hoor… Maar ik versta u wel, het is echt niet makkelijk met zo iemand, want ze kunnen je de ene dag het gevoel geven dat je alles betekent voor hen… Doordat ze je van iedereen wegtrekken krijg jij dan het gevoel dat er toch nog iemand is die om jou geeft, maar eigenlijk zijn er nog veel mensen die om jou geven hoor… Maar hij heeft je de hele tijd al doen geloven dat je blij mag zijn met hem. Typisch voor iemand die toch narcistisch aangelegd is… En wat mij eigenlijk vooral opvalt is dat het toch wel altijd de mannen zijn die zulk narcistisch gedrag vertonen hé? En sorry dat ik het zeg, maar de mannen van tegenwoordig zijn niet meer wat ze geweest zijn, dus vanwaar dat waanbeeld om zo aanbeden te willen worden? ER VALT NIETS TE AANBIDDEN want de meesten zijn gewoon zielig!

• Riekie

  18 september 2013

  Wat herkenbaar allemaal. Ik heb een relatie van 3 jaar net achter de rug met iemand die een narcistische persoonlijkheidsstoornis en borderline heeft. Het heeft me gebroken en ben er op een gegeven moment ook letterlijk ziek van geworden. Hij had me zo geïsoleerd en gemanipuleerd dat ik lange tijd mezelf kwijt was. In eerste instantie geloofde ik alles wat hij zei. Wel naïef, maar ik vond hem zo fantastisch en lief. Hij wou continu bij me zijn en had zulke mooie plannen. We zouden van alles doen. Maar helaas: hij bleek verslaafd te zijn aan cocaïne en alcohol. Hij werd steeds agressiever en heeft me meerdere malen alle hoeken van de kamer laten zien. Op een gegeven moment was de grootste escalatie en heb ik hem de deur uit gezet en werd hij opgenomen in een kliniek. Daar kwam de diagnose NPS en borderline. Toch was hij “veranderd” zei hij en inderdaad een korte tijd ging het goed. Maar dan begon de ellende weer. Het ging een paar dagen goed en dan begon hij weer te treiteren, etteren, vernederen om de kleinste dingen, en als ik de telefoon niet opnam kwamen er weer 30 SMS’jes met de meest kwetsende dingen. Waarom ik steeds terug ging begrijp ik nu. Ik dacht dat ik hem miste, maar ik miste mezelf. Maar omdat hij mijn identiteit had afgenomen en me zo had leeggezogen bleef ik maar teruggaan. Voor mijn eigen veiligheid en gezondheid heb ik er nu eindelijk een punt achter gezet. En dan kom je erachter als je andere mensen spreekt hoeveel hij eigenlijk gelogen heeft. Het ergste en pijnlijkste is als je erachter komt dat hij nooit van je gehouden heeft terwijl jij zoveel geïnvesteerd hebt in de relatie. Maar ik ben vastbesloten om mezelf weer te vinden en die leuke, gezellige, spontane, grappige meid weer terug te vinden. Nooit geweten dat er zulke mensen bestaan. Ik weet dat ik nog een lange weg te gaan heb, want er was niet veel meer van mij overgebleven. Maar ‘what doesn’t kill you makes you stronger’ is nou mijn nieuwe motto ;-) . Ik wens iedereen die hetzelfde meemaakt heel veel sterkte. En zit je er nog in?! Ren!!! Alsof je leven ervan af hangt. Ik kan het weten, het wordt nooit beter. Ja, tijdelijk misschien, maar daarna wordt het alleen maar erger. Want de straffen worden steeds groter. Groetjes, Riekie

  Reply

• sara

  19 november 2013

  Tja, ik vrees dat er inderdaad niet veel meer op zal zitten… spijtig dat iemand zo vol van zichzelf kan zijn…

• lotte

  25 augustus 2013

  Weer veel herkenning in de verhalen. Ben 11 jaar samen geweest met een narcist. Nooit iets gemerkt, dacht mijn soulmate gevonden te hebben, totdat onze dochter geboren werd. Toen kwam zijn ware aard naar boven. Kon blijkbaar mijn aandacht niet delen met een kind. Begon te roepen dat hij nooit gelukkig was geweest, dat hij de hele relatie onderdrukt werd, dat ik psychisch niet in orde was, borderline zou hebben, dat ik het kind had afgedwongen terwijl we twee jaar in de medische molen hadden gezeten om haar te mogen krijgen. Ik raakte veel vrienden kwijt door zijn leugens, evenals mijn baan. Heb hem naar een psycholoog gedwongen; die gaf aan dat hij een narcistische stoornis herkende, gaf mijn partner het advies om alles weer recht te zetten en vertrouwde erop dat we samen een doorstart konden maken omdat hij meende nog heel veel liefde te zien. Het slechtste advies ooit! Mijn ex maakte niks goed. Van liefde was helemaal geen sprake meer. Maar je wilt het geloven, wilt vechten voor je gezin. Het was zinloos. Heb het nog twee jaar volgehouden, maar toen gaf ik aan dat ik hem alsnog ging verlaten. Hij huilde dat het hem speet, dat hij me zou helpen (financieel) om een nieuw begin te maken, dat hij me zou laten zien dat hij mijn liefde waard was etc. We maakten afspraken, zetten alles op papier, prima geregeld dacht ik en ik vertrok. Om een lang verhaal kort te maken… Er werd niet 1 afspraak nagekomen, geen alimentatie, geen deel van het spaargeld voor een nieuw begin, het huis wat hij op zijn naam zou nemen werd nooit op naam genomen. De deur ging letterlijk op slot en ik moest het maar uitzoeken. Ondertussen 3 jaar verder en nog steeds vol in de ellende. Rechtszaken, onnodige schulden die mijn kant op komen en nu zelfs de kans op schuldsanering door al die schulden die hij na mijn vertrek nog maakte en waar ik nog met mijn naam opsta omdat hij weigert ook maar iets te ondertekenen waardoor dingen voor mij vervallen. Ik geloofde in zijn tranen bij vertrek, zijn excuses en zijn belofte dat hij het goed zou maken, allemaal. Er is maar 1 ding zeker: scheiden van een narcist is mogelijk, maar je moet ervan uitgaan dat hij alles, maar dan ook alles in het werk zal stellen om je te vloeren, met de grond gelijk te maken, je financieel de afgrond in te duwen… Want scheiden van HEM, dat moet bestraft worden. Hij heeft ondertussen allang een nieuwe partner, maar laat mij nog steeds niet los. Het is hun levenswerk om door en door te gaan. Ze leven op deze ellende die ze je aandoen, empathie is ze vreemd, schuldgevoel kennen ze totaal niet. Er volgen nog twee rechtszaken. De psychische mishandeling gaat gewoon door, de vernederingen, de leugens, het proberen om je volledig af te breken. Voor zijn kind komt hij niet meer; vertelt overal dat ik de omgang tegenhoud, terwijl ik de omgang juist gestimuleerd heb. Ook de alimentatie blijft nog steeds uit. Hij heeft zich zelfs laten ontslaan bij zijn baas waar hij 25 jaar werkte om vooral te kunnen roepen dat hij geen inkomen meer heeft en niet kan betalen voor zijn dochter. Ondertussen is hij wel een bedrijf gestart, maar daar kan blijkbaar niemand aankomen omdat het een eenmanszaak betreft. Alles uitgezocht tot in perfectie, ze plannen het tot in detail, ze zijn sluw, slinks en schuwen NIKS, zolang je maar kapot gaat. Ik mag van geluk spreken dat ik besef met wie ik van doen heb, dat het hier geen normaal mens betreft. Heb een psychologe die bekend is met narcistische stoornissen, en met haar praten lucht op! Ze geeft me tips en adviezen om hiermee om te gaan en vooral psychisch gezond te blijven. Ik mag hopen dat het na die paar rechtszaken stopt, want dan is het financiële verhaal klaar. Drie jaar schuldsanering als ik pech heb en dat nadat ik al bijna vier jaar zwaar in de ellende zit. Het kan me niet meer schelen. Als het over drie jaar maar voorbij is; er valt dan ten slotte niks meer te halen hier. Ik wil als laatste nog even kwijt dat het huidige rechtssysteem de narcist in de hand werkt. Ook al spreekt een rechter uit dat hij bepaalde verplichtingen heeft en hieraan moet voldoen, als hij het vervolgens toch niet doet, KUN JE NIKS. Ze zijn zo uitgekookt dat ze langs alle regeltjes fietsen. Toen ik hem ontmoette vertelde hij dat zijn ex voor mij psychisch niet in orde was, dat hij al jaren op de bank lag, dat ze altijd ruzie hadden, dat ze de omgang met zijn kind tegenhield… En ik… geloofde dat. Wie gaat er nu van uit dat de man waar je verliefd op wordt vanaf minuut 1 tegen je liegt? Nu vertelt hij diezelfde verhalen over mij tegen zijn huidige partner. Ook die zal medelijden met hem hebben dat hij zo’n pech had met zo’n “gekke” ex en straks, als hij weer genoeg heeft van haar, zal dit patroon zich herhalen. Je hebt het niet in de gaten omdat je niet VERWACHT dat iemand je zo beliegt vanaf minuut 1. Kun je je er tegen wapenen? Je rolt erin en als uitkomt dat je hier met een narcist van doen hebt, zit je er al zo diep in dat het bijna niet meer te doen is om je ervan te ontworstelen. Triest. Maar ik blijf positief, heb het super zo samen met mijn dochter, ben blij dat ik de stap genomen heb om bij hem weg te gaan en hoop dat deze bijkomstige ellende ooit zal stoppen. Ik wens iedereen hier heel veel sterkte toe, of je nou nog IN een relatie zit met een narcist of het dappere besluit neemt dat je bij een narcist weggaat… het is een lange weg! En je moet wel heel sterk zijn om al de vernederingen, haat, wrok, leugens en psychische mishandelingen te boven te komen. Maar het KAN! Zodra je weet met wie je van doen hebt… Ren; ren alsof je leven ervan afhangt! Redden wat er te redden valt en NOOIT meer achterom kijken. Je kunt het; ECHT!

  Reply

• Amy

  23 augustus 2013

  Hallo, Ik weet niet wat ik moet doen. heb een relatie van 4 jaar, maar alles draait om hem. hij is er nooit voor mij wanneer er iets gebeurt in mijn leven! Ik heb zelfs moeten kiezen tussen hem en mijn eerste zwangerschap (heb het weggehaald, met heel veel spijt nu)! In de tijd dat dat gebeurde, was hij er niet. Achteraf heb ik nu pas door wat voor man hij is; hij wil me alleen zien wanneer het hem uitkomt. Ik kom nooit bij zijn familie, vrienden niks… Hij is in mijn familie opgenomen als schoonzoon, zwager, alles. Het doet mij heel veel pijn; kan er gewoon niet meer van eten of slapen. hij liegt ook heel veel tegen mij en alles draait om hem. zolang ik m’n mond houd en niks verkeerds zeg of uit mijn mond laat glippen, is alles goed, dan houd ie van mij. Maar wanneer ik mijn mond opendoe, komen er zulke nare, gemene dingen uit hem. Als ik hem bel, neemt ie nooit op en ik hoor bijna nooit wat eens uit hemzelf naar mij toe. Maar als hij mij belt en ik neem 1x niet op, dan is er ruzie. Het moet ook altijd over hem gaan en zijn familie, en wanneer ik hem iets vertel zit ie in de tv of gaat ie zitten zingen met de muziek mee. Hij kan nooit serieus praten zonder agressief of boos te worden. Wat moet ik doen? Groetjes, Amy

  Reply

• M.

  25 augustus 2013

  Lieve Amy, Ren, Amy! Ik lees niets dan narcisme in je verhaal. Ga weg bij hem en negeer hem volkomen. Laat hem geen enkele emotie zien en zorg dat hij zich niet meer kan voeden middels jou. Hij zal heel snel een ander slachtoffer zoeken. Ga weg voordat hij je emotioneel en financieel afhankelijk heeft gemaakt. Trap er niet meer in. Een narcist is een vampier die zich voedt met het gezonde van een ander. Voel je je goed en sterk, dan zal hij er alles, ALLES, aan doen om dat gezonde van je af te nemen. Voel je je moegestreden, dan zal hij je vernederen. Hij heeft je waar hij je graag wil hebben en zal zich daardoor erg goed voelen. Wegwezen, Amy!

• Amy

  27 augustus 2013

  M. Heel erg bedankt voor je antwoord! Op dit moment ben ik aan het doordraaien. Ik huil al bijna 1 week, als het niet langer is. Ik word gek, ik meen het! Ik kan het niet meer aan… Het is zo moeilijk! Ik weet het gewoon niet meer: waarom is hij zo’n persoon!? Begrijp het gewoon niet, hij leek mij zo anders! Opeens zegt hij tegen mij vandaag: na jou zal ik nooit meer ’n ander nemen. Wat moet ik nou? Ik kan het gewoon echt niet; het is zo zwaar omdat ik echt van hem houd. Help me alsjeblieft? ik zit echt in de put! Gr. Amy

• lotte

  16 september 2013

  Amy… Je DACHT dat hij anders was; dat dachten we allemaal! Maar zodra ze hun ware gezicht laten zien… Rennen! Echt. Ja, ze gaan je nog psychisch te lijf met hun “na jou wil ik nooit meer een ander” etc. Maar geloof me… Binnen no-time hebben ze een ander slachtoffer. Het is moeilijk, zwaar, het put je uit. Het vaak moeten huilen omdat je het niet meer weet en HOOPT op betere tijden. HERKENBAAR. Maar als de ware aard naar boven komt, is het niet meer te stoppen en moet je ECHT wegwezen. Je bent hier terechtgekomen omdat je WEET dat het niet goed zit allemaal. Dat was stap 1. Nu zul je de volgende stap moeten nemen, anders heeft hij je inderdaad waar hij je hebben wilt. Niet leuk om te horen, maar hoe eerder hoe beter! Ze trekken je leeg om je zo meer en meer afhankelijk te maken. Je weet het, nu de stap nemen. Je kunt het. Je verdient het! Sterkte!

• Niemand

  22 augustus 2013

  Ik ben al enkele maanden aan het lezen over narcisten. Ik weet het nog steeds niet… Ik heb een relatie van 10 jaar achter de rug met heel veel onduidelijkheden. Ik ben nu reeds 3 jaar single en ik heb de puzzel nog steeds niet in elkaar gekregen. Ik ontmoette mijn partner tijdens mijn studies. Ik heb lang de boot afgehouden omdat hij me niet helemaal koosjer leek. We waren goed bevriend, meer niet. Hij bleef me echter aandacht geven, iedereen zei me hoe fantastisch, lief en zorgzaam hij was. Na mijn studies was het enorm wennen om terug thuis te wonen. Het lukte niet meer om samen te wonen met mijn ouders na een tijd van onafhankelijk wonen. Zijn aandacht, zachtheid, begrip etc. werden groter. Ik ging overstag (al was ik al veel langer verliefd op hem) en we begonnen een relatie. Drie maanden later gingen we op reis. Een ramp: zijn portefeuille gestolen, hij was wat ziekjes, het hotel viel tegen etc. Ik deed mijn best de moed erin te houden. Op onze laatste avond gingen we uit eten; op een bepaald moment zat ik op mijn nagels te bijten en daarover is een enorme ruzie ontstaan. Ik luisterde niet naar hem, ik had alleen oog voor mezelf, ik deed tegenover de obers alsof hij niets was… Toen ben ik opgekomen voor mezelf en even hard heb ik terug geroepen! Ik heb die avond de relatie beëindigd. ’s Anderendaags moesten we uiteraard samen de terugreis aanvatten… Ik zie het na al die jaren nog voor me. Hij die me zei: ik verdien jou niet, ik maak je niet gelukkig, ik ben een loser, ik dacht dat ik de persoon gevonden had die in mij geloofde… Ik ging overstag! 3 maand later hadden we een huis gekocht (dat wou hij, ik niet, want ik was pas afgestudeerd en zonder job). De eerste periode ging het goed, ondanks dat hij eiste dat ik mijn ampere €300,- werkeloosheidsvergoeding besteedde aan het huishouden (hij had duidelijk voor het huis laten tekenen hoeveel zijn aandeel hierin was). De moed zonk me in mijn schoenen, zo zou ik nooit evenwaardig worden. Ik was moe, heel moe… Ik viel in slaap naast zijn luidruchtige machine tijdens de renovatiewerken. Hij zei: “Ik ben blij dat je je thuisvoelt, zodat je zelfs in oorverdovend lawaai in slaap kunt vallen.” Ik glimlachte, blij dat hij een thuis had gevonden (hij had een moeilijke jeugd gehad)… Al bleek later dat ik een ernstige vorm van klierkoorts had. De jaren gingen voorbij: ik was een slechte vrouw: ik streek wollen truien dat maakte ze kapot, ik hing de was verkeerd uit, ik deed “afgrijselijke groene dingen” in het eten (peterselie, bieslook, oregano of basilicum, afhankelijk van het gerecht) en werd zodanig onzeker in de keuken dat ik stopte met koken (dat maakte mij uiteraard nog een slechtere vrouw! Al heb ik nu ontdekt dat ik in feite een zeer goeie kok ben!)… Hij kleineerde mijn familie (ik heb zelfs jarenlang met hen gebroken omdat ik door zijn manuipulatie begon te geloven dat zij minderwaardige mensen waren). Hij had geen interesse in seks. Hij had voor ons samenwonen een waterbed gekocht, ik kon daar niet in slapen doordat ik een buikligger met een slechte rug ben. Voor hem geen probleem: ik kreeg een matras en een goeie lattoflex in de extra kamer; dan had ik tenminste geen pijn… hij kon uitsluitend in een waterbed slapen door zijn schouderpijn. Ik stelde duizendmaal voor om een combobed te kopen, maar dat was volgens hem dan onnodig omdat ik me inbeeldde dat ik niet kon slapen in een waterbed en gewoon diende te leren op mijn rug te slapen. Ik kon dit probleem oplossen, als ik dat wou, zei hij… Hij zei telkens iets anders en ik geloofde dat. Ik ging elke avond schuldig naar bed, probeerde dat waterbed opnieuw en opnieuw en moest dan weer toegeven aan de pijn en het kale kamertje. Ik kreeg ook steeds te horen hoe fantastisch mijn vriend was. Zo was hij ook! Altijd rustig, beheerst, joviaal op de juiste momenten… Hij was zo sociaal vaardig! Ik niet… Ik ben nogal druk af en toe én soms wat onhandig…Ik ben al mijn vrienden verloren nadat hij contact kreeg met mijn beste vriend (lees: jeugdvriend). Binnen 3 minuten na hun eerste kennismaking waren zij samen beste vrienden die stonden te kakken op mij (vergeef me de uitdrukking). Ze waren boezemvrienden die niets anders deden dan mij kleineren met hun grapjes; “en ik had geen zin voor humor”… Toen knapte er iets bij mij en heb ik iedereen opgegeven (als zelfs mijn beste vriend niet mijn vriend bleef, ondanks mijn herhaaldelijk stiekeme smeken, dan hoefde vriendschappen niet meer). Mijn eigen zaak ben ik begonnen door mijn partner. Ik was er heel onzeker voor, maar hij geloofde dat ik veel geld kon verdienen. Ik was er niet klaar voor, maar hij zei me dat hij al dit en dat voor mij betaald had tijdens mijn werkeloosheid. Ik startte mijn zaak en was er succesvol in. Ik werkte 12 uur per dag en kreeg dan te horen: “je hebt geen brood gehaald!”, terwijl hij voor zijn job ganser dagen op de baan was en tig bakkerijen tegenkwam. Ik voelde me schuldig… Hij begon te eisen dat ik dit en dat betaalde (al heb ik steeds mijn eerlijke aandeel in de mate van het mogelijke gedaan). Ik werkte de ganse zaterdag en hij lag in de zetel tv te kijken tot hij ging koken voor zichzelf (echt voor zichzelf, ik at toch niet op de juiste tijdstippen… tja, ik was dan ook aan het werk). Hij liet de rolluiken neer ondanks dat ik hem zei dat dat geen zicht was voor de klanten… Maar hij vroeg me wel steeds naar mijn inkomen (achteraf heb ik ontdekt dat hij 3 geheime bankrekeningen had). Nuja, ik voelde me een slechte vrouw, onzeker en geloofde intussen dat ik gek was. Ik heb dan ook een depressie gehad en ben 3 weken opgenomen. Dat vond hij zeer vervelend, want zijn baas kon zien dat hij na zijn werk zijn auto parkeerde aan een algemeen ziekenhuis. En hij kon niet op bezoek komen in het weekend, want hij had wat tijd nodig voor zichzelf. De psychiater, psycholoog en verpleegkundigen vonden dat ik zo’n geluk had met zo’n begrijpende, zachte man en dat ik een fantastische relatie had. Na mijn herstel is hij veranderd van job; plots was hij 1 van de big boys! Geld verblindde hem… hij wou een tweede woonst, een chique auto… Ik gaf het hem (weeral te hard aan het werk). Achteraf bekeken: het moment dat ik ietwat slabakte op mijn werk (= geen 12 uren draaien voor 6 dagen) is hij wel effe naar relatietherapie gegaan met mij. Die psycholoog gaf mij de indruk dat ik zot was; dat mijn partner gek op mij was en een hele goeie man was… Al had die de week voor de afspraak gezegd dat hij me niet meer graag zag omdat ik zwak was en niet meer zoals vroeger. Ik wilde graag kinderen. Na een tijdje proberen zijn we bij de arts beland. Hij had een probleem (1 testikel verloren doordat zijn ouders te laat hebben ingegrepen bij pijnklachten). Hij had me in het begin gezegd dat dit geen enkel probleem zou zijn; later na de arts zei hij mij dat hij zijn rouwproces al had doorgemaakt na het nieuws dat hij moeilijk kinderen zou kunnen krijgen). Het 1ste gesprek is hij mee geweest naar de arts. Ik ging voor opvolging van follikellontwikkeling en moest hormonen nemen. Ik belde hem dat hij overmorgen een staal moest afleveren, dat dat hét moment was. Hij antwoordde: “Ik zit in een vergadering, je stoort me enne… kan dat niet in het weekend”. Ik was verbijsterd en belde zijn moeder. Ze zei me: “Tja, je moet eens goed stilstaan bij jezelf; sommige mensen verdienen geen kinderen”. Ik heb het 2 keer gedaan en toen beslist te stoppen. Intussen had hij een nieuw huis gekocht, ik ben er moedeloos mee akkoord gegaan. Hij wilde geld en geld van mij… Hij liet het nieuwe huis (renovatieplannen) inrichten met zwembad, sauna en 1 slaapkamer!!! Geen kinderkamer, niets. Die avond heb ik een overdosis pillen genomen… Ik had daar direct spijt van en vroeg hem me water te brengen zodat ik beter kon overgeven. Hij zei me dat hij niet tegen overgeven kon. Ik heb naar water gesukkeld en overgegeven en overgegeven. Ik ben toen gaan slapen en ben wakker geworden na anderhalve dag. Toen ik naar beneden sukkelde, lag hij tv te kijken. Ik vroeg hem: “Hoe ben ik geweest?” Hij zei: “Ik zou het niet weten en er is sport op tv.” Ik kon amper op mijn benen staan, hij deed niets. Een week later zei hij wel: “Als je dat ooit nog eens doet, verlaat ik jou; het is maar dat je het weet…” Uiteindelijk heb ik de relatie beëindigd, maar niets liep van een leien dakje. Hij heeft me financieel uitgemolken, maar het kon me toen niets schelen hoeveel ik hem diende te betalen; als hij maar zou vertrekken. Hij was van plan hier te blijven wonen tot ons andere huis gerenoveerd was en vond dat ook doodnormaal. Ik ben een immense lening aangegaan om hem buiten te krijgen (maar ben ondertussen trots dat ik die met mijn zaak kan aflossen). Nadat hij vertrok, moest ik zijn post bijhouden; heb ik ook gedaan voor een halfjaar met telkens zeggen dat hij zijn adres moest laten wijzigen. Op een gegeven moment had ik er genoeg van. Hij zei me dat ik al die diensten moest contacteren en zijn nieuwe adres moest doorgeven. Ik heb dat geweigerd en blijf return-to-sender doen… nog steeds. Ik kan hier nog uren doorgaan. Maar mijn vraag is: is dit een narcist? Ik heb heel veel fouten gemaakt qua huishouden, qua seks, qua depressie en zelfmoordpoging… Hij zegt dat ik een onmogelijk persoon ben. Ik weet het na 3 jaar nóg niet.

  Reply

• Anne

  18 augustus 2013

  Mijn partner heeft vele eigenschappen van een narcist. Ik ben al jarenlang met hem getrouwd; in ons leven thuis en met de kinderen is hij degene die voorrang heeft op alles, het meeste, het grootste, ik niks, jij niks, alles of niets… Hij kan geen compromis sluiten, we kunnen geen volwassen gesprekken voeren, hij is nu al jarenlang heel slechthorend… Ik moet overal met hem mee naartoe omdat hij zo slecht hoort: naar het ziekenhuis afspraken met de dokter… En als hij iets niet goed heeft begrepen, dan valt hij mij thuis aan, woedend is hij dan! Heel vaak voel ik me zo schuldig, echt verschrikkelijk, en dan denk ik vaak dat ik de narcist ben. Bij ieder woord wat ik uitspreek, moet ik nadenken of ik dat wel kan zeggen. En voordat we gaan slapen, kust hij mij (wat ik intussen echt niet meer zo prettig vind!), even goedmaken voor ik ga slapen zegt hij dan! Ik ben vaak duizelig de laatste tijd; ik voel me echt niet lekker in deze situatie! Groetjes, Anne

  Reply

• Margit

  18 augustus 2013

  Het ergste van alles is dat je (buiten de steun op deze site) helemaal alleen staat. Niemand kan jouw emoties begrijpen. Alleen mensen die het zelf meemaken. In feite moet je alles alleen verwerken. Het doet zo veel pijn en ik weet niet om te gaan met mijn verdriet, onmacht en opkomende haatgevoelens. Voor mij de 3e relatie… Al 2 keer mezelf terug opgetrokken. Nu ben ik 55…

  Reply

• Marina

  24 september 2013

  Lieve mensen, Wordt het nu niet eindelijk eens tijd om een praatclub te beginnen waarin we elkaar kunnen troosten en begrijpen? Ik denk namelijk dat dat heel erg helend kan zijn. Er wordt namelijk gezegd dat wij co-dependent zijn. Dat zijn wij niet. Wij hebben gehouden van iemand die ons vertrouwen en onze liefde heeft gebruikt omdat dat in eerste instantie allemaal zo ECHT leek. Ik wil graag weten of er interesse hiervoor is.

• Juul

  7 augustus 2013

  Ook ik ben (denk ik) het slachtoffer geworden van een NPS-er. Alles wat ik las in het artikel is zo herkenbaar en ook in de vele reacties hieronder. Toen ik hem twee jaar geleden leerde kennen leek hij de perfecte man, hij was zo lief, zo attent, zo romantisch. Hij schreef een half jaar lang elke dag een briefje voor me. Ik was zijn droompartner, zijn soulmate, niemand begreep hem zoals ik. Mijn geluk kon niet op, maar ik had beter moeten weten. De eerste keer dat hij zijn “ugly side” toonde was ik bij hem op bezoek, enkele maanden in de relatie. En opeens was die lieve aardige man verdwenen en was hij kil, afstandelijk en stil. Ik weet nog dat ik bij hem op de bank zat en dacht, wat doe ik hier? (ik ben een vrouw die gewoon zelfverzekerd is, maar wel altijd begrip heeft voor anderen en dit was precies mijn valkuil). Op het moment dat ik besluit dat ik met respect behandeld wil worden en weg wil gaan wordt hij eerst heel boos en ik verdedig me zelf, net zo snel slaat hij als een blad om een boom om en zegt, blijf nu, ga niet weg, je kan toch niet midden in de nacht naar huis gaan. Daarna was hij alleen nog maar lief en romantisch. Nu 2 jaar later, verdrietig, somber, angstig, vluchtend van mijn eigen huisje omdat de sfeer zo heftig was terwijl hij maar naar een scherm staarde, besloot ik dat ik niet langer zo in mijn eigen huis kon zitten. Ik had een pauze nodig en hij moest maar een paar dagen uit huis gaan. Er volgde zo een ruzie dat hij me voor het eerst fysiek aanraakte (niets te ernstig, maar wel ontzettend schrikken) daarna dreigde hij dat als we een pauze hadden, onze relatie definitief afgelopen is en is zelf weggaan vol trots. Ik had geen energie om hem tegen te houden. Erna ging ik stuk van verdriet, hoe kon dit nu? Tegelijkertijd was er een beetje opluchting, ik was bang van hem. Ik snapte hem niet, er moest toch een verklaring zijn, ik ben niet perfect maar dit sloeg nergens op. Totdat ik las over NPS en alles opeens op zijn plek is gevallen. Opluchting, verdriet, schaamte alles kwam eruit. Ook angst, ben ik soms narcistisch, omdat hij me altijd verweet egoïstisch te zijn en geen interesse in hem te tonen (ik reisde overal naar toe om hem te steunen). Nu is hij is uit mijn huis en straks uit mijn leven, ondanks al zijn verwoede pogingen controle over me te krijgen is dit nooit helemaal gelukt (niet financieel in ieder geval). Hij is een ster in me de stilte behandeling geven of te gaan slapen als ik me zo ellendig voelde over de ziekte van mijn vader. Ik moest me niet zo druk maken, was dan zijn advies. Als ik zei dat ik gewoon een knuffel nodig had en geen advies keek hij me met die kille blik aan, draaide zich om en ging slapen. Ik was een zielig aanhankelijke vrouw volgens hem. Het lag altijd aan mij. Ik was blij met die paar keren dat we intiem waren (dit moest de laatste tijd altijd van mij komen), want dit was de enige keer dat hij echt lief deed en me zag staan. En nu, eindelijk een paar dagen bevrijd van zijn manipulatie, begin ik het allemaal te beseffen. Hij wil me natuurlijk weer zien, bericht me veel, heeft weer romantische plannen, wil opeens een weekendje weg, “we kunnen onze mooie toekomst samen toch niet vergooien?” Hij is de enige die het begrijpt, ik hoef niet met andere te praten. Hij houd toch van me, wat is nu het probleem etc etc. terwijl hij dit 3 dagen ervoor net zo makkelijk verwierp en zelf “definitief” wegging. Het is zo erg want je wilt geloven dat hij het wel meent, dat het echt waar is. Ik weet nu allen dat het allemaal een manipulatief spel is, om mij te gebruiken en te krijgen wat hij hebben wil. Ik houd voet bij stuk, ook al weet ik dat dit heel moeilijk is. Jullie verhalen steunen mij, bedankt.

  Reply

• Madelief

  15 augustus 2013

  Wat een “feest” der herkenning. Ik, hoogzwanger, heb sinds kort de relatie verbroken met de vader van mijn kindje. Er viel niet meer met deze man te leven. Een wolf in schaapskleren. Ik denk dat ik van geluk mag spreken dat hij al heel snel in onze relatie stukjes van zijn ware aard liet zien, waardoor bij mij de alarmbellen zijn gaan rinkelen. Aanvankelijk wilde ik er niet aan; hoe kon een man die mijn ‘soulmate’ leek te zijn, mij op handen droeg ineens alle dingen die hij in en aan mij bewonderde afkraken? Hoe kon het nou zo zijn, dat er zo’n groot verschil zat tussen wat hij zei en wat ik zag dat hij deed? En hoe zat het dan met alle inconsistenties in zijn verhalen over zijn verleden? Stukje bij beetje viel alles op zijn plek. Deze man was niet wie hij zich voordeed te zijn. Hij loog, bedroog, vond dat hij zelf boven de wet stond. Zo van, dat geldt wel voor anderen, maar niet voor mij. Wist de wereld te vertellen hoe het leven in elkaar stak, veroordeelde mensen maar als ze er “een potje” van maakten in hun leven. Een ander opvallend gegeven was dat alle ellende die hij had meegemaakt, hem was aangedaan door anderen. Hij was altijd slachtoffer. In zijn goedheid voor de medemens was hem zoveel onrecht aangedaan! Kritische vragen werden afgestraft met een woedeaanval, waarbij ik uiteraard de schuldige was. In discussies was ik de verliezende partij. Alles, maar dan ook alles lag aan mij. Mijn kant van het verhaal werd niet gehoord. Ja, wellicht even, maar dan werd dit heel snel aan mijzelf toegeschreven. Dit was zo frustrerend. Nog nooit had ik zoveel ruzie in een relatie als met hem. Om het minste geringste was er aanleiding voor een discussie. Het putte me volledig uit. Ik wilde zo graag gehoord en begrepen worden door hem, me niet realiserende dat ik aan het kortste einde trok, want hij zou mij nooit gaan begrijpen. Achteraf vond hij onze nachtelijke discussies heerlijk. Het schijnt dat mensen met NPS er vaak een bijzonder dag, – nachtritme op nahouden en dat zij geen enkele moeite hebben met weinig slaap. Ik daarentegen, gedij het beste bij regelmaat. Die nachtelijke discussies vond hij zodoende heerlijk, omdat hij wist dat ik op zeker moment zou opgeven. Steeds meer leugens kwamen boven tafel. Het leek alsof het van boven zo geregeld was dat de waarheid verteld moest worden. Noem het toeval, maar ik kwam er steeds meer achter waarom hij zo’n wazig niet consistent verhaal over zijn verleden had gefabriceerd. Het klopte gewoonweg niet. Hij bleek enorme schulden te hebben, verslaafd te zijn, gelogen te hebben over de reden waarom hij bij zijn vorige banen ontslagen was (bij justitie nota bene, omdat hij zichzelf zelfs daar boven de wet plaatste). Dit terwijl hij van mij in alle open,- en eerlijkheid verwachtte. Zoveel pijn deed het erachter te moeten komen dat niet alleen hij tegen mij loog, maar zijn ouders net zo goed. Nog nooit was ik zo met open armen ontvangen. Op zich was dit al een teken aan de wand. ‘Nog nooit hebben we hem zo bij een vrouw gezien.’ ‘Jij kan hem aan.’ ‘Het is geen gemakkelijke man, maar heb geduld.’ Ook zij logen met hem mee over zijn verleden. Wellicht uit ’trots’ voor de familie eer, wie zal het zeggen. Hoe dan ook, door dit gevlei werd de ‘helper’ in mij verder wakker geschud. Ja, hij was naar af en toe en ja, ik begon heel erg aan mijzelf te twijfelen, maar die man op wie ik verliefd geworden ben, was zooo fantastisch dat ik het nog wel even dacht vol te houden in de ijdele hoop hem te veranderen. Het werd van kwaad tot erger. Voordat ik er erg in had, zag ik mijn vrienden en familie bijna niet meer. In zijn ogen waren dit allemaal slechte mensen, die het slecht met hem voor hadden en over hem ‘oordeelden.’ Ik heb hem er zelfs in laten slagen om aan de oprechtheid van mijn allerbeste vriendin te gaan twijfelen waardoor ik haar niet meer wilde zien. Hij wist het zo overtuigend te brengen! Nu ik dit schrijf schaam ik me diep. Hoe ver kun je gaan voor de ‘liefde’ van een man? Uiteraard was zijn eigen familie de beste groep mensen om contact mee te hebben. Zij probeerden ons ondanks onze moeilijkheden bij elkaar te houden. Ik praatte veel met zijn moeder en die probeerde mij gerust te stellen. Enerzijds weet ik dat zij mij heel graag in het gezin wilde houden, ergens wist ze natuurlijk wel dat het met haar zoon niet zo goed ging. Ze deelde heel veel over zijn verleden, waaruit naar voren kwam dat dit al veel vaker gebeurd was, maar dat ze ondanks alles zag dat dit ECHT anders was. Ook in haar verhalen hoorde ik inconsistenties en toen begon ik te vermoeden dat dit hele gezin doorspekt was van de leugens om het maar naar de buitenwereld te doen voorkomen alsof ze doodnormaal waren. Moeder loog over vader, vader over moeder, de kinderen over hun ouders, maar alles werd zogenaamd onder de mantel der liefde gedekt, want oh, wat was dit gezin close met elkaar. Een paar weken geleden barstte de bom. Ik kon het niet meer aan. Ik kon niet langer meer omgaan met zijn manipulatieve spelletjes. Het wondertje dat in mijn buik groeit, verdient veel beter dan dit. Ze heeft al zoveel stress gehad gedurende de zwangerschap. Het moest nu afgelopen zijn. Ik liep al maanden op eieren om er maar voor te zorgen dat ik hem niet in de weg liep. Ik zag mijn vrienden bijna niet meer, ik durfde bijna niet meer te praten over onze relatie uit schaamte, ik was mijn eigen ‘ik’ volledig kwijt en deze man leek steeds verder te gaan in zijn manipulaties. Hij stal geld uit mijn portemonnee, hij trok geld uit de spaarpot voor de kleine om middelen voor zijn verslaving te kopen en zijn woede-uitbarstingen werden steeds frequenter. Deurwaarders stonden voor hem aan de deur. Achter zijn rug om probeerde ik zijn zaken te regelen en er voor te zorgen dat hij een baan zou vinden zodat hij niet langer op mijn zak hoefde te teren. De bom barstte toen hij het voor de zoveelste keer op zijn heupen kreeg, me eigenlijk meedeelde dat hij geen heil meer zag in onze relatie, maar mijn huis niet wilde verlaten (dit terwijl hij op geen enkele manier bijdroeg al zes maanden lang). Hij ging demonstratief in de woonkamer liggen slapen, bleef rustig tot 12 uur liggen, ontstak in enorme woede als ik in mijn eigen huis aan het rommelen was en bleef maar op mij inhakken dat ik een slechte moeder zou worden. Uiteindelijk heb ik het heft in eigen handen genomen. Het kon niet meer… Gevoelsmatig stond ik met mijn rug tegen de muur, met nog maar 6 weken te gaan totdat de kleine zich zou aandienen. Ik was leeg op, maar strijdlustiger dan ooit. Ik en mijn kindje verdienden beter. Uiteindelijk heb ik de politie ingeschakeld en heb hem voor openstaande boetes laten oppakken. 21 dagen rust. In die tijd ben ik heel veel boeken gaan lezen over NPS, maar vooral zelfhulpboeken. Het feit dat ik in zo’n extreme relatie beland ben, zegt natuurlijk alles over mij. Daar waar ik hem wilde veranderen, moest ik mezelf gaan veranderen. Zoals hier al eerder geschreven is was ik het perfecte slachtoffer voor hem. Mijn drang om hem te helpen, mezelf volledig aan de kant te cijferen, komt voort uit mijn verleden. Ik probeerde in de relatie met hem een ‘gevecht’ dat ik in mijn jeugd niet heb kunnen winnen, met hem uit te vechten.Thuis zette ik mijn gevoelens en emoties ook aan de kant, om zo de liefde te winnen (ook manipulatie trouwens) van mijn vader. Net zo goed als hij een gevecht probeerde uit te vechten en te controleren. Zijn gevecht was met zijn moeder die compleet afwezig was. Onze manieren van overleven sloten naadloos op elkaar aan en toen dansten we de tango. ;-) Een hele destructieve dat dan weer wel. Hoewel ik dit nog niet zo kan voelen, ben ik hem wellicht straks wel dankbaar. Dit stuk onverwerkt verleden is nog nooit zo hard aan het licht gekomen als bij hem. Misschien heeft het zo moeten zijn. Nu weet ik waar ik aan mag gaan sleutelen. De nasleep van deze relatie zal nog lang duren. Sinds ik een punt achter de relatie heb gezet, komt zijn echte kwade aard naar voren. Hij is de controle aan het verliezen over mij en een persoon met narcistische trekken (ik denk dat hij 100% NPS heeft, maar ik ben geen psych) wordt dan extra getriggerd. Hij probeert nu bij allerlei instanties mij te betichten van narcisme in de hoop dat hij voogdij kan krijgen over ons kindje. Hij levert pakken papier in met privé e-mails om mensen er maar van te overtuigen dat ik niet spoor. Ook iets typisch van een narcist is ‘projectie’. Alles waarvan hij mij betichtte ging over hem. Ik heb besloten om al het contact met hem en met zijn familie te verbreken. Al zijn pogingen om achter mijn rug om kwaad te spreken te negeren. GEEN CONTACT, betekent geen grip voor hem. Ik vermoed dat hij nog een aantal gekke sprongen gaat maken in de toekomst, zeker als de kleine geboren is, maar gelukkig weet ik dat ik juridisch ontzettend sterk sta. De mazzel zit er in dat heel veel mensen in mijn directe omgeving getuige zijn geweest van zijn leugens, zijn wisselende stemmingen, zijn manipulatieve gedrag, ook instanties waardoor hij feitelijk zijn eigen glazen aan het ingooien is. Nog maar niet te spreken van het feit dat hij dak,- werk,- loos is, enorme schulden heeft en daarnaast een verslaving heeft. Wil jullie allemaal bedanken voor jullie verhalen. Doet goed om te lezen dat de ervaringen zo overeenkomen en dat we dus niet alleen staan in de strijd. ;-) Ik zou jullie allemaal willen aanraden om het boek ‘Het monsterverbond’ te lezen van Roodvoets en ‘Als hij maar gelukkig is’ van Norwood. Met name dit laatste boek heeft mijn ogen geopend en me echt doen inzien en voelen dat ik alleen mezelf maar kan veranderen en dat alle pogingen om een ander te veranderen weinig zinvol zijn. Groet, Madelief

• jamina

  6 augustus 2013

  Ik ben nog altijd niet helemaal bekomen van het zeer vreemde contact met een man waar ik dacht gek op te zijn. Hij was soms paranoïde (achterdochtig, dacht dat de mensen hem konden zien terwijl hij binnen zat?), was jaloers op de band die ik met mijn zoon heb (heb hem alleen opgevoed!), sprak veel als hij me kwetste, sprak weinig als ik vragen had of duidelijk wilde communiceren met hem… Het ene moment knuffelde hij me (enkele seconden), het andere moment beledigde hij me. Hij hield controle door niets te delen met mij en me in het ongewisse te laten over basale zaken -zoals waar hij in het weekend was- en we dan nooit iets leuks konden doen. Hij wilde nooit dat ik mijn zegje deed en snoerde mij de mond als het richting kritiek over zijn gedrag ging, zelfs zijn ouders waren (een soort van) bang voor hem. Ik heb hem weleens hufter genoemd, zo bot en onbeschoft was hij in de omgang. Volgens mij was hij zelfs autistisch, want hij had moeite met aanraken (zowel door hemzelf, waarbij hij zijn vingers niet in contact met mijn huid wilde laten komen en enkel de handpalm mij raakte) als met aangeraakt worden… Heel erg vreemd! Ik las later dat autisten moeite met aanraken hebben. Ook met oogcontact had hij moeite. Eens zei hij: zelfs iemand als ik heeft liefde nodig. Ik werd toen echt ongerust na die opmerking; het klonk alsof hij iets op zijn kerfstok had, wat me overigens echt niet verwonderde door zijn liefdeloze gedrag en uitspraken. Hij was vaak harteloos en wreed en ik merkte een intern gevecht in deze man tussen goed willen doen, maar er niet toe in staat zijn. Die enkele keren dat hij enkele seconden echt aandoenlijk lief was, koester ik toch heel erg. Want dat is ook een stukje in hem. Het gekke is dat die momentjes me bij hem hielden. Ik wist dat hij potentieel ook een goed mens was, maar dat hij beheerst werd door iets dat hem misvormde in zijn gedrag. Hij leed, dat zag ik. Mijn hart heeft gebloed voor hem maar ook voor mezelf. Hoeveel ik hem ook gaf aan liefde, het leek in een bodemloze put terecht te komen. Het maakte me intens verdrietig en met alle kracht die nog over was, heb ik het uit gemaakt. het heeft me bijna 2 volle jaren gekost, waarbij ik heen en weer werd geslingerd tussen hem haten en hem liefhebben. Nu heb ik slechts gebeden voor hem… dat hij niet verder wegzinkt in dat hufterige, maar geheeld wordt, ongeacht wat hem ook mankeert. Ik ben nu vrij en lach weer. Maar ik ben niet meer zo van het moeten hebben van een relatie. Daar ben ik van genezen. Liever alleen en gelukkig dan samen doodongelukkig door iemand die je mee zuigt in zijn ellende. Alleen God kan hem helpen. Ik heb mijn best gedaan.

  Reply

• Loslaten

  25 september 2013

  Je verhaal raakte me. Herkenbaar… Bidden is het enige wat we voor ze kunnen doen. Hopelijk baant God dan een weg in hun beschadigde harten. Het kan. Mijn ex (gediagnosticeerd met NPS) is jaren terug tot bekering gekomen. Nadat hij viel in de Geest was hij een compleet andere man. Lief. Zorgzaam. Eerlijk. Hij was geen narcist meer, maar een kind van God. Weliswaar met nog veel dingen waar hij (en ik) aan moesten werken, maar man, wat een verademing was die tijd. Mijn geloof versterkte nog meer. Tot hij langzaam terug begon te vallen. Begeleiding buiten sloot. In no time was hij weer een narcist. Het klinkt vreemd, maar je kunt niet een wederom geboren christen en narcist zijn. Het is het een of het ander. Voor mij is nog eens duidelijk geworden dat Jezus leeft en niets bij Hem onmogelijk is. Maar helaas heeft mijn ex zich nu tegen God gekeerd. Satan heeft nu dus alle speelruimte. ;) Leeft er compleet op los. Maakt me af en toe nog helemaal gek met zijn rare mailtjes, bezoekjes en tegenstrijdig onverklaarbaar gedrag… Het doet pijn. Heel veel pijn. Ik mis de goede tijd. En mijn kleine kinderen (allebei nog geen 3) en zij missen hun vader. Maar het is genoeg. Ik wil hem (voor nu) niet meer in ons leven. Er is zoveel kapot. En ik ga mezelf nu de tijd gunnen om te helen. Met God. De beste heelmeester :) Belangrijk is vergeven, vergeven en nog eens vergeven. En accepteren (niet goedkeuren) en loslaten. Anders blijft de bitterheid zich steeds dieper in een hart nestelen. Ik wens jullie allen vertroosting, en wijsheid toe. Gods Zegen.

• Dame 35

  2 augustus 2013

  Wat is dit toch allemaal Moeilijk hè? Hoe kunnen mensen zo zijn? Snap het echt niet…

  Reply

• Loslaten

  25 september 2013

  Ze zijn zo omdat ze geen empathie hebben. Stel je een robot voor. Bij een robot weet je dat het apparaat geen emoties heeft. En verwacht je het dus ook niet. Zo moet je een narcist gaan bekijken. Ze zijn verkeerd geprogrammeerd. Waardoor ze geen empathie hebben. En alle gevoelens van verdriet, spijt schuld buitensluiten en niet ervaren. Wat je niet hebt kun je ook niet geven. Je kunt het ook niet veranderen door ze te overspoelen met liefde. Je kunt een robot knuffelen wat je wilt. Maar hij zal niets voelen… Je kunt erop inpraten, schreeuwen huilen. Instorten. Je best doen. Wat je wilt. Maar een robot blijft een robot. Het heeft geen zin. Enige wat dat proberen je best te doen, doet is jezelf nog kapotter maken. Minderwaardig voelen etc. Vicieuze cirkel. Enige optie is alle contact verbreken. Nieuw telefoonnummer desnoods, adres etc. (ja, ook met kinderen!). En keihard aan jezelf gaan werken. Loskomen. En erachter komen waarom je zo lang bent gebleven (relatieverslaving, co-dependence, Google tips). En vergeet niet dat er een God is die uiteindelijk over iedereen zijn oordeel zal vellen. En je hier en nu kan troosten. Google tip: Jezus. Heeft mijn hele leven veranderd.

• Mirjam

  1 augustus 2013

  @Lucie: herkenbaar wat je schrijft, wat iedereen schrijft trouwens. Maar het lastige is inderdaad dat ik niet wil accepteren dat hij ook die slechte kanten heeft, omdat hij zo lief en zorgzaam kon zijn: mij instoppen, schoenen poetsen, huis helemaal schoonmaken, mijn kledingkast opruimen, cadeautjes geven (en veel), mij wel vrij laten, ook zeggen dat hij trots op me is… Maar ook onredelijk zijn: heftig tegen me uitvallen om niets, mij constant in de steek laten, egoïstisch zijn, ruzie zoeken, dominant zijn, alles bepalen, nooit ergens aan toe zijn. Daarbij kijk ik ook kritisch naar mezelf, want ik was ook agressief omdat hij mij tot het uiterste dreef. Zeg maar schijt aan me hebben. Dat ik bijvoorbeeld 5 keer vroeg of hij alsjeblieft zijn toon om laag wilde doen als we ruzie hadden en dat vroeg ik dan rustig en hij bleef maar schreeuwen en dan ontplof ik ook. Of toen ik een keer een boekenkast had gekocht en ik moest bekvechten om mijn eigen plankje. hij had al zijn boeken er al in gezet en ik zei… ‘En mijn boeken dan’… Ik was het er natuurlijk niet mee eens en haalde zijn boeken eruit om ook een plank voor mijn boeken te hebben. Hij heeft ruzie gezocht en is toen gewoon boos weggelopen. WTF! Later dan weer sorry zeggen. En zo heb ik nog tig voorbeelden. Ik heb nu precies 3 weken geen contact meer met hem. Hij heeft me nog een keer gebeld, maar heb niet opgenomen. Als hij dit zou lezen, zou hij mij triest vinden dat ik hierop zit en dit van hem vindt. Het is ook maar een manier voor mij om ermee te dealen, om een verklaring te zoeken voor zijn verknipte gedrag. Wat heel erg jammer is, is dat ik zo’n bittere nasmaak aan de relatie heb overgehouden. Hij was alles voor mij, ik had hem echt op een voetstuk geplaatst en nu heeft hij alles, inclusief mij en mijn wensen in het leven, kapot gemaakt. Zeven jaar uitgesloofd voor hem, geduld gehad en nu laat hij me keihard vallen. En misschien als ik hem weer eens tegen kom, doet hij gewoon normaal, aardig, lief, gevoelig. Terwijl het gewoon een egoïst is die meer neemt dan geeft. BAH!

  Reply

• Lucie

  2 augustus 2013

  Ja, het is heel erg… Dr. Jekyll and Mr. Hyde… Het heeft allemaal te maken met macht en controle. Op het moment dat jij het helemaal met hem gehad hebt en je probeert terug te trekken, komt hij weer met een charme-offensief en dan is hij zó lief en zorgzaam: hij loopt onderhand zijn benen onder zijn gat uit… Maar trap er niet in, want het is allemaal manipulatie. Let maar eens op… Jij geeft je weer over en, denkt dat het allemaal aan jou ligt… ‘Misschien heb ik het helemaal mis want hoe kan een man die zo lief en zorgzaam is het zo slecht bedoelen?’ Maar op het moment dat hij je weer over de streep heeft getrokken begint de hele riedel opnieuw… Opbouwen van spanning en uiteindelijk weer een scheldpartij of zelfs fysiek geweld. Het zal echt nooit ophouden. Ik heb de cyclus eindeloos doorgemaakt en mijn ervaring is dat het allemaal alleen maar steeds erger en gevaarlijker wordt. Inderdaad BAH! en dat is nog maar zachtjes uitgedrukt, je gaat er compleet kapot aan.

• Elise78

  11 januari 2014

  Herkenbaar en zo vermoeiend. Dit alles zuigt letterlijk de energie uit je lichaam. Fijn dat hij jou niet meer benadert, dat is bij mij wel anders. Mijn ex laat elke dag weten hoe graag hij wil dat het weer goedkomt. En dan ga ik twijfelen en is het moeilijk om sterk te blijven omdat ik zo veel van hem hou. :(

• yvonne

  1 augustus 2013

  Beste allemaal! Ik moet zeggen dat ik het echt al jaren weet. Maar ook ik had een narcist als partner! Zo herkenbaar; ik had een relatie van meer dan 20 jaar! Maar sinds 4 jaar eindelijk gescheiden. Ik heb er jaren over gedaan om te scheiden, bleef maar hopen, maar zelfs nu nog ben ik niet los van hem. Hij heeft me nog steeds in zijn macht! We wonen apart, hebben 3 kinderen, waarvan de oudste bij hem woont, die is al bijna 19 jaar… En de andere 2 wonen bij mij: 6 en 16 jaar. Alles wat ik lees, is zo herkenbaar. Wat kan en moet ik doen om dit te doorbreken? Hij blijft alles bepalen en heeft zo veel grip. Hij is zo jaloers en achterdochtig. Niemand deugt etc. etc. En ik blijf er maar mee doorgaan! Ik weet dat het niet klopt en ben al 4 jaar gescheiden… Maar nog laat ik hem dingen bepalen en grip houden! Dit moet stoppen, zeker voor de kids. En iedere keer probeer ik het… Ben ik op de goede weg, laat ik hem weer toe. Hij vernedert, scheldt etc. etc. En dan, een paar dagen later, nadat ik hem totaal heb genegeerd, lukt ’t hem weer om op mijn gevoel in te werken. Ik was 17 toen ik hem leerde kennen en ik ben inmiddels 40… Heb ’t ook niet van huis uit meegekregen! Wie kan mij hierbij helpen? Ik heb de nodige sessies met hulpverlening voor mezelf al achter de rug! Moet ik me weer gaan aanmelden? Ik weet dat hij nooit verandert en iedere keer ben ik weer terug bij af. Zucht…

  Reply

• Lucie

  1 augustus 2013

  @Yvonne: Ik begrijp dat het ontzettend moeilijk is als je samen kinderen hebt; de deur kan je dan nooit echt achter je dicht smijten, al zou je dat nog zo graag willen. Heel jammer is dat hij nog steeds macht over je heeft, maar dat is wel iets wat je zelf toelaat. Probeer je tegenover hem zo onverschillig mogelijk op te stellen want op dit moment schijnt hij nog steeds vat te hebben op je emoties. Laat dat niet zien, hoe moeilijk ook, maar elke reactie voor een narcist is welkom… negatief, positief, het maakt hem allemaal niet uit, als hij maar iets teweegbrengt. Gun hem die lol niet en laat nooit merken hoe het je allemaal raakt. Makkelijker gezegd dan gedaan, maar het is echt de moeite waard om hier aan te werken. En het allerbelangrijkste… Je eigenwaarde, jij bent het waard om met respect behandeld te worden, overtuig je zelf daarvan. Probeer erboven te staan, mijlenver, en zie hem als een zielig persoon die het nodig lijkt te hebben anderen naar beneden te halen om zichzelf prettiger te voelen. Geen knip voor de neus waard dus!

• Loslaten

  25 september 2013

  Alle contact verbreken. Desnoods een tussenpersoon inzetten die tussen jullie in communiceert. Veel sterkte vrouw!

• Lucie

  31 juli 2013

  @ Mirjam: Je vraagt je af “wat is dit toch?” Je zit op deze site, dan weet je het antwoord toch al? Luister naar je intuïtie en je weet dat dit geen relatie is waar je ooit gelukkig van zal worden. En ja, het gaat op en af, het ene moment ben je zijn madonna en het andere moment de hoer. Het is allemaal zo kenmerkend voor narcisme! Hou ermee op, hoe moeilijk dat ook is. Ik heb ook ongelooflijk veel moeite gehad om deze twee persoonlijkheden met elkaar te verenigen. Ik kon lange tijd niet geloven dat in die lieve man zo’n monster zat, maar als je die lieve man wilt, zul je het monster ook moeten accepteren. Kan je dat? wil je dat?… toch niet voor de rest van leven? Kies voor jezelf en zorg dat je uit zijn tentakels los komt. Het is een heel gevecht, maar dit wordt een heilloze weg waar je doodongelukkig van wordt. Want veranderen zal hij nooit! integendeel, het zal allemaal nog veel en veel erger worden, totdat je totaal niet meer weet wie je bent, wat je voelt en wat je wilt… En eigenlijk alleen nog maar dood wil. Dit soort mensen breekt je geestelijk en lichamelijk (denk aan allerlei vreemde klachten die je nu misschien hebt) totdat er van jou niets anders meer over is dan een uitgeknepen verpakking… Letterlijk en figuurlijk!

  Reply

• Margo

  18 augustus 2013

  Hey Lucie en alle andere lotgenoten. Het is juist wat je schrijft. Hier begon het ook als een sprookje. Ondertussen 7 jaar verder, alle illusies kwijt en ik ben een emotioneel wrak. Speel mezelf toneel voor: telkens als ik naar mijn moeder ga of naar vrienden blijf ik lachen voor de buitenwereld, want ik schaam me. Erger nog: zijn pornoverslaving aan de pc; uren per maand. En geen kus of knuffel voor mij. Heel af en toe “gewoon” de daad, maar mijn gevoelens volledig negeren, zichzelf ophemelen en overal aandacht en lof (voor) vragen, soms op kinderachtige manier. Ook liegen, negeren, alles omdraaien, zich buiten de deur profileren, maar terug thuis niets meer. Thuis ben ik lucht of zijn dienstmeid. Daarnaast onlogisch denken, lui, vieze manieren, overal de kast aan vegen, maar met woorden groot doen. Hij gaat dit en dat doen… Niets. Anderen moeten het doen. Hij commandeert en controleert. Big smile naar de mensen, maar thuis over iedereen slecht praten. Niemand kan wat, alleen hij. Weet ook alles beter. Bij kritiek is hij erg cholerisch geworden: snauwen, tieren, alles binnen handbereik kapot gooien. Uit ik mijn gekwetstheid, dan doet hij alsof ik lucht ben; gewoon verder tv kijken. De hele wereld is interessant, behalve de toestand in onze relatie. Hij is het slachtoffer. Niemand begrijpt hem. Zijn heel leven tot nu was hij altijd de minste: vroeger thuis, in zijn eerdere relaties… Tot hij mij kennen leerde, toen voelde hij zicht zo goed. Eindelijk iemand met wie hij praten kon. Zijn visie op het leven en een relatie: Zo fantastisch oprecht. Helemaal de man van mijn dromen. Wat ben ik opgebloeid toen, maar ook heel laag gevallen. Volledig aan de grond en ook van mijn “vrouw-zijn” is niets meer overgebleven. Hij windt zich op aan de pc en bevredigt zich daar. Langs de andere kant maakt hij als zelfstandige fantastische bouwwerken, verdient een hoop geld dat ook direct weer in prestige-objecten gestopt wordt. De daardoor ontstane financiële gaten heb ik gevuld, al betaalt hij me wel terug. Voor de buitenwereld is hij de man. Anderen zijn jaloers op hem, denkt hij. Maakt zich continu druk om de rekening van vreemden. Hij dit en hij dat! In werkelijk niets dan grootspraak. Iemand zonder ziel. Liefde en tevredenheid kent hij niet. Het ergste is nog wel dat ik alles voor hem opgegeven heb en ik mijn destijds 12-jarige dochter mee in deze zieke relatie gesleurd heb. ‘Mama, jij bent zijn hondje’, zei ze al gauw. Zij geeft hem antwoord. Zij is nu 18 en ik heb zo een spijt van alles voor haar. Speel al de jaren toneel naar iedereen. Want als alles uitkomt ben ik toch de snul; die gekke, die stomme die slappe onbenullige. Niemand heeft respect voor mij, ook mijn dochter niet. Daarbij had ik zo graag een gelukkig gezin, vertrouwen en respect met een hoofdletter. Meer vraag ik niet. Ik schaam me. Het mooie beeld van de toekomst moet ik zelf bouwen, maar ik weet niet hoe. Ik ben totaal op. Soms dringt het tot hem door en dan zegt hij zacht: zo bedoel ik het niet. Of: het is niet zoals je denkt. MAAR WAT IS HET DAN? Geen antwoord meer. Inmiddels snap ik familiedrama’s of mensen die naar een gesticht moeten…

• Josephine

  26 augustus 2013

  Ook ik heb mijn kinderen hierin meegesleurd, Ben net gescheiden van een narcistische ex. Dit is heel eng, net alsof ik mijn eigen verhaal aan het lezen ben. Het eerste jaar kon niet beter; hij was lief charmant en zelfs verlegen. Dat veranderde toen wij getrouwd zijn. Toen kwam zijn ware aard naar boven. Je voelt dat er iets niet klopt, maar toch ga je door. Ook omdat hij de ene keer dit zei en de andere keer dat. Ik dacht echt dat het aan mezelf lag. Zie mijn verhaal eerder als reactie op Harry. Maar nu ik verder aan het lezen ben, zitten we allemaal in hetzelfde schuitje. Ook ik voel mij vreselijk schuldig t.o.v. mijn kinderen die dolgelukkig zijn dat hij nu weg is. Alleen de pijn, rotzooi en onbeantwoorde vragen waar hij ons mee achterlaat zijn vreselijk. Net alsof wij nooit bestaan hebben voor hem. Dat zullen jullie allemaal ook wel hebben ben ik bang. Allemaal veel sterkte!

• Mirjam

  29 juli 2013

  Hallo, ik ben zelf heel veel aan het lezen nu over een narcistische gedragsstoornis. Ik denk namelijk dat mijn ex-vriend dat heeft. Ik wil mijn situatie schetsen om te kijken of het ook echt zo is, of dat ik het beestje maar een naam wil geven. Mijn relatie is nu 2 maanden uit. Ongeveer elke twee jaar heeft hij mij in de steek gelaten. Maar elke keer weer terugkomen, ook doordat ik hem niet los kon laten. Veel ruzie. Hij werd vaak boos op mij. Gaf veel commentaar en kritiek en als ik dan zei dat hij mij niet respecteerde dan ontkende hij dat. Hij viel tegen me uit voor niets. Heel onredelijk. Het was elke keer afwachten in welke stemming hij zou zijn, want zijn stemming domineerde de sfeer. Deze stemming kon van kwaad binnen no time omslaan naar weer heel lief overigens. We hebben slaande ruzie gehad. Hij heeft me een keer per ongeluk (denk Ik) in mijn maag geraakt, waardoor ik geen adem kon krijgen. Hij kwam niet eens naar me toe. Later heeft hij wel zijn excuses aangeboden, maar nooit echt heel overtuigend voor mijn idee. Ik werd ook steeds agressiever in die relatie. Hij haalde het bloed onder mijn nagels vandaan. In het begin van de relatie als we ruzie hadden, wilde ik het altijd uitpraten, maar hij had er schijt aan en ging slapen. Toen we nog niet samenwoonden, wilde hij mij na een ruzie 2 tot 3 dagen niet zien. Geen zin in. Hij is meerdere malen van mij weggelopen, zelfs weggerend alsof ik vreselijk ben. Terwijl ik alles gegeven heb aan hem. Mijn hele ziel heeft hij gekregen. Hij heeft geld geleend en geeft het pas terug wanneer hij dat kan. Alles gaat op zijn voorwaarde. Het is een betweter en klaagt vaak over anderen. Op seksueel gebied is hij ook egoïstisch en vertoont sm trekjes. Ik dacht dat we een toekomst samen hadden, maar hij heeft mijn droom van me afgepakt.. ik wilde namelijk kinderen. Hij ook, maar hij heeft zich teruggetrokken en hij vertoont weinig empathie. Hij heeft me jaren aan het lijntje gehouden en mij beloftes gedaan die hij nooit is nagekomen. Naast zijn ontzettende irritante egoïstische gedrag, was hij ook superlief, zorgzaam en romantisch. Ik kreeg veel cadeautjes en dingen die je alleen in een film ziet. Het is zo’n enorm contrast.. Ik krijg altijd de schuld van hem en uiteindelijk ligt het aan mij, doe ik dingen niet goed. Hij word dan boos, drukt mij weg aan de telefoon en neemt niet meer op. Ik raak dan helemaal overstuur. Hij is belust op macht en hij is een enorme controlfreak. Ook heeft hij commitment issues. Hij bepaalde zeg maar in the end de relatie. Wanneer hij er aan toe was, gebeurde het pas. Ik ben nu heel onzeker geworden. Hij heeft ook wel eens gezegd tegen mij.. niemand houdt het met jou uit. En daarnaast zei hij dat hij trots op me is. Ook zei hij dat hij me nooit in de steek zou laten en oud met me wilde worden, een toekomst met me wilde. Maar tegelijkertijd verlaat hij me weer, doet zo koud en onverschillig dat ik er echt aan kapot ga. WAT IS DIT TOCH?

  Reply

• Loslaten

  25 september 2013

  Wow. Ook zo herkenbaar. Wegwezen meid! Voordat je jaren later met kinderen zit waardoor je nooit meer echt van hem afkomst. Een emotionele hel. ;) En vergeet niet echt aan jezelf te werken. Tip: Als hij maar gelukkig is (boek). Sterkte!!

• Heel moeilijk

  15 oktober 2013

  Dat is satan. Lees je bijbel, dan zul je zien dat zulke mensen hun geest blind is voor enige waarheid. Zoek maar eens op ‘narcist bijbel’. Of in het Engels ‘narcissist bible’. Deze mensen zijn beschadigd in hun jeugd en daardoor zo ernstig gaan zondigen dat ze alle deuren daarmee openzetten voor demonen. Klinkt gestoord en ver gezocht, maar zoek het eens op. Weet dat Jezus zoveel van jullie houdt. Jullie harten wil helen. De pijn wilt overnemen. Geef Hem die kans. Kom erachter wat Jezus heeft gedaan en voor je wilt doen. Niet door middel van religie. Maar door middel van een wonder. In jullie harten en verstand. God houdt zoveel van jullie. Zoek Hem op. Hij zal je nooit verlaten of teleurstellen. Helaas hebben mensen God de rug toegekeerd waardoor de wereld vol is met ellende. Narcisme is de kern van het kwaad. Satan is een narcist. Ik ik ik. En zoveel mogelijk mensen meeslepen. Helaas. Doe je pantser om en vecht voor jezelf! Laat je helen. Jezus is een geweldige heelmeester. :) Betekent niet dat alle problemen weg zijn. Maar dragelijker worden. De enige optie is een werkelijke narcist uit te bannen. Ook uit het leven van kind(eren). Ik spreek uit ervaring. ;) Sinds ik Jezus in mijn leven heb gevraagd voel ik gewoon bovennatuurlijke krachten (ik doel niet op toveren haha)! Maar echt waar, God is so real! Had ik dat maar eerder geweten… Had mij jaren ellende bespaard en mijn kinderen ook. Ik zegen jullie allen in Jezus naam.

• Elise78

  11 januari 2014

  Zo herkenbaar. :(

• Ariel

  2 februari 2014

  Dit is zo herkenbaar! Ik werd ook altijd weggedrukt aan de telefoon omdat ik dan iets verkeerds zei… Dan werd er rustig een week niet opgenomen want hij moest dan even tot “rust” komen. Later begreep ik wel dat hij in die periodes gewoon ging feesten en de aandacht ergens anders ging halen. Het lag altijd aan mij, ik kon het niet opbrengen hem even “te laten”, maakte het alleen maar erger door hem te bellen zei hij. Daarna werd er ook niets uitgepraat; we gingen gewoon weer verder. Uiteindelijk bepaalde hij alles, wanneer het aan of uit was, hij maakte het uit even tussen neus en lippen door, dan weer aan. Ik werd heel erg afhankelijk, liep op eieren. Nog steeds denk ik dat het aan mij ligt en hij dat in een andere relatie nooit zal doen. Soms zelfs dat ik zelf NPS heb… Het is een wirwar van leugens en valsheid. Ik steun mezelf dan maar door eraan te denken dat zijn andere relaties ook niet werkten. Je geeft ALLES aan zo iemand, maar het is nooit genoeg. Ze treuren niet om je omdat ze die gevoelens niet eens kennen.

• Lucie

  26 juli 2013

  Elizia, Zelf heb ik ook anderhalf jaar in zo’n relatie gezeten en het was hel op aarde. In het begin de hemel en de liefste man die ik mij maar wensen kon, maar vanaf het moment dat we samenwoonden kwam het monster eruit. Veel geestelijk, maar ook fysiek geweld, en ik maar denken dat het allemaal aan mij lag. Voor iedereen die twijfelt aan zichzelf… lees het boek van Marie-France Hirigoyen “Pesten en treiteren” en je ogen zullen opengaan. En er is maar een advies… verbreek deze relatie, voordat hij jou gebroken heeft. Want het kost je jaren van je leven om daar weer bovenop te komen. En houden van? Ja, zo voelt het wel, ik dacht ook dat ik niet zonder hem kon leven, maar dat heeft te maken met de traumatische binding die je met zo iemand hebt. Misbruik bindt als cement en het is niet makkelijk om je daaruit los te maken. Het kost heel veel tijd, maar dan heb je jezelf en je leven weer terug, want hij is alleen maar bezig om dit volledig te verwoesten. Neem het heft weer in eigen hand, want het leven is te kort om er zo’n puinhoop van te maken. Sterkte!

  Reply

• Tien

  22 juli 2013

  We hebben allemaal wel iets waar een ander af en toe moeite mee heeft. Maar je kan een ander erop aanspreken dat je moeite hebt met zijn of haar gedrag. De ander kan boos worden op dat moment, maar de meeste mensen gaan erover nadenken of men misschien gelijk heeft of niet. Iemand met NPS kan/wil niet nadenken of een ander zich misschien wel eens aan hem of haar kan ergeren. Volgens iemand met NPS is er helemaal niks mis met hemzelf of haarzelf. Er is altijd iets mis met de ander; altijd! Iemand met NPS kan zo enorm kwaad op je worden dat je het lef hebt om ook maar enige kritiek op hem of haar te hebben. Geheel buiten proporties zal hij of zij iets ondernemen tegen jou. In zijn of haar ogen ben je zo slecht dat iedereen het moet weten hoe slecht je bent. Iemand met NPS kan zo alles verdraaien. Hij of zij kan alles zo professioneel vertellen. Elke buitenstander zal hem of haar geloven. Nee, ik heb geen partner met NPS, ik heb een familielid. Ik ben met dat familielid opgegroeid. De NPS-er doet er alles aan om als de beste in de hele familie gezien te worden. Dat ging altijd ten koste van de hele familie en dat gaat nog steeds ten koste van ons. De meeste anderen weten niet wat iemand met NPS echt kan doen. Men noemt iemand met NPS ietwat egoïstisch. Ben je openlijk opgestaan tegen iemand met NPS, dan heb je geen leven meer. Je wordt de grond in getrapt. Het is niet te geloven dat iemand waarmee je bent opgegroeid zo tegen je tekeer kan gaan. Je hebt geen vijand meer nodig. De partner van “onze” NPS-er heeft niks door!? “Onze” NPS-er is afhankelijk van de partner. Daardoor kijkt “onze” NPS-er wel uit om net zo te doen bij de partner als bij ons…

  Reply

• Elizia

  20 juli 2013

  Hallo Allemaal, Ik zit achter mijn laptop te lezen wat iedereen meemaakt met een narcistische partner. En voor mijn gevoel heb ik zelf ook zo n partner. We hebben net ruzie gehad en waarom? Om niks werd ie zo boos in de winkel, echt bizar. Ik woon nu 4 jaar samen en in het begin was alles leuk en aardig en spontaan en vol humor. Daar houd ik wel van. Hij was altijd al wel te vrij in zijn doen en laten, maar ik werd verliefd en na een jaar zijn we gaan samenwonen. Wat me wel opviel was dat ie niet veel respect had voor dingen, maar ja roze bril hè… Hij is trouwens van buitenlandse afkomst (Pools), misschien heeft dat er wat mee te maken. Maar nu, we wonen samen en hij is best snel boos, om een klein ding kan ie al exploderen… Vond ik al vreemd… Hij is agressief, scheldt en gebruikt fysiek en emotioneel geweld… Ik heb situaties met hem meegemaakt, dat wil je niet geloven… Aangezien ik wil weten of ik met een NPS-er samenleef, vertel ik hier wat dingen die ik meemaak met hem… En omdat ik het kwijt moet; kan er namelijk met niemand over praten. Mijn familie ziet hem als ’n goede kerel… En hij doet het altijd onverwachts, als alles goed gaat, en en dan ineens slaat ie om naar een agressieve kerel die slaat en scheldt en waar niet mee te praten valt. Ter illustratie een voorbeeld van een situatie: hij stopt bij de winkel een pakje vloei in zijn zak, bij de kassa… Die vrouw kijkt mij aan bij de kassa en ik zeg hem er wat van… Je gaat toch niet jatten voor een pakje vloei!? Mijn mening. Zegt ie eerst ‘ja, het is een geintje’, vervolgens vreet ie zich op en zegt ie ‘Ja, ik moet geen ouder iemand’, ik ben namelijk 5 jaar ouder dan hem, en dan zegt ie ‘ja, over 5 jaar neem ik een jonger meisje; jij bent zo lelijk, niemand wil jou’… Zo uit het niets. En dan scheldt ie etc. Komen we thuis, ik gepikeerd en ik kan soms drammen, dat weet ik wel, maar je slaat toch geen vrouw!? En dan lacht ie echt gemeen naar mij… Zo zijn er wel meer situaties… Hij kijkt ook best veel naar andere vrouwen. Hij ziet er best leuk uit, echt onschuldig, maar dat is ie echt niet! Hij kan zo’n rotzak zijn. En dan gaat het weken goed en dan ineens slaat het om. Wat is er met hem? Is hij een NPS-er? Ik weet dat ik weg moet gaan bij hem; ik houd nog van hem, en dat maakt het een stuk moeilijker. Wie geeft er raad? Groetjes, Elizia

  Reply

• Fieneke

  17 juli 2013

  Thea Medemblik is werkelijk volkomen onnozel met haar advies hoe om te gaan met een narcist. Met een narcist is niet om te gaan. Een narcist heeft geen enkel gevoel voor zijn/haar medemens. Hoe kun je omgaan met iemand die vernietigingsdrang heeft naar andere mensen toe en geen enkele empathie heeft. Even logisch nadenken en je weet dat met zo’n mens niet om te gaan is, tenzij je het fijn vindt gepijnigd te worden (daar is ook een naam voor). Fieneke

  Reply

• Raindrop

  17 juli 2013

  Ik wist het eigenlijk al, alles is mij herkenbaar. Ik ga het dan ook zeker niet herhalen. Wat ik wel zie en lees, is dat mensen hier je adviseren om bij een NPS-er weg te gaan, maar… Hoe doe je dat!? Want ik ben ook vaak bij hem weggegaan en diverse malen teruggekomen, en steeds eindigt het op hetzelfde verhaal, namelijk “dat ik gestoord ben en jaloers, afgunstig en bla bla bla”. Dit maakt me ziek. Ben alleen bang voor de grote confrontatie, met name fysiek geweld. Niet dat ik bang ben voor hem, maar juist dat IK overstag ga en hem vanuit mijn opgekropte woede bij wijze van spreken ‘neersteek’. En tja, dan komt zijn verhaal tot zijn recht van “zie je nou wel dat zij de gestoorde is?”. Narcisten zijn top-kunstenaars en weten altijd de wereld om zich heen te overtuigen. Ik ben 3 jaar met hem, heb 2 kleine hondjes. Hij dreigt me dat als ik wegga, m’n hondjes doodknuppelt. Als ik alleen was, was ik zo vertrokken naar vrienden of kennissen. Meeste mensen zijn allergisch voor dieren of hebben al een huisdier, waardoor ze graag mij willen opvangen, maar niet m’n hondjes. Weet iemand alsjeblieft iets!? Ik wil weg bij hem en ALLE CONTACTEN VERBREKEN! In het begin ‘de prins op het witte paard’. In werkelijkheid ‘EEN MONSTER’. Ik hoop dat iemand mij kan helpen, want ik zit zelf al met suïcidale gedachten (sinds ik deze relatie heb, nooit eerder gehad). Ik ben echt ten einde raad, kan geen kant op. En om m’n hondjes maar in het asiel te dumpen, wil ik niet. Ik heb ze in huis gehaald (voordat ik wat met deze debiel kreeg), dus ZAL ik ook hierin tot hun dood mijn verantwoording dragen (mits ik nog hoop voor mezelf heb om te blijven leven). Heeft iemand hier het juiste advies? Vrienden verklaren me al voor gek, dat ik steeds bij hem terug ben; maar ze staan wel paraat voor mij; mocht er iets gebeuren. Maar dan… die 2 kleine doggies… ze blijven constant bij me in de buurt. Ik wil ze bij me hebben, als ik op mezelf ga (mocht ik het redden)… Kan iemand mij AUB helpen? Ik vrees echt het ergste… Hij heeft me al eerder neer gemept, en toen is de politie erbij betrokken geraakt. Maar hij vertelde de politie dat ik hem ‘aanzette’ tot geweld… Ongelofelijk dit, toch? Please, somebody!?

• Ellen S.

  15 juli 2013

  Ik kom net uit een korte relatie met een narcist. Hoewel slechts enkele maanden heeft deze relatie een zeer destructieve impact op mij gehad. Tijdens de relatie werden mijn gevoelens volledig ondergesneeuwd; alles draaide rond hem. Hij bepaalde alles: de momenten waarop we elkaar zagen, de momenten waarop hij alleen wegging, de momenten waarop er contact was… Hij zag zichzelf als een genie: verkondigde aan iedereen dat hij een eigen bedrijf heeft, terwijl dit niet het geval was (slechts een dienstverband). Als ik emotioneel reageerde omdat er sprake was van kwetsende opmerkingen/acties van zijn kant, dan werd ik beschuldigd van allerlei geestelijke ziektes. Financieel werd er geprofiteerd van mij. Ook onderhield hij vele contacten met andere vrouwen. Als ik hier een opmerking over maakte, was ik weer labiel volgens hem. Er was geen enkele vorm van respect in de zin van hulp in het huishouden… Hij keek neer op mensen zonder universitaire diploma’s, vond deze minderwaardig. Hij werd kwaad als hij genoodzaakt was om met dit soort mensen te praten. Op het eind van de relatie, bleek ik ook te min voor hem. Ik kan zo nog wel even doorgaan… Het is voor mij een bijzondere ervaring geweest om met dit soort mensen in contact te komen. Dit zal mij geen tweede keer overkomen. Niemand is perfect, maar bij mensen die dit soort gedrag vertonen, kun je best met een hele grote boog omheen lopen. Ik zit gelukkig goed in mijn vel, en heb “redelijk” makkelijk afscheid kunnen nemen, maar ik kan me voorstellen dat zij serieus misbruik kunnen maken van onzekere vrouwen. Een bizar verschijnsel dat narcisme. Ik vraag me af of deze mensen zelf ooit echt geluk voelen, daar zij zelf continu bezig zijn met een leegte (proberen) op te vullen.

  Reply

• Wolf

  26 oktober 2013

  @ Ellen S: heel herkenbaar inderdaad! Ik ken ook iemand die de stoornis heeft, en heb nu definitief de omgang met hem verbroken. Ik had geen echte relatie met hem; we woonden ook niet samen en er was niemand buiten mijn 2 zusjes die ervan wisten. Daarvoor was ik te veel op mijn hoede, door bij een vorige relatie soortgelijk gedrag te hebben gezien (die man overleed 11 jaar geleden door ziekte, maar was de laatste 2 jaren van zijn leven als het ware “omgekeerd” waarschijnlijk door de ziekte). Alles wat hier gezegd wordt op deze blog is waar, en blijkbaar zijn er nog véééél ergere gevallen dan ik meemaakte. Ik hield dan ook wel afstand, woon zelfstandig en heb voor de rest niets met hem te maken. Ik reageerde ook ALTIJD op zijn gedrag, met gevolg dat hij mij dan negeerde voor een tijd, uitmaakte voor al wat slecht en lelijk was enz. om dan vervolgens op zijn pootjes terug te vallen en me terug voor zich te winnen (hij was opgenomen in de spoed… zijn vader was gestorven… het LIEGEN telkens weer, daarop knapte ik vooral af). Het ging toen telkens weer een tijdje goed, totdat hij zich weer ongelooflijk jaloers, bezitterig enz. gedroeg en alles was weer kapot… Na weer een incident verleden week heb ik besloten om niet meer met hem om te gaan, maar het laat inderdaad wel sporen na. Het laat je zomaar niet los. De macht die zulke “creaturen” hebben over iemand is enorm. Het ergste is daarbij ook wel dat de buitenstaanders het helemaal niet zien! Voor hen is hij een sympathieke gast. Dat maakt het ook wel moeilijk om er over te praten met iemand die het niet meemaakte. Bij het ontdekken op het internet van de stoornis (waarom had ik dat nog niet eerder opgezocht?) viel mijn mond open, van pure herkenning! Het enige positieve aan de situatie is dat je vrij snel de gedragspatronen herkent bij het leren kennen van nieuwe personen; het negatieve eraan is dat je erg afstandelijk wordt als iemand nieuws je benadert. Ik ben er ook in gelopen zonder het aanvankelijk door te hebben en dan is het al spoedig te laat. Ook voor mensen die zelf niet evenwichtig in het leven staan, kan het een ware hel zijn, daar ben ik van overtuigd! Ik wil alle mensen die hier op de blog staan heel veel steun wensen! Het is nooit te laat om aan zo een relatie HALT toe te zeggen. :-)

• sabine

  12 juli 2013

  Ben nieuw hier en zit al een uur alle verhaal te lezen. Helaas heb ik ervaring met zowel een BPS als een NPS en inderdaad, een narcist heeft meer geld, hetgeen hij ook voortdurend gebruikt om macht uit te oefenen. Hetgeen Adriaan zegt over het dreigen met zelfmoord, ik weet uit ervaring dat dat iets is wat de narcist nooit zal doen. Hij/zij gaat eigenlijk veel slimmer te werk. Sterk zijn en superieur overkomen is waar de narcist zijn machtspositie aan ontleent. Met zelfmoord dreigen is veel kinderachtiger qua manipulatie. Het is in strijd met de belangrijkste boodschap van de narcist “ik ben beter, sterker, rijker dan jij en zonder jou red ik het prima, eigenlijk heb ik jou niet nodig en jij mij wel”. In mijn ervaring is het relatief makkelijker om van een borderliner af te komen dan van een narcist omdat, hoe onbedoeld ook, een borderliner zijn onmacht laat zien. Ik herken alles van de jaloezie, controle, poging tot isolatie en zelfmoord-dreiging, maar dat zijn allemaal dingen die een narcist zielig, doorzichtig en zwak gedrag vindt. Een narcist is wel net zo beschuldigend als een borderliner, maar is daarin “volwassener”. Hij heeft echter totaal geen interesse in wat hem drijft, waar zijn conditionering vandaan komt en hoe zijn hele handelen gebaseerd is daarop. Ik had een relatie van 12 jaar met een narcist en nadat we een jaar uit elkaar zijn geweest, ben ik enige tijd geleden weer met hem verder gegaan. Inmiddels heb ik de illusie doorgeprikt dat er ook maar iets van verbinding te maken is met hem. Alle romantiek en beweringen dat ik zijn grote liefde ben ten spijt, kon ik niet anders dan weer constateren dat hij niet tot empathie in staat is. De wond die hij wanneer en waar dan ook heeft opgelopen, wordt bij het minste of geringste weer aangeraakt, met alle gevolgen van dien. Een van mijn eigen problemen is dat ik een lichte vorm van claustrofobie heb. Dit manifesteert zich in bepaalde situaties en in alle jaren dat ik met mijn partner samen was, is dit misschien 4 keer gebeurd. Een tijd geleden gebeurde dat in de auto op het moment dat hij de ramen dicht deed. Ik deed het raam weer open en dat accepteerde hij niet, ook niet toen ik zei dat ik last had van een opgesloten gevoel. Hij deed het onmiddellijk weer dicht en toen ik half in paniek vroeg om mij de kans te geven het op mijn eigen moment dicht te doen, werd hij woedend en vond dat ik met aandachttrekkerij bezig was. Alles wat de narcist niet begrijpt, en dat is vanuit zijn totale gebrek aan interesse en empathie nogal veel, wordt betiteld als aanstellerij. Wat ook heel bizar is, is dat hij claimt dat mijn pijngrens vele malen hoger ligt dan die van hem. Waar hij dat dan op baseert is op zijn jarenlange pijn in heup en knie. Wanneer ik daarop zeg dat ook ik last heb van een kaakpijn die er altijd zit, irriteert hem die opmerking en wordt daar ook niet verder op ingegaan. Het gesprek wordt dan afgesloten met een herhaling van zijn stelling en elk weerwoord of vorm van discussie wordt afgekapt. Dat is ook een verschrikkelijk nare, steeds terugkerende manier van conditionering. De partner van een narcist houdt steeds meer zijn mond omdat zeggen wat je vindt, altijd bestraft wordt met kwaadheid, geïrriteerdheid, sarcasme en/of ridiculisering. Dat is een zeer gevaarlijke conditionering, want op een dag heb je je zoveel ingehouden dat je zin hebt om ze aan te vliegen. Ik heb weleens gezegd tegen mijn man “je ken me me kleineren en naar beneden halen wat je wil, maar vroeg of laat keert dit zich tegen je. Je kunt wel denken de macht te hebben, maar een ongelukkige vrouw maakt dat jij ook niet gelukkig zal zijn en uiteindelijk zint elke onderdrukte op een uitbraak. Het zit hem ook nog steeds dwars dat ik het werkstuk heb gemaakt waarmee zijn kinderen hun VWO hebben gehaald. dat het ook nog de enige 8 op hun lijst was, is hem nog een doorn in het oog. Want omdat zijn kinderen een verlengstuk zijn van zijn ego-bolwerk, ervaart hij dat weer als machtsverlies. En dat moet hij dan weer compenseren door mij weer op een ander punt te kleineren. Kortom, een Ongelofelijk vermoeiende dynamiek die alleen verliezers kent en niets met liefde te maken heeft. Ik heb werkelijk alles geprobeerd, maar zoals zijn eigen moeder altijd zei “‘t is nooit goed of het deugt niet”. Dat is in een notendop wat narcisme inhoudt. Ik heb door de jaren heen een vrij uitgebreide psychologische verklaring geconstrueerd voor zijn gedrag en als ik me ooit suf verveel zal ik die ooit nog eens delen met de mensen hier, maar achteraf is het eigenlijk zonde van mijn tijd geweest om energie en tijd te steken in iemand die werkelijk voor geen centimeter gedesinteresseerd was in wie ik ben, wat mijn wensen, verlangens, kwetsbaarheden zijn. Hoe leuk ze ook kunnen zijn, hoe intiem we ook leken te zijn op bepaalde momenten, uiteindelijk blijkt op de cruciale momenten dat je helemaal niets van ze hoeft te verwachten. Zelfs als iemand je de hele maand op handen draagt, daar heb je niks aan als je elke eerste zondag (of andere dag) van de maand een keiharde knal voor je kop krijgt. Daarmee zijn alle andere dagen in een klap teniet gedaan. Ik ga nu de hond uitlaten, moet ook gebeuren. :) Hoop dat iemand iets aan mijn verhaal heeft.

  Reply

• Ariel

  18 september 2013

  Heel herkenbaar dit. Ik ben zelf enorm claustrofobisch; mijn ex sloot mij op in de auto toen hij boos was op mij door snel uit te stappen en de auto te locken. Hij grijnsde erbij en later ontkende hij alles, hij had het nooit gedaan. Zodra ik vroeg of bijvoorbeeld een deur thuis op een kiertje kon omdat het slot zo klemde, ging hij hem juist snel dicht doen. Hij ontkende ook altijd dat ik claustrofobisch was. Dan deed hij net alsof hij het niet wist.

• Needatoverkomtmijniet

  6 april 2013

  Mensen, Wat een herkenning, ongelofelijk… Goed om te zien dat er meer mensen zijn die de verbijstering voorbij zijn en inzien dat ze gewoon een ouderwets slachtoffer zijn; er in geluisd, hoe je het maar wil noemen. Ik kwam, ik zag en ik werd (geestelijk) de pan in gehakt. Terwijl ik dacht werkelijke liefde te hebben gevonden, en haar te helpen met het oplossen van de problemen die ze had. Het was voor haar echter niet meer dan een spel, zo lijkt het, of is het. Er zijn op internet reacties van mensen die het hebben over (ex)partners die dreigden met zelfmoord. Voor zover ik kan nagaan is dat inderdaad eerder een mogelijk symptoom van BPS dan wel NPS. Op sites wordt ook gesuggereerd dat mensen die in de tang van een narcist terecht zijn gekomen, soms de zelfverkozen dood als enige uitweg zien. Er wordt gesteld dat die ultieme uitweg soms ook daadwerkelijk eindigt in het overlijden van die persoon. Even voor de duidelijkheid: ik ben een kerel en daarmee een uitzondering als het gaat om het slachtofferschap m.b.t. een narcistische partner. “Wij” als kerels worden geacht “een vent” te zijn, en alleen maar te lachen om het gedrag van een narcistische vriendin. “Haha, op naar het volgende wijf!” Zo werkt het dus niet altijd. Ik heb 2,5 jaar (in retrospect; kreeg na 1,5 jaar vermoedens) een narcistische vriendin gehad. Zodoende was er genoeg tijd om me te verdiepen in de vraag: “Ben ik nu gek of hoe zit het?” Ik zag op deze site al veel goede punten om “diagnose te stellen”. Graag zou ik een paar tips willen toevoegen, voor degenen die denken dat ze zich in de situatie bevinden van het hebben van een relatie met een narcist. Veel komt van andere sites overigens, excuses voor het gebrek aan bronvermelding. – “Nu laat ze je in de steek en vernedert je. Straks zal ze je weer, als een spin, in haar web vangen en inkapselen. Wil je dat, denk je echt dat dit de laatste keer was dat ze je liet vallen?” Dit werd mij gevraagd door intimi. – Probeer (ik haat deze term) te ‘helikopteren’. Zodra er weer een moment is van vernedering, bekijk de zaak dan eens vanuit de derde persoon. Je laten meeslepen werkt dubbel negatief: je weet dat er onredelijke dingen tegen je worden gebruikt/gezegd, door de overtuigingskracht van de ander ben je snel geneigd erin te geloven, en het ergste is dat je daar serieus op in gaat. Analyseer. – Indien fysiek geweld tegen je wordt gebruikt: niets terug doen. Alleen afweren. Potentiële wapens afnemen en die uit het zicht zien te krijgen. Mocht het nodig zijn: het bevoegd gezag inschakelen. Nooit meegaan in haar uitlokking tot een fysieke confrontatie. Dat zou je toch wel winnen en het is beschamend voor jezelf. Daarnaast geef je “een doelpunt” weg. (voornamelijk voor mannen). – Kijk op zoveel mogelijk sites waarop je antwoorden kunt of denkt te vinden. Pas op voor “overdiagnostisering”. Hou zijpaden in de gaten; blijf gefocust. – Zoals ook op deze site staat: iedereen heeft tekortkomingen. Jij ook. Je zult hier-en-daar herkenning zien en misschien schrikken. Realiseer je dat je kunt relativeren. Tja, dat is de zakelijke benadering. Ik hield echt heel veel van haar, zielsveel. Ik had alles voor haar over. Alles. Maar ik was blind. Succes!

  Reply

• Nat

  4 april 2013

  Dit is het eerste artikel waarin ik een antwoord vind op een vraag die al lang door mijn hoofd speelt: is er genezing mogelijk voor dit soort mensen? Ik heb het 7 jaar volgehouden met iemand met NPS (latrelatie wel, samenwonen was voor mij helemaal geen optie; ondanks zijn pogingen wou ik nog te hard “iemand” zijn). Ik had wel zoiets van, mijn vriend is heel dominant, heel manipulatief, heel erg controlefreak… Maar ja, hij had zo veel meegemaakt (of dat nu allemaal feit of fictie is wat hij me voorhield weet ik nog steeds niet) waardoor ik het negatieve iedere keer op de achtergrond schoof. Toen ik 2,5 jaar geleden iets begon met mijn huidige vriend ging er een heel nieuwe wereld voor me open. Er was ineens een man die me waardeerde, respecteerde, me wel heel goed behandelde. In het begin kon ik er helemaal niet aan wennen. Intussen heeft mijn ex ook een nieuwe vriendin; ze zijn pas 7 maanden samen, en voor haar is hij echt wel DE ware. Ik kan me voorstellen hoe charmant en innemend hij is. Ik probeer me voor te houden dat hij veranderd is, een beetje voor zijn huidige vriendin. Maar ik ben toch steeds nieuwsgierig of zo iemand echt kan veranderen.

  Reply

• wilma

  10 maart 2013

  Kan iemand op deze pagina mij adviseren? Mijn ex-rat manipuleert onze jongste (14-),en maakt de moeder van z’n zoon zwart. Mijn zoon gelooft zijn vader en vindt ook dat ik geld pik (denk aan de kinderbijslag en zijn spaarrekening), terwijl vaderlief al 4 jaar NIKS voor zijn zoon betaalt. Hoe ga ik hiermee om? Ik hanteer al 3,5 jaar totale radiostilte en wil me niet uit de tent laten lokken, maar dit gaat ten koste van mijn kind en dit is een schade voor het leven. Wie wil mij adviseren? Bedankt! MVG Wilma

  Reply

• Karel

  13 maart 2013

  Rechtsbijstandsverzekering afsluiten en daarna juridische hulp inschakelen lijkt me een goede optie.

• Paul

  14 maart 2013

  Inderdaad, wat Karel stelt, maar in principe dekt een rechtsbijstandverzekering geen zaken die al voor het afsluiten van de polis speelden, dus pas daarmee op. Bovendien wordt rechtsbijstand ook zonder verzekering in bepaalde gevallen, tot een bepaald inkomen en tot op zekere hoogte vergoed. Wel is er een “eigen inleg”, maar die is echt te overzien. Voor juridische hulp kun je overigens ook vrijblijvend naar de Rechtswinkel. Daarnaast kun je met psychologische en sociologische vraagstukken vrijblijvend naar Maatschappelijk werk. Heel veel sterkte toegewenst! Groeten, Paul

• wilma

  10 maart 2013

  Goedendag mensen op deze pagina, Ja, ja, ook ik ben er in gestonken en ben 13 aar met deze rat getrouwd geweest. De scheiding duurt nu al bijna 4 jaar. Meneer verdient tonnen en z’n zoon en ik (de moeder) leven van een uitkering en de voedselbank. Alles wat ik tot nu toe heb gelezen, heb ik aan den lijve meegemaakt, incl. de stiltebehandeling. Grote mond tegen mij? Hup, 6 maanden stilte! En geen seks. Volgens mij heeft de rat vaak buiten de pot geplast; deze mensen zouden nooit moeten trouwen en/of kinderen mogen hebben. De nieuwe vriendin van de rat denkt dat ze de liefde van haar leven heeft gevonden, maar ik heb de wetenschap dat zodra z’n masker afvalt, ook zij in de hel terechtkomt. Tenzij zij ook een rat is… In ieder geval ben ik blij dat wij niet meer samen zijn. Herkenbaar? M.v.g. Wilma

  Reply

• Caro

  4 maart 2013

  Bella &; Angel, Ik stem in met het vermoeden van Adriaan. Ik stel voor dat jullie zo veel mogelijk info verzamelen over borderline stoornis. Ikzelf heb te maken met een man met NPS stoornis en dit is verschillend Aan een borderline stoornis kan je nog iets doen, aan een NPS helaas niet. Aan Harmke zou ik willen zeggen dat je een zeer sterke vrouw bent. Hoe hou je het 38 jaar vol met zo iemand? Het leven is te mooi om met zo iemand samen met leven die je werkelijk emotioneel ruïneert. Je verhaal heeft mij ontroerd. Ik ben momenteel 5,5 jaar samen en hou het al een tijdje niet meer uit. Ik wil eruit stappen, maar de vraag is hoe doe je dit zonder lichamelijke agressie? Ben bereid om financiële en emotionele brokken te aanvaarden want die zijn er sowieso, maar het fysiek geweld overwin ik niet en ben er bang voor. Iemand nog raad a.u.b.? Alle raad is welkom.

  Reply

• Adriaan Zwijnenburg

  21 februari 2013

  @Bella & Angel: Heb toch het vermoeden dat jullie te maken hebben met een borderline-man….Iemand met NPS dreigt naar ik meen niet met zelfmoord en is vaak voorzien van een ruim banksaldo, daar mensen met een n.p.s. vaak een bovengemiddelde intelligentie hebben en in deze financieel onafhankelijk willen zijn, ondanks dat ze wél opportunistisch handelen waar het gaat om financieel gewin. Ze doen ook niet zielig daar ze zich geweldig sterk willen blijven voordoen. Hoe dan ook, dreigen met suïcide en schulden – ook depressie – zijn eigenschappen van BPS

  Reply

• Bella

  21 februari 2013

  Zou soms wel eens met iemand face to face willen praten (en huilen) die dit allemaal herkent en zelf meemaakt.

  Reply

• Margaretha

  11 december 2013

  Als lotgenoot van bijna 70 jaar (en 5 jaar getrouwd met een man die lijdt aan NPS) zou ook ik graag eens telefonisch met iemand over mijn problemen praten, want ik heb geen familie en geen vrienden hier in mijn nieuwe woonomgeving. En waar ik vooral ook behoefte aan heb, is advies bij het voorbereiden van het definitief beëindigen van deze relatie. En dat valt niet mee wanneer je jezelf zowat helemaal bent kwijtgeraakt. Ik weet niet hoe we er financieel bij staan en hoe ik er financieel en qua huisvesting voor kom te staan. Waarschijnlijk heeft hij een buitenechtelijke relatie, sluist hij geld weg en heeft hij schulden, waardoor we altijd krap bij kas zitten. Daar komt nog bij dat mijn man jurist is en ik voel dat de strop om mijn hals steeds strakker wordt aangetrokken. Natuurlijk heb ik geprobeerd advies te krijgen bij de bekende instellingen – of zij mij kunnen helpen te voorkomen dat ik bij aanvraag echtscheiding helemaal door hem wordt platgewalst. Wat zijn verstandige voorbereidingsstappen? Maar ik krijg het antwoord alsmaar niet gevonden. Wie heeft hier zelf ervaring mee en wil mij verder helpen?

• Angel

  21 februari 2013

  Ik maak iets vreselijks mee nu…mijn ex (we zijn nog aan het scheiden) dreigt steeds met zelfmoord. Soms is hij weer heel welwillend en aanspreekbaar, maar als ik dan bijvoorbeeld met wat meer nadruk om alimentatie vraag flipt hij helemaal, komt terug op eerdere toezeggingen, noemt mij een geldwolf en stuurt me e-mails met teksten die ik aan onze twee kinderen moet voorlezen als ‘het gebeurd is’. Mensen om me heen zeggen dat hij me alleen manipuleert maar ik geloof echt wel dat hij heel erg diep depressief is. Hij heeft grote problemen doordat hij zijn leven niet kan organiseren (hij smijt met geld, alles loopt mis, hij kan nooit slapen, komt te laat op zijn werk, etc. etc…hij ziet zelf absoluut niet wat hij hier aan kan doen, dat vind ik nog heel triest ook) Ik vrees natuurlijk voor onze kinderen, dit mag ze niet overkomen. Ook voel ik me toch ook verantwoordelijk, en vraag me af wat ik verkeerd heb gedaan, heeft ons huwelijk hem zo naar de afgrond geleid? Hij woont 200 kilometer verder weg, buiten Nederland. Heb de politie daar al ingeschakeld, en met zijn moeder gebeld, en met psychologen. Die willen geen van allen iets doen/voelen zich machteloos. Heeft iemand ervaring of advies? Bedankt alvast!

  Reply

• Bella

  21 februari 2013

  Beste Angel, bedankt voor je reactie hier boven, dat doet een mens goed. Ik hou het nog steeds vol hoor. Ik laat dan ook helemaal niks van me horen. Al zijn spullen staan nog hier, weet niet wanneer hij ze komt halen. Of AL zijn spullen het enige wat hij heeft is kleding, gereedschap, motor, fiets, 2 pannen, 3 lepels vorken en messen. Dat was het. Achteraf was het klagen van ik heb geen geld en ik kan geen kant uit. Niet mijn probleem toch. Hij heeft een heel goed salaris en na 4 jaar hier gewoond te hebben had hij een leuke spaarrekening kunnen hebben. € 1800,00 staat er op een rekening daarnaast heeft hij nog een schuld van € 3500,00 en hij moet een heel huis inrichten. 47 jaar is hij en het dan zo voor elkaar hebben, is toch knap vind ik. Hij is al meerdere keren hier weggeweest(bij zijn zusje ingetrokken) en telkens als we contact hadden kwamen de krokodillentranen( ik heb nooit iemand kunnen vertrouwen, het licht mag uit, ik ben eenzaam, ik kan het niet en ik weet het niet meer, hou zoveel van je, ik ga echt mijn best doen etc.) en weer trapte ik erin. Afspraken gemaakt, ging even goed en daarna was het weer exact hetzelfde. Na de voorlaatste ruzie heb ik gezegd ik trap niet meer in je tranen, ik geloof dat je merkt dat ik steeds harder word en steeds minder emotioneel en dat moest hij beamen. Ik heb ook geen traan meer gezien bij hem nadat hij merkte dat dat echt niet meer werkte. Allemaal toneelspel bleek dus, ik vind het ZO knap dat je dat kan, huilen op commando. Wat jouw situatie betreft Angel. Hetzelfde wat je tegen mij zegt, STAP ERUIT EN BLIJF ER UIT!!! Ook jij denkt nu nog wat heb ik verkeerd gedaan. Ik weet natuurlijk niet wat er allemaal gebeurd is maar zet alles op een rijtje, dan kom je er van zelf achter WAAR het probleem ligt. Dat weet je waarschijnlijk al. Je kan hem niet helpen met zijn problemen dat moet hij zelf doen. Ik heb dat ook geprobeerd en wat ik ook zei of deed er gebeurde helemaal niks. Hij wist ook niet wat hij er aan kon doen en ondernam dus maar helemaal niks. Net wat jij ook zegt OOK IK vond het allemaal triest en had nog medelijden ook. Nu nog hoor, hij had het zo goed kunnen hebben. HEEEEEEEEEL diep van binnen geloof ik ook nog steeds niet dat hij een slecht mens is maar dat hij echt niet weet hoe hij alles op moet lossen maar nogmaals ik trap er niet meer in. Nogmaals Angel hij moet het zelf doen. Wat het dreigen over het plegen van zelfmoord is in mijn ogen manipuleren (medelijden opwekken, jou weer een K..gevoel en angst bezorgen) Ik kan dat niet inschatten natuurlijk in hoeverre hij daar toe in staat is maar meestal is het zo dat degene die dat roepen het juist niet doen maar nogmaals, ik kan dat NIET inschatten. Bewaar die e-mails goed meis, je weet nooit of je ze nodig hebt en probeer je kinderen zoveel mogelijk hier buiten te laten(valt niet mee denk ik kinderen voelen zo veel aan) Ik weet niet hoe oud ze zijn, of ze op de hoogte zijn van de situatie en of hij contact met ze hebt. Blijf je kinderen observeren (kijk naar hun lichaamstaal, luister heel goed naar wat ze zeggen). Kinderen zijn altijd heel coulant naar beide ouders, desnoods ten koste van zichzelf. Angel blijf bij jezelf meisje. Ik weet niet hoe oud je bent. Ik ben 43 en zou nog een leuke leven op kunnen bouwen maar ik blijf lekker alleen. Zeg ik nu, zeg nooit nooit. Sterkte! Dikke kus. X

• Bella

  15 februari 2013

  Na 4 jaar mijn partner mijn huis uitgezet. Kende hem al heel lang en na een poosje om elkaar heen gedraaid te hebben zijn we voor elkaar gegaan. Het 1e jaar was het helemaal perfect. Na 9 maanden heeft hij zijn huis opgezegd en is bij mij ingetrokken. Dit geheel vrijwillig. Precies na een jaar bleek dat hij al die tijd sms’te met een vrouwelijke collega. Dit kwam uit met oud en nieuw toen ik zag dat hij haar een sms stuurde. Niks aan de hand ik sms’te ook met collega’s en dat wist hij. Heb altijd open kaart gespeeld richting hem zodat hij wist dat er niks aan de hand was. Hij is namelijk vreselijk belazerd. Maar toen ik zag en zei, hè een sms’je naar Elles (collega), was zijn reactie nee joh was naar Ruud (vriend) terwijl toch echt haar naam daar stond. Hij heeft me zelfs voorgesteld aan haar. ( Zij reageerde nerveus op mij, hij zat daar met een stalen gezicht) Uiteindelijk bleek dat hij al veel langer spannende sms’jes stuurde naar haar. Bij zijn vorige vriendin waar hij zo gek op was en waar hij mee zou gaan trouwen is dit begonnen terwijl hij zei dat dit nog uit zijn vrijgezelle tijd stamde. Klopt niet. Ook mij heeft hij ten huwelijk gevraagd al krant lezende. Hij heeft het gevraagd en is er nooit meer op terug gekomen. Ik heb zoveel voor hem gedaan en overal kreeg ik verwijten op ( ik duwde hem een hoek in) terwijl hij zelf vroeg of ik dat wilde doen voor hem. Stiekem contact met zijn ex vrouw die hem zo belazerd heeft. 6 jaar na zijn scheiding nog steeds ( hier weten zijn kinderen en haar partner niks van)Mails, sms in de trant van, hé exie van me. XXX. Het was zo’n slecht k%$wijf volgens hem. Stelde niks voor ging over de kinderen volgens hem. Heb geen mail of sms over de kinderen gezien. Is normaal dat je contact hebt met je ex over de kinderen maar waarom moet dat stiekem en mocht ik dat niet weten? Dan heb je toch iets te verbergen of ben ik gek? Nog meer stiekem contact met andere vrouwen, stelde allemaal niks voor volgens hem. Overal zelf achter moeten komen en dan de grootste ruzie maken dat ik spoken zag. Ex vrouw stookte kinderen op, die willen niks met me te maken hebben. Hij laat het gebeuren en vindt het best dat ze dit doet en is niet bereidt om er wat aan te doen maar wel aan mij vragen of ik me aan wil passen. NO WAY. Na zoveel jaar zit ze zelfs zijn familie nog dwars en laat geen kans onbenut om hun het leven zuur te maken. Hij accepteert alles van haar. Afgelopen dinsdag was een rotdag voor mij mijn dochter was jarig( die is bij haar vader gaan wonen omdat er normale regels bij mij in huis zijn waar ze geen zin in heeft, vader heeft geen regels, ik heb wel contact met haar) Toen ik zei dat ik een rotdag had begreep hij daar niks van, zelf heeft hij zijn kinderen jaren niet gezien. Werden opgestookt door hun moeder. Hij zou eigenlijk de aangewezen persoon moeten zijn om dit te begrijpen lijkt me maar niks van dit alles. Ik stel me aan. Praten doet hij niet, hangt als een zombie voor de tv en negeert me als ik wat vroeg of werd vreselijk boos. Als ik hem mijn huis uit stuurde kwamen de krokodillentranen en was hij eenzaam, vertrouwde helemaal niemand, zag het liefst het lampje uit gaan (ik rij wel tegen een boom was het dan) Medelijden met hem en meerdere malen terug genomen. Dan was het weer leuk en gezellig en niet veel later begon het weer. Kreten als ik heb geen zekerheid wat huis betreft terwijl ik heb aangeboden om zich in te kopen wat mijn huis betreft of mijn huis verkopen en samen iets kopen/ huren.Maar als je je schulden niet aflost( had binnen een jaar gekund) dan valt er weinig samen te kopen toch. En maar zeuren dat hij geen zekerheid heeft maar er niks voor willen doen. Na mijn dood had ik hem zekerheid kunnen bieden. Heb alles in een testament (vruchtgebruik van al mijn bezittingen tot zijn dood) vast laten leggen en zijn reactie daar op was daar heb ik toch niet om gevraagd. Hoef bij leven mijn huis toch niet voor de helft weg te geven als hij er niks voor doet. Ik heb ook hele grote fouten, natuurlijk, ik kan niet tegen leugens en onrecht (heb ik genoeg gehad) en dan kan ik een pitbull zijn ja, ik wil de waarheid weten, lijkt me normaal in een relatie dat er geen ZWARE leugens zijn. Heb zo langzamerhand het gevoel dat IK gek ben en het totaal niet begrijp. Weet ook wel dat dat niet zo is maar iemand kan je zo murw maken dat je zo gaat denken. Kan het hele verhaal hier niet weergeven dan ben ik morgen nog bezig er is zoveel gebeurt in de afgelopen 4 jaar en alles wordt zo gedraaid dat ik de vreselijke boeman ben terwijl ik toch echt alleen mijn best maar heb gedaan in mijn ogen. Hij is boos op mij als ik zeg je moet even iets laten horen aan je “vriend” (die is vader geworden) Dan reageert hij heel boos ik hoor van hem toch ook niks terwijl hijzelf nooit iets laat horen maar verwacht het wel van een ander. Hoe langer ik er over nadenk hoe triester het wordt maar ik heb geen medelijden meer en die tranen werken ook niet meer heb ik gemerkt aan mezelf. Zou ik zo sterk zijn dat ik voor mezelf kies en hem kan negeren?

  Reply

• Angel

  21 februari 2013

  Beste Bella, Ik wens je toe dat je dat kunt! Ik herken veel in je verhaal, vooral dat je gaat denken dat je zelf gek bent omdat hij alles zo slim kan verdraaien, en jou een slecht gevoel over jezelf laat krijgen. Dit heeft niets met liefde te maken. Jij verdient iemand die je niet afbreekt of afkraakt. Jouw visie is niet verkeerd, jij bent niet slecht, maar narcisten weten feilloos je zwakke plek te vinden. Iedereen heeft van binnen boze stemmetjes (ik ben te egoïstisch, ik ben niet eerlijk over alles, hou ik wel genoeg rekening met een ander) en daar gaan narcisten je mee vergiftigen. Dat kan heel ver gaan. Stap er uit en blijf er uit, nu het nog kan. Wees sterk, vertrouw er op dat er normale en fijne relaties voor je in het verschiet liggen!

• Harmke

  4 februari 2013

  Ik ben 38 jaar getrouwd en vraag me af of mijn man een narcist is, of autistisch… of PDD-NOS. Ik was zwanger van de derde, hij was woedend, wilde het niet, en stond te stampvoeten. Moest het maar weg laten halen, want we wilden toch nog wat carrière maken? Heb dit gelukkig nooit laten doen. Bij de bevalling moest hij er zo nodig even vandoor, ik voelde me erg in de steek gelaten. Ik kocht eens een blouse, was financieel nog afhankelijk van mijn man, maar toen hij met de post thuiskwam, werd de blouse verscheurd, dit had ik met hem moeten bespreken(!) Ik voelde me net een klein kind. Nooit eens als een echte vader gespeeld met zijn kinderen, altijd druk, druk, druk. Als er iets goedgemaakt moest worden na een onenigheid met de kinderen, gaf hij ze geld i.p.v. het uit te praten. Hij kijkt me ook nooit aan, altijd langs me heen; seks gebeurt altijd op dezelfde manier, dus zoals hij het wil. We zijn inmiddels het kind wat hij niet wilde kwijt door een vreselijk verkeersongeluk, 16 jaar oud is hij geworden. Hier heeft hij echt verdriet van, en nog, alhoewel hij er weinig of nooit over praat. Over gevoelens kan hij sowieso niet praten. Ook zijn familie kon hier niet mee omgaan, het moest na 1 maand allemaal maar eens over zijn… Toen zijn zus kwam condoleren liep ze eerst naar onze tuin om daar eens goed aandachtig naar te kijken. Hij heeft inmiddels met iedereen gebroken (onze kant van de familie steunt ons nog) na zoveel jaren, zoiets gaat toch ook nooit “over”? Hij is heel depressief, maar wil niet naar de dokter. We hebben er allemaal onder te lijden. Als ik iets vraag aan mijn man is zijn eerste reactie altijd NEE! Ook wendt hij altijd zijn gezicht af als ik hem wil aanraken of zoenen. Hij raakt mij op zijn beurt alleen maar in bed aan, wat ik nu, na zo veel jaren afwijs. En ik zeg dan dat wat er overdag niet is er voor mij ’s nachts ook niet hoeft te zijn. Toch komt het totaal niet in z’n hoofd op om het dan toch maar eens anders aan te gaan pakken. Ik weet dat mijn man mij trouw is, andersom ook! Dat versterkt dan wel weer de relatie. Maar het is meer geven dan eens iets van warmte of liefde krijgen; ik mis die arm zo erg… Zijn gedrag is onvoorspelbaar, de ene dag vrij rustig, de andere dag opstandig en boos op alles en iedereen. Zijn gezicht staat er gewoon na, op vakantie vroeg een kofferboy: “why are jou angry”. Ik zei dat hij vaak boos was en je dit op den duur aan iemands gezicht kan zien. Het was voor mij even een openbaring eens de waarheid te zeggen, ook al was het dan tegen een vreemde, en zei ik het met een beetje met humor…

  Reply

• Linde

  27 januari 2013

  Hallo allemaal, Ik herken me in heel veel van jullie verhalen. Best confronterend eigenlijk. Ik kwam op dit forum terecht omdat een vriendin van mij een artikel schrijft over vrouwen die een relatie hebben en hadden met iemand met een Narcistische Persoonlijkheidsstoornis (gediagnosticeerd). Ze wil verhalen vertellen van vrouwen die dit meemaken en meegemaakt hebben. Ikzelf ga morgen op vakantie dus heb geen tijd. Misschien vinden jullie het fijn om je verhaal te doen bij haar? Groetjes, Sara

  Reply

• maria

  26 januari 2013

  Altijd heb ik mij afgevraagd waarom ik met bepaalde mensen niet overweg kon, totdat ik boeken over psychologie ging lezen en daar het antwoord kreeg. Persoonlijk vind ik dat er op de scholen aandacht aan besteed moet worden in de vorm van voorlichting. Ik ken zeker 5 vriendinnen die dingen meegemaakt hebben met hun echtgenoten die het daglicht niet kunnen verdragen en alle 5 zijn ze uiteindelijk in de psychiatrie terechtgekomen. Ook ken ik narcistische vrouwen en heb menig man zien veranderen in een slaaf. Narcisten zijn gehaaid en wat ik ervan weet is dat ze slimmer zijn dan menig psycholoog en dat je dit niet kunt weten als je zelf nooit te maken hebt gehad met zulke mensen. Een tip: niet met ze praten. maar wegwezen. Dat is de enige remedie.

  Reply

• Harry

  21 juli 2013

  Hoe stom heb ik kunnen zijn? Mijn ogen zijn sinds 3 weken open. Ik voel me enorm gebruikt, zelfs misbruikt. Ik heb alle schuld bij mijzelf gezocht en wilde dat ik dood was. Door een vriend ben ik gewezen op een website over narcisme. Ik had tijdens het lezen alle emoties die je maar kunt bedenken: boosheid, verdriet, teleurstelling, blijdschap… wat zich om de paar seconden kon afwisselen. Wat voelde ik mij misbruikt! Ik ben zo onzeker geworden, ik snapte er niets meer van; wat deed ik fout? Ik moest iets fout doen, al 8 jaar loop ik bij een therapeut. Nu weet ik het: ik ben in de macht van een narcistische vrouw. Na 10 jaar is het de hoogste tijd om op mijn 48e te gaan afkicken. Spoor ik wel helemaal? Ik lijk wel een masochist. Tja, ik sta aan het begin van het einde van een relatie met een narcist en voel me vreselijk in de steek gelaten. Nu dat ik het weet (sinds 3 weken), heeft ze nog maar een paar maanden te leven. Nierkanker met uitzaaiingen. Zou dat haar doen inzien? Nee, ze zwijgt mij volledig dood. Geen enkel contact meer. Weer heeft ze mij te pakken. Tja… Harry

• Josephine

  26 augustus 2013

  Beste Harry, Heel herkenbaar dit allemaal. Ook ik heb helaas een ex die zo gevoelloos en kil is. Het eerste jaar was te mooi om waar te zijn. Hij heeft mij huilend gesmeekt met hem te trouwen omdat dit voor de kids (ieder uit een vorig huwelijk) beter was. Ik was zo ingepalmd dat ik ja heb gezegd. Dit was het begin van alle ellende. Daarna kwam zijn ware aard (en die van zijn moeder) naar boven. Ik was slecht voor zijn kind en deed niets goed in hun ogen. Mijn kinderen stelden niets voor; alles draaide om zijn kind. Die was zielig vanwege de scheiding (zijn ex had 3 jaar een verhouding met een ander en heeft hem gedumpt). Hij heeft zo’n gespleten persoonlijkheid. Hij was zo hulpeloos in het begin en nu ben ik na 7 jaar leeggezogen. En ik heb zo veel voor hem gedaan en overgehad. Hij heeft mij emotioneel en financieel geprobeerd kapot te maken. Nu hij alles op de rit heeft: een eigen zaak, dure auto etc. voelt meneer zich weer top en heeft hij mij laten vallen als een baksteen begin dit jaar. Via een app, want praten kan hij niet. Ik was kapot en kreeg zelfs de schuld dat ik ermee wilde stoppen; telkens weer mij in verwarring brengen. Een maand later werd mijn jongste dochter ziek: diabetes werd geconstateerd. Toen hij daarachter kwam (via via), was hij zielig omdat ik hem niet gebeld had. Hij heeft haar niet eens een kaartje gestuurd, niets (hij heeft trouwens ook nooit afscheid genomen van ze). Mijn kinderen hebben ook een klap gekregen door dit gebeuren. Weer een maand daarna overleed mijn vader plotseling. 2 dagen erna kreeg ik een app hoe erg hij het vond en dat was het. De scheiding was een drama; via een advocaat ben ik er vanaf. Maar de pijn die hij achterlaat is niet te beschrijven. Ook ik was jarenlang in therapie (en nog steeds). Je zoekt telkens de schuld bij jezelf: wat heb ik verkeerd gedaan? Waar was ik met mijn gedachten de afgelopen jaren? Enz. Je voelt je zo gebruikt. Hij heeft mij en mijn kinderen in een diepe put gegooid en daar laten liggen. Tot een paar weken geleden… Hij probeerde mij weer terug te krijgen met zogenaamd lieve apps. Terwijl hij achteraf een ander blijkt te hebben, wat ik dus niet wist. Nu hoor ik niets meer omdat ik niet meer heb gereageerd. Dit is maar een klein stukje; ik kan er een boek over schrijven.

• goedele herremans

  19 januari 2013

  Miri, ik reageer op je laatste vraag: hoort het bij NPS dat iemand de ene dag heel lief is en je de andere dag negeert? Helemaal! Zij bepalen wat goed en slecht is. Ze voelen zich meer dan anderen (übermensch) en eigenen zich het recht toe jouw leven te leven en te bepalen wat goed voor je is. Laat dit niet gebeuren. In werkelijkheid willen ze macht en domineren plus daarbij de schuld volledig buiten zichzelf leggen. Mijn vader gaf de ene dag zoveel complimentjes dat je er helemaal beter van werd. Nadien werd je des te harder de grond ingeboord, was je ook veel kwetsbaarder want je geloofde net terug in hem. Probeer dit te voorzien en te voorkomen en je hiervoor te wapenen. Sterkte, Goedele

  Reply

• Adriaan Zwijnenburg

  17 januari 2013

  @ Miri: Ik pik even het volgende zinnetje uit je posting: ‘Conflicten moeten op zijn manier opgelost worden: d.w.z. ik moet zien hoe fout ik was. Daarna is hij geneigd om weer voorzichtig aan met me om te gaan’! Heel herkenbaar. Mijn ex ging ook ‘door de knieën’ nadat ik haar mijn verontschuldigingen aanbood en haar mijn liefde voor haar voor de zoveelste keer had opgebiecht. Uiteraard was ik bezeten van haar, ondanks dat zij mij wegduwde door te zegen dat we het slechts leuk moesten maken met elkaar en het gezeik over een relatie maar moesten mijden omdat dat de omgang met elkaar zou schaden. Ik werd monddood gemaakt, mijn gevoelens en opvattingen over de omgang met elkaar deden er niet toe. Ik ging weer overstag nadat ik zelf de omgang met haar had beëindigd. Ik kon het niet laten ook zelf weer contact te zoeken met haar. Ze kwam naar mij toe om naar eigen zeggen iets voort te zetten of om iets te af te sluiten. Ook in deze was haar mening slechts ter zake doende; er werd niets besproken, er werd mij nooit gevraagd hoe ik ergens over dacht of ergens in stond, er was geen dialoog, geen interactie, geen compromissen. Het moest gewoon leuk en vrijblijvend zijn. Zij haar ding en ik het mijne. Ik was een speeltje, geen interactief persoon. Uiteraard deed ze in de eerste maanden van de verkering heel anders -dit ligt mij nog steeds bij- hoewel ze ook toen reeds uitlatingen deed die mij uit mijn verliefdheidsroes hadden moeten halen. Ik mocht bijvoorbeeld niet op haar Facebook, ik zou volgens haar niets te maken hebben met wat zij daar met mannen besprak en die mannen hadden niets te maken met wat wij uitspookten… Ze presenteerde zich daar duidelijk als single en had er louter mooie, van zichzelf genomen, gefotoshopte foto’s op geplaatst, waarop haar rimpeltjes waren verwijderd. Eens zei ze kleinerend: Als je het mij vraagt en ik vind het goed, dan gaan we samen op mijn Facebook kijken. Gosh… wat heb ik mij laten meeslepen in haar aandachtsspelletjes, want dat is het waar het bij iemand met NPS om draait: ze willen aandacht, zowel positief als negatief. Het feit dat ik erg onzeker werd en ging vragen naar het waarom van haar mijns inziens plagerige opstelling heeft haar naar ik nu inzie ook bevestigd. Ik heb haar narcisme gevoed. Ze wist hoe gek ik op haar was en daardoor kon ze haar spel met mij spelen. Ik herken inderdaad ook het met -een serieus-arogante “rustige” ondertoon- woorden kleineren om daarna, soms zelfs kort daarna, weer als een omgedraaid blad van een boom een “lieve kant” op te zetten. Zij behandelde mij als een klein kind, alhoewel… een klein kind behandel je zo uiteraard nog niet eens.

  Reply

• Miri

  15 januari 2013

  Ik ben inmiddels gescheiden, maar we zullen i.v.m. de kinderen altijd contact houden. Ik heb steeds geprobeerd een vriendschappelijk contact te houden met de vader van mijn kinderen. Daardoor word ik toch steeds weer geconfronteerd met zijn persoonlijkheid(sstoornis). Ik vind het zo heftig om iemand het stempel van een persoonlijkheidsstoornis te geven, maar als hij zich door mij gekrenkt voelt….wat er dan gebeurt…zo buiten proporties: woedend wordt hij, hij gaat me negeren, eist dat ik me verontschuldig, lacht me uit, staat 0% open voor mijn ervaring, mijn gevoelens, eist begrip, kan nooit zijn eigen aandeel in een conflict zien, rechtvaardigt alle (passief)agressieve gedragingen en uitingen van zichzelf en veroordeelt mij. Ik hoor het met verbijstering aan, probeer hem hierop aan te spreken, als hij zich in het nauw voelt dan weigert hij het gesprek verder te voeren en geeft mij de “stille behandeling”. Conflicten moeten op zijn manier opgelost worden: dat wil zeggen, ik moet zien hoe fout ik was. Daarna is hij genegen “om weer voorzichtig aan met me om te gaan”! Ik weet niet hoe ik hiermee om moet gaan.steeds opnieuw besluit ik om afstand te houden. Als er afstand is lijken zijn “charmante vriendelijke zorgzame” kanten weer naar voren te komen…maar er komt altijd een moment waarop ik iets zeg wat hem niet bevalt en dan begint het bovenstaande weer van voren af aan. Ik ken deze man nu 16 jaar. Hij heeft grote problemen met verantwoordelijkheden, maar noemt zichzelf “een kunstenaar”, Na mij heeft hij nooit meer een intieme relatie gehad met iemand, hij kan dat ook echt niet, hij heeft 1000 oppervlakkige “vrienden”, en iedereen vind hem ge-wel-dig. Ik ben misschien wel de enige die hem meemaakt in zijn verschrikkelijke kant omdat ik hem niet alleen maar adoreer. Wat het ook moeilijk maakt omdat hij mij daardoor juist voor gek verklaart omdat alle andere mensen hem geweldig vinden. Waarom schrijf ik dit? Ik herken zoveel van zijn gedrag in het rijtje van de NPS, maar hij zou er zo razend worden en zich zo miskend voelen. Ik heb me zo vaak slecht laten behandelen in de laatste 15 jaar, maar hij deed dat met zo’n overtuiging, ik ben zo vaak uitgelachen en genegeerd om mijn mening en gevoelens, dat ik nu misschien zelf bang ben dat ik het allemaal fout zie. Hoort het bij NPS dat iemand de ene dag heel lief voor je is en je het volgende moment totaal negeert omdat je iets verkeerds hebt gezegd en je dan straft totdat je hem helemaal gelijk geeft? Heel graag een reactie

  Reply

• Paul

  16 januari 2013

  Beste Miri, Het is niet aan mij om uitspraken te doen over iemands psyche of diagnoses te stellen, maar jouw expliciete vraag kan absoluut met ‘ja’ worden beantwoord. Heel veel sterkte ermee! Groeten, Paul

• Sjaan

  18 januari 2013

  Het hoort inderdaad bij NPS dat iemand heel lief voor je is als je je schikt, daarna wordt je als zwak gezien en moet je weer gestraft worden. Dit gaat maar door, een vicieuze cirkel. De bestraffingen worden steeds heftiger. Hoe aardiger je bent, hoe zwakker je bent volgens de narcist. De narcist wil maar 1 ding. Een reactie. Goed of slecht maakt niet uit, als hij maar het gevoel krijgt iets bij je teweeg kan brengen. Kritiek kan je erg duur komen te staan. Een narcist negeren is het ergste wat je ‘m aan kan doen.

• goedele herremans

  21 december 2012

  Kan iemand me helpen in contact te komen met slachtoffers van een narcistische ouderrelatie. Ben 47 en heb mijn jeugd met een narcistische vader doorgebracht. Ik vind nu pas herkenning via sites op het internet. Durf me nu pas niet meer schuldig te voelen dat ik na lang proberen weer geen contact heb. Ik zou hier graag over praten met lotgenoten.
  Dankjewel voor je reactie. Goedele

  Reply

• miguel de witte

  22 maart 2013

  Hallo. Ik ben 49jarige man en ook opgegroeid in een gezin met een narcistische moeder. Zowat mijn hele leven ben ik op zoek naat antwoorden omtrent mezelf en mijk opvoeding. Ik ben zelf ook narcistisch, en wel van het cerebrale type. Op een bepaald moment ben ik gaan toegeven dat de puinhoop die ik van mijn en allicht ook anderen hun leven maakte aan mezelf moest wijten. Mezelf onder ogen komen deed ik zonder directe steun van anderen. Hulp bij psychologen draaide er op uit dat ik enorm gewantrouwd werd. Want iedereen gaat er van uit dat narcisme ongeneeslijk is. Be iemand die zoals ik rationeel zijn narcisme komt uitleggen dat is krankzinnig voor moderne psychologen. swant je te volle bewust worden van je narcistische zelf dat is duizend keer sterven. Beste mensen,narcisme bestaat al sinds mensenheugnis, beter bekend als de erfzonde. Ze bleef grotendeels beperkt tot enkele families. De laatste jaren lijkt het wel of er lopen geen gewone mensen meer rond.

• M.

  25 augustus 2013

  Neem maar contact op met mij. Ik weet niet of je dat nog zoekt. Ik ben ook kind van een narcistische vader. Ik ben 51 jaar.

• paulina

  1 november 2012

  weet er alles van ik ben 15 keer voor het gerecht gedaagd heb meerdere onterechte veroordelingen gehad mijn dochter en ikzelf zijn financieel uitgekleed gedreigd mishandeld fysiek en lichamelijk dag en nacht leven we al 4 jaar met de gevolgen van onze 13 jarige relatie godzijdank ben ik in 2008 gescheiden van die parasiet toen brak de hel pas echt los!we worden getreiterd tot op het bot maar we zijn knokkers en blijven vechten voor gerechtigheid

  Reply

• paulina

  1 november 2012

  ik heb 13 jaar samengeleefd met een narcist 15 keer voor de rechtbank gedaagd mijn dochter en ik zijn fysiek en geestelijk mishandeld finacieel zijn we totaal uitgekleed door die parasiet maar we blijven knokken tegen de gestoorde eens komt er gerechtigheid maar de schade bij zijn eigen kind daar lijd ik het ergste onder dag en nacht

  Reply

• Andera

  26 oktober 2012

  Hallo, Alles wat ik hier lees komt me erg bekend voor. Wat ik te zeggen heb over narcisten, of hoe je deze mensen ook wilt benoemen, is dat ze vaak niet openstaan of “kunnen” staan voor een ander. Mijn ervaring is dat dit soort mensen vaak door hun opvoeding te kort zijn gekomen. Alles wordt in een vakje gedrukt, en overal wordt een stempel op gedrukt, die stempel betekend dat ze zich niet voldoende kunnen inleven in andermans situatie, hoe iemand zich voelt, hierin zijn ze incapabel. De stempel die ik krijg van mijn vriend hij is sterk dus ben ik automatisch zwak, waarom willen deze mensen en kunnen deze mensen zich niet voldoende inleven, soms al om de simpelste redenen dat ze gewoon niet kunnen snappen en niet willen horen waarom iemand niet lekker in zijn vel steekt, en de redenen is; een normaal mens wil samen met zijn of haar partner een gelijkwaardige relatie opbouwen en dat begint al met de ander in zijn waarde laten. Een narcist laat jou niet in je waarde, hij kruipt altijd in de slachtofferrol en wat ik hier van verschillende mensen gehoord heb bewijst al wel dat je deze mensen altijd tevreden moeten houden, ze willen alles naar hun hand zetten. En hulp zoeken voor het ECHTE probleem zullen ze nooit willen, en dat kan ook niet want dan moeten ze veranderen en dat kan een narcist niet. Blijven wijzen na anderen, maar erkennen wat ze zelf fout doen willen ze gewoon niet zien.

  Reply

• Sandra

  20 oktober 2012

  Ik ben nog maar 1,5 jaar samen met mijn partner en hebben een zoon van 4maanden. In het begin was hij mij droomman, deed alles voor me en gaf me onvoorwaardelijke liefde. We zijn toen ik net zwanger was gaan samenwonen eerst ging het goed maar we kregen steeds vaker ruzie. Ik voel me steeds ongelukkiger en krijg het gevoel dat hij niet meer van me houd. Alles draait altijd om hem, hij kan zig totaal niet inleven in hoe ik me voel. Ruzies wil hij niet praten en gaat dan direct slapen. En daar zit ik dan, verdrietig vernederend en radeloos. Daarentegen wilt hij zo vaak mogelijk seks maar ik heb er geen gevoel meer bij.. Ik doe mee omdat hij me tijdens de seks lief behandeld en dan voel ik me weer even gewild. Maar daarna gaat hij gewoon weer verder met zijn eigen ding doen. Ook betrap ik hem soms op leugens en dan vraag ik waarom hij liegt en is het antwoord dat hij t was vergeten of anders voorgesteld had. En nog veel meer, ben gewoon te verdrietig om alles op te schrijven. Herkenbaar voor iemand?

  Reply

• Adriaan Zwijnenburg

  26 oktober 2012

  Hoi Sandra, Mannen zijn over het algemeen geen praters, zeker niet waar het om problemen gaat hebben mannen vaak zo iets van ”niet zeuren”. In hun emoties willen veel mannen sterk zijn en over emoties praten en er voor openstaan zien ze maar al te vaak als zwakte. Een zwangerschap en geboorte van een kindje is een ingrijpende gebeurtenis in het leven van 2 -wellicht zijn jullie nog jong…- mensen, het zet het leven wat je gewend bent totaal op zijn kop en aanpassen is noodzakelijk en gaat niet vanzelf. Voordat je je partner als narcist gaat zien is het wellicht verstandig een psycholoog of relatietherapeut te raadplegen, het zal voor jullie beiden een uitkomst kunnen zijn. Ik hoop dat je partner hier wel voor open staat. Het feit dat je het wellicht (even) moeilijk hebt en over je problemen wilt praten kan ook te maken hebben met een postnatale depressie. Ik hoop hoe dan ook dat jullie eruit gaan komen.

• van moerkerke marie-christine

  26 oktober 2012

  Ik herken dit. Ook ik was in het begin héél gelukkig met hem, ik was zijn alles, en hij wou met mij een kindje. Tot ik echt onverwacht zwanger werd, toen moest ik een abortus plegen van hem, wat ik resoluut weigerde, en als ik dan paar weken later een miskraam kreeg in de nacht, durfde hij dan ’s anderdaags in de loop van de dag nog te zeggen dat hij content was dak ik mijn kindje kwijtgeraakt was. Van sindsdien werd onze relatie er alleen maar erger op, hij verzweeg dingen, ging uit of bleef weg, alleen als we seks hadden was ik weer zijn vrouwke en voelde ik me weer geliefd door hem. Tot hij op een paar maanden tijd een huis, een auto en een nieuwe motor kocht achter mijn rug heb ik hem de deur uitgewezen, met veel pijn in mijn hart. Nog steeds houd ik van hem en wil ik hem graag terug, maar neeeeeeeeeeee, zo’n iemand zal nooit veranderen en enkel van zichzelf blijven houden als hij geen hulp wil zoeken. Ze vinden van zichzelf dat ze niks verkeerds doen en recht in hun schoenen staan, en dat het de anderen hun schuld zijn. Ze hebben iets over zich en kunnen hun partner zo manipuleren dat we op den duur nog echt aan onszelf beginnen te twijfelen en onszelf blijven inzetten om hem tevreden te blijven stellen, daar zijn ze op uit. Het is nu al een jaar dat hij psychologisch spelletjes met mij speelde, en sinds een maand dat ik hem buiten smeet, en wat blijft er van mijn gezondheid over! Niks, ziek tot en met ben ik ervan, dat ik nu zelf naar een psycholoog moet gaan. Goeie raad: vertrek zo rap mogelijk met uw kindje en probeer zoveel mogelijk bewijzen te verzamelen, zodat hij uw kindje later niet meesleurt in zijn fantasiewereld.

• Margot

  17 oktober 2014

  Ik herken je opmerking uiteraard. Hier is het heel extreem op alle gebieden, onderwerpen, situaties, waarmee wij worden geconfronteerd. I.v.m. het seksuele: hier is het porno en in extremiteit, niet alleen inhoudelijk, maar ook de hoeveelheid en de manier waarop ermee wordt omgegaan. Los daarvan gaat de masturbatie zelfs tot gewoon reclamefolders, DVD’s, continu in de auto. Ik weet heel erg veel, maar ik vrees dat dat nog veel erger is dan wat ik ervan weet. Ik ben op een half jaar tijd te weten gekomen van 4 personen waar hij me mee bedrogen heeft, waaronder tijdens de zwangerschap en voor de zwangerschap zelfs al. Ik zou graag willen weten hoe vergaand dat bedrog is en aan wat dat mogelijk gelinkt kan zijn, want hij zegt altijd dat het mijn fout is. Vrienden en kennissen maken continu duidelijk naar mij toe dat zij van “zijn probleem” op de hoogte zijn en ik heb al meermaals gevraagd wat er precies aan de hand is, maar om welke reden dan ook krijg ik zelfs van mijn vriendinnen geen reactie. Ik vermoed dat hij nog steeds bezig is met affaires, vluchtige afspraakjes en prostituees (dit is eigenlijk het moment waarop ik hem terug zou proberen te vertrouwen) maar door alle pijn (emotioneel + fysiek), vernedering en verscheuring heen durf ik er niets meer over te vragen. Bij alles wat ik wil vragen als het over een vrouw gaat of als hij iemand ontmoet zou hebben, liegt hij daarover, zonder dat ik begrijp waarom, bijgevolg dat hij aanvallend, fysiek agressief, schelden, volledig kraken en verscheuren, noem maar op… Het ergste van al is dat 5 vriendinnen van mij sinds ze hem ontmoetten steeds vreemder, afstandelijker, vreemde seksuele en relationele steken lieten vallen, zelfs complexen van mij waar niemand ooit iets van wist… Maar als dat dan wordt verteld, staat iedereen erbij en wordt er een klinker veranderd in de naam die ze gebruiken. Ik weet dan eigenlijk zelfs wel genoeg. Want de enige andere die “ervan” weet is mijn partner zelf. No way dat ik zulke zaken zelfs maar op papier heb geschreven. Enzoverder… maar de afstand is dus NIET naar hem toe, WEL naar mij toe. Ik vermoed ook dat hij masturbeert op straat e.d. Aan de hand van wat ze vertellen en op welke manier kan het niet zo zijn dat ze meer weten dan ik denk. En tussendoor latrelaties van 3 a 4 weken of zo? Ik merk heel duidelijk altijd hetzelfde gedrag terug als het samenkomt met zijn ontmoetingen met het vrouwelijk geslacht. Hij heeft nog zo van die herhaalde gedragingen die ik herken en meestal kan ik ze wel linken met zijn drugsgebruik… Alleen kan ik het niet meer onderscheiden de laatste tijd omdat hij zijn controle stilaan duidelijk meer en meer begint te verliezen. Boksen, stampen, duwen, slaan, keel dichtknijpen, met 2 handen wurgen, armen zo omplooien enzovoort. En ik kan je vertellen dat dat niet bijzonder helpt aan mijn fysieke aandoening, integendeel, ik heb een auto-immuunziekte, waarvan ook niemand op de hoogte is wat het inhoudt. Wat ik doormaak, is een hel. Ik durf zelfs niet te praten bij de psycholoog, juist omdat ze vermoeden dat er psychose, agressie e.d. is. Ik kan niet praten want anders moet ik er altijd weer 2 tot 4 weken bij tellen dat ik plat lig. ZEKER nu ze hem hebben doorgestuurd naar de Dubbel Diagnose Kliniek, voor antisociale persoonlijkheidsstoornis e.d. Gaat hij uiteraard niet doen, hij heeft angst bekend, tegenover zichzelf en mij, dat zoiets gediagnosticeerd zou worden, die laag heb ik ook meegekregen, ik kan echt helemaal niets meer dragen. Ik kan aan niemand iets vertellen omdat hij dreigt mijn dochter af te nemen omdat ik een fysieke aandoening heb, inmiddels sinds 2 jaar. En met allerlei verwijten en op voorhand gemaakte beschuldigingen al uitgeschreeuwd. Ik ben bang omdat ik al naar een vluchthuis ben geweest tijden de zwangerschap en achteraf heb ik 1 keer oppervlakkig erover gepraat, maar dat is helemaal terug naar mij gekomen. Mijn vriendinnen en eigenlijk iedereen denkt dat ik mijn mannetje kan staan als vroeger, ik denk zelfs dat ze me niet zouden geloven. Althans als ik zou beginnen me alle kleine details van verhalen misschien, maar die energie kan ik niet meer dragen. Die man heeft me echt ziek gemaakt. In hoeverre en op welke manier zou ik erachter kunnen komen wat er allemaal echt gebeurd is op basis van seksueel bedrog? Ik zou dat eerst willen opruimen om erna alle andere kwetsuren durven aankijken. Sorry voor de verwarring, ik heb met gehaast met typen. Had de kans nog niet gekregen om zelfs iets op papier te kunnen zetten. Toevallig niet iemand die ideeen heeft voor ECHT GOEDKOOP en op termijn van 3 maanden of korter of langer indien nodig weg te kunnen gaan voor uit te blazen en afstand te kunnen nemen van deze helse situatie…? En iemand die informatie weet of heeft over naamsverandering van mijn dochter. Ik wil contactverbod met reden, alleen heb ik geen bewijzen. Zou het kunnen dat zo iemand op straat echt geen schaamte kent en mensen geheimen bewaren voor mij? Zou het kunnen dat de narcist in hem zo erg macht kan uitoefenen op je eigen vriendinnen dat die d.m.v. bepaalde gedragingen of woorden of bedreigingen van hem alles verzwijgen? Kan iemand mij in Gods naam helpen hoe ik erachter kan komen, waar ik moet beginnen te zoeken… logische plaatsen voor bedrog uit te oefenen of in contact te komen met mensen, terwijl hij heeeeel moeilijk contact legt zegt hij en hij gedraagt zich ernaar, waarmee hij me bedriegt? Waar kan ik zien of hij instellingen verandert in de computer zodat ik zijn andere e-mailadressen, profielen e.d. kan terugvinden? Hoe kan ik hem nachecken op extra GSM? Slimme mama’s en papa’s hier op het forum? Ik heb onder andere ook verschillende namen van kennissen gehoord waar praat over is geweest, maar niemand wil me iets vertellen… Hijzelf ontkent en draait rond de pot… Hij heeft intussen al 4 andere momenten toegegeven. Waaronder 5 weken na de bevalling. Tis allemaal mijn schuld, omdat hij moe is, op is, niet meer weet wat hij doet. Dat hij dat echt niet wou, dat als hij binnenging dat hij echt realiseerde dat hij zijn leven en gezin op het spel zette. Maar ’t ergste van alles is dat hij zo zich zo sterk en mooi kan uiten dat geen enkele dokter dit serieus neemt, terwijl de situatie hier echt gevaarlijk is, niet alleen voor onze dochter en mij, maar ook voor hemzelf. Terwijl ik eerlijk gezegd echt graag alles wil weten, zodat ik dat deel al kan verwerken en achter me zou kunnen plaatsen. Ondertussen word ik al 3 jaar elke dag uitgescholden, beschuldigd en verweten (fysiek en verbaal) op de meest afschuwelijke manieren. Je kunt het je niet eens inbeelden. I.v.m. seksueel misbruik van mijn late jeugd worden er allerlei nieuwe dingen verzonnen van zijn kant dat ik een bedriegster ben… Ik ben de laatste 3 jaar maar 4 keer zonder hem weggeweest… en dat was maar 2 keer in de late avond, de andere keren overdag zo eens naar de familie. Ik heb nooit de intentie gehad om iemand te bedriegen, moet wel eerlijk zeggen dat ik ongelooflijk veel spijt heb dat ik zelfs dat niet heb terug gedaan.

• Angel

  11 oktober 2012

  Mandy, Bedankt voor je herkenbare reactie, inderdaad is het zo dat je als partner vaak alles doet om maar de goedkeuring te krijgen en dat je daarom heel zelfkritisch bent. Is dat misschien ook het aantrekkelijke van een narcist? Ik weet het niet. Ik wil jou (en iedereen) graag een hart onder de riem steken, het leven kan veel fijner worden als je je losmaakt van een narcist. Ik begin alles steeds helderder te zien. Ik had nooit gedacht dat ik het alleen leven zo prettig zou vinden, ik was er doodsbang voor. Ik merk nu ook steeds hoe fijn het is als er mensen om je heen zijn die je gewoon respecteren, en nemen zoals je bent. Als ik het verhaal van Adriaan lees denk ik, ongelooflijk, wat een emotionele armoede, dat iemand je zelfs na je vaders overlijden zo alleen laat! Ik heb maar een paar vrienden maar ik voel me nu stukken veiliger en rustiger. Het is als een tuin. Als je er afval in gooit wordt de tuin lelijk, maar als je water geeft en er alleen positieve aardige dingen in stopt is de tuin veel mooier en gezonder. Dat wens ik jullie allemaal toe. Iedereen heeft recht op liefde, en wederkerige aandacht!

  Reply

• Adriaan Zwijnenburg

  12 september 2012

  De druppel – April 2012 – Ik wacht. Het is inmiddels half negen. Het is een moeilijke dag geweest voor mij en mijn familie, of beter gezegd een moeilijke tijd. Mijn vader is op 19 april na een jaar zwaar ziekbed overleden en vandaag is hij begraven. Elle zou mij vanavond bellen, net zoals gisterenavond. Gisteren heeft ze niet gebeld, en ook tot nu geen telefoon, voor wat Elle haar doen en laten aangaat niet ongewoon. Ik besluit dus haar zelf maar weer te bellen. Ze neemt op. ‘’Heuj..’’ zegt ze. ‘’Hoi’’ zeg ik, ‘’ik dacht dat je vanavond zou bellen..?’’. ‘’Ja, was ik even vergeten, heb het zo druk gehad met mijn huis…maar vertel eens, hoe was de begrafenis van je vader..? Hoewel ik voel dat haar interesse geveinsd is besluit ik toch mijn verhaal te doen. ‘’Het was een zware dag, maar het was wel fijn dat er een grote opkomst was, dat doet dan wel weer goed..’’. Even stil. ‘’Mmm… ja, eigenlijk vind ik het maar een griebuszootje zo’n begrafenis, er is niets aan. Ik herinner mij nog de begrafenis van mijn onderbuurvrouw, ik had niets met dat mens maar ben toch maar even geweest omdat ik een kaart heb gehad’’. Weer even stil. Ik doe een poging er serieus op in te gaan, en heb reeds bemerkt dat ze alcohol heeft gedronken. ‘’Ja Elle, je gaat niet naar een begrafenis voor de gezelligheid..’’. ‘’Ja dat weet ik ook wel, maar hoe ging het, vertel maar eens’’. Ik ga verder. ‘’Het ging met mijn moeder niet goed, ze kan nog maar amper lopen en heeft bijna de gehele anderhalf uur durende plechtigheid in een rolstoel moeten zitten’’. Ergens in die zin hoorde ik Elle tot mijn verbazing zachtjes lachen. ‘’Lach je nu..?’’ vraag ik overbodig. ‘’Ja…de kat loopt hier over een glazen plaat van mijn kast en schrikt van zijn spiegelbeeld, ik heb die plaat net schoongemaakt…maar ga verder’’. Ik weet nu even niet wat te zeggen, maar besluit toch maar verder te vertellen. ‘’Het meest moeilijke moment voor ons vieren was het afscheid bij de kist, net voor die werd gesloten…’’ ‘’Gedverderrie’’, onderbreekt Elle mij. ‘’Wat zeg je nu..?’’ reageer ik uitermate verbaasd. ‘’Ja sorry hoor Ad, maar ik heb helemaal niets met begrafenissen’’. ‘’Je hebt mij toch gemaild met de mededeling dat je mij zou bellen omdat je wilde weten hoe de begrafenis zou zijn verlopen..? Als je niet wilt luisteren dan hang ik wel weer op hoor’’ laat ik haar duidelijk geëmotioneerd weten. ‘’Nee joh, je vat het weer helemaal verkeerd op, ik geef alleen maar mijn mening over een begrafenis, die mag ik toch wel hebben..?’’. Ik besluit subtiel mijn mening te geven. ‘’Nou, ik vind dat je maar ongeïnteresseerd doet, ik vind het niet bepaald gepast zoals je reageert…’’. Weer hoor ik haar zachtjes lachen. ‘’Nu lach je weer..’’. ‘’Ja joh, die katten halen weer capriolen uit’’ reageert ze nu met lacherige stem. ‘’Elle, ik ga ophangen, ik laat je nog wel weten of komend weekend doorgaat’’, geef ik met pijn in mijn hart aan. ‘’Is goed hoor, ik ga vrijdag nog wel even naar een bandje kijken, maar zaterdag kan ik naar je toekomen’’. ‘’Is goed, ik mail je nog, kus en voor straks slaap lekker’’ geef ik haar tegen mijn gevoel in nog mee. ‘’Jij ook een kus en lekker slapen voor straks’’ sluit ze af. Verbazing en ongeloof. Dit was het. Nu is het genoeg geweest. Ik sta op, overdenk nog even het één en ander en vind de moed haar te mailen met de mededeling dat ze niet meer welkom is… Het overzicht hervat – Twee weken later. Op hetzelfde polderweggetje in deze weidsheid wandelde in Januari 2010 een verliefd man die op dat moment heerlijk speelde met gedachten aan een vrouw. Er zijn nu ruim twee jaren verstreken. Ik begin weer gewicht aan te maken en hoop op herstel van mijn sterk uitgedunde – inmiddels grijzende – haardos. Ik denk terug aan de maanden na de eerste ontmoeting met haar, aan de wezenlijke absurditeit die in de maanden daarna is ontstaan, beseffend dat het toch ook mijn erbarmelijk zelfrespect is geweest waardoor ik mij liet meeslepen in de – naar ik nu weet – toch wezenlijke schijnwereld waarin Elle haar leven gestalte geeft, en hoe geloof in valse hoop mij steeds opnieuw deed besluiten te proberen iets wat niet haalbaar is koste wat kost te realiseren. Maar was het nog wel ik die uiteindelijk besloot keer op keer Elle klakkeloos tegemoet te komen en te blijven volgen, geleidelijk aan mijn aftakeling in de hand werkend..? Het hoort toch niet bij de liefde om blind te blijven…De eerste drie maanden waren heerlijk ondanks de bedenkingen die ik meermaals kreeg naar aanleiding van haar uitlatingen en een houding die net iets té mooi en ‘’sterk’’ leek om waar te zijn. Ik leerde in deze periode mijzelf te schikken in haar belangen en ging op in het lichamelijk genot wat het lot mij schijnbaar had toebedeeld. Ondanks mijn – naar het zich liet aanzien onmogelijke – verlangen tot de dialoog waardeerde ik haar affectie en accepteerde de zinloosheid van het komen tot een compromis en pogingen daartoe bleken al snel nutteloos, het voelde voor mij of ze relatie soms zag als competitie en zelfs m.b.t. de meest futiele onderwerpen de overtuiging had van het winnen te willen door middel van een soort ‘’standvastig gelijk’’. Ze had reeds in de tweede maand ook aangegeven dat het compromis in een relatie voor haar niet werkte. Het leven en een relatie moesten naar eigen zeggen zijn als haarzelf; altijd leuk en positief, ik moest mij ook maar niet te druk maken over het verloop ervan, de liefde zou zomaar ineens over kunnen zijn was haar visie, de kans op het ontmoeten van iemand die ‘’leuker’’ zou kunnen zijn als mij – ik zou naar haar mening eveneens een vrouw tegen kunnen komen die ik leuker zou kunnen vinden als haar – was altijd aanwezig. Ik kreeg dan ook al vroeg in de gaten dat ik hier niet te lang mee door moest gaan, en toch ging ik door ondanks de meer dan redelijke scepsis. Ze werd naarmate de tijd verschreed een obsessie voor mij, de onbereikbaarheid moest – naar ik nu inzie – onbegrijpelijk bereikt worden, dat werd mijn doel. Ik vond haar mooi en heerlijk, wilde haar hart winnen. Naarmate ik daarvoor meer mijn best ging doen duwde zij mij echter keer op keer weg met woorden en daden. De antwoorden op het waarom die ik zocht en niet kreeg wilde ik naarmate de tijd voortschreed niet écht meer, ik werd murw van de onmogelijke dialoog. Toch bleef ze mij letterlijk en figuurlijk boeien, ik bleef afvragen waarom ze haar ongelijk en leugens – hoe klein en m.i. niet het liegen waard – nooit toe wilde geven, en in deze zeer behendig met woorden voor een ‘’bliksemafleider’’ of een ‘’stiltebehandeling’’ zorgde als ik met argumenten en bewijzen kwam waardoor de vaste grond onder haar beweringen bezweek en waarna ze met een laatste ‘’excuus’’ kwam dat ze niet meer wist dat ze dergelijke uitlatingen had gedaan of haar kritiekoffensieven op mij lanceerde, zó geraffineerd dat ik mij vaak enorm schuldig ging voelen waardoor ik weer meer mijn best ging doen voor haar, wat ook niet het – voor haar naar ik nu weet – gewenste resultaat opleverde. Ik was nooit goed genoeg voor haar, maar wilde wel graag zo goed voor haar zijn… Waarom ze mij al vanaf het begin van de verkering mededeelde dat ik geen vrienden met haar mocht worden op facebook omdat dit volgens haar ‘’gewoon’’ exclusief haar ding zou zijn en ik – naar haar eigen woorden – niets te maken had met wat zij met de mannen daar besprak en die mannen niets met wat wij uitspookten. Ik heb mij ook vaak afgevraagd waarom ze op dit medium licht erotisch getinte – van haarzelf en door haarzelf genomen – geposeerde foto’s heeft geplaatst. Waarom ik niet doorhad dat deze vrouw mij met haar charme en geilheid betoverde en zij uiteindelijk een monster bleek te zijn. Er is zoveel nog onbegrijpelijk en hoewel ik nu weet dat Elle de persoonlijkheidsstoornis n.p.s. heeft kan ik de overpeinzing m.b.t. haar gedrag tot nu toe niet definitief stoppen, de obsessie is nog niet beëindigd. Ik heb wél besloten om mijzelf voor zover mogelijk te gaan hervinden. Ik wil wat gebeurd is letterlijk overzien, wat uiteraard een dilemma pur sang is, haar invloed op mijn verdere beleving zal mij ongetwijfeld parten blijven spelen en vragen zullen naar ik vermoed bij tijd en wijle de kop op blijven steken, ik vrees in deze voor een nieuwe liefde. Ik heb gespeeld met vuur, de vlammen kwamen, rezen huizenhoog en de littekens die deze in mijn hart hebben gebrand zullen blijven… *Dit is een fragment uit mijn boek wat ik n.a.v. mijn destructieve relatie met een narciste aan het schrijven ben.

  Reply

• Paula

  20 juni 2013

  Beste Adriaan, Heel herkenbaar en goed omschreven, vooral de lachmomenten van Elle zijn zo herkenbaar voor mij. Mijn ex-partner deed dat ook. Ging een aantal maanden geleden mee op mijn verzoek naar het ziekenhuis waar mijn moeder een zware operatie onderging. Hij moest lachen, vond het maar drama al die toestellen om haar heen, de beademing etc. De dag erna heb ik hem toch maar weer mee gevraagd omdat het al zware weken waren zonder steun van je partner. Toen zei hij doodleuk… ach jij red je wel, dat kan jij best… alleen. Ik mocht alleen naar het ziekenhuis gaan en erna had hij niet eens tijd en interesse om mijn verhaal te beluisteren. Hij vond de film die hij aan het kijken was interessanter… Keihard en meedogenloos. Mijn hoofd heeft overuren gemaakt om de situatie te begrijpen, want god wat wilde ik hem graag begrijpen. Sterkte en succes met je boek. Ik heb het boek van Sigrid van Dort gelezen. Een aanrader…

• Angel

  1 september 2012

  Kon ik dit maar herkennen!! Ik ben aan het scheiden, na 16 jaar huwelijk. Soms begin ik nu te zien dat hij me vreselijk emotioneel manipuleerde en mishandelde, soms ook denk ik dat ik dat niet goed beoordeel.Ik kan het gewoon niet scherp zien. Sommige NPSkenmerken heeft hij heel sterk, maar anderen niet. Ik werd bijvoorbeeld totaal niet sociaal geisoleerd of gecontroleerd. Wel kreeg ik van hem steeds de boodschap dat ik egoistisch was, oneerlijk en niet genoeg voor hem deed. Ik had het gevoel dat ik me wegcijferde en mijn best deed, en dat ik kennelijk onredelijk hoge eisen stelde. Ik ging steeds meer van hem accepteren. Is mijn zelfbeeld zo aangetast dat ik ten onrechte mezelf de schuld geef? Herkent iemand dit?

  Reply

• mandy

  9 oktober 2012

  Ja Angel, Ik herken dit iedereen is weer verschillend. Je hoeft ook niet alle trekken van narcisme te bezitten om een narcist te zijn. Als jou man jou emotioneel afbreekt wat niet normaal is en acceptabel dan is er iets mis met hem. mijn man ziet dat niet van zichzelf. Wat jij zegt over onredelijk hoge eisen stellen voor jezelf dat komt me zoooo bekend voor, en hij doet dat zeker niet, uit jou verhaal begrijp ik van wel. Echt waar, je kunt deze mensen niet veranderen want ze zien het niet van zichzelf hoe ze daadwerkelijk zijn. Zij stellen zich altijd op als slachtoffer.

• Adriaan Zwijnenburg

  9 oktober 2012

  Hoi “Angel”… Ik herken wat je schrijft. Ook mijn” partner” deed zich niet jaloers voor, hoewel ze in het begin van de omgang wel signalen af gaf die getuigden van ontevredenheid waar het ging om mijn contact met andere vrouwen, wat ze later in de ”relatie” echter – maar begrijpelijk – ontkende. Later interesseerde het haar hoegenaamd niets meer en zou ze jaloezie naar eigen zeggen zien als een negatieve eigenschap waar ze niets mee zou kunnen. Uiteraard wist ze toen dat ze mij al volledig in haar macht had en zij een obsessie voor mij was geworden, dat willen narcisten ook, jou volledige toewijding aan een narcist vijzelt hun zelfbeeld enorm op waardoor ze zich steeds groter en meer belangrijk gaan vinden en waardoor zij het zichzelf kunnen permitteren zich steeds meer arrogant, dominant en egoïstisch naar jou toe op te stellen. Daarom blijven ze ook bij hun ”partner” die zij echter nooit zullen zien als gelijkwaardig en ”ter zake doende”, jij bent een middel wat er toe moet dienen hun ego ”op te blazen”. Als hun ego zo bol staat van hunzelf zijn ze inderdaad door hun arrogantie en zelfovertuiging niet jaloers meer en zitten ze ook niet op de controle. In het begin gaf ze mij haar interesse en betrokkenheid, later negeerde ze mij – en mijn uiting van gevoelens voor haar – volkomen, en ik bleef haar aanbidden, ging letterlijk op mijn knieën voor haar liefde, die ze naar ik nu weet helemaal niet kon geven. Mijn hart zat er in, het hare niet….

• Ronald

  10 augustus 2012

  Allereerst wil ik opmerken dat het me opvalt dat hier alleen maar vrouwen klagen over hun partner. Dat herken ik wel… mijn vriendin loopt ook alleen maar te klagen, en is onder andere door dit soort sites die enkel en alleen maar persoonlijke meningen presenteren vanuit eigen emotie, en niet vanuit psychologische achtergrond, van mening dat ik ook narcistisch zou zijn. Dit terwijl ik me volledig opoffer aan mijn gezin, en me zonder enige waardering daarvoor te krijgen. Het is namelijk net andersom… als één van ons tweeën narcistisch zou zijn, dan is zij dat zelf… Ze is dominant en wil altijd haar zin… Iedereen moet altijd maar begrip hebben voor haar gevoel en haar wensen. Als ze ergens over praat geeft ze nooit de gelegenheid om er op te reageren en laat me niet uitpraten… daarnaast buigt ze het onderwerp zo af dat het telkens uitkomt waar zij het over wil hebben, en niet waar het werkelijk over ging. Daarnaast geeft ze steeds aan in discussies dat het haar niet interesseert wat ik ervan vindt. Ook doet ze aan emotionele chantage door te zeggen dat ze een ander heeft… Of door te zeggen dat ze toch wel bij me weg gaat en ik m’n kind nooit weer te zien krijg… En ga zo maar door. Daarnaast verliest ze totaal de controle als ze zelf een negatief aandeel ergens in heeft, of als ik haar ergens op aanspreek. Ze gaat dan totaal door het lint, en vertoont agressief gedrag, schelden, schreeuwen, spugen… En dat alles op 10 cm afstand… waar een kind bij is. Als ze in een goede bui is loopt ze alleen maar te mopperen en klagen de hele dag. Verder ligt ze elke dag uit te slapen terwijl ik dan al op ben om voor de kleine te zorgen… En vervolgens mij dan verwijten dat ik geen tijd en aandacht voor haar heb als ik tot in de avond bezig ben met klussen in huis of andere dingen die moeten gebeuren in het belang van ons gezin. Kortom: ze vertoont 8 van de 10 eigenschappen die in bovenstaand artikel gekenmerkt worden als narcistische eigenschappen. Beoordeel zelf wie er dan narcistisch is… Verder zou ik op willen merken: als een man ambitieus is en een uitgesproken mening heeft, is dat niet meteen narcistisch. Het zou ongezond zijn als een man dat niet zou hebben. Als een man een duidelijk toekomstbeeld voor ogen heeft, en dat graag na wil streven, is dat niet meteen narcistisch… En als een man ook eens wat voor zichzelf wil doen of een hobby heeft waar hij ook graag wat tijd in wil steken is dat ook niet meteen narcistisch. Ik denk dat het in een relatie van belang is om alles in een groter perspectief te bekijken en een duidelijk toekomstbeeld voor ogen te hebben wat je samen nastreeft. Als één van de partners daar in afhaakt, om wat voor reden dan ook, is de ander niet meteen narcistisch als diegene toch graag dat gezamenlijke doelen na wil streven. Misschien is het een idee om eens de hand in eigen boezem te steken en eens te kijken wat voor aandeel jullie zelf hebben in de situatie zoals die nu voor jullie is… Waar twee strijden hebben twee schuld. Ook de klagende partij heeft zelf een aandeel in de situatie… Misschien moeten jullie daar eens naar kijken; wat je er zelf aan kan doen zodat het beter gaat in de relatie in plaats van te klagen. Als partner/vrouw heb je zonder het misschien te beseffen een grote invloed op het doen en denken van je man/partner. Denk daar ook eens over na…

  Reply

• Paul

  11 augustus 2012

  Beste Ronald, Ik heb echt alle begrip voor je frustratie, laat ik dat vooropstellen. Dat neemt echter niet weg dat je anderen verwijt dat ze hier hun verhaal doen en “klagen”, maar dat jijzelf tegelijkertijd precies datgene doet. Bovendien beschuldig je je vrouw ervan jou narcistisch te noemen door “sites als deze”, terwijl jij deze site als medium gebruikt om je verhaal te doen. Nogmaals, ik snap je frustratie, maar laat anderen a.u.b. in hun waarde. Groeten, Paul

• louise

  8 oktober 2012

  Een narcist streeft nimmer een doel na, want elk doel gaat over zichzelf, en niet over de partner. De ene dag krijg je een roos want dat is romantisch en de volgende dag laat hij je letterlijk in de kou staan terwijl je aangeeft dit niet te willen, maar dat ziet een narcist niet want hij staat niet open voor… niet voor de partner, nooit echt vanuit zijn hart. Sterker nog hij wil en kan niet kijken in zijn hart, laat staan wat er in jou hartje omgaat, jou gevoel. Wat ik al zei; hij leeft in een leugen, en de grootste leugen is hij zelf, en kon ik dat maar veranderen maar dat kan ik niet, en zelfs hij niet. Het enige wat ik kan is begrip hebben maar daarmee doe je jezelf tekort. Ik ben zelf niet perfect, maar ik ben geen narcist, helaas zijn er veel mensen die tegenwoordig heel egocentrisch zijn, misschien komt het door de huidige maatschappij. Ik herken narcisme heel goed, ik heb veel mensen om me heen (gehad) die niet sporen. Ze doen alles voor een zelf-bevredigend gevoel onthoud dat maar! Nogmaals alles uit egoïsme, want dat is een aangeleerd gedrag en dat kun je niet zomaar even veranderen.

• mandy

  8 oktober 2012

  Jij offert je op voor je gezin, maar je hebt wel een uitgesproken mening vertel je. Doe jij dan nooit wat verkeerd? Want je zegt nu eigenlijk dat jouw partner grote invloed op jou heeft, maar je beschrijft het nu alsof alleen de vrouw dat doet, dat is nogal opmerkelijk, wel of geen narcist. Maar ben jij dan altijd helemaal eerlijk? Mijn partner zegt dit soort dingen ook, maar hij is ook niet helemaal te vertrouwen, ook al houdt hij wel veel van me. Dit is wat hij zegt, maar doet hij het ook? Ik weet het niet. Hij luistert nooit echt en heeft vooral interesse in zichzelf en zelfs in andere vrouwen.

• arwen

  5 december 2012

  Het feit dat je je zo aangesproken voelt over dit artikel, geeft mij wel een paar vraagtekens boven mijn hoofd. Waarom een heel verhaal schrijven wat bol staat van de verdediging, als je vindt dat het niet over jou gaat? Zoals jij jou partner beschrijft zou ik daar nog geen dag langer willen blijven. Ik denk dat iedereen maar voor zichzelf moet bepalen of zijn/haar partner nog wel de moeite waard is om er bij te blijven, ongeacht of iemand aan een bepaalde stoornis lijdt. De verhalen die ik hierboven heb gelezen zie ik niet zozeer als “klagen”, maar echt als kwalijke zaken in een relatie. Je moet wel een onderscheid kunnen maken in normale huiselijke onenigheden, en het feit dat je partner jou keer op keer kleineert, vreemdgaat, manipuleert, liegt enz. Dat je geen empathie kan opbrengen voor deze vrouwen en mannen die hun verhaal doen, maar gelijk alles als zijnde “klagerig”bestempeld, is trouwens ook een eigenschap van een narcist. Ik wens je heel veel succes in je eigen relatie.

• maria

  26 januari 2013

  Ronald, narcisme is een in mijn beleving persoonlijkheidsstoornis. Vraag jezelf eens af of je haar acceptatie nodig hebt. Jazeker, iedereen wil een goed huwelijk, maar is je partner een narcist, dan kun je dit per definitie vergeten. Het zal je niet lukken. Sterkte ermee!

• Sjurlock

  25 januari 2015

  Gesproken als een rasechte narcist, Ronald! ;-)

• louise

  31 juli 2012

  Ik snap niet waarom mijn reactie hier niet bij staat! Ik denk juist dat het stukje wat ik had geschreven mensen juist helpt om de keiharde waarheid rond een narcist in te zien. Dit HELPT mensen juist om in te zien dat een narcist niet spoort in een relatie en in eigen droom wereldje leeft die niet echt bestaat. En jou wereld na de vernieling helpt, en dat ze totaal geen enkele inlevingsvermogen hebben in jou of je kinderen omdat ze te egoïstisch zijn om na te denken over een ander. Ik zeg het alleen in een andere bewoording wat iets harder en misschien nog beter binnenkomt bij mensen. Mijn bewoording zal het daglicht wel niet kunnen verdragen, zo erg was het toch niet? Oja, narcisten laten ook heel vaak juist niet merken dat ze jaloers zijn, sommigen zijn zo egoïstisch dat het hun niet kan schelen wat de ander doet, ze vinden zichzelf soms geweldig dat ze denken dat jij alleen maar jaloers kunt zijn op hen. nogmaals jammer dat mijn vorige reactie is verwijderd, het is wat het is, leven met een narcist kun je gewoon niet netjes en mooi omschrijven… nu lijkt het alsof ik stond te liegen, maar dan liegt deze site ook…

  Reply

• Sabrina

  1 augustus 2012

  @ Louise: Je stukje staat er gewoon tussen hoor. Je hebt het alleen als reactie op een ander gepost, waardoor het wat hoger staat.

• van moerkerke marie-christine

  10 juli 2012

  Ik heb een vriend die volgens hemzelf in zijn kinderjaren misbruikt werd door zijn vader, alsook zijn broer. Ik heb nu bijna 2 jaar een relatie met hem en het laatste jaar is zijn gedrag veranderd tot en met… Ik leerde hem kennen als een charmante man die hulpvaardig is en aan wie je alles kan vragen en ik was alles voor hem. Nu blijft er van dit alles niks meer over: hij beliegt mij, kleineert en doet superieur over alles. Hij kocht achter mijn rug om een woning, nieuwe auto, nieuwe motor en dit alles in een tijdspanne van 6 maanden. En als ik iets zeg, verklaart hij mij voor krankzinnig en gestoord wijf… Hij breekt in op mijn PC, controleert mijn GSM etc. Zelfs zijn seksuele driften vind ik overdadig. Het liefst van al zou hij dagelijks seks willen, wat voor mij niet hoeft/kan. Ik vraag me dan ook af of hij wel echt seksueel misbruikt is geweest is. Ik dacht dat iemand die zoiets overkomt toch niet echt voor seks kan zijn? En toch zie ik hem nog graag, ook al maakt deze stresssituatie mij doodziek en heb ik er schildklierprobleem van gekregen… Ik hoor langs alle kanten van werk, familie, vrienden e.a. dat ik hem het beste buiten kan smijten en enkel aan mezelf moet denken, maar toch weet ik niet wat te doen… Ik zie hem nu nog maar 2 à 3 dagen per week en telkens is er ruzie. Pfff… Help! Ik heb echt dringend professionele hulp nodig met deze situatie.

  Reply

• Paul

  12 juli 2012

  Beste, Neem anders eens vrijblijvend contact op met Maatschappelijk Werk. Zij kunnen je naar alle waarschijnlijkheid helpen met een plan van aanpak of anders doorverwijzen naar een gespecialiseerde instantie. Sterkte & groeten, Paul

• tata

  29 februari 2012

  Ik herken duidelijk een pak kenmerken in mijn man, vraag me de laatste tijd echt af of dit zo verder kan. Mijn man controleert vaak wat ik doe, mijn GSM en blijkbaar ook mijn internetgedrag, zo bleek vorige week uit de zoveelste ruzie over “Facebook” en andere sites waar ik enkel voor mijn vrienden en familie op sta! Toen ik contact genomen had met onze beste vriend via deze site, is hij werkelijk ontploft! Ik kreeg verwijten naar mijn hoofd, ongelooflijk, en hij kon niet afstappen van het idee dat ik hem wilde bedriegen met zijn beste vriend dan nog, terwijl er helemaal geen sprake is van enige aantrekkingskracht, laat staan een zogezegde relatie! Hij reageert ook zeer negatief naar onze kinderen en dan zeker naar ons oudste. Hij vertrouwt haar niet en kleineert zeer vaak, dat is heel pijnlijk en ik twijfel steeds meer of onze relatie nog kans op verder samengaan heeft. Onze oudste heeft momenteel haar eerste vriendje en ik vind het gedrag van mijn man onaanvaardbaar. Hij geeft zelfs toe ons niet te vertrouwen en te controleren. Als ik afstand neem en niet reageer op de zoveelste poging om ruzie te stoken, want hij is pas tevreden als hij ons kwaad krijgt, dan doet hij verder tot er toch ruzie van komt, of hij werkt het uit op de kinderen omdat hij dan zeker weet dan ik voor hen in de bres spring. Het thuiskomen en aan tafel gaan is dikwijls een groot vraagteken; wij proberen al gegeten te hebben, anders hebben er binnen de kortste keren discussies plaats. Hij is ook altijd overdreven in alles wat hij doet: op het werk is hij de held, zolang ze naar zijn pijpen dansen en doen wat hij zegt. Ik ben zelfstandige en daarmee moeilijk te controleren en hij wordt daar gek van, dat terwijl hij enkele tijd geleden zelf contact had met een ex zonder dat ik het wist. Als hij dronken is, wat ook vaak gebeurt, dan zit hij stiekem te sms-en! Mocht ik dat doen, dan doet hij me wat! Ik begin vaker bang te worden van zijn steeds agressievere gedrag, nooit slaan maar wel agressie uitstralen. En die taal! Niet normaal! Soms lopen de rillingen mij over het lijf als we seks hebben. Vijen kan ik allang niet meer met hem, hij is zo overheersend en wil steeds alles beheersen. Hij zegt ook dat andere vrouwen zouden dromen van een man zoals hij die zo veel van ons houdt! Ik weet momenteel niet of ik dit zal volhouden, hoe lang nog… Maar een ding weet ik zeker, op een dag laat ik hem alleen. Ik wil nooit oud worden met zo’n agressieve manuplilator. En dat weet hij ook, vandaar zijn woede en onmacht. Ik ben een sterke vrouw, maar hoe lang nog?

  Reply

• Ann Everaert

  28 september 2012

  Hoi, jaa ook ik vraag me dat af, hoe kan ik onze zoon beschermen tegen hem? Hij heeft de volledige controle over onze zoon, mij, Nu zit mijn zoon in het 4 de tso plant , en zal nooit iets kunnen ondernemen zonder dat zijn vader toestemming geeft! Hij mag met niemand een band hebben, want is nog nooit eens bij iemand kunnen blijven slapen, want niemand mocht hier ook blijven slapen van hem! Mijn zoon is 17 bijna, en heeft niet eens de kans om iets privé te doen, De pc staat beneden, een laptop krijgt hij niet, of mag hij hem zelf niet kopen, dus als het beneden is en wil chatten komt hij te pas en te onpas kijken als hij thuis is! Controleert mijn gsm berichten, als ik iets te lang wacht om op te nemen eist hij uitleg waarom het zolang duurde, enz….Ik heb nooit de kans om met vriendinnen eens op weekend of zo te gaan, hoewel ze het al eens gevraagd hebben ,maar dan zou ik niet meer mogen terug komen zei ie dan, of maakt hij een seine tegen mijn zoon, zet hem tegen me op enz….en dan klap ik volledig toe, We hebben een nieuwe auto gekregen van zijn ouders, maar ik heb er nog niet eens mogen mee rijden. Zijn ma is ook narcist, dat maakt het nog erger, alles wat we doen, is onder haar toestemming, alles wat hij doet gaat hij gaan vertellen tegen haar en zijn pa, en als zij dat niet goed vind, dan beginnen ze met twee tegen me en maken mijn zoon op tegen me, ja ik heb nog ms gekregen, dat moest er ook nog bijkomen natuurlijk, ik die mijn werk zo graag deed, was mijn uitlaatklep, en daar kon ik tot rust komen, stel je voor, dat je op je werk tot rust kan komen he….ik weet niet hoe hij vanavond weer zal doen tegen ons, soms lief, en als ik iets durf tegenspreken zit het er hem op, maar spreek niet zo gauw tegen, behalve als hij tegen mijn zoon begint, dan schreeuw ik tegen hem terug en dreig ook, dan is het iets beter, deinst dan wat terug, en dan is het weer over voor een tijdje. Overal waar ik in het weekend ga of als hij thuis is, moet hij zo nodig mee, of moet ik de honden meenemen, zodat ik niet veel kan doen behalve met de honden zijn; is vermoeiend hoor! Mijn honden zijn alles voor me, maar mijn leukste hobby zijn de paarden, ik rij sinds twee jaar paard, dressuur, en mag nu beginnen springen, dat mag ik niet van hem, ik zou er afvallen, nee zeg liever , hij is zo jaloers dat ik er mijn plezier in heb, en het zo goed gaat! Ik heb altijd al van paarden gek geweest, hij juist niet, mijn zoon is ook niet voor paarden he! Jammer want zou heel leuk vinden als hij dat ook eens probeerde, hij is niet sportief mijn zoon, net als zijn vader, wat hij wel goed kan is schaatsen, jarenlang voor de ms, ben ik elke week mee geweest en zelf ook mee geschaatst, met hocky’s, dat was zijn ding en was er heel goed in moet ik wel zeggen , als hij schaatst bewonderd iedereen hem, en dat vind hij zalig natuurlijk, dan thuis ook nog een heel weekend over hetzelfde onderwerp. Ook is hij goed in zijn job, Hij schept er heel graag van op, nu vanavond als hij thuis gaat komen, , brengt zijn pa mee om een aperitief te komen drinken, doet hij elke vrijdag, De vrijdag is het altijd hetzelfde, zijn pa is mee als hij thuis komt, schept op de hele avond over wat hij vandaag gedaan heeft en hoe goed hij wel is, terwijl hij 2 kwaks drinkt, dan gaat hij zijn pa naar huis, om 8 uur de bus, dan gaat hij beginnen treuzelen om nog wat na te praten over zijn werk, en dan neemt hij mijn quad, en gaat achter frietjes , mijn zoon gaat mee, moet en doet het nog graag, in de frituur drinkt hij ook een kasteelbierke zegt Matthias, dan naar huis om de frietjes te eten, hebben allemaal honger dan, want is dan al 9 u ’s avonds, dan begint zijn alcohol te werken na nog een paar pinten, en begint hij ons te treiteren, mij of Matthias, ik heb hem al duizend keer gezegd, negeren als hij begint, maar mijn zoon gaat er steeds op in. Ik dan ook, zou beter zwijgen want ik maak het erger zo!Na een uur zeuren en proberen ruzie te maken, valt hij met een pint in zijn hand in slaap, en al wat dronken, eens hij slaapt, zijn we gelukkig, eindelijk rust! Vraag me af of ik ooit rust zal vinden, ben bang dat mijn zoon ook zo wordt. Hoop van niet hoor! Ik voel me zo machteloos. Het geld komt op gezamenlijke rekening, Ik mag niet naar de bank, ik mag dit niet , Benieuwd hoe lang het gaat duren eer mijn moeder ook slecht is! Ja 15 jaar niet in contact mogen komen met mijn moeder, want dreigde ermee dat ik mijn zoon zou kwijt geraken he, dus geloofde dat, nu door veel geruzie en de politie heb ik gezegd dat ik niet meer blijf als mijn moeder niet mag komen, heeft dan toch toegegeven, maar is nu zelf wel blij, maar voel nu dat zijn moeder jaloers is, zegt hij trouwens zelf, dat mijn moeder komt poetsen , en zij dat niet kan controleren he! Hoop dat ze weer niet begint met mijn moeder zwart te maken tegen hem, want nu laat ik nooit meer om bij mijn moeder te gaan voor niemand meer! Is me kotsbeu dat hij mijn leven bepaald al 17 jaar…dacht dat hij lief was en zorgzaam, maar eens getrouw ben ik in een hel terecht gekomen! Ik maak het voor mezelf , denk foert, als hij er niet is, kan ik gaan paardrijden of zo, dat is nu mijn uitlaatklep, en heb dat nodig bovendien om me zelfverzekerder te voelen! Doet deugd eens vrijheid te voelen hoor! Voor de rest doe ik niets, het enige wat ik heb is paardrijden in manege en fotocamera, die ik van mijn pa kreeg, en mijn beestjes en zoon thuis!Mijn zoon mag doen wat hij wil zijn vrienden komen, Hij amuseert zich als zijn pa niet thuis is, eens hij er is, moet hij de controle hebben over iedereen hier en braaf doen wat hij zegt, dan is het goed!

• Adriaan Zwijnenburg

  18 januari 2013

  @Tata: Jouw man heeft mijns inziens geen NPS. Alles wijst erop dat hij een borderline stoornis heeft. Ik hoop dat je inmiddels een weg uit de problemen hebt gevonden. Groetjes, Adriaan

• ellen

  1 december 2011

  Wij woonden elk apart, maar ik werd constant in de gaten gehouden. Als hij niet binnen een minuut een reactie terugkreeg op zijn sms naar mij dan stond hij voor de deur met veel bombarie en werd dan agressief in bijzijn van mijn kinderen, heb behoorlijk veel meegemaakt en ben er nog niet helemaal vanaf, maar beetje bij beetje, die onverwachte stemmingen, niet weten hoe hij ergens op reageerde en dan ook nog gedronken hebben wat alles verergert, meerdere malen politie erbij en zo kan ik nog wel even doorgaan en toch heb ik een zwak voor hem. Ik snap het zelf niet, misschien doordat andere gedrag van hem… Charmant, complimentjes in overvloed, leuke attenties en zorgzaam. Hij weet precies hoe hij me in moet pakken, maar ik vecht tegen mijn gevoelens voor hem, wat zeer vermoeiend is… Het beste is afstand nemen!

  Reply

• linkt

  7 juli 2012

  Ja je bent misschien wel graag het slaafje zeker!

• Ann Everaert

  28 september 2012

  Hoi Louise, volledig akkoord met jouw reactie, net hetzelfde hoor hier!

• Adriaan Zwijnenburg

  19 januari 2013

  @ Ellen: Ik lees in jou verhaal meer de mannelijke borderline problematiek. Een kille narcist maakt zich niet zo druk om een “geliefde” en laat sowieso niet snel blijken dat hij/zij jaloers is omdat narcisten zich helemaal geweldig en zelfverzekerd voordoen. Jouw man geeft heel veel blijk van onzekerheid en dat hoort bij een BPS. Groetjes, Adriaan

• Thea Medemblik

  26 september 2011

  Als je van iemand houdt met narcistisch gedrag of aard kun je er ook voor kiezen elk je eigen woonplek te hebben en hem of haar op de eigen manier door therapie het gedrag te leren doorgronden want het komt vaak door ervaringen opgedaan in de jeugd, die je herhaalt en handhaaft in je volwassen leven omdat je het zo is geleerd en bang bent om dat los te laten want wie ben je dan echt? De oude manier stukje bij beetje loslaten door erover te praten met een therapeut en je eigen nieuwe positieve manier ontwikkelen is positiever. Ik vind de relatie beëindigen zo rigoureus. Het is een mens die zijn gedrag kan verbeteren en daardoor ook in staat wordt gesteld om een relatie wel te laten werken. De meeste mensen willen graag in hun leven iemand die van hen houdt en die hen respecteert. Hartelijke groeten van Thea Medemblik.

  Reply

• carry

  2 juni 2012

  De meeste mensen willen iemand die van hen houdt en hen respecteert… Da’s nou net waar een narcist niet toe in staat is.

• medusa

  16 mei 2013

  Lijkt me onverstandig advies. Een persoon met NPS en niet iemand met aangeleerd narcistisch gedrag, is heel gevaarlijk en maakt je helemaal kapot. Je kan ze niet aanspreken op hun gezonde verstand en ze kunnen zich niet inleven in het verdriet dat ze een ander aandoen. Ze zijn macht lustig en wraak zuchtig en zullen je gebruiken tot er niets van je levenszin overblijft. “mijn” NPS er heeft me vanaf 15 jarige leeftijd, 16 jaar lang gehersenspoeld en wijsgemaakt dat ik gek was. Toen een therapeut vroeg of mijn man me wilde bijstaan kwam zijn ware aard aan het licht. Hij lachte hard en gemeen. Therapie was voor zwakke mensen zoals ik en een therapeut was een kwakzalver die mensen juist gek in de kop maken. Ijskoud en geen sprankje emotie was zijn antwoord. Laat haar maar lekker wegrotten. De volgende dag deed hij alsof zijn uitval nooit had plaatsgevonden en was hij ineens weer begripvol en smeekte me hem niet in de steek te laten. Ik liet vanaf dat moment geen emoties meer zien en N veranderde in een klein kind die stampvoetend zijn zin probeerde te krijgen? Hij had geen macht meer over me en sloeg het hele huis kort en klein. Ik moet nu proberen ons kind te beschermen tegen een gevaarlijke manipulatieve man die van geen ophouden weet. Hij wil het niet horen, de hele wereld is gek! Behalve hij natuurlijk. Hij voed ons kind met onzin en leunt op hem alsof het zijn verantwoordelijkheid is om papa gelukkig te maken. Papa is zo eenzaam als onze zoon bij zijn moeder is om hem schuldig te laten voelen, papa hoopt dat onze zoon hem ook niet in de steek zal laten zoals zijn egoïstische moeder heeft gedaan etc. Terwijl hij hoert en snoert en ons kind bij me dumpt wanneer het hem uitkomt. De ene dag loopt hij over met liefde voor hem en de volgende dag kan onze zoon niets goed doen. Wij zijn voor hem een gebruikvoorwerp, een spelletje. Red je zelf

• lisa

  2 augustus 2013

  Ik heb een zoontje van 3 en precies zo’n zelfde man. Ik ben hier zo bang voor. Ik weet dat dit gaat gebeuren! Wat moet ik doen?

• simone

  12 augustus 2013

  Hallo Lisa, Ik las je berichtje. Je weet wel wat je moet doen… Het is niet gemakkelijk, maar wel het beste voor jou en je zoontje. Laat je niet gek maken door hem; je bent sterker dan je denkt. Als het te erg wordt, kun je altijd een omgangsverbod aanvragen. Sterkte met alles!

• Menga

  14 augustus 2013

  Hoi Lisa, Ik heb 2 kinderen van een narcistische man. Ik ging bij hem weg toen ze 10 en 7 waren. Had ik het maar eerder gedaan… Er komt zoveel rust in jou, maar vooral ook in het leven van je kind! Deze mensen genezen nooit, ze zullen door hun leven heen alleen maar mensen kapot maken (ja, dus ook je kinderen). Dus als je ’t niet voor jezelf zou doen, doe ’t dan voor je kind. Sterkte.

• gitaa

  30 augustus 2013

  Voor alle lieve mensen op deze aardbol: laat gaan… er is geen redden aan… je verzuipt jezelf…

• lisa

  22 augustus 2013

  Dank voor de reacties! Ik ben nu 2 jaar van hem af en er is een omgangsregeling. Ik heb gezag, maar er heerst een no nonsens beleid onder de rechters. Een kind heeft recht op zijn vader, al word je als moeder mishandeld of is hij aan de drugs. Laat staan dat er gehoor wordt gegeven aan psychische mishandeling. Hij heeft mij nog steeds in zijn macht en verliest zijn zelfbeheersing waar ons zoontje bij is. Ik krijg hem niet op afstand, want hij saboteert de hele boel. Mediator of advocaat, hij heeft lak aan alles! Ik moet naar zijn pijpen dansen en hij dringt zichzelf op en dumpt zijn kind constant. Tegen de buitenwereld is hij het slachtoffer van een moeder die zijn zoon weg houdt bij hem. Hij scheldt me regelmatig ernstig uit. Ik voel dat ik het ga verliezen; ik lijd hier echt onder en ik weet dat hij ons zoontje gaat hersenspoelen. Maar moet ik gaan verhuizen en mijn zoon bij hem weghouden of moet ik blijven en de bezoekjes verminderen… Hoe kan ik mijn kindje hiertegen wapenen? Ik wil niet voor god spelen, ben bang voor een nieuwe manipulatiestrijd, maar tegelijkertijd doet het zo’n pijn als ik naar mijn lieve, kleine mannetje kijk. Ik weet niet hoe ik de schade kan beperken. Ik trek dit echt niet meer in elk geval.

• louise

  30 juli 2012

  Een narcist is een verknipt persoon, hij zal jou altijd als zijn mindere zien en jou vals beschuldigen en nooit zijn verantwoordelijkheid nemen die hij hoort te nemen. Een narcist heeft meer rechten dan jij! Hij leeft niet voor jou, noch voor zichzelf maar in een leugen… Een narcist is constant bezig met zichzelf verrijken, over de rug van zijn gezin of anderen. Zijn ego moet constant gestreeld worden. Ze zijn vaak; erg dominant, seksistisch, egoïstisch, het is altijd ik ik ik, maar nooit jij! Ze leven in een eigen wereld en daar kun jij nooit doorheen, jij staat aan de zijlijn. Ze kunnen lief zijn voor kinderen, en zelfs dat alleen als ze daar zelf ook een voordeel bij hebben, let maar eens goed op het gaat nooit helemaal alleen maar om het kind, vaak ook uit eigenbelang. Ze zijn geneigd om een kind te schuldigen, hoe klein ze ook zijn. Zoals al bekend was; WEINIG INLEVINGSVERMOGEN, en zelfs niet in een kind, helaas. Wanneer ze depressief zijn of gefrustreerd ga hen uit de weg, jij krijgt de strontemmer over je heen, als het te moeilijk word, jij hebt het gedaan, jij bent fout, jij mag niet klagen, jij mag alleen maar hun opvangen, respecteren, en aan hun behoeftes voldoen.. ze kiezen altijd voor henzelf!

• Vergeetmenietje

  20 juli 2013

  Dat is heel juist Louis, maar je moet vechten. Ik heb een sterk persoonlijkheid en streef altijd voor wat ik wil. Ik ben voor buschauffeur gaan leren, droeg m’n kinderen om 7 uur zelf naar de opvang en haalde ze terug om 17 uur. Daarnaast kookte ik, zorgde ik dat alles in orde was voor de volgende schooldag, waste m’n kinderen, maakte eten klaar, legde ze te slapen, enzovoort. Daarnaast leerde ik mijn lessen. Hij zei je bent te dom, je zal dat nooit kunnen, zo slim ben je niet enz. Hoe meer hij zei, hoe beter ik me in alles vastbeet. Ik ging ervoor en moest en zou overal de eerste keer voor slagen. Door overal plaatjes van m’n studie te hangen, ben ik direct geslaagd voor m’n examen. Ik heb het onder z’n neus gestoken met VEEL TROTS. Nu, 4 jaar later, verdien ik meer geld dan hij, ben ook niet veel meer thuis en heb opvang voor m’n kinderen. Het enige wat hij zegt: ‘Ja, jij met je buske, je moet maar wat draaien aan een stuur en je denkt dat je het helemaal bent. Heb je jezelf al eens goed bekeken?’ Hij heeft een hele zware job die hij niet aankan en dat zeg ik hem dan ook. Zoek een job die beter bij je past. Ik laat me niet kleineren want het applaus van de mensen die ik vervoer en de schouderklopjes kan hij me niet afnemen en koester ik om me overeind te houden. Alles is altijd mijn fout, ook wanneer hij bijvoorbeeld z’n vakantiegeld niet krijgt (lang verhaal). Ik belde iedere dag naar de vakantiekas; meer kon ik niet doen. En toch kreeg ik de schuld… Mijn kinderen haalt hij neer door te zeggen dat het dommerds zijn. Ik feliciteer hen bij de kleinste dingen. Met veel lof! Zo hoop ik hen zelfvertrouwen te geven (dat hij altijd afbreekt). Ik hoop op een dag mijn valies te nemen en met de kinderen weg te lopen, maar het is niet zo simpel gedaan als gezegd.

• Brenda

  13 augustus 2013

  Waarom is dat niet zo simpel. Gewoon doen. Je hebt toch een eigen salaris? Goed voorbereiden en je slag slaan als de tijd daar is.

• Ann Everaert

  28 september 2012

  Mijn man zegt dat ik narcist, het woord verzin, en zou nooit in therapie willen gaan, laat staan onderzoek te doen, ik heb trouwens ook geen geld om een therapeut te raadplegen want controleert alles, ook mijn geld, hij geeft me gewoon zijn munten, die ik zelf spaar om te gaan paardrijden in de week, dat is zo’n 1 euro die ik heb in de week, hij begeert al de rest, steekt zijn portefeuille weg, en weet wat erin zit, dus kan het niet wagen iets eruit te halen want hij heeft het gezien, is dat bij jou niet zo?

• louise

  10 oktober 2012

  Nee Thea, een narcist houdt niet van iemand, ja op zijn manier, maar die manier van houden van die gaat nooit tezamen met de “normale” manier van houden van, zoals het hoort. Het ene moment geven ze jou alles, en 5min later lopen ze dwars over jou gevoel heen. En veel van dit soort mensen erkennen hun eigen gedrag niet, het is normaal voor hun, als je ze ermee confronteert gebruiken ze alles tegen je. Ze meten met twee maten, waar zij recht op hebben, heb jij geen recht op. Denk je nou echt dat narcisten geen invloed hebben op jou leven als je niet met ze samenwoont? Dan gaan ze wel vreemd of zo, want dan verzinnen ze wel weer iets wat jouw schuld zou zijn. Ik denk dat mensen hun zelf en hun kinderen tekort doen als ze bij een narcist blijven. Ook al woon je aan de andere kant van de wereld, een narcist blijft een narcist.

• bieke

  27 februari 2013

  Mijn ex-vriend heeft alleen nog oog voor zijn nieuwe vriendin. Zijn nieuwe vriendin zegt wat hij mag of niet mag. Is dat dominant zijn?

• Gerald

  13 maart 2013

  Ja, inderdaad. Of in de volksmond ook wel ‘onder de plak’ genoemd. ;) *zweepgeluid*

• Eline Klein

  15 maart 2013

  Hallo Thea, Ik ben het helemaal met je eens: het probleem zien en er wat mee doen, dat is de beste ervaring. Ik heb net zelf een relatie met een narcist achter de rug. Ik heb mezelf in die 3 jaar helemaal naar beneden gehaald, excuses aangeboden voor dingen die ik gezegd of gedaan of juist niet gedaan zou hebben. Waarom? Omdat ik als “normaal” functionerend persoon het niet de moeite waard vond om over oh zo belachelijke dingen ruzie te maken. Heeft hij mijn leven verwoest? Nee, zo voelt het niet. Ik ben iemand kwijt waar ik heel veel van gehouden heb maar ik besef ook dat dit een illusie was. Dit was nooit geworden wat hij mij probeerde wijs te maken. Ik was niet de liefde van zijn leven zoals hij altijd beweerde ( uiteraard alleen in “goede” tijden want in slechte tijden was ik een mislukkeling). Ik werd steeds onzekerder en besloot een psycholoog op te zoeken. Oké dacht ik, als het allemaal aan mij ligt dan zoek ik wel hulp.Het bleek dat ik door emotionele verwarlozing van mijn vader een onderontwikkeld zelfvertrouwen heb. Daarom was ik “de liefde van zijn leven” of beter gezegd: het perfecte slachtoffer. Niemand die zo veel pikt, zoveel pijn verdraagt, want ik wist immers niet beter dat liefde pijn doet.Dank je wel, narcist die ik tegen kwam, dat jij me zo ver bracht om hulp te zoeken. Nu weet ik wat er met mij mankeert, en kan ik aan mijn zelfvertrouwen werken en mensen als hem veel en veel sneller de deur wijzen.

• Jose

  20 maart 2013

  Mijn vriend is, denk ik, een narcist. Hij heeft mij helemaal ingepalmd met zijn praatjes, mij belangrijk voor hem doen voelen, mooi vindt, zeggen dat hij van mij houdt en nog veeeeel meer. En zo ineens kan hij zakelijk zijn, niet geïnteresseerd te zijn in mij. Ook niet in mijn gevoelens. Als ik met hem wil praten over gevoelens heeft hij geen tijd en kapt het af, hij komt er ook niet meer op terug, of begint hij met: “Jij wilt praten dus begin maar.” Hij wil er voor mij zijn, en als ik bij hem aanklop zegt hij : “Laat maar.” of: “Jouw toon staat mij niet aan.” Of: “Nee, niet weer.” Of: “Vervelend voor je.” Er op terug komen heeft dan geen zin, maar zo blijven er wel belangrijke dingen die uitgepraat moeten worden, tussen ons in staan en dat vind hij niet belangrijk genoeg om het op te pakken en uit de wereld te helpen. Zakelijk is hij erg goed en staat altijd open voor een gesprek. Wat de rest betreft daar ga ik aan onderdoor. Ik wil van hem af, wil hem uit mijn hoofd verbannen, maar dat lukt niet. Ik hou van hem. Maar zo maakt hij mij stuk. Wie schud mij wakker? Hoe kom ik van hem af en ook mijn hoofd? Is hij een Narcist?

• Paula

  20 juni 2013

  Hai, Er is hoop na het lezen van Ratgevallen van de Nederlandse auteur Sigrid van Dort… Het heeft mij een inkijk gegeven in mijn relatie van 2,5 jaar… Hoe destructief een relatie met een narcist is… op de lange termijn… Het oude verhaal van de schuld… en het destructieve gedrag. Maar het belangrijkste is dat wij, als je het al normaal noemt, een gezonde dosis normen en waarden hebben. Alleen mag je deze niet verwachten van een narcist… vandaar dat ze in je hoofd gaan zitten omdat je het allemaal wil begrijpen… Maar er valt niets aan te begrijpen… Ik heb een chronische ziekte van kleins af aan. Dat is zo… en daar valt niets aan te doen. Zo is het ook met narcisten. Alleen staat het er aan de buitenkant niet op. Als dat zo zou zijn, zouden wij hier allemaal onze jarenlange ellende, verdriet en depressies niet hoeven te uiten. Een heel goed boek dat Sigrid geschreven heeft! En heel herkenbaar… Sterkte aan diegenen die op dit moment door een moeilijke periode gaan. EN goed gedaan voor diegene die zich beetje bij beetje zichzelf hebben kunnen terugvinden! Het is een lange weg, maar er is hoop om na een relatie met een narcist je eigen leven weer terug te vinden…

• R

  9 juni 2014

  Hoi Thea, Is er een oplossing? Zelf heb/had ik een vriendin die dus narcistisch blijkt te zijn (duurde 8 jaar voordat ik hierachter kwam). Inmiddels is het dus voor de zoveelste keer uit tussen ons, maar nu weet ik dus pas echt waarom, ik ben me helemaal kapot geschrokken toen ik achter de waarheid kwam, maar ff later was ik opgelucht omdat ik nu tenminste weet wat er al die tijd aan de hand was. Ik had dood kunnen zijn, zo erg was het. Momenteel zie ik het leven weer positief, maar ondanks dat ik nu weet wat haar mankeert, probeer ik toch een oplossing te zoeken… Ik hou van de echte, onzekere persoon die ze eigenlijk is. Ik wil haar helpen, ondanks dat enorme monster dat ze om zichzelf heen heeft gebouwd. Ik lees hier heel veel van dezelfde verhalen, maar helaas nooit een happy end of een oplossing. Ik ben inmiddels gewaarschuwd, dus ik loop geen risico meer. Het enige wat ik wil is haar helpen. Ik maak me geen illusies meer dat de mooie tijd (het mooiste jaar van mijn leven) nog terugkomt. Dat was een heel mooi jaar, maar achteraf blijkt alles dus niet echt te zijn.